Σε αυτή την κρίση πολλοί από μας μπορεί να χάσουμε τη δουλειά μας. Όσοι συνεχίζουμε να δουλεύουμε μπορεί να δούμε το εισόδημά μας να μειώνεται. Την εργασιακή ανασφάλεια να αυξάνεται. Τις άδειές μας να κόβονται. Τους φόρους, τις κρατήσεις και τις “εισφορές”, έκτακτες και τακτικές, να γίνονται βρόχος και εφιάλτης. Και την πιθανότητα να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα ένσημα για να λάβουμε κάποτε μια έστω και πενιχρή σύνταξη να χάνεται όλο και πιο μακριά στον ορίζοντα.
Οι ομοιότητες όμως τελειώνουν κάπου εδώ. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που θα χάσουν πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους.
Σε κάποιους από μας δεν θα κοπούν τα οικογενειακά επιδόματα και τα επιδόματα γάμου – γιατί δεν τα παίρναμε ποτέ.
Κάποιοι από μας δεν θα δουν να κόβονται οι συντάξεις χηρείας – όποιος δεν μπορεί να παντρευτεί, δεν μπορεί και να χηρέψει.
Δεν πρόκειται να χάσουμε την περίθαλψη από το ταμείο του/της συζύγου αν μείνουμε άνεργοι.
Δεν πρόκειται να χάσουμε τις γονικές άδειες.
Δεν πρόκειται να χάσουμε το αυξημένο αφορολόγητο στα εισοδήματα των παντρεμένων.
Δεν πρόκειται να χάσουμε το αυξημένο αφορολόγητο για αγορά κατοικίας από παντρεμένους.
Δεν πρόκειται να χάσουμε την άδεια παραμονής του αλλοδαπού συντρόφου μας.
Δεν πρόκειται να χάσουμε τη δυνατότητα ευνοϊκής μετάθεσης κοντά στο\στη σύζυγο αν είμαστε στρατιωτικοί.
Δεν πρόκειται να χάσουμε την απαλλαγή από το φόρο κληρονομιάς για την περιουσία που αποκτήσαμε με το σύντροφό μας. Ούτε την προστασία από τους συγγενείς που θέλουν “μερτικό”.
Δεν πρόκειται να χάσουμε την περίθαλψη ούτε τις δωρεάν κατασκηνώσεις που προσφέρει το ταμείο στα παιδιά μας.
Κάποιοι από μας θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε περισσότερα και να λαμβάνουμε λιγότερα ακριβώς όπως και πριν. Πολλοί θα συνεχίσουν να ανησυχούν για το πως θα τα φέρουν βόλτα μεγαλώνοντας παιδιά. Κάποιοι άλλοι δεν έχουμε καν αυτή τη δυνατότητα.
Και αυτή την περίφημη κοινωνική “αλληλεγγύη” που θα γένναγε η κρίση δεν την έχουμε δει ακόμα. Αυτό το “κράτος πρόνοιας” που καταρρέει, κουτσουρεμένο και βαλλόμενο από παντού, συνεχίζει να είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα άλλων. Είναι όμως αλήθεια ότι κάποιοι από μας έχουν πολύ λιγότερα να χάσουν από αυτή την κρίση. Γιατί ξεκινήσαμε με πολύ λιγότερα.
Εξαιρετικό, καίριο κειμενο GSH. Την καλημέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλώντας για "κοινωνική αλληλεγγύη", ας θυμηθούμε τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμούότι που υπήρχαν στην αγορά εργασίας τον καλό καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφή[εδώ κι εδώ]
Ακριβώς έτσι όπως τα λες... ακριβώς όμως!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό, μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ erva
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης εδώ
"Οι γκέι άντρες κερδίζουν κατά μέσο όρο 6,5% λιγότερο στον ιδιωτικό τομέα και 5,5% στο δημόσιο σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους συναδέλφους τους του ίδιου φύλου...Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι γκέι άντρες είναι άνεργοι σε μεγαλύτερα ποσοστά σε σχέση με τους στρέιτ άντρες (11% έναντι 4%) παρά το γεγονός ότι το επίπεδο σπουδών τους είναι ψηλότερο (40% έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο έναντι 24% για τους ετεροφυλόφιλους)"
Πως γινεται να κερδιζουν 5,5% λιγοτερα στο δημοσιο τομεα; Ο μονος τροπος ειναι στατιστικα να εχουν λιγοτερα τυπικα προσοντα (σπουδες, μεταπτυχιακα κ.α.). Ειναι διακριση της κοινωνιας και αυτο;
ΑπάντησηΔιαγραφήTo άρθρο προσπαθεί να δώσει μια ερμηνεία. Γιατί δεν το διαβάζεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς μας έμελε να τις περάσουμε κι αυτές τις τραγικές εποχές. Η καρδιά μου πάει σε όλους αυτούς (γκαίη και μη) που χάνουν αυτές τις μέρες τις δουλειές τους και βρίσκονται στο δρόμο πνιγμένοι στα χρέη, είναι η χειρότερη ταπείνωση κι απαξίωση για ένα άτομο. Η διαπίστωσή σου πολύ σωστή όμως για τις μόνιμες διακρίσεις έναντίον μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ dimitris.be
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμάμαι όταν ήμουν παιδί και ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του, νόμιζε ότι ήταν το χειρότερο πράγμα που του είχε συμβεί. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του.
