ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΜΙΜΗΣΗΣ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να αφήσετε και τα δικά σας σχόλια. Όπως μπορείτε να δείτε και στο τέλος της ανάρτησης, το κείμενο βρέθηκε στην τρίτη θέση της λίστας με τα πιο διαβασμένα της A.V. την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!]

 

Η αλήθεια για τον Άλαν Τούρινγκ, λαμπρό επιστήμονα και γκέι οσιομάρτυρα

Με 8 υποψηφιότητες για όσκαρ (ανάμεσά τους τα όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α' ανδρικού για τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Β' γυναικείου ρόλου για την Κίρα Νάιτλι) και εξαιρετική εισπρακτική πορεία στη χώρα μας εδώ και τρεις εβδομάδες, το «Παιχνίδι της Μίμησης» είναι αναμφίβολα η ταινία που κέρδισε τις εντυπώσεις τον φετινό χειμώνα. Το φιλμ στηρίζεται στη βιογραφία του Άλαν Τούρινγκ, του ανθρώπου που θεωρείται πατέρας της επιστήμης της πληροφορικής και έπαιξε κεντρικό ρόλο στην αποκωδικοποίηση των μυστικού κώδικα επικοινωνίας του γερμανικού στρατού για λογαριασμό της Μεγάλης Βρετανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ταυτόχρονα υπήρξε μαζί με τον Όσκαρ Ουάιλντ το πιο διάσημο θύμα της βικτοριανής νομοθεσίας που καταδίωκε τους ομοφυλόφιλους στην πατρίδα του. Βάσει αυτής της νομοθεσίας καταδικάστηκε σε ευνουχισμό μέσω χορήγησης θηλυκών ορμονών και δύο χρόνια αργότερα αυτοκτόνησε.

Πάντως παρά τη μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία της ταινίας, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισημαίνουν ότι οι δημιουργοί της απομακρύνθηκαν σκόπιμα από την ιστορική αλήθεια προκειμένου να δραματοποιήσουν ακόμα περισσότερο τη ζωή μιας έτσι κι αλλιώς ξεχωριστής προσωπικότητας. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τα κύρια σημεία όπου το σενάριο της ταινίας απέχει από την ιστορική πραγματικότητα. Αν δεν την έχετε δει και σκοπεύετε να το κάνετε, να έχετε υπόψη σας ότι παρακάτω αποκαλύπτονται σημαντικά στοιχεία από την πλοκή της ταινίας.

Η εφηβική απώλεια

Όπως φαίνεται και στην ταινία, το γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του έφηβου Άλαν υπήρξε πράγματι ο θάνατος του συμμαθητή του Κρίστοφερ Μόρτον προς τον οποίο έτρεφε ισχυρά ερωτικά συναισθήματα - τα οποία πάντως δεν φαίνεται να βρήκαν ανταπόδοση. Ο θάνατός του στοίχειωσε τον Τούρινγκ για την υπόλοιπη ζωή του, κάνοντάς τον να αναπτύξει ζωηρό ενδιαφέρον για ζητήματα όπως η πιθανότητα επιβίωσης του πνεύματος χωριστά από το σώμα και η δυνατότητα τηλεπαθητικής επικοινωνίας με τους νεκρούς. Όμως ο θάνατος του Μόρτον δεν έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία» στη ζωή του νεαρού Άλαν όπως φαίνεται στην ταινία. Ο Τούρινγκ γνώριζε ότι ο φίλος του έπασχε από φυματίωση και ότι έπρεπε να προετοιμάζεται για το χειρότερο. Και σε αντίθεση με τη σχετική σκηνή της ταινίας, ο διευθυντής του σχολείου δεν φώναξε τον Τούρινγκ στο γραφείο του για να του ανακοινώσει ψυχρά και κοφτά τον θάνατο του φίλου του. Στην πραγματικότητα ο διευθυντής μάζεψε όλα τα αγόρια του σχολείου και προσπάθησε να τα παρηγορήσει με ευγενικό και συμπονετικό τρόπο.

Ο τρελός επιστήμονας και το αγαπημένο του δημιούργημα

Η ταινία παρουσιάζει τον Τούρινγκ ως μια μονήρη μεγαλοφυΐα στα όρια του αυτισμού, χωρίς αίσθηση του χιούμορ και ανίκανου να λάβει υπόψη του τα συναισθήματα των άλλων και να συνεργαστεί μαζί τους. Στην πραγματικότητα, αν και αρκετά απότομος απέναντι σε όσους θεωρούσε πως σπαταλούσαν τον χρόνο του, ο Τούρινγκ είχε φίλους, καταλάβαινε από χιούμορ και συνεργαζόταν χωρίς προβλήματα με τους συνεργάτες του. Στην ταινία η πιο στενή σχέση που αναπτύσσει ο Τούρινγκ είναι με το δημιούργημά του, ένα μηχάνημα που τον βοηθάει να αποκρυπτογραφήσει του μυστικούς κώδικες των γερμανών και το οποίο ονομάζει «Κρίστοφερ» προς τιμή του νεκρού φίλου του. Στην πραγματικότητα, στην αρχική του εκδοχή το μηχάνημα ονομάστηκε «Βόμβα» ενώ το τελικό πρωτότυπο ονομάστηκε «Νίκη» (Victory).

H σχέση του με την Τζόαν Κλαρκ

Η ταινία έχει δεχτεί αρκετές επικρίσεις για το γεγονός ότι απουσιάζουν πλήρως οι ομοφυλοφιλικοί δεσμοί που είχε ο Τούρινγκ στην ενήλικη ζωή του. Αντί γι'αυτό η ταινία παρουσιάζει την Τζόαν Κλαρκ, συνάδελφό του στην υπηρεσία αποκρυπτογραφήσεων του βρετανικού ναυτικού, ως τη σημαντικότερη συναισθηματική παρουσία στη ζωή του μεγάλου επιστήμονα. Η αλήθεια είναι πως ο Άλαν πράγματι αρραβωνιάστηκε την Τζόαν, αν και δεν προχώρησε σε γάμο μαζί της εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του. Όμως η Κλαρκ γνώριζε εξαρχής την αλήθεια και δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Όσο για τη σκηνή που τον επισκέπτεται μετά την καταδίκη του από το δικαστήριο, αυτή είναι εντελώς φανταστική. Στην πραγματικότητα ο Τούρινγκ δεν έκρυβε την ομοφυλοφιλία του και ήταν αρκετά ανοιχτός για τα δεδομένα της εποχής. Θεωρούσε ότι αυτή του η ειλικρινής στάση και η μεγαλοφυΐα του μπορούσαν να τον προστατεύσουν, τελικά όμως αποδείχτηκε πως έκανε τραγικό λάθος.

Ένα δίλημμα ζωής και θανάτου

Ίσως η πιο εκβιαστικά μελοδραματική σκηνή της ταινίας είναι εκείνη όπου η ομάδα του Τούρινγκ αποκρυπτογραφεί μήνυμα του γερμανικού ναυτικού για επίθεση σε μια νηοπομπή όπου υπηρετεί ο αδελφός ενός από τα μέλη της ομάδας. Αρνούμενος να κρίνει με βάση το συναίσθημα ο Τούρινγκ αποφασίζει να μην ειδοποιήσει το ναυτικό για την επίθεση, ώστε να μην καταλάβουν οι γερμανοί ότι έχει σπάσει τον κώδικα. Στην πραγματικότητα βέβαια η ομάδα απλώς διαβίβαζε στους ανωτέρους της τα μηνύματα που αποκρυπτογραφούσε. Οι επιχειρησιακές αποφάσεις λαμβάνονταν σε πολύ ψηλότερα κλιμάκια της ιεραρχίας και η ομάδα δεν τις γνώριζε καν. Αυτό που ισχύει είναι ότι η αποκρυπτογράφηση του μυστικού κώδικα των γερμανών με την ονομασία "Enigma" έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη επικράτηση των συμμάχων κατά τη «Μάχη του Ατλαντικού» όταν τα γερμανικά υποβρύχια προσπαθούσαν να ανακόψουν τον ανεφοδιασμό της Μ. Βρετανίας από τις ΗΠΑ.

