ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ, Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

 
Με πληθυσμό 192 εκατομμυρίων, είναι η μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής και συγκαταλέγεται πλέον επίσημα στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη.  Τα εργοστάσια των μεγάλων πολυεθνικών στο έδαφός της την έχουν μετατρέψει σε μία από τις πρώτες εξαγωγικές δυνάμεις διεθνώς. Η ανάγκη προστασίας του τροπικού δάσους του Αμαζονίου την έφεραν στην πρωτοπορία της παγκόσμιας οικολογικής αφύπνισης. Οι φυσικές ομορφιές της χώρας και τα πλούσια θέλγητρα των κατοίκων της μόνο αδιάφορες δεν αφήνουν  τις παγκόσμιες βιομηχανίες του τουρισμού, της μόδας και του σεξ, ενώ η “πολύχρωμη” σύνθεση του πληθυσμού της προβάλλεται ως πρότυπο φυλετικής συνύπαρξης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά,  σε λίγα χρόνια η Βραζιλία ετοιμάζεται να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.

 
Παρά το γεγονός ότι η εγκληματικότητα θερίζει και οι κοινωνικές ανισότητες παραμένουν τρομακτικές, το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι ξέφυγαν από την απόλυτη φτώχια τα προηγούμενα χρόνια δίνει στον απερχόμενο πρόεδρο της χώρας Λούλα Ντα Σίλβα μια ζηλευτή πρωτιά: είναι ο μοναδικός κεντροαριστερός ηγέτης παγκοσμίως που η δημοτικότητά του παραμένει στα ύψη, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Δεν προκαλεί εντύπωση λοιπόν  ότι οι βραζιλιάνοι ψηφοφόροι που είχαν χτες την ευκαιρία να επιλέξουν το διάδοχό του,  ανέδειξαν την πρώτη γυναίκα πρόεδρο στην ιστορία της χώρας: η Ντίλμα Ρουσέφ υπήρξε υπουργός του Λούλα και προσωπική του επιλογή για το χρίσμα του εργατικού κόμματος.

Η ΛΟΑΔ κοινότητα της Βραζιλίας έτρεφε μεγάλες ελπίδες για το Λούλα τον καιρό που εξελέγη για πρώτη φορά πρόεδρος το 2002. Έκτοτε οι περισσότερες από αυτές έχουν διαψευστεί. Αν και έχουν μεσολαβήσει δεκάδες ευνοϊκές αποφάσεις από δικαστήρια και τοπικές κυβερνήσεις, ο νόμος για τις “πολιτικές ενώσεις” των ομόφυλων ζευγαριών παραμένει στα συρτάρια του Κογκρέσου από το 1995. Το ίδιο και η νομοθεσία για την καταπολέμηση των ομοφοβικών εγκλημάτων όπου η Βραζιλία κατέχει μια θλιβερή παγκόσμια πρωτιά: μόνο το 2009, 198 ομοφυλόφιλοι και διαφυλικοί πολίτες δολοφονήθηκαν  εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού: ένας κάθε δύο μέρες. Τα στοιχεία προέρχονται από τον τύπο και όχι από την αστυνομία που δεν καταγράφει τα εγκλήματα μίσους σε βάρος των ομοφυλόφιλων.

Η ατολμία των πολιτικών τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς έχει ψηφοθηρικά κίνητρα και συνδέεται με την έξαρση του θρησκευτικού ακτιβισμού και της ομοφοβικής προπαγάνδας. Πέρα από τις αντιδράσεις της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, οι αμερικάνοι ευαγγελιστές  -με τις γνωστές “βιβλικές” εμμονές τους γύρω από την ομοφυλοφιλία- έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να προσηλυτίσουν το 10% του βραζιλιάνικου πληθυσμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υποψήφια των Οικολόγων Μαρίνα Σίλβα -γυναίκα  που προβάλλεται διεθνώς ως “ηρωίδα” του Αμαζονίου και έλαβε ποσοστό 20% στον πρώτο γύρο-  αρνήθηκε να συμπεριλάβει τα ΛΟΑΔ δικαιώματα στο προεκλογικό της πρόγραμμα λόγω των ευαγγελικών της πεποιθήσεων. Το παράδειγμά της ακολούθησαν και οι δύο συνυποψήφιοί της που δεν θέλησαν να χάσουν τις ψήφους των ευαγγελιστών στο δεύτερο γύρο των εκλογών.

Μοναδική αισιόδοξη εξέλιξη, η σύγκληση εθνικής συνδιάσκεψης για τα ΛΟΑΔ δικαιώματα το 2008 όπου οι υπουργοί του Λούλα ανέλαβαν για πρώτη φορά συγκεκριμένες δεσμεύσεις: το υπουργείο οικονομικών επιτρέπει εδώ και λίγες εβδομάδες στα ομόφυλα ζευγάρια να υποβάλλουν κοινή φορολογική δήλωση, ενώ το υπουργείο παιδείας δεσμεύτηκε για ένα πρόγραμμα σεβασμού της διαφορετικότητας στην εκπαίδευση. Και βέβαια φτάνει ο επισκέπτης να ρίξει μια ματιά στους δρόμους του Σάο Πάολο (πόλη που διοργανώνει κάθε χρόνο το μεγαλύτερο Gay Pride παγκοσμίως) και τις παραλίες του Ρίο για να συνειδητοποιήσει ότι  οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανς της Βραζιλίας ξέρουν πως να μην το βάζουν κάτω και να περνάνε καλά παρά τις τεράστιες ανισότητες και τις πολιτικές διαψεύσεις.