ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ

Μπορούν να συνυπάρξουν;

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

«Τσούλες, θα πρέπει να σας λιθοβολήσουν.» Όταν άκουσαν αυτή τη φράση, η Γιασμίν και η Ελίζα, δύο τρανς γυναίκες από τη Γερμανία ήξεραν ότι έπρεπε να τρέξουν για τη ζωή τους. Ήταν Σάββατο βράδυ έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Ντόρτμουντ όταν τρεις νεαροί βορειοαφρικανικής καταγωγής τις πλησίασαν για να τις παρενοχλήσουν σεξουαλικά. Όταν κατάλαβαν πως είχαν να κάνουν με τρανς, άρχισαν να τις βρίζουν και να τους τραβάνε τα μαλλιά και το στήθος. Και όταν οι δύο γυναίκες προσπάθησαν να ξεφύγουν, τις πήραν στο κυνήγι πετώντας τους πέτρες από ένα κοντινό παρτέρι. Τελικά οι τρεις νεαροί συνελήφθησαν από την αστυνομία αλλά τα θύματα δύσκολα θα ξεχάσουν το σοκ που πέρασαν: «Να μιλάνε για λιθοβολισμό! Στη Γερμανία το 2016!»

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στην Μπανταλόνα της Ισπανίας μία εντελώς διαφορετική εικόνα. Η Φατιμά Ταλέμπ, βορειοαφρικάνικης καταγωγής κι αυτή, είναι η πρώτη μουσουλμάνα που εκλέχτηκε στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Φορώντας την παραδοσιακή μαντήλα ποζάρει χαμογελαστή για τις κάμερες μαζί με ένα ζευγάρι ανδρών τους οποίους έχει μόλις παντρέψει όπως ορίζει η ισπανική νομοθεσία. Η φωτογραφία διαδίδεται αστραπιαία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:  Μια εικόνα-σύμβολο ανεκτικότητας και ειρηνικής συνύπαρξης που η Ευρώπη έχει τόση ανάγκη αυτή τη στιγμή. Και όμως μόλις 4 μήνες νωρίτερα, μια μουσουλμάνα αντιδήμαρχος στη Μασσαλία καταδικαζόταν σε 5μηνη φυλάκιση με αναστολή. Εκείνη είχε αρνηθεί να παντρέψει ένα ζευγάρι γυναικών - για θρησκευτικούς λόγους...

Για να ξαναγυρίσουμε στην επίθεση κατά των δύο τρανς γυναικών στο Ντόρτμουντ, πολλά μέσα ενημέρωσης εντός και εκτός Γερμανίας δημοσίευσαν την είδηση χωρίς να αναφερθούν στην καταγωγή και το θρησκευτικό κίνητρο των δραστών. Ο φόβος να μην στοχοποιηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι πρόσφυγες που έχουν καταφύγει στην Ευρώπη επηρεάζει τον τρόπο που τα ΜΜΕ καλύπτουν τις σχετικές καταγγελίες και αυτό με τη σειρά του προκαλεί αντιδράσεις. Στη Γερμανία, το κρατικό κανάλι ZDF έκανε 4 μέρες να αναφερθεί στις μαζικές σεξουαλικές επιθέσεις που έγιναν την Πρωτοχρονιά στην Κολωνία. Αστυνομικοί αποκάλυψαν στην Die Welt ότι η διοίκηση του σώματος είχε από την πρώτη στιγμή στοιχεία για την ταυτότητα των δραστών, αλλά απέφυγε να τα δημοσιεύσει. Αντίστοιχη επιχείρηση συγκάλυψης καταγγέλλεται και στην περίπτωση μαζικών επιθέσεων σε ένα μουσικό φεστιβάλ στη Σουηδία. Και στο Ρόδερχαμ της Αγγλίας, σπείρα πακιστανών μαστροπών εκπόρνευαν για χρόνια ανήλικα λευκά κορίτσια, καθώς αρχές και ΜΜΕ έκαναν τα στραβά μάτια για να μην κατηγορηθούν για «ρατσισμό».