Ο κατάσκοπος των σοβιετικών

Ίσως η χειρότερη παραποίηση της ιστορίας από τη μεριά των δημιουργών της ταινίας ισοδυναμεί με συκοφαντία σε βάρος του Τούρινγκ, τον οποίο παρουσιάζουν να προδίδει την πατρίδα του συγκαλύπτοντας έναν σοβιετικό πράκτορα. Ο Τζον Κέρνκρος, ένας από τους πέντε απόφοιτους του Κέιμπριτζ που υπήρξαν πράκτορες για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης, υπηρέτησε πράγματι στο πάρκο Μπλέτσλεϊ κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ήταν όμως σε εντελώς διαφορετική μονάδα από τον Τούρινγκ και, με δεδομένη την άκρα μυστικότητα και την πλήρη στεγανοποίηση μεταξύ των διάφορων υπηρεσιών, είναι απίθανο οι δυο τους να είχαν συναντηθεί. Στην ταινία ο Τούρινγκ ανακαλύπτει πως ο Κέρνκρος είναι κατάσκοπος αλλά αποφασίζει να τον καλύψει όταν ο τελευταίος τον εκβιάζει με αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του. Συν τοις άλλοις, με αυτό τον τρόπο η ταινία εμμέσως ενστερνίζεται την προκατάληψη της εποχής ότι οι γκέι σε ευαίσθητα πόστα αποτελούσαν «κίνδυνο» για την εθνική ασφάλεια.

Η σύλληψη και η καταδίκη

Η εμμονή της ταινίας με τους ...σοβιετικούς πράκτορες συνεχίζεται και στο κομμάτι που αναφέρεται στη σύλληψη του Τούρινγκ από την αστυνομία. Στην ταινία ένας επιθεωρητής που έχει αναλάβει την υπόθεση μιας καταγγελίας γειτόνων για διάρρηξη στο σπίτι του Τούρινγκ, τον υποπτεύεται για πράκτορα των σοβιετικών όταν ανακαλύπτει πως τα αρχεία σχετικά με τη στρατιωτική του υπηρεσία έχουν εξαφανιστεί. Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Τούρινγκ κατήγγειλε τη διάρρηξη στην αστυνομία, υπέπεσε όμως σε αντιφάσεις προσπαθώντας να κρύψει από τους αστυνομικούς το γεγονός ότι γνώριζε και είχε ερωτικές σχέσεις με τον δράστη. Τελικά αναγκάστηκε να ομολογήσει, γεγονός που οδήγησε στην καταδίκη του από το δικαστήριο σύμφωνα με τους ομοφοβικούς νόμους της εποχής με την κατηγορία της «ασέλγειας».

---

* Με πληροφορίες από εδώ

“ΘΑ ΠΟΛΙΤΕΥΤΩ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΟΥ Ή ΚΑΘΟΛΟΥ”

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

 

Ο υποψήφιος με το Ποτάμι Νικόλας Γιατρομανωλάκης μιλάει στον Gay super hero.

40χρονών σήμερα, με σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό και θητεία σε μεγάλες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Ποταμιού. Στις ευρωεκλογές ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία του κόμματος και βρέθηκε ανάμεσα στους δέκα πρώτους σε σταυρούς πανελλαδικά. Σήμερα βάζει υποψηφιότητα στην Α' Αθηνών. Μια υποψηφιότητα που έχει ταράξει τα νερά, θέτοντας μεταξύ άλλων και ζητήματα διαφορετικότητας στην ελληνική πολιτική ζωή. Τον συναντήσαμε για να μας τα πει με δικά του λόγια.

GSH: Στο προεκλογικό σας μανιφέστο διαβάζω: «Διεκδικώ ισονομία, ίσα δικαιώματα για όλους.» Μετά πηγαίνω στις 99 βασικές θέσεις του Ποταμιού και στην 25η διαβάζω «Ως προς τον σεβασμό των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών η Ελλάδα οφείλει εναρμόνιση με τις πρακτικές της δυτικής Ευρώπης. Για αυτό ζητάμε αναγνώριση συμφώνου συμβίωσης για όλα τα ζευγάρια που να τα καλύπτει σε ζητήματα ασφάλισης, κληρονομιάς και νομικής αναγνώρισης.»

Τη στιγμή που σε 12 χώρες της Ευρώπης ισχύει ο πολιτικός γάμος και η υιοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια, για ποια «ισονομία» και «εναρμόνιση με την Ευρώπη» μιλάμε όταν περιοριζόμαστε στο σύμφωνο συμβίωσης;

ΝΓ: Προσωπικά είμαι υπέρ του πολιτικού γάμου και της υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια. Και στο Ποτάμι δεν νομίζω ότι υπάρχουν ιδιαίτερες αντιρρήσεις επ' αυτού ούτως ή άλλως. Επομένως δεν υπήρχε θέμα κάποιας «κόντρας» που μας ανάγκασε να συμφωνήσουμε στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Επίσης αν ψάξετε στις αρχικές μας θέσεις, όχι μόνο στο συνέδριο του Λαυρίου αλλά και πιο πριν, το Ποτάμι είχε θίξει το ζήτημα του πολιτικού γάμου. Θεωρώ ότι οι 99 θέσεις είναι ένα ζωντανό κείμενο που εξελίσσεται. Πολλές από αυτές τις θέσεις έχουν ήδη εμπλουτιστεί, αναθεωρηθεί και επεκταθεί. Θεωρώ ότι και αυτή θα πρέπει να ακολουθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.

