ΓΚΕΪ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ: ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Το μύθο ότι οι γκέι αντιπροσωπεύουν την πεμπτουσία του καλού γούστου και χαρακτηρίζονται από μία ιδιαίτερη έφεση στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων έρχεται να καταρρίψει μια καινούρια ιστοσελίδα που χρησιμοποιεί σαν αδιάψευστα πειστήρια τις φωτογραφίες που ανεβάζουν οι ίδιοι σε sites ερωτικών γνωριμιών. Κι αν δεν με πιστεύετε ιδού μερικά παραδείγματα που μπορούν σίγουρα να σας πείσουν…

Επειδή πάντα θέλατε για γκόμενο έναν εκκολαπτόμενο ροκά που να μένει σε ένα άθλιο αχούρι μια προχώ σοφίτα στο Μεταξουργείο παρέα με τις κιθάρες και τα ντραμς του. Μάλλον βέβαια θα προτιμούσατε να μην τον είχατε και γείτονα. Μπορείτε να το κάνετε πάνω στον ανακλινόμενο φτηνο-καναπέ σε χρώματα παραλλαγής ή την αηδιαστική λαδί πολυθρόνα που γίνεται και κρεβάτι. Προσέξτε πόσο πετυχημένα συνδυάζει τρεις διαφορετικούς τύπους πολύφωτων με τον αλουμινένιο απορροφητήρα. Επίσης το αγέρωχο βλέμμα που κοιτάει πολύ μακριά σε ένα -ελπίζουμε λιγότερο τραγικό- μέλλον.

Κάπως έτσι θα ήταν ο Άγιος Βασίλης αν έπαιζε στο Παρασκευή και 13. Μην αφήνετε να σας ξεγελάσει ο σταυρός στο ριγέ μπλε ραφ-θαλασσί ντεκόρ. Ραντεβού στο σπίτι αυτού του τύπου σημαίνει ότι αν δεν σας ξεσκίσει τις σάρκες το σατανικό τετράποδο που μυρίζει τον πισινό του κάτω αριστερά θα σας περιλάβουν τα σαρκοβόρα φυτά μέσα στις γλάστρες. Αν γλιτώσετε κι από αυτά το πολύφωτο-χταπόδι αναλαμβάνει να σας τυλίξει στα πλοκάμια του και ο καναπές είναι από αυτούς που βυθίζεσαι ατελείωτα και δεν ξαναβγαίνεις ποτέ στην επιφάνεια. Τα αμέτρητα κάδρα κρεμασμένα όπως λάχει στον τοίχο παραπέμπουν κατευθείαν στον Εξορκιστή.

Σε αυτόν εδώ θα πρέπει να βάλω κάτι παραπάνω για την προσπάθεια – ομολογώ ότι αυτό το μουσταρδί στον τοίχο με έχει συγκινήσει. Τα κρεμασμένα τομάρια και κέρατα θέλουν να υποδηλώσουν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πρωτόγονο άντρα της σαβάνας που σφάζει και γδέρνει ο ίδιος τα θηράματά του. Μετά το μάτι μας πέφτει στο μωβ-χρυσαφί αραβούργημα του κουβερ-λι και κάθε υποψία τεστοστερόνης και άγριου σεξ καβάλα στα μπαομπάμπ διαλύεται την ίδια στιγμή.

Ατελείωτες ώρες στο σολάριουμ κι ένα μαύρισμα που πηγαίνει ασορτί με το κοραλλί μενταγιόν έρχονται να τονίσουν την ξένοιαστη και ανέμελη φύση αυτής της νεαρής και άδολης ύπαρξης. Δύο πράγματα έχουμε να συμβουλεύσουμε τον επίδοξο σεξουαλικό ακροβάτη μας: πρώτον δεν ψωνίζουμε αιώρες για το σεξ από το Πράκτικερ. Δεύτερον τόσα λεοπαρδαλέ prints στο ίδιο δωμάτιο δημιουργούν ένα αισθητικό αλαλούμ. Αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι αγεωγράφητος και φαίνεται ότι παρακολουθεί ανελλιπώς το ΣΚΑΙ αφού έβαλε τη λεοπάρδαλη της Αφρικής στα νότια και τη λεοπάρδαλη της Σιβηρίας στα βόρεια. Άντε να δω τώρα πως θα ξεκρεμαστείς από κει.

Γι αυτό το πιπίνι κακιά κουβέντα δεν μπορούμε να πούμε γιατί είναι και αόμματο. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει βέβαια – οποιοσδήποτε ήταν αναγκασμένος να ζήσει εκεί μέσα θα είχε βγάλει μόνος του τα μάτια του. Από που να ξεκινήσει κανείς – την ξύλινη επένδυση στους τοίχους με τη σατανική περικοκλάδα από το μικρό μαγαζάκι του τρόμου που σκαρφαλώνει με απειλητικές διαθέσεις; Την κλαρωτή ροζ κουρτίνα με το ντεσέν από Κάντι-Κάντι; Τον κεραμιδί καναπέ με τα ασιατικά prints στα μαξιλάρια; Τις λουλουδιαστές λάμπες στο πολύφωτο που κάνουν σετάκι με τα μπιμπελό που κουβάλησε από το Μουράνο η συγχωρεμένη η θεία μου η Ουρανία; Τι σούπερ ήρωας θα ήμουν αν δεν έσωζα αυτό το αθώο, άτριχο πλασματάκι από ένα τέτοιο αισθητικό ολοκαύτωμα…

Τώρα εμένα γιατί δεν με χαλάει καθόλου όλο αυτό το χάος και η ακαταστασία στο φοιτητικό δωμάτιο; Γιατί δεν αντηχούν στα αυτιά μου οι στριγγλιές της μάνας που ουρλιάζει στον κανακάρη γιόκα της “δούλα με έχετε κάνει πια, αλλά βέβαια τέτοια γαϊδούρια μεγάλωσα, να δω πότε θα τα βροντήξω επιτέλους να σας παρατήσω σύξυλους”; Γιατί δεν φρίττω με τη μαύρη αλογοουρά που κρέμεται στον τοίχο δίπλα στις μακάβριες κουρτίνες που καλύπτουν τα καγκελόφραχτα παράθυρα; Επειδή στη συγκεκριμένη φωτογραφία είναι ολοφάνερο ότι όσα μας στέρησε το καλό γούστο μας τα προσφέρει απλόχερα η μητέρα Φύση…

Το πιάσατε τώρα το υπονοούμενο, ξέρω ποιος είμαι, τί θέλω και το κυριότερο πόσο το χρεώνω. Το αγόρι στη φωτογραφία μας έχει ακριβά γούστα όπως υποδηλώνεται από το Λουί-Κενζ κεφαλάρι του κρεβατιού που πηγαίνει ασορτί με την ταπετσαρία, τη χαρακτηριστική αφθονία σε φο-μπιζού και τη Μoet & Chandon στο κομοδίνο που παραπέμπει κατευθείαν σε σκηνικά παρακμιακής χλιδής τύπου Τζούλια. Σαν να μας λέει, τώρα εγώ κακώς ασχολούμαι μαζί σας αντί να λιάζομαι αγκαλιά με τον Γκοτιέ στο Σεν Τροπέ αλλά από την άλλη έχω κοτσάρει και το Rayban στο μάτι για να μη με τσιμπήσει το Ηθών.

Εδώ έχουμε ένα υπάκουο, ευαίσθητο και αθλητικό αγόρι που περιμένει υπομονετικά τον μπαμπά του να γυρίσει νευριασμένος από τη δουλειά και να του της βρέξει στον πισινούλη. Τα κουκλάκια έχουν στοιχηθεί προσεκτικά πάνω στις πολυθρόνες με τα φλοράλ σχέδια και περιμένουν να σερβιριστούν το απογευματινό τσάι από το τραπεζάκι με το ροζ τραπεζομάντιλο και το σερβίτσιο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Το σκηνικό της Λιλιπούπολης συμπληρώνεται με τις πορσελάνινες παναγίτσες πάνω στο τζάκι και το πολύφωτο που συνδυάζει φάτνη, συντριβάνι και τη Φωλιά του Κούκου. Τρία σε ένα.

Θα προσέξατε φίλες μου τη χαλαρή και αριστοκρατική πόζα, τα κάδρα με τις μιμόζες και τις ορτανσίες που πλαισιώνουν το αντικείμενο του πόθου και τα κληρονομήσαμε από τη θεία μας που ήτο μαρκησία, τις άψογα περιποιημένες γάμπες που συναγωνίζονται σε γυαλάδα το αχανές παρκέ (έξω από το πλάνο μια στρατιά από φιλιππινέζες σταχτοπούτες το σφουγγίζουν με τα δάκρυά τους), τη λιτή και κλασική πολυτέλεια στους τοίχους και τον πολυέλαιο πάνω από την εσωτερική σκάλα που θα έκανε και τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα να σκάσει από το κακό της. Ο μον ντιε, καλά μου τα έλεγε η μάμι, τί ήθελα εγώ να εκτεθώ σε όλη αυτή την πλεμπαρία;