Αυτή η περίεργη «ομερτά» έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αφού μάλλον ενισχύει τα κύματα ξενοφοβίας αντί να τα αναχαιτίζει. Ακόμα λιγότερη δημοσιότητα σε σχέση με τις επιθέσεις κατά γυναικών λαμβάνουν οι επιθέσεις κατά ομοφυλόφιλων προσφύγων με δράστες κατά κύριο λόγο άλλους πρόσφυγες. Σύμφωνα με την Washington Post, οι αρχές σε πόλεις όπως το Μόναχο και η Δρέσδη αποφάσισαν να μεταφέρουν τους γκέι πρόσφυγες σε άλλες εγκαταστάσεις για να γλιτώσουν από τις επιθέσεις των συμπατριωτών τους στα κέντρα φιλοξενίας. Σε μία περίπτωση, οι δράστες αποπειράθηκαν να βάλουν φωτιά σε έναν νεαρό σύρο την ώρα που κοιμόταν. Όπως λέει ένας φίλος του, «νομίζαμε πως είχαμε ξεφύγει από όλα αυτά, αλλά στα κέντρα φιλοξενίας ήταν σαν να έχουμε γυρίσει στη Συρία.» Στο Βερολίνο οι σχετικές οργανώσεις μετράνε 95 τέτοιες επιθέσεις μέσα σε έξι μήνες. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι σε αυτή την πιο φιλελεύθερη από τις γερμανικές πόλεις, την αρωγή των γκέι προσφύγων έχει αναλάβει η ...καθολική αρχιεπισκοπή! Το πρόβλημα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που οι αρχές σε Γερμανία και Αυστρία άρχισαν να μοιράζουν εικονογραφημένα φυλλάδια στους πρόσφυγες όπου τους ενημερώνουν πως η βία κατά των γυναικών απαγορεύεται και ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαιώματα που προστατεύονται από τον νόμο...

Για πολλά χρόνια οι ευρωπαϊκές ελίτ πρόβαλλαν την άποψη πως η μετανάστευση μπορεί να λύσει το πρόβλημα της δημογραφικής γήρανσης στην Ευρώπη. Σήμερα όμως, τις μεγαλύτερες ανησυχίες προκαλεί ακριβώς αυτή η αντίθεση ανάμεσα στα νεαρά ηλικιακά στρωμάτα που μετακινούνται μαζικά από της χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής και τον δημογραφικά γερασμένο ντόπιο πληθυσμό. Όπως συμβαίνει με όλους τους ευρωπαίους, το ζήτημα διχάζει και τους ομοφυλόφιλους. Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως η πολυ-πολιτισμικότητα είναι κάτι εξ ορισμού θετικό αφού αυξάνει την έκθεση της κοινωνίας στο διαφορετικό, γεγονός το οποίο ωφελεί και τους ίδιους. Αυτή την άποψη πρεσβεύουν οι περισσότεροι ακτιβιστές και ΜΚΟ που ασχολούνται με τα ΛΟΑΔ δικαιώματα. Από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που φοβούνται ότι οι ελευθερίες τους απειλούνται σε μία ήπειρο όπου το μουσουλμανικό στοιχείο ενισχύεται μέσω της μετανάστευσης και της υψηλής γεννητικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ομοφυλόφιλοι έχουν βρεθεί επικεφαλής κομμάτων της λαϊκίστικης δεξιάς που αντιδρούν έντονα στη μετανάστευση από μουσουλμανικές χώρες. Πολιτικοί όπως ο μακαρίτης Γιοργκ Χάιντερ στην Αυστρία, ο δολοφονημένος Πιμ Φορτάουν στην Ολλανδία και ο αντιπρόεδρος του γαλλικού Εθνικού Μετώπου Φλοριάν Φιλιπό.

Αν ορίσουμε ως πολυ-πολιτισμικότητα την ύπαρξη διακριτών εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων εντός του ίδιου κράτους, το δίλημμα μπορεί να τεθεί με σαφήνεια. Τελικά αν χρειαστεί να επιλέξει ανάμεσα στην πολυ-πολιτισμικότητα και τις ατομικές ελευθερίες, τι θα πράξει η προοδευτική Ευρώπη; Το ερώτημα απασχόλησε τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Υποταγή». Ένα βιβλίο που συζητήθηκε ιδιαίτερα αφού συνέπεσε με τις επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Παρίσι. Στο βιβλίο η γαλλική κοινωνία, διχασμένη και κουρασμένη, εκλέγει έναν ισλαμιστή πρόεδρο τον οποίο υποστηρίζει και η Αριστερά για να φράξει τον δρόμο στη Μαρίν Λεπέν. Η πατριαρχία επιστρέφει, η ανεργία μειώνεται λόγω της εξόδου των γυναικών από την αγορά εργασίας και οι πετυχημένοι άνδρες ασπάζονται το Ισλάμ και χαίρονται τα «αγαθά» της πολυγαμίας. Εφιαλτική δυστοπία ή δυσάρεστη προφητεία; Όπως και νά 'χει, είναι ένα ερώτημα στο οποίο η Ευρώπη θα κληθεί να απαντήσει μέσα στο 2016. 

NETFLIX: ΛΕΣΒΙΕΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

Θα φιμώσει η παγκοσμιοποίηση το «Orange is the new black»;

H είδηση πως το Netflix -ο αμερικάνικος κολοσσός που διανέμει πρωτότυπο τηλεοπτικό υλικό μέσω του διαδικτύου- θα είναι πλέον διαθέσιμο μέσω συνδρομής σε 190 χώρες του κόσμου, σκόρπισε ενθουσιασμό στους ανά τον κόσμο φαν του «Ηouse of cards» και όχι μόνο. Ταυτόχρονα όμως προκαλεί εύλογες ανησυχίες σχετικά με το κατά πόσο μπορεί να επηρεαστεί από την παγκοσμιοποίηση το περιεχόμενο αγαπημένων σειρών της συγκεκριμένης πλατφόρμας, όπως το «Orange is the new black».

Η πολυβραβευμένη σειρά, που είναι η πλέον δημοφιλής του Netflix σύμφωνα με τις μετρήσεις, παρακολουθεί τις ζωές των τροφίμων μιας γυναικείας φυλακής στα περίχωρα της Νέας Υόρκης. Και έγινε γνωστή όχι μόνο για το σενάριο της (που στηρίζεται στα απομνημονεύματα μιας πρώην τροφίμου) και το εκπληκτικό καστ, αλλά και για την χωρίς περιστροφές αντιμετώπιση της γυναικείας σεξουαλικότητας και των ομοφυλοφιλικών σχέσεων εντός της φυλακής. Γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, αν σκεφτεί κανείς ότι πλέον το Netflix θα είναι διαθέσιμο σε χώρες όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείται από τον νόμο (όπως η Σαουδική Αραβία, η Νιγηρία και η Ινδία) και άλλες όπου παραμένει ταμπού (όπως η Ρωσία, η Τουρκία και η Ινδονησία).

Σε σχετικές ερωτήσεις τα στελέχη του Netflix προτίμησαν να απαντήσουν με υπεκφυγές, δηλώνοντας ότι «θα λάβουν υπόψη τους» τις προτιμήσεις των συνδρομητών τους σε διάφορες χώρες του κόσμου και αφήνοντας να εννοηθεί ότι υλικό που θα θεωρείται «ακατάλληλο» θα ξεκλειδώνεται μόνο με ειδικό κωδικό. Άλλωστε σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα, η σειρά δεν είναι ακόμα διαθέσιμη μέσω internet, αφού τα δικαιώματα έχουν δοθεί προς το παρόν σε συνδρομητικά κανάλια. Οι δηλώσεις αυτές δεν καθησυχάζουν τους φαν της σειράς αφού -όπως είχαμε δει και εδώ- είναι γνωστά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά του Χόλιγουντ σε σχέση με τους ΛΟΑΔ χαρακτήρες. Ανύπαρκτοι στις μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές που βγάζουν τα έξοδά τους στις αγορές των αναπτυσσόμενων χωρών, σε αντίθεση με τις «ανοιχτόμυαλες» τηλεοπτικές σειρές που απευθύνονται όμως κυρίως στην εσωτερική αγορά. Κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται τι θα συμβεί αν οι δημιουργικές αποφάσεις του Netflix αρχίζουν να λαμβάνονται με γνώμονα τις προτιμήσεις των θεατών στη Μόσχα, το Πεκίνο ή το Ριάντ...

Πέρα όμως από την απεικόνιση της γυναικείας σεξουαλικότητας σε όλες της τις εκφάνσεις (ετερό, αμφί, λεσβιακή και τρανς), η σειρά πηγαίνει κόντρα σε όλα τα στερεότυπα που ισχύουν για τις πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ. Την ίδια στιγμή που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν υπάρχει ούτε ένας έγχρωμος ηθοποιός στις υποψηφιότητες των Όσκαρ, οι δημιουργοί της σειράς δημιούργησαν ρόλους-αποκάλυψη για γυναίκες κάθε ηλικίας, εμφάνισης και φυλετικής καταγωγής. Λευκές, μελαψές και μαύρες, σέξι «γατούλες», τσαμπουκαλεμένα αγοροκόριτσα και γκλαμουράτες τρανς, αδύνατες και παχουλές, νεαρές, ώριμες και ηλικιωμένες. Ρόλοι για ηθοποιούς που δύσκολα θα έβρισκαν δουλειά αλλού - δεν είναι τυχαίο ότι πολλές σκέφτονταν να εγκαταλείψουν την υποκριτική πριν ξεκινήσει η σειρά. Βλέποντάς τες να δημιουργούν μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους γυναικείους χαρακτήρες στην ιστορία της τηλεόρασης, συνειδητοποιούμε πόσα ταλέντα πηγαίνουν χαμένα εξαιτίας της εμμονής του Χόλιγουντ στα εμπορικά στερεότυπα...

Παρακάτω θα θυμηθούμε μερικές μόνο από αυτές, ιδιαίτερα αγαπητές στο λεσβιακό κοινό ανά τον κόσμο.

Η Λόρα Πρέπον στον ρόλο της Άλεξ Βοζ

Η ψαγμένη. Δύσκολα ξεφεύγεις από τα δίκτυα της γοητευτικής μελαχρινής με το απίστευτο βλέμμα. Στο πι και φι σε έχει τυλίξει στα δίκτυα της και σε στέλνει πακέτο στη φυλακή, όπως έκανε με την πρώην της για να γλιτώσει η ίδια μερικά χρονάκια στην ψειρού. Γυναίκα που δεν «παρασύρθηκε» αλλά επέλεξε συνειδητά το έγκλημα για να ζήσει τη μεγάλη ζωή, είναι ζωντανή απόδειξη πως ακόμα και προσωπικότητες που πατούν τόσο γερά στα πόδια τους μπορεί να «φλιπάρουν» όταν η ζωή τους τα φέρει ανάποδα. Το απόλυτο λεσβιακό ίνδαλμα, και δικαίως.

Η Τέιλορ Σίλινγκ στον ρόλο της Πάιπερ Τσάπμαν

Η κακομαθημένη. Γεννημένη στα πούπουλα, είχε όλες τις ευκαιρίες αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Λόγω της προνομιούχου καταγωγής της, είναι αυτή που σοκάρεται περισσότερο από τη ζωή στη φυλακή - δεν είναι και λίγο να σε καρφώνει η πρώην όταν ετοιμάζεσαι να παντρευτείς έναν βαρετό τύπο των προαστίων, πιστεύοντας πως επιτέλους κατάφερες να φέρεις βόλτα τη ζωή σου. Η Πάιπερ είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν θα ωριμάσει μέχρι να τα βρει σκούρα στη ζωή της. Και το σύμπαν φρόντισε ακριβώς για αυτό.

Η Ούζο Αντούμπα στον ρόλο της Σουζάν Γουόρεν («Crazy Eyes»)

H «πειραγμένη». O ρόλος που έχει μαζέψει τα περισσότερα τηλεοπτικά βραβεία και όχι άδικα. Μεγαλωμένη από μία οικογένεια λευκών που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τη διαφορετικότητά της, ούτε να την κάνουν να αισθανθεί λιγότερο «παρείσακτη». Η εύθραυστη ψυχική της κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα να χειραγωγείται εύκολα και την κάνει να γίνεται ικανή τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο. Αν και άπειρη ερωτικά, θα γίνει διάσημη στη φυλακή ως συγγραφέας πορνογραφημάτων. Μετά από πολλές απόπειρες, θα καταφέρει τελικά να βρει στη φυλακή τον έρωτα της ζωής της;

Η Λία Ντελάρια στον ρόλο της Κάρι Μπλακ («Big Boo»)

Η μαχητική λεσβία. Δύσκολα θα γλιτώσεις από την οργή της, όμως για τα φιλαράκια είναι «βράχος». Στο σεξ λειτουργεί σαν άντρας, κάνοντας συλλογή από παρσίματα και παραβγαίνοντας για το πόσα θηλυκά μπορεί να ρίξει στο κρεβάτι της. Έχοντας βιώσει στο έπακρο την ομοφοβία λόγω του παρουσιαστικού της, αρνείται να απολογηθεί για αυτό που είναι και υψώνει το μεσαίο δάχτυλο σε όσους τη χλευάζουν. Και όπως συμβαίνει συχνά, ο υπερβολικός τσαμπουκάς της Big Boo κρύβει από πίσω του την απόρριψη από τους πιο δικούς της ανθρώπους.

Η Σαμίρα Γουάιλι στον ρόλο της Πουσέ Ουάσιγκτον

Το αγοροκόριτσο. Οι τηλεθεατές που την έχουν συνηθίσει με την πορτοκαλί στολή της φυλακής (στην οποία παραπέμπει ο τίτλος της σειράς) , δύσκολα μπορούν να φανταστούν πόσο γκλαμουράτη εμφανίζεται στις πασαρέλες και τα εξώφυλλα των περιοδικών. Ήρεμη δύναμη που δεν διστάζει να τα βάλει με τους νταήδες των φυλακών, λυγίζει κάτω από το βάρος της μοναξιάς όταν η κολλητή της αρνείται τον έρωτά της. Ούτε τα φιλαράκια, ούτε τα βιβλία που καταβροχθίζει, ούτε το αλκοόλ που παράγει μόνη της στη ζούλα μπορούν να γεμίσουν το κενό...

Η Νατάσα Λιόν στον ρόλο της Νίκι Νίκολς

Η αυτοκαταστροφική. Πλουσιοκόριτσο που έμπλεξε με τα σκληρά ναρκωτικά, αλλά κατάφερε να καθαρίσει και πλέον είναι γνωστή στη φυλακή για το ...έντονο ερωτικό της ταμπεραμέντο. Όταν όμως ο πειρασμός της χτυπήσει ξανά την πόρτα, θα μπλεχτεί και πάλι σε έναν κυκεώνα από τον οποίο πίστευε πως είχε ξεφύγει.

Η Ρούμπι Ρόουζ στον ρόλο της Στέλα Κάρλιν

Η νέα Αντζελίνα Τζολί. Κούκλα και μοιραία, με κοντοκουρεμένο μαλλί, σέξι προφορά και γεμάτη τατουάζ που τα χτυπάει μόνη της με αυτοσχέδια βελόνα. Έρχεται στη φυλακή για να πουλήσει έρωτα, όμως μοναδική της ατζέντα είναι η δική της επιβίωση. To συνθηματικό της είναι «Μην εμπιστεύεσαι καμία σκύλα».

(Οι φωτογραφίσεις είναι από τα περιοδικά Rolling Stone και Entertainment Weekly. Ο 4ος κύκλος του «Orange is the new black» κάνει πρεμιέρα στις 17 Ιουνίου.)

ΤΟ ΣΤΑΡΙΛΙΚΙ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

Γιατί οι ομοφοβικοί ιεράρχες γίνονται σταρ των media;

Ακόμα κι αν κάποιος δεν το είχε προσέξει τα προηγούμενα χρόνια, τον τελευταίο μήνα πλέον έγινε και επίσημο: Ο μοναδικός τρόπος για να γίνει ένας μητροπολίτης γνωστός στο πανελλήνιο και να τον κυνηγάνε οι κάμερες και τα μικρόφωνα για δηλώσεις, είναι να εκφραστεί με προσβλητικό και χλευαστικό τρόπο για τους ομοφυλόφιλους. Τα ράσα κυριολεκτικά πήραν φωτιά κατά τη συζήτηση του συμφώνου συμβίωσης στη Βουλή, που μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε τα ονόματα πολλών ιεραρχών που αγνοούσαμε και που προφανώς ζήλεψαν τη δόξα των αδιαμφισβήτητων «μετρ» του είδους όπως ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο Πειραιώς Σεραφείμ και ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος. Η λίστα με τους «αγίους» που διεκδίκησαν και αυτοί τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας με αφορμή το τρισκατάρατο σύμφωνο συμβίωσης είναι μεγάλη: Ιεράρχες όπως οι μητροπολίτες Κονίτσης, Κορίνθου, Λαρίσης, Μεσογαίας και τόσοι ακόμη...

Η εξέλιξη αυτή δεν αποτελεί έκπληξη αν σκεφτεί κανείς ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια όποτε το συγκεκριμένο θέμα ερχόταν στο προσκήνιο της δημοσιότητας, κανάλια και δημοσιογράφοι διαγκωνίζονταν για το ποιος θα προλάβει κάποια δήλωση του Σεραφείμ ή του Άνθιμου. Είναι άλλωστε το μοναδικό θέμα για το οποίο τα κανάλια τους θεωρούσαν ...«ειδικούς» αν σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν για κανένα άλλα ζήτημα δεν απασχόλησε ποτέ τα ΜΜΕ η άποψη κάποιου μητροπολίτη. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να διεκδικήσουν και άλλοι ιεράρχες ένα κομμάτι από την πίτα της δημοσιότητας στο μοναδικό ζήτημα όπου η γνώμη τους φαίνεται να έχει κάποια ...πέραση.

Ποιοι είναι όμως οι πραγματικοί λόγοι που οι ομοφοβικές δηλώσεις των μητροπολιτών πουλάνε «σαν ζεστά ψωμάκια» στην αγορά της ενημέρωσης; Κατά την άποψή μου, οι βασικοί λόγοι είναι τρεις:

Ο πρώτος και πιο προφανής λόγος είναι ότι οι πιο ακραίες φωνές βοηθούν την ηγεσία της εκκλησίας να κρατάει ικανοποιημένες τις «θεούσες» και το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό είναι και ο λόγος που η εκκλησία ποτέ δεν τραβάει το αφτί κάποιου ιεράρχη ακόμα και για τις πλέον απαράδεκτες δηλώσεις. Και παρά το γεγονός ότι οι επίσημοι εκπρόσωποί της φάνηκαν πολύ πιο μετριοπαθείς κατά τη διάρκεια της συζήτησης του συμφώνου στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Αυτή η «μετριοπάθεια» πάντως δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη: Μόλις τον περασμένο Οκτώβριο και με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε μιλήσει για «ξεθεμελίωμα της οικογένειας» και «επιβολή της διαστροφής από τους εχθρούς της πατρίδας». Δηλώσεις που δεν έτυχαν όμως ιδιαίτερης προσοχής από τα μέσα ενημέρωσης. Προφανώς γιατί εντός της Εκκλησίας κάποιοι αναλαμβάνουν τον ρόλο των «μετριοπαθών» και κάποιοι άλλοι των «ακραίων». Κάτι σαν τον καλό μπάτσο και τον κακό μπάτσο....

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η συνεχής αναπαραγωγή τέτοιων δηλώσεων είναι χρήσιμη για τον πολιτικό και τον δημοσιογραφικό κόσμο της χώρας, ειδικά σε ένα θέμα όπως το σύμφωνο συμβίωσης όπου στην πραγματικότητα οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Η ψευδαίσθηση που δημιουργείται ότι δήθεν υπάρχει κάποιο πανίσχυρο ρεύμα αντίδρασης είναι ιδιαίτερα χρήσιμη ώστε να περιοριστεί η συζήτηση στο θέμα του συμφώνου συμβίωσης (που οι πάντες γνωρίζουν ότι αποτελεί μία απλή γραφειοκρατική διευθέτηση) και να μην επεκταθεί σε ουσιαστικά ζητήματα ισονομίας όπως ο πολιτικός γάμος για όλους. Αυτός είναι και ο λόγος που οι δηλώσεις των ιεραρχών επιστρατεύονται αποκλειστικά και μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Όμως ο τρίτος και σημαντικότερος λόγος που αυτές οι δηλώσεις «πουλάνε» τόσο δεν θα πρέπει να αναζητηθεί εντός της Εκκλησίας αλλά στην αντίπερα όχθη. Πρόκειται για τα πολυπληθή νεανικά και όχι μόνο κοινά, τόσο μεταξύ των αριστερών όσο και των φιλελεύθερων, που αντιπαθούν σφοδρά την Εκκλησία και τους παπάδες , την ταυτίζουν απόλυτα με την έννοια του σκοταδισμού και της χρεώνουν κάθε οπισθοδρόμηση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Είναι αυτοί που διακινούν περισσότερο τις δηλώσεις μίσους των ιεραρχών στα social media, συνοδεύοντάς τες με οργισμένα σχόλια για τη μισανθρωπία και την προδοσία των αρχών της χριστιανικής αγάπης την οποία χρεώνουν στους εν λόγω ιεράρχες. Και που με αφορμή αυτές τις δηλώσεις ζητούν επιτακτικά τον άμεσο διαχωρισμό της εκκλησίας και την καθιέρωση ενός πλήρως κοσμικού κράτους.

