Το “We are the Champions” των Queen και το “Y.M.C.A.” των Village People είναι τα δύο πιο “πιασάρικα” τραγούδια όλων των εποχών σύμφωνα με ομάδα επιστημόνων στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθ στο Λονδίνο. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν μετά από παρατήρηση χιλιάδων εθελοντών με σκοπό να ανακαλύψουν ποιες επιτυχίες προτιμούν να ερμηνεύουν οι καλεσμένοι σε εκδηλώσεις όπως πάρτι καραόκε και γαμήλιες δεξιώσεις - και για ποιο λόγο! Τα δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1977 και 1978 αντίστοιχα.
Σύμφωνα με την έρευνα υπάρχουν τέσσερα στοιχεία που προκαλούν τη συμμετοχή των ακροατών: μεγάλες και λεπτομερείς μουσικές φράσεις, πολλαπλές αλλαγές τονικότητας στο ρεφρέν, ανδρικά φωνητικά και ιδιαίτερη έμφαση στις ψηλές νότες.
Όπως ισχυρίζεται ο επικεφαλής της μελέτης “κάθε επιτυχία είναι συνδυασμός μαθηματικών, επιστήμης και τεχνολογίας. Από τη συχνότητα των ήχων που καθορίζει την τονικότητα και τις αρμονίες μέχρι τα σινθεσάιζερ και τους επεξεργαστές ήχων υψηλής τεχνολογίας με τα εφέ που προσθέτουν σε ένα τραγούδι. Χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό νευροφυσιολογίας, μαθηματικών και γνωστικής ψυχολογίας μπορούμε να καταλήξουμε στη συνταγή της επιτυχίας.” Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι αντρικές φωνές μπορούν να παρασύρουν πιο εύκολα το κοινό να τραγουδήσει καθώς υποσυνείδητα ερμηνεύονται ως “κάλεσμα σε μάχη”, ενώ η έξτρα προσπάθεια στις ψηλές νότες ερμηνεύεται ως ένδειξη ενεργητικότητας και θέλησης, ειδικά όταν συνδυάζεται με ένα σχετικά περιορισμένο φωνητικό εύρος.
Προφανώς τα στοιχεία αυτά συνδυάζονται ιδανικά στις επιτυχίες των Queen και των Village People, δύο συγκροτημάτων που μεσουράνησαν κατά τη δεκαετία του ‘70 και όχι μόνο. Με τα κοστούμια τους που παρέπεμπαν στα γκέι στερεότυπα της εποχής (μηχανόβιος, καουμπόης, οικοδόμος, ναύτης κτλ) οι Village People υπήρξαν το πιο εμβληματικό συγκρότημα της γκέι ντίσκο σκηνής. Αντίστοιχα εξεζητημένη ήταν και η περσόνα που υποδυόταν στη σκηνή ο αμφισεξουαλικός Φρέντι Μέρκιουρι, που έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες της ροκ όλων των εποχών.
Για το “Y.M.C.A” και τους “πονηρούς” στίχους του σχετικά με τους ξενώνες νέων που διατηρούν χριστιανικές οργανώσεις σε διάφορες πόλεις της Αμερικής και τις …ενδιαφέρουσες γνωριμίες που γίνονται εκεί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα διαχρονικό ύμνο των γκέι παγκοσμίως. Και στο “We are the Champions” όμως πολλοί διακρίνουν την πρόθεση του καλλιτέχνη να εκδηλώσει σε πρώτο πρόσωπο μια σεξουαλικότητα περιθωριοποιημένη ως εκείνη την εποχή με στίχους όπως "I've had my share of sand kicked in my face" και "I've done my sentence but commited no crime"…
Καλημέρα! Ο οικοδόμος δεν μοιάζει με τον Σπύρο Σούλη έτοιμος να γκρεμίσει σπίτι;
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι άραγε η πετυχημένη μελωδία (με τεχνικά άρτια μέσα) ή βάση της συνταγής για ευρύτερη διάδοση, ή ο στίχος;
ΑπάντησηΔιαγραφήαμφιβάλλω για το τελευταίο.
αμφιβάλλω και για τη μελωδία.
μάλλον η καλή διαφήμιση και προώθηση δημιουργούν χρυσά και πλατινένια και βάλε...
Ξενικός
Υπάρχει και το μάρκετινγκ, αλλά υπάρχουν και τραγούδια όπως αυτά που μένουν κλασικά ανεξαρτήτως διαφήμισης όσα χρόνια κι αν περάσουν :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω έχει ένα ιδιαίτερο νόημα πως αυτά τα 2 κομμάτια γραμμένα από gay καλλιτέχνες με gay ευαισθησία ξεχωρίζουν στο παγκόσμιο στερέωμα ως τα πλέον αγαπημένα.Θεωρώ οτι οι gay καλλιτέχνες νιώθουν μια έντονη επιθυμία και ζέση για σμίξιμο και ένωση των ακροατών κάτω απο ένα κοινό άκουσμα-ήχο-αίσθημα. Η περιθωριοποίηση της κανονικής ζωής δημιουργεί μια ανάγκη για συγχρωτισμό με τους "άλλους" στα λίγα πεδία όπου ο ομοφυλόφιλος μουσικός μπορεί να παίξει ελεύθερα. Δηλαδή στη σκηνή ή το dance-floor.Ταυτόχρονα το παιχνιδιάρικο στοιχείο gay προσωπικοτήτων δίνει ένα extra προβάδισμα σε μελωδίες που γράφονται για να "περάσουμε όλοι καλά" χωρίς σοβαροφάνεια αλλά ούτε και εκπτώσεις στη ποιότητα.Σαν παιδιά ας πούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος θα επιμείνω στο:
" Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι αντρικές φωνές μπορούν να παρασύρουν πιο εύκολα το κοινό να τραγουδήσει καθώς υποσυνείδητα ερμηνεύονται ως “κάλεσμα σε μάχη”, ενώ η έξτρα προσπάθεια στις ψηλές νότες ερμηνεύεται ως ένδειξη ενεργητικότητας και θέλησης, ειδικά όταν συνδυάζεται με ένα σχετικά περιορισμένο φωνητικό εύρος. "
Και σε αυτά τα λόγια μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ένα προβάδισμα της gay ευαισθησίας. Ούτε πολύ heavy για να τρομάξει και να αποξενώσει με macho επιβεβαιωτικές μαλακίες αλλά και ούτε αρκετά soft ήπιες και νερόβραστες δεδομένου οτι προέρχεται απο καλλιτέχνες που όπως λέει και το τραγούδι έχουν μερίδιο από άμμο και λάσπη στο πρόσωπό τους.Κάπου στη μέση λοιπόν εκεί που αναδεικνύεται το ηρωικό στοιχείο της ανθρώπινης υπερ-προσπάθειας το οποίο αρκετοί ομοφυλόφιλοι αναγνωρίζουν στον εαυτό και τις ζωές τους.
@ stereocage
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρον σχόλιο. Σε ευχαριστούμε :-)
Επίσης σου αφιερώνω αυτό :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤhanx gay super hero. Ωραίο κομμάτι και πολύ εκφραστική body language. Δεν το ήξερα οτι ο Μorrissey μπορούσε να είναι τόσο camp. Tον είχα για πιο asexual "ψιλοανένταχτο" φάση, αλλά στο βίντεο τα δίνει όλα !!! χαχα..!
ΑπάντησηΔιαγραφή