ΟΤΑΝ Ο ΜΑΪΚΛ ΝΤΑΓΚΛΑΣ ΕΚΑΝΕ ΣΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΤ ΝΤΕΪΜΟΝ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

Τι συμβαίνει όταν βάζει κανείς στην ίδια ταινία τον ντετέκτιβ που αντιμετώπισε τη Σάρον Στόουν στο «Βασικό Ένστικτο» μαζί με τον σκληροτράχηλο κατάσκοπο Τζέισον Μπορν; Η απάντηση είναι μια ταινία για την ερωτική ζωή του θρυλικού πιανίστα και σόουμαν Λιμπεράτσε που άφησε εποχή στο Λας Βέγκας και την αμερικανική τηλεόραση με τις μεγαλοπρεπείς, πομπώδεις και έξτρα χλιδάτες εμφανίσεις του. Εμφανίσεις που έδιναν λαβή σε αναρίθμητα ομοφοβικά σχόλια, σε μια εποχή που ήταν πρακτικά αδύνατο για ένα δημόσιο πρόσωπο να μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του.

Έχουν όμως αλλάξει τα πράγματα τόσο πολύ από τότε; Η ταινία «Πίσω από τα Κηροπήγια» ήταν ένα πρότζεκτ με τη βαριά υπογραφή του σκηνοθέτη Στίβεν Σόντερμπεργκ (γνωστού για μεγάλες επιτυχίες όπως το «Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες», «Η ζωή της Έριν Μπρόνκοβιτς» και «Η συμμορία των έντεκα»). Ο Σόντερμπεργκ είχε στρατολογήσει για τους κεντρικούς ρόλους δύο από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλιγουντ, ενώ ο προϋπολογισμός της ταινίας ήταν ιδιαίτερα χαμηλός για τα δεδομένα των χολιγουντιανών στούντιο (γύρω στα 23 εκατομμύρια δολάρια). Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι η ταινία εστιάζει στην 5χρονη σχέση του Λιμπεράτσε με τον κατά σαράντα χρόνια νεότερό του Σκοτ Θόρσον, είχε σαν αποτέλεσμα τα στούντιο να αρνηθούν οποιαδήποτε χρηματοδότηση.

Τελικά το πρότζεκτ ανέλαβε το καλωδιακό κανάλι HBO, γνωστό για τα πολύ επικερδή ρίσκα που αναλαμβάνει σε ευαίσθητα θέματα όπως το σεξ, η βία και ο θάνατος με τις υπέρ-επιτυχημένες σειρές του όπως οι «Σοπράνος», το «Γραφείο κηδειών Φίσερ», το "True Blood"και το «Παιχνίδι του στέμματος». Αυτό σημαίνει ότι το τελευταίο φιλμ στην καριέρα του Σόντερμπεργκ δεν πρόκειται να διανεμηθεί στις αμερικάνικες κινηματογραφικές αίθουσες αλλά θα προβληθεί ως ...τηλεταινία. Κάτι που δεν εμπόδισε βέβαια τα ξένα γραφεία διανομής να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους αλλά και το Φεστιβάλ των Κανών να λάβει την πρωτοφανή απόφαση να εντάξει μια τηλεταινία στο επίσημο διαγωνιστικό του πρόγραμμα.

Η επίσημη γραμμή των στούντιο ήταν ότι λατρεύουμε το σενάριο, αλλά αυτή η ταινία δεν θα αρέσει σε κανέναν εκτός από τους γκέι» δηλώνει ο παραγωγός του φιλμ που είχε γνωρίσει τον Λιμπεράτσε όσο ζούσε. «Ξεχνάνε βέβαια ότι στις δεκαετίες του '50 και του '60, το κοινό του Λιμπεράτσε δεν ήταν οι γκέι. Το πιο φανατικό κοινό του ήταν οι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας με τα μοβ μαλλιά. Όταν ήταν πάνω στη σκηνή τις έκανε ό,τι ήθελε. Στο σπίτι του όμως ζούσε τη σεξουαλικότητά του ελεύθερα και ανοιχτά. Θυμάμαι ότι υπήρχαν νεαροί σε κάθε δωμάτιο. Δεν μ' ένοιαζε – αυτό σήμαινε περισσότερες γυναίκες διαθέσιμες για μένα!»

Τα κηροπήγια πάνω στο πιάνο που έδωσαν στην ταινία τον τίτλο της, υπήρξαν το σήμα κατατεθέν του Λιμπεράτσε μαζί με τις γούνες, τις περούκες και τις καλυμμένες με κρυστάλλους Ρολς Ρόις. Παρά τα κακεντρεχή σχόλια και την ενστικτώδη ομοφοβία που προκαλούσαν οι δημόσιες εμφανίσεις του, την εποχή εκείνη η ομοφυλοφιλία ενός σταρ που αρνιόταν πεισματικά να παντρευτεί και συνοδευόταν σε όλα τα ταξίδια από τη μητέρα του, δεν μπορούσε παρά να είναι ένα επτασφράγιστο μυστικό. Τόσο επτασφράγιστο που ο Λιμπεράτσε δεν δίστασε να σύρει στα δικαστήρια έναν άγγλο δημοσιογράφο που αναφέρθηκε με ιταμό τρόπο στη σεξουαλικότητά του σε μια δίκη που άφησε εποχή.

Η ταινία σηκώνει τις βαρύτιμες κουρτίνες και αποκαλύπτει τι συνέβη πραγματικά όταν ο 57χρονος σταρ γνώρισε έναν πανέμορφο νεαρό που προσφέρθηκε να φροντίζει το τυφλό κανίς του. Ο Λιμπεράτσε θα πάρει κάτω από τις φτερούγες του τον Σκοτ Θόρσον, παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας που έχει περάσει τη ζωή του μπαινοβγαίνοντας σε ιδρύματα. Με την ιδιότητα του σοφέρ που τον συνοδεύει παντού ο Σκοτ θα περάσει πέντε χρόνια μέσα στην υπέρ-πολυτελή έπαυλη που μετατρέπεται σε κλειστοφοβικό σκηνικό μιας δυσλειτουργικής αλλά παθιασμένης σχέσης, καθώς πέρα από το ερωτικό στοιχείο ο νεαρός αναζητά μια πατρική φιγούρα και ο Λιμπεράτσε τον γιο που δεν απέκτησε ποτέ. Θα φτάσει μάλιστα σε σημείο να αναθέσει σε έναν πλαστικό χειρούργο να μετατρέψει τον Σκοτ σε μια πιο νεανική εκδοχή του εαυτού του...

Τελικά η εξάρτηση του Σκοτ από τα ναρκωτικά θα θέσει τέρμα στη σχέση τους και ο Λιμπεράτσε δεν πρόκειται να του συγχωρέσει το γεγονός ότι κατέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας διατροφή παρά μόνο χρόνια αργότερα, λίγο πριν πεθάνει από Aids το 1987. Ο πρωταγωνιστής Μάικλ Ντάγκλας δηλώνει «Όταν βλέπω την ταινία, μετά από λίγο ξεχνώ ότι πρόκειται για δύο άντρες. Ο έρωτας, οι τσακωμοί – πρόκειται για πραγματικό ζευγάρι. Και όπως κάθε σχέση, υπάρχει εκείνη η στιγμή που ο ένας απ' τους δύο ξεπερνάει κάποιο όριο. Εκείνη τη στιγμή κάτι σπάει και δεν ξανακολλάει. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορείς να τα συγχωρέσεις μόνο στην οικογένειά σου. Ο Λιμπεράτσε προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε να συγχωρέσει τον Σκοτ παρά μόνο στα τελευταία του.»

Για τον Ματ Ντέιμον «αυτοί οι δύο άντρες ήταν βαθιά ερωτευμένοι και ζούσαν μαζί σαν παντρεμένοι δεκαετίες πριν οι γκέι αρχίσουν να παντρεύονται. Αυτό είναι κάτι που έχει μεγάλη σημασία. Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με το σενάριο. Βλέπεις δύο ανθρώπους να συζητάνε την ώρα που ντύνονται ή ξεντύνονται, να καβγαδίζουν ή να ετοιμάζονται για ύπνο. Δεν διαφέρει από τον οποιονδήποτε γάμο. Είναι ακριβώς αυτό που θα έβλεπες ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι δύο άντρες, που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.»

Από την ταινία δεν λείπει φυσικά το σεξ, αλλά αυτό δεν προβλημάτισε τον Μάικλ Ντάγκλας που είδε την ταινία σαν ευκαιρία να αναβιώσει την καριέρα του μετά τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και τη φυλάκιση του γιου του για εμπόριο ναρκωτικών: «Μετά το πρώτο φιλί αισθάνεσαι πολύ άνετα. Με τον Ματ δεν κάναμε πρόβα για τις ερωτικές σκηνές. Του είπα: έχουμε διαβάσει και οι δύο το σενάριο έτσι δεν είναι; Το πρόβλημα με τις σεξουαλικές σκηνές είναι ότι οι πάντες θεωρούν ότι μπορούν να σε κρίνουν. Κανείς δεν είχε τινάξει τα μυαλά κάποιου στον αέρα, όμως όλοι έχουν κάνει σεξ το προηγούμενο βράδυ οπότε έχουν άποψη για το πως πρέπει να το κάνεις.»

Και για τον Ματ Ντέιμον όμως –που στο παρελθόν αρνήθηκε να διαψεύσει τις φήμες περί σχέσης του με τον Μπεν Άφλεκ από σεβασμό προς τους ομοφυλόφιλους– η φυσικότητα είχε πολύ μεγάλη σημασία: «Και οι δύο έχουμε γκέι φίλους, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να εξευτελίσουμε τις συγκεκριμένες σκηνές. Παρόλα αυτά ορισμένα πράγματα απαιτούν τον κατάλληλο σχεδιασμό. Υπάρχει αυτή η σκηνή που βγαίνω από την πισίνα, στέκομαι όρθιος από πάνω του στην ξαπλώστρα και αρχίζουμε τις ερωτοτροπίες. Χρειάστηκε να κάνουμε ένα προσεκτικό πλάνο με την κάθε κίνηση όπως οι προπονητές στο γήπεδο.»

ΓΙΑΤΙ Η EUROVISION ΕΙΝΑΙ ΟΡΟΣΗΜΟ ΤΗΣ ΓΚΕΪ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ;

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

 

Γιατί έχει πραγματικά χώρο για όλους: Σε αντίθεση με ένα σωρό άλλους θεσμούς που τιμούν την πολυσυλλεκτικότητα μόνο στα λόγια και αντιμετωπίζουν το διαφορετικό με όρους μειονότητας που θέλουν να πατρονάρουν και να ράψουν στα μέτρα τους, ο ετήσιος διαγωνισμός τραγουδιού έχει πραγματικά χώρο για όλους: Μπορείς να είσαι κόρη μαροκινών ή ελλήνων μεταναστών στη Σουηδία και να κερδίσεις το μεγάλο βραβείο. Μπορείς να είσαι τσιγγάνα γιαγιά από τα Σκόπια, ούγγρος χίπστερ, έφηβος από τη Σουηδία, καστράτος βρικόλακας από τα Καρπάθια, αζέρος γυμναστής που μέχρι τώρα ανέβαζε βίντεο με καποέιρα στο Youtube ή 60άρα ουαλή ντίβα της δεκαετίας του ’80 που ήρθε να θυμηθεί τις παλιές της δόξες: Η μεγάλη σκηνή τους χωράει όλους. Στη Eurovision δεν υπάρχουν «μειονότητες» γιατί όλοι είναι διαφορετικοί. Όπως και στην πραγματικότητα, δηλαδή.

Γιατί, όπως και οι γκέι, η Eurovision καλείται συνεχώς να δικαιολογήσει την ύπαρξή της: Όταν όλη σου τη ζωή πρέπει να λογοδοτείς για αυτό που είσαι και για αυτόν που αγαπάς, μάλλον δεν έχεις πρόβλημα να ταυτιστείς με κάτι που όλοι γύρω σου κατακεραυνώνουν ως «κιτς πανηγυράκι». Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι κήνσορες του καλού γούστου και όσοι αλαζονικά ορίζουν τον εαυτό τους ως αισθητική ή πολιτική πρωτοπορία είναι ότι η ταύτιση των γκέι με το «πανηγυράκι» είναι κάτι που πηγαίνει πολύ βαθύτερα από τα στρας και το γκλάμουρ της βραδιάς. Είναι αγάπη για ένα θέαμα που πραγματικά δοκιμάζει τα όρια της ανοχής των «ορθώς σκεπτόμενων», μια δοκιμασία στην οποία συνήθως μένουν μετεξεταστέοι. Αγάπη για έναν θεσμό που –όσες επιθέσεις κι αν δέχεται– καταφέρνει να επιβιώνει μέσα από τη συνεχή μετάλλαξη χωρίς ούτε μια στιγμή να απολογείται για αυτό που είναι.

Γιατί, σε αντίθεση με τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, είναι πραγματικά διεθνιστική: Τι κάνεις αν είσαι φωνάρα εκπάγλου καλλονής και είχες την ατυχία να μη γεννηθείς στις ακτές του Μαϊάμι αλλά στα περίχωρα του Κιέβου; Τι κάνεις αν είσαι καλλιτέχνης αζέρος ή βόσνιος και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν πού βρίσκεται η χώρα σου στον χάρτη; Τι κάνεις αν είσαι ισραηλινός, αλβανός ή λιθουανός και οι πιο πολλοί δεν σε περιλαμβάνουν καν σε αυτό που οι ίδιοι ορίζουν ως «Ευρώπη»; Λαοί που τους είχε καταπιεί για δεκαετίες η σοσιαλιστική «μητέρα-πατρίδα» διεκδίκησαν για πρώτη φορά μια θέση στο τραπέζι της Ευρώπης μέσα από τις συμμετοχές τους στη Eurovision. Και χάρη στο διαγωνισμό καλλιτέχνες που λόγω καταγωγής δεν θα μπορούσαν ποτέ να ελπίζουν σε μια θέση στο στερέωμα της δήθεν «παγκοσμιοποιημένης» αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας έχουν τη μοναδική ευκαιρία να γίνουν σταρ εκτός συνόρων έστω και για μια βραδιά. Με τον ερωτικό διεθνισμό και τον πλουραλισμό που τους χαρακτηρίζει, οι γκέι δεν θα μπορούσαν να μην εκτιμήσουν αυτό το στοιχείο...

Γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που συνδέει τις παλιότερες γενιές των γκέι με τους νεότερους: Καθώς η ιστορία του διαγωνισμού ταυτίζεται με την ίδια την ιστορία της ευρωπαϊκής τηλεόρασης, δεν υπάρχει σήμερα καμία γενιά ομοφυλόφιλων που να μην έχει συνδέσει κάποιες από τις πρώτες της τηλεοπτικές αναμνήσεις με το διαγωνισμό. Με δεδομένη τη δυσκολία της κάθε γενιάς να μεταφέρει τις εμπειρίες της στους επόμενους, τις αδιάκοπες αλλαγές στους τρόπους γνωριμίας, τα γούστα και τις τεχνολογίες, αλλά και τον αποδεκατισμό των παλιότερων γενεών λόγω του Aids, ο διαγωνισμός έγινε ντε φάκτο το μοναδικό ορόσημο της γκέι κουλτούρας που έχει παραμείνει σταθερό μέσα στις δεκαετίες.

Γιατί αναγκάζει ακόμα και τα ανελεύθερα καθεστώτα να έρθουν αντιμέτωπα με όσα φοβούνται: Η τουρκική τηλεόραση αρνήθηκε φέτος να μεταδώσει τον τελικό – και πολλοί υποψιάζονται ότι ο πραγματικός λόγος ήταν το λεσβιακό φιλί της Φινλανδίας. Το 2009 το ρωσικό καθεστώς δεν δίστασε να συλλάβει όσους γκέι προσπάθησαν να διαδηλώσουν στη Μόσχα την ημέρα του τελικού. Και πέρσι το Αζερμπαϊτζάν αναγκάστηκε να λογοδοτήσει τόσο στο Ιράν που το κατηγόρησε για αντι-ισλαμική ανοχή απέναντι στους «διεστραμμένους» φαν του διαγωνισμού, όσο και στην περσινή νικήτρια που του καταλόγισε έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: Πολλά καθεστώτα μπαίνουν στον πειρασμό να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο πίσω από τη γιουροβιζιονική φιέστα. Ταυτόχρονα, όμως, ο διαγωνισμός εξοικειώνει τους πληθυσμούς των χωρών αυτών με την έννοια της διαφορετικότητας, είτε πρόκειται για μια drag-queen από την Ουκρανία, είτε για το ρώσο νικητή που ξεκίνησε την καριέρα του με φωτογραφίσεις σε γκέι περιοδικά, είτε για το λεσβιακής αισθητικής νικητήριο τραγούδι της Σερβίας.

Γιατί είναι η μοναδική περίπτωση όπου οι εθνικοί ανταγωνισμοί έχουν τη μορφή γιορτής: Ακόμα και η μόνιμη γκρίνια για τις κολεγιές μεταξύ των χωρών κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας δεν είναι αρκετή για να επισκιάσει την ατμόσφαιρα ενός τεράστιου πάρτι που κάθε χρόνο μεταφέρεται από χώρα σε χώρα. Ο ανταγωνισμός μέσα από τη μουσική, τα κοστούμια, τα πυροτεχνήματα και το χορό μετουσιώνεται σε έμπρακτο μάθημα συνύπαρξης με βάση συστατικά στοιχεία της γκέι κουλτούρας, όπως ο ανελέητος αυτοσαρκασμός, το κέφι και η καλή διάθεση. Γιατί όσο πωρωμένος κι αν είσαι ιδεολογικά ή πολιτικά, είναι πολύ δύσκολο να κακιώσεις πραγματικά με τον καρτουνόφατσα τραγουδιστή από τη Μάλτα, τη φινλανδέζα που ντύθηκε νύφη ή τον γίγαντα από την Ουκρανία. Η πολιτική δεν έλειψε ποτέ από την Eurovision, όμως το πνεύμα της επικράτησης και της εκμηδένισης του αντιπάλου που θα βίωνε κανείς σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα της είναι εντελώς ξένο. Μακάρι και τα διάφορα ευρωπαϊκά συμβούλια να διεξάγονταν σε ανάλογη ατμόσφαιρα...

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

«To μακροπρόθεσμα είναι παραπλανητικός οδηγός όταν αποφασίζουμε για τις τρέχουσες υποθέσεις. Γιατί μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί. Η δουλειά των οικονομολόγων γίνεται πολύ εύκολη και δεν έχει καμία χρησιμότητα όταν, εν μέσω θύελλας, αρκούνται να προβλέψουν πως μόλις περάσει η τρικυμία, η θάλασσα θα γαληνέψει και πάλι.»

Η περίφημη αποστροφή του Τζον Μέιναρντ Κέινς, σύμφωνα με την οποία οι κυβερνήσεις πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις με γνώμονα το παρόν και όχι το μακρινό μέλλον βρισκόταν πάντα στο στόχαστρο τόσο των οικονομολόγων της κλασικής όσο και της νεοφιλελεύθερης σχολής. Είναι η πρώτη φορά όμως που κάποιος επιχειρεί να συνδέσει τη... σεξουαλική ζωή του μεγαλύτερου οικονομολόγου του 20ού αιώνα με τις οικονομικές του θεωρίες! Ο λόγος για τον καθηγητή Ιστορίας στο Χάρβαρντ, συγγραφέα και αρθρογράφο Νίλ Φέργκιουσον που κατά τη διάρκεια χρηματοοικονομικού συνεδρίου στην Καλιφόρνια ισχυρίστηκε ότι ο Κέινς αδιαφορούσε για τις μελλοντικές γενιές επειδή ο ίδιος ήταν άτεκνος. Σύμφωνα με τον Φέργκιουσον, ο Κέινς ήταν «ένας γυναικωτός ομοφυλόφιλος που προτιμούσε να διαβάζει ποίηση στην μπαλαρίνα γυναίκα του παρά να της κάνει παιδιά».

Η κατακραυγή ήταν τόσο άμεση που ο Φέργκιουσον αναγκάστηκε κακήν-κακώς να απολογηθεί, δηλώνοντας ότι τα σχόλιά του ήταν «ανόητα και αναίσθητα». Παρόλα αυτά δεν λείπουν εκείνοι που αμφισβητούν την ειλικρίνεια της απολογίας του αφού σε ένα παλιότερο βιβλίο του είχε ισχυριστεί πως η αντιπολεμική στάση του Κέινς (ήταν αντιρρησίας συνείδησης κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η δουλειά του στο υπουργείο Οικονομικών ήταν τόσο σημαντική που παρέμεινε στο πόστο του) είχε να κάνει με τη σεξουαλική του στέρηση, καθώς όλοι οι νεαροί άντρες του Λονδίνου είχαν στρατολογηθεί στα χαρακώματα...

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα για τον άνθρωπο που θεωρείται από τους ιδρυτές της σύγχρονης επιστήμης της μακροοικονομίας παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είχε σπουδάσει στο Κέιμπριτζ φιλοσοφία και μαθηματικά; Άνθρωπος που ενσάρκωνε όλες τις αντιθέσεις, ο Κέινς ήταν ένας ελιτιστής μεγαλοαστός που έγινε ίνδαλμα της αριστεράς παγκοσμίως· άνθρωπος που μιλούσε στους διανοούμενους ως πολιτικός και στους πολιτικούς ως διανοούμενος· ακαδημαϊκός που θεωρούσε τον εαυτό του άνθρωπο της δράσης· τεχνοκράτης και μαικήνας των τεχνών· γερμανόφιλος και ταυτόχρονα ατλαντιστής· και βέβαια άνθρωπος που είχε σχέσεις με άντρες όλη του τη ζωή αλλά κατέληξε να παντρευτεί μία από τις πιο περιζήτητες καλλονές της εποχής του!

