“ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΡΕΣ”

“Στην Ιταλία υπάρχουν μόνο πραγματικοί άντρες” ήταν τα λόγια του Μουσολίνι που δεν το θεώρησε ποτέ αναγκαίο να επιβάλει κάποια νομοθεσία σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Οι συλλήψεις τους ήταν πάντα αυθαίρετες και τιμωρία τους η εξορία στο Σαν Ντόμινο, ένα μικροσκοπικό νησάκι της Αδριατικής.

Τον ίδιο τίτλο έχει και ένα βιβλίο που σε μορφή κόμικ καταπιάνεται σε μορφή κόμικ με την τύχη των ομοφυλόφιλων κατά την περίοδο του ιταλικού φασισμού. Συγγραφέας του ο Λούκα ντε Σάντις που με την πολύτιμη βοήθεια της σκιτσογράφου Σάρα Κολαόνε διηγείται την ιστορία δύο δημοσιογράφων που αναλαμβάνουν να φέρουν στο φως όσα έχουν διαγραφεί από τα βιβλία της ιστορίας. Στη διάρκεια του ρεπορτάζ τους γνωρίζουν τον 75χρονο σήμερα Αντόνιο Αντζελικόλα, γνωστό και με το παρατσούκλι “Νινέλα”. Το έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε; Του άρεσε να επιδίδεται “στην παθητική ‘παιδεραστία’ ”. Η συνάντηση μαζί του ξαναζωντανεύει τις οδυνηρές αναμνήσεις μιας ολόκληρης εποχής. Μια συνέντευξη με το συγγραφέα του βιβλίου μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:

Για ποιο λόγο αποφασίσετε να ασχοληθείτε με ένα τόσο άγνωστο θέμα;

Το 2001 ανακάλυψα μια συνέντευξη στο ιστορικό περιοδικό του ιταλικού γκέι κινήματος “Βαβυλωνία”. Ένας ηλικιωμένος ομοφυλόφιλος μιλούσε για την εξορία του στο αρχιπέλαγος Τρέμιτι της Αδριατικής. Ήταν μια ιστορία για την οποία δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα από κανέναν. Ανάμεσα στις γραμμές διέκρινες τη μειλιχιότητά του αλλά και την πίκρα ενός ανθρώπου που δεν έλαβε ποτέ την παραμικρή αναγνώριση για τα όσα είχε περάσει. Είχα δει βεβαίως ντοκιμαντέρ για τον εκτοπισμό των ομοφυλόφιλων στα ναζιστικά στρατόπεδα αλλά κανείς δεν είχε αναρωτηθεί τι συνέβαινε στην Ιταλία την ίδια περίοδο. Ήταν ένα κομμάτι της ιστορίας εντελώς άγνωστο. Μόνο μια ταινία υπάρχει με αυτό το θέμα: το “Μια Ιδιαίτερη Ημέρα” του Ετόρε Σκόλα. Ένα πραγματικά πανέμορφο φιλμ!

Ποιες ήταν οι ιστορικές σας πηγές;

Δεν υπήρχε κανένα βιβλίο στο οποίο να μπορώ να ανατρέξω, παρά μόνο μια έρευνα που είχε γίνει τη δεκαετία του ‘80. Κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτές τις ιστορίες, τα θύματα δεν ήθελαν να ξύσουν παλιές πληγές. Αναγκάστηκα λοιπόν να αναζητήσω υλικό στα αρχεία του κράτους. Μάζεψα ντοκουμέντα, επιστολές και κάποιες σπάνιες συνεντεύξεις. Δεν είμαι ιστορικός αλλά σεναριογράφος. Παρόλα αυτά αν με ρωτήσετε κατά πόσο το βιβλίο είναι πιστό στην πραγματικότητα, θα σας απαντήσω ότι δεν έχω επινοήσει τίποτα. Κάθε πρόσωπο και κάθε γεγονός είναι πραγματικά. Υπάρχουν ακόμα και διάλογοι που έχουν μεταφερθεί λέξη προς λέξη!


