ΤΕΣΤΟΣΤΕΡΟΝΗ MADE IN CUBA

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να αφήσετε και τα δικά σας σχόλια.]

 

O μυστικός ερωτισμός των κουβανών αντρών

Ο 44χρονος ισραηλινός φωτογράφος Κόμπι Ιζραέλ περιγράφει το φωτογραφικό του λεύκωμα με τίτλο «Ερωτικές ιστορίες από την Κούβα» ως έναν «οπτικό ταξιδιωτικό οδηγό». Όπως λέει ο ίδιος, αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να εξερευνήσει τα όρια ανάμεσα στην αρρενωπότητα και τον ομοερωτισμό στην macho κουλτούρα της επαναστατικής Κούβας. Οι σχέσεις που ανέπτυξε με τους ντόπιους που δέχτηκαν να ποζάρουν για τον φακό του υπήρξαν στενές: «Έκανα φίλους και με φιλοξένησαν στα εξοχικά τους. Έφαγα με τις οικογένειές τους και έκανα παρέα με τους φίλους τους. Την ίδια στιγμή περπατούσα πάνω στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην παρατήρηση και τη συμμετοχή. Συλλέγοντας ομοερωτικές και ομο-κοινωνικές εμπειρίες και αιχμαλωτίζοντας μυστικές ερωτικές ιστορίες με τη μηχανή μου».

 

Μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Kobi Israel πατώντας εδώ.

“Η ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ”

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να αφήσετε και τα δικά σας σχόλια.]

Ο δημοσιογράφος Γκλεν Γκρίνγουολντ για την αξία της ιδιωτικότητας στην ψηφιακή εποχή.

Τον Απρίλιο που μας πέρασε ο ανοιχτά γκέι αμερικάνος δημοσιογράφος Γκλεν Γκρίνγουολντ κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για τις αποκαλύψεις του σχετικά με τη μαζική παρακολούθηση του διαδικτύου από τις αμερικάνικες και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Αποκαλύψεις που στηρίχτηκαν στα στοιχεία του Έντουαρντ Σνόουντεν, πρώην υπαλλήλου της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας των ΗΠΑ. Σήμερα ο Γκρίνγουολντ ζει στη Βραζιλία μαζί με τον σύντροφό του Ντέιβιντ Μιράντα (φωτογραφία επάνω), ο οποίος λόγω της σχέσης τους είχε την εμπειρία της κράτησης με βάση τις διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου την τελευταία φορά που ταξίδεψε στο Λονδίνο. Ο ίδιος ο Γκρίνγουολντ επιμένει ότι η ομοφυλοφιλία του επηρέασε τον τρόπο που ασκεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα: «Αν είχα μεγαλώσει ως ετεροφυλόφιλος θα θεωρούσα ότι το κατεστημένο είναι ένα καλό πράγμα. Μάλλον θα έμπαινα στον πειρασμό να είμαι περισσότερο συμβατικός.»

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε μια σύνοψη-μετάφραση ομιλίας που έδωσε πρόσφατα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Μπορείτε να δείτε το βίντεο και να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο στα αγγλικά εδώ. Μεταξύ άλλων, η ομιλία αποτελεί και ένα σημαντικό μήνυμα προς τους νέους ανθρώπους που από πολύ τρυφερή ηλικία μαθαίνουν να θυσιάζουν την ιδιωτικότητά τους στον βωμό της ελευθερίας που τους παρέχει το ίντερνετ.

---

«Υπάρχει μια ολόκληρη κατηγορία από βιντεάκια στο YouTube που περιγράφουν μια εμπειρία γνωστή σε όλους μας. Σε αυτά τα βίντεο πρωταγωνιστούν άτομα που, πιστεύοντας ότι δεν τα παρακολουθεί κανείς, επιδίδονται σε κάποια συμπεριφορά που τους «εκθέτει» όπως να τραγουδάνε στο μπάνιο, να χορεύουν έξαλλα ή κάποιο ελαφράς μορφής σεξουαλικό παιχνίδι. Μέχρι που ανακαλύπτουν με φρίκη πως τελικά δεν είναι μόνοι, πως υπάρχει κάποιος που παραμονεύει και τους παρακολουθεί και αυτή η ανακάλυψη τους κάνει να σταματήσουν πάραυτα αυτό που έκαναν ως εκείνη τη στιγμή. Η έκφραση της ντροπής και της ταπείνωσης που αποτυπώνεται στο πρόσωπό τους είναι εξαιρετικά γλαφυρή. Είναι σαν να μας λένε «αυτό είναι κάτι που είμαι πρόθυμος να κάνω μόνο όταν κανένας άλλος δεν κοιτάει.»

Αυτή είναι η επιτομή της δουλειάς στην οποία έχω επικεντρωθεί τους τελευταίους 16 μήνες. Το ερώτημα «για ποιο λόγο η ιδωτικότητα έχει σημασία». Ένα ερώτημα που έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις μετά τις αποκαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους εν αγνοία του υπόλοιπου πλανήτη μετέτρεψαν το διαδίκτυο, ένα μέσο που μέχρι χτες θεωρούσαμε εργαλείο απελευθέρωσης και εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, σε ζώνη μαζικής και αδιάκριτης παρακολούθησης χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη κοινωνία.

Μια επωδός που ακούγεται συχνά ακόμα και από ανθρώπους που δεν βλέπουν με καλό μάτι την υπόθεση της μαζικής παρακολούθησης, είναι ότι τελικά αυτή δεν είναι και τόσο επιζήμια αφού μόνο όσοι επιδίδονται σε εγκληματικές πράξεις έχουν συμφέρον να κρύβονται . Μια τέτοια κοσμοθεωρία στηρίζεται στο αξίωμα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο, οι «καλοί» και οι «κακοί». «Κακοί» είναι οι βίαιοι εγκληματίες και όσοι σχεδιάζουν τρομοκρατικές επιθέσεις. Αντίθετα «καλοί» είναι αυτοί που πηγαίνουν στις δουλειές τους, γυρνάνε σπίτι, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, παρακολουθούν τηλεόραση. Δεν χρησιμοποιούν το ίντερνετ για να σχεδιάσουν τρομοκρατικές επιθέσεις αλλά για να διαβάσουν τις ειδήσεις, να ανταλλάξουν συνταγές και να κανονίσουν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των παιδιών τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα κακό και άρα δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται επειδή η κυβέρνηση τους παρακολουθεί.

Οι άνθρωποι που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εκμηδενίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ουσιαστικά αυτό που μας λένε είναι «έχω καταφέρει να μετατραπώ σε τόσο άχρωμο, άοσμο, ακίνδυνο και αδιάφορο άτομο που δεν έχω τίποτα να φοβάμαι όταν το κράτος γνωρίζει τα πάντα για μένα.» Τη νοοτροπία αυτή περιέγραψε σε μια συνέντευξή του το 2009 ο επί μακρόν διευθύνων σύμβουλος της Google Έρικ Σμιτ. Όταν τον ρώτησαν για τον ρόλο που παίζει η εταιρεία του στην καταγραφή των προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, η απάντησή του ήταν: «Αν κάνεις κάτι που δεν θες οι άλλοι να ξέρουν, τότε ίσως είναι καλύτερο να μην το κάνεις καθόλου.»

...Τους τελευταίους μήνες οπουδήποτε στον κόσμο έχω πάει για να συζητήσω αυτό το θέμα, υπήρξαν πάντα κάποιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι δεν τους απασχολεί αφού οι ίδιοι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν. Όποτε ακούω κάτι τέτοιο, η αντίδρασή μου είναι πάντα η ίδια. Τους γράφω το e-mail μου και τους ζητάω να μου στείλουν όλους τους λογαριασμούς ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που τηρούν μαζί με τους κωδικούς τους. Όχι μόνο τους «καθώς πρέπει» που τηρούν στη δουλειά, αλλά όλους ανεξαιρέτως τους λογαριασμούς για να μπορέσω να μπαίνω μέσα όποτε θέλω, να διαβάζω τι γράφουν και να δημοσιεύω οτιδήποτε βρίσκω ενδιαφέρον. Αφού σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα δεν κάνουν τίποτα κακό και δεν έχουν τίποτα να κρύψουν.

Μέχρι στιγμής ούτε ένας δεν έχει αποδεχτεί την πρόκληση. Και ο λόγος είναι ότι ακόμα και όταν ισχυριζόμαστε ότι «δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε», ενστικτωδώς καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει η ιδιωτικότητα. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και έχουμε ανάγκη να γνωρίζουν οι άλλοι τι λέμε και τι πιστεύουμε. Για αυτό τον λόγο δημοσιεύουμε οικειοθελώς πληροφορίες για τον εαυτό μας στο διαδίκτυο. Όμως εξίσου σημαντικό για να ζούμε ως ελεύθερα και ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα είναι να υπάρχει ένας χώρος όπου μπορούμε να εκφραστούμε προστατευμένοι από τα επικριτικά βλέμματα των άλλων. Ο λόγος που όλοι έχουμε ανάγκη ένα τέτοιο μέρος είναι ότι όλοι μας -όχι μόνο οι τρομοκράτες και οι εγκληματίες- έχουμε πράγματα που θέλουμε να κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θα λέγαμε μόνο στον γιατρό, τον δικηγόρο μας, τον ψυχοθεραπευτή μας, τον σύντροφό μας ή τον κολλητό μας που θα μας τρομοκρατούσε η ιδέα να τα μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος. Κάθε μέρα ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε αυτά που λέμε, κάνουμε και πιστεύουμε ενώπιον των άλλων και σε αυτά που δεν θέλουμε οι άλλοι να γνωρίζουν. Ακόμα και όσοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, συνήθως διαψεύδονται από τις πράξεις τους.

Υπάρχει λόγος για αυτό. Και ο λόγος είναι ότι σε οποιοδήποτε περιβάλλον γνωρίζουμε πως μας παρακολουθούν, η συμπεριφορά μας αλλάζει δραματικά. Το φάσμα των συμπεριφορών που υιοθετούμε μειώνεται δραματικά. Είναι ένα δεδομένο της ανθρώπινης φύσης που αναγνωρίζεται από τις κοινωνικές επιστήμες, τη λογοτεχνία και τη θρησκεία. Υπάρχουν δεκάδες ψυχολογικές μελέτες που αποδεικνύουν πως όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι τους παρακολουθούν, η συμπεριφορά τους γίνεται πολύ πιο συμβατική και πειθήνια. Το συναίσθημα της ντροπής και η επιθυμία να την αποφύγουμε είναι τόσο ισχυρό αντικίνητρο που οι επιλογές μας δεν διαμορφώνονται μόνο από τις δικές μας επιθυμίες, αλλά από τις προσδοκίες των άλλων και τις επιταγές της κοινωνίας ...Σε τέτοιο βαθμό που ο γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκό αναγνώριζε τη μαζική παρακολούθηση ως το κύριο εργαλείο κοινωνικού ελέγχου στις σύγχρονες κοινωνίες. Σύμφωνα με τον Φουκό οι κοινωνίες αυτές δεν χρειάζεται να υιοθετήσουν τις κλασικές μεθόδους της τυραννικής εξουσίας όπως είναι ο φυλακισμός και η εκτέλεση των αντιφρονούντων ή η επιβολή μιας δικτατορίας. Η μαζική παρακολούθηση δημιουργεί μια φυλακή του μυαλού που είναι πολύ πιο αποτελεσματικός τρόπος να επιβληθούν οι κοινωνικές νόρμες σε σχέση με την ωμή βία.

...Το συμπέρασμα στο οποίο έχουν καταλήξει όλοι αυτοί οι μελετητές είναι ότι μια κοινωνία όπου οι πάντες παρακολουθούνται ανά πάσα στιγμή είναι μια κοινωνία που τρέφει τη συμμόρφωση, την υπακοή και την υποταγή. Και αυτός είναι ο λόγος που ο κάθε τύραννος, φανερός ή κρυφός, στην πραγματικότητα επιθυμεί ένα τέτοιο σύστημα. Αντίθετα η δυνατότητα να μπορούμε να σκεφτόμαστε, να εκφραζόμαστε και να συζητάμε μακριά από τα επικριτικά βλέμματα των άλλων ευνοεί την αμφισβήτηση, την εξερεύνηση και τη δημιουργικότητα. Συναινώντας σε μια κοινωνία όπου οι πάντες παρακολουθούνται,συναινούμε στον ζωτικό περιορισμό του πεδίου της ανθρώπινης ελευθερίας.

Το τελευταίο σημείο που θέλω να τονίσω σχετικά με την ιδέα ότι ενδιαφέρονται για την ιδιωτικότητα μόνο όσοι έχουν κάτι να κρύψουν είναι ότι αυτή η ιδέα στέλνει δύο καταστροφικά μηνύματα. Το πρώτο είναι ότι όποιος ενδιαφέρεται για την ιδωτικότητα κατατάσσεται εξ ορισμού στους «κακούς». Και μπορεί για τον περισσότερο κόσμο «κακός» να είναι ένας βίαιος τρομοκράτης, όμως για την εξουσία «κακός» είναι όποιος την αμφισβητεί και αντιστέκεται σε αυτήν. Το δεύτερο μήνυμα είναι ότι ο μοναδικός τρόπος να μην ανησυχείς για τους κινδύνους της παρακολούθησης είναι να σε θεωρούν ακίνδυνο όσοι κρατούν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία. Ακόμα όμως και σε αυτή την περίπτωση, η δυνατότητα αμφισβήτησης από αντιφρονούντες, δημοσιογράφους, ακτιβιστές κτλ. είναι ένα συλλογικό καλό που όλοι έχουμε συμφέρον να διατηρηθεί. Η ελευθερία μιας κοινωνίας δεν κρίνεται από πως αντιμετωπίζει τους καλούς και υπάκουους πολίτες, αλλά τους αμφισβητίες και τους αντιφρονούντες.

Όμως τελικά ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι η επίγνωση της μαζικής παρακολούθησης περιορίζει και τη δική μας ελευθερία και τις επιλογές μας με ένα σωρό τρόπους που δεν συνειδητοποιούμε καν. Η σοσιαλίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε πει κάποτε: «Όποιος δεν κινείται, δεν προσέχει τις αλυσίδες του.» Μπορούμε να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τις αλυσίδες της μαζικής παρακολούθησης, όμως αυτό δεν κάνει λιγότερο ισχυρούς τους περιορισμούς που μας επιβάλλουν».

ΕΞΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΑΟΥΝΑ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

 

Η καινούρια παράσταση των DV8 στη Στέγη

«Αυτή τη φορά αποφάσισα να ασχοληθώ με δύο θέματα που γνωρίζω καλά. Τoυς άντρες και τον έρωτα». Γαλήνιος στα 60 του χρόνια, ο Βρετανός χορογράφος της ομάδας των DV8 Λόιντ Νιούσον μιλάει στο γαλλικό περιοδικό Têtu για τη νέα τους παράσταση «John» που φιλοξενείται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από 12 ως 15 Οκτωβρίου. Στην αρχή ήθελε να ασχοληθεί με την ευθανασία, όταν ένας από τους συνεργάτες του προσβλήθηκε και πέθανε από καρκίνο του στομάχου. Την ίδια περίοδο, μαθαίνει για μια μουσουλμάνα φίλη του που ερωτεύτηκε έναν από τους Βρετανούς πιλότους που βομβάρδιζαν το Αφγανιστάν. Αποφασίζει ότι η νέα παράσταση θα είναι φόρος τιμής τόσο στο χαμένο φίλο όσο και στη γυναίκα που έβαλε τα αισθήματά της πάνω από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις. Αποφασίζει να φτιάξει ένα έργο που θα γιορτάζει τον έρωτα.

Η αναζήτηση του έρωτα τον οδηγεί σε ένα χώρο «ανώνυμων» σεξουαλικών συνευρέσεων, και συγκεκριμένα μία γκέι σάουνα στο κέντρο του Λονδίνου. «Όταν οι άντρες δεν φοράνε παρά μια πετσέτα στη μέση, είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις το δικαστή από τον κλέφτη» εξηγεί ο Νιούσον με ένα περιπαικτικό χαμόγελο. Μαζί με τους συνεργάτες του ετοιμάζουν ένα ερωτηματολόγιο και επιλέγουν 50 άντρες που είναι θαμώνες της συγκεκριμένης σάουνας. Όλοι τους υπογράφουν ένα χαρτί που επιτρέπει να χρησιμοποιηθούν οι ανώνυμες εξομολογήσεις τους ως κομμάτι της παράστασης. Η ανωνυμία τους εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνεια.

«Ο Τζον ήταν ένας από τους πρώτους που μας μίλησε. Είναι ένας περίεργος, αλλά εξαιρετικά γλυκός άνθρωπος. Αρνούμαι να τον δω ως ήρωα ή αντι-ήρωα. Είναι ο εαυτός του. Αναζητά κι αυτός κάτι όπως όλοι μας. Εγώ είμαι σε σχέση εδώ και 19 χρόνια αλλά πριν θυμάμαι τον εαυτό μου να γυρνάει σπίτι και να εύχεται κάποιος να τον περιμένει. Το ίδιο θέλει και ο Τζον». Με έναν πατέρα βίαιο και αιμομίκτη και μια μάνα αλκοολική, αυτοκτονική και με έφεση στις κλοπές, ο Τζον δεν ξεκίνησε τη ζωή με τους καλύτερους οιωνούς. Άστεγος και εθισμένος στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, δεν γλιτώνει το έγκλημα, τη φυλακή, την κατάθλιψη και την παχυσαρκία. Όπως λέει ο ίδιος, «γεννήθηκα άτακτο αγόρι».

«Προέρχομαι κι εγώ από την εργατική τάξη, όπως ο Τζον, και μπορώ να καταλάβω την οργή το» συνεχίζει ο Νιούσον. «Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η αλλεργία του προς την εργασία. Τώρα λέει ότι το κατάλαβε και θέλει να αλλάξει, αλλά μπορεί κανείς να αλλάξει στα 52 του χρόνια;» Βγαίνοντας από τη φυλακή, ο Τζον θυμάται πως έχει ένα γιο. Οι κοινωνικές υπηρεσίες τούς φέρνουν σε επαφή και ο γιος, παντρεμένος και με δύο παιδιά, δέχεται να συγχωρέσει τον πατέρα του. Ένα ακόμα λάθος όμως είναι αρκετό για να ξαναβρεθεί στο δρόμο. Σε εκείνη τη φάση είναι που γνωρίζεται με τους συντελεστές της παράστασης, μόνος και αναζητώντας λίγη ανθρώπινη ζεστασιά μέσα σε μια γκέι σάουνα.

Όμως οι θαμώνες της σάουνας δεν αναζητούν παρά μόνο ένα πράγμα: το σεξ. Σεξ πολλές φορές ομαδικό, χωρίς προφυλάξεις και υπό την επήρεια ουσιών. Ένας από τους θαμώνες που δουλεύει ως καθηγητής παραδέχεται ότι την έχει κοπανήσει από το μάθημα για να βρεθεί σεξουαλικά με έναν άγνωστο που ψώνισε στο ίντερνετ. Η παράσταση δεν λογοκρίνει τις σεξουαλικές εμπειρίες των πρωταγωνιστών. Ο Νιούσον παραδέχεται ότι αυτή η ειλικρίνεια έκανε πολλούς γκέι να αισθάνονται εξαιρετικά άβολα για την εικόνα των ομοφυλόφιλων που περνάει μέσα από την παράσταση.

«Πρόθεσή μου δεν είναι να στιγματίσω κανέναν, αλλά να αφηγηθώ την προσωπική ιστορία και τις σεξουαλικές συνήθειες έξι αντρών που γνωρίζονται σε μία σάουνα. Ένας φίλος μου είπε πως ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να δείξουμε κάτι τέτοιο, όταν στη βρετανική βουλή συζητούσαν για τον γάμο ομοφύλων. Όμως ποια είναι η κατάλληλη στιγμή; Σε μία από τις συνεντεύξεις ένας νεαρός μάς εξομολογήθηκε ότι είναι οροθετικός και κάνει σεξ χωρίς προφυλάξεις, αφού παίρνει φάρμακα και ο κίνδυνος να μεταδώσει τον ιό είναι πολύ μικρός. Τον ρώτησα τι κάνει για τα υπόλοιπα αφροδίσια που κυκλοφορούν. Ο κόσμος νομίζει ότι ένα χάπι μπορεί να τον προστατεύσει από τα πάντα. Δεν είναι αλήθεια».

Θεωρεί ότι η παράσταση απευθύνεται μόνο στο «γκέτο» των ομοφυλόφιλων; «Καθόλου. Πολλοί από τους άντρες που μας μίλησαν, έξω από τη σάουνα, ήταν σε σταθερή σχέση με γυναίκα. Για ποιο λόγο λοιπόν να μην ενδιαφέρεται μια ετεροφυλόφιλη γυναίκα να δει την παράσταση;» Κατά τα άλλα ο Νιούσον, μέγας θαυμαστής της Πίνα Μπάους, παραδέχεται την τελειομανία του: «Σε μια παράσταση είμαι ικανός να χορογραφήσω μέχρι και την κίνηση των βλεφάρων. Για να κάνω αυτό που θέλω, ακριβώς όπως το θέλω χρειάζομαι χρόνο. Όμως στην εποχή μας αυτό είναι μια πολυτέλεια. Μια ομάδα όπως η δικιά μας, που δεν επιχορηγείται, πρέπει να βρει σπόνσορες. Και όταν θες να μιλήσεις για θέματα όπως η θρησκεία, η ομοφυλοφιλία και το σεξ χωρίς προφυλάξεις αυτό δεν είναι πάντα εύκολο».

Οι παραστάσεις των DV8 που συνδυάζουν το θέατρο με το σύγχρονο χορό έχουν καταπιαστεί πολλές φορές με ζητήματα που κανείς άλλος δεν τολμάει να αγγίξει. To «Can we talk about this?» που είδαμε στη Στέγη το 2011 εξερευνούσε τις εντάσεις που έχουν ξεσπάσει στις δυτικές κοινωνίες ανάμεσα στην αποδοχή της πολυ-πολιτισμικότητας και τη διασφάλιση των ατομικών ελευθεριών. Στην παράσταση «Το be straight with you» πηγαίνουν ακόμα πιο πέρα, μιλώντας για το κλίμα της ομοφοβίας που μαστίζει τις κοινότητες των μεταναστών. Ο ίδιος ο Νιούσον παραδέχεται πάντως πως δεν είχε καμία τύχη όταν προσπάθησε να ρίξει περισσότερο «εμπορικό» νερό στο κρασί του, συνεργαζόμενος με τη Μαντόνα. «Μετά από δυόμισι μέρες, κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν για μένα. Ήθελε απλώς μερικές χορογραφίες για να ντύσει οπτικά κάποια τραγούδια της. Δεν την ενδιέφερε καθόλου να ανακαλύψει το νόημα μέσα στην κίνηση. Σέβομαι απίστευτα τη δουλειά της, αλλά δεν είμαι τζάνκι του χορού».

 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΟΧΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε τα σχετικά σχόλια.]

 

Η γκέι κοινότητα δεν χρειάζεται τον δικό της Γρηγορόπουλο

 

Η ανάρτηση μιας 17χρονης στο Facebook στην οποία αφηγείται την ομοφοβική επίθεση που δέχτηκε στον σταθμό του Θησείου αναδημοσιεύτηκε ευρέως την εβδομάδα που μας πέρασε τόσο στα social media όσο και σε κάποια ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Αυτό που δεν σχολιάστηκε καθόλου είναι ότι από το συγκεκριμένο στάτους (που βρέθηκε στον τοίχο διάφορων γκέι ακτιβιστών και άλλων ευαισθητοποιημένων γύρω από το ζήτημα της ομοφοβικής βίας) μπορούσε κανείς να έχει απευθείας πρόσβαση στο λογαριασμό μίας ανήλικης όπου βρίσκονται δημόσια αναρτημένα όλα τα προσωπικά της δεδομένα: το ονοματεπώνυμό της, φωτογραφίες από προσωπικές της στιγμές με άλλες κοπέλες, λεπτομέρειες γύρω από την ακτιβιστική της δράση στο Pride κτλ. Στην παρακάτω φωτογραφία έχω καλύψει το όνομά της για ευνόητους λόγους.

 

Το πρώτο που έχει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι η συγκεκριμένη καταγγελία ακολουθεί το γνωστό μοτίβο και άλλων παρόμοιων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό: Περιστατικά που συνήθως αναρτώνται και διαδίδονται μέσω των social media· νεαρά θύματα που σχεδόν πάντα είναι ενεργά στον γκέι ακτιβισμό· έμφαση στη συναισθηματική φόρτιση του γράφοντος σε βάρος χειροπιαστών γεγονότων (π.χ. δεν μαθαίνουμε αν έγινε σύλληψη του δράστη, αν ασκήθηκε δίωξη σε βάρος του κτλ.)· αναμετάδοση των καταγγελιών από διάφορα ΜΜΕ χωρίς καμία πρόσθετη δημοσιογραφική τεκμηρίωση· και τέλος επικοινωνιακή χρήση τους με αφορμή άλλες δράσεις που «τρέχουν» την ίδια περίοδο. Για παράδειγμα, την περασμένη εβδομάδα είχαμε μια συζήτηση στον Ιανό με θέμα την ομοφοβική βία αλλά και ένα εξώφυλλο γκέι περιοδικού με το ίδιο θέμα για το οποίο φωτογραφήθηκε η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου. Και τα δύο χρησιμοποίησαν και πρόβαλλαν την καταγγελία της 17χρονης.

Το δεύτερο πράγμα που παρατηρούμε είναι ότι σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για μία ανήλικη - θύμα εγκληματικής ενέργειας της οποίας η ιδιωτικότητα δεν προστατεύτηκε ούτε από τους νόμιμους κηδεμόνες της, ούτε από τους διάφορους ενήλικους καλοθελητές που αναμετέδωσαν την καταγγελία της. Όμως τα θύματα της ομοφοβικής βίας δεν χρειάζονται λόγια ενθάρρυνσης και συμπαράστασης· αυτό που χρειάζονται πάνω από όλα είναι προστασία. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ανήλικους.

Η ομοφοβική βία έχει παλιά και πλούσια ιστορία στην Ελλάδα. Σίγουρα οι καταγγελίες συνεχίζουν να είναι πολύ λιγότερες από τα πραγματικά περιστατικά. Όμως το πρόβλημα της χρόνιας απροθυμίας των θυμάτων να καταγγείλουν τα περιστατικά στις αρχές δεν μπορεί να αντισταθμίζεται σήμερα από μία καθαρά επικοινωνιακή στρατηγική όπου νέα παιδιά εκτίθενται στα social media με σκοπό να «ευαισθητοποιηθεί» μια κοινή γνώμη που έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι και αδιάφορη είναι και εξαιρετικά κοντή μνήμη έχει. Δουλειά των σχετικών οργανώσεων (π.χ. αυτών όπου συμμετέχει εθελοντικά η 17χρονη) είναι να ασκούν πίεση συλλέγοντας τις καταγγελίες και διαβιβάζοντας τους φακέλους στα αρμόδια θεσμικά όργανα με πλήρη τεκμηρίωση και απόλυτη προστασία της ταυτότητας των θυμάτων. Και όχι να συμμετέχουν στην έκθεση ανηλίκων, χειροκροτώντας τα μάλιστα για το θάρρος τους...

Τα νεαρά παιδιά που δραστηριοποιούνται στον εθελοντισμό χαρακτηρίζονται τόσο από τον ενθουσιασμό τους όσο και από τη δικαιολογημένη οργή τους για το μίσος, τη βία και τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν ακόμα στην καθημερινότητά τους. Λόγω ηλικίας, τα χαρακτηρίζει επίσης η έλλειψη εμπειρίας στο να σταθμίζουν την ασφάλεια του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνται κάθε φορά. Τέλος, έχουν μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου η έκθεση κάθε ιδιωτικής στιγμής στη γυάλα των social media θεωρείται απολύτως φυσιολογική, χωρίς κανείς να τα προειδοποιεί για τους κινδύνους που μπορούν να προκύψουν στο μέλλον όταν τα προσωπικά τους δεδομένα θα βρίσκονται στη διάθεση του κάθε πιθανού εργοδότη, του κάθε χαφιέ και της κάθε οργάνωσης τραμπούκων.

Σε αυτά τα νέα παιδιά δεν μπορούμε να στέλνουμε το μήνυμα ότι ο μοναδικός τρόπος για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους είναι να εκδηλώνουν τη διαφορετικότητά τους, χωρίς να σταθμίζουν τους κινδύνους στον δημόσιο χώρο και το διαδίκτυο. Η ορατότητα των ομοφυλόφιλων δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως ένας αγώνας που θα κερδηθεί μέσα από ενέργειες ηρωισμού και αυτοθυσίας απέναντι στον κάθε επίδοξο τραμπούκο που μπορεί να καιροφυλακτεί οπουδήποτε για να τα βλάψει. Ενέργειες τις οποίες όλοι οι υπόλοιποι θα χειροκροτούμε, πάντα πίσω από την ασφάλεια του υπολογιστή μας. Σκοπός είναι τέτοια περιστατικά να προλαμβάνονται μέσα από τις κατάλληλες κοινωνικές παρεμβάσεις, όχι να χρησιμοποιούνται στα πλαίσια κάποιας επικοινωνιακής καμπάνιας. Το θέμα δεν είναι να ενθαρρύνουμε το παράτολμο της ηλικίας τους αλλά να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα θρηνήσουμε ποτέ κάποιο θύμα.

Αυτά τα νεαρά παιδιά δεν μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της αδιαφορίας και της αναλγησίας των αρμόδιων αρχών που αρνούνται να τα προστατεύσουν και να τιμωρήσουν τους δράστες. Κανενός η ζωή, η ιδιωτικότητα και η σωματική ακεραιότητα δεν είναι αναλώσιμες στον βωμό κάποιου «αγώνα». Οι ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα χρειάζονται κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους, όχι τον δικό τους Γρηγορόπουλο ή τον δικό τους Φύσσα που θα θυσιαστεί για να αλλάξουν τα πράγματα...