Η ομοφυλοφιλία του σίγουρα δεν ήταν απλή υπόθεση στην Αγγλία την περίοδο που έζησε: στα χρόνια της εφηβείας του, ο Όσκαρ Ουάιλντ καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα όταν αποκαλύφθηκε η σχέση του με έναν αριστοκράτη· λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του Κέινς το 1946, ο Άλαν Τούρινγκ, από τα λαμπρότερα μυαλά της εποχής και γενάρχης της επιστήμης της πληροφορικής, καταδικάστηκε σε χημικό ευνουχισμό και αυτοκτόνησε. Αψηφώντας τον κίνδυνο, γνωρίζουμε ότι συνδέθηκε με πολλούς άντρες από τον καιρό ήδη που ήταν φοιτητής. Μάλιστα το πάθος του με τη στατιστική ήταν τόσο μεγάλο που τηρούσε δύο μυστικά ημερολόγια όπου κατέγραφε με κάθε λεπτομέρεια όλες τις σεξουαλικές του συνευρέσεις.

Τα ημερολόγια αυτά όπου ο Κέινς καταγράφει τους παρτενέρ του με τα αρχικά τους ή με γενικόλογες περιγραφές («αχθοφόρος στο Βόξολ», «νεαρός εβραίος» κτλ.) φυλάσσονται σήμερα στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Για λόγους ασφαλείας χρησιμοποιεί συνθηματικούς κωδικούς με γράμματα και αριθμούς. Οι κωδικοί αυτοί δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί αλλά εικάζεται ότι τα γράμματα αναφέρονται σε συγκεκριμένες ερωτικές πράξεις και οι αριθμοί αποτελούν κάποιο σύστημα βαθμολόγησης. Πέρα από τα χρόνια του στο Κέιμπριτζ, ιδιαίτερα σημαντική για την εξέλιξη της προσωπικής του ζωής ήταν η σύνδεσή του με τον «κύκλο του Μπλούμσμπερι», μια ομάδα διανοούμενων και καλλιτεχνών που θεωρούσαν την τέχνη ως το αποκορύφωμα της ανθρώπινης δραστηριότητας και αντιδρούσαν στην ασφυκτική συμβατικότητα της βικτοριανής περιόδου υιοθετώντας πρακτικές σεξουαλικής ελευθεριότητας.

Η ομάδα πήρε το όνομά της από την ομώνυμη γειτονιά του Λονδίνου όπου κατοικοέδρευε το σαλόνι των τεσσάρων παιδιών του ιστορικού και συγγραφέα σερ Λέσλι Στίβεν – ανάμεσά τους η μετέπειτα μεγάλη συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ. Σαρξ εκ της σαρκός της μεγαλοαστικής τάξης αλλά και της βρετανικής αυτοκρατορίας (την οποία υπηρέτησε αρχικά στην υπηρεσία ινδικών υποθέσεων και στη συνέχεια στο υπουργείο οικονομικών), αυστηρός τεχνοκράτης που δεν παρέλειπε να παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις της εποχής του προκαλώντας πάντα θυελλώδεις συζητήσεις, ο Κέινς έβρισκε παρόλα αυτά πνευματική τροφή στην αντισυμβατικότητα αυτού του κύκλου «εναλλακτικών» διανοούμενων και συνδέθηκε ερωτικά με αρκετούς από αυτούς, διατηρώντας την πλέον στενή και μακροχρόνια σχέση του με τον ζωγράφο Ντάνκαν Γκραντ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φίλοι του έπεσαν από τα σύννεφα όταν τους παρουσίασε ως μέλλουσα σύζυγo τη σταρ των «Ρωσικών Μπαλέτων» του Ντιαγκίλεφ, Λίντια Λοπόκοβα – μια γυναίκα που τον έκανε ευτυχισμένο μέχρι το τέλος της ζωής του και με την οποία δεν μπόρεσε να κάνει παιδιά εξαιτίας μιας αποβολής.

Άνθρωπος που έζησε από την πρώτη γραμμή τη θύελλα των δύο παγκοσμίων πολέμων και της οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου που «γονάτισαν» την Ευρώπη, ο Κέινς έγινε διάσημος παγκοσμίως με τις πολιτικές του παρεμβάσεις και την οικονομική θεωρία που ανέπτυξε ως αντίδοτο στην αβελτηρία των κυβερνήσεων της εποχής του. Τα φώτα της επικαιρότητας στράφηκαν για πρώτη φορά επάνω του μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών με την οποία οι σύμμαχοι επέβαλλαν δυσβάστακτες πολεμικές αποζημιώσεις στην ηττημένη Γερμανία. Προειδοποιώντας για τις «Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης», ο Κέινς προέβλεψε σωστά ότι η καταστροφή της γερμανικής οικονομίας μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο θα οδηγούσε την Ευρώπη σε μια ακόμα μεγαλύτερη σύρραξη. Όσο για τον αδιόρθωτο κ. Φέργκιουσον, αυτός υπονοεί στο περίφημο βιβλίο του ότι η «γερμανόφιλη» στάση του Κέινς δεν οφείλεται τόσο στην οικονομική του ανάλυση, όσο στην ιδιαίτερη «συμπάθεια» που έτρεφε στο πρόσωπο ενός γερμανού διαπραγματευτή...

Αρνούμενος να παραμείνει μέσα σε έναν ακαδημαϊκό χρυσελεφάντινο πύργο, ο Κέινς ξαναχτυπά λίγα χρόνια αργότερα γράφοντας για τις «Οικονομικές Συνέπειες του κ. Τσόρτσιλ», κατηγορώντας τον τότε υπουργό οικονομικών της Αγγλίας για την επαναφορά του «χρυσού κανόνα» που συνέδεε την ισοτιμία της στερλίνας με την τιμή του χρυσού. Για τον Κέινς η εμμονή με το «σκληρό» νόμισμα οδηγούσε σε μια πολιτική αποπληθωρισμού με τραγικές συνέπειες την εκτόξευση της ανεργίας και την κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου. Ως απάντηση αναπτύσσει την «Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, των Επιτοκίων και του Χρήματος»: Σε περιόδους κρίσης, καθήκον των κυβερνήσεων είναι η αύξηση της ζήτησης μέσω του προγράμματος δημόσιων δαπανών· μέλημά τους πρέπει να είναι η μείωση όχι των ελλειμμάτων και του πληθωρισμού, αλλά της ανεργίας.

Η θεωρία του Κέινς ήρθε ξανά στην επικαιρότητα με οδυνηρό τρόπο μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008: Έχοντας ζήσει μια παρόμοια κατάσταση στη Βρετανία του μεσοπολέμου, θα είχε σίγουρα πολλά να πει για την πολιτική του σκληρού ευρώ και της μείωσης των ελλειμμάτων στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας με την εκτόξευση της ανεργίας που επακολούθησε. Άλλωστε χάρη στην παράλληλη και αρκετά προσοδοφόρα καριέρα του στο Σίτι του Λονδίνου, έζησε από κοντά το κραχ του 1929 προειδοποιώντας ότι «όπου η ανάπτυξη της αγοράς κεφαλαίων μετατρέπεται σε υπο-προϊόν της δραστηριότητας των καζίνο, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε στρεβλά και δυσάρεστα αποτελέσματα».

Επιπλέον, αν σκεφτούμε τις δύσκολες εποχές που έζησε, ίσως να μην του έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση ότι η σεξουαλικότητά του μετατράπηκε μετά από τόσες δεκαετίες σε «επιχείρημα» όσων θέλουν να χτυπήσουν τις οικονομικές θεωρίες του με το πρόσχημα ότι «αδιαφορούσε» για τις συνέπειες της υπερχρέωσης των κυβερνήσεων στις επόμενες γενιές (και ξεχνώντας ότι το 1930 είχε γράψει ένα σχετικό άρθρο με τίτλο "Οικονομικές Προοπτικές για τα Εγγόνια μας"). Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός του Χάρβαρντ για να αντιληφθεί ότι η διαφορετικότητά του όντως επηρέασε τον Κέινς, όπως και πολλές άλλες ιδιοφυΐες: Όχι μετατρέποντάς τον σε έναν μισάνθρωπο που θέλει να καταστρέψει τις επόμενες γενιές, αλλά αντίθετα καλλιεργώντας του ένα κριτικό πνεύμα απέναντι στις συμβάσεις της εποχής του, που γνώριζε από πρώτο χέρι και σε πολύ προσωπικό επίπεδο πόσο επικίνδυνες και καταστροφικές μπορούσαν να είναι...

ΤΟ (ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟ) ΒΙΝΤΕΟ-ΚΛΙΠ ΤΟΥ ΞΑΒΙΕ ΝΤΟΛΑΝ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

[Αναδημοσίευση από τον  ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια. όπως μπορείτε να δείτε και στο τέλος της ανάρτησης, το άρθρο βρέθηκε στα τρία πιο διαβασμένα της A.V. την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!]

Ενδοσχολική βία, εκφοβισμός, παρενόχληση ή τραμπουκισμός: Όπως και να αποδώσουμε στα ελληνικά τον αγγλικό όρο bullying, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το φαινόμενο τείνει να πάρει διαστάσεις στα ελληνικά σχολεία και όχι μόνο. Ένα φαινόμενο που επιχειρεί να οπτικοποιήσει ο 24χρονος Ξαβιέ Ντολάν, παιδί-θαύμα του καναδέζικου κινηματογράφου, γνωστός για ταινίες με ΛΟΑΔ θεματική όπως το "Σκότωσα τη Μητέρα μου", "Φανταστικοί Έρωτες" και "Λόρενς για Πάντα". Αφορμή ένα βίντεο-κλιπ των Indochine με τίτλο "College Boy" το οποίο έχει προκαλέσει χιονοστιβάδα αντιδράσεων: Εξαιτίας των πολύ σκληρών σκηνών του τα μουσικά κανάλια σε Γαλλία και Καναδά αρνήθηκαν να το προβάλλουν κατά τη διάρκεια της ημέρας.

 

Δείτε το βίντεο εδώ: http://vimeo.com/65296921


To βίντεο-κλιπ διάρκειας έξι λεπτών παρακολουθεί την καθημερινότητα ενός μαθητή του γυμνασίου που μετατρέπεται σε κολαστήριο την ίδια στιγμή που οι γύρω του κάνουν ότι δεν βλέπουν (χαρακτηριστικές οι σκηνές όπου συμμαθητές και δάσκαλοι έχουν δεμένα τα μάτια ή τραβάνε βίντεο με το κινητό τους). Η εκπρόσωπος του γαλλικού ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου δηλώνει "εξοργισμένη" εκτιμώντας ότι "υπάρχει ήδη αρκετά βία στις οθόνες μας. Η βία, τα βασανιστήρια και ο θάνατος δεν αποτελούν ζήτημα αισθητικής. Το βίντεο θα πρέπει να φέρει απαγορευτικό για τις ηλικίες κάτω των 16, ίσως και για τους κάτω των 18."

Από τη μεριά του ο σκηνοθέτης θεωρεί ότι το βίντεο είναι λιγότερο βίαιο σε σχέση με τις ταινίες που καταναλώνουν καθημερινά οι έφηβοι θεατές: "Το να ισχυριστεί κανείς ότι αυτό το βίντεο ενθαρρύνει τη βία είναι ανόητο. Και το βρίσκω παράλογο να λογοκριθεί από τα ίδια μουσικά κανάλια που προβάλλουν καθημερινά σκηνές ρατσισμού, βίας και εξευτελισμού - ιδίως σε βάρος των γυναικών."

Ο τραγουδιστής των Indochine -του εμπορικότερου ροκ συγκροτήματος στην ιστορία της γαλλικής δισκογραφίας- δηλώνει ότι το τραγούδι έχει θέμα την ομοφοβία και κάνει τον παραλληλισμό με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία: "Στην ίδια δισκογραφική με μας, το ραπ συγκρότημα των Sexion d'Assaut έχει γίνει διαβόητο για τους βίαια ομοφοβικούς στίχους του. Κι όμως η εταιρεία προσπάθησε να αποσιωπήσει το ζήτημα. Το τραγούδι μιλάει για όλα αυτά - για το κλίμα της ομοφοβίας που γίνεται όλο και πιο έντονο στη χώρα μας, γεγονός που μου προκαλεί τρόμο." Ο ίδιος θεωρεί ότι το βίντεο προσπαθεί μέσω του σοκ να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη: "Είναι το ίδιο με τις διαφημίσεις που χρησιμοποιούν τακτικές σοκ για να αποτρέψουν το κάπνισμα ή τα τροχαία. Πολλά παιδιά οδηγούνται στην αυτοκτονία εξαιτίας της κατάστασης που επικρατεί στα σχολεία. Σκοπός μας είναι να δείξουμε μια πραγματικότητα και όχι να προκαλέσουμε σκάνδαλο."

Με τον τραγουδιστή συμφώνησε μέσω Twitter γνωστή τηλεπαρουσιάστρια που έγραψε: "Το βίντεο σου ανακατεύει το στομάχι για έξι λεπτά. Φαντάσου να ήσουν στη θέση των μαθητών που ζουν τέτοιες καταστάσεις 300 μέρες το χρόνο." Όμως ο υπεύθυνος για την πρόληψη της βίας στα γαλλικά σχολεία έχει διαφορετική άποψη: "Το βίντεο αντιμετωπίζει μοιρολατρικά το φαινόμενο χωρίς να προσφέρει καμία διέξοδο. Λύσεις όμως υπάρχουν. Χώρες όπως η Φινλανδία που υιοθέτησαν αποτελεσματικές παρεμβάσεις, μπόρεσαν να το περιορίσουν κατά 70%." Σύμφωνα με τα στοιχεία, ένας στους 20 μαθητές υποφέρουν σοβαρά από το bullying γεγονός που τους προκαλεί ένα αίσθημα μόνιμης ανασφάλειας και συνδέεται με το 20% των χρόνιων απουσιών στα γαλλικά σχολεία...