[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]
Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι μία φράση που διάβασα στο μπλογκ του Gay means Happy σχετικά με τους ομοφυλόφιλους που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά: “Θα μου πείτε, σιγά το πρόβλημα, μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω παρένθετης μητέρας, όπως έκανε ο Ρίκι Μάρτιν και έγινε το πρότυπο των αμερικανών ομοφυλόφιλων και της υπόλοιπης οικουμένης.” Και αυτή εδώ η προχτεσινή είδηση που μετέδωσε το γαλλικό πρακτορείο: «Το υπουργείο εσωτερικών της Ινδίας ανακοίνωσε ότι απαγορεύει την πρόσβαση σε υπηρεσίες παρένθετης μητρότητας για τα ζευγάρια ίδιου φύλου αλλά και μεμονωμένα ανύπαντρα άτομα. Η απόφαση που διανεμήθηκε στις πρεσβείες των ξένων χωρών ορίζει ότι από εδώ και στο εξής θα γίνονται δεκτά από το εξωτερικό μόνο ανδρόγυνα παντρεμένα για δύο χρόνια τουλάχιστον».
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει σε αυτό το θέμα περισσότερα κοινά με την Ινδία παρά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Και αυτό γιατί στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη η παρένθετη μητρότητα αντιμετωπίζεται ως αντι-φεμινιστική ιεροσυλία που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και απαγορεύεται δια ροπάλου στη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία, την Ισπανία και τις σκανδιναβικές χώρες. Η Αγγλία και η Ολλανδία δεν την απαγορεύουν αλλά δίνουν το δικαίωμα στην παρένθετη μητέρα να υπαναχωρήσει και να κρατήσει το παιδί, καθώς δεν αναγνωρίζουν καμία σχετική συμφωνία. Σε αντίθεση με τον 'Ελληνα νομοθέτη, οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί του μάλλον δεν πείθονται ότι υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει ο θεσμός της παρένθετης μητρότητας «αλτρουιστικά» και χωρίς την καταβολή σχετικής αμοιβής, πάνω ή κάτω από το τραπέζι. Επιλέγουν λοιπόν να την απαγορεύσουν πλήρως αντί να δώσουν έμμεσα την ευλογία τους σε «αθέμιτες» συναλλαγές.
Αντίθετα η Ελλάδα αναγνωρίζει την παρένθετη μητρότητα «χωρίς αμοιβή» ήδη με το νόμο 3089 του 2002. Μάλιστα όπως διαβάζουμε εδώ (σελίδα 5) η σχετική νομοθεσία στην κατά τα άλλα καθυστερημένη και «θρησκόληπτη» Ελλάδα θεωρείται «η πιο ολοκληρωμένη και προοδευτική ευρωπαϊκή νομοθεσία για την ιατρική υποβοηθούμενη αναπαραγωγή»! Ο Έλληνας νομοθέτης δίνει το δικαίωμα να καταφύγουν σε παρένθετη μητέρα (πάντα «χωρίς αμοιβή») όχι μόνο παντρεμένα ανδρόγυνα, αλλά και ανύπαντρες γυναίκες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν, ακόμα και ανδρόγυνα σε ελεύθερη συμβίωση. Μοναδική προϋπόθεση να λάβουν σχετική άδεια από το πρωτοδικείο και η παρένθετη μητέρα να είναι Ελληνίδα για να μην γίνεται εκμετάλλευση γυναικών από φτωχές χώρες.
Δεν ξέρω τι είναι περισσότερο ειρωνικό: Ότι ο νομοθέτης δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο θα φτώχαιναν μέσα σε λίγα χρόνια οι Ελληνίδες; Ή ότι πιστεύει σοβαρά πως υπάρχει κάποια Ελληνίδα (πέρα από πολύ στενούς συγγενείς) που θα κυοφορήσει το παιδί κάποιου άλλου «χωρίς αμοιβή»;
Βεβαίως υπάρχουν όρια στην προοδευτικότητα και την καλή (ή μάλλον αφελή) προαίρεση του Έλληνα νομοθέτη να διευκολύνει τα ζευγάρια που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Και αυτά τα όρια έχουν πολλά κοινά με τα αντίστοιχα όρια του νομοθέτη στην Ινδία! Όπως διαβάζουμε παρακάτω (σελίδα 29) στην Ελλάδα «η απόκτηση τέκνου από ζευγάρι ανδρών είναι αδύνατη αφού …η κυοφορία για λογαριασμό άλλου επιτρέπεται μόνο ύστερα από αίτηση γυναίκας που αδυνατεί για ιατρικούς λόγους να κυοφορήσει. Επομένως αποκλείεται η κυοφορία υπέρ κάποιου άνδρα ή ζευγαριού ανδρών. Όσον αφορά σε ζευγάρια γυναικών ο αποκλεισμός προκύπτει από το άρθρο 1456 του Α.Κ. Σύμφωνα με αυτό η παρένθετη μητρότητα επιτρέπεται μόνο σε άγαμη και χωρίς σύντροφο γυναίκα ή σε γυναίκα που συζεί σε ελεύθερη ένωση με άνδρα. Άρα αποκλείεται η ιατρική αρωγή σε γυναίκες που συζούν και επιθυμούν να αποκτήσουν από κοινού τέκνο».
Δεν αποτελεί βεβαίως μυστικό ότι η παρένθετη μητρότητα αποτελεί ίσως τη μόνη διαθέσιμη διέξοδο για ζευγάρια ανδρών που θέλουν να αποκτήσουν παιδί, ακόμα και σε χώρες όπου επιτρέπεται η υιοθεσία (το γιατί μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) Απόδειξη για αυτό είναι σταρ όπως ο Ρίκι Μάρτιν και ο Έλτον Τζον που έχουν καταφύγει έναντι αμοιβής σε αντίστοιχες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Εκεί ο νομοθέτης δεν μοιράζεται τις αναστολές της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, αλλά ούτε και την υποκρισία της ελληνικής νομοθεσίας: Στη laissez-faire Αμερική η παρένθετη μητρότητα αναγνωρίζεται ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή εμπορική συναλλαγή με τα σχετικά συμβόλαια να διέπονται από τη νομοθεσία της κάθε πολιτείας.
Αυτό που δεν συμβαίνει ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Αμερική είναι τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά της ελληνικής πολιτείας: Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες η παρένθετη μητρότητα απαγορεύεται για όλους (έστω κι αν η καθολική απαγόρευση βαραίνει δυσανάλογα τα γκέι ζευγάρια). Αντίθετα στην Αμερική η πρόσβαση είναι ελεύθερη επίσης σε όλους, εφόσον βεβαίως διαθέτουν το χρήμα που εκεί αγοράζει τα πάντα. Όσο για την ελληνική νομοθεσία, στην υποκρισία της «χωρίς αμοιβή» παρένθετης μητρότητας προστίθεται και η διάκριση σε βάρος των ζευγαριών ίδιου φύλου.
Αλλά αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, που διάφοροι προοδευτικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης συχνά αποκαλούν «Τεχεράνη της Ευρώπης», η πολιτεία τα τελευταία 30 χρόνια ουδέποτε έλαβε σοβαρά υπόψη της τις αντιρρήσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας όταν πρόκειται για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και της ιδιωτικής ζωής των ετεροφυλόφιλων πολιτών. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: «Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας πριν την ψήφιση του Ν. 3089/2002 εξέφρασε την αντίθεσή της στην τεχνητή γονιμοποίηση και άλλες καινοτομίες» (μπορείτε να διαβάσετε ποιες ήταν αυτές οι αντιρρήσεις στη σελίδα 19). Ούτε ο νομοθέτης, ούτε τα ΜΜΕ έδωσαν τότε την παραμικρή σημασία στις αντιρρήσεις της Εκκλησίας. Όπως ουδέποτε έλαβαν υπόψη τους τις αντιρρήσεις της Ιεράς Συνόδου σχετικά με τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων (που παραμένουν παράνομες σε αρκετές άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ συζητείται ξανά η απαγόρευσή τους στη σούπερ προοδευτική Ισπανία), του πολιτικού γάμου, του γρήγορου διαζυγίου ή του συμφώνου συμβίωσης για τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Στην πραγματικότητα οι αντιρρήσεις της Εκκλησίας και των υπερσυντηρητικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας σε ζητήματα όπως ο πολιτικός γάμος, η υιοθεσία, η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και το σύμφωνο συμβίωσης ανασύρονται πολύ βολικά από το συρτάρι σε μία και μοναδική περίπτωση: Όποτε τίθεται στο τραπέζι η επέκταση αυτών των δικαιωμάτων τα οποία ήδη απολαμβάνουν οι ετεροφυλόφιλοι Έλληνες πολίτες και στους ομοφυλόφιλους. Και ανασύρονται ακριβώς από εκείνους τους πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιπούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης που προτιμούν να κρύψουν τη δική τους δυσφορία, τις δικές τους αντιρρήσεις και τη δική τους αδιαφορία πίσω από τα ράσα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.