.

.
Κάθε Δευτέρα στην Athens Voice (κλικ)

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΙΚΡΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ “ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ”

Ο ένας –πολιτικός αναλυτής φορτωμένος με ακαδημαϊκές δάφνες- θεωρεί ότι ένας ομοφυλόφιλος υποψήφιος δεν μπορεί να είναι φορέας “συνεκτικού πολιτικού λόγου”. Ο άλλος –με περγαμηνές κι αυτός, εικαστικός γνωστός για τις “αγωνίες” του σε ζητήματα κουλτούρας- μας λέει ότι στον πολιτισμό υπάρχει μια γκέι …”ομερτά” όπου “τα γκέι τίποτε αναδεικνύουν άλλα γκέι τίποτε”. Ένας τρίτος, εκπρόσωπος της υποκριτικής τέχνης και υποψήφιος με τη “Δημοκρατική Αριστερά” κατηγορεί τους γκέι ότι πουλάνε το “γκεϊλίκι” τους “όπως πουλάει ένας το αντριλίκι του ή μια γυναίκα που συμπεριφέρεται ως πόρνη”. Μια άλλη που δηλώνει συγγραφέας και αριστερή κι αυτή (αλίμονο) μιλάει για τους “γκεόμαγκες της σόου-μπιζ” που περιφέρουν “το άφυλο θράσος, το ατάλαντο λαμέ σακάκι και το χρυσό τσόκαρο”.  Και ένας τελευταίος που προσπαθεί να σώσει την “τιμή της δημοσιογραφίας” ειρωνεύεται την “περιφρούρηση των «δικαιωμάτων» που οριοθετούνται γύρω από το μαλακό μας υπογάστριο” η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, άνοιξε το δρόμο στο φασισμό…

newspaper trash

Το κοινό τους χαρακτηριστικό; Γράφουν όλοι σε “ψαγμένα” έντυπα και “προοδευτικές” φυλλάδες. Ακκίζονται ότι ανήκουν στον πνευματικό κόσμο αυτού του τόπου, ότι αποτελούν φορείς μιας οξυμμένης κοινωνικής ευαισθησίας για κάθε τι που πέφτει στην αντίληψή τους: την αδικία του  “συστήματος”, την αισθητική, το περιβάλλον, το ρατσισμό, την αξιοκρατία, τις ευθύνες των πολιτών και τις ευθύνες των πολιτικών. Και όμως με την πρώτη ευκαιρία που θα βρουν, το μελάνι από τις πένες τους στάζει σταγόνα-σταγόνα το δηλητήριο της περιφρόνησης.

Πάντα θα βρίσκουν κάποια γελοία αφορμή που θα δικαιολογεί την τύφλωσή τους. Μπορεί  αυτή η αφορμή να είναι κάποιες trash περσόνες της τηλεοπτικής χαβούζας. Ή οι προβοκάτσιες διάφορων γραφικών στο Facebook που νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο κάποιος θα ασχοληθεί μαζί τους. Τι περίεργο όμως. Οι ίδιοι άνθρωποι που με την πρώτη ευκαιρία γίνονται  φερέφωνα της κοινωνικής λοιδορίας απέναντι σε όποιον είναι διαφορετικός, ποτέ δεν βρίσκουν μια αφορμή να γράψουν για τις αδικίες και τις διακρίσεις που υφίστανται οι συμπατριώτες τους που παραμένουν πολίτες Β’ κατηγορίας. Για την τρομοκρατία που βιώνουν κοινωνικά από πολύ τρυφερή ηλικία και την αυτο-λογοκρισία στην οποία συμβάλουν όλοι  εκείνοι οι γραφιάδες που τους απομονώνουν χλευάζοντας. Η παντελής απουσία του κοινού περί δικαίου αισθήματος στους κύκλους των “ευαίσθητων” διανοούμενων  δεν έχει να κάνει με την έλλειψη ορθής κρίσης.  Πάνω από όλα φανερώνει έλλειψη φαντασίας και αδυναμία να φανταστούν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου: έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης.

Ψιλά γράμματα όλα αυτά βέβαια για όσους αγωνιούν μέσα στους χρυσελεφάντινους πύργους τους για το μέλλον της πατρίδας και της οικουμένης. Τουλάχιστον η προκατάληψη που εκδηλώνεται απροκάλυπτα, τύπου Αυριανής ή Τράγκα, έχει μέσα στη χυδαιότητά της μια ειλικρίνεια. Τα χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, έρποντα και υποχθόνια,  και οι διανοουμενίστικες τζιριτζάντζουλες  δεν φανερώνουν τίποτα άλλο παρά ευτέλεια και μικροπρέπεια. Μπορεί να βαυκαλίζονται ότι ανήκουν σε κάποιο άλλο στρατόπεδο, αλλά τα υλικά  που μεταχειρίζονται θα έβρισκαν άνετα τη θέση τους στο πάνελ οποιασδήποτε μεσημεριανής εκπομπής.



Τρίτη 24 Απριλίου 2012

ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΤΟΛΜΑ: “Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ”

Το κείμενο που θα διαβάσετε έγραψε ο αγγλικανός ιερέας Paul Oestreicher και δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα The Guardian.

jesus and john carved sculpture antwerp belgium

“Το κήρυγμα της Μεγάλης Παρασκευής σχετικά με τα τελευταία λόγια του Ιησού πριν το σταυρό είναι πνευματικά μια εξαιρετικά απαιτητική υπόθεση για κάθε ιερέα. Την παράδοση ξεκίνησαν οι Ιησουίτες και πολλές αγγλικανικές εκκλησίες την ακολούθησαν. Αντιμέτωπος με αυτό το προνόμιο, είμαι αντιμέτωπος ταυτόχρονα με την οδυνηρή συνειδητοποίηση του πόσο διχασμένη είναι η εκκλησία σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας. Αποφάσισα ότι το θέμα του κηρύγματος θα είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν. Και δεν μπορώ να αγνοήσω πόσο έχουν υποφέρει οι ομοφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες στα χέρια της εκκλησίας εδώ και πολλούς αιώνες.