Μια που μιλάτε για «εμπλουτισμό», υπάρχουν και ζητήματα διακρίσεων πέρα από το σύμφωνο και τον γάμο για τα οποία το Ποτάμι δεν αναφέρει τίποτα. Ενδεικτικά αναφέρω τον αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από τη νομοθεσία περί υποβοηθούμενης αναπαραγωγής του 2002. Ή τον αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων αντρών από την αιμοδοσία. Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στο Ποτάμι που έχουν αναλάβει να εμβαθύνουν το συγκεκριμένο «χαρτοφυλάκιο»;

Κάθε θέμα μέσα στο Ποτάμι το έχει αναλάβει μια επιτροπή, η λεγόμενη επιτροπή «Δια ταύτα». Υπάρχει ένα άτομο που είναι υπεύθυνο για αυτά τα ζητήματα. Αυτή τη στιγμή υπεύθυνη του Τομέα Πολιτικής που ασχολείται με τα δικαιώματα των φύλων είναι η κ. Κωνσταντίνα Ηλιοπούλου. Εκείνη έχει αναλάβει και τα ΛΟΑΤ ζητήματα.

Πολλά γράφτηκαν τελευταία για το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του κόμματός σας με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Τί ήταν αυτό που έκανε το Ποτάμι να εξετάσει την υποψηφιότητα ενός τόσο αμφιλεγόμενου προσώπου; Εσείς είχατε κάποιο ρόλο σε αυτή την υπόθεση;

Προσωπικά επειδή είμαι υποψήφιος στην Αθήνα δεν είχα κάποιο ρόλο στη διαδικασία αξιολόγησης των υποψηφίων παρά μόνο σε κάποιες περιοχές της επαρχίας. Πάντως νομίζω πως η υποψηφιότητα Βαλλιανάτου δεν εξετάστηκε ως μία μεμονωμένη υποψηφιότητα αλλά ως μία ευρύτερη συνεργασία με το κόμμα του, τη Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Ένας συνδυασμός που έχει απειροελάχιστη εκλογική δύναμη...

Είναι ένα μικρό κόμμα όπου όμως σε πολλά ζητήματα υπάρχει μία σχετική ταύτιση απόψεων με το Ποτάμι. Σε ζητήματα οικονομίας της αγοράς, σε ζητήματα δικαιωμάτων της ΛΟΑΤ κοινότητας, σε ζητήματα διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος κτλ. Ίσως η Φιλελεύθερη Συμμαχία να είναι λίγο πιο μονοθεματική σε κάποια θέματα σε σχέση με το Ποτάμι, αλλά υπήρχε ένα κοινό πεδίο συζήτησης, αν μη τι άλλο.

Αμέσως μετά η μέχρι πρότινος άγνωστη «Πρωτοβουλία του Κέντρου» που λέει ότι πρόσκειται στο ΠαΣοΚ σας επιτέθηκε προσωπικά λέγοντας ότι «εκμεταλλεύεστε τον σεξουαλικό σας προσανατολισμό για να προβληθείτε» και ότι «δεν είστε ο μόνος ανοιχτά ΛΟΑΔ υποψήφιος». Που αποδίδετε εσείς αυτή την επίθεση;

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι ουδέποτε είπα πως ήμουν ο μοναδικός ΛΟΑΤ υποψήφιος στις Ευρωεκλογές. Το αποσαφηνίζω αυτό. Επίσης μακάρι να ήταν τόσο δημοφιλές να είναι κάποιος γκέι στην Ελλάδα ώστε να μπορεί να κατηγορηθεί κιόλας ότι το χρησιμοποιεί για ψηφοθηρία! Αλλά δεν πάνε έτσι τα πράγματα. Από κει και πέρα ξέρω ακριβώς τι έχει γίνει και ποιοι ενοχλήθηκαν. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχει τόση σημασία να αναφερθώ σε ονόματα. Μια που το θίξαμε όμως να προσθέσω ότι μπορεί να είμαι ένας ανοιχτά γκέι υποψήφιος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να εκπροσωπήσω με επάρκεια όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.

Διάβασα κάπου που γράφετε «Αυτές είναι οι επιλογές μου, ο τρόπος να διαχειριστώ το πένθος μου. Είτε μπαίνω στην πολιτική και προσπαθώ να την αλλάξω από μέσα είτε φεύγω από τη χώρα.» Τι κάνει κάποιον με τις δικές σας σπουδές να μείνει στην Ελλάδα;

Δεν αποφάσισα να μείνω, αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα. Δούλευα στο εξωτερικό και κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να γυρίσω. Γύρισα σε μία εποχή, το 2002, όπου τα πράγματα ενδεχομένως φαινόταν καλύτερα, υπήρχε μια επίπλαστη ευημερία. Και γύρισα γιατί ουσιαστικά σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι «μεγαλύτερο ψάρι σε μικρότερη λίμνη», για να είμαι απολύτως ειλικρινής. Και γιατί βαριόμουν λιγάκι τη δουλειά μου εκεί. Στην Αμερική έκανα μια δουλειά που ήταν πιο ακαδημαϊκή και είχα βαρεθεί κάπως. Ήθελα να κάνω κάτι πιο ενεργητικό, πιο δραστήριο και να μεταπηδήσω από τον ακαδημαϊκό στον επιχειρηματικό τομέα. Μου έγινε μια ενδιαφέρουσα επαγγελματική πρόταση στην Ελλάδα και κάπως έτσι γύρισα. Και από τότε μέχρι το 2013, δηλαδή 11 χρόνια, είχα μία σταθερή πορεία στον ιδιωτικό τομέα και μπόρεσα να κάνω αρκετά πράγματα ενδιαφέροντα και δημιουργικά. Κάπως έτσι παρέμεινα στη χώρα, παρόλο που πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να φύγω.

Τώρα με την κρίση έχετε μπει στον πειρασμό;

Έχω μπει στον πειρασμό αλλά δεν είναι τόσο η κρίση που με κάνει να θέλω να φύγω ή να θέλω να μείνω. Δεν είναι αυτό το κριτήριό μου. Το κριτήριό μου είναι κατά πόσο είναι μια χώρα στην οποία αισθάνομαι καλά για να ζω, κατά πόσο με καλύπτει η καθημερινότητά της ή νιώθω ότι θίγομαι ως πολίτης στην κοινωνία αυτή, ποια είναι η ποιότητα ζωής μου. Δεν είναι θέμα οικονομικό γιατί επαγγελματικά θεωρώ ότι με γνωρίζουν στην αγορά και μπορώ να αντεπεξέλθω. Δεν έχω το φοβερό άγχος του πως θα βρω μια δουλειά, νομίζω ότι θα μπορούσα να διευθετήσω αυτό το θέμα. Αυτή τη στιγμή δουλεύω free-lance για να μπορώ να το συνδυάζω με το Ποτάμι. Και εννοείται πως η πολιτική δεν αποτελεί για μένα μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης.

Βλέπω όμως ότι σπουδάσατε πολιτικές επιστήμες εδώ και δημόσια πολιτική στο Harvard. Δεν υπήρχε από τότε στο πίσω μέρος του μυαλού σας κάποια σκέψη για ενασχόληση με τα κοινά;

Φυσικά την είχα αυτή τη σκέψη. Ήμουν πολύ στοχευμένος από μικρός. Ακόμα και με το περίεργο σύστημα που έχουμε στην Ελλάδα, όπου άλλη σχολή θέλεις και σε άλλη καταλήγεις τελικά, μπήκα εκεί που ήθελα. Σπούδασα αυτό που ήθελα να σπουδάσω. Και αυτό συνεχίστηκε και με το μεταπτυχιακό μου στην Αμερική. Υπήρχε η σκέψη όλο αυτό τον καιρό, αλλά από την άλλη κρατιόμουν πολύ συνειδητά έξω από όλο αυτό για χρόνια. Και αυτό γιατί αφενός δεν αισθανόμουν καμία εμπιστοσύνη στο να συνεργαστώ με κάποιο από τα κόμματα που υπήρχαν μέχρι πρότινος, αφετέρου γιατί έπρεπε κι εγώ ο ίδιος να ωριμάσω και να συνειδητοποιήσω τι θα σήμαινε για τη δική μου ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της μία εμπλοκή με την πολιτική. Και να το αποδεχτώ.

Δηλαδή πριν το Ποτάμι δεν υπήρξε καμία πολιτική ενασχόληση;

Γνώριζα και γνωρίζω ανθρώπους και κομμάτι της δουλειάς μου στις εταιρείες που δούλευα ήταν το λεγόμενο «government affairs» για παράδειγμα. Αλλά δεν υπήρξα μέλος κανενός κόμματος. Η πρώτη φορά που έχω εγγραφεί ως μέλος κάποιου κόμματος είναι με το Ποτάμι όπου ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη. Νομίζω ότι δεν έχω ψηφίσει ποτέ δεύτερη φορά το ίδιο κόμμα πριν προκύψει το Ποτάμι.

Κατεβαίνετε στην Α΄ Αθηνών στο ίδιο ψηφοδέλτιο με παλαίμαχους της πολιτικής όπως ο βουλευτής κ. Λυκούδης που έρχεται από τη ΔημΑρ και η ευρωβουλευτής κ. Ποδηματά από το ΠαΣοΚ. Πόσο ρεαλιστική θεωρείτε την πιθανότητα να εκλεγείτε τελικά;

Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά. Προφανώς πρόκειται για δύο ανθρώπους με μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα σε σχέση με μένα. Και προφανώς αυτό τους δίνει ένα προβάδισμα. Από κει και πέρα δεν νομίζω ότι κανείς υποσχέθηκε σε κανέναν ότι τα πράγματα στην πολιτική είναι δεδομένα.

Δεν θα μπορούσατε να κατεβείτε σε κάποια άλλη περιφέρεια ας πούμε;

Ναι θεωρητικά θα μπορούσα να κατέβω π.χ. στο Ηράκλειο γιατί η καταγωγή μου είναι από την Κρήτη. Από την άλλη θεωρώ πολύ υποκριτικό να κατέβω υποψήφιος σε μια περιοχή όπου έχω περάσει συνολικά στη ζωή μου δέκα μέρες. Συνειδητά κατεβαίνω στην Αθήνα. Είναι το μέρος όπου γεννήθηκα, το μέρος όπου ζω, το μέρος όπου εργάζομαι και ήταν η μόνη περιφέρεια που πέρασε από το μυαλό μου για να είμαι υποψήφιος.

Μια που κατεβαίνετε συνειδητά ως υποψήφιος στο κέντρο της Αθήνας πρέπει να σας πω ότι η πρώτη φορά που πρόσεξα το όνομά σας ήταν όταν ασκήσατε κριτική σε πρωτοβουλίες όπως οι Atenistas και το Rethink Athens. Πρωτοβουλίες που είχαν γερή στήριξη από διάφορα ΜΜΕ και οικονομικούς κύκλους. Δεν είναι ριψοκίνδυνο αυτό για έναν νέο με πολιτικές φιλοδοξίες;

Οι ίδιοι θεωρούν ότι δεν έχουν καμία τέτοια στήριξη και με έχουν κατηγορήσει ότι ψεύδομαι αν λέω ότι έχουν. Ως προς το ρίσκο που αναφέρετε, ουδέποτε έχω κινηθεί με αυτό τον τρόπο. Όταν είπα ότι θα μπω σε αυτή την ιστορία της πολιτικής έδωσα μία πολύ συγκεκριμένη υπόσχεση στον εαυτό μου, και αυτή ήταν ότι θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο. 'Ο,τι και να σημαίνει αυτό. Αν αυτό σημαίνει ότι θα είμαι ανοιχτά γκέι, θα είμαι ανοιχτά γκέι. Αν σημαίνει ότι θα λέω τα πράγματα με το όνομά τους, θα λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν σκοπεύω να αλλάξω αυτό που είμαι προκειμένου να γίνω αρεστός σε έναν ευρύτερο κύκλο. Το ξέρω πως αυτό σημαίνει ότι μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να εκλεγώ. Αλλά τι νόημα έχει να εκλεγώ και να καταλήξω να είμαι κάτι άλλο; Από κει και πέρα για να είμαι δίκαιος θέλω να πω το εξής: Υπάρχουν δράσεις των Atenistas που τις εκτιμώ και θεωρώ πως έχουν βοηθήσει. Η αντίρρηση που είχα στο άρθρο στο οποίο αναφέρεστε ήταν σχετικά με το κατά πόσο κάθε αυθόρμητη ομάδα πολιτών έχει το δικαίωμα αυτεπαγγέλτως να παρεμβαίνει σε κάποιο δημόσιο χώρο. Από τη μεριά τους οι ίδιοι λένε ότι είχαν ρωτήσει τους περίοικους και είχαν πάρει την έγκρισή τους. Εγώ θεωρώ ότι τέτοιες οργανώσεις έχουν ρόλο και λόγο ύπαρξης, απλώς θα μπορούσαν να κάνουν άλλα πράγματα και πιο ουσιαστικά.