Η διαφορά σήμερα είναι η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής. Ότι δεν υπάρχουν διέξοδοι.
Και κακά τα ψέμματα δεν περιμένουν και στο εξωτερικό τους έλληνες με ανοιχτές αγκάλες. Κι εκεί υπάρχουν προβλήματα και ανεργία. Μόνο αν έχεις σπουδάσει κάτι πολύ εξειδικευμένο έχεις κάποια ελπίδα έξω, και πάλι αυτό λειτουργεί κυρίως υπέρ των πιο προνομιούχων.
Οι υπόλοιποι, οι νέοι που έχουν βγει από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και οι μεγαλύτεροι που έχουν χτίσει τη ζωή τους εδώ, δεν βλέπω που μπορούν να στραφούν...
Eσύ που από ό,τι καταλαβαίνω είσαι έξω ήδη, τι λες γι αυτό;
Συμφωνώ απόλυτα για το ότι η κρίση είναι κρίση παντού και στο ότι οι θέσεις και στο εξωτερικό είναι μετρημένες και για πόστα πολύ εξειδικευμένα. Όσο για την απογοήτευση και την έλλειψη προοπτικής και οράματος που αναφέρεις φταίνε πολλά πράγματα και πρώτα απ΄όλα η κοινωνία μας η ίδια που ανέθρεψε τις πιο νέες γενιές με το να έχουν τα πάντα στο χέρι και να κοιτάνε μόνο και μόνο πως θα κάνουν μια γερή μπάζα γρήγορα για τον εαυτό τους αγνοώντας συχνά παντελώς το καλό και την αλληλεγγύη του κοινωνικού συνόλου. Η μετριότητα και η βλακεία αποθεώθηκαν από ΜΜΕ τα οποία προώθησαν πρότυπα, μεθόδους και φιλοσοφία "λαμόγιου" για να πετύχει κανείς και να θεωρείται "πετυχημένος".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έφυγα από την Ελλάδα πριν είκοσι πέντε χρόνια για να σπουδάσω, πέρασα από φοβερό οικονομικό στρίμωγμα και δύσκολες καταστάσεις στην αρχή και με πολύ λίγη υποστήριξη από την οικογένειά μου γιατί δεν ήταν σε θέση να μου προσφέρει πολλά οικονομικά. Αλλά μου είχε προσφέρει πολλά ηθικά. Με είχε μάθει για τις δυσκολίες της ζωής και για το πώς θα πρέπει να παλεύω και να προσπαθώ, το πώς θα πρέπει να έχω ψηλούς στόχους και να προσπαθώ με νύχια και με δόντια για να τους φτάσω. Με την αξία μου και χωρίς να γλύφω κώλους πολιτικών. Με είχε μάθει το να πιστεύω σε αρχές κι αξίες και στο καλό του συνόλου. Έτσι το πάλεψα, τέλειωσα τις σπουδές μου βρήκα μια καλή δουλειά (ίσως σ' αυτό να έβαλε και λίγο το χεράκι της λιγουλάκι κι η τύχη, τι να πω) έκανα μεταπτυχιακό δουλεύοντας και μια πολύ καλή καριέρα μέχρι σήμερα κι κατόρθωσα να έχω ένα πολύ ψηλό βιοτικό επίπεδο χωρίς να επιβαρύνω ποτέ τους δικούς μου δεκάρα τσακιστή.. Πλήρωσα πάντα και πληρώνω τους φόρους μου για όλα και δε προσπάθησα ποτέ να εξαπατήσω το κράτος που βρίσκομαι, ή ξεφύγω από τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις Πίστεψα ,πάλεψα και προχώρησα, δε μούρθαν όλα στο πιάτο όπως περιμένουν μερικοί-μερικοί.
Και σόρυ για το δακρύβρεχτο και μακροσκελέστατο σενάριο που θυμίζει έπος του Ξανθόπουλου αλλά τουλάχιστον έτσι έγινα τα πράγματα κι έτσι εγώ αισθάνομαι.
;-)
Συμφωνώ και εγώ με την σειρά μου απόλυτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές διακοπές σε όλους!
Εξαιρετική αυτή η ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αναδημοσιεύει και το αντικαπιταλιστικό και κομμουνιστικό blog "Red Cat - Black Cat"
http://plagal.wordpress.com/2011/07/12/stin-krisi-den-eimaste-oloi-isoi/
Εκεί κάνω την κριτική μου σε άλλο κείμενο του GSH (πολύ παλιότερο)
πολύ ωραίο κείμενο, και ανατριχιαστικά σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφή