.

.
Κάθε Δευτέρα στην Athens Voice (κλικ)

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να αφήσετε και τα δικά σας σχόλια.]
secker1jpg
Φωτογραφίζοντας τους ΛΟΑΔ πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής.


O Μπράντλεϊ Σέκερ είναι ένας 27χρονος βρετανός φωτογράφος που ζει και εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη και έχει συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα έντυπα στον πλανήτη. Τα τελευταία χρόνια καλύπτει από κοντά τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και έχει στρέψει τον φακό του σε μερικούς από τους πιο ευάλωτους πρόσφυγες της περιοχής: εκείνους που διώκονται εξαιτίας της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας φύλου τους. Προσπαθώντας να δώσει πρόσωπο και όνομα στις αναρίθμητες αιτήσεις ασύλου, ταξίδεψε πρώτα στη Δαμασκό όπου συνέρρεαν ιρακινοί πρόσφυγες το 2010. Τραγική ειρωνεία: πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες για δεύτερη φορά ή να επιστρέψουν στο Ιράκ όταν ξέσπασε εμφύλιος και στη Συρία. Δύο χρόνια αργότερα πηγαίνει στις κουρδικές περιοχές της ΝΑ Τουρκίας όπου φωτογραφίζει ομοφυλόφιλους και τρανς πρόσφυγες από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία. Τη συλλογή του ονόμασε «Kütmaan» από την αραβική λέξη που σημαίνει «κρυμμένος».
 
secker2

Επάνω αλλά και στην κεντρική φώτο ο Μπισάμ, ηθοποιός και φωτογράφος από το Ιράκ που παρέμεινε ως πρόσφυγας στη Συρία για τέσσερα χρόνια και άλλα δύο χρόνια στο Βιθύνιο (Μπολού) της Τουρκίας περιμένοντας να γίνει δεκτή η αίτηση ασύλου που είχε υποβάλλει. Σήμερα ζει στις ΗΠΑ.

secker3

secker4

Ο Αλί Ρεζά και ο Πεντράμ, ένα ζευγάρι από το Ιράν. Σήμερα ζουν στην κεντρική Τουρκία περιμένοντας να τους δοθεί άσυλο στον Καναδά.

secker6

secker5

Ο Ντάνι (κάτω από μια αφίσα του Pride της Κωνσταντινούπολης) και ο Φαράντ, επίσης ζευγάρι, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το βόρειο Ιράν για την Τουρκία όταν οι οικογένειές τους έμαθαν για τη σχέση τους.

secker7

Ο Ουμούτ και η Μπατού είναι μέλη της κουρδικής οργάνωσης Χεμπούν που δραστηριοποιείται υπέρ των γυναικών και των ΛΟΑΔ στο Ντιγιαρμπακίρ της Τουρκίας.

secker8

Ο Μαχμούτ, ιρακινός πρόσφυγας μπροστά στην πόρτα του στη Δαμασκό της Συρίας. Ο ίδιος λέει ότι το κορίτσι στην αφίσα κλαίει για να μην χρειαστεί να κλάψει ο ίδιος. Στη Βαγδάτη δούλευε ως αστυνομικός και ισχυρίζεται ότι βοήθησε γύρω στους 100 άντρες που είχαν συλληφθεί εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας τους. Ο εμφύλιος που ξέσπασε στη Συρία τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Ιράκ...

secker9

Ο Αμπού Αχμέντ υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό του Ιράκ και ισχυρίζεται πως τυφλώθηκε από το ένα μάτι μετά από ομοφοβική επίθεση συναδέλφων του. Αποτάχθηκε από το ναυτικό και έφυγε για τη Συρία.

secker10

O Kόσρο, ο Αράς και ο Ναβίντ από το Ιράν ξεκουράζονται στην Ισπάρτα της Τουρκίας. Χάρη στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες που έκανε δεκτή την αίτησή τους για άσυλο λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, οι δύο πρώτοι συνεχίζουν τη ζωή τους στη Βόρεια Αμερική.

secker11

Ο Νασέρ, φωτογράφος από τη Βαγδάτη δείχνει τις ουλές στον λαιμό και τα πόδια μετά από μία ομοφοβική επίθεση όπου οι δράστες τον χτύπησαν με σφυρί στα γεννητικά όργανα και έσφιξαν ένα καλώδιο γύρω από τον λαιμό του. Στην επίθεση σκοτώθηκε ο φίλος του ενώ ο ίδιος εγκαταλείφθηκε ημιθανής σε έναν σκουπιδότοπο.

secker12

Ο Αρκάν, ένας τρανς άντρας που εγκατέλειψε το Ιράν καθώς όπως λέει ο ίδιος, «ήταν αδύνατο να ζήσει εκεί», μιλάει με την κοπέλα του μέσω Skype. Μετά από χρόνια αναμονής στην Τουρκία, μπόρεσε να ξαναβρεθεί μαζί της στο Τέξας.

secker13

Η Μερζάν, μια τρανς γυναίκα που εγκατέλειψε για τους ίδιους λόγους το Ιράν. Όσο βρισκόταν στην Τουρκία αναμένοντας την επεξεργασία της αίτησής της, υπέκυψε σε ασθένεια που την ταλαιπωρούσε χρόνια..

secker14

Ο Αράς από την Τεχεράνη βρέθηκε στην Τουρκία ως πρόσφυγας αφού εξέτισε ποινή φυλάκισης στο Ιράν εξαιτίας της διαφορετικότητάς του.

secker15

Ιρανοί πρόσφυγες διασκεδάζουν στην Ισπάρτα της Τουρκίας.

secker16

O Σουρένα και ο Ναβίντ, ιρανοί πρόσφυγες και οι δύο, σε ένα πάρκο στην Τουρκία. Ο Σουρένα βρίσκεται ήδη στο Τορόντο του Καναδά ενώ ο Ναβίντ περιμένει ακόμα...

secker17

Η Αζάτ, 26χρονη τρανς που εκδίδεται στους δρόμους του Ντιγιαρμπακίρ, φωτογραφίζεται στα τείχη της πόλης.

secker18

Ο ιρανός Μοϊτάμπα αγκαλιάζει το μαξιλάρι του εξηγώντας πόσο μόνος αισθάνεται στην Τουρκία. Η αίτησή του έγινε δεκτή και σήμερα ζει στον Καναδά.

secker19

Πιστοποιητικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στο όνομα του Αχμέτ, ενός ιρακινού γκέι πρόσφυγα.


* Μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του φωτογράφου εδώ
Και μια παλιότερη σχετική ανάρτηση:
Τα άγνωστα θύματα του εμφυλίου

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Γ.ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ: “ΕΓΡΑΨΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΨΥΧΩΣΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ”

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια. Όπως μπορείτε να δείτε στο τέλος της ανάρτησης, η συνέντευξη βρέθηκε στα πέντε πιο διαβασμένα της A.V. την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!]

gkapoutzidis


Συνέντευξη στον Gay super hero

Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις για την «Εθνική Ελλάδος» στο ίντερνετ και τα social media παρατήρησα ότι υπήρξαν διθυραμβικές μέχρι το τρίτο επεισόδιο. Μετά το 4ο επεισόδιο όπου αποκαλύπτεται η σεξουαλικότητα του Χρήστου και η σχέση του με τον Ρίτσαρντ, οι πάντες έδειχναν πολύ πιο «μαγκωμένοι» και το μόνο πράγμα που σχολιάστηκε εκτενώς ήταν η φωτογραφία της μακαρίτισσας Ειρήνης Κουμαριανού. Τελικά είναι πιο εύκολο να θίξει κάποιος τον ρατσισμό και την ξενοφοβία παρά την πραγματικότητα που βιώνουν τα γκέι ζευγάρια της διπλανής πόρτας;
Νομίζω ότι θα πρέπει να ρωτήσετε στην ουσία αυτούς που θεωρείτε ότι «μαγκώθηκαν» από αυτή την ιστορία! Κι εμένα μου φάνηκε ίσως ότι κάπως «μαγκώθηκαν» αλλά είναι κάτι που δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα αφού ούτως ή άλλως είχα ήδη γράψει τα επόμενα επεισόδια!

Ήταν ίδιος ο κοινωνικός αντίκτυπος με τα τρία πρώτα επεισόδια; Γιατί μου φάνηκε πως δεν ήταν ο ίδιος...
Ίσα-ίσα εγώ νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι είδαν πολύ θετικά αυτή την ιστορία και τους αρέσει πολύ ο τρόπος που παρουσιάζεται. Εστιάζω περισσότερο σε εκείνους που τους αρέσει. Και μου αρέσει που συμβαίνει αυτό, ευχαριστιέμαι που τους κάνω χαρούμενους. Ευχαριστιέμαι που κάνω κόσμο και να συγκινείται, να προβληματίζεται και να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα στη σκέψη του γιατί νομίζω πως αυτή η σειρά μπορεί να στο κάνει αυτό το πράγμα. Να σε κάνει να ανοίξεις μια συζήτηση και να δεις κάποια ζητήματα ίσως με διαφορετικό τρόπο. Και είναι αυτός ο στόχος μου, δεν μπορώ να ασχοληθώ τόσο με αυτούς που «μαγκώθηκαν» ή που «πάγωσαν». Είναι δικό τους θέμα. Εγώ ξέρω σε ποιους απευθύνομαι. Είναι ένα ταξίδι το οποίο κάνω εγώ και όποιος θέλει έρχεται μαζί στο τρένο. Όποιος δεν θέλει, δεν θα τον αναγκάσω, ούτε θα τον τραβολογάω. Μόνο έτσι έχει αξία, αλλιώς θα γίνει και για μένα κάτι καταναγκαστικό και δεν θα είναι ευχάριστο. Είναι λογικό κάποιοι να μαγκώθηκαν και κάποιοι να χαμογέλασαν. Δεν με μαγκώνει εμένα η όποια αντίδραση.

Μα νομίζω ότι έχει περισσότερη σημασία ότι κάποιοι «μαγκώθηκαν» γιατί δείχνει ότι χτυπήσατε φλέβα...
Σίγουρα, αλλά από κει και πέρα είναι δική τους δουλειά να κάτσουν να το ψάξουν. Στην τελική αυτός είναι και ο λόγος που ήρθαμε στον κόσμο, για να γίνουμε καλύτεροι. Και για να γίνει αυτό πρέπει να καταλάβουμε πρώτα πέντε πράγματα για τον εαυτό μας.

«Και τι ξέρεις εσύ από προβλήματα; Εσένα σε νοιάζουν μόνο οι γκόμενοι και τα ρούχα» λέει στον Χρήστο η Νίκη. Μου θυμίζει αυτό που ακούμε πολύ συχνά «εδώ έχουμε τόσα προβλήματα, με τα δικαιώματα των γκέι θα ασχολούμαστε;» Και σε κάποιο άλλο επεισόδιο το πρώτο πράγμα που χρησιμοποιούν οι τραμπούκοι γείτονες σε βάρος του Χρήστου είναι η σεξουαλικότητά του. Ως γκέι άντρας δεν μου φάνηκε πως όλα αυτά απέχουν από την πραγματικότητα. Δεν φοβηθήκατε όμως ότι το μεγάλο κοινό θα αισθανθεί άβολα καθώς η σειρά είναι ένας καθρέφτης που δεν τους «κολακεύει»;
Δεν έγραψα αυτή τη σειρά για να κολακεύσω κανέναν ούτε για να εκθειάσω κανέναν. Την έγραψα για να εμψυχώσω τους ανθρώπους. Αυτές οι γυναίκες επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους, ποντάρουν στην αξιοπρέπειά τους, στη δύναμή τους. Είναι μια ιστορία ανόδου, έχουν ξεκινήσει από το προσωπικό τους μηδέν και κινούνται προς μία κορυφή εκπροσωπώντας μάλιστα την Ελλάδα. Είναι λοιπόν μια εμψυχωτική ιστορία η οποία όμως περιέχει αλήθειες, δεν είναι ένα παραμύθι. Αν ήταν παραμύθι θα φρόντιζα να είναι πιο κολακευτικό. Τα μαλλιά της πριγκίπισσας θα ήταν τέλεια, το γοβάκι της θα ήταν συγκλονιστικό κτλ. Δεν είναι όμως παραμύθι, προσπαθεί να είναι μία ιστορία με όσο ρεαλισμό μπορεί να έχει μια ιστορία μυθοπλασίας. Και σίγουρα έχει περισσότερο από ό,τι έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση. Σκοπός μου δεν είναι να στηλιτεύσω κάποιον, ούτε να τον φέρω μπροστά στον καθρέφτη. Αισθάνομαι όμως ότι έχω μέσα μου αλήθεια και θέλω να γράψω κάτι που να εμπεριέχει αλήθειες. Συνειδητά τις έγραψα, όχι για να προσβάλλω κανέναν αλλά γιατί εγώ αυτό έχω μέσα μου. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια σε κάτι που υπάρχει. Γιατί να μην το δούμε; Νομίζω ότι πολλά προβλήματα έχουν διογκωθεί ούτως ή άλλως επειδή τόσα χρόνια κλείναμε τα μάτια. Η χώρα βρίσκεται εδώ που είναι τώρα επειδή τόσο καιρό κλείναμε τα μάτια.