Δεν είναι αυτό ένα εξαιρετικά αμφιλεγόμενο ζήτημα για το κήρυγμα της Μεγάλης Παρασκευής; Για πρώτη φορά στη διακονία μου αποφάσισα ότι έτσι έπρεπε. Ήταν αυτά τα τελευταία λόγια του Ιησού πριν το σταυρό που δεν μου άφηναν περιθώρια:

st-john-the-beloved-laying-his-head-on-the-chest-of-our-lord-at-the-last-supper

“Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρί αὐτοῦ· Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου, εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. καὶ ἀπ' ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια”

“Όταν ο Ιησούς είδε τη μητέρα του και από κοντά το μαθητή του που αγαπούσε, λέει στη μητέρα του: Γυναίκα, ιδού ο υιός σου. Και λέει στο μαθητή: ιδού η μητέρα σου. Και από εκείνη την ώρα τη δέχτηκε ο μαθητής στο σπίτι του.”

[ Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ιθ’ 26-27]


Αυτός ο μαθητής ήταν ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής που όλα τα ευαγγέλια συμφωνούν ότι ο Ιησούς αγαπούσε με ιδιαίτερο τρόπο. (ἦν δὲ ἀνακείμενος εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ἐν τῷ κόλπῳ τοῦ Ἰησοῦ, ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς – Κατά Ιωάννην, ιγ’ 23) Όλοι οι υπόλοιποι απόστολοι είχαν εξαφανιστεί τρομοκρατημένοι. Τρεις γυναίκες και μόνο ένας άντρας είχαν το κουράγιο να συνοδεύσουν τον Ιησού στον τόπο του μαρτυρίου Του. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό ο άντρας έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά Του. Σε όλες τις καλλιτεχνικές περιγραφές του Μυστικού Δείπνου, αγαπημένο θέμα της χριστιανικής τέχνης, ο Ιωάννης στέκεται δίπλα στον Ιησού και σε πολλές απεικονίσεις το κεφάλι του ακουμπάει στο στήθος του Χριστού. Λίγο πριν πεθάνει ο Ιησούς ζητάει από τον Ιωάννη να προσέχει τη μητέρα Του και ζητάει από την ίδια να τον δεχτεί σαν γιο της. Ο Ιωάννης την παίρνει σπίτι μαζί του. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιωάννης γίνεται μέλος της οικογένειας του Ιησού.

the last supper

Ο Ιησούς ήταν εβραίος ιεροκήρυκας. Σε αντίθεση με ό,τι συνηθιζόταν, έμεινε ανύπαντρος. Η ιδέα ότι είχε σχέση με τη Μαρία Μαγδαληνή είναι καθαρά δημιούργημα μυθοπλασίας, χωρίς καμία βάση στα ευαγγέλια. Αντίθετα οι ενδείξεις ότι έτρεφε αισθήματα για τον Ιωάννη είναι πολύ ισχυρές. Όμως ακόμα και όσοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων εντός της εκκλησίας δεν τολμούν να ξεστομίσουν κάτι τέτοιο. Εξαίρεση ήταν ο επίσκοπος του Μπέρμινχαμ Χιου Μοντεφιόρε, προσήλυτος γόνος επιφανούς εβραϊκής οικογένειας. Όταν τόλμησε να υπονοήσει ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα, οι πάντες τον αντιμετώπισαν με περιφρόνηση, λες και ο μοναδικός του σκοπός ήταν να σκανδαλίσει το ποίμνιο.

Μετά από πολλή σκέψη και χωρίς καμία διάθεση να σκανδαλίσω κανένα, για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια ως ιερέας, νιώθω ότι δεν μου μένει άλλη επιλογή από το να δεχτώ αυτή την πιθανότητα. Αν ο Ιησούς δεν διέθετε ερωτική φύση, αυτό σημαίνει ότι η ανθρώπινη υπόστασή του ήταν ατελής. Το να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, η εκκλησία το θεωρεί αίρεση.

Ετεροφυλοφιλική, αμφιφυλοφιλική, ομοφυλοφιλική. Η ερωτική φύση του Ιησού μπορεί να ήταν οποιαδήποτε από τις τρεις. Κανείς μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος.Το τελευταίο όμως φαίνεται περισσότερο πιθανό. Η σχέση με τον αγαπημένο μαθητή Του δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση. Κάπως έτσι θα το ερμήνευε οποιοσδήποτε σύγχρονος. Αν και δεν υπάρχει παράδοση αγαμίας στον ιουδαϊσμό, ο Ιησούς μπορεί να είχε επιλέξει την αποχή από οποιαδήποτε ερωτική δραστηριότητα. Πολλοί χριστιανοί προτιμούν να υποθέτουν κάτι τέτοιο, αλλά θεολογικά δεν βλέπω την ανάγκη για αυτό. Η φυσική έκφραση της ανθρώπινης αγάπης αποτελεί δώρο του Θεού. Οποιαδήποτε άλλη παραδοχή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συνθηκολογεί με το πνεύμα του πουριτανισμού που έχει ταλαιπωρήσει τις χριστιανικές εκκλησίες εδώ και πολλούς αιώνες.

andrea del castagna the last supper

Όλα αυτά αισθανόμουν βαθιά ότι έπρεπε να τα θίξω τη Μεγάλη Παρασκευή. Το θεωρώ πράξη μετάνοιας απέναντι στα δεινά και τους διωγμούς που υπέφεραν και υποφέρουν οι ομοφυλόφιλοι σε ένα μεγάλο μέρος της εκκλησίας μας. Το ποίμνιό μου δεν εξοργίστηκε, όπως δεν πιστεύω ότι θα εξοργιστούν οι αναγνώστες αυτής της εφημερίδας. Γνωρίζω όμως πόσο μπορούν να πληγώσουν αυτές οι σκέψεις μου τους πιο συντηρητικούς θεολόγους και τους πιο παραδοσιακούς χριστιανούς. Το κρίσιμο ερώτημα για μένα είναι: τί απαιτεί η αγάπη προς τον πλησίον μας; Το κρίσιμο ερώτημα για τους επικριτές μου είναι συνήθως: τι λένε οι γραφές; Σε αυτή την περίπτωση, θεωρώ ότι οι απαντήσεις στα δύο ερωτήματα συμπίπτουν.

Η ερωτική φύση του Ιησού σε τίποτα δεν επηρεάζει αυτό που υπήρξε και αυτό που σημαίνει για τον κόσμο σήμερα. Η πνευματικότητα είναι κάτι που υπερβαίνει το φθαρτό σώμα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχουν πολλοί ομοφυλόφιλοι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, που παραμένουν ταπεινά μέλη της εκκλησίας. Αν οι χριστιανικές εκκλησίες όλων των δογμάτων τους αποδέχονταν στην αγκαλιά τους και τους περιέβαλλαν με την αγάπη τους, ο Χριστός θα είχε ακόμα περισσότερους αποστόλους.”


Άλλες αναρτήσεις σχετικές με το θέμα εδώ, εδώ και εδώ.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ: ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Νικολά Σαρκοζί, υποψήφιος της Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα

nicola sarkozy

Ο απερχόμενος δεξιός πρόεδρος έκανε αρκετές προσπάθειες να δείξει “φιλική” διάθεση απέναντι στους ΛΟΑΔ και τις διεκδικήσεις τους, ιδιαίτερα στην αρχή της θητείας του. Επί των ημερών του η Γαλλία προώθησε στον ΟΗΕ ψήφισμα για την παγκόσμια αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, ενώ η γαλλική κυβέρνηση ήταν η πρώτη που ζήτησε  επίσημα από το Ιράν να σταματήσει τις εκτελέσεις ομοφυλόφιλων. Ο κ. Σαρκοζί ανέθεσε στον ανοιχτά γκέι συγγραφέα και σκηνοθέτη Φρεντερίκ Μιτεράν το υπουργείο Πολιτισμού, ενίσχυσε τη νομοθεσία εναντίον της ομοφοβίας και έδωσε στα ζευγάρια που συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης τις ίδιες φορολογικές ελαφρύνσεις με τους παντρεμένους. Όχι όμως και συντάξεις χηρείας καθώς κάτι τέτοιο κρίθηκε …“υπερβολικά δαπανηρό”.

Από την άλλη μεριά, οι ΛΟΑΔ ψηφοφόροι δεν συγχωρούν στον Σαρκοζί το γεγονός ότι δεν τήρησε πολλές από τις υποσχέσεις του. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η θέσπιση της “πολιτικής ένωσης”, ένα υποκατάστατο του γάμου αποκλειστικά για τα γκέι ζευγάρια που θα προέβλεπε και κάποια μορφή τελετής στο δημαρχείο. Τελικά η ιδέα κρίθηκε αντισυνταγματική καθώς …αποκλείει τα ετερόφυλα ζευγάρια. Αντίθετα ο γάλλος πρόεδρος δεν βλέπει κανένα ζήτημα “αντισυνταγματικότητας” στο συνεχιζόμενο αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από το γάμο και την υιοθεσία: Όπως δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο περιοδικό Φιγκαρό, γι’ αυτόν ο γάμος και η τεκνοποίηση “είναι υπόθεση ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Σε τέτοιους ταραγμένους καιρούς δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε το μέλλον ενός τόσο κρίσιμου θεσμού όπως ο γάμος". Επιπλέον δηλώνει πως δεν θεωρεί ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν “κοινότητα” αλλά μια μειοψηφία που δεν πρέπει να καταπιέζεται. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι γκέι ψηφοφόροι θα του γυρίσουν την πλάτη στις εκλογές της Κυριακής.

Φρανσουά Ολάντ, υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος

francois hollande

“Θα αναγνωρίσω το δικαίωμα του γάμου και της υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια”. Είναι η 31η από τις 60 δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στο γαλλικό λαό ο άνθρωπος που ευελπιστεί  να γίνει ο πρώτος κεντροαριστερός πρόεδρος της Γαλλίας μετά τον Μιτεράν. Στις συνεντεύξεις του διευκρινίζει ότι σε περίπτωση που εκλεγεί η άμεση προτεραιότητα θα είναι η λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Υπόσχεται όμως να ανοίξει το ζήτημα του γάμου το αργότερο μέχρι την άνοιξη του 2013 καθώς, όπως λέει, “η άνοιξη είναι η κατάλληλη εποχή για να παντρευτεί κανείς.” Δηλώνει επίσης υπέρ της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για τα ζευγάρια γυναικών, είναι όμως κατά της παρένθετης μητρότητας για τα ζευγάρια αντρών που θέλουν να κάνουν παιδιά καθώς θεωρεί ότι κάτι τέτοιο αποτελεί “εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σώματος”.

Σχετικά με τα ζητήματα των διαφυλικών (τρανς) ατόμων λέει  ότι θέλει να εφαρμοστούν οι υποδείξεις του Συμβουλίου της Ευρώπης σύμφωνα με τις οποίες  ένα άτομο  θα μπορεί  να αλλάζει φύλο στα νομικά του έγγραφα εφόσον τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις, χωρίς να είναι υποχρεωτική η εγχείρηση.  Από την άλλη, θεωρεί ότι τέτοιες επεμβάσεις δεν πρέπει να καλύπτονται εξ ολοκλήρου από τα δημόσια ταμεία καθώς αποτελούν “προσωπική επιλογή” του κάθε ατόμου. Δηλώνει ότι οι καμπάνιες εναντίον της ομοφοβίας στα σχολεία πρέπει να ξεκινούν από το δημοτικό και είναι ο μόνος υποψήφιος που περιλαμβάνει σκηνές από μια γκέι παρέλαση στο επίσημο κλιπ της προεκλογικής του εκστρατείας (δείτε το εδώ, στο 1:10). Παρά την έλλειψη ανοιχτά γκέι βουλευτών στις τάξεις των σοσιαλιστών  (για την οποία πάντως θεωρεί ότι …δεν φταίει το κόμμα), στις δημοσκοπήσεις ο κ. Ολάντ προηγείται σταθερά στις προτιμήσεις των γκέι ψηφοφόρων.

Μαρίν Λεπέν, υποψήφια του Εθνικού Μετώπου

marine lepen

Η αρχηγός της ακροδεξιάς προβάλλει συστηματικά ένα πιο  “μοντέρνο” και μετριοπαθές προφίλ θέλοντας να πετύχει την “αποδαιμονοποίηση” του κόμματός της στα μάτια των ψηφοφόρων. Σε αντίθεση με τον πατέρα της και ιδρυτή του κόμματος που δεν έχανε ευκαιρία να εκφράζει την εχθρότητά του απέναντι σε όλες τις μειονότητες, η Μαρίν ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική τακτική.  Δεν είναι τυχαίο ότι δεν χάνει ευκαιρία να δίνει συνεντεύξεις σε γκέι μέσα ενημέρωσης δηλώνοντας ότι το κόμμα της είναι ανοιχτό σε όσους γκέι θέλουν να ενταχθούν στις τάξεις του. Όλα αυτά στα πλαίσια  ενός φλερτ με τις “παραδοσιακές” μειονότητες της Γαλλίας όπως οι εβραίοι και οι ομοφυλόφιλοι με σκοπό να εκμεταλλευτεί τους φόβους τους απέναντι στην αυξανόμενη μετανάστευση από τις μουσουλμανικές χώρες. Όπως δήλωσε πρόσφατα “σε κάποιες γειτονιές της χώρας μας είναι πλέον επικίνδυνο να είσαι γυναίκα, εβραίος ή ομοφυλόφιλος”.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν  βέβαια ότι έχει αλλάξει η στάση της σε ζητήματα διεκδικήσεων και δικαιωμάτων. Η κ. Λεπέν παραμένει κάθετα αντίθετη στο ζήτημα του γάμου και της υιοθεσίας, δηλώνοντας μάλιστα ότι οι περισσότεροι γκέι αδιαφορούν για το θέμα και χαρακτηρίζει όσους το διεκδικούν  “μια μειοψηφία μέσα στη μειοψηφία”. Ακόμα και η διοργάνωση γκέι παρελάσεων τη βρίσκει αντίθετη καθώς θεωρεί ότι αποτελούν “γκετοποίηση”. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι πιο συντηρητικοί ομοφυλόφιλοι και όσοι  θεωρούν τη σεξουαλικότητά τους “ιδιωτικό ζήτημα” βρίσκουν ελκυστική την υποψηφιότητά της. Τόσο που τον περασμένο Φεβρουάριο οι έρευνες την έφερναν δεύτερη στις προτιμήσεις των γκέι ψηφοφόρων. Έκτοτε όμως φαίνεται ότι τα ποσοστά της έχουν ξεφουσκώσει.

Ζαν-Λικ Μελενσόν, υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς

PARIS: emission "Semaine Critique" sur France 2

Με τα διψήφια ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις, ο αριστερός υποψήφιος αποτελεί την έκπληξη της φετινής προεκλογικής εκστρατείας έχοντας καταφέρει με την  ευφράδειά του να εκφράσει  την οργή των ψηφοφόρων σχετικά με την ανεργία και τις οικονομικές ανισότητες και προτείνοντας μεταξύ άλλων να φορολογούνται σε ποσοστό 100% όλα τα εισοδήματα άνω των 300 χιλιάδων ευρώ. Επιπλέον κατάφερε να κερδίσει το πιο θερμό χειροκρότημα σε  ανοιχτή συνάντηση που διοργάνωσαν πρόσφατα οι ΛΟΑΔ οργανώσεις του Παρισιού, δηλώνοντας ότι ονειρεύεται μια επανάσταση που “θα καταργήσει το προνόμια των ετεροφυλόφιλων”  και ότι το ΛΟΑΔ κίνημα “μπορεί να διδάξει την κοινωνία και να  συνδράμει στη κοινωνική χειραφέτηση".

Αν και παραδέχεται ότι ο ίδιος προέρχεται από ένα “πατριαρχικό, μεσογειακό περιβάλλον” και για πολύ καιρό αδιαφορούσε για αυτά τα ζητήματα, θεωρείται εδώ και πολύ καιρό από τους πλέον “φιλικούς” πολιτικούς στη Γαλλία καθώς ήταν ο πρώτος που κατέθεσε νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης ήδη από το 1990. Αν και δηλώνει προσωπικά αντίθετος στο γάμο (“δεν μπορώ να διανοηθώ για ποιο λόγο θέλει κάποιος να παντρευτεί”) θεωρεί ότι η επιλογή πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους. Πάντως για το ζήτημα της έλλειψης ανοιχτά γκέι βουλευτών στην Αριστερά (μέχρι στιγμής όσοι το έχουν τολμήσει ανήκουν στη Δεξιά) οι απαντήσεις του  κ. Μελενσόν για το κατά πόσο “τους σηκώνει το κλίμα” δεν είναι περισσότερο πειστικές από αυτές του Φρανσουά Ολάντ…



Προεκλογική εκστρατεία έχουμε βεβαίως και στην Ελλάδα. Περιμένουμε να δούμε λοιπόν ποιο από τα (ουκ ολίγα) κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας σε αυτές τις εκλογές θα διατυπώσει συγκεκριμένες,  επεξεργασμένες και συγκροτημένες προτάσεις για τα ζητήματα ανισοτήτων και διακρίσεων που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι πολίτες. Και το κυριότερο, ποιο από τα πολλά κόμματα που έχουμε να επιλέξουμε θα προβάλλει αυτά τα ζητήματα όχι ως δευτερεύουσα υποσημείωση μέσα από ψιθύρους και μισόλογα, αλλά συστηματικά, με ένταση και συνέπεια στο δημόσιο διάλογο. Γιατί μέχρι τώρα δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι…



Τρίτη 17 Απριλίου 2012

100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΑΝΤΡΩΝ ΣΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ

archibald buttfrank millet

Όταν βυθίστηκε ο Τιτανικός, ο ταγματάρχης Archibald Butt –στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου Ταφτ και υπασπιστής του προκατόχου του Θίοντορ Ρούζβελτ- ήταν ένας από τους ανθρώπους διακρίθηκαν για τον ηρωισμό τους τη μοιραία εκείνη νύχτα της 14ης με 15η Απριλίου του 1912. Εν μέσω του πολύνεκρου ναυαγίου, ο ταγματάρχης υπήρξε η ενσάρκωση της ανδρείας, συνοδεύοντας γυναίκες από τις καμπίνες τους στις σωσίβιες λέμβους και αντιμετωπίζοντας το θάνατο με θάρρος και  αυταπάρνηση. Μια από τις γυναίκες που βοήθησε και που τον γνώριζε από τον καιρό που η ίδια παρέδιδε μαθήματα μουσικής στα παιδιά του προέδρου Ρούζβελτ κατέθεσε ότι -αφού τη βοήθησε να τακτοποιηθεί στη σωσίβια λέμβο- έριξε στους ώμους της μια κουβέρτα σε μια κίνηση ιπποτισμού τόσο αβίαστη, που έμοιαζε λες κι ετοιμάζονταν για μια βόλτα με ανοιχτό αμάξι στην εξοχή.

Ο πρόεδρος Ταφτ δάκρυσε όταν επιβεβαιώθηκε ότι ο ταγματάρχης χάθηκε στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Συνοψίζοντας την ατμόσφαιρα θρήνου στην αμερικανική πρωτεύουσα, ένας δημοσιογράφος έγραψε “το όνομα του ταγματάρχη Archie Butt που ήταν κάποτε συνώνυμο με το γέλιο και την ευδαιμονία είναι σήμερα σύμβολο ηρωισμού”. Οι μελετητές της εποχής τον παρουσιάζουν  σαν πρότυπο νότιου ευγενούς και αξιωματικού. Αυτό που παραλείπουν να αναφέρουν είναι ότι το ναυάγιο του Τιτανικού υπήρξε η τραγική κατάληξη του μακροχρόνιου ειδυλλίου που συνέδεε τον ταγματάρχη με ένα άλλο άντρα – το διάσημο καλλιτέχνη της εποχής Frank Davis Millet.

Ο Butt γενήθηκε στην Τζόρτζια το 1865 λίγο μετά τη συνθηκολόγηση των νοτίων στον αμερικάνικο εμφύλιο. Δούλεψε ως  ανταποκριτής εφημερίδων του Νότου στην Ουάσιγκτον, πολέμησε εναντίον των ισπανών στην Κούβα και των ανταρτών στις Φιλιππίνες και υπήρξε εξαιρετικά έμπιστος σύμβουλος του προέδρου Ταφτ. Ταυτόχρονα όμως συγκατοικούσε σε μια παλιομοδίτικη γειτονιά της Ουάσιγκτον με τον 20 χρόνια μεγαλύτερό του Millet. Γεννημένος στη Μασαχουσέτη, ο  Millet είχε υπηρετήσει με τις δυνάμεις των βορείων στον αμερικάνικο εμφύλιο. Δούλεψε ως πολεμικός ανταποκριτής στο εξωτερικό και σπούδασε ζωγραφική στην Ιταλία όπου φέρεται να συνδέθηκε ερωτικά με το δημοσιογράφο Charles Stoddard. Σύμφωνα με το συγγραφέα Χένρι Τζέιμς “ο μεγαλειώδης ανδρισμός του ακτινοβολούσε ιπποτισμό και ομορφιά”. Περισσότερα για το έργο του εδώ.

“Ο καλλιτέχνης φίλος μου που μένει μαζί μου.” Έτσι περιέγραφε ο Butt το σύντροφό του. Ο μόνος καβγάς τους που έχει καταγραφεί είχε να κάνει με την ταπετσαρία του σπιτιού, καθώς το ντεσέν με τα κόκκινα και ροζ τριαντάφυλλα που διάλεξε ο Millet “προκαλούσε ναυτία” στον ταγματάρχη. Τα πάρτι τους, στα οποία παρευρίσκονταν τακτικά  ο πρόεδρος,  υπουργοί της κυβέρνησης, πρέσβεις, στρατηγοί και μέλη του Ανωτάτου Δικαστηρίου έγραψαν ιστορία στην κοσμική ζωή της πρωτεύουσας. Ενοικιαστής του ζευγαριού ήταν ο Archie Carr,  νεαρός βρετανός διπλωμάτης που φαίνεται να μύησε τον ταγματάρχη  στα μυστικά της σκοτσέζικης ενδυμασίας (“δεν είχα ιδέα ότι οι σκοτσέζοι δεν φοράνε τίποτα κάτω από το κιλτ μέχρι που ο Άρτσι ήρθε να μείνει μαζί μας”). Χρόνια αργότερα όταν επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με την ιδιότητα του βρετανού πρεσβευτή,  ο Carr κόντεψε να προκαλέσει αποπληξία στους πουριτανούς των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε “σπιτώσει” ένα αγροτόπαιδο από την Αϊόβα που είχε γνωρίσει στο σταθμό των λεωφορείων…

titanic

O ταγματάρχης και ο καλλιτέχνης σάλπαραν μαζί για την Ιταλία με το ατμόπλοιο “Βερολίνο” το Μάρτιο του 1912 και τράβηξαν πάνω τους όλα τα βλέμματα, εν μέρει εξαιτίας της  εξεζητημένης ενδυμασίας τους: περικνημίδες στο χρώμα του χαλκού, ασορτί σακάκια με κουμπιά από κόκκινη πορσελάνη, πλατύγυρα καπέλα, ψηλά κολάρα, γκέτες, λίλιουμ και λινά μαντήλια στο πέτο. Επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό για να επιστρέψουν στην Αμερική και φαίνεται ότι ένας λόγος που έκλεισαν χωριστές καμπίνες ήταν το πλήθος των αποσκευών τους: μόνο ο ταγματάρχης κουβαλούσε μαζί του επτά μπαούλα με ρούχα και ψώνια από το ταξίδι!

Όταν η τελευταία λέμβος είχε κατέβει στη θάλασσα και ο ωκεανός ήταν έτοιμος να καταπιεί το διάσημο υπερωκεάνιο, αρκετοί επιβάτες θυμούνται τον ταγματάρχη να περιμένει ήρεμος το τέλος στο κατάστρωμα. Κανείς δεν θυμάται τον λιγότερο αναγνωρίσιμο Millet, είναι όμως αδιανόητο να μη βρισκόταν κάπου εκεί κοντά. Σε περιπτώσεις πολύνεκρων δυστυχημάτων ή θεομηνιών οι ρεπόρτερ συνηθίζουν να προβάλλουν τις τραγικές ιστορίες οικογενειών που χωρίστηκαν για πάντα ή που κατάφεραν ανέλπιστα να επιβιώσουν.  Οι απώλειες των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών  αγνοούνται συστηματικά και πολύ συχνά απουσιάζουν από την “επίσημη” καταγραφή των γεγονότων.

Η μακροχρόνια σχέση του Archie Butt και του Frank Millet και η τραγική της κατάληξη πάνω στον Τιτανικό μπορεί να μην έγινε ταινία με δισεκατομμύρια εισπράξεις ανά τον κόσμο. Παραμένει όμως ένα πρώιμο παράδειγμα μιας ανομολόγητης ομοφυλοφιλικής σχέσης στα πιο υψηλά κλιμάκια της αμερικάνικης δημόσιας ζωής. Οι σύγχρονοί τους που γνώριζαν τα παρασκήνια της Ουάσιγκτον κατανοούσαν  πόσο σημαντικοί ήταν ο ένας για τον άλλο  χωρίς να μπαίνουν σε “ενοχλητικές” λεπτομέρειες. Οι δυο άντρες ήταν μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο. Και το συντριβάνι που φτιάχτηκε στη μνήμη τους στο προεδρικό πάρκο της Ουάσιγκτον φέρει το όνομα και των δύο.

[via]



Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Η ΟΜΟΕΡΩΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ J.C. LEYENDECKER

O Joseph Christian Leyendecker γεννήθηκε το 1874 στο Σικάγο και σπούδασε στην Académie Julian στο Παρίσι. Γυρίζοντας στην Αμερική το ταλέντο του βρήκε προσοδοφόρα απασχόληση στον κλάδο της διαφήμισης που έκανε τα πρώτα της βήματα στις αρχές του 20ου αιώνα, γνωρίζοντας τεράστια άνθηση. Δούλεψε με τα μεγαλύτερα περιοδικά της εποχής του και, σε ηλικία 29 χρονών, γνώρισε ένα νεαρό δέκα χρόνια νεότερο που έμελλε να γίνει το μοντέλο για τις διαφημίσεις της Arrow Collar, βιομηχανίας υποκαμίσων που ήταν τότε σχεδόν μονοπώλιο στην Αμερική.

leyendecker9

Έζησαν μαζί 49 χρόνια και τα πάρτι που έδιναν στην έπαυλή τους στη Λα Ροσέλ έγραψαν ιστορία στη Νέα Υόρκη της  τζαζ εποχής. Με τα χρόνια οι παραγγελίες λιγόστεψαν και πολλοί υποστηρίζουν ότι -ακριβώς επειδή ήταν ομοφυλόφιλος- απέφυγε να έρθει σε ρήξη με τον “φτασμένο”  Νόρμαν Ρόκγουελ που αντέγραψε το στιλ του. Αυτό που δεν θέλησε να αντιγράψει ήταν η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα ομοερωτισμού που αποπνέουν τα έργα του Leyendecker, με τις αναφορές τους στην αρχαιότητα, τους σφριγηλούς ήρωες του κολεγιακού αθλητισμού και τα καυτά, συνωμοτικά βλέμματα που ανταλλάσσουν οι πρωταγωνιστές του.

leyendecker13

leyendecker3

leyendecker14

leyendecker6

            Νους υγιής εν σώματι υγιεί: “Mens sana in Corpore sano”

leyendecker2

leyendecker7

leyendecker1

leyendecker4

leyendecker8

leyendecker10

leyendecker5

leyendecker11

leyendecker12



Τρίτη 3 Απριλίου 2012

ΕΝΑΣ ΠΟΡΝΟΣΤΑΡ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ: ΑΝΩΝΥΜΟ ΣΕΞ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

gay cruising2

“Αν έχετε ποτέ παρκάρει το αμάξι σας σε ένα μέρος απόμερο κοντά σε κατοικημένη περιοχή,  είναι πολύ πιθανό κάπου εκεί γύρω να υπάρχουν άντρες που κάνουν σεξ. Το ξέρω γιατί είμαι ένας απ’ αυτούς. Μέσα σε περιοχές με πυκνή βλάστηση, κρυμμένοι  σε ημιφορτηγά, κάτω από τον ψυχρό φωτισμό ενός δημόσιου αποχωρητηρίου: είναι κάτι που δεν σταματάει ποτέ, καμία ώρα της ημέρας και καμία εποχή του χρόνου. Το χειμώνα υπάρχουν άντρες που μπαίνουν μέχρι το γόνατο στο χιόνι για να βρεθούν με άλλους άντρες. Το καλοκαίρι βγαίνουν απ’ τους θάμνους με τα τσιμπούρια κολλημένα στα πόδια τους. Έχει τύχει ποτέ να σταματήσετε στο πάρκινγκ κάποιου αυτοκινητόδρομου και να το βρείτε άδειο; Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει πάντα ένας άντρας εκεί, μέσα στο αμάξι του, περιμένοντας να γνωρίσει κάποιον.

Είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Οι πιο εξελιγμένοι τρόποι γνωριμίας -ατελείωτες ώρες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού- δεν έχουν αλλάξει το γεγονός ότι τόσοι πολλοί συνεχίζουν να ψάχνουν ανώνυμο σεξ σε δημόσιους χώρους. Γιατί εκεί αναζητούν κάτι διαφορετικό. Για τον άντρα που δεν είναι σίγουρος για τη σεξουαλικότητά του ή που δεν είναι σίγουρος πως μπορεί να μιλήσει σε άλλους γι’ αυτήν, για τον άντρα που έχει οικογένεια αλλά αισθάνεται καινούριες επιθυμίες να τον πολιορκούν (ή παλιές επιθυμίες, καλά κρυμμένες), οι ιστοσελίδες και οι εφαρμογές για  έξυπνα κινητά είναι απλά υπερβολικά σίγουρες για τον εαυτό τους. Απευθύνονται σε γκέι άντρες που θέλουν να γνωρίσουν άλλους γκέι για σεξ. Αντίθετα το πραγματικά ανώνυμο σεξ καταργεί κάθε έννοια ταυτότητας: έχεις την ελευθερία να μην είσαι απολύτως τίποτα. Υπάρχουν απλά άντρες που γνωρίζουν άλλους άντρες εκεί – άντρες που αναζητούν την ίδια μορφή ελευθερίας.

gay toilet sex2

Είναι τυχαίο ότι άνθρωποι που αισθάνονται το βάρος της ταυτότητάς τους έχουν πιαστεί στα πράσα με κατεβασμένα παντελόνια μέσα σε δημόσιες τουαλέτες; Άνθρωποι όπως ο Τζορτζ Μάικλ ή ο συντηρητικός πολιτικός Λάρι Κρεγκ. Δεν τους ενδιέφερε απλώς να κάνουν σεξ αλλά να το κάνουν ανώνυμα.  Και όχι απαραίτητα επειδή ήθελαν να κρύψουν την ταυτότητά τους από τους άλλους – σίγουρα πολλοί από τους άντρες που συναντούσε θα είχαν αναγνωρίσει τον Τζορτζ Μάικλ. Αλλά επειδή απλά ήθελαν να την αφήσουν πίσω  τους. Και αυτή είναι μια μορφή ελευθερίας που είναι διαθέσιμη σε όλους, είτε είναι άνετοι με τη σεξουαλικότητά τους, είτε όχι.

…Μερικές φορές οι άντρες πηγαίνουν σε τέτοια μέρη γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε. Η πόλη που μεγάλωσα και η πόλη που σπούδασα ήταν περικυκλωμένες από πυκνά δάση και εγκαταλελειμμένα εργοστάσια. Δεν υπήρχε περίπτωση να γνωρίσεις κανέναν εκεί κι αν το έκανες, έμοιαζε κάπως βεβιασμένο. Ίσως θα μπορούσα να βγω ραντεβού με ένα από τα λίγα παιδιά που ήταν ανοιχτά γκέι όπως εγώ, αλλά δεν μου φαινόταν τίμιο να κάνω κάτι τέτοιο εφόσον δεν έψαχνα για σχέση. Οι στρέιτ συμφοιτητές μου πήγαιναν σε πάρτι, μεθούσαν, έκαναν σεξ στις φοιτητικές εστίες. Οι γκέι κάναμε ό,τι μπορούσαμε, όπου μπορούσαμε: φάσεις με μεθυσμένους στρέιτ συμφοιτητές, γνωριμίες στη βιβλιοθήκη με ντόπιους, ταξίδια στην πιο κοντινή μεγάλη πόλη. Αν δεν έκανες τίποτα από όλα αυτά, έπρεπε απλά να καταπιέζεις τις ορμές σου, όπως κάναμε μια ζωή. Να συσσωρεύεις μέσα σου όλη αυτή την ενέργεια χωρίς να έχεις κανένα να τη μοιραστείς.

gay toilet sex3

Εκεί πάντα θα υπήρχε κάποιος που πάρκαρε δίπλα μου και κοιτούσε μέσα από το παράθυρο. Υπήρχαν πολλοί μεγαλύτεροι αλλά και νεότεροι άντρες. Δεν υπήρχε κάποιο σινιάλο, απλά ο τρόπος που κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο. Θα πηγαίναμε παραδίπλα, στο μικρό κτίριο με τα ουρητήρια. Μπορούσαμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και, απλώνοντας το χέρι,  να αγγιχτούμε. Ή κάποιες φορές εκεί που καθόμουν θα άκουγα τον άντρα στο διπλανό κουβούκλιο να χτυπάει συνθηματικά το πόδι του. Κάποιες φορές γονάτιζα στο κρύο, βρώμικο πάτωμα σπρώχνοντας το σώμα μου κάτω από το χώρισμα. Και ορισμένες άλλες φορές κάποιος είχε ανοίξει ήδη μια τρύπα στο χώρισμα.

Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να έχω ένα περίεργο συναίσθημα όταν πήγαινα σε τέτοια μέρη. Σαν να προσφέρω τον εαυτό μου σε κάποιον. Όχι πως του έδινα όλο μου το είναι – αλλά το κομμάτι του εαυτού μου που έδινα, του το έδινα ολοκληρωτικά. Δεν υπήρχαν προσποιήσεις, αμήχανες συζητήσεις ή τρακ. Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν ο άλλος είναι γκέι ή όχι – δεν υπάρχει θέμα σεξουαλικού προσανατολισμού. Είμαστε απλά εκεί, μαζί,  εκείνη τη στιγμή, χωρίς να υποδυόμαστε τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας.

Κάποιες φορές υπήρχε ένας φράχτης και κάποιος πριν από μας είχε ανοίξει ένα πέρασμα. Τα βήματα των αντρών είχαν δημιουργήσει ένα λασπωμένο μονοπάτι μέσα στο γρασίδι. Κάπου μέσα στα δέντρα ξανοιγόταν ένα ξέφωτο και εκεί γινόντουσαν πολλά και διάφορα. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσα πολλά σώματα, και όλοι να ψάχνουν το ίδιο πράγμα. Τόσοι πολλοί από μας, πέρα από το φράχτη, ανάμεσα στα δέντρα, κάτω από τον ουρανό. Σε κάτι τέτοιες στιγμές ήταν πολύ εύκολο να καταλάβεις ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άντρες που αναζητούν άλλους άντρες σε σχέση με ό,τι φαντάζεται κανείς.

gay cruising6

Και όπως οι ταυτότητες των ανθρώπων  μπερδεύονται σε ένα μέρος όπως αυτό, το ίδιο το μέρος σαν χώρος ξεφεύγει από κάθε ορισμό. Μια φορά κάποιος είχε καρφώσει μια σακούλα προφυλακτικά πάνω σε ένα δέντρο με το μήνυμα: “Παιδιά, πάντα με ασφάλεια”. Ήταν μια ευγενική χειρονομία, αλλά παρόλα αυτά έμοιαζε με αδιακρισία. Γιατί αυτό το μέρος για τους περισσότερους ανθρώπους είναι πέρασμα και όχι προορισμός. Είναι ένα μέρος που τους βγάζει κάπου μακριά από τον πραγματικό κόσμο, μακριά από το ίντερνετ, μακριά από τα μπαρ και τα σπίτια, μακριά από την καθημερινότητα. Και όταν ο πραγματικός κόσμος εισβάλλει, κάνει την εμπειρία λιγότερο αληθινή, λιγότερο γνήσια.

Και ο πραγματικός κόσμος έχει πολλούς τρόπους να εισβάλλει. Μια φορά ένα περιπολικό ήρθε και σταμάτησε δίπλα στο αμάξι μου ενώ περίμενα μέσα. Με ψυχραιμία πήγα πίσω το κάθισμα και έκανα πως κοιμόμουν. Έριξαν το φακό στα μάτια μου και κατέβασα το παράθυρο.

“Τί κάνεις εδώ;” “Ξεκουράζομαι.” “Μάλιστα. Ξέρεις ότι πολλοί έρχονται εδώ για παιχνιδάκια;”

“Παιχνιδάκια; Εννοείτε ναρκωτικά;” τους απάντησα κάνοντας τον ηλίθιο.

Δεν μπορούσαν να το ξεστομίσουν. Δεν μπορούσαν να πουν τίποτα. Μου είπαν να προσέχω, μπήκαν στο περιπολικό και έφυγαν. Η αστυνομία είναι η μόνιμη απειλή σε μέρη όπως αυτά. Θέλουν τόσο πολύ να κάνουν τον πραγματικό κόσμο να εισβάλλει και εκεί.

Και αυτός είναι ο αντίθετος λόγος που οι άνθρωποι πηγαίνουν σε τέτοια μέρη. Κάποιοι άντρες πηγαίνουν εκεί για να βγουν έξω από τα όρια της ζωής τους. Γι αυτούς δεν είναι απλά μια απόδραση από τους γάμους τους, τους γονείς τους, τις ζωές τους: είναι το μόνο μέρος όπου είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους.

gay cruising5

Μια φορά έβγαινα από τα αποχωρητήρια με έναν τύπο που είχα γνωρίσει εκεί. Τον είδα να μπαίνει στο αυτοκίνητό του, που δεν είχα προσέξει πριν. Στο πίσω κάθισμα τον περίμεναν τα παιδιά του. Φαινόταν ενθουσιασμένα και με πολλή διάθεση για σκανταλιές. Άνοιξε την πόρτα και τους είπε κάτι που δεν μπορούσα να ακούσω. Αμέσως ηρέμησαν και  έβαλαν τις ζώνες τους. Ο πατέρας τους έβαλε το αμάξι μπροστά και έφυγε. Ποιος ξέρει πώς ήταν η ζωή του έξω από τα δημόσια ουρητήρια;

Όχι, δεν είναι “παιχνιδάκια”. Είναι άντρες που παραδίδονται σε κάτι που προσπαθούν να αρνηθούν αλλά δεν μπορούν. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άντρες είναι “γκέι” ή όχι. Αλλά μήπως έχει σημασία; Σε τέτοια μέρη, που για τους περισσότερους είναι απλά μια στάση κατά μήκος της διαδρομής τους για έναν άλλο προορισμό, έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο και τελικά να γνωρίσουν τον εαυτό τους.

Τώρα μένω στο Σαν Φρανσίσκο που είναι περισσότερο ανεκτικό σχετικά με τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητα των ανθρώπων σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος που έχω βρεθεί. Εδώ γίνεται ελάχιστο ανώνυμο σεξ. Όταν λέμε “ανώνυμο” σεξ εδώ, εννοούμε να γνωρίσεις κάποιον σε ένα μπαρ ή στο  ίντερνετ, να συστηθείτε και να πας σπίτι του. Δεν είναι κακό βέβαια, αλλά μου λείπει η αίσθηση να είμαι ο κανένας στη μέση του πουθενά. Εδώ πρέπει να είμαι πάντα κάποιος, τα πάντα είναι τόσο ξεκάθαρα ορισμένα. Εκεί μπορούσα να μην είμαι παρά ένα κορμί που ψάχνει ένα άλλο κορμί που δεν γνωρίζει. Ένα κορμί που αναζητά ακριβώς αυτό το είδος τρυφερότητας και αγάπης που μόνο ο κανένας στη μέση του πουθενά μπορούσε να του δώσει.”

conner habib1

Το κείμενο έγραψε ο πρώην εκπαιδευτικός και νυν πορνοστάρ και συγγραφέας Conner Habib (φωτογραφία). Η μετάφραση από εδώ.



Κυριακή 1 Απριλίου 2012

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΙΔΙΟΥ ΦΥΛΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΟΙ ΣΛΟΒΕΝΟΙ

Άσχημη έκπληξη για τους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων επεφύλαξαν τα αποτελέσματα δημοψηφίσματος που διοργανώθηκε την Κυριακή που μας πέρασε στη Σλοβενία, ένα από τα πιο μικρά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ποσοστό 55% οι ψηφοφόροι απέρριψαν τις προτεινόμενες αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, σύμφωνα με τις οποίες τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει “σύμφωνο συμβίωσης” θα αποκτούσαν ίσα δικαιώματα με τα παντρεμένα ανδρόγυνα. Το νομοσχέδιο καταργούσε την ευνοϊκότερη μεταχείριση των παντρεμένων σε φορολογικά και κληρονομικά ζητήματα και έδινε στα ομόφυλα ζευγάρια τη δυνατότητα ο ένας σύντροφος να υιοθετεί τα παιδιά του άλλου. Εξαιτίας του δημοψηφίσματος οι αλλαγές αυτές “παγώνουν” και δεν μπορούν να εξεταστούν ξανά αν δεν περάσουν 12 μήνες τουλάχιστον…

slovenian president votes


Με πληθυσμό δύο εκατομμυρίων, η Σλοβενία είναι η πιο πλούσια από τις έξι δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η πρώτη που αποσχίστηκε από την ομοσπονδία το 1991. Υπήρξε επίσης η πρώτη που έγινε δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, αλλά και στη ζώνη του ευρώ τρία χρόνια αργότερα. Οι στενοί οικονομικοί και πολιτισμικοί δεσμοί με τα άλλα κράτη της πάλαι ποτέ Αυστρο-ουγγρικής Αυτοκρατορίας έχουν σαν αποτέλεσμα οι θεσμοί και η οικονομία της Σλοβενίας να θυμίζουν περισσότερο κεντρική Ευρώπη και λιγότερο Βαλκάνια. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε η πρώτη χώρα της περιοχής που θεσμοθέτησε ένα σύμφωνο συμβίωσης για τα ζευγάρια ίδιου φύλου ήδη από το 2006.

Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος αποτελούν έκπληξη για έναν ακόμα λόγο: σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις οι σλοβένοι υποστήριζαν τις αλλαγές σε ποσοστό 60%! Εξαιτίας όμως της πολύ χαμηλής συμμετοχής στο δημοψήφισμα  -μόλις ένας στους τρεις πήγε να ψηφίσει- η αντίπαλη πλευρά μπόρεσε να επικρατήσει, συσπειρώνοντας τους πιο παραδοσιακούς ψηφοφόρους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας να δώσουν το “παρών” ψηφίζοντας όχι. Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι προτεινόμενες αλλαγές ωχριούν σε σχέση με τις υποσχέσεις των κυβερνώντων παλιότερα για πλήρη αναγνώριση του δικαιώματος στο γάμο και την υιοθεσία. Βεβαίως το πολιτικό τοπίο στη χώρα είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τότε: η πλειοψηφία έχει περάσει από την κεντροαριστερά στην κεντροδεξιά, η οικονομία συνεχίζει να συρρικνώνεται και η ανεργία έχει ξεπεράσει το 11%.

Το δυσάρεστο είναι ότι η υποβολή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας σε δημοψηφίσματα δεν αποτελεί πλέον “εκκεντρικότητα” κάποιων αμερικάνικων πολιτειών αλλά εφαρμόστηκε και σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ήδη ο δημοφιλής πρόεδρος της Σλοβενίας δήλωσε την αντίθεσή του στην παράκαμψη της νομοθετικής διαδικασίας μέσω της συλλογής υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφισμάτων, μια διαδικασία που θεωρεί ότι αμφισβητεί τη νομοθετική κυριαρχία της Βουλής. Θυμόμαστε ότι και στην Ελλάδα κάποιοι πρότειναν πρόσφατα να εφαρμοστούν πειράματα άμεσης δημοκρατίας στο …κασίδικο κεφάλι της μειοψηφίας. Βλέπουμε όμως και κάτι ακόμα: Όπως και στην Αμερική, η πλειοψηφία δηλώνει “ανοιχτόμυαλη” στις δημοσκοπήσεις. Όταν όμως έρχεται η ώρα της κάλπης ψηφίζει κάτι άλλο ή δεν πάει να ψηφίσει καθόλου. Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε  ότι αυτή η αδιαφορία δεν είναι παρά μια πιο “ευγενική” μορφή εχθρότητας…