ΤΟ ΦΙΛΙ ΕΝΟΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένα εξαιρετικά τρυφερό στιγμιότυπο που θα ήταν ρουτίνα για κάθε ετεροφυλόφιλο στρατιώτη, έχει ξεσηκώσει εδώ και λίγες μέρες κύματα συγκίνησης στο διαδίκτυο, συμβολίζοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο την πρόοδο που έχει συντελεστεί στην αμερικάνικη κοινωνία μετά την κατάργηση της νομοθεσίας που απαγόρευε στους γκέι να υπηρετούν ανοιχτά στο στρατό. Μετά από μια αποστολή στο Αφγανιστάν που τους κράτησε μακριά για καιρό, ο λοχίας Μπράντον Μόργκαν επιστρέφει στη βάση των πεζοναυτών στο Κανιόχε της Χαβάης και, με φόντο την αστερόεσσα, χάνεται στην αγκαλιά του αγαπημένου του Ντάλαν Γουόλς...

Το στιγμιότυπο δημοσιεύτηκε στη σελίδα των γκέι πεζοναυτών στο Facebook (ναι, υπάρχει και τέτοια) που κατακλύστηκε από επισκέψεις, με 35 χιλιάδες like και πάνω από 9 χιλιάδες σχόλια μέχρι σήμερα! Μην μπορώντας να πιστέψει τέτοια ανταπόκριση, ο νεαρός πεζοναύτης -τυχερός στον πόλεμο αφού μόλις πριν ένα μήνα γλίτωσε από ένα δυστύχημα με ελικόπτερο που στοίχισε τη ζωή σε έξι συναδέλφους του, αλλά τυχερός όπως φαίνεται και στον έρωτα- είχε να κάνει αυτά τα σχόλια και πάλι μέσω Facebook:

“Σε όλους εκείνους που αντέδρασαν θετικά, ο σύντροφός μου κι εγώ θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε…Δεν προσπαθούσαμε να γίνουμε διάσημοι ή κάτι τέτοιο. Το κάναμε γιατί μετά από τέσσερα χρόνια γνωριμίας και τρεις αποστολές στο εξωτερικό, μπορέσαμε επιτέλους να πούμε ο ένας στον άλλο αυτό που νιώθουμε. Όσο για αυτούς που δείχνουν το μίσος τους, είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι από ποτέ και για όσους σχολιάζουν με αρνητικό τρόπο τις δημόσιες διαχύσεις με τη στρατιωτική παραλλαγή…ήταν τελετή υποδοχής των στρατιωτών από το μέτωπο – αν οι λοχαγοί, ταγματάρχες και συνταγματάρχες που ήταν γύρω μας δεν νοιάζονται, τότε για ποιο λόγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει τι λέει ο καθένας;”

Το ζευγάρι -που γνώρισε τα περίφημα 15 λεπτά της δημοσιότητας χάρη στο ίντερνετ- μίλησε για το θέμα σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της Χαβάης. Ο Ντάλαν -καλλιτέχνης στο επάγγελμα όπως μπορείτε να δείτε και στο μπλογκ του- εξηγεί τους λόγους που συμφώνησαν να δημοσιευτεί η φωτογραφία: “Είμαι εξαιρετικά ντροπαλό άτομο και ο μοναδικός λόγος που το κάναμε ήταν η σκέψη ότι αν αυτό μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιού που βλέπει έναν πεζοναύτη να ζει ανοιχτά τη ζωή του χωρίς πρόβλημα, αν αυτό μπορεί να του δώσει κουράγιο, τότε αξίζει τον κόπο.” Ο Μπράντον προσθέτει “δεν παλέψαμε για να έχουμε περισσότερα ή καλύτερα δικαιώματα από τους άλλους. Παλέψαμε για να έχουμε ίσα δικαιώματα. Και τώρα τα έχουμε.” Δείτε το βίντεο.

Aπό τη μεριά της, η εκπρόσωπος τύπου του σώματος των πεζοναυτών δήλωσε: "Είναι μια συνηθισμένη φωτογραφία υποδοχής ενός στρατιώτη από το μέτωπο."

ΠΩΣ ΜΙΑ ΓΚΕΪ ΚΩΜΩΔΙΑ ΕΓΙΝΕ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Κόβοντας περισσότερα από 500 χιλιάδες εισιτήρια στις έξι δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η κωμωδία “Parada” (Παρέλαση) υπήρξε το κινηματογραφικό γεγονός του 2011 στις χώρες των Βαλκανίων. Στην ταινία ένα γκέι ζευγάρι επιστρατεύει πρώην πολεμιστές του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και άλλες φιγούρες του υποκόσμου για να προστατεύσουν την παρέλαση του Pride στο Βελιγράδι από τους νεοναζί χούλιγκαν. Και βέβαια στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα: τις αιματηρές επιθέσεις στο Gay Pride του 2010 που οδήγησαν στη ματαίωση της παρέλασης την επόμενη χρονιά.

Με αφορμή την τριπλή βράβευση της ταινίας πριν λίγες μέρες στο φεστιβάλ του Βερολίνου (κέρδισε το μεγάλο βραβείο του κοινού “Πανόραμα”, το βραβείο του γκέι περιοδικού Siegessäule και το “Οικουμενικό Βραβείο” που απονέμουν οι κινηματογραφικές ενώσεις της προτεσταντικής και της καθολικής εκκλησίας σε ταινίες που προωθούν τις αξίες του ανθρωπισμού) και ο υπόλοιπος κόσμος έμαθε για το κινηματογραφικό φαινόμενο των Βαλκανίων. Σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel, ο σκηνοθέτης Σέρτζαν Ντραγκόγιεβιτς (που είχε γυρίσει και το “Όμορφα Χωριά, Όμορφα Καίγονται”, μια ταινία για το γιουγκοσλαβικό εμφύλιο) μιλάει για τη μάτσο νοοτροπία που ενώνει ακόμα και τους πρώην αντιπάλους του εμφυλίου και ελπίζει ότι η ταινία θα αποτελέσει ορόσημο στην καταπολέμηση των ομοφοβικών προκαταλήψεων.

 

Κύριε Ντραγκόγιεβιτς έχετε δηλώσει ότι το γύρισμα αυτής της ταινίας υπήρξε πολιτικό σας καθήκον. Τί εννοείτε;

Καταλαβαίνω ότι αυτό ακούγεται κάπως μεγαλεπήβολο. Αλλά πιστεύω πραγματικά πως η τέχνη μπορεί να αλλάξει τις νοοτροπίες των ανθρώπων.  Για αυτό και κάνω ταινίες για τον απλό κόσμο. Πολλοί κινηματογραφιστές -και κυρίως αυτοί στα μεγάλα αμερικάνικα στούντιο- υποτιμούν τη νοημοσύνη του κοινού. Οι περισσότεροι θεατές είναι πιο έξυπνοι και ανοιχτόμυαλοι από ό,τι πιστεύουμε.

Πιστεύετε ότι η ταινία σας άλλαξε τις νοοτροπίες του κόσμου;

Ναι, με την “Παρέλαση” πέτυχα σχεδόν όλους τους στόχους που είχα βάλει. Ήθελα να δει όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος πως ακριβώς φέρεται η πλειοψηφία στη μειοψηφία και τα κατάφερα. Μόνο στη Σερβία, την έχουν δει πάνω από 300 χιλιάδες άτομα. Και στη μεγάλη τους πλειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι είναι ομοφοβικοί. Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις τους ήταν σχεδόν αποκλειστικά θετικές. Ένας φίλος μου είπε για τον έφηβο γιό του που πήγε να δει  την ταινία και γύρισε σπίτι κακοδιάθετος. Όταν τον ρώτησε για ποιο λόγο απάντησε ότι σιχάθηκε το φιλμ  γιατί τώρα που το είδε δεν μπορεί πλέον να μισεί τους γκέι. Για αυτούς τους ανθρώπους έφτιαξα την ταινία

Όμως δεν έγινε επιτυχία μόνο στη Σερβία αλλά σε όλες τις χώρες της περιοχής. Πού το αποδίδετε αυτό;

Θα έλεγα ότι η “Παρέλαση” δεν είναι σερβική αλλά γιουγκοσλαβική παραγωγή. Στην ταινία ο  βετεράνος του εμφυλίου Λίμουν επιστρατεύει πρώην πολεμιστές από όλες τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η μορφή συμφιλίωσης γίνεται όλο και πιο έντονη. Πρόσφατα είδα μια εκπομπή στη σλοβένικη τηλεόραση που έδειχνε βετεράνους του πολέμου από την Κροατία και τη Βοσνία να μαζεύουν χρήματα για τους σέρβους πολεμιστές του εμφυλίου επειδή οι συντάξεις τους είναι πολύ μικρές και δεν τους φτάνουν για να ζήσουν!  Μπορείτε να φανταστείτε  κάτι τέτοιο; Νομίζω ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι στην πραγματικότητα το τέλος του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου.

Αν κρίνει κανείς από την ταινία πάντως, το μόνο πράγμα που ενώνει τις βαλκανικές χώρες είναι η ομοφοβία.

Υπάρχει ένα ψήγμα αλήθειας σε αυτή τη διαπίστωση. Η ταινία “παίζει” με αυτή την ιδέα και τη χρησιμοποιεί προς όφελός της. Αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι η καλή καρδιά.

Για ποιο λόγο η ομοφοβία στα Βαλκάνια έχει διαδοθεί τόσο πολύ και έχει γίνει τόσο επιθετική;

Πρόκειται για μια περίπλοκη εξέλιξη. Αλλά αν πρέπει να την απλοποιήσω θα έλεγα ότι έχει να κάνει με το φόβο και την αναταραχή που προκάλεσε στους ανθρώπους η οικονομική κατάρρευση. Πολλοί νεαροί άνθρωποι είδαν τους γονείς τους να χάνουν τη δουλειά τους μετά τον πόλεμο. Και την ίδια στιγμή μια τάξη νεόπλουτων μπόρεσε να αγοράσει όλες τις εταιρείες και τα μέσα ενημέρωσης. Για να μην ασχολείται ο κόσμος με την τεράστια αδικία και την αναδιανομή του πλούτου, η νεόπλουτη μαφία υποδαυλίζει το μίσος του πληθυσμού απέναντι στους πιο αδύναμους, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι.

Πιστεύετε πως η οικονομική και κοινωνική αλλαγή είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση των μειονοτήτων στις χώρες των Βαλκανίων;

Απόλυτα. Έχω μεγάλες ελπίδες για μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση. Θα ξεκινήσει από την Ελλάδα και αμέσως μετά θα επεκταθεί και σε μας. Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ υπήρξαν αιχμάλωτες. Σήμερα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός δεν βελτίωσε τη ζωή τους. Αυτό θα έχει συνέπειες. Γι αυτό και η επόμενη ταινία μου θα είναι ένα μαρξιστικό θρίλερ, μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζούλιαν Μπαρνς “Ο Σκαντζόχοιρος”.

Είναι πιο εύκολο να κάνει κάποιος μια ταινία με μαρξιστικό θέμα σε σχέση με μια ταινία με γκέι θέμα; Ξέρουμε ότι συναντήσατε δυσκολίες να βρείτε χρηματοδότες για την “Παρέλαση”…

Το ίδιο και με το “Σκαντζόχοιρο”. Ήθελα να γυρίσω την ταινία από το 2004 αλλά κανείς  δεν ενδιαφερόταν γιατί τότε όλοι νόμιζαν ότι ο καπιταλισμός έχει τις λύσεις για όλα. Μετά την οικονομική κρίση οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά και τώρα όλο και περισσότεροι υποστηρίζουν το πρότζεκτ.

Ο Λίμουν είναι ένας αμφιλεγόμενος χαρακτήρας. Βετεράνος του πολέμου, σκληρός και βάναυσος που όμως καταφέρνει να λειτουργήσει ως πρότυπο. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Όπως τόσοι πολλοί από μας, είναι ένας από τους μεγάλους χαμένους της επανάστασης. Ήταν ήρωας του πολέμου και τώρα δουλεύει σε μια παρακμιακή εταιρεία σεκιούριτι και του αναθέτουν να “καθαρίσει” έναν καταυλισμό τσιγγάνων. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν με την πτώση του. Αλλά πέρα από αυτά είναι ένας κλασικός ρομαντικός ήρωας: από αγάπη για τη γυναίκα του αποφασίζει να ξεπεράσει το μίσος του για τους ομοφυλόφιλους και να τους βοηθήσει.

Πολλοί σας κατηγόρησαν ότι δεν είστε αρκετά τολμηρός. Για παράδειγμα το γκέι ζευγάρι δεν φιλιέται ούτε μία φορά στην ταινία.

Αν τους έδειχνα να φιλιούνται θα έχανα χιλιάδες πιθανούς θεατές. Αλλά είναι προφανές από την οικειότητα και την τρυφερότητα της σχέσης τους ότι είναι ζευγάρι. Άλλωστε είμαι ντροπαλό άτομο και δεν μου αρέσει να γυρίζω τολμηρές ερωτικές σκηνές ακόμα και ανάμεσα σε ετερόφυλα ζευγάρια.

Σε άλλες περιπτώσεις όμως δείχνετε αρκετά τολμηρός στο να προβάλλετε κάποια κλισέ. Για παράδειγμα στη  σκηνή που ο Ραντμίλο πίνει τσάι και πιάνει το φλιτζάνι σηκώνοντας το μικρό του δάχτυλο με αρκετά “θηλυπρεπή” τρόπο.

Για μένα τα κλισέ βρίσκονται πολύ κοντά στα αρχέτυπα, αρχέγονες εικόνες που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι για να ερμηνεύσουν τον κόσμο. Έχοντας σπουδάσει κλινική ψυχολογία, πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει αυτές τις αρχέτυπες ιδέες και να τις εκμεταλλευτεί για να αποδομήσει τα στερεότυπα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάτι ανάλογο έκαναν ο Σέξπιρ και ο Μολιέρος.

Η ταινία τελειώνει με μια εξαιρετικά θλιβερή στατιστική: το 2010 στο Gay Pride του Βελιγραδίου, 5.600 αστυνομικοί προστάτευαν χίλιους διαδηλωτές από 6.000 ακροδεξιούς ταραξίες. Στο τέλος της μέρας, 200 άτομα κατέληξαν στο νοσοκομείο. Μπροστά σε κάτι τόσο τραγικό και βίαιο πώς αποφασίσατε να αντιμετωπίσετε το θέμα ως κωμωδία;

Καλλιτεχνικά δεν με ενδιέφερε να κάνω ένα δράμα για το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζει ένα γκέι ζευγάρι στο Βελιγράδι. Ήταν συνειδητή απόφαση. Αν έκανα κάτι τέτοιο δεν θα το έβλεπε κανείς έξω από το γκέτο των σινεφίλ. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα να αποφύγω. Θέλησα να κάνω μια ταινία που να απευθύνεται στους ομοφοβικούς και μέσω του χιούμορ να τους στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα.

Στη Σερβία, η ταινία προβάλλεται δωρεάν στους μαθητές των σχολείων με σκοπό την προώθηση της ανεκτικότητας. Ας ελπίσουμε ότι θα τη δούμε σύντομα και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες…

Ο ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙ-ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ

His airman, my marine: ένας αεροπόρος και ένας πεζοναύτης που μπορούν πλέον να ζουν τη σχέση τους στο φως της μέρας καθώς εδώ και λίγους μήνες  επιτρέπεται στους γκέι να υπηρετούν ανοιχτά στον αμερικάνικο στρατό φωτογραφίζονται για το μπλογκ τους. Σκέτη γλύκα…

 

Όχι πια έρωτες
Όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά

Όχι πια πρόστυχα μηνύματα
Όχι πια μέλισσες το βράδυ,
όχι γατάκια το πρωί

Όχι πια έρωτες,
γιατί εσύ το ζήτησες
και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ

Μπορεί κανείς εύκολα να πάει από το Β στο Α, από το Βαλεντίνο στον Αντι-Βαλεντίνο. Αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος για να  γυρίσεις πίσω…

ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ΥΠΟΘΑΛΨΗ ΜΙΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΜΠΙΠΤΕΙ ΣΤΗΝ “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ”

Με μια ιστορική του απόφαση την Παρασκευή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα έκρινε ότι η καταδίκη τεσσάρων σουηδών ακροδεξιών για υποκίνηση μίσους σε βάρος των ομοφυλόφιλων δεν παραβιάζει την αρχή της ελευθερίας της έκφρασης όπως ορίζεται στις ευρωπαϊκές συνθήκες. Οι τέσσερις είχαν καταδικαστεί το 2006 για τη διανομή φυλλαδίων στα ερμάρια των μαθητών ενός λυκείου στο Σέντερχαμ της Σουηδίας.

Τα φυλλάδια που είχε τυπώσει η οργάνωση “Εθνική Νεολαία” κατηγορούσαν το σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα ότι δεν αντιμετωπίζει με “αντικειμενικό” τρόπο την ομοφυλοφιλία την οποία και χαρακτήριζαν “συμπεριφορά ηθικά καταστροφική για τον κοινωνικό ιστό” και “υπεύθυνη για τη διάδοση του HIV/AIDS” ενώ ισχυρίζονταν ότι “το ομοφυλοφιλικό λόμπι αποσιωπά τη συσχέτιση μεταξύ ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας”. Οι τέσσερις καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης με αναστολή και μικρά χρηματικά πρόστιμα και η υπόθεση έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο της Σουηδίας το οποίο επικύρωσε τις ποινές τους. Οι σουηδοί δικαστές θεώρησαν ιδιαίτερα επιβαρυντικό το γεγονός ότι στα φυλλάδια εκτέθηκαν ανύποπτοι μαθητές σε μία ηλικία που είναι εύκολο να επηρεαστούν και να παρασυρθούν.

Στη συνέχεια οι τέσσερις προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατηγορώντας τη Σουηδία ότι παραβιάζει την αρχή της ελευθερίας της έκφρασης όπως αυτή κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Οι δικαστές του Στρασβούργου απέρριψαν και αυτή την προσφυγή με το σκεπτικό ότι το άρθρο 10 που αναγνωρίζει την αρχή της ελευθερίας της έκφρασης αναφέρει ρητά ότι τα κράτη μπορούν να θέτουν περιορισμούς “για την προστασία της υπόληψης και των δικαιωμάτων των άλλων”. Το δικαστήριο δέχτηκε ότι η αμφισβήτηση του εκπαιδευτικού συστήματος της Σουηδίας είναι θεμιτή, δεν θα έπρεπε όμως να συνοδεύεται από συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος μιας κοινωνικής ομάδας.

Σε μία σχεδόν ταυτόχρονη και σχετική εξέλιξη, δικαστήριο της Αγγλίας επέβαλλε ποινές φυλάκισης από 15 μήνες έως δύο χρόνια στους τρεις ισλαμιστές που είχαν βρεθεί ένοχοι για τη διανομή φυλλαδίων που ζητούσαν τη θανάτωση των ομοφυλόφιλων (στην υπόθεση είχαμε αναφερθεί ξανά εδώ). Ανακοινώνοντας τις ποινές ο δικαστής υπογράμμισε: “Όπως προέκυψε από τη δίκη είχατε σκοπό να βλάψετε μία ειρηνική κοινότητα… Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί θεμέλιο της δημοκρατίας, αλλά αυτό είναι κάτι που το κοινοβούλιο έλαβε υπόψη ψηφίζοντας τη συγκεκριμένη νομοθεσία με σκοπό να αποτρέψει συμπεριφορές που ανακινούν κοινωνικά μίση και πάθη.”

Την ίδια στιγμή το χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας βάζει στο συρτάρι τη σχετική νομοθεσία που έχει προκαλέσει εδώ και μήνες τις αντιδράσεις όχι μόνο των μισαλλόδοξων αλλά και των κατ’ επάγγελμα υπερασπιστών και συνηγόρων της μισαλλοδοξίας. Σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εποχή που οι λύκοι έχουν ζώσει το μαντρί και κάποιοι απ’ αυτούς ονειρεύονται να περάσουν το κατώφλι της Βουλής, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα υποδέχεται κύματα μεταναστών που η εξαθλίωση μπορεί να οδηγήσει στην αγκαλιά των φανατικών, ο νόμος στερείται ένα πολύτιμο όπλο εναντίον του εξτρεμισμού σε όλες του τις μορφές. Φαίνεται πως όταν κάποιοι μιλούν για δημοκρατία, εννοούν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης…

ΑΣΤΕΓΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΑ GALA: ΟΙ ΓΚΕΪ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Στο στόχαστρο των “αγανακτισμένων” της Νέας Υόρκης βρέθηκε χτες η απόφαση της οργάνωσης Human Rights Campaign -που έχει αναλάβει την προώθηση των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή- να τιμήσει την επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs για τις επιδόσεις της σχετικά με την προστασία των ομοφυλόφιλων εργαζομένων από τις διακρίσεις. Η δεξίωση, τα έσοδα της οποίας διατέθηκαν για τους σκοπούς της οργάνωσης, έγινε σε πολυτελές κεντρικό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης με εισιτήριο 650 δολάρια το κεφάλι.