Τελευταία χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα η τακτική του οuting όπου η σεξουαλικότητα πολιτικών ή καλλιτεχνών αποκαλύπτεται χωρίς τη συναίνεσή τους, συχνά με τη μορφή κουτσομπολιού. Κάποιοι μάλιστα το υπερασπίζονται λέγοντας πως αποτελεί «χτύπημα στην υποκρισία» κτλ. Πιστεύετε ότι τέτοιες πρακτικές μας πηγαίνουν μπροστά ως κοινωνία;
Έχω την αίσθηση ότι το outing ξεκίνησε γύρω στο '80 στην Αμερική και δεν ξέρω κατά πόσο η ελληνική κοινωνία χρειάζεται πραγματικά μία πρακτική η οποία δοκιμάστηκε σε μια άλλη κοινωνία πριν από 35 χρόνια. Ούτε μπορώ να σας πω ποια είναι η κατάλληλη πρακτική για να πάει μπροστά η ελληνική κοινωνία. Το έχω δηλώσει ξανά ότι το ιδανικό για μένα θα είναι να φτάσουμε στο σημείο όπου η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου ανθρώπου δεν θα αποτελεί πλέον θέμα συζήτησης. Γιατί όπως είπατε κι εσείς το οuting κάποιοι το χρειάζονται όχι γιατί θέλουν να ανοίξουν το μυαλό τους, αλλά για να έχουν κάτι να κουτσομπολεύουν. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μπαίνουν στο ίντερνετ και ψάχνουν να βρουν ποιος είναι γκέι, ποιος είναι στρέιτ, ποιος τα έχει με ποιον, δεν το χωράει το μυαλό μου!

Αν κάποιος αγαπητός στο κοινό το κάνει με τη θέλησή του, όπως η Έλεν Ντετζένερες ας πούμε;
Αν αυτό λέει η καρδιά του κι είναι αυτή η θέλησή του, βεβαίως να κάνει ό,τι θέλει, αλίμονο! Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαχειρίζεται τα του εαυτού του όπως θέλει. Εκείνος όμως που δεν ασχολείται με τον εαυτό του αλλά θέλει ντε και καλά να του πει ο Μάκης, ο Τάκης και η Σούλα τι είναι, δεν διαχειρίζεται τον εαυτό του. Προσπαθεί να διαχειριστεί τις υποθέσεις των άλλων. Και αυτό αδυνατώ να το καταλάβω.

Οι «Σαββατογεννημένες» ήταν μια σειρά για 3 γυναίκες που τις ενώνει ένας πρώην και ένα λαχείο. Στην «Εθνική Ελλάδος»πρωταγωνιστούν 4 γυναίκες που τις ενώνει ένα άθλημα που δίνει σκοπό στη ζωή τους. Σε αντίθεση με άλλες σειρές, οι δικοί σας γυναικείοι χαρακτήρες δεν εξοκείλουν προς την καρικατούρα και την υστερία. Έχετε κάποιον «μπούσουλα» που ακολουθείτε όταν γράφετε γυναικείους ρόλους; Εμπνέεστε από γυναίκες στη δική σας ζωή;
Πάντα αισθανόμουν ότι τις γυναίκες τις ήξερα καλύτερα, ότι τις καταλάβαινα καλύτερα. Ίσως γιατί ήταν πάντα πιο έντονη η γυναικεία παρουσία στο σπίτι που μεγάλωνα. Δηλαδή είχα μια αδελφή και μια μητέρα και ο πατέρας μου τον οποίο υπεραγαπώ, επειδή δούλευε υπερβολικά, έλειπε συχνά από το σπίτι. Οπότε αισθάνομαι ότι από παιδί ήταν οι γυναίκες αυτές που έβλεπα και καταλάβαινα περισσότερο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που αισθάνομαι πιο άνετα όταν γράφω γυναικείους χαρακτήρες. Επίσης έχω την εντύπωση ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες και το γυναικείο μυαλό είναι πιο πολυδιάστατα. Δηλαδή μπορεί σε μια συζήτηση πέντε λεπτών να πιάσουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα θέματα. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν αυτό, πως αλλάζουν τόσο εύκολα ταχύτητες, στο αυτοκίνητο δυσκολεύονται καμιά φορά! (γελάει) Αισθάνομαι πως είναι πιο ευέλικτες, το μυαλό τους στροφάρει με έναν τρόπο που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έχουν πιο πολύ «ψωμί» οι γυναίκες, έχω αυτή την εντύπωση. Οι άντρες καμια φορά γίνονται πιο μονοκόμματοι.

Στο «Παρά Πέντε» οι κακοί έχουν όπλα, ενώ τα μοναδικά όπλα των καλών είναι η πίστη στην ομάδα, η αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλο και το χιούμορ. Στον πραγματικό κόσμο πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα να αντιμετωπίσουμε βίαια φαινόμενα όπως π.χ. ο νεοναζισμός εμπνεόμενοι από το παράδειγμα των ηρώων εκείνης της σειράς;
Το «Παρά Πέντε» ήταν ένα παραμύθι και επειδή το παρακολουθούσαν πάρα πολύ τα παιδιά, κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι έχω πολύ μεγάλη ευθύνη. Τα επηρέαζε πολύ αυτό που έβλεπαν και όφειλα να είμαι προσεκτικός. Ένας λόγος λοιπόν που δεν είδαμε τους καλούς με όπλα ήταν γιατί δεν ήθελα τα παιδιά να έχουν αυτή την εικόνα. Πήρα λοιπόν συνειδητά την απόφαση, η οποία ίσως και να μη με βοηθούσε δραματουργικά, ότι οι καλοί δεν θα κρατήσουν ποτέ στο χέρι τους όπλο. Τώρα, στον πραγματικό κόσμο νομίζω ότι πάντα έχουμε δύο πόλους, το καλό και το κακό. Και ότι το καλό οφείλει να είναι δυνατό απέναντι στο κακό και να αντιστέκεται σθεναρά απέναντι στο κακό.

Σε ποιο βαθμό μπορεί το καλό να χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα χωρίς να γίνει ακριβώς το ίδιο με αυτό που πολεμάει;
Αυτή είναι και η ευθύνη που έχεις. Να επιλέξεις πως θα λειτουργήσεις σε κάθε περίπτωση. Να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην χάσεις αλλά και για να διατηρήσεις τον εαυτό σου. Γιατί αν γίνεις όπως αυτό που πολεμάς έχει χάσει έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά επειδή αισθάνομαι πως θέλω το καλό και εκφράζω το καλό, δεν νιώθω ότι πέρασα ποτέ στην άλλη πλευρά. Όμως πολλές φορές έχω αμυνθεί με πολύ σθεναρό και πολύ δυναμικό τρόπο. Δεν έκατσα στο σπίτι λέγοντας «θα περάσει κι αυτό, ας το δεχτώ κι αυτό». Είναι πολλά εκείνα που δεν δέχτηκα και το έδειξα με πολύ δυναμικό τρόπο. Γιατί αν δεν το κάνεις, παύεις να είσαι καλός και γίνεσαι ένα θύμα. Όταν κάθεσαι και τρως σφαλιάρες, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι καλός. Απλώς δεν αντιπροσωπεύεις τίποτα.

Και στις τρεις τηλεοπτικές δουλειές σας, ο έρωτας εμφανίζεται ως «από μηχανής θεός» που γίνεται στήριγμα και παρηγοριά είτε μιλάμε για την Μπία και τον Γιώργο, είτε για την Ντάλια και τον Αλέξη, είτε για τη Φοίβη και τον Αχιλλέα. Πιστεύετε ότι ο έρωτας μπορεί να λειτουργήσει έτσι για όλους τους ανθρώπους ή εξαρτάται από το πόσο δεκτικός και δοτικός είναι ο κάθε άνθρωπος;
Η αλήθεια είναι ότι πάντα δυσκολευόμουν να γράψω ερωτικές ιστορίες. Νομίζω ότι τον έρωτα τον έχω πολύ ψηλά. Είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο και σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου. Από κει και πέρα πιθανότατα να μην μπορεί να λειτουργήσει έτσι σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί να φοβούνται, μπορεί να μην θέλουν να χάσουν τη βολή τους, μπορεί να δυσκολεύονται στην επικοινωνία. Κι εγώ μπορεί να δυσκολεύομαι να μοιράζομαι πράγματα ή στην επικοινωνία, αλλά θέλω πολύ να το ζω είναι η αλήθεια. Και ίσως επειδή το θέλω τόσο πολύ, λειτουργώ λίγο σαν οδοστρωτήρας όταν μου συμβαίνει. Οπότε επειδή εγώ το βιώνω ως κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου, ίσως γι' αυτό το παρουσιάζω έτσι και στην τηλεόραση. Δεν είναι απλώς ότι τα έφτιαξαν δύο άνθρωποι για να πηγαίνουν σινεμά το Σάββατο. Αλλάζει η ζωή τους.

Ζούμε σε μια εποχή που πολλοί έχουν εγκαταλείψει την ελληνική τηλεοπτική παραγωγή και παρακολουθούν με μανία σίριαλ της αμερικάνικης TV που φαίνεται να περνάει τη χρυσή εποχή της. Αν υπάρχει ένα μόνο πράγμα που ζηλεύετε στην πρόσφατη αμερικάνικη παραγωγή ποιο θα λέγατε ότι είναι αυτό; Και τι θα λέγατε στους τηλεθεατές που έχουν πλέον ξεσυνηθίσει να βλέπουν ελληνικά σίριαλ;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει πολλά αμερικάνικα σίριαλ. Έβλεπα το Lost και το Prison Break. Game of Thrones, House of Cards, όλα αυτά δεν τα έχω δει καθόλου. Έχουν άπειρες δυνατότητες. Ως σεναριογράφος μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις, όσο μεγάλο ή δύσκολο κι αν είναι και θα γυριστεί. Αυτή την ελευθερία του δημιουργού να κάνει το όραμά του πραγματικότητα, σίγουρα τη ζηλεύεις. Εδώ δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Γι' αυτό και είναι εντελώς ανεδαφικό να τα συγκρίνουμε. Από την άλλη, πρέπει να πω πως αν δώσουμε στους αμερικάνους τα χρήματα που έχουμε εμείς για να γυρίσουμε ένα επεισόδιο, ούτε για τους τίτλους αρχής δεν θα τους φτάσουν! Και αισθάνομαι ότι η «Εθνική Ελλάδος» πήγε κάποια βήματα πιο πέρα σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα και τα μέσα που έχουμε και γι'αυτό είμαι πολύ χαρούμενος. Γιατί τα μέσα δεν είναι μόνο το budget και τα πολυάριθμα συνεργεία. Είναι επίσης η καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων. Και αισθάνομαι πως εκεί τα πήγαμε πολύ καλά.

Δεν ζηλεύετε ότι μπορούν να γίνουν πολύ διεισδυτικά για τη δική τους κοινωνία όπως θέλει να είναι και η «Εθνική Ελλάδος»;
Είναι αστείο ότι σε αμερικάνικη σειρά δεχόμαστε να είναι διεισδυτική ενώ σε μία ελληνική σειρά μπορεί και να μας ενοχλήσει. Αυτά τα οποία ανέχεσαι να δεις σε μια αμερικάνικη σειρά, ίσως να μην τα ανεχόσουν σε μία ελληνική. Εγώ ας πούμε έχω ακούσει από πολλούς το φοβερό επιχείρημα ότι η «Εθνική Ελλάδος» βάζει στο τραπέζι υπερβολικά πολλά θέματα και προβληματισμούς. Σε μια αμερικάνικη σειρά κανείς δεν θα πει κάτι αντίστοιχο, αντίθετα θα το χειροκροτήσει. Είναι ένα επιχείρημα που για μένα είναι ανάξιο λόγου και σε τελική ανάλυση δεν έχω βάλει κανένα «θέμα». Παρουσιάζω τις ζωές κάποιων ανθρώπων και μέσα σε αυτές, μέσα στις ζωές όλων μας, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να τα διαχειριστούμε πέρα από το "θέλω να βγω με τη Ρίτσα αλλά αυτή προτιμάει τον Λουκά". Δεν τα αντιμετωπίζω σαν θέματα από μία λίστα, αλλά σαν πτυχές στη ζωή αυτών των ανθρώπων. Που είναι πραγματικοί άνθρωποι και όχι χάρτινοι χαρακτήρες. Κι αν κάτι με ενοχλεί σε αυτή την κριτική είναι το δεν τη βρίσκω τίμια. Ουσιαστικά χρησιμοποιείται από όσους ενοχλούνται από κάποια πράγματα που θίγω αλλά δεν το παραδέχονται για λόγους «πολιτικής ορθότητας».

Μια που μιλάμε για ελληνικά σίριαλ, ένα ιδιαίτερα προσφιλές θέμα της πρόσφατης παραγωγής είναι η ζωή στην επαρχία και η επιστροφή στο χωριό. Καθώς εσείς ο ίδιος κατάγεστε από τις Σέρρες και γνωρίζετε την ελληνική επαρχία, πιστεύετε πως δραματουργικά θα υπήρχαν διαφορές αν η «Εθνική Ελλάδος» διαδραματιζόταν εκτός Αθηνών;
Με βοηθάτε να καταλάβω ότι λείπω πολλά χρόνια από την πόλη μου. Και γι'αυτό δεν έχω πρόχειρη την απάντηση. Σήμερα είμαι 42 και έφυγα από τις Σέρρες στα 18, πήγα Θεσσαλονίκη, μετά Αθήνα... Επιστρέφω στις Σέρρες για Χριστούγεννα και Πάσχα και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ιστορία εκεί. Ενώ την νιώθω σαν το σπίτι μου, είμαι πλέον φιλοξενούμενος όταν πηγαίνω και αισθάνομαι πως δεν γνωρίζω πλέον πως μπορεί να λειτουργεί μια επαρχιακή κοινωνία. Είναι πιο κλειστή, πιο αθώα; Μπορεί να είναι και πιο φοβισμένη, πιο καχύποπτη; Δεν θα ήξερα πως να το χειριστώ. Σίγουρα δεν θα υπήρχε μια γειτονιά στην Κυψέλη που να μαζεύει ανθρώπους από παντού οι οποίοι πρέπει να συνυπάρξουν κτλ. Μπορεί αυτό το κομμάτι να μην μπορούσε να αναπτυχθεί με τον τρόπο που αναπτύσσεται στην Αθήνα.

