ΟΜΟΦΟ-ΒΙΑ Α ΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ: ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

{ Οι δηλώσεις πολιτικών και ιερωμένων }

Σίλβιο Μπερλουσκόνι,  πρωθυπουργός της Ιταλίας
”Ευτυχώς στο κόμμα μας δεν έχουμε ομοφυλόφιλους. Είναι όλοι στην   αριστερά”

Ρόκο Μπουτιλιόνε, γερουσιαστής/πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι
”Η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία”

Αλεσάντρα Μουσολίνι, βουλευτίνα, πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής για την παιδική ηλικία  

 “Καλύτερα φασίστας παρά πού$*#ς”

Ρομπέρτο Καρντερόλι, υπουργός του Μπερλουσκόνι
 
“Καημένη Ευρώπη, αυτοί που τον παίρνουν είναι η πλειοψηφία”

Πάολα Μπινέτι, κεντροαριστερή γερουσιαστής
 
“Η ομοφυλοφιλία αποτελεί διαταραχή της προσωπικότητας”


Ελιζαμπέτα Γκαρντίνι, ευρωβουλευτίνα με το κόμμα του Μπερλουσκόνι
 
“ Αν η Λουξόρια μπει στις γυναικείες τουαλέτες αυτό ισοδυναμεί με βιασμό” (αναφέρεται στη Βλαντιμίρ Λουξόρια, την πρώτη διαφυλική βουλευτίνα της Ιταλίας)

Μάρα Καρφάνια, υπουργός Ισότητας του Μπερλουσκόνι
 
“Οι ομοφυλόφιλοι είναι συνταγματικά στείροι”


Πιερ-Τζιάνι Προσπερίνι, πολιτικός της Λίγκας του Βορρά
 
“Το μόνο που μπορεί να μας σώσει από τους ομοφυλόφιλους είναι οι βόμβες ναπάλμ”

Ρόζι Μπίντι, πρώην υπουργός της κεντροαριστεράς

“Καλύτερα να αφήσουμε ένα παιδί να πεινάσει στην Αφρική παρά να το δώσουμε σε ομοφυλόφιλους”

Τζιανφράνκο Φίνι, πρόεδρος της Βουλής, ιδρυτής του νεοφασιστικού κόμματος “Εθνική Συμμαχία”

“Ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να δουλεύει σαν δάσκαλος”


Καρδινάλιος Άντζελο Μπανιάσκο

“Η ομοφυλοφιλία οδηγεί στην αιμομιξία και την παιδεραστία”

Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ’

“Η ομοφυλοφιλία είναι η έκλειψη του Θεού”

{ Τα συνθήματα στους τοίχους }

 
“Οι γκέι στην πυρά”

“Απαγορεύονται οι πού$*#δες”

    
“Γκέι παιδόφιλοι”

“Πού$*#δες στα σκατά/ άρρωστοι/ στον τοίχο/ στους φούρνους”


“Γκέι Ράους”

{ Οι αφίσες }

 

“Κάτω τα χέρια από τα παιδιά! Σταματήστε τους ροζ ναζιστές”
 

“Όχι στις παρά φύση υιοθεσίες”
 

“Όχι στο Pride. Όχι στην παιδική πορνογραφία. Η Ιταλία χρειάζεται γιους, όχι ομοφυλόφιλους”
 

“Οικογένεια: Συγγνώμη, αυτό είναι το νορμάλ!”



“Κάτω τα χέρια από την οικογένεια. Όχι στον ομοφυλόφιλο γάμο”

“Οι διεστραμμένοι πρέπει να θεραπεύονται όχι να διαδηλώνουν”


{ Τα εγκλήματα }

Κι επειδή η βία δεν μένει ποτέ στα λόγια, μόνο το μήνα Αύγουστο στη Ρώμη:

-Τα γραφεία της ιστοσελίδας Gay.It βανδαλίζονται με συνθήματα όπως “Θα πεθάνετε”, “Σήμερα θα σας κάψουμε” και νεοφασιστικά σύμβολα

-Ένα ζευγάρι δέχεται την επίθεση ενός ακροδεξιού χούλιγκαν με μαχαίρι και μπουκάλι. Ο ένας από τους δύο καταλήγει στο νοσοκομείο με σοβαρούς τραυματισμούς

-Ένας νεαρός γκέι άντρας δολοφονείται στην αυλή του σπιτιού του

-Απόπειρα εμπρησμού του γκέι κλαμπ Qube γνωστού για τα εβδομαδιαία πάρτι Muccassassina

-Δύο νεαροί σκίνχεντ πετάνε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στη Via di San Giovanni του Λατερανού, ένα δρόμο που έχει μετονομαστεί σε Gay Street καθώς εκεί συγκεντρώνονται τα περισσότερα γκέι μαγαζιά. Ένα άτομο τραυματίζεται ελαφρά.