Πρόκειται για ένα αντικληρικό/κοσμικό ρεύμα που ενισχύεται όλο και περισσότερο στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας αν και έφτασε εδώ πολύ καθυστερημένα σε σχέση με άλλες χώρες. Μέχρι τώρα πιστεύαμε πως η ελληνική ιστορία δεν γνώρισε τον αντικληρικαλισμό που υπήρξε διαδεδομένος π.χ. στις καθολικές χώρες · τα τελευταία χρόνια αυτή η εκτίμηση ίσως πρέπει να τροποποιηθεί. Αν και θα περίμενε κανείς ότι σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης η Εκκλησία θα αύξανε την απήχησή της, η πραγματικότητα είναι ότι σε καμία άλλη περίοδο δεν έχουν ακουστεί τόσες φωνές εναντίον της για ζητήματα όπως η εκκλησιαστική περιουσία ή η αποτέφρωση των νεκρών. Βεβαίως ο αντικληρικαλισμός των ελλήνων τείνει να είναι ιδιόμορφος αφού συνδυάζει την κάθετη αμφισβήτηση με τον πλέον ασφυκτικό κομφορμισμό: Οι έλληνες θέλουν να βαφτίζουν τα παιδιά τους (γιατί «τι θα πει ο κόσμος») αλλά ταυτόχρονα ζητάνε απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών με συνοπτικές διαδικασίες. Θέλουν θρησκευτική κηδεία (γιατί «πως θα πας αδιάβαστος»), αλλά ταυτόχρονα προτιμούν την αποτέφρωση των νεκρών για να αποφύγουν τη μακάβρια διαδικασία της εκταφής.

Ως προς τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων βέβαια, η πεποίθηση ότι μόνο ένα κοσμικό κράτος μπορεί να τα προστατεύσει είναι λανθασμένη. Σε προτεσταντικές μοναρχίες όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Δανία ή η Νορβηγία η εθνική εκκλησία παραμένει δημόσια υπηρεσία με επικεφαλής τον εκάστοτε μονάρχη, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τις χώρες αυτές να καθιερώσουν τον γάμο ομοφύλων. Αντίθετα σε μία χώρα-οχυρό του απόλυτα κοσμικού κράτους όπως είναι η Γαλλία, η υπόθεση του γάμου ομοφύλων συνάντησε τεράστιες αντιδράσεις ακριβώς επειδή οι αντίπαλοι αναγκάστηκαν να προβάλλουν επιχειρήματα που δεν ήταν χρωματισμένα από κηρύγματα θρησκευτικού μίσους. Το κοσμικό κράτος λοιπόν ίσως να μην είναι και τόσο απαραίτητο όσο νομίζουμε, όμως η απήχηση του αντικληρικού/κοσμικού ρεύματος σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας σίγουρα αποτελεί όχημα για να προωθηθούν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, όπως έδειξε η ιστορική εμπειρία τόσο στην Ισπανία όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, μπορεί οι δηλώσεις των ιεραρχών να υπερπροβάλλονται αδικαιολόγητα, θα πρέπει όμως να προβληματίσει την ηγεσία της Εκκλησίας το γεγονός ότι πλέον καυτηριάζονται ως ακραίες και ανάρμοστες ακόμα και από τους πλέον συμβατικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης όπως είναι π.χ. οι παρουσιαστές των μεσημεριανάδικων. Ή ότι οδηγούν σε έμπρακτη αποδοκιμασία από τους πολιτικούς όπως έγινε στον Πειραιά κατά την τελετή των Θεοφανίων. Αντί να εκτίθεται για άρνηση των αρχών της χριστιανικής αγάπης, η Εκκλησία της Ελλάδος ίσως θα έπρεπε να παραδειγματιστεί από τον πάπα Φραγκίσκο ο οποίος -αν και δεν έχει μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό από την κάθετη αντίθεση της Εκκλησίας στον γάμο ομοφύλων- προσπαθεί με κάθε τρόπο να αλλάξει τη συζήτηση τονίζοντας την αγάπη της εκκλησίας για όλους τους «αμαρτωλούς». Όσο το συγκεκριμένο ύφος κυριαρχεί, η Εκκλησία έχει τεράστιο πρόβλημα στη δημόσια εικόνα της το οποίο δεν δείχνει καν να συνειδητοποιεί. Κι αν δεν το συνειδητοποιήσει σύντομα, το σύμφωνο συμβίωσης θα είναι το μικρότερο από τα προβλήματά της...