Η εκδήλωση προκάλεσε την οργή ακτιβιστών της ομάδας “Queer Occupy Wall Street” που συγκεντρώθηκαν έξω από το χώρο της δεξίωσης φωνάζοντας συνθήματα, ενώ ορισμένοι εισέβαλαν και στο λόμπι του ξενοδοχείου. Οι διαδηλωτές κατηγορούν τις επενδυτικές τράπεζες για μαζικές απολύσεις εργαζομένων, την πολιτική ανταμοιβής των στελεχών τους αλλά και για αποφάσεις τους που οδήγησαν στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, όπως η τιτλοποίηση επισφαλών στεγαστικών δανείων τα οποία στη συνέχεια πουλούσαν ως επενδυτικά προϊόντα σε άλλες τράπεζες. Η Goldman Sachs έχει κατηγορηθεί και για το ρόλο της στην ελληνική κρίση όταν βοήθησε να καμουφλαριστεί μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους ως “τιτλοποίηση μελλοντικών εσόδων από τα διόδια” προκειμένου να μπει απρόσκοπτα η Ελλάδα στο ευρώ.

Oι ακτιβιστές καταλογίζουν στα στελέχη της Human Rights Campaign ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την καριέρα τους και τις πολύτιμες διασυνδέσεις που αποκτούν με κυβερνητικούς και επιχειρηματικούς κύκλους και λιγότερο με την πρόοδο των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων που παραμένει βασανιστικά αργή. Και τους καλούν να συνεργάζονται περισσότερο με οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και λιγότερο με τις μεγάλες πολυεθνικές, βάζοντας στόχο την πλήρη ισότητα των ομοφυλόφιλων πολιτών μέχρι το 2014, 50η επέτειο της νομοθεσίας που απαγόρευσε τις φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ.

Από τη μεριά της, η Human Rights Campaign απαντά ότι δεν μπορεί να αγνοήσει εταιρείες που διαθέτουν τεράστια οικονομική δύναμη και έχουν υιοθετήσει πολιτικές ίσων ευκαιριών και καταπολέμησης της ομοφοβίας στους εργασιακούς χώρους. Η Goldman Sachs συγκαταλέγεται φέτος στις 190 εταιρείες που έλαβαν “άριστα” από την οργάνωση σχετικά με την ίση μεταχείριση των ομοφυλόφιλων εργαζόμενων. Και ο πρόεδρος της τράπεζας Λόιντ Μπλάνκφαιν πρωταγωνίστησε πρόσφατα σε σποτάκι υπέρ του γάμου για τα ζευγάρια ίδιου φύλου με το σύνθημα “Η ισότητα είναι καλή για την οικονομία”, γεγονός που θεωρείται ορόσημο στο συντηρητικό περιβάλλον του τραπεζικού κλάδου.

Παραμένει βεβαίως μια τεράστια συζήτηση το κατά πόσο τα δικαιώματα των γκέι χρησιμοποιούνται με λογική δημοσίων σχέσεων από φορείς που θέλουν να βελτιώσουν την εικόνα τους σε προοδευτικά τμήματα της κοινής γνώμης… Ένα θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί και παλιότερα εδώ.

Την ίδια στιγμή στα σοκάκια, τα παγκάκια, τις εισόδους των καταστημάτων και τις σκάλες του μετρό γύρω από τα πολυτελή ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν ένα ζεστό και ασφαλές καταφύγιο τις παγωμένες χειμωνιάτικες νύχτες. Υπολογίζεται ότι ανάμεσα στους νεαρούς άστεγους της πόλης, ένα ποσοστό της τάξης του 40% είναι γκέι, λεσβίες, αμφί ή τρανς παιδιά που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να βγουν στο δρόμο. Την ίδια στιγμή τα κρεβάτια στα καταφύγια των άστεγων είναι ελάχιστα. Ο φωτογράφος Καρλ Σισιλιάνο προσπάθησε να πλησιάσει αυτά τα παιδιά δημιουργώντας ένα εξαιρετικό φωτογραφικό αφιέρωμα που μας θυμίζει ότι μακριά από τον κόσμο της εξουσίας και του χρήματος, περισσότερο ευάλωτοι απέναντι στην κρίση είναι όσοι εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους στερούνται την οικογενειακή και κοινωνική στήριξη που για άλλους είναι δεδομένη…

ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ: ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ

Ο φωτογράφος Brian Jenkic απαθανατίζει το μοντέλο Sam Webb και τον πατέρα του Andrew γύρω από το κοινό τους πάθος: τις μηχανές.

Eίχαν φωτογραφηθεί ξανά μαζί στο παρελθόν, για το περιοδικό Vogue.