Η Νινέλα βρίσκει στην εξορία κάτι σαν καταφύγιο. Λέει μάλιστα ότι κάποιοι έκλαιγαν όταν έπρεπε να εγκαταλείψουν το νησί. Πώς το εξηγείτε; Μήπως τελικά οι ομοφυλόφιλοι στην Ιταλία είχαν καλύτερη τύχη από ό,τι σε άλλα μέρη της Ευρώπης;

Σίγουρα είχαν καλύτερη τύχη σε σχέση με τους γερμανούς, τους αυστριακούς, τους γάλλους και τους πολωνούς αλλά η άρνηση της ίδιας τους της ύπαρξης έχει κάτι από τη βαρβαρότητα της εξολόθρευσης. Από την άλλη, πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο ότι κάποιες από αυτές τις χώρες έχουν νόμους για την προστασία των ομοφυλόφιλων, ενώ η Ιταλία έχει μείνει τόσο πίσω.


Πέρα από την ιστορική μαρτυρία, βάζετε το ζήτημα της θέσης των ομοφυλόφιλων στις σύγχρονες κοινωνίες. Η Ιταλία έχει μείνει πίσω στο ζήτημα των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων. Πώς υποδέχτηκαν οι ιταλοί το βιβλίο σας;

Δυστυχώς στην Ιταλία ακόμα και σήμερα “υπάρχουν μόνο πραγματικοί άντρες”! Οι ομοφυλόφιλοι συνεχίζουν να θεωρούνται ανύπαρκτοι, δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου σε αυτό το ζήτημα. Και δεν μιλάω μόνο για το γάμο ή την υιοθεσία. Πέρσι η Βουλή απέρριψε ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της ομοφοβίας – ακόμα και βουλευτές της αριστεράς ψήφισαν εναντίον! Παρόλα αυτά η υποδοχή ήταν πολύ θερμή και το βιβλίο κέρδισε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ κόμικ που έγινε στη Νάπολι. Μπορεί οι ομοφυλόφιλοι στην Ιταλία να μην έχουν δικαιώματα, αλλά διατηρούν το ενδιαφέρον και την περιέργειά τους. Και η τέχνη είναι πάντα ένας καλός τρόπος για να προχωρήσουν τα πράγματα.

Ποια είναι η κατάσταση στο Σαν Ντόμινο σήμερα; Είναι τόπος μνήμης για τους γκέι;

Κανείς δεν πάει στο νησί, υπάρχουν ακόμα και ιταλοί ομοφυλόφιλοι που δεν γνωρίζουν την ιστορία του μέρους…Κι αυτοί που είχαν εξοριστεί εκεί, δεν σκέφτηκαν ποτέ να επιστρέψουν. Το μόνο που θέλουν είναι να ξεχάσουν…

Οι δημιουργοί του βιβλίου.

H ΜΑΔΡΙΤΗ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΑΡΜΑ ΑΠΟ ΤΟ PRIDE

Από ό,τι φαίνεται τα διεθνή γεωπολιτικά προβλήματα και οι συγκρούσεις καθόλου αλώβητο δεν μπορούν να αφήσουν ένα κατεξοχήν διεθνικό κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως είναι το κίνημα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ. Δυστυχώς δεν είναι ούτε πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα δικαιώματά μάς θα χρησιμοποιούνται από κάποιους σαν πιόνια στη διεθνή σκακιέρα – μάλλον είναι κάτι που πρέπει να συνηθίσουμε και να είμαστε πονηρεμένοι από εδώ και στο εξής.

Όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ το Pride του Τορόντο αποφάσισε να αποκλείσει από την παρέλαση την ομάδα “Queers ενάντια στο Ισραηλινό Απαρτχάιντ” όταν ο δήμος απείλησε να μη χρηματοδοτήσει την εκδήλωση με το σκεπτικό ότι ο συγκεκριμένος όρος είναι προσβλητικός για το εβραϊκό κράτος. Σειρά έχει σήμερα το Pride της Μαδρίτης που απέκλεισε από την παρέλαση το άρμα της αντιπροσωπείας του Τελ Αβίβ με το σκεπτικό ότι η εκδήλωση δεν μπορεί να “διαφημίζει” μια πόλη που ο δήμος της δεν έχει καταδικάσει το μακελειό του ισραηλινού στρατού στο σκάφος που προσπάθησε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας.

Η απόφαση της Μαδρίτης εξόργισε τους υπεύθυνους της ισραηλινής αντιπροσωπείας. Διαβάστε τι δηλώνει ένας από αυτούς σε γαλλική ιστοσελίδα:

“Το άρμα αντιπροσωπεύει τις ΛΟΑΔ οργανώσεις της πόλης μας. Χρηματοδοτείται από το δήμο του Τελ Αβίβ αλλά οι οργανώσεις αυτές δεν συνδέονται απευθείας με το Δήμο. Το άρμα μας θα παρουσίαζε ένα beach-party και είχαμε καλέσει την Dana International να τραγουδήσει. Δεν υπήρχε απολύτως κανένα πολιτικό μήνυμα από τη μεριά μας. Το μήνυμά μας είναι μήνυμα ανεκτικότητας και όχι αντιπαράθεσης.”

“Προσωπικά δεν θυμάμαι πότε καταδίκασε ο δήμος της Μαδρίτης τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν στην πόλη μας. Θεωρώ ότι οι οργανωτές υπέκυψαν στην πίεση πολιτικών ομάδων που δεν έχουν το συμφέρον των ομοφυλόφιλων στο μυαλό τους…Αισθανόμαστε ταπεινωμένοι. Μπορεί να μην έχουμε την ίδια άποψη με τους ισπανούς για τις ενέργειες του ισραηλινού στρατού. Αλλά είμαστε η μοναδική χώρα της Μέσης Ανατολής που είναι φιλική προς τους γκέι. Με το να μας απορρίπτουν υπογράφουν συμφωνία με το διάβολο. Συμφωνία με τους ισλαμιστές εναντίον του Ισραήλ αλλά και εναντίον των ομοφυλόφιλων.”

Η προσωπική μου άποψη: Θεωρώ ότι καμία από τις δύο αντιπροσωπείες δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί από το Pride. Ούτε στο Τορόντο, ούτε στη Μαδρίτη. Στην περίπτωση του Τορόντο η συγκεκριμένη ομάδα συμμετέχει στο Pride εδώ και χρόνια. Προσωπικά βρίσκω τον τίτλο που έχει επιλέξει άκρως προβοκατόρικο και ατυχή. Όμως το Pride αποφάσισε να την αποκλείσει μόνο όταν ο δήμος -με πρωτοβουλία πολιτικών φιλικών προς το Ισραήλ και εχθρικών προς το Pride- απείλησε ότι θα τους κόψει τα κονδύλια. Συμφωνώ ότι είναι σημαντικό ένας δήμος να παρέχει οικονομική στήριξη, αφού και οι ομοφυλόφιλοι πληρώνουν φόρους και οι εκδηλώσεις τους τονώνουν το τουριστικό προφίλ μιας πόλης. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως η κοινωνία των πολιτών θα πρέπει να διαφυλάξει την ανεξαρτησία της απέναντι στην πολιτική εξουσία και οι διοργανωτές θα έπρεπε να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τις εμπορικές και οικονομικές τους προτεραιότητες. Το ποιος μπορεί να συμμετέχει στις εκδηλώσεις μας πρέπει να το αποφασίζουμε εμείς για τον εαυτό μας, όχι να μας το επιβάλουν με εκβιαστικό τρόπο κάποιοι άσχετοι πολιτικοί.

Λάθος θεωρώ και την απόφαση του Pride στη Μαδρίτη. Η εκδήλωση θα πρέπει να είναι ανοιχτή σε όλους τους ομοφυλόφιλους από όπου κι αν προέρχονται. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να υποβάλλει “πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων” για να συμμετέχει – η εκδήλωση θα πρέπει να αγκαλιάζει τους πάντες ανεξαρτήτως καταγωγής, πολιτικών ή θρησκευτικών αντιλήψεων. Το Τελ Αβίβ είναι μια πόλη φιλική προς τους ομοφυλόφιλους σε μια εχθρική περιοχή και αυτό δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε επιβάλλοντας εμπάργκο από τις εκδηλώσεις μας. Ούτε όμως είναι ανεκτό οι ισραηλινοί να κατηγορούν τους ισπανούς ότι με την ενέργειά τους “στηρίζουν” τη φονική για τους γκέι πολιτική των αραβικών καθεστώτων. Το “ή υποστηρίζετε εμάς ή τους ομοφοβικούς ισλαμιστές” είναι ένα ακόμα εκβιαστικό δίλημμα που θα πρέπει να αγνοήσουμε.

LADY GAGA: “ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ ‘ALEJANDRO’ ΛΑΧΤΑΡΩ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΩΝ ΓΚΕΪ ΑΝΤΡΩΝ”

“Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάτι αντίστοιχο με έναν ετεροφυλόφιλο άντρα στη ζωή μου. Αυτό το τραγούδι εκφράζει το θαυμασμό μου για τον γκέι έρωτα – το θαυμασμό μου για το κουράγιο και τη γενναιότητα που πρέπει να επιστρατεύσουν δύο άντρες που θέλουν να είναι μαζί. Στο βίντεο λαχταρώ τον έρωτά τους – αλλά είναι κάτι που ξέρω ότι δεν πρόκειται να κερδίσω ποτέ.”

Tο ολοκαίνουριο και πραγματικά ε-ξαι-ρε-τι-κό βιντεο-κλιπ του “Alejandro” με τις απροκάλυπτα ομοερωτικές του αναφορές αλλά και μια μιλιταριστική ατμόσφαιρα που παραπέμπει κατευθείαν στο προπολεμικό Βερολίνο σκηνοθέτησε ο φωτογράφος Στίβεν Κλάιν.

“Είναι ο φόρος τιμής μου στους ομοφυλόφιλους και τον αγώνα που δίνουν για την κοινότητά τους. Οι γκέι μου χάρισαν τις μεγαλύτερες ευκαιρίες που είχα στη ζωή μου. Είναι αυτοί που με υποστηρίζουν και αυτοί που καταλαβαίνουν πραγματικά αυτό που προσπαθώ να κάνω.”

Don't call my name,
Don't call my name, Alejandro.
I'm not your babe,
I'm not your babe, Fernando.
Don't wanna kiss, don't wanna touch
Just smoke one cigarette and run
Don't call my name,
Don't call my name, Roberto.

H ΛΟΑΔ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ATHENS PRIDE 2010

Η Ευσταθία τραγουδάει στο Athens Pride

Vegas και Σάγια

Χρήστος Χατζηνάσιος

Η πλατεία Κλαυθμώνος σημαιοστολισμένη

Έλενα Παπαρίζου

Περισσότερος κόσμος από κάθε άλλη φορά φέτος αφού ο καιρός συνεργάστηκε και μετά τη βροχή που έκανε μούσκεμα τα πρωινά συλλαλητήρια των συνδικαλιστών, ο ήλιος επέστρεψε περήφανος κι αυτός στον αττικό ουρανό. Από τη φετινή γιορτή θα κρατήσω το νιόπαντρο αντρόγυνο που φωτογραφιζόταν στη Σταδίου με γαμπριάτικο κοστούμι και νυφικό ανάμεσα στις επευφημίες και τα χειροκροτήματα του πολύχρωμου πλήθους και τα λόγια της Έλενας Παπαρίζου “Ήρθα εδώ για να βρεθώ με τους φίλους μου. Δεν γιορτάζουμε κάτι που είναι “διαφορετικό”. Γιορτάζουμε κάτι που είναι νορμάλ.”

Και του χρόνου εύχομαι τα νιόπαντρα ζευγάρια που θα φωτογραφίζονται στη Σταδίου να μην είναι μόνο αντρόγυνα :-)

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΣ

Να ξεκινήσω γράφοντας ότι βρίσκω την αφίσα άψογη αισθητικά και απόλυτα εύστοχο το μήνυμά της: συμβαίνει άλλωστε να γνωρίζω προσωπικά γκέι άτομα που υπηρέτησαν τη θητεία τους στην Προεδρική Φρουρά. Ούτε βέβαια ήταν ετεροφυλόφιλοι όλοι οι νεκροί άγνωστοι στρατιώτες των μαχών που έχουν χαραχτεί στο μάρμαρο πίσω από τον εύζωνο στα βουνά της Αλβανίας, τα μέτωπα των βαλκανικών και της Μικράς Ασίας. Στους αγώνες και τις θυσίες του έθνους ήμασταν πάντα εκεί, όπως δίνουμε πάντα το “παρών” στη γιορτή και τις αγωνίες της δημιουργίας. Τα εθνικά σύμβολα είναι και δικά μας, το αίμα και ο ιδρώτας που χύθηκε ανά τους αιώνες ήταν και δικά μας. Δεν θα τα χαρίσουμε σε κανέναν από όλους αυτούς που τα έχουν μετατρέψει σε λάβαρο της ιδεολογίας τους. Που δεν πρόκειται ποτέ να χύσουν το δικό τους αίμα αλλά ορέγονται το αίμα των συμπατριωτών τους.

