ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΣ

Να ξεκινήσω γράφοντας ότι βρίσκω την αφίσα άψογη αισθητικά και απόλυτα εύστοχο το μήνυμά της: συμβαίνει άλλωστε να γνωρίζω προσωπικά γκέι άτομα που υπηρέτησαν τη θητεία τους στην Προεδρική Φρουρά. Ούτε βέβαια ήταν ετεροφυλόφιλοι όλοι οι νεκροί άγνωστοι στρατιώτες των μαχών που έχουν χαραχτεί στο μάρμαρο πίσω από τον εύζωνο στα βουνά της Αλβανίας, τα μέτωπα των βαλκανικών και της Μικράς Ασίας. Στους αγώνες και τις θυσίες του έθνους ήμασταν πάντα εκεί, όπως δίνουμε πάντα το “παρών” στη γιορτή και τις αγωνίες της δημιουργίας. Τα εθνικά σύμβολα είναι και δικά μας, το αίμα και ο ιδρώτας που χύθηκε ανά τους αιώνες ήταν και δικά μας. Δεν θα τα χαρίσουμε σε κανέναν από όλους αυτούς που τα έχουν μετατρέψει σε λάβαρο της ιδεολογίας τους. Που δεν πρόκειται ποτέ να χύσουν το δικό τους αίμα αλλά ορέγονται το αίμα των συμπατριωτών τους.

Από την πρώτη στιγμή πάντως είχα γράψει πως εντύπωση μου ήταν ότι οι εμπνευστές της δεν θά χαν και τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η αφίσα δημιουργούσε κάποιο “σούσουρο” και λίγο “τζερτζελέ”. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και έξι χρόνια τόσο το Pride όσο και το πολιτικό του μήνυμα αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από τα media. Έχω γράψει ξανά ότι η εκδήλωση έχει καταντήσει εθιμοτυπική και δεν μπόρεσε να εξελιχθεί σε υπολογίσιμο κοινωνικό κίνημα τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Απόδειξη ότι, από άποψη δικαιωμάτων αλλά και νοοτροπίας, παραμένουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει το Pride σε ένα πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι για να τραβήξουν την προσοχή οι οργανωτές καταφεύγουν σε επικοινωνιακές κινήσεις που μοιάζουν σπασμωδικές.

Οι σπασμωδικές κινήσεις όμως έχουν πάντα το κόστος τους. Το εμπάργκο των media δεν πρόκειται να σπάσει, ούτε η κοινή γνώμη να ενημερωθεί για τα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε αν ασχοληθούν μαζί μας οι μεσημεριανές εκπομπές και τα κίτρινα μπλογκ. Το να “ερεθίσουμε” την προσοχή ενός ακραίου πολιτικού χώρου απλά δίνει στους (εξίσου ομοφοβικούς) ιδεολογικούς τους αντιπάλους το πάτημα να μας προσφέρουν την “προστασία” τους και να ξεκαθαρίσουν στις πλάτες μας τους λογαριασμούς τους με τους τραμπούκους της άλλης πλευράς. Τίποτα δεν έχουμε να κερδίσουμε και πάρα πολλά να χάσουμε αν εμπλακούμε στον ιδεολογικό εμφύλιο που ξέσπασε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2008. Η ασφάλεια των διαδηλωτών δεν μπορεί να είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε για να μας ”προσέξουν”, ούτε άλλοθι για να δηλώσουν ανέξοδα τη “συμπαράστασή” τους όσοι εδώ και έξι χρόνια δεν έχουν κουνήσει ούτε το μικρό τους δάχτυλο για τα δικαιώματά μάς.

Το πόσο ανέξοδη και κάλπικη υπήρξε όλη αυτή η δήθεν “συμπαράσταση” τον καιρό που ανώνυμοι ακροδεξιοί χούλιγκαν δημοσίευαν τις απειλές τους στο ίντερνετ, φάνηκε άλλωστε από την αμήχανη και εύγλωττη σιωπή όλων των “καλοθελητών” όταν μόλις λίγες μέρες αργότερα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις ανακοίνωσαν ότι θα πραγματοποιήσουν σαββατιάτικα συλλαλητήριο για το ασφαλιστικό στο κέντρο της Αθήνας – όλως τυχαίως την ίδια μέρα με το Pride! Καταπίνοντας και την “περηφάνια” της και τον επικοινωνιακό τσαμπουκά που έδειχνε μέχρι τότε και προφανώς “κρεμασμένη” από τους μέχρι τότε “προστάτες” της, η οργανωτική επιτροπή έσπευσε να δηλώσει ότι, ναι μεν είχε προγραμματίσει τις εκδηλώσεις μήνες πριν, αλλά θα θυσιάσει πρόθυμα κάποιες από αυτές γιατί προέχουν οι “κοινωνικοί αγώνες”!

Κατά πόσο βέβαια θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν και όλες οι υπόλοιπες εκδηλώσεις για τα (δευτερεύοντα σε σχέση με τις συντάξεις) ζητήματα των ΛΟΑΔ στη συνήθως τεταμένη ατμόσφαιρα που δημιουργούν στο κέντρο της Αθήνας τέτοια συλλαλητήρια μένει να περιμένουμε αύριο για να το δούμε. Και να ευχηθούμε όλοι μαζί να μην δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα.