ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Η αγγλική εφημερίδα Guardian γράφει για τα γεννητούρια του ‘Ελτον Τζον και του συζύγου του ανήμερα Χριστούγεννα:

“Για όσους δεν παρακολούθησαν τις ειδήσεις, ο Έλτον Τζον και ο Ντέιβιντ Φέρνις, με τη βοήθεια μιας ανώνυμης παρένθετης μητέρας και μίας δότριας ωαρίων, απέκτησαν την ημέρα των Χριστουγέννων ένα γιο τον οποίο ονόμασαν Ζάκαρι Τζάκσον Λέβον. Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, αυτό σημαίνει ότι το παιδί έχει δύο μανάδες και δύο πατεράδες. Επειδή όμως βάζουν τη λέξη “πατέρας” σε εισαγωγικά, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι κανείς από τους δύο δεν είναι πατέρας με την πλήρη σημασία της λέξης, οπότε και οι δυο μαζί κάνουν έναν “πατέρα”. Οι τεχνικές λεπτομέρειες της προκατάληψης είναι σαν τους κανόνες του κρίκετ: μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να σου τις εξηγήσει, αλλά θα τις ξεχάσεις αμέσως μετά.

…Υπάρχουν πολύ καλοί λόγοι για να υποθέσει κανείς ότι οι δυο τους θα είναι πολύ καλοί γονείς. Ο Φέρνις είπε κάποτε ότι το να έχει σχέση με τον Έλτον ήταν σαν να έχει σχέση με τον Άη-Βασίλη: ήταν αρκετό να εκφράσεις το παραμικρό ενδιαφέρον σου για κάτι και το άλλο πρωί θα το έβρισκες δίπλα στο κρεβάτι σου. Γκολφ, βιολί ή εκτροφή λάμα, τίποτα δεν ήταν υπερβολικό. Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά μπορεί να κάνουν ένα παιδί εξαιρετικά κακομαθημένο. Από την άλλη ο Έλτον έχει πρόσφατα αποσυρθεί από τον κόσμο του θεάματος, ενώ ο Ντέιβιντ αποσύρθηκε πρόωρα από τον επαγγελματικό στίβο το 1994.

Σε αυτούς τους καιρούς όπου το παιδί είναι το κέντρο του κόσμου, αυτό μπορεί να είναι το νέο ιδανικό της διαπαιδαγώγησης: ένα νοικοκυριό όπου οι γονείς δεν έχουν καμία άλλη υποχρέωση πέρα από το να παρέχουν στο παιδί τους εκπαίδευση και διασκέδαση όλη την ημέρα. “Δεν θέλουμε να το αναλάβουν νταντάδες και γκουβερνάντες, θέλουμε να είμαστε ενεργοί γονείς” είχε δηλώσει για το θέμα ο Έλτον πριν από κάποιους μήνες.

Παρόλα αυτά όλες οι εφημερίδες δεν παραλείπουν να τονίσουν ότι ο Έλτον είναι 62 και ο άντρας του 48, μήπως και νομίσουμε ότι είναι τίποτα ξεπεταρούδια που θα ζήσουν για πάντα. Η απλή αναφορά της ηλικίας μας θυμίζει πόσο έντονη αποδοκιμασία ξεσηκώνει το ζήτημα της τεκνοποίησης σε μεγάλη ηλικία.

Αυτά είναι τα επιχειρήματα σε βάρος του γερο-μπαμπά: Αν η μητέρα ήταν σε αυτή την ηλικία θα το καταδικάζαμε, οπότε πρέπει να καταδικάσουμε το ίδιο και έναν άντρα για λόγους ισότητας. Αυτό είναι απαράδεκτο: καμία πραγματική φεμινίστρια δεν χαίρεται όταν κάποιος αντιμετωπίζει την ίδια κατακραυγή με μια γυναίκα που ασκεί το δικαίωμα των επιλογών της. Αυτό που αναφέρουν συνήθως είναι ότι είναι πολύ μεγάλος για να παίξει μπάλα με το γιο του. Το επιχείρημα είναι τουλάχιστον περίεργο: όταν ένας ανάπηρος κάνει παιδιά κανείς δεν του προσάπτει ότι στερεί από το παιδί του τις αθλοπαιδίες.

…Φυσικά η πραγματική αντίρρηση δεν έχει να κάνει με την ηλικία των γονέων. Δεν έχει να κάνει καν με την ανατροφή των παιδιών. Έχει να κάνει με το θράσος της επιλογής.

Μπορείς να ήσουν άσωτος στα νιάτα σου (για τον πολύ κόσμο αυτό σημαίνει από μουσική, αλκοόλ και ναρκωτικά μέχρι το ενδιαφέρον για την εσωτερική διακόσμηση ή τα πάρτι με φανταχτερά κοστούμια). Μπορείς να έχεις έναν “εναλλακτικό τρόπο ζωής” (για τους περισσότερους αυτό σημαίνει ότι είσαι γκέι, αλλά και μια υπερβολικά ανεξάρτητη γυναίκα που έχει πάθος με τη δουλειά της μπορεί επίσης να θεωρηθεί επικίνδυνα εναλλακτική). Ο περισσότερος κόσμος αποδέχεται ότι δεν χρειάζεται να πας φυλακή γι αυτό, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να στερηθείς τις καθώς πρέπει χαρές της ζωής, όπως η απόκτηση παιδιών.

Αυτό είναι ξεκάθαρο από τον τρόπο που η Daily Mail κάνει σαλάτα την ηλικία του Έλτον, το πρόβλημα που είχε κάποτε με τα ναρκωτικά και τις φωτογραφίες του με εκκεντρικά κοστούμια. Σαν όλα αυτά μαζί να είναι όχι απλώς συνώνυμα, αλλά ο ίδιος ο ορισμός του “άκληρου”.

Αυτό όμως που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση ότι οι άνθρωποι που κατακρίνουν το ζευγάρι για την ηλικία τους και τον “εναλλακτικό” τρόπο ζωής τους, όλοι αυτοί που αναρωτιούνται αν το μωρό θα είναι το καινούριο τους “αξεσουάρ” (γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι γκέι ενδιαφέρονται μόνο για τσάντες) είναι τόσο πολύ λιγότεροι σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κανείς στο σοβαρό τύπο δεν έκανε θέμα την ηλικία του Έλτον γιατί όλοι ξέρουμε ότι, χωρίς την παραδοχή ότι όλοι κατακρίνουμε τον “τρόπο ζωής” του, δεν θα έβγαζε κανένα νόημα και δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από απλή έκφραση φθόνου. Η ομοφοβία μπορεί να μην είναι νεκρή αλλά σήμερα παρακολουθούμε τα τελευταία σκιρτήματα του χαμερπούς σκελετού της. Σιγά-σιγά μετατρέπεται σε κάτι που αρμόζει μόνο σε παιδάκια. Είναι μια σημαντική εξέλιξη. Και ανήμερα Χριστούγεννα!”

Αισιόδοξο το συμπέρασμα. Τουλάχιστον για την Αγγλία…