Από την πρώτη στιγμή πάντως είχα γράψει πως εντύπωση μου ήταν ότι οι εμπνευστές της δεν θά χαν και τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η αφίσα δημιουργούσε κάποιο “σούσουρο” και λίγο “τζερτζελέ”. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και έξι χρόνια τόσο το Pride όσο και το πολιτικό του μήνυμα αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από τα media. Έχω γράψει ξανά ότι η εκδήλωση έχει καταντήσει εθιμοτυπική και δεν μπόρεσε να εξελιχθεί σε υπολογίσιμο κοινωνικό κίνημα τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Απόδειξη ότι, από άποψη δικαιωμάτων αλλά και νοοτροπίας, παραμένουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει το Pride σε ένα πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι για να τραβήξουν την προσοχή οι οργανωτές καταφεύγουν σε επικοινωνιακές κινήσεις που μοιάζουν σπασμωδικές.

Οι σπασμωδικές κινήσεις όμως έχουν πάντα το κόστος τους. Το εμπάργκο των media δεν πρόκειται να σπάσει, ούτε η κοινή γνώμη να ενημερωθεί για τα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε αν ασχοληθούν μαζί μας οι μεσημεριανές εκπομπές και τα κίτρινα μπλογκ. Το να “ερεθίσουμε” την προσοχή ενός ακραίου πολιτικού χώρου απλά δίνει στους (εξίσου ομοφοβικούς) ιδεολογικούς τους αντιπάλους το πάτημα να μας προσφέρουν την “προστασία” τους και να ξεκαθαρίσουν στις πλάτες μας τους λογαριασμούς τους με τους τραμπούκους της άλλης πλευράς. Τίποτα δεν έχουμε να κερδίσουμε και πάρα πολλά να χάσουμε αν εμπλακούμε στον ιδεολογικό εμφύλιο που ξέσπασε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2008. Η ασφάλεια των διαδηλωτών δεν μπορεί να είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε για να μας ”προσέξουν”, ούτε άλλοθι για να δηλώσουν ανέξοδα τη “συμπαράστασή” τους όσοι εδώ και έξι χρόνια δεν έχουν κουνήσει ούτε το μικρό τους δάχτυλο για τα δικαιώματά μάς.

Το πόσο ανέξοδη και κάλπικη υπήρξε όλη αυτή η δήθεν “συμπαράσταση” τον καιρό που ανώνυμοι ακροδεξιοί χούλιγκαν δημοσίευαν τις απειλές τους στο ίντερνετ, φάνηκε άλλωστε από την αμήχανη και εύγλωττη σιωπή όλων των “καλοθελητών” όταν μόλις λίγες μέρες αργότερα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις ανακοίνωσαν ότι θα πραγματοποιήσουν σαββατιάτικα συλλαλητήριο για το ασφαλιστικό στο κέντρο της Αθήνας – όλως τυχαίως την ίδια μέρα με το Pride! Καταπίνοντας και την “περηφάνια” της και τον επικοινωνιακό τσαμπουκά που έδειχνε μέχρι τότε και προφανώς “κρεμασμένη” από τους μέχρι τότε “προστάτες” της, η οργανωτική επιτροπή έσπευσε να δηλώσει ότι, ναι μεν είχε προγραμματίσει τις εκδηλώσεις μήνες πριν, αλλά θα θυσιάσει πρόθυμα κάποιες από αυτές γιατί προέχουν οι “κοινωνικοί αγώνες”!

Κατά πόσο βέβαια θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν και όλες οι υπόλοιπες εκδηλώσεις για τα (δευτερεύοντα σε σχέση με τις συντάξεις) ζητήματα των ΛΟΑΔ στη συνήθως τεταμένη ατμόσφαιρα που δημιουργούν στο κέντρο της Αθήνας τέτοια συλλαλητήρια μένει να περιμένουμε αύριο για να το δούμε. Και να ευχηθούμε όλοι μαζί να μην δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα.