.

.
Κάθε Δευτέρα στην Athens Voice (κλικ)

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

ΟΤΑΝ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΑΝΤΡΑ

[ Αναδημοσίευση από τον  ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να βρείτε και τα σχετικά σχόλια. ]

richard-blanco



Τον Ιανουάριο που μας πέρασε
έγινε ο πρώτος ανοιχτά γκέι ποιητής, αλλά και ο πρώτος ποιητής λατινοαμερικάνικης καταγωγής που κλήθηκε να διαβάσει ένα πρωτότυπο έργο του κατά την τελετή ορκωμοσίας αμερικανού προέδρου. (Το βίντεο από την ορκωμοσία και οι στίχοι εδώ.)

Ο Ρίτσαρντ Μπλάνκο γεννήθηκε το 1968 και ήταν παιδί όταν οι γονείς του μετανάστευσαν από την Κούβα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, όπου το υλικό των οικογενειακών αναμνήσεων είναι ο μίτος που οδηγεί το συγγραφέα μέσα σε ένα λαβύρινθο από πολλαπλές και αλληλοσυγκρουόμενες ταυτότητες. Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω γράφτηκε για μια συλλογή με κείμενα ομοφυλόφιλων λογοτεχνών, που εξηγούν ποια προσωπικότητα επηρέασε περισσότερο το έργο τους.

«Είμαι έξι ή εφτά χρονών και γυρνάω σπίτι με τον παππού και τη γιαγιά μου από το σπίτι της θείας Ονελία.

Ο γιος της Χουάν Αλμπέρτο είναι θηλυπρεπής, “αφεμινάδο” όπως τον αποκαλεί με απέχθεια η γιαγιά μου. "Πορκέ; Και είναι τόσο όμορφος. Μα τι έκανε λάθος με αυτό το παιδί;” και συνεχίζει γυρνώντας προς εμένα στο πίσω κάθισμα. “Καλύτερα μια εγγονή πουτάνα, παρά εγγονός αδελφούλα σαν κι εσένα. Κατάλαβες;” μου λέει και η φωνή της γεμίζει με περιφρόνηση.

Συγκατανεύω κουνώντας το κεφάλι, αλλά δεν καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι σημαίνει αδελφούλα, δεν ξέρω καν τι σημαίνει σεξ. Το μόνο που ξέρω είναι πως μιλάει για μένα, για μένα· ό,τι και να εννοεί, είναι κακό, πολύ κακό. Καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα κάθομαι στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή και του λέω την ίδια ιστορία. Με τη βοήθειά του, τους επόμενους μήνες ανακαλύπτω το μέγεθος της λεκτικής και ψυχολογικής κακοποίησης που για χρόνια είχα απωθήσει στο υποσυνείδητο.

Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα προσπαθώ να ξετυλίξω το κουβάρι αυτής της κακοποίησης και πώς επηρέασε την προσωπικότητά μου, τις σχέσεις μου και το γράψιμό μου. Δεν γράφω στο φως του Όσκαρ Ουάιλντ, του Γουόλτ Ουίτμαν ή της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, αλλά στη σκιά της γιαγιάς μου, μιας ομοφοβικής γυναίκας με απολυτήριο δημοτικού που έχει επηρεάσει το έργο μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Είμαι εφτά χρονών νομίζω. Η γιαγιά μου με κατσαδιάζει για τον τρόπο που τρώω: “Βγάλε το καλαμάκι απ’ το στόμα σου. Οι άντρες δεν πίνουν με καλαμάκι. Πέτα το τώρα και σήκω όρθιος”. Για την εμφάνισή μου: “Δίος μίο, πετσί και κόκαλο είσαι. Γι’ αυτό σε βαράνε τα αγόρια στο σχολείο. Ακόμα κι ένα κορίτσι μπορεί να σε δείρει. Φάε την μπριζόλα σου γιατί θα δεις τι θα πάθεις”. Για τους φίλους μου: "Δεν σε ξαναπηγαίνω στο σπίτι του Ενρίκε. Είναι μαμόθρεφτο. Δεν θέλω να ξαναπαίξεις μαζί του. Δεν με νοιάζει τι λες, στο δωμάτιό του αντί για στρατιωτάκια έχει κούκλες. Με κούκλες θες να παίζεις; Αυτό θέλεις, σενιορίτα;”

Για τα παιχνίδια μου: “Είπα στη μητέρα σου να μη σου πάρει μαρκαδόρους για τα Χριστούγεννα. Πρέπει να βγεις έξω και να παίξεις σαν άντρας, όχι να κάθεσαι εδώ μέσα και να ζωγραφίζεις σαν κοριτσάκι όπως κάνει αυτή η μαρικόν, ο Χουάν Αλμπέρτο”. Για τον τρόπο που μιλάω: “Σαν κοριτσάκι ακούγεσαι στο τηλέφωνο. Πότε θα αλλάξει η φωνή σου;” Για το περπάτημά μου: “Σταμάτα να σέρνεις τα σανδάλια σου και να κουνιέσαι σαν αδελφούλα. Περπάτα όμορφα, μας κοιτάει κόσμος!” Ό,τι και να κάνω είναι λάθος (“Δεν θα σου περάσει, εγώ θα σε κάνω άντρα...”), φοβάμαι να μιλήσω (“...θα το δεις...”), φοβάμαι να ζητήσω οτιδήποτε (“...ακόμα κι αν με στείλεις στον τάφο!”) , ντρέπομαι που είμαι ζωντανός.

Στα τριάντα ένα μου κάθομαι σε ένα τραπέζι υπό το φως των κεριών, απέναντι από τον άντρα που θα γίνει ο σύζυγός μου. Του μιλάω για τη γιαγιά μου και τους μηχανισμούς που ανέπτυξα για να την αντιμετωπίσω, και πώς αυτοί οι μηχανισμοί με οδήγησαν στο γράψιμο και έγιναν μέρος της δημιουργικής μου διαδικασίας. Αποτραβηγμένος και εσωστρεφής, έγινα παρατηρητής του κόσμου αντί να συμμετέχω σε αυτόν. Για να μπορέσω να επιβιώσω συναισθηματικά, έμαθα να διαβάζω το περιβάλλον μου πολύ προσεκτικά και να ανταποκρίνομαι με τρόπο που να μην προκαλεί το χλευασμό και την οργή της γιαγιάς μου. Εξηγώ στο μέλλοντα σύζυγό μου ότι παραμένω αυτό το ήσυχο, καταπιεσμένο παιδί όποτε είμαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κόσμο. Προσπαθώ να γίνομαι όσο πιο αόρατος μπορώ, αλλά την ίδια στιγμή συγκρατώ με τις αισθήσεις και το συναίσθημα κάθε λεπτομέρεια και αργότερα κάποια απ’ αυτές μπορεί να εμφανιστεί σε ένα ποίημα.

Πολλοί περιγράφουν τη δουλειά μου σαν ζωντανή και γεμάτη χυμούς· οι συγγενείς μου μένουν κατάπληκτοι διαβάζοντας στα ποιήματα μικρές λεπτομέρειες της οικογενειακής ζωής που έχω καταφέρει να συγκρατήσω. Το αποδίδω στις δεξιότητες που αναγκάστηκα να καλλιεργήσω μεγαλώνοντας. Συνειδητοποιώ όμως και για ποιον λόγο στράφηκα στα γράψιμο. Γράφοντας μπορώ να συμμετέχω στον κόσμο, να νιώθω ζωντανός. Ταυτόχρονα παραμένω ασφαλής στη θέση του παρατηρητή, μέσα στο δωμάτιό μου, καθισμένος στο γραφείο μου, εκεί που κανείς, και ειδικά η γιαγιά μου, δεν μπορεί να με πειράξει.

Είμαι σίγουρα οκτώ χρονών. Το θυμάμαι με τόση βεβαιότητα γιατί η γιαγιά μου είναι εκτός εαυτού που έχω γίνει οκτώ χρονών και δεν έχω μάθει ακόμα ποδήλατο. “Αλλά τι να περιμένει κανείς...” Ξεκινάει την πρόταση και αφήνει τη συνέχεια σε μένα. Τι να περιμένει κανείς από ένα κοριτσάκι, έναν τοιούτο, μια αδελφούλα; Έχω μάθει πια πολύ καλά τι είμαι. “Θα σε μάθω εγώ. Βάλε τα αθλητικά σου και πάμε”. Φτάνουμε με τα πόδια μέχρι το πάρκινγκ, δίπλα στην εκκλησία, ανεβαίνω στη σέλα, κάνω πετάλι και πέφτω· κάνω πετάλι και πέφτω· κάνω πετάλι και καταφέρνω μετά από πολλά να ισορροπήσω τέλεια, αφήνοντας τη γιαγιά μου πίσω να χειροκροτεί και να φωνάζει: “¡Andale! Επιτέλους ¡Andale!”.

Στο δρόμο για το σπίτι κάνω ποδήλατο δίπλα της καθώς με καμαρώνει και με φιλάει στο μέτωπο: “Κε μπιεν! Τα κατάφερες περίφημα. Κε μάτσο!” Το βράδυ μου φτιάχνει το αγαπημένο μου κοτόπουλο φρικασέ με έξτρα ελίτσες ειδικά για μένα. Για μια στιγμή μπορώ σχεδόν να πιστέψω πως μ’ αγαπάει, πως δεν θα με πει ξανά αδελφούλα, πως θα μ’ αφήσει να παίξω με τους κοριτσίστικους μαρκαδόρους και τα λέγκο μου. Αλλά το ίδιο βράδυ διώχνει απ’ την αγκαλιά μου το γάτο μου τον Φέρμπι: “Κόφ’ το. Μοιάζεις με κοριτσάκι έτσι που κάθεσαι και χαϊδεύεσαι με το γατί. Γιατί δεν σου αρέσουν οι σκύλοι;” Για τη γιαγιά μου ακόμα και το ζωάκι μου είναι λάθος.

28 χρόνια μετά ένας άλλος θεραπευτής με συμβουλεύει να αγοράσω μια γάτα, θεωρώντας πως θα μου κάνει καλό να κανακέψω λίγο τον εαυτό μου. Παίρνω ένα αδέσποτο με βούλες λεοπάρδαλης που τον φωνάζω Βούδα και με ακολουθεί παντού μέσα στο σπίτι. Ο Βούδας χαϊδεύεται πάνω μου, στα χέρια και το στομάχι μου, τον σηκώνω ψηλά και μου γλείφει τα φρύδια. Αν και είναι κατοικίδιο μοιάζει να με αγαπάει άνευ όρων, σε αντίθεση με τη γιαγιά μου που με αγαπούσε μόνο όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, όταν περπατούσα χωρίς να κουνάω τα χέρια μου πέρα-δώθε, όταν στεκόμουν και συμπεριφερόμουν όπως το “σωστό” αγόρι που ήθελε να μεγαλώσει. Από πολύ μικρός έμαθα να πιστεύω ότι η αγάπη πάντα προσφέρεται με όρους. Επειδή δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν, έκλεισα όλα τα κανάλια συναισθηματικής επικοινωνίας με τους άλλους. Φοβήθηκα να αγαπήσω γιατί κανείς δεν μπορούσε να αγαπήσει μια “αδελφούλα” σαν κι εμένα: ούτε οι γονείς μου, ούτε τα αδέλφια μου, ούτε οι εραστές μου. Ως υποκατάστατο της πραγματικής επαφής, προσπάθησα να επικοινωνήσω συναισθηματικά με τους άλλους μέσα από το γράψιμο. Μέσα από τους στίχους ενός ποιήματος μπορούσα να αγαπήσω από ασφαλή απόσταση, να αγαπήσω εικονικά. Μπορούσα να γράψω αυτά που δεν τολμούσα να πω, να γίνω τρωτός και ευάλωτος.

Είμαι εννιά, ίσως δέκα, κάθομαι στον καναπέ και ξεφυλλίζω έναν κατάλογο μιας εταιρείας ρούχων. Σελίδες επί σελίδων γεμάτες με άντρες, άντρες χωρίς πουκάμισα, άντρες που φοράνε στενά εσώρουχα, άντρες με μπότες στα πόδια. Θέλω να τους αγγίξω, αφήνω τα δάχτυλά μου να χαϊδέψουν τα άτριχα σώματά τους, τα τριχωτά τους σώματα, τα χέρια, το στήθος και τον καβάλο τους. Νιώθω όμορφα. Νιώθω απαίσια. Θέλω να χαϊδέψω τον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ γιατί ξέρω πως αυτό εννοεί η γιαγιά μου όταν με λέει αδελφούλα, ξέρω πια πολύ καλά τι εννοεί. Το ξέρει πως το ξέρω και ξέρει πολύ καλά τι κάνω όταν μπαίνει φουριόζα στο δωμάτιο.

Πριν προλάβω να βάλω τον κατάλογο πίσω στη στοίβα με τα περιοδικά, τον αρπάζει απ 'τα χέρια μου, τον πετάει κάτω και μου φωνάζει: “Σταμάτα να κάνεις σαν πουστράκος. Θες να σε γράψω στο μπαλέτο; Αυτό θες; Βγες έξω τώρα και πήγαινε να παίξεις όπως όλα τα αγόρια”. Αντί να βγω, τρέχω στο δωμάτιό μου, σκίζω μια σελίδα από το τετράδιό μου και γράφω: “Εγώ, ο Ρίτσαρντ ντε Χεσούς Μπλάνκο, ορκίζομαι να μην ξανακάνω ποτέ, μα ποτέ, αυτό που έκανα σήμερα. Μάρτυράς μου ο Θεός”. Υπογράφω, βάζω ημερομηνία, κλείνω τη σελίδα σε έναν φάκελο και βάζω το φάκελο κάτω απ' το στρώμα μου.

Τριάντα δύο, ίσως και τριάντα τρία χρόνια μετά, θυμάμαι πως φοβόμουν ακόμα κι αυτό που είχα γράψει τότε, φοβόμουν πως η γιαγιά μου θα μπορούσε να το είχε βρει και να προδοθώ. Ένας φόβος που παρέμεινε πολύ μετά τα τριάντα και με εμπόδιζε από το να αποκαλυφθώ στις δύο πρώτες ποιητικές συλλογές μου. Τα λίγα ερωτικά ποιήματα που τόλμησα να εκδόσω ήταν όλα γραμμένα στο δεύτερο πρόσωπο, χρησιμοποιώντας την άφυλη αντωνυμία “Εσύ”, ενώ στις αφιερώσεις δεν χρησιμοποιούσα ποτέ ονόματα, παρά μόνο αρχικά. Όλοι οι πολυαγαπημένοι μου και οι σχεδόν αγαπημένοι είχαν μεταμορφωθεί σε ανώνυμα αρτικόλεξα, σε συνθηματικά ακρωνύμια μιας σεξουαλικότητας που είχα την ελπίδα πως η γιαγιά μου δεν θα ανακάλυπτε ποτέ. Η λογοτεχνική μου ντουλάπα παρέμενε ερμητικά κλειστή ενώ η καταγωγή μου χρησίμευε ως καμουφλάζ: Αφού δεν μπορούσα να γράψω για την ερωτική μου ταυτότητα έγραφα για την πολιτισμική, για την εμπειρία ενός κουβανού που μεγαλώνει στην Αμερική. Όχι πως αυτά τα ζητήματα δεν με απασχολούσαν ή δεν συνεχίζουν να με απασχολούν μέχρι σήμερα. Αλλά ήταν η σκιά της γιαγιάς μου που με εμπόδιζε να εξερευνήσω το έργο των ομοφυλόφιλων λογοτεχνών, πόσο μάλλον να γράψω για τη σεξουαλικότητά μου και τα παιδικά μου χρόνια μαζί της. Στο μυαλό μου δεν ήμουν “ένας απ' αυτούς”· αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια.

Είμαι 26 και επισκέπτομαι την Κούβα για πρώτη φορά. Τρώμε στο σπίτι της θείας Μίμα όταν μαθαίνω ότι ο γιος της Γκιλμπέρτο αυτοπυρπολήθηκε και πέθανε σε ηλικία οκτώ χρονών. Συμπάσχω απόλυτα με αυτό το παιδί, αυτό το αγόρι που δεν γνώρισα ποτέ. Σαν αστραπή θυμάμαι πως ένιωθα και τι εννοούσα όταν έγραφα εκείνο το σημείωμα. Αυτό το συναίσθημα απόγνωσης, την επιθυμία να βάλω τέρμα στη ζωή μου, τη βαθιά ριζωμένη θλίψη της παιδικής μου ηλικίας. Μια θλίψη που δεν με έχει αφήσει ποτέ και οι θεραπευτές μου την ονομάζουν "δυσθυμία” – μια μόνιμη αλλά χαμηλής έντασης κατάθλιψη. Στα 41 μου συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι έτσι όλη μου τη ζωή και πως γράφω πάντα από τη συγκεκριμένη ψυχολογική γωνία. Με εμπνέει η μελαγχολία που βλέπω να καθρεφτίζεται στους άλλους, στον κόσμο και οι τρόποι που την αντιμετωπίζουμε. Προσπαθώ να αιχμαλωτίσω τη θλίψη και μέσω της γλώσσας να τη μεταμορφώσω σε κάτι όμορφο, γεμάτο νόημα. Μπορεί κατά τη διάρκεια της καριέρας μου να μην έχω γράψει κάτι με στόχο το γκέι κοινό, όμως ως προς τη θεματολογία έχω υπάρξει ασυνείδητα ένας καθαρά ομοφυλόφιλος συγγραφέας: Προσπαθούσα πάντα να φτιάξω λεμονάδα από λεμόνια, κάστρα από λάσπη, ομορφιά μέσα απ’ τον πόνο.

Θα είχα γίνει άραγε ποτέ ποιητής χωρίς την κακομεταχείριση της γιαγιάς μου; Ίσως, αλλά δεν θα ήμουν ο ίδιος ποιητής, ούτε θα έγραφα τα ίδια έργα. Όπως και νά 'χει, η κληρονομιά της ήταν να ενσταλάξει μέσα μου χωρίς να το θέλει κατανόηση σχετικά με την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων και της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θα μπορούσα να πω ότι η γιαγιά μου είναι μια σατανική μέγαιρα, να την ξεγράψω και να ξεμπερδεύω. Αλλά το παράδειγμά της με κάνει να καταλάβω ότι δεν υπάρχουν απόλυτα μεγέθη στις ανθρώπινες σχέσεις. Όλοι οι άνθρωποι, κι εγώ ο ίδιος ανάμεσά τους, δεν είναι πάντα καλοί ή πάντα κακοί.

Δεν λένε πάντα αυτό που εννοούν· και δεν εννοούν πάντα αυτό που λένε. Η γιαγιά μου με αγάπησε όσο καλύτερα μπορούσε, ίσως με τον ίδιο τρόπο που την είχαν αγαπήσει και την ίδια. Η προσπάθειά της “να με κάνει άντρα” ήταν μια σκληρή και βάναυση εκδοχή αυτής της αγάπης, αλλά χωρίς να το θέλει έπλασε τον καλλιτέχνη που είμαι σήμερα. Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια από τότε που το συνειδητοποίησα: Κάθομαι μόνος δίπλα της ενώ είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Την έχουν ναρκώσει με φάρμακα. Τα σωληνάκια στο λαιμό της δεν την αφήνουν να μιλήσει. Δεν μπορεί πια να μου πει κάτι απαίσιο. Καθώς την κοιτάω, περνάνε σαν ταινία από τη μνήμη μου όλες οι λέξεις και οι φράσεις με τις οποίες με στόλιζε. Βγάζω ένα σημειωματάριο και αρχίζω να γράφω μερικούς στίχους για ένα ποίημα που το ονομάζω “Οι Φωνές της”. Είναι το πρώτο ποίημα που θα της αφιερώσω, το πρώτο ποίημα που θα γράψω γι' αυτήν και για τη σεξουαλικότητά μου. Το πρώτο ποίημα στο οποίο αποκαλύπτομαι.

Είμαι δώδεκα, είμαι τριάντα οκτώ, είμαι δεκαεπτά, είμαι τριανταενός, είμαι άντρας όταν ξυπνάει από τον λήθαργο, ανοίγει τα μάτια της διάπλατα, με κοιτάει, μου σφίγγει το χέρι και μετά γλιστράει μακριά, ήσυχα, σιωπηλά, χωρίς ούτε μία λέξη – και την αφήνω να φύγει».

{Mετάφραση από εδώ. Μερικά ποιήματα του Μπλάνκο εδώ και εδώ}


 
 
 
 

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια. Όπως μπορείτε να δείτε και στο τέλος της ανάρτησης, το κείμενο βρέθηκε στην πρώτη θέση στα πιο διαβασμένα της Athens Voice την περασμένη εβδομάδα, με πάνω από 18 χιλιάδες επισκέψεις. Θέλω να ευχαριστήσω τους αναγνώστες/τριες αλλά και  την εφημερίδα που στηρίζει αυτή την προσπάθεια.]
 
Christiane Taubira
 
Όταν ανέλαβε το πόστο της Υπουργού Δικαιοσύνης πριν μερικούς μήνες, η Κριστιάν Τομπιρά έγινε –εξαιτίας του φύλου και του χρώματός της– ο αγαπημένος στόχος της δεξιάς αντιπολίτευσης που δεν έχανε ευκαιρία να την κατηγορεί για «χαλαρότητα» απέναντι στο έγκλημα. Σήμερα οι βουλευτές της αντιπολίτευσης το σκέφτονται δυο φορές πριν προκαλέσουν την 61χρονη  υπουργό, με καταγωγή από τη Γαλλική Γουϊάνα (πρώην αποικία και σήμερα υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας στη Νότια Αμερική). Η πολιτικός που το 2001 συνέδεσε το όνομά της με τον νόμο που αναγνώριζε τη δουλεία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και καθιέρωνε «ημέρα μνήμης» για τους σκλάβους που μαρτύρησαν στις γαλλικές αποικίες, έλαμψε με την παρουσία της στην Εθνοσυνέλευση κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον γάμο ζευγαριών του ίδιου φύλου.

Με έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια: η Christiane Taubira κατάφερε να αντιστρέψει τους κανόνες του μιντιακού παιχνιδιού το οποίο μέχρι τότε μονοπωλούσαν οι αντιδραστικοί αντίπαλοι του μέτρου και να αναδειχθεί η ίδια ως «φωνή της συνείδησης» της γαλλικής αριστεράς στη μάχη για την ισότητα. Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που κράτησε η συζήτηση στην ολομέλεια, οι γάλλοι είχαν την ευκαιρία να παρατηρήσουν έναν –σπάνιο για πολιτικό– συνδυασμό χιούμορ και μαχητικότητας, ρητορικής δεινότητας, τεχνοκρατικής επάρκειας και λογοτεχνικής καλλιέργειας. Τα εγκώμια για την κοινοβουλευτική παρουσία της δεν άργησαν: οι δημοσιογράφοι την προαλείφουν για μέλλουσα πρωθυπουργό και οι αναλυτές την συγκαταλέγουν στους ελάχιστους υπουργούς που διαθέτουν τέτοια προσωπική απήχηση και αναγνωρισιμότητα. Ο πρόεδρος Ολάντ την ευχαρίστησε δημόσια και οι βουλευτές της συμπολίτευσης σηκώνονται όρθιοι επευφημώντας τις παρεμβάσεις της με πρωτοφανή ενθουσιασμό. Στο πρόσωπό της η γκέι κοινότητα ανακάλυψε το καινούριο της ίνδαλμα και μπλουζάκια με το όνομά της κάνουν χρυσές δουλειές στο διαδίκτυο.

Η ομιλία με την οποία άνοιξε τη συζήτηση για τον γάμο ομοφύλων στις 29 Ιανουαρίου θα μνημονεύεται στα κοινοβουλευτικά χρονικά της Γαλλίας μαζί με την ιστορική παρέμβαση της Σιμόν Βέιγ για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων το 1975 και εκείνη του Ρομπέρ Μπατεντέρ για την κατάργηση της θανατικής ποινής το 1981. Μιλώντας για μισή ώρα χωρίς σημειώσεις και με το βλέμμα καρφωμένο στα έδρανα της αντιπολίτευσης, η Τομπιρά επιχειρεί μια αναδρομή στην ιστορία του γάμου, ενός θεσμού που στη μακροχρόνια εξέλιξή του κατάφερε να ενσωματώσει τα κοινωνικά προστάγματα της προόδου, της δικαιοσύνης και ισότητας. Για να καταλήξει με μερικούς στίχους που έγραψε ο συμπατριώτης της από τη Γουϊάνα Λεόν Νταμάς.
 
 
 
"Καθώς σε αυτή την αίθουσα μας αρέσει τόσο να μνημονεύουμε τον πρύτανη Ζαν Καρμπονιέ* δεν θα παραβώ αυτό τον κανόνα. Το 1989 με την ευκαιρία της 200ής επετείου από τη Γαλλική Επανάσταση, ο πρύτανης είχε χαρακτηρίσει τον πολιτικό γάμο "κρυφή δόξα" της Επανάστασης. Αναφερόταν στις έντονες διαμάχες που συνόδευσαν την καθιέρωση του πολιτικού γάμου σχετικά με τη φύση του ως ελεύθερης συμφωνίας μεταξύ δύο μερών, αλλά και τη διάρκειά του, δηλαδή τη δυνατότητα διαζυγίου. Εκείνη την εποχή μόνο δύο δόγματα αναγνώριζαν το διαζύγιο, οι προτεστάντες και οι εβραίοι. Για το καθολικό δόγμα το οποίο πρέσβευε και η πλειοψηφία των γάλλων δεν υπήρχε δυνατότητα διάλυσης του γάμου όσο οι σύζυγοι βρίσκονταν εν ζωή. Για τον πρύτανη η καθιέρωση του πολιτικού γάμου στο Σύνταγμα του 1791 αποτελεί πραγματική επανάσταση. Ο πολιτικός γάμος φέρει τη σφραγίδα της Ισότητας. Αποτελεί ιδρυτική κατάκτηση της Δημοκρατίας μέσα στο γενικότερο πλαίσιο εκκοσμίκευσης της γαλλικής κοινωνίας.

Η κατάκτηση αυτή ήταν ζωτική για όσους ήταν μέχρι τότε αποκλεισμένοι από το θεσμό του γάμου. Μετά την ανάκληση του διατάγματος της Νάντης το 1685, οι προτεστάντες στη Γαλλία δεν μπορούσαν παρά να παντρεύονται κρυφά, σε συνεννόηση με τους πάστορές τους. Το κράτος δεν αναγνώριζε αυτούς τους γάμους και τα παιδιά τους στιγματίζονταν ως εξώγαμα. Αλλά ο θεσμός του γάμου απέκλειε και ορισμένα επαγγέλματα όπως το επάγγελμα του ηθοποιού, καθώς η εκκλησία είχε αρνηθεί να καθαγιάσει τις "διαβόητες" πρακτικές των καλλιτεχνών του θεάτρου. Ήταν μάλιστα ένας ηθοποιός του θεάτρου, ο Ταλμά, που προσέφυγε στη Συντακτική Συνέλευση όταν ο ιερέας του Αγίου Σουλπικίου αρνήθηκε να ευλογήσει την ένωσή του με μια κυρία "ελαφρών ηθών", όπως έλεγαν εκείνη την εποχή.

Ο συντακτικός νομοθέτης του 1791 καθιερώνει λοιπόν τον πολιτικό γάμο, ορίζει τον γάμο ως ελεύθερη σύμβαση και αναθέτει στη νομοθετική εξουσία την ευθύνη να αποφασίσει με ποιον τρόπο και από ποιους λειτουργούς του κράτους θα διαπιστώνονται και θα καταγράφονται ληξιαρχικά γεγονότα όπως οι γάμοι, οι γεννήσεις και οι θάνατοι. Η απλή διαπίστωση αντί της ελέω Θεού εξουσιοδότησης σηματοδοτεί ότι έχουμε περάσει πλέον στην επικράτεια της Ελευθερίας. Ο πολιτικός γάμος πλέον περιλαμβάνει τους πάντες ανεξαρτήτως δόγματος αλλά και όσους δεν ανήκουν σε κανένα δόγμα: Όλοι όσοι επιθυμούν να παντρευτούν διαθέτουν πλέον τα ίδια δικαιώματα και πρέπει να τηρούν τις ίδιες υποχρεώσεις.

Μια τέτοια σύλληψη του πολιτικού γάμου που φέρει τη σφραγίδα της Ισότητας, αποτελεί ταυτόχρονα και έκφραση της Ελευθερίας, αφού μαζί με τον πολιτικό γάμο αναγνωρίζεται και το διαζύγιο. Καθώς ο γάμος στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση των δύο μερών και δεν αποτελεί πλέον έκφραση της θείας βούλησης και επειδή ο γάμος αποσυνδέεται στα μάτια του κράτους από το ιερό μυστήριο, μπορεί πλέον να εκφράσει τις δημοκρατικές αξίες και να αφομοιώσει προοδευτικά τις κοινωνικές εξελίξεις. Η καλύτερη έκφραση αυτού του πνεύματος της Ελευθερίας είναι το άρθρο 146 του αστικού κώδικα που παραμένει απαράλλακτο μέχρι τις μέρες μας και ορίζει ως προϋπόθεση του γάμου την αμοιβαία συναίνεση. Αν σκεφτούμε ότι κάποτε ο γάμος δεν αποτελούσε παρά ένωση ιδιοκτησιών και περιουσιών προαποφασισμένη από τις οικογένειες του ζεύγους, αυτή η ελευθερία αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση που παραμένει στον αστικό κώδικα μέχρι σήμερα.

Η δυνατότητα του διαζυγίου συνοδεύει λοιπόν τον πολιτικό γάμο από την πρώτη στιγμή. Θα καταργηθεί το 1816 κατά την περίοδο της μοναρχικής παλινόρθωσης για να επανέλθει και πάλι στη δεκαετία του 1880 μαζί με άλλες δημοκρατικές κατακτήσεις όπως η ελευθερία του τύπου, η συνδικαλιστική ελευθερία και ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος. Η αλλαγή θα ολοκληρωθεί κατά τη δεκαετία του 1970 με την αναγνώριση του διαζυγίου "κοινή συναινέσει" και της ασυμφωνίας χαρακτήρων ως επαρκή λόγο διάλυσης ενός γάμου. Καθώς ο γάμος συνοδευόμενος από το διαζύγιο αποτελεί έκφραση της Ελευθερίας, ο νόμος δέχεται και την ελευθερία του ατόμου να μην συνάψει γάμο, αναγνωρίζοντας προοδευτικά τις οικογένειες εκτός γάμου και τα δικαιώματα των παιδιών που προέρχονται από τέτοιες ενώσεις.

Αυτή την εξέλιξη του θεσμού του γάμου προς ένα καθεστώς ολοένα και διευρυνόμενης Ισότητας, όπως αυτή προέκυψε μέσα από την εκκοσμίκευση της κοινωνίας και του οικογενειακού δικαίου, σκοπεύουμε να ολοκληρώσουμε σήμερα. Ένα καθεστώς διευρυνόμενης ισότητας που αφορά πρωτίστως τις γυναίκες, με τις αλλαγές που έγιναν στο οικογενειακό δίκαιο κατά τη δεκαετία του 1970 και κατάργησαν την αναφορά στον άνδρα ως "αρχηγό της οικογένειας". Μιλάμε για 40 χρόνια πριν: υπάρχουν ακόμα γυναίκες εν ζωή σήμερα που εκείνη την εποχή έπρεπε να έχουν την άδεια του συζύγου τους για να ανοίξουν έναν τραπεζικό λογαριασμό ή να υπογράψουν ένα συμβόλαιο.

Παρουσιάζοντας σήμερα αυτό το νομοσχέδιο που επιτρέπει τον γάμο και την υιοθεσία στα ζευγάρια ίδιου φύλου, η κυβέρνηση σκοπεύει να αναγνωρίσει σε αυτά τα ζευγάρια το δικαίωμα να περιληφθούν στον θεσμό και να αναγνωριστούν ως οικογένεια, είτε μέσω ελεύθερης ένωσης, είτε μέσω ενός συμβολαιογραφικού συμφώνου συμβίωσης, είτε μέσω του γάμου. Και όταν μιλάμε για πολιτικό γάμο, αναφερόμαστε στον θεσμό ακριβώς όπως ορίζεται στον αστικό μας κώδικα: Δεν μιλάμε για κάποιας μορφής "πολιτική ένωση", δεν μιλάμε για γάμο με εκπτώσεις, δεν μας ενδιαφέρουν τα κόλπα, δεν μας ενδιαφέρουν οι υπεκφυγές. Σκοπεύουμε να επεκτείνουμε στα ζευγάρια ίδιου φύλου τον γάμο με όλο το συμβολικό του φορτίο και όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει η έννομη τάξη. Τις ίδιες προϋποθέσεις ως προς την ηλικία και την αμοιβαία συναίνεση, τις ίδιες απαγορεύσεις ως προς την αιμομιξία και την πολυγαμία, τις ίδιες αμοιβαίες υποχρεώσεις αλληλοστήριξης, σεβασμού και αφοσίωσης ανάμεσα στο ζευγάρι και μεταξύ γονέων και παιδιών.

Μάλιστα, ακριβώς αυτόν τον γάμο σκοπεύουμε να επεκτείνουμε στα ζευγάρια ίδιου φύλου. Ας μας εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο δύο άνθρωποι που γνωρίζονται, που αγαπιούνται, που γερνάνε μαζί θα πρέπει να συναινέσουν σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας, σε ένα καθεστώς ανασφάλειας, σε ένα καθεστώς αδικίας, για ποιο λόγο να μην μπορούν να φτιάξουν τη ζωή τους ακριβώς όπως οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι (Φωνές από τα έδρανα της αντιπολίτευσης: "Σιγά μην κλάψουμε! Φέρτε τα βιολιά!")

Τί πρόκειται να στερήσει ο γάμος ατόμων του ίδιου φύλου από τα ζευγάρια διαφορετικού φύλου; (Φωνές από τα έδρανα της συμπολίτευσης: "Τίποτα!") Αφού λοιπόν δεν πρόκειται να τους στερήσει απολύτως τίποτα, ας τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Ας μιλήσουμε για μια πανικόβλητη εκστρατεία ψεύδους σχετικά με τη δήθεν κατάργηση των λέξεων πατέρας και μητέρα από τον αστικό κώδικα. Ας μιλήσουμε για υποκρισία από τη μεριά εκείνων που κάνουν ότι δεν βλέπουν τις ομογονεϊκές οικογένειες και είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τα παιδιά τους εκτεθειμένα στις ατυχίες της ζωής. Ας μιλήσουμε για εγωισμό από τη μεριά όσων φαντάζονται ότι ένας θεσμός της Δημοκρατίας μπορεί να παραμένει το προνόμιο μίας κατηγορίας πολιτών. Και τέλος ας μιλήσουμε για Αδελφοσύνη αφού με αυτή τη νομοθεσία, καμία διαφορά μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα διακρίσεων σε βάρος τους από τη μεριά της Πολιτείας.

Μιλάτε για κάποιο υποτιθέμενο "δικαίωμα του παιδιού" το οποίο όμως δεν υφίσταται στον αστικό μας κώδικα. Και στο όνομα αυτού του υποτιθέμενου δικαιώματος διαμαρτύρεστε γιατί τα ζευγάρια ίδιου φύλου θα έχουν το δικαίωμα της υιοθεσίας με τους ίδιους ακριβώς κανόνες και προϋποθέσεις που ισχύουν για όλους. Στο όνομα αυτού του υποτιθέμενου δικαιώματος αρνείστε να έχουν τα ίδια δικαιώματα όσα παιδιά επιλέγετε να μην βλέπετε. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τίποτα δεν αλλάζει ως προς το καθεστώς υιοθεσίας στη χώρα μας και άρα οι αντιρρήσεις σας δεν έχουν καμία λογική βάση. Η μοναδική τους βάση είναι η αδυναμία σας να συμπεριλάβετε στις αναπαραστάσεις σας τα ζευγάρια ίδιου φύλου. Όμως τα παιδιά σας τους συμπεριλαμβάνουν ήδη και τα εγγόνια σας ακόμα περισσότερο. Μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε ότι δεν τους βλέπετε. Μπορείτε να συνεχίσετε να στρέφετε το βλέμμα σας προς το παρελθόν, αλλά ακόμα και εκεί θα βρείτε ίχνη επίσημης αναγνώρισης αυτών των ζευγαριών ακόμα και από την ίδια την Εκκλησία. Μπορείτε να συνεχίσετε να διαμαρτύρεστε, είναι δική σας υπόθεση. Εμείς θα παραμείνουμε περήφανοι για αυτό που κάνουμε σήμερα.

Τόσο περήφανοι που θα μου επιτρέψετε να κλείσω με τους στίχους του ποιητή Λεόν Νταμάς**: Η χειρονομία που έχουμε αναλάβει "είναι όμορφη όπως ένα ρόδο που ο πύργος του Άιφελ πολιορκημένος από τα χρώματα της αυγής το βλέπει για πρώτη φορά να ανοίγει τα πέταλά του. Είναι μεγάλη όπως η ανάγκη του ανθρώπου να αλλάξει τον αέρα που αναπνέει. Και είναι δυνατή όπως η οξεία που τονίζει μια κραυγή μέσα στο απέραντο σκοτάδι."



Aπαντώντας σε έναν βουλευτή
που, με αναφορές στην ιστορία της αποικιοκρατίας, ισχυρίστηκε ότι ο γάμος ομοφύλων θα προκαλέσει πολιτικό ρήγμα ανάμεσα στη Γαλλία και τα υπερπόντια εδάφη της:

"Θα πρέπει να σας θυμίσω ότι τον καιρό της δουλείας, οι σκλάβοι δεν είχαν το δικαίωμα να παντρευτούν καθώς ανήκαν στην κινητή περιουσία του ιδιοκτήτη τους. Κανείς δεν αναγνωρίζει στα κινητά αγαθά όπως τα έπιπλα και η οικοσκευή, το δικαίωμα να παντρευτούν. Και ο λόγος για τον οποίο δεν τους έδιναν αυτό το δικαίωμα ήταν γιατί δεν τους αναγνώριζαν την ανθρώπινη ιδιότητα. Όσοι θέλουμε να διατηρούμε ζωντανές τις μνήμες εκείνης της εποχής, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους αρνούμαστε αυτό το δικαίωμα, άνθρωποι των οποίων αμφισβητούμε ίσως την ανθρώπινη ιδιότητα. Στο ζήτημα της ελευθερίας δεν μπορεί να υπάρξει ρήγμα ανάμεσα στη Γαλλία και τα υπερπόντια εδάφη της γιατί στο όνομα της ελευθερίας οι σκλάβοι κατέστρεψαν το σύστημα της δουλείας ."

Ένα πραγματικό μάθημα για τη δημόσια ζωή στην Ελλάδα: Σε χώρες όπως η Γαλλία όπου οι θεσμοί λειτουργούν, οι πολίτες μπορούν να διαδηλώνουν με πάθος για αυτά που πιστεύουν. Όταν όμως έρχεται η ώρα του κοινοβουλευτικού διαλόγου, οι κραυγές του πεζοδρομίου ξεχνιούνται και το μόνο που μένει είναι τα επιχειρήματα και η επάρκεια όσων έχουν το καθήκον να νομοθετούν. Απόδειξη το τεράστιο ενδιαφέρον των πολιτών για την κοινοβουλευτική διαδικασία, με την τηλεθέαση του καναλιού της Βουλής τις δύο εβδομάδες που κράτησε η συζήτηση για τον γάμο να φτάνει στα ύψη και το Twitter να παίρνει καθημερινά φωτιά με εκατομμύρια μηνύματα. Όσο για τη χειμαζόμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γαλλίας, ο γάμος ομοφύλων αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν αποτελεί "βαρίδι" αλλά αντίθετα χρυσή ευκαιρία για να βγει μπροστά και να επανασυνδεθεί στα μάτια των ψηφοφόρων με τις θεμελιώδεις πολιτικές αξίες του Διαφωτισμού και της Προόδου.

Το νομοσχέδιο για τον γάμο ομοφύλων ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία από την Εθνοσυνέλευση την περασμένη Τρίτη. Τον Απρίλιο θα συζητηθεί στη γαλλική Γερουσία.

*Ζαν Καρμπονιέ: Πρύτανης της Σορβόνης και αναμορφωτής του οικογενειακού δικαίου στη Γαλλία τη δεκαετία του 1970.
**Λεόν Νταμάς: Πολιτικός και λόγιος από τη Γαλλική Γουϊάνα, εμπνευστής του ιδεολογικού και καλλιτεχνικού κινήματος της «νεγροσύνης».

athens voice1



Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

ΟΤΑΝ Ο ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ

[Αναδημοσίευση από  τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να βρείτε και τα σχετικά σχόλια. Όπως μπορείτε να δείτε και στο τέλος της ανάρτησης, το κείμενο συγκαταλέγεται στα πιο διαβασμένα στο site της A.V. την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!]
MUHTESEM YUZYIL


«Muhteşem Yüzyıl» («Ο Χρυσός Αιώνας») είναι ο αυθεντικός τίτλος της γνωστής σαπουνόπερας που έχει μεταφερθεί στην ελληνική τηλεόραση με τον τίτλο «Σουλεϊμάν» και που αποτελεί αυτή τη στιγμή το νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν της τουρκικής τηλεοπτικής βιομηχανίας. Η σειρά, που μεταδίδεται ταυτόχρονα σε 24 χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής, έχει προκαλέσει παρά την επιτυχία της μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Οι ίδιοι οι παραγωγοί της σειράς παραδέχονται ότι η προσέγγισή τους είναι καθαρά μυθοπλαστική και στηρίζεται στις κλασικές και δοκιμασμένες συνταγές της σαπουνόπερας: Οι λεπτομέρειες για τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικές εξελίξεις την κρίσιμη περίοδο του 16ου αιώνα μάλλον πηγαίνουν περίπατο όταν η σειρά περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τις μηχανορραφίες ανάμεσα στις γυναίκες του χαρεμιού και ένας χαρακτήρας πέφτει θύμα δηλητηρίασης σε κάθε επεισόδιο. Μια γαργαλιστική προσέγγιση που έχει προκαλέσει και εθνικιστικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας, με τον πρωθυπουργό της χώρας να κατηγορεί τους παραγωγούς ότι παρουσιάζουν την οθωμανική ιστορία «μέσα από αρνητικό πρίσμα». Αντιδράσεις αρκετές για να βάλουν νερό στο κρασί τους οι συντελεστές της σειράς και να συμμορφωθούν με τα χρηστά μουσουλμανικά ήθη – τουλάχιστον σε ζητήματα όπως ο ερωτισμός και η κατανάλωση αλκοόλ.

Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι τα συντηρητικά στοιχεία στο εσωτερικό της Τουρκίας θα έβρισκαν περισσότερο του γούστου τους μια πιο πιστή ιστορικά αναπαράσταση της ζωής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία ως ο σημαντικότερος ηγεμόνας στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενός ανθρώπου που κυβέρνησε την αυτοκρατορία για 46 ολόκληρα χρόνια φτάνοντάς την στο απόγειο της ακμής της, σε μια έκταση που απλωνόταν από την Υεμένη μέχρι την Ουγγαρία. Που έμεινε στην ιστορία ως ο «Νομοθέτης» για την κωδικοποίηση της νομολογίας των σουλτάνων και που υπήρξε εκτός των άλλων φτασμένος ποιητής και κοσμηματοποιός.

Ενός ανθρώπου που ποτέ δεν απαρνήθηκε τις επίγειες απολαύσεις και είχε τριακόσιες σκλάβες στο χαρέμι του· όμως δεν δίστασε να παντρευτεί μία από αυτές, να της δώσει τον τίτλο της μοναδικής επίσημης συζύγου σε πείσμα κάθε οθωμανικής παράδοσης, επιβάλλοντας μαζί με τη μονογαμία την αυστηρή τήρηση των μουσουλμανικών ηθών στην αυλή του. Και τέλος ενός ανθρώπου που από τα εφηβικά του χρόνια έγινε αχώριστος με έναν συνομήλικο χριστιανό σκλάβο προκαλώντας τα κουτσομπολιά των δυτικών προξένων και την αμήχανη σιωπή των οθωμανών χρονικογράφων. Έναν χριστιανό σκλάβο στον οποίο ανέθεσε αμέσως μετά την ανάρρησή του στον θρόνο τα αξιώματα του μεγάλου βεζίρη και του αρχιστράτηγου της Αυτοκρατορίας.

Για τον Παργάλη Ιμπραήμ Πασά (στην κεντρική φωτογραφία από το σίριαλ εικονίζεται όρθιος, αριστερά) όπως έμεινε γνωστός στην ιστορία γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε στην Πάργα την ίδια χρονιά με τον Σουλτάνο, το 1494 (και τον ίδιο μήνα όπως καυχήθηκε ο ίδιος χρόνια αργότερα σε έναν ευρωπαίο πρέσβη). Οι γονείς του ήταν χριστιανοί –πιθανότατα έλληνες– και ο πατέρας του ήταν ψαράς.

Οι ιστορικοί της εποχής είναι διχασμένοι σχετικά με το πως βρέθηκε στην Τουρκία: Σύμφωνα με κάποιους αιχμαλωτίστηκε από κουρσάρους και πουλήθηκε σε μια πλούσια χήρα στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με άλλους υπήρξε θύμα του παιδομαζώματος και εκπαιδεύτηκε για να αναλάβει πολιτικά και στρατιωτικά καθήκοντα όπως πολλά χριστιανόπουλα που είχαν προηγουμένως εξισλαμιστεί. Όλες οι πηγές συμφωνούν ότι έχαιρε εξαιρετικής μόρφωσης, μιλούσε τουρκικά, φαρσί, ιταλικά και ελληνικά, έπαιζε μουσική και λάτρευε τη γεωγραφία και την ιστορία, ειδικά τα ανδραγαθήματα του Αννίβα και του Μέγα Αλέξανδρου. Ο θαυμασμός του προς τον μεγάλο έλληνα στρατηλάτη ήταν κάτι που όπως φαίνεται μοιραζόταν με τον –εξίσου μορφωμένο– μελλοντικό σουλτάνο.

Αν και δεν είναι ξεκάθαρο από τις πηγές, φαίνεται ότι ο Ιμπραήμ μπήκε στην υπηρεσία του Σουλεϊμάν όταν ο πατέρας του τελευταίου του ανέθεσε τη διακυβέρνηση της Μαγνησίας (Μανίσα στα τούρκικα). Τόσο ο σουλτάνος όσο και διάδοχος του θρόνου διέθεταν πολυπληθές προσωπικό από θαλαμηπόλους και έφηβους υπηρέτες χωρισμένους σε έξι διαφορετικά σώματα (τα δύο από αυτά ήταν σώματα ευνούχων). Σύμφωνα με τους ενετούς επιτετραμένους στην Υψηλή Πύλη (που είναι και οι μόνοι που μας δίνουν λεπτομέρειες για τη ζωή μέσα στο Σεράι) ο Ιμπραήμ ξεχώριζε από το υπόλοιπο προσωπικό καθώς κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο με τον Σουλεϊμάν και τον συντρόφευε σε όλα τα γεύματα.

Σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να είναι μαζί κατά τη διάρκεια της ημέρας αντάλλασσαν γραπτά μηνύματα μέσω κωφάλαλων υπηρετών, ενώ σύμφωνα με τον αυστριακό πρέσβη ο σουλτάνος παράγγελνε για τον ευνοούμενό του τα ίδια ρούχα που έφτιαχναν για τον ίδιο. Ο ενετός πρόξενος παρατηρεί ότι συχνά έκαναν μόνοι περιπάτους στους κήπους του παλατιού και βόλτες με ένα καϊκι στον Βόσπορο: «Ο Σουλτάνος τρέφει μεγάλη αγάπη για τον όμορφο ευνοούμενό του. Είναι αχώριστοι από μικροί, δεν τον αφήνει από τα μάτια του ούτε στιγμή και ικανοποιεί την κάθε του επιθυμία» σχολιάζει με νόημα ο πρόξενος. Άλλωστε μόνο η τεράστια προσωπική εύνοια του Σουλτάνου μπορεί να εξηγήσει τη μετέπειτα μετεωρική άνοδο του Ιμπραήμ στα υψηλότερα αξιώματα της Αυτοκρατορίας.

Αμέσως μετά την ενθρόνισή του, ο Σουλεϊμάν αναθέτει στον Ιμπραήμ τον τίτλο του Μέγα Ιερακοτρόφου ενώ οι τούρκικες πηγές του αποδίδουν και το αξίωμα του «χας οντάρ μπασί», υπεύθυνου για τα προσωπικά διαμερίσματα του Σουλτάνου (και το οποίο οι ενετικές πηγές μας μεταφράζουν –όχι χωρίς κάποια χαιρεκακία σχετικά με την έκλυση των ηθών στη μουσουλμανική αυλή– ως «σκλάβος της κρεβατοκάμαρας»). Αυτή η πληροφορία κάνει αρκετούς να εικάζουν ότι ο Ιμπραήμ ήταν (ή έγινε στην πορεία) ευνούχος, αφού παραδοσιακά ο «χας οντάρ μπασί» προερχόταν από τις τάξεις των ευνούχων.

Κάτι τέτοιο δεν θα απέκλειε τον μετέπειτα γάμο του με την αδελφή του Σουλτάνου: Πολλές κοπέλες παντρεύονταν με ευνούχους για περιουσιακούς ή άλλους λόγους. Άλλωστε ήταν καλύτερο η αδελφή του Σουλτάνου να μην γεννήσει παιδιά, και μάλιστα γιους, που σύμφωνα με τη νομοθεσία έπρεπε να πεθάνουν στη γέννα αφήνοντας άδετο τον ομφάλιο λώρο τους για να μην απειλήσουν τον θρόνο. Όπως και νά ‘χει πάντως, παρέμενε μέλος του υπηρετικού προσωπικού της αυλής· σύμφωνα με έναν γάλλο ιστορικό του 17ου αιώνα ο Ιμπραήμ παρακάλεσε τον Σουλτάνο να μη του αναθέσει απότομα πολλά αξιώματα για να μην προκαλέσει τον φθόνο των υπόλοιπων αυλικών. Κάτι που έκανε τον Σουλεϊμάν να τον εμπιστευθεί ακόμα περισσότερο.

Γεγονός παραμένει ότι χρειάστηκαν μόλις δύο χρόνια για να του αναθέσει ο Σουλεϊμάν τα υψηλότερα διοικητικά, διπλωματικά και στρατιωτικά καθήκοντα της Αυτοκρατορίας, με τους τίτλους του Μεγάλου Βεζίρη, του αρχιστράτηγου (σερασκέρη) και του μπεηλέρ-μπεη (κυβερνήτη) της Ρωμηλίας (δηλαδή όλων των ευρωπαϊκών εδαφών της Αυτοκρατορίας). To ότι κατάφερε να διατηρήσει την απόλυτη εξουσία για δεκατρία ολόκληρα χρόνια μέσα σε ένα αυλικό περιβάλλον που σημαδεύεται από συνεχείς ίντριγκες και δολοπλοκίες φτάνοντας τον οθωμανικό στρατό μέχρι τα τείχη της Βιέννης, είναι σίγουρα απόδειξη των τεράστιων πολιτικών, διοικητικών και στρατιωτικών του ικανοτήτων.

Για τους «καλοθελητές» της αυλής το γεγονός ότι συνέχισε να έχει σχέσεις με τους χριστιανούς γονείς του (οι οποίοι μάλιστα τον επισκέπτονταν στην Κωνσταντινούπολη), αλλά και οι αλαζονικές εκμυστηρεύσεις του σε ξένους διπλωμάτες σχετικά με τις εξουσίες που είχε συγκεντρώσει στα χέρια του ήταν αρκετές για να τον διαβάλλουν. Και σίγουρα η αντιπαλότητά του με τη Ροξελάνα (τη γνωστή Χιουρέμ ή «Εύθυμη» του τουρκικού σίριαλ) υπήρξε σημείο καμπής στο χρονικό της πτώσης του.

Κόρη ενός ορθόδοξου ιερέα που αιχμαλωτίστηκε από Τατάρους στην Ουκρανία και μεταφέρθηκε στο χαρέμι όπου και έκλεψε την καρδιά του Σουλτάνου, η Χιουρέμ ήταν η πρώτη γυναίκα που παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στην οθωμανική ιστορία. Οι σχέσεις της με τον Βεζίρη ήταν σίγουρα περίπλοκες: Όπως φαίνεται αρχικά προοριζόταν για σκλάβα του Ιμπραήμ ο οποίος την παραχώρησε στον Σουλτάνο (ένα ερωτικό τρίγωνο που έδωσε στον γάλλο συγγραφέα Λουί Γκαρντέλ το έναυσμα για να γράψει το βιβλίο «Η Αυγή των Πολυαγαπημένων», εκδ. Λιβάνη). Το μόνο σίγουρο είναι ότι κατέληξαν αντιμέτωποι καθώς ο Ιμπραήμ υποστήριζε για τη διαδοχή τον Μουσταφά, πρωτότοκο γιο του Σουλεϊμάν από άλλη γυναίκα.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα σήμαινε τον σίγουρο θάνατο των γιων της Χιουρέμ που –πέρα από την όποια ερωτική αντιζηλία– είχε κάθε συμφέρον να διεκδικήσει την εύνοια του Σουλτάνου αποκλειστικά για τον εαυτό της. Η συνέχεια είναι γνωστή: Καθώς ο Σουλεϊμάν είχε ορκιστεί στον παιδικό του φίλο ότι δεν θα τον πείραζε όσο ζούσε, ζητάει την βοήθεια ενός ιεροδιδασκάλου που τον συμβουλεύει ότι δεν θα καταπατήσει τον όρκο του αν σκοτώσει τον Ιμπραήμ την ώρα που κοιμάται. Πράγματι, με εντολή του σουλτάνου και μετά από δεκατρία χρόνια στα ύπατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας, ένας κωφάλαλος σκλάβος στραγγαλίζει τον Παργάλι Ιμπραήμ Πασά στο κρεβάτι του.

Βγάζοντας από τη μέση και τον πρωτότοκο γιο του Σουλεϊμάν όταν της δόθηκε η ευκαιρία, η Χιουρέμ θα καταφέρει τα επόμενα είκοσι χρόνια να μονοπωλήσει την εύνοια του Σουλεϊμάν αλλά και το ενδιαφέρον των ιστορικών και των τηλεοπτικών παραγωγών μέχρι τις μέρες μας. Στην ιστορία έχουν μείνει και τα περίφημα «γάζαλ» ή ερωτικά ποιήματα που έγραψε ο Σουλτάνος για την αγαπημένη του σύζυγο. Αντίθετα, περιφρονημένα και σχεδόν εξαφανισμένα από την επίσημη ιστοριογραφία, εντός και εκτός Τουρκίας, παραμένουν τα ερωτικά ποιήματα που είχε γράψει ο Σουλεϊμάν προς τον αγαπημένο παιδικό του φίλο, για τον οποίο φαίνεται να τον κατατρέχουν οι τύψεις για πολλά χρόνια μετά τη δολοφονία του. Ποιήματα όπως αυτό εδώ:

«Ω Έρωτά μου/ Ω Αστέρι μου, Σύζυγέ μου/ Είσαι η Αίγυπτός μου, η Ζωή και ο Θάνατός μου, ο Αδυσώπητος Τάφος μου».

[Με πληροφορίες από το «Λεξικό διάσημων ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων» του Μισέλ Λαριβιέρ, εκδόσεις Delétraz και το «Ιμπραήμ πασάς, ο Μεγάλος Βεζίρης του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς» του H.D.Jenkins, εκδόσεις Columbia University Press. Η ιστορία του Σουλεϊμάν και του Ιμπραήμ είχε απασχολήσει το μπλογκ μου καιρό πριν εμφανιστεί το τηλεοπτικό σίριαλ].

athens voice

 

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΩΝ ΗΠΑ

[Αναδημοσίευση από  τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να βρείτε και τα σχετικά σχόλια.]

obama inauguration


«Το ταξίδι μας δεν είναι ολοκληρωμένο μέχρι οι ομοφυλόφιλοι αδελφοί και οι ομοφυλόφιλες αδελφές μας να έχουν ισότιμη μεταχείριση όπως όλοι οι υπόλοιποι. Γιατί αν όλοι στα αλήθεια έχουμε γεννηθεί ίσοι, τότε σίγουρα η αγάπη που δίνουμε ο ένας στον άλλο πρέπει να είναι ίση... O λαός μας δηλώνει σήμερα ότι η πλέον προφανής αλήθεια -πως όλoι γεννιόμαστε ίσοι- είναι αυτή που μας καθοδηγεί σήμερα, όπως καθοδήγησε τους προγόνους μας στο Σενέκα Φολς, στη Σέλμα και στο Στόνγουολ.»

Aπό το Εuronews μέχρι το CNN, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης δεν παρέλειψαν να υπογραμμίσουν την ιστορική σημασία που είχε η αναφορά του Μπαράκ Ομπάμα στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων κατά τη διάρκεια της δεύτερης ορκωμοσίας του: Δεν είναι απλώς η πρώτη φορά που ένας αμερικανός πρόεδρος κάνει κάτι παρόμοιο σε μια ομιλία που μεταδίδεται ζωντανά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά και η πρώτη φορά που ένας πρόεδρος αναφέρεται στους αγώνες για τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ (Στόνγουολ) στην ίδια πρόταση με τους αγώνες για την ισότητα των γυναικών (Σενέκα Φολς) και των αφροαμερικανών (Σέλμα). Κάτι που αρνούνται ακόμα να κάνουν οι δικοί μας πολιτικοί αρχηγοί, ακόμα κι εκείνοι που επισκέφτηκαν πρόσφατα την Ουάσιγκτον μιλώντας με καλά λόγια για την κοινωνική πολιτική του πλανητάρχη. (Δείτε για παράδειγμα αυτό το βίντεο στο 8:38: «Σε ορισμένα ζητήματα η προσέγγισή μας είναι αξιακή. Αν αύριο το πρωί βγει μια δημοσκόπηση που λέει κατά 60% ότι δεν πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα οι μαύροι ή οι γυναίκες, εμείς δεν θα ταχθούμε με αυτή την άποψη επειδή είναι πλειοψηφία.» Στην πράξη βέβαια ο κ. Τσίπρας αρνείται να μνημονεύσει στην τηλεόραση ακριβώς εκείνη τη μειονότητα για την οποία γνωρίζει ότι πολλοί ψηφοφόροι θα είχαν αντιρρήσεις αν τον άκουγαν να μιλάει για «ίσα δικαιώματα».)

Δυστυχώς στη χώρα μας δεν είναι μόνο οι πολιτικοί αρχηγοί που αποφεύγουν πάση θυσία να αναφερθούν στο θέμα: Από κοντά και τα τηλεοπτικά κανάλια που όχι απλώς αποφεύγουν, αλλά ρίχνουν στην κυριολεξία ένα πέπλο σιωπής, φτάνοντας στο σημείο να ...λογοκρίνουν τις επίμαχες δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ. Την επομένη της ορκωμοσίας ο ιστολόγος Thomas Xomeritis παρακολούθησε το κεντρικό δελτίο του Mega και γράφει: «Είναι ο πρώτος αμερικανός Πρόεδρος που αναφέρει τη λέξη gay σε προσφώνησή του με αφορμή την τελετή ορκωμοσίας. Και την ώρα που όλοι εστιάζουν την προσοχή τους σ’ αυτό, το Μέγκα μου και η Όλγα του, προσέχουν ως αξιοσημείωτα απ’ την ορκωμοσία το τι φορούσε η Michelle... Αλλά αυτά είναι για Αμερικάνους, σκέφτεται σωστά το Μέγκα μου και η Όλγα του, εδώ έχουμε τα σοβαρά, έχουμε τον Δένδια και τον Τσίπρα,... Με τους Αμερικάνους και τους γκέις τους θ’ ασχοληθούμε τώρα;»

Όμως το Mega δεν είναι το μοναδικό κανάλι που επέλεξε να προβάλλει τις ενδυματολογικές επιλογές της πρώτης κυρίας. Ο ολοκληρωτισμός της τηλεοπτικής ενημέρωσης αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο, φτάνει να παρακολουθήσει κανείς πως μια είδηση από το εξωτερικό μεταφέρεται στο ελληνικό κοινό με τακτικές καρμπόν από όλους ανεξαιρέτως τους δημοσιογράφους όλων των τηλεοπτικών καναλιών, ιδιωτικών και κρατικών. Δείτε για παράδειγμα την προσφώνηση στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ στο 1:00:10:

«Την παράσταση έκλεψε η μεσαία τάξη, την ευημερία της οποίας εγγυήθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και η σύζυγός του Μισέλ η οποία εντυπωσίασε για μια ακόμα φορά με την ανανεωμένη της εμφάνιση». Και το ρεπορτάζ της δημόσιας τηλεόρασης ξεκινάει ως εξής: «Με εντυπωσιακή κόκκινη τουαλέτα από σιφόν στο χρώμα του ρουμπινιού, η πρώτη κυρία εδραίωσε τη φήμη της που τη θέλει σύμβολο του στιλ». Αν για κάποιο περίεργο λόγο –πέρα από το ρεπορτάζ μόδας– ο τηλεθεατής θέλει να μάθει λεπτομέρειες για την ομιλία του προέδρου, η ΝΕΤ έχει για σας ένα και μοναδικό απόσπασμα: «Πιστεύουμε ότι η ευημερία αυτής της χώρας πρέπει να στηρίζεται στους ώμους μιας ανερχόμενης μεσαίας τάξης».

Ακριβώς η ίδια γεύση και στο κεντρικό δελτίο του Αντέννα, όπως μπορείτε να δείτε στο 51:45 του βίντεο που έχει τίτλο «Ο πρώτος χορός του ζεύγους Ομπάμα»:

«Η πρώτη κυρία φορούσε μια αστραφτερή ρουμπινί τουαλέτα του σχεδιαστή Τζον Γου και έκλεψε την παράσταση καθώς όλοι μιλούσαν για την εντυπωσιακή της εμφάνιση». Παρακάτω οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι όχι απλώς λογοκρίνουν τις ιστορικές δηλώσεις του προέδρου για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων αλλά –θα έλεγε κανείς από αντίδραση– φροντίζουν να προβάλλουν ιδιαίτερα τις εικόνες αψεγάδιαστης οικογενειακής ευτυχίας ανάμεσα στον πρόεδρο, τη σύζυγο και τις κόρες τους: «Οι προεδρικές κόρες άρχισαν να παίζουν με τα κινητά τους. Κάποια στιγμή η Μαλία ζήτησε να φωτογραφίσει τους γονείς της, οι οποίοι βέβαια δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν στον κόσμο πόσο πολύ αγαπιούνται». Οι ομοφυλόφιλοι μπορεί να λείπουν από αυτή την «τέλεια» εικόνα, όμως τα «αντιρατσιστικά» διαπιστευτήρια των δημοσιογράφων του σταθμού είναι ασφαλή χάρη στις αναφορές τους στον ηγέτη των μαύρων Μάρτιν Λούθερ Κινγκ...

Οι αναφορές στην κατακόκκινη τουαλέτα και το νέο χτένισμα της Μισέλ, τις αβρότητες του προέδρου προς τη σύζυγό του και τη βόλτα τους στους δρόμους χέρι με χέρι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από το... «νεανικό» δελτίο του Σταρ (δείτε στο 38:50) το οποίο όμως διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους καθώς δεν παραλείπει να «δανειστεί» λίγο από τη λάμψη αστέρων όπως η Beyoncé και η Alicia Keys. Η ίδια πλήξη (και θλίψη) απέναντι στον Alpha: το προεδρικό ζεύγος περπατάει χέρι με χέρι, να δείτε εδώ που φιλιούνται, λίγο μετά ο πρόεδρος παρουσιάζει περήφανος τη Μισέλ στα πλήθη –αλλά και ένα απόσπασμα από την ομιλία του όπου αναφέρεται στην ενότητα του αμερικάνικου έθνους– χωρίς τις «ενοχλητικές» για τους έλληνες δημοσιογράφους αναφορές...(στο 39:20 του βίντεο)

Για την ιστορία, η ομιλία του Ομπάμα θεωρείται από τους αναλυτές ως σημαδιακή όχι μόνο για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις (καθώς σε λίγους μήνες αναμένεται η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για το κατά πόσο η ομοσπονδιακή νομοθεσία των ΗΠΑ έχει δικαίωμα να μην αναγνωρίζει τους γάμους ατόμων του ίδιου φύλου που τελούνται νόμιμα ήδη σε εννέα αμερικάνικες πολιτείες) αλλά και για το μήνυμα που έστειλε στον υπόλοιπο κόσμο. Παραμένει απορίας άξιο για πόσο καιρό ακόμα τα ελληνικά κανάλια θα συντηρούν μια τηλεοπτική «ομερτά» σχετικά με τις ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται αυτή τη στιγμή σε όλες τις μεγάλες χώρες της Δύσης (Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) γύρω απ' αυτό το θέμα...




Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ κ. ΡΕΠΟΥΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ

[Αναδημοσίευση από  τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να βρείτε και τα σχετικά σχόλια.]
 
maria repousi

 
Ξεκινώντας πρέπει να σημειώσουμε ότι η Μαρία Ρεπούση της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι προς το παρόν το μοναδικό μέλος της παρούσας Βουλής που έχει «ενοχλήσει» την κυβέρνηση σχετικά με τα ζητήματα των ομοφυλόφιλων ελλήνων. Ζητήματα ασφάλειας και νομικής κατοχύρωσης που χρονίζουν εδώ και δεκαετίες με ευθύνη του πολιτικού και μιντιακού συστήματος που τα περιφρονεί συστηματικά. Σκοπός του άρθρου δεν είναι βεβαίως να αμφισβητήσει τις καλές προθέσεις της βουλευτού, αλλά να καταδείξει μέσα από τη διατύπωση των σχετικών κοινοβουλευτικών ερωτήσεων πόσο περιοριστικά και αποσπασματικά τίθενται τα σχετικά ζητήματα στον δημόσιο διάλογο (έστω τις ελάχιστες φορές που αυτό συμβαίνει).

Οι ερωτήσεις της κ. Ρεπούση προς τους αρμόδιους υπουργούς είναι δύο και η πιο πρόσφατη κατατέθηκε στη Βουλή μόλις πριν τρεις μέρες. Η πρώτη (που δεν έχει απαντηθεί ακόμα, αν και υποβλήθηκε από τις 20 Νοεμβρίου) αφορά τα περιστατικά ομοφοβικής βίας με ακροδεξιούς δράστες και απευθύνεται στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδια. Η δεύτερη (που υποβλήθηκε στις 29 Ιανουαρίου) αφορά την υπόθεση του «συμφώνου συμβίωσης» για τα ομόφυλα ζευγάρια. Μια υπόθεση που έχει καταντήσει κακόγουστο ανέκδοτο με δεδομένη την ολιγωρία της τελευταίας κυβέρνησης του Πα.Σο.Κ. να υποβάλλει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που είχε έτοιμο από τον καιρό που βρισκόταν στην αντιπολίτευση.

Την πρώτη ερώτηση σχετικά με τα περιστατικά ακροδεξιάς τρομοκρατίας μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ορισμένες σχετικές παρατηρήσεις:

  • Η βουλευτής μιλάει για "ραγδαία αύξηση των ομοφοβικών επιθέσεων" χωρίς όμως να προσκομίζει σχετικά στοιχεία. Αναφέρεται σε μία αποστροφή του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που δήλωσε ότι "οι γκέι, οι αλλοδαποί και οι ρομά είναι οι εβραίοι της σύγχρονης Ελλάδας". Η δήλωση αυτή έγινε με αφορμή την παρουσίαση μιας έκθεσης της ΕΕΔΑ σχετικά με τα περιστατικά ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα το 2012. Διαβάζοντας την έκθεση πάντως δεν βρίσκουμε την παραμικρή νύξη σε επιθέσεις που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλική ταυτότητα του θύματος. Αναρωτιέται κανείς αν αυτή η παράλειψη είναι σκόπιμη ή αν οφείλεται σε αδιαφορία της ανεξάρτητης αρχής. Πάντως σίγουρα δεν έχει να κάνει με την (ευνόητη) απροθυμία των ομοφυλόφιλων θυμάτων να καταγγείλουν επώνυμα τέτοιες επιθέσεις στην αστυνομία, καθώς τα στοιχεία της έκθεσης προέρχονται από σχετικές οργανώσεις και όχι από τις αστυνομικές αρχές (από τα 87 περιστατικά που καταγράφει, μόνο 11 έχουν καταγγελθεί στην αστυνομία).

Πιο κάτω η βουλευτής αναφέρει ως πειστήριο την επίθεση σε βάρος μιας αντιφασιστικής επιτροπής στον Κεραμεικό, χωρίς να γίνεται σαφές πως συνδέεται αυτό το περιστατικό με την ομοφοβική βία.

  • Διαβάζοντας την ερώτηση έχει κανείς την αίσθηση ότι η βία σε βάρος των ομοφυλόφιλων αξίζει την προσοχή μας μόνο όταν έχει το επιθυμητό πολιτικό πρόσημο, όταν δηλαδή μπορεί να συνδεθεί με τη δράση εξτρεμιστικών ακροδεξιών οργανώσεων. Καμία αναφορά στη βία (σωματική, λεκτική, ψυχολογική) που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι ακόμα και από άτομα του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος (π.χ. αυτό εδώ) Από συμμαθητές και δασκάλους. Από συναδέλφους και προϊσταμένους. Ή με δράστες άτομα που προέρχονται από βίαια ομοφοβικές κοινωνίες (δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε π.χ. την υπόθεση της δολοφονίας Σεργιανόπουλου)

Η δεύτερη ερώτηση που κατατέθηκε πριν τρεις μέρες (την διαβάζετε εδώ) αφορά την εκδίκαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προσφυγής για τον αποκλεισμό των ζευγαριών ίδιου φύλου από το ελληνικό σύμφωνο συμβίωσης. Απευθύνεται στον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Ρουμελιώτη που είναι και συνάδελφος της κ. Ρεπούση στη Δημ.Αρ....

  • Η βουλευτής αναφέρει ότι το σύμφωνο συμβίωσης ισχύει για τους ομοφυλόφιλους "στις Σκανδιναβικές χώρες, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία" ενώ ο γάμος ισχύει στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Όμως οι σκανδιναβικές χώρες έχουν θεσμοθετήσει τον γάμο ομοφύλων εδώ και καιρό (η Νορβηγία το 2008, η Σουηδία το 2009, η Ισλανδία το 2010 και η Δανία το 2012). Η Γαλλία και η Αγγλία αναμένεται να κάνουν το ίδιο μέσα στις επόμενες εβδομάδες (το σχετικό νομοσχέδιο συζητείται στη γαλλική Εθνοσυνέλευση από τις 29 Ιανουαρίου και στη Βουλή των Κοινοτήτων από τις 5 Φεβρουαρίου). Επιπλέον δεν γίνεται καμία αναφορά στις δύο χώρες της Νότιας Ευρώπης που έχουν επίσης αναγνωρίσει τον γάμο ατόμων του ίδιου φύλου: Την Ισπανία και την Πορτογαλία.
  • Στην Ελλάδα το σύμφωνο συμβίωσης ετερόφυλων αποδείχτηκε στην πράξη θεσμός χωρίς καμία κοινωνική διείσδυση, καθώς προσφέρει ελάχιστη κατοχύρωση και πληθώρα γραφειοκρατικών προβλημάτων σε όσους το αποτολμήσουν. Η κ. Ρεπούση πρέπει να το γνωρίζει καθώς σχετική ερώτηση είχαν καταθέσει παλιότερα στη Βουλή ο πρόεδρος της Δημ.Αρ. κ. Κουβέλης μαζί με άλλους βουλευτές. Εκτός αν επίσημη θέση της Δημ.Αρ. είναι το «μάντρωμα» των ομοφυλόφιλων σε ένα άχρηστο συμβολαιογραφικό σύμφωνο ως «παρηγοριά» και ανάχωμα σε περαιτέρω διεκδικήσεις...
  • Με αφορμή την επικείμενη θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων στη Γαλλία και την Αγγλία αλλά και τις πρόσφατες ένθερμες παρεμβάσεις του αμερικανού προέδρου για το ίδιο θέμα, θα περίμενε κανείς η ερώτηση να αφορά την επέκταση του πολιτικού γάμου και όχι του συμφώνου συμβίωσης. Μπορεί τα ελληνικά ΜΜΕ να έχουν «θάψει» τις συγκεκριμένες ειδήσεις, όμως για βουλευτές που έχουν πρόσβαση και στον ξένο τύπο δεν υπάρχει δικαιολογία.

Συμπερασματικά: όπως και σε οποιαδήποτε άλλη πολιτική παρέμβαση, οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν όταν δεν συνοδεύονται από ψάξιμο και βαθιά γνώση των σχετικών θεμάτων, αλλά και απεμπλοκή από τα στενά πλαίσια της κομματικής και παραταξιακής λογικής. Εξυπακούεται πως περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις των δύο υπουργών για να διακρίνουμε θέσεις και προθέσεις...

 
athens voice most read
(Το κείμενο περιλαμβάνεται στα τρία πιο διαβασμένα στο site της Athens Voice την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!)