Συνολικά από την αρχή του χρόνου η Ιταλία μετράει 8 δολοφονίες, 52 βίαιες επιθέσεις (ανάμεσά τους επιθέσεις σε ζευγάρια τουριστών καθώς και εναντίον  δύο ανοιχτά γκέι τραγουδιστών), 7 περιπτώσεις εκβιασμών και 5 πράξεις βανδαλισμού.

{Η αντίδραση}

Στις 7 Σεπτεμβρίου οι λοαδ οργανώσεις του Μιλάνου ζήτησαν συμβολικά άσυλο για μια μέρα στο προξενείο της Ισπανίας. Στην ανακοίνωσή της ξεκαθαρίζουν ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να εγκαταλείψουν τη χώρα που παραμένει και δική τους πατρίδα, θέλουν όμως με αυτό τον τρόπο να σπάσουν τη σιωπή γύρω από τη συμπεριφορά των ιταλικών αρχών και ζητούν από την Ισπανία να αναλάβει τη στήριξη των αιτημάτων τους στην  Ευρώπη.

Την περασμένη Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου, δέκα χιλιάδες άτομα διαδηλώνουν εναντίον της ομοφοβικής βίας στο κέντρο της Ρώμης. Κεντρικός ομιλητής ο δήμαρχος της ιταλικής πρωτεύουσας Τζιάνι Αλεμάνο που δήλωσε:  “Το 99% της πόλης μας λέει όχι σε κάθε μορφή βίας και διακρίσεων. Απόψε η Ρώμη δείχνει για ακόμα μια φορά ότι δεν φοβάται. Δεν θα πειράξετε ξανά κανέναν ομοφυλόφιλο, καμιά γυναίκα, κανένα παιδί, κανένα ηλικιωμένο, κανένα ξένο. Δεν μας έχετε εκφοβίσει, ούτε πρόκειται να μας εκφοβίσετε.”

Όμορφα λόγια από τον δήμαρχο της Ρώμης. Μια μικρή λεπτομέρεια: το βράδυ της εκλογής του στη δημαρχία οι ίδιοι οι οπαδοί του ήταν αυτοί που τον χαιρετούσαν φασιστικά και φώναζαν συνθήματα μίσους χωρίς τότε να αντιδράσει. Χρειάστηκε να χυθεί αίμα για να βγει μπροστά και να πει “ως εδώ”. Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα μου πείτε…

[via]

 

ΚΑΥΤΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΟΣΜΟ

Στις χώρες της Ευρώπης κάθε καθημερινή σαπουνόπερα που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στο σκληρό ανταγωνισμό της απογευματινής ζώνης αν η υπόθεση δεν περιλαμβάνει και μια καυτή ερωτική ιστορία μεταξύ δύο (ή και περισσότερων) πρωταγωνιστών γένους αρσενικού. Και φυσικά δεν βλάπτει που κάποιοι από αυτούς είναι πολύ ευχάριστοι στο μάτι :-)

Σήμερα ετοίμασα για σας μια ανθολογία με τις πιο ερωτικές σκηνές από καθημερινά σίριαλ που παίζονται αυτή τη στιγμή στις τηλεοράσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών. Θα ξεκινήσουμε με τη σειρά Clara Sheller που προβάλλεται στο γαλλικό France2. Διηγείται τα ερωτικά μπλεξίματα μιας κοπέλας που συγκατοικεί με έναν γκέι άντρα. Κάτι σαν το Will and Grace – μόνο που εκεί δεν γύριζαν τέτοιες σκηνές….

Συνεχίζουμε με το Alles was zählt που στα ελληνικά σημαίνει “O,τι μετράει” – αυτό που μετράει η συγκεκριμένη σειρά είναι ήδη πάνω από 750 επεισόδια στο κανάλι RTL. Η υπόθεση περιλαμβάνει ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στον Ντένις, το Ρόμαν και ένα τρίτο πρόσωπο που μπαίνει ανάμεσά τους. Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε γερμανικά για να καταλάβετε την υπόθεση…

Τρίτη και τελευταία μια σκηνή από τη σειρά El cor de la ciutat (“Η καρδιά της πόλης”) που εδώ και εννιά χρόνια διηγείται τις περιπέτειες των κατοίκων της γειτονιάς Sant Andreu στο κέντρο της Βαρκελώνης… Που σημαίνει ότι τα δύο σούπερ σέξι ισπανάκια που θα δείτε να τη βρίσκουν μέσα στο μανάβικο είναι αυτό που λέμε “αγόρια της διπλανής πόρτας” :-Ρ

Εσείς αποφασίζετε….Ποια από τις τρεις σκηνές προτιμάτε και γιατί;

Φυσικά δεν χρειάζεται να σχολιάσω πώς προσεγγίζει το θέμα η ελληνική τηλεόραση – ακόμα κι όταν τα ελληνικά κανάλια μεταφέρουν σειρές από το εξωτερικό. Η “Μαρία η Άσχημη” έχασε κάθε ερωτικό γκέι στοιχείο στην ελληνική βερσιόν της ενώ στην “Πολυκατοικία” οι συντελεστές εγκατέλειψαν πλήρως το ισπανικό σενάριο. Όχι μόνο χώρισαν το ζευγάρι κακήν κακώς στέλνοντας τον ένα από τους δύο στο εξωτερικό, αλλά έβαλαν το δεύτερο να ξεκινήσει οικογένεια με μια κοπέλα! Το γεγονός βέβαια ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι λεσβία μας το πουλάνε ως κάτι το εξαιρετικά “προχωρημένο” και “ανοιχτόμυαλο”…Γίνετε ετεροφυλόφιλοι κι ας είναι και με λεσβία, δεν πειράζει…

Και για να κλείσω δείτε κι αυτή την εξαιρετική διαφήμιση της γερμανικής τηλεόρασης εναντίον της ομοφοβικής βίας. ‘Έχει τίτλο “Προστατέψτε Κάθε Φιλί” και είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι…

Ελπίζω να σας άρεσαν…Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΟΖ ΤΡΙΓΩΝΟ ΜΙΛΑΕΙ

Τη στιγμή που κόλλησε το πρόσωπό του στην οθόνη του Μνημείου για τους ομοφυλόφιλους που έπεσαν θύματα του ναζισμού στο Βερολίνο, ο Ρούντολφ Μπράζντα ρώτησε με απορία τον (επίσης γκέι) δήμαρχο του Βερολίνου: “Γιατί δείχνετε δύο αγόρια να φιλιούνται; Δεν ήταν έτσι στα στρατόπεδα. Έπρεπε να δείξετε πώς μας κρεμούσαν από τους αγκώνες.”

95 χρονών σήμερα ο Ρούντολφ δεν έχει χάσει ούτε το χαμόγελό του, ούτε το δυνατό του γέλιο. Αλλά καθώς διηγείται τα τρία χρόνια που πέρασε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ πολλές φορές δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του. ‘Οταν το Μάιο του 2008 εγκαινιάστηκε το Μνημείο στο Βερολίνο ήταν ένας ακόμα από τους 15 χιλιάδες ανώνυμους ομοφυλόφιλους που οι ναζί έστειλαν στα κολαστήρια. Στην τηλεόραση άκουσε τους επίσημους να δηλώνουν με λύπη ότι κανείς από τους επιζώντες δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου. “’’Ημουν κρατούμενος στο Μπούχενβαλντ και είμαι ακόμα εδώ”. Από την Αλσατία όπου μετά τον πόλεμο έζησε 50 χρόνια με το σύντροφό του ‘Εντι, ο Ρούντολφ Μπράζντα συμφώνησε να δώσει αυτή τη συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό Tetu.

‘Οταν οι ναζιστές κατέλαβαν την εξουσία είσαστε μόλις 20 χρονών…

Μόλις είχα ξεκινήσει τη ζωή μου ως ομοφυλόφιλος. Ζούσα με το φίλο μου στη Λειψία. Και ξαφνικά ήρθαν οι ναζί. Το 1937 συνέλαβαν όλους τους ομοφυλόφιλους της πόλης. Διάβαζαν τα γράμματά μας, παρακολουθούσαν σε ποιους γράφουμε και τους έπιαναν κι αυτούς. Η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη και πριν το Χίτλερ. Αλλά τότε οι αρχές μας άφηναν στην ησυχία μας. Με την παρέα μου συμπεριφερόμασταν με απόλυτη ελευθερία, βγαίναμε στο δρόμο και σχολιάζαμε δυνατά όλους τους ωραίους άντρες που περνούσαν! Το 1930 οργανώσαμε με το φίλο μου ένα “γαμήλιο πάρτι” στο πατρικό μου σπίτι, μπροστά στη μητέρα μου και τα αδέλφια μου! Τα βράδια χόρευα μόνο με άντρες. Τότε κανείς δεν έδινε σημασία.

Σας συνέλαβαν δύο φορές. Τη δεύτερη σας έστειλαν στο Μπούχενβαλντ όπου περάσατε τρία χρόνια από το 1942 ως το 1945. Υπήρχαν πολλοί ομοφυλόφιλοι στο στρατόπεδο;

Γνώρισα πολλούς ομοφυλόφιλους στο στρατόπεδο. Αλλά ήταν μαζεμένοι τόσοι άντρες εκεί που δεν χρειαζόταν να τους έχουν στείλει εκεί γι’ αυτό το λόγο για να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλο.

Θέλετε να πείτε ότι μπορούσε κάποιος να έχει σεξουαλικές σχέσεις;

Οι πιο ηλικιωμένοι δεν είχαν τέτοιες ευκαιρίες. Αλλά με μας τους νεότερους ήταν αλλιώς. Αγαπιόμασταν δυνατά. Ακόμα και οι ετεροφυλόφιλοι άντρες το έκαναν συχνά μεταξύ τους. Βέβαια όλα αυτά γίνονταν στα κρυφά. Οι Ες Ες ήξεραν τί συμβαίνει μεταξύ μας αλλά αδιαφορούσαν. Στους χώρους που κοιμόμασταν δεν υπήρχαν Ες Ες αλλά μόνο οι “κάπο” (κρατούμενοι στους οποίους οι Ες Ες ανέθεταν την επιτήρηση των υπόλοιπων). Ο πιο μεγάλος στην πτέρυγά μου, ένας 50άρης “κάπο” με ερωτεύτηκε. Είχαμε μια περιπέτεια μαζί.

Πώς ήταν στα στρατόπεδα;

Τα κρεβάτια ήταν φτιαγμένα από μεταλλικές γρίλιες, το ένα πάνω στο άλλο. Μου έρχεται τώρα στο μυαλό μια ιστορία αρκετά στενάχωρη. Μια μέρα ένα πολύ ελκυστικό αγόρι 17-18 χρονών ήρθε να κοιμηθεί δίπλα μου. Σκέφτηκα ότι για να είναι εκεί ένα τόσο ωραίο παιδί, μάλλον τον έχουν στείλει επειδή είναι ομοφυλόφιλος. Μιλώντας μου είπε ότι είναι τυφλός. Καθώς τον μετέφεραν έμπηξε στο μάτι του ένα στυλό. Πίστευε ότι έτσι οι Ες Ες θα τον άφηναν ήσυχο. Τη άλλη μέρα τον φώναξαν στο αναρρωτήριο. Δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Αργότερα έμαθα ότι του έκαναν μια ένεση με δηλητήριο γιατί ένας τυφλός κρατούμενος τους ήταν άχρηστος. Πολλοί εκτελέστηκαν με αυτό τον τρόπο.

Η ζωή στα στρατόπεδα ήταν πιο δύσκολη για τους ομοφυλόφιλους;

Δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα άλλο πέρα από τη δική μου εμπειρία. Είχα την τύχη να είμαι νέος και όμορφος. Νομίζω ότι αυτό μου έσωσε τη ζωή. Η πιο δύσκολη στιγμή που πέρασα ήταν όταν ένας Ες Ες μου έσπασε τα δόντια. Επειδή μας θεωρούσαν ψυχικά άρρωστους, μας είχαν στο στρατόπεδο μαζί με τους διανοητικά αναπήρους. Θυμάμαι μια μέρα πήραν αρκετούς από αυτούς και τους έκλεισαν σε ένα φορτηγό. Μας είπαν ότι θα τους πάνε κάπου αλλού. Μόλις έκλεισε η πόρτα τους έριξαν αέρια και τους σκότωσαν όλους. Για μας ήξεραν ότι μπορούσαμε να δουλέψουμε και μας έστελναν στα λατομεία όπου χειριζόμασταν επικίνδυνα εκρηκτικά. ‘Οπως και με τους διανοητικά ανάπηρους έτσι και σε μας οι Ες Ες δεν έδειχναν κανένα έλεος. Αλλά εγώ είχα την τύχη να με ερωτευτεί ο “κάπο” της πτέρυγάς μου. Όσο σκληρός και απάνθρωπος ήταν με τους άλλους, τόσο αρνάκι ήταν μαζί μου! (γελάει)

Αυτός σας έσωσε τη ζωή;

Στο στρατόπεδο με έβαλαν στην ομάδα των οικοδόμων. Είχαμε στη διάθεσή μας μια αποθήκη με υλικό και εκεί είχα την περιπέτειά μου με τον “κάπο”. Μια μέρα καθόμουν μόνος μου στο γραφείο. Άκουσα μια φωνή να ρωτάει “Ποιός είναι υπεύθυνος εδώ;”. “Γράφει στην πόρτα, δεν ξέρεις να διαβάζεις;” του απάντησα εγώ, νομίζοντας ότι είναι κάποιος κρατούμενος. Την επόμενη στιγμή ένας Ες Ες είχε χυμήξει πάνω μου και με ρίχνει μαζί με την καρέκλα στο πάτωμα. Καθώς έκανα να σηκωθώ, μου σπάει τρία δόντια με μια γροθιά στο πρόσωπο. Όπως ήμουν αιμόφυρτος στο πάτωμα μου λέει “Αύριο φεύγεις για την Ντόρα μαζί με τους άλλους”. Η Ντόρα ήταν ένα άλλο στρατόπεδο, ένα ορυχείο 900 μέτρα κάτω από το έδαφος. ‘Ηξερα ότι εκεί με το παραμικρό σε έστηναν στον τοίχο. Τότε σώθηκα χάρη στον “κάπο” μου. Είπε στο διοικητή ότι του ήμουν απαραίτητος για να τελειώσουν οι εργασίες. Χάρη σ’ αυτόν έμεινα στο Μπούχενβαλντ.

Τί μπορούσε να συμβεί σε κάποιον που δεν ήταν τόσο τυχερός όσο εσείς;

‘Ηταν τόσο εξοντωτική η εργασία και τόσο απάνθρωπη η συμπεριφορά των Ες Ες που αν δεν ήμουν τυχερός δεν θα σας μίλαγα τώρα. Ο τρόπος που αντιμετώπιζαν οι ναζί εμάς τα “ροζ τρίγωνα” απλά δεν περιγράφεται. Μπορούσαν να μας τσακίσουν χωρίς κανένα έλεος. Θυμάμαι έναν άντρα που είχαν πιάσει οι Ες Ες μια μέρα. Δεν ξέρω τί του καταλόγιζαν. ‘Ισως ότι δεν δούλευε αρκετά, που ήταν και η πιο συχνή δικαιολογία. Του έδεσαν τα χέρια πίσω από την πλάτη και τον κρέμασαν σε ένα στύλο από τους καρπούς (σηκώνεται για να μας δείξει με δάκρυα στα μάτια). Τον άφησαν εκεί κρεμασμένο με τα χέρια να έχουν εξαρθρωθεί από τους ώμους του. Το μαρτύριό του είναι μια φριχτή ανάμνηση που θα με ακολουθεί πάντα.

Πέρσι στο καλοκαίρι πήγατε στο μνημείο για τα “ροζ τρίγωνα” στο Βερολίνο και μπήκατε επικεφαλής στην γκέι παρέλαση της πόλης. Τί αισθήματα σας προκάλεσε η συμμετοχή σας στο Pride;

Βρήκα υπέροχη την παρέλαση, όλη αυτή την ατμόσφαιρα ελευθερίας… Αλλά μου κάνει εντύπωση με τί ευκολία οι γκέι πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο, πόσο εύκολο είναι κάποιος να έχει σεξουαλικές σχέσεις με τόσα διαφορετικά άτομα. Αυτή η νοοτροπία δεν μου ταιριάζει. ‘Ισως γιατί είμαι πια τόσο μεγάλος… Αλλά κυρίως γιατί ο έρωτας και η αφοσίωση μετράνε πολύ στα μάτια μου.

Γνωρίσατε τον έρωτα μετά την απελευθέρωση;

Μετά την απελευθέρωση του στρατοπέδου δεν μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι μου στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας γιατί εκεί γινόντουσαν ακόμα μάχες με τους ρώσους. ‘Ημουν μαζί με το Φερνάντ, έναν άλλο κρατούμενο που είχαμε σχέσεις. Ο Φερνάντ ήταν από την Αλσατία και με έφερε εδώ μαζί του. Λίγο καιρό αφού φτάσαμε γνώρισε μια γυναίκα και χωρίσαμε. Κάποια χρόνια αργότερα γνώρισα τον ‘Εντι σε ένα χορό μασκαρεμένων. Είχα ντυθεί γυναίκα. Εκείνος ήταν 18, εγώ 36. Μου ζήτησε να χορέψουμε. Βγήκαμε έξω και του είπα ότι είμαι άντρας. Στην αρχή ξαφνιάστηκε, αλλά μετά μου είπε “Δεν με νοιάζει. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Και την ημέρα που θα γίνεις 100 θα σε αγαπάω ακόμα”. 18 χρονών και να μου πει κάτι τέτοιο! Αυτό το σπίτι το φτιάξαμε μαζί. Ζήσαμε εδώ μαζί 50 χρόνια μέχρι που πέθανε το 2003.

Γιατί δεν είχατε μιλήσει ποτέ πριν για αυτά που περάσατε;

Κανείς δεν με είχε ρωτήσει. Μέχρι πέρσι που πήγα στο Βερολίνο για τα εγκαίνια του Μνημείου όλων όσων εκτοπίστηκαν επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι. Kανένας ποτέ πριν δεν είχε ενδιαφερθεί για την ιστορία μας.

MEN OF ISRAEL

Μια μικρή προσφορά από τις διακοπές μου (οι οποίες δυστυχώς είναι πια παρελθόν). Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τα αγόρια που κυκλοφορούσαν αυτό το καλοκαίρι στις παραλίες του Τελ Αβίβ μέσα από το φωτογραφικό φακό του S K !

_______________________________________________________
Disclaimer: Featuring their photos in this site does not imply anything about the guys pictured above other than the fact that I find them handsome. If you have any objection about your photo appearing here please contact me and I will remove it promptly.
_______________________________________________________

…Επειδή όμως στη ζωή δεν υπάρχει μόνο ο ήλιος αλλά και το σκοτάδι και επειδή όσο πιο εκτυφλωτικό είναι το φως τόσο πιο τρομακτικές μας φαίνονται οι σκιές, είμαι αναγκασμένος να αφιερώσω το επόμενο κομμάτι αυτού του μικρού φωτογραφικού αφιερώματος στην γκέι πλευρά του Τελ Αβίβ σε κάτι ασύγκριτα πιο θλιβερό.

‘Εχει περάσει ένας μήνας και κάτι από την πρώτη μέρα του Αυγούστου, όταν ένας μασκοφόρος άντρας πέρασε το κατώφλι αυτής εδώ της πόρτας κραδαίνοντας ένα αυτόματο όπλο. Μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει ποιος κακός άνεμος τον έφερε ως εκεί.

Η συνέχεια ίσως σας είναι γνωστή: μία κοπέλα και ένα αγόρι πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες, ακόμα δώδεκα άτομα μεταφέρονται εσπευσμένα στο νοσοκομείο – από τα οποία τα μισά με σοβαρά τραύματα. Πολλοί από τους γονείς δεν γνώριζαν τίποτα για τη σεξουαλικότητα των παιδιών τους όταν τους τηλεφώνησαν από τις πρώτες βοήθειες.

Την αίθουσα χρησιμοποιούσε προσωρινά μία οργάνωση ως κέντρο στήριξης γκέι εφήβων. Ήταν Σάββατο βράδυ και ήταν γεμάτη με νεαρά παιδιά. Βρίσκεται στο υπόγειο ενός από τα πολλά άθλια κτίρια της πόλης, ακριβώς απέναντι από το Café Noir και μόλις λίγα τετράγωνα από την “Εβίτα”, το Sodade του Τελ Αβίβ.

Η επίθεση κατάφερε να συνταράξει ακόμα και μια κοινωνία τόσο σκληροτράχηλη όσο το Ισραήλ. Μια εβδομάδα αργότερα, 25 χιλιάδες άνθρωποι πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Γιτζάκ Ραμπίν με κεντρικό ομιλητή τον ίδιο τον πρόεδρο της χώρας.

‘Εχει περάσει ένας μήνας και κάτι και ο δολοφόνος παραμένει ασύλληπτος…