Αν είχατε τη δύναμη να αλλάξετε μόνο ένα πράγμα στην Αθήνα ποιο θα ήταν αυτό;

Για μένα η τοπική αυτοδιοίκηση είναι η καλύτερη μορφή πολιτικής. Έχω σκεφτεί ένα περίπλοκο σύστημα το οποίο όμως θα μπορούσε με πολύ απλό τρόπο να κάνει ένα streamlining όλων των δημοσίων έργων που αναλαμβάνουν οι διάφορες υπηρεσίες στην Αθήνα. Δηλαδή έρχεται η ΔΕΗ σκάβει τον δρόμο, τον κλείνει μετά, έρχεται η ΕΥΔΑΠ λίγο μετά στον ίδιο δρόμο και κάνει το ίδιο, μετά το φυσικό αέριο κτλ. Έχω σκεφτεί ένα σύστημα που θα ενοποιούσε αυτές τις διαδικασίες με πολύ μικρότερο κόστος και ταλαιπωρία για τους πολίτες. Μπορεί να ακούγεται πεζό αλλά θεωρώ ότι πρωταρχικός ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι να ασχολείται με την καθημερινότητα του πολίτη. Επομένως αν μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα πράγμα, αυτό θα έκανα. Η Αθήνα έχει χίλια-δυο προβλήματα, αλλά θα ξεκινούσα από ζητήματα υποδομών.

Και αν καταφέρετε τελικά να εκλεγείτε βουλευτής, με ποια θέματα θα θέλατε να ασχοληθείτε στη Βουλή;

Αφενός με θέματα δικαιωμάτων που είναι ένα κομμάτι στο οποίο η Ελλάδα πάσχει πάρα πολύ. Αφετέρου με οτιδήποτε μπορεί να ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα και να άρει εμπόδια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο κομμάτι αυτό. Από τις ασφαλιστικές εισφορές μέχρι τα διάφορα κίνητρα και αντικίνητρα που υφίστανται κτλ. Επιπλέον με κάποιους τομείς αιχμής όπου θεωρώ ότι η ελληνική οικονομία θα μπορούσε να έχει συγκριτικό πλεονέκτημα. Για παράδειγμα ο τομέας πολιτικής που έχω αναλάβει στο Ποτάμι είναι τα θέματα της ναυτιλίας. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον κομμάτι γιατί πρόκειται για έναν πολύ παραδοσιακό κλάδο ο οποίος όμως έχει τεράστιες προοπτικές και θα μπορούσε κανείς να τον δει με φρέσκα μάτια. Είναι μία πρόκληση για μένα και γι'αυτό συζητάμε πάρα πολύ με φορείς ναυτιλιακούς κτλ.

Προηγουμένως μιλήσαμε για «αναγνωρίσιμους» στα ψηφοδέλτια του Ποταμιού στην Α' Αθήνας. Και στη Β' Αθηνών όμως βλέπουμε στο Ποτάμι αντίστοιχα φαινόμενα μετεγγραφών όπως οι κκ Ψαριανός και Τατσόπουλος. Δεν υπάρχει κίνδυνος να πάρουν τη θέση κάποιων άλλων λιγότερο «αναγνωρίσιμων», αλλά που ενδεχομένως θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα στη Βουλή και λιγότερα στα τηλεπαράθυρα και τα social media;

Ενδεχομένως ναι. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένοι είναι οι ψηφοφόροι να κάνουν μία ενδελεχή έρευνα πριν πάνε στην κάλπη και επιλέξουν κάποιους υποψήφιους. Από κει και πέρα οι δύο που αναφέρατε έχουν επιδείξει μια συνεπή στάση σε μία σειρά από πράγματα και επομένως υπάρχει μία μεγάλη μερίδα του κοινού που τους εκτιμά και ενδεχομένως θέλει να τους στηρίξει. Άλλωστε είναι μύθος ότι όλοι οι υποψήφιοι ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Η δημοκρατία δεν είναι ένα πολίτευμα που εξισώνει τα πάντα, ειδικά με έναν τόσο στρεβλό εκλογικό νόμο όπου μία περιφέρεια όπως η Β' Αθηνών π.χ. εκλέγει 44 βουλευτές, δηλαδή σχεδόν το 1/6 του ελληνικού κοινοβουλίου. Και όπου ένας άνθρωπος παντελώς άγνωστος είναι εξαιρετικά δύσκολο να καλύψει μια τόσο μεγάλη περιφέρεια. Από κει και πέρα έχει να κάνει και με τις επιλογές των καναλιών και το κατά πόσο δίνουν προτεραιότητα σε άτομα που θεωρούν ότι μπορεί να ιντριγκάρουν το κοινό τους.

Γράψατε κάπου ότι είστε 40 χρονών, όσο και η Δημοκρατία. Μια που ανήκουμε στην ίδια γενιά γράφετε επίσης ότι η δική μας γενιά είναι «πιο μορφωμένη, πιο εργατική, πιο ανοιχτή, πιο ηθική». Αναρωτιέμαι πόσο δίκαιο είναι να διαχωρίζουμε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με βάση τη γενιά στην οποία ανήκουν...

Δεν θεωρώ ότι είναι πρόβλημα γιατί ο διαχωρισμός των γενεών αυτή τη στιγμή είναι κάτι δεδομένο. Μιλούσα για παράδειγμα πριν κάτι μήνες με μία ολλανδέζα ευρωβουλευτή η οποία έλεγε ότι η μεγαλύτερη ανισότητα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη δεν είναι η ανισότητα μεταξύ Βορρά-Νότου ή Ανατολής-Δύσης, είναι η ανισότητα μεταξύ των γενεών. Καταρχάς είναι το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα που επιβαρύνει δυσανάλογα τους νεότερους. Έπειτα, λόγω της κρίσης, η δική μας γενιά θα είναι η πρώτη που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες. Δεν προσπαθώ να υποδαυλίσω έναν «πόλεμο» μεταξύ των γενεών, προφανώς δεν επιδιώκω κάτι τέτοιο. Απλώς πιστεύω ότι σε κάθε κοινωνία γίνονται αλλαγές κατά κύματα και τα κύματα αυτά ταυτίζονται με τις διάφορες γενεές που έρχονται. Και αυτό σημαίνει εκ των πραγμάτων ότι βλέπουμε διαφορετικά μοτίβα συμπεριφοράς ανά γενιά. Αυτό μπορούμε να το δούμε και στα εκλογικά αποτελέσματα.

Δηλαδή συμφωνείτε με αυτό που είπε ο Καμμένος «κλείστε τους παππούδες στο σπίτι»;

Όχι, δεν συμφωνώ με αυτό. Τι σημαίνει «κλείστε τους παππούδες σπίτι»; Αυτό που θα έλεγα εγώ είναι, εξηγήστε στους παππούδες ορισμένα πράγματα που μπορεί να μην τα βλέπουν αν η πληροφόρησή τους προέρχεται αποκλειστικά από την τηλεόραση.

Το βρίσκω ενδιαφέρον όταν ένας υποψήφιος ανεβάζει κείμενά του στο διαδίκτυο και δεν χρειάζεται να τον κρίνουμε από ένα ξερό βιογραφικό. Κάπου αλλού γράφετε «Απαραίτητη προϋπόθεση για την προώθηση της καινοτομίας είναι να εξαλείψουμε τον φόβο του διαφορετικού μέσα από πολιτικές προστασίας της διαφορετικότητας». Θα θέλατε να το αναπτύξετε λίγο;

Αν είμαστε όλοι το ίδιο πράγμα και σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, αν έχουμε ακριβώς τις ίδιες φιλοδοξίες, τους ίδιους στόχους, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες σπουδές, δεν πρόκειται ποτέ να βγει κάτι καινούριο. Δεν πρόκειται να προκύψει κάτι καινοτόμο αν είμαστε μια κοινωνία που αποτελείται από πανομοιότυπους κλώνους. Επομένως ο καθένας πρέπει να μπορεί να εστιάσει στα συγκριτικά του πλεονεκτήματα, να αξιοποιεί τις δικές του καταστάσεις, καταβολές και εμπειρίες γιατί αυτές είναι που μας διαμορφώνουν και μας διαφοροποιούν. Το να προσπαθείς αυτό το πράγμα να το βάλεις σε ένα κρεβάτι του Προκρούστη επιδιώκοντας να τους κάνεις όλους ίδιους, μόνο κακό μπορεί να κάνει στην κοινωνία γενικά. Επομένως δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο οικονομικό ή άλλο που να δικαιολογεί μία τέτοιου είδους