ΑΝΟΙΧΤΑ ΓΚΕΪ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΑΠΟΚΤΑ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ

18 ολόκληροι μήνες χρειάστηκε να περάσουν από τις εκλογές του Ιουνίου 2010 για να αποκτήσει επιτέλους κυβέρνηση το Βέλγιο. Επικεφαλής της θα είναι ο 60χρονος Έλιο ντι Ρούπο, ηγέτης του σοσιαλιστικού κόμματος  της Βαλλονίας. Ο ντι Ρούπο είναι ο πρώτος ανοιχτά γκέι άντρας που καταλαμβάνει αυτό το πόστο οπουδήποτε στον κόσμο. Έχει προηγηθεί μόνο η λεσβία πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ από το 2009. Ο νέος πρωθυπουργός καλείται να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις κοινότητες της Φλάνδρας (όπου οι κάτοικοι μιλούν ολλανδικά) και της Βαλλονίας (όπου μιλάνε γαλλικά). Χάσμα που μετέτρεψε το σχηματισμό κυβέρνησης σε ναρκοπέδιο…

Γόνος ιταλών μεταναστών με σπουδές στη χημεία και  χαρακτηριστικά του το μονίμως κατάμαυρο μαλλί και τα παπιγιόν σε έντονα χρώματα που δεν αποχωρίζεται ποτέ, ο ντι Ρούπο θεωρείται από τους πλέον σκληροτράχηλους πολιτικούς στο Βέλγιο. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει επιβιώσει πολιτικά πληθώρας σκανδάλων και καταγγελιών για πελατειακές σχέσεις, παραμένοντας αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος των γαλλόφωνων εδώ και 12 χρόνια.

Η ομοφυλοφιλία του ήρθε στο φως το 1996 όταν το Βέλγιο συγκλονιζόταν από το σκάνδαλο του παιδεραστή Ντιτρού. Η ατμόσφαιρα ευνοούσε το κυνήγι μαγισσών και ένας νεαρός μυθομανής τον κατηγόρησε για αποπλάνηση ανηλίκου. Η κατηγορία έπεσε στο κενό, αλλά έδωσε την ευκαιρία σε ένα δημοσιογράφο να τον ρωτήσει αν αληθεύει πως είναι γκέι. “Ναι είμαι, και λοιπόν;” ήταν η απάντησή του. Αργότερα θα δηλώσει σε μια συνέντευξή του:΅”Πιστεύω ότι ήταν καλό που μίλησα ανοιχτά, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθήσει στην υπόθεση της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων”. Αν και το καθολικό Βέλγιο αναγνωρίζει τον πολιτικό γάμο για τα ζευγάρια ίδιου φύλου από το 2003, ο ίδιος δεν είναι παντρεμένος και ελάχιστα είναι γνωστά για την προσωπική του ζωή.

Το μέλλον του νέου πρωθυπουργού δεν αναμένεται εύκολο καθώς η νέα κυβέρνηση δεν αντικατοπτρίζει κάποια πραγματική συμφωνία ανάμεσα στις δύο κοινότητες της χώρας αλλά δημιουργήθηκε υπό την ασφυκτική πίεση των αγορών που έστειλαν στα ύψη τα επιτόκια των βελγικών ομολόγων. Ιστορικά η αλαζονεία των γαλλόφωνων ελίτ του Βελγίου έχει προκαλέσει την εθνικιστική αντίδραση των φλαμανδών που κυριαρχούν  πληθυσμιακά και οικονομικά εδώ και δεκαετίες. Ελάχιστα ενώνουν τις δύο κοινότητες πέρα από το στέμμα του βασιλιά Αλβέρτου Β’: η κάθε μία έχει τα δικά της σχολεία, ξεχωριστές δημόσιες υπηρεσίες και διαφορετικά τηλεοπτικά κανάλια. O ίδιος ο ντι Ρούπο είναι ο πρώτος γαλλόφωνος πρωθυπουργός από το 1979 και μιλάει ελάχιστα ολλανδικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο τρίτα των φλαμανδών δηλώνουν ήδη πως δεν τον εμπιστεύονται…

Οι τεταμένες σχέσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες  οδήγησαν σε μια απίστευτη δυστοκία ως προς το σχηματισμό κυβέρνησης. Αφορμή υπήρξε αυτή τη φορά το αίτημα των κατοίκων στα γαλλόφωνα προάστια των Βρυξελλών να πηγαίνουν τα παιδιά τους σε γαλλικά σχολεία και να βάλουν γαλλικές πινακίδες στους δρόμους, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται στο έδαφος της Φλάνδρας. Η έριδα ανάμεσά σε φλαμανδούς και βαλλόνους κόντεψε να οδηγήσει σε ματαίωση ακόμα και το Pride των Βρυξελλών, καθώς μόλις την τελευταία στιγμή συμφώνησαν σχετικά με το πως θα μοιραστούν τα έξοδα…

[via]