Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ

 
H Lea T. ξεκίνησε την καριέρα της στο αντρικό μόντελινγκ με το όνομα Λέο Σερέζο. “Ακόμα και τότε στα κάστινγκ πολλοί με μπέρδευαν με γυναίκα” θυμάται η ίδια. Σήμερα η καλλίγραμμη βραζιλιάνα είναι η καινούρια μούσα του οίκου Ζιβανσί και το πρώτο τρανς μοντέλο που πρωταγωνιστεί στις πασαρέλες και τα εξώφυλλα των περιοδικών μόδας - ανάμεσά  τους η γαλλική Vogue όπου μια γυμνή της φωτογράφιση προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Η έμφυτη χάρη και αριστοκρατικότητα που εκπέμπει όταν φωτογραφίζεται με τις τουαλέτες των μεγάλων σχεδιαστών δεν πρέπει να μας ξεγελάει: τα παρασκήνια του κόσμου της μόδας δεν είναι εξίσου λαμπερά. Όταν αποφάσισε να ξεκινήσει ορμονοθεραπείες (στο μέλλον σκέφτεται να προχωρήσει και σε χειρουργική επέμβαση), οι αντιδράσεις στον επαγγελματικό της χώρο κάθε άλλο παρά θετικές ήταν. “Είναι σαν να κάνω πόλεμο στο μυαλό τους” εξομολογείται.

 
Εξωτερικά η Μάβι Σουζέλα δεν έχει καμία σχέση με τη λαμπερή  Lea: μια 50χρονη τροφαντή νοικοκυρά σήμερα, η Μάβι ήταν το 1988 το πρώτο άτομο στην Κούβα που υποβλήθηκε σε επέμβαση αλλαγής φύλου. Η κατακραυγή ήταν τόσο μεγάλη, που για τα επόμενα είκοσι χρόνια το κουβανικό σύστημα υγείας δεν χρηματοδότησε ξανά καμία τέτοια επέμβαση. Σήμερα ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της προβάλλεται στην κουβανική τηλεόραση με σκοπό όπως λέει η ίδια “να μάθουν οι άνθρωποι να μας αγαπούν και να μας καταλαβαίνουν”. Θυμάται την περιφρόνηση του πατέρα της που ήθελε να τη διώξει από το σπίτι. Τις απόπειρες αυτοκτονίας. Και την αγωνία της όταν εξομολογήθηκε στον άντρα της την αλήθεια. “Μου είπε:”σε γνώρισα γυναίκα και για μένα παραμένεις γυναίκα” Ήταν μια τεράστια ανακούφιση.”

Η σημερινή μέρα έχει ανακηρυχθεί “Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης” για τα διεμφυλικά (transgender) και διαφυλικά (transexual) άτομα. Μια μέρα για να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι πίσω από τους όρους που επινοούμε και τα κουτάκια που μας αρέσει να φτιάχνουμε, πίσω από τη λάμψη των ανοιχτόμυαλων περιοδικών και τα ντοκιμαντέρ που παίζονται σε ψαγμένα φεστιβάλ. Ότι κάθε τρεις μέρες κάπου στον κόσμο ένας από αυτούς τους ανθρώπους πέφτει θύμα δολοφονίας, όμως η ζωή τους δεν εξαντλείται σε μακάβριες στατιστικές, ούτε σταματάει όταν τα φώτα σβήνουν και τα φανταχτερά φορέματα επιστρέφουν  στις ντουλάπες. Ζωή υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται, άνθρωποι που κάθονται δίπλα-δίπλα, που ανακαλύπτουν τη φωνή τους και αρχίζουν σιγά-σιγά να διηγούνται  τις ιστορίες τους. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται, όσο υπάρχει αυτό που το λέμε μνήμη, υπάρχει και ζωή. Ο μοναδικός πραγματικός θάνατος  που μπορούμε να επιβάλλουμε σε κάποιον είναι αυτός της σιωπής - και της λήθης.

.