Ο Χρήστος και ο Ρίτσαρντ είναι καναδοί υπήκοοι. Στον Καναδά ισχύει εδώ και χρόνια ο γάμος ομοφύλων. Υπάρχει περίπτωση να τους δούμε να αλλάζουν βέρες σε κάποιο από τα επόμενα επεισόδια;
Αυτό ακριβώς αναρωτιόμουν κι εγώ τις προάλλες! «Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντρεμένοι ή δεν είναι;» Κάποια στιγμή με ρώτησε ο Μάικλ Γουάιτον, που υποδύεται τον Ρίτσαρντ στη σειρά, αν είμαστε παντρεμένοι και δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Του είπα «όχι δεν νομίζω πως είμαστε»! Πάντως επειδή έχω σκεφτεί την ιστορία τους, ο γάμος δεν είναι μέσα σε αυτά που θα τους συμβούν ή που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.

Ένας φίλος είδε την παράσταση της «Πρισίλα» στην Αθήνα και στη Μαδρίτη και εντόπισε δύο διαφορές. Η πρώτη ήταν πως στη Μαδρίτη το θέατρο ήταν γεμάτο σχολεία. Η δεύτερη ήταν ότι οι ισπανοί έδωσαν έμφαση στο μουσικοχορευτικό κομμάτι και το υπερθέαμα, ενώ η ελληνική παραγωγή τόνιζε περισσότερο το δραματικό, συναισθηματικό στοιχείο και απευθυνόταν περισσότερο στη συγκίνηση του θεατή. Υπήρχαν σχολεία που ενδιαφέρθηκαν να δουν την παράσταση στην Αθήνα; Θεωρείτε ότι το ελληνικό κοινό είχε περισσότερο ανάγκη τη δική σας προσέγγιση;
Πρέπει να σας πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος γιατί ένα από τα σχολεία που ήρθαν στην «Πρισίλα» ήταν από τις Σέρρες! Να μην πούμε ψέματα όμως, δυστυχώς πολλά σχολεία δεν είχαμε. Και είναι κρίμα. Μακάρι να ερχόντουσαν τα σχολεία. Θα έβλεπαν μια παράσταση που είχε πολύ χιούμορ, είχε αγάπη, είχε όντως και συγκίνηση. Ήταν μία παράσταση που θα μπορούσε να είναι μια πολύ όμορφη ευκαιρία για να συζητήσουν στα σχολεία οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους. Όπως και η «Εθνική Ελλάδος» μπορεί να ξεκινήσει συζητήσεις πολύ ουσιαστικές μέσα στα ελληνικά σπίτια. Αν βέβαια ο γονιός έχει την όρεξη να το κάνει. Δεν ξέρω αν η δική μας πιο συναισθηματική προσέγγιση ξεκίνησε από την ανάγκη του ελληνικού κοινού. Δεν θέλαμε να αφήσουμε έξω από το μιούζικαλ τη συναισθηματική φόρτιση που υπήρχε στην ταινία. Μια ταινία που είναι πολύ συναισθηματική και κάποιες φορές σκληρή και γκρίζα ιστορία, όχι τόσο ροζ και φαντεζί όπως είναι το μιούζικαλ. Τώρα που το λέτε όμως, αισθάνομαι όντως πως ο έλληνας έχει ανάγκη το συναίσθημα λίγο παραπάνω. Το θέλουμε το συναίσθημα μέσα στη διασκέδασή μας, όσο ξέφρενη κι αν είναι. Φτάνει να σκεφτούμε τα μπουζούκια. Χορεύουμε, πετάμε λουλούδια και η κατάληξη είναι να είμαστε στις 4 το πρωί με ένα τσιγάρο στο χέρι και να σκεφτόμαστε τους χωρισμούς μας!

Φέτος θα μας λείψετε από τη Eurovision. Ποια ανάμνηση κρατάτε από την περσινή διοργάνωση; Έχετε ξεχωρίσει κάποια από τις φετινές συμμετοχές;
Από τις φετινές συμμετοχές ξεχωρίζω τη Νορβηγία και την Ισπανία. Όσο για την περσινή Eurovision ήταν περίεργη και πρέπει να πω ότι σε κάποια φάση απογοητεύτηκα. Τρόμαξα μπορώ να πω. Αισθάνθηκα μίσος στην αίθουσα και ήταν έντονο αυτό. Ήταν κάτι από το οποίο η Eurovision ήταν πάντα πολύ μακριά. Και ήταν πάντα εκείνο που μου άρεσε και ευχαριστιόμουν στην Eurovision. Πέρσι λοιπόν είδα πραγματικά μία αίθουσα σε πολλή μεγάλη ένταση. Τα γιουχαΐσματα ήταν τρομακτικά. Και δεν θέλω να κάτσουμε να συζητήσουμε για ποιο λόγο έγιναν, ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Αυτό που μου άρεσε πάντοτε στη Eurovision -γι'αυτό δεν έπαιρνα ποτέ στα σοβαρά τα σχόλια των «ποιοτικών» πολέμιών της- είναι ότι για μένα είναι μια τέλεια κοινωνία. Μια κοινωνία όπου πραγματικά όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και είναι όλοι αγαπημένοι. Ένα πολύ όμορφο παράδειγμα είναι και το φετινό με την τραγουδίστρια της Πολωνίας στο αναπηρικό αμαξίδιο και το συγκρότημα με σύνδρομο Down από τη Φινλανδία και μπράβο στις χώρες αυτές. Αυτό λοιπόν που μου άρεσε πάντα στη Eurovision ήταν ότι ήταν όλοι εκεί παρόντες, ίσοι και αγαπημένοι. Πέρσι δεν υπήρχε αγάπη και αυτό με φόβισε. Αισθάνθηκα ότι το έξω είχε μπει μέσα και είχε διαβρώσει το χαρούμενο κλίμα που υπήρχε κάθε χρόνο. Θέλω να πιστεύω ότι φέτος η κατάσταση θα επανέλθει στα προπέρσινα στάνταρ.

Η πόλωση είναι άσχημο πράγμα. Μπορεί όμως να προχωρήσει κάποια πράγματα;
Μεγάλη συζήτηση είναι αυτό. Το 1998 που βγήκε η Dana International γιατί δεν υπήρχε πόλωση;

Γιατί τότε δεν είχαν βγει κάποιοι εκ των προτέρων να ζητήσουν να απαγορευτεί, να μην συμμετέχει στον διαγωνισμό κτλ. Συνέβη μέσα στο Ισραήλ αλλά δεν συνέβη από άλλες χώρες όπως πέρσι.
Ίσως η πόλωση να μπορεί να πάει κάποια πράγματα μπροστά, αλλά με ποιο τίμημα; Η πόλωση μπορεί να οδηγήσει και σε έναν πόλεμο και μετά να πούμε, ορίστε έγινε ο πόλεμος και πήγαν τα πράγματα μπροστά. Το ιδανικό για μένα δεν είναι η πόλωση, είναι ο καθένας να καθίσει με τον εαυτό του και να αποφασίσει ο ίδιος να προχωρήσει. Για μένα ας πούμε η "Πρισίλα" ήταν μια παράσταση που με βοήθησε να προχωρήσω και με έκανε να δω πολλά πράγματα διαφορετικά. Την άρπαξα αυτή την ευκαιρία, την ευχαριστήθηκα και εξελίχτηκα ο ίδιος ως άνθρωπος. Και νομίζω πως συνεχίζω να εξελίσσομαι μέσα από την «Εθνική Ελλάδος».

Στη σειρά εμφανίζεστε αρκετά πεσιμιστής σχετικά με τις στάσεις και τις νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα ή πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα;
Πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα. Αν δεν το πίστευα δεν θα έγραφα αυτή τη σειρά. Πεσιμιστής δεν θα έλεγα πως είμαι, ως ρεαλισμό το βλέπω περισσότερο...

Είναι το κόμπλεξ ανωτερότητας που έχουμε λόγω της ένδοξης ιστορίας μας όπως λέει ο Ρίτσαρντ στη σειρά ή αντίθετα γνωρίζουμε πόσο υστερούμε σε σχέση με άλλους λαούς και αυτό μας βγαίνει σε υπερβολική ευθιξία, συνθήματα κτλ;
Δεν νομίζω ότι γίνεται κάποιος διαγωνισμός ανάμεσα στους λαούς για να καπαρώσουμε την πρώτη θέση. Αλλά είναι αλήθεια πως είναι μεγάλο αυτό το φορτίο που έχουμε κληθεί να σηκώσουμε στους ώμους μας. Είναι ζόρικο να μεγαλώνεις με αυτή την αντίληψη. Ότι είσαι ο πρώτος, απόγονος εκείνων που έχουν ανακαλύψει τα πάντα. Αυτό που καλούνται να διαχειριστούν οι έλληνες είναι μεγάλο. Και πάντοτε σε μία διαχείριση, άλλες φορές έχεις τις καλές στιγμές και λάμπεις και άλλες φορές κάνεις τη στραβοτιμονιά και πέφτεις στον τοίχο. Νομίζω ότι και ο Ρίτσαρντ μίλησε με αγάπη μεν, αλλά ήταν και σκληρά αυτά που είπε. Δεν είναι τυχαίο το πως μιλάμε για τους ξένους. Θα πούμε «ε ρε τι αυτοκίνητα φτιάχνουν οι γερμανοί, εμείς που να τους φτάσουμε;» και μέσα σε δυο λεπτά «μα πως κυκλοφορούν έτσι με την κάλτσα μέσα από το πέδιλο!» Νομίζω ότι αυτό είναι ένα μπέρδεμα που το έχει η ελληνική κοινωνία. Και είναι όντως πικρό και στενάχωρο να βλέπεις ότι κάποιοι προχώρησαν πιο πέρα από σένα. Από κει βγήκε η φράση «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Κι αν ασχολούμαι με αυτό το θέμα στη σειρά είναι επειδή με αγγίζει. Δεν θα το γράψω για να δώσω λύση, ούτε γιατί είναι μέσα σε κάποια λίστα ζητημάτων που έχω στο κεφάλι μου. Θα το γράψω γιατί με πονάει και με απασχολεί.

av

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]
 
gay revolution


Οι ριζοσπάστες της Λατινικής Αμερικής δεν είναι καλό παράδειγμα για τον Συ.Ριζ.Α.
 

Ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ, ο Γκαμπριέλ Σίλβα είναι επίσης μέλος της νεολαίας των τσαβιστών, όπως αποκαλούνται οι οπαδοί του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας. Το κόμμα ανέβηκε στην εξουσία το 1998, όταν ο ιδρυτής του Ούγκο Τσάβες σάρωσε την παλιά πολιτική τάξη της χώρας με συνθήματα ενάντια στη φτώχεια και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αν και συμμετέχει μαζί με καμια δεκαριά άλλους στα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια με σκοπό να ακουστεί σε αυτά και η φωνή των ΛΟΑΔ που ζουν στη Βενεζουέλα, ο ίδιος δεν αμφισβητεί καθόλου τις προτεραιότητες του καθεστώτος: «Καλό είναι να μιλάμε για το γάμο ομοφύλων, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μια καθαρά αστική διεκδίκηση. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να ανοίγεις κέντρα υγείας για τους φτωχούς ή να τους μοιράζεις φτηνά τρόφιμα. Μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν οι νεαροί γκέι που έχουν πεταχτεί στο δρόμο από τις οικογένειές τους».

Μιλώντας στο γαλλικό περιοδικό Têtu, η δικηγόρος Ταμάρα Αντριάν δεν μασάει τα λόγια της. Αν και δηλώνουν «επαναστάτες», οι τσαβιστές επιδεικνύουν βαθιά άγνοια σε ζητήματα σεξουαλικότητας, ενώ ο εντεινόμενος μιλιταρισμός ενός καθεστώτος που ανακαλύπτει παντού εχθρούς δεν βοηθάει να ανοίξει η σχετική συζήτηση στην κοινωνία:  «Στη Βουλή αρνούνται να αγγίξουν το ζήτημα. Η μοναδική χειροπιαστή πρόοδος είναι η κρατική χρηματοδότηση της ετήσιας παρέλασης περηφάνιας. Όμως και αυτή έχει μετατραπεί σε ένα ακόμα φιλοκυβερνητικό συλλαλητήριο. Οι διεκδικήσεις απουσιάζουν παντελώς και το μόνο που βλέπεις παντού είναι πανό με την εικόνα του προέδρου». Το ίδιο επικριτικός είναι ο Λουίς Περόθα που με το ψευδώνυμο Παρτσίτα κάνει drag-show στο Cool Café του Καράκας: «Εξαιτίας των ελέγχων στο συνάλλαγμα κανείς δεν θέλει να επενδύσει και τα περισσότερα γκέι μαγαζιά αναγκάστηκαν να κλείσουν. Θα ήθελα να ανοίξω ένα καμπαρέ, αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε στιγματίσουν ως καπιταλιστή που πλούτισε με βρώμικο τρόπο και να το δημεύσουν...»

Την ίδια στιγμή που μετριοπαθείς κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής όπως η Ουρουγουάη, η Αργεντινή και η Βραζιλία έχουν περάσει το γάμο ομοφύλων και άλλες όπως η Χιλή ψηφίζουν σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, ακροαριστέρα καθεστώτα όπως της Βενεζουέλας όχι μόνο μοιάζουν καθηλωμένα στο παρελθόν αλλά κάνουν και βήματα προς τα πίσω. Μόλις την περασμένη εβδομάδα οι μαρξιστές Σαντινίστας της Νικαράγουας, που υπήρξαν «κόκκινο πανί» για τους αμερικάνους στη δεκαετία του '80 και επέστρεψαν στην εξουσία το 2006, ψήφισαν νέο οικογενειακό δίκαιο που όχι μόνο αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια από τον γάμο, αλλά τους απαγορεύει αυστηρά την πρόσβαση στην υιοθεσία και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Όσο για τον σημερινό πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο είναι γνωστό πως στις εκλογές του 2013 εξαπέλυσε εκστρατεία λάσπης σε βάρος του αρχηγού της αντιπολίτευσης, υπονοώντας πως είναι ομοφυλόφιλος...

Στη γειτονική Κούβα, που η επανάστασή της υπήρξε πηγή έμπνευσης για όλα τα ακροαριστερά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, οι ομοφυλόφιλοι βρέθηκαν στο στόχαστρο του καθεστώτος ήδη από τη δεκαετία του '60. Είναι γνωστός ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα, ινδάλματος της ανά τον κόσμο επαναστατημένης νεολαίας εκείνη την περίοδο, στην απόφαση να στέλνονται οι κουβανοί ομοφυλόφιλοι σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Μια απόφαση για την οποία ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο αναγκάστηκε να απολογηθεί πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα το καθεστώς προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ για να αλλάξει την εικόνα του στο εξωτερικό, χρησιμοποιώντας για αυτό τον σκοπό την κόρη του σημερινού προέδρου Ραούλ Κάστρο Μαριέλα. Παρόλα αυτά, νομοθετικά δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, και οι αντιφρονούντες κατηγορούν τη Μαριέλα Κάστρο ότι λειτουργεί ως φερέφωνο ενός καθεστώτος που ανέχεται τον ΛΟΑΔ ακτιβισμό μόνο στα στενά, ασφυκτικά πλαίσια που ορίζει το ίδιο...

Όλα αυτά ίσως να μας φαινόταν πολύ μακρινά αν δεν γνωρίζαμε την ...«αδυναμία» που τρέφει ο κόσμος και τα στελέχη της ελληνικής αριστεράς για τριτοκοσμικά επαναστατικά καθεστώτα χωρών όπως η Κούβα, η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα και ταυτόχρονα την ψυχολογική τους αποξένωση από τις αξίες της σύγχρονης, ευρωπαϊκής αριστεράς. Φτάνει να θυμηθούμε τα «προσκυνήματα» των ελλήνων αριστερών στην Κούβα και τη Νικαράγουα της δεκαετίας του '80 αλλά και τα εγκώμια του σημερινού πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική της Βενεζουέλας, μια χώρα την οποία έχει επισκεφτεί τόσο ο ίδιος όσο και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου. Και οι ανησυχητικές ομοιότητες πληθαίνουν: Διοργάνωση «αυθόρμητων» φιλοκυβερνητικών συλλαλητηρίων· σύμπλευση με τη λαϊκίστικη, ομοφοβική δεξιά· φλερτ με παραδοσιακές δυνάμεις όπως η εκκλησία. Και το κυριότερο, πολιτική επιβίωση μέσω της σύμπτυξης ενός «εθνικού μετώπου» ενάντια στους κακούς ξένους που επιβουλεύονται τη χώρα (στην περίπτωση της Λατινικής Αμερικής είναι οι αμερικάνοι, στη δική μας περίπτωση οι γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση).

Βεβαίως η Ελλάδα δεν είναι Λατινική Αμερική. Παρά τις ομοιότητες, τόσο η ιστορία, όσο και η γεωπολιτική θέση αλλά και η κοινωνική διαστρωμάτωση της πατρίδας μας διαφέρουν σημαντικά από χώρες όπως η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα. Μένει να συμφωνήσουμε πως σήμερα ακόμα περισσότερο σε σχέση με πριν, η κατοχύρωση των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων αποτελεί κρίσιμο τεστ για να αποδείξουν οι κυβερνώντες κατά πόσο επιθυμούν τον ουσιαστικό εξευρωπαϊσμό της χώρας. Ή αν απλώς επιδιώκουν να διαχειριστούν μια κατάσταση τριτοκοσμικής απομόνωσης κατευνάζοντας τις δυνάμεις της αντίδρασης με σκοπό τη δημιουργία ενός «πατριωτικού μετώπου». Τα πρώτα δείγματα, με τον υπουργό που «πριν αλέκτορα φωνήσαι» αθέτησε την υπόσχεσή του να είναι το σύμφωνο συμβίωσης το πρώτο νομοσχέδιο που θα παρουσιάσει στη Βουλή, δεν είναι ενθαρρυντικά. Αναμένουμε με ενδιαφέρον αλλά και αγωνία τη συνέχεια...


* Το κείμενο περιέχει πληροφορίες από το άρθρο «Venezuela: Les oubliés de la révolution» που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Têtu τον Μάιο του 2013. Η κεντρική φώτο αποτελεί παραποίηση σοβιετικής προπαγανδιστικής αφίσας από την ομάδα Pride Propaganda.

 

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

ΡΩΣΙΑ: Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

russia1

Με αφορμή την επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα

 

Πριν δύο μήνες, η οργάνωση World Press Photo που κάθε χρόνο βραβεύει το καλύτερο φωτορεπορτάζ της χρονιάς επέλεξε για το 2014 τη φωτογραφία του δανού Μαντς Νίσεν που βλέπετε επάνω. Ο 35χρονος φωτογράφος της εφημερίδας Politiken απαθανάτισε τον τρυφερό εναγκαλισμό του 21χρονου Τζον και του 25χρονου Άλεξ, ενός γκέι ζευγαριού από την Αγία Πετρούπολη, μέσα σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Σύμφωνα με την κριτική επιτροπή πρόκειται για μία «διαχρονική και εμβληματική φωτογραφία που συνδυάζει την αισθητική με την ανθρωπιά, βάζοντας ψηλά τον πήχη του επαγγελματισμού στη δουλειά του φωτορεπόρτερ.»

Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι μέρος ενός μεγαλύτερου φωτογραφικού ρεπορτάζ με τίτλο «Ομοφοβία στη Ρωσία» την οποία ο Νίσεν εμπνεύστηκε όταν υπήρξε ο ίδιος μάρτυρας μιας ομοφοβικής επίθεσης στη χώρα. Μια ηλιόλουστη μέρα του Ιουνίου του 2013, ο 23χρονος Πάβελ δέχτηκε επίθεση με γροθιές στο πρόσωπο από έναν χούλιγκαν που τον είχε δει να αποχαιρετά τον δεσμό του με ένα φιλί και άρχισε να ουρλιάζει και να κινείται απειλητικά προς το μέρος του. «Αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο στις μέρες μας. Να χτυπάει και να φτύνει μπροστά στα μάτια μου ένα τόσο ευγενικό και ντροπαλό αγόρι όπως τον Πάβελ επειδή του αρέσουν οι άντρες και όχι οι γυναίκες. Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να κάνω κάτι. Με αυτή τη δουλειά προσπαθώ να κάνω τον κόσμο να καταλάβει τι σημαίνει να βιώνεις έναν απαγορευμένο έρωτα στη Ρωσία σήμερα.»

russia2

Ο Τζον και ο Άλεξ σε ακόμα μία τρυφερή στιγμή

russia3
Ο νεαρός Κίρι μαζί με φίλους προσπαθεί να προστατευτεί πίσω από τις γραμμές των αστυνομικών μετά από επίθεση με πέτρες που δέχτηκε κατά τη διάρκεια του απαγορευμένου Pride στις 29.6.2013 στην Αγία Πετρούπολη. Μία μέρα αργότερα ο πρόεδρος Πούτιν υπέγραψε τη νομοθεσία που απαγορεύει οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση των ομοφυλόφιλων σε ρωσικό έδαφος.

MNN01240RUS

Νεαροί εθνικιστές με καπέλα κοζάκων και μαστίγια στα χέρια φωνάζουν συνθήματα κατά τη διάρκεια του Pride στην Αγία Πετρούπολη λίγο πριν ξεσπάσουν τα βίαια επεισόδια.

russia5

Ομάδα χούλιγκαν επιτίθεται σε λεωφορείο με ΛΟΑΔ ακτιβιστές.

russia6

Ο 27χρονος Ντιμίτρι έχασε το αριστερό του μάτι κατά τη διάρκεια επίθεσης τριών ανδρών που εισέβαλαν οπλισμένοι με ρόπαλα σε μια ιδιωτική συγκέντρωση ομοφυλόφιλων στην Αγία Πετρούπολη. Ο Ντιμίτρι χτυπήθηκε με αεροβόλο στο μάτι. Οι δράστες δεν βρέθηκαν ποτέ.

russia7

Η 33χρονη Λάντα και η 31χρονη Ιρίνα ταΐζουν τα τρία παιδιά τους. Πολλές παραθρησκευτικές και εθνικιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν πως το επόμενο μέτρο καταστολής θα πρέπει να είναι η απομάκρυνση των παιδιών που μεγαλώνουν με ζευγάρια του ίδιου φύλου...

russia8

Βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος της «Ενωμένης Ρωσίας» και διάκονος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον ελεύθερο χρόνο του, ο Βιτάλι Μιλόνοφ είναι ο πλέον επιφανής πολέμιος των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων στη Ρωσία. Η νομοθεσία που απαγορεύει τις γκέι εκδηλώσεις υπήρξε δική του έμπνευση.
 
MNN01247RUS

Η 28χρονη Γιάννα εμφανίζεται στο δικαστήριο μετά τη σύλληψή της κατά τη διάρκεια του Pride. «H νομοθεσία είναι απαίσια αλλά, χάρη σε αυτήν, πολλοί άνθρωποι που δεν θα το έκαναν πριν άρχισαν να εκδηλώνονται» δηλώνει η ίδια.

MNN01227RUS

Ο Γιαροσλάβ και ο Ντιμίτρι ποζάρουν αψηφώντας την ομοφοβική νομοθεσία. H στοχοποίηση των ομοφυλόφιλων από το ρωσικό καθεστώς με σκοπό να οξυνθούν τα αντι-δυτικά αισθήματα του πληθυσμού, έχει αυξήσει την εχθρότητα της κοινής γνώμης εναντίον τους. Σε μία πρόσφατη έρευνα του Associated Press to 51% των ρώσων δηλώνει πως δεν θέλει γκέι γείτονες, ποσοστό αυξημένο κατά 13 μονάδες σε σχέση με τρία χρόνια πριν. Το 63% δηλώνει πως η κοινωνία δεν πρέπει να αποδέχεται τους ομοφυλόφιλους.

russia11

Αστυνομικοί των ΜΑΤ παρακολουθούν πολύχρωμα μπαλόνια που ελευθέρωσαν στον ουρανό ακτιβιστές, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να σημαδέψουν την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας στην Αγία Πετρούπολη.

russia12

Ο Γιαροσλάβ φιλάει τον Ντιμίτρι στο δημαρχείο της Αγίας Πετρούπολης όπου πέντε ομόφυλα ζευγάρια υπέβαλλαν επίσημο αίτημα για την έκδοση αδειών γάμου. Οι υπάλληλοι απάντησαν διαβάζοντάς τους τον αστικό κώδικα που ορίζει ότι γάμος είναι «η ένωση ενός άντρα και μιας γυναίκας».

russia13

Ο 27χρονος Ρουσλάν, χορευτής στην Ακαδημία Ρωσικού Μπαλέτου, φωτογραφίζεται στο κλαμπ Central Station της Μόσχας. Ο Ρουσλάν ήταν παντρεμένος με γυναίκα για πέντε χρόνια και «βγήκε από την ντουλάπα» μετά το διαζύγιό τους. Το συγκεκριμένο κλαμπ έχει δεχτεί πέντε βίαιες επιθέσεις από συμμορίες χούλιγκαν μετά την ψήφιση της ομοφοβικής νομοθεσίας.

MNN01255RUS

H Νάταλι συναντάει τη σύντροφό της Λουντμίλα μετά τη δουλειά στα περίχωρα της Αγίας Πετρούπολης.


Μετά λοιπόν και τις πρόσφατες δηλώσεις
του βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον ότι έθεσε ο ίδιος προσωπικά το ζήτημα της στοχοποίησης των ομοφυλόφιλων από το ρώσικο καθεστώς κατά τη διάρκεια διαβουλεύσεων που είχε με τον πρόεδρο Πούτιν στο περιθώριο της συνάντησης του G-20, ας ελπίσουμε ότι κάτι ανάλογο θα πράξει και ο δικός μας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ρωσίας την Τετάρτη...

 


* Μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του φωτογράφου Mads Nissen εδώ
Και ένα παλιότερο σχετικό άρθρο:
Η σιωπή του Παπούλια και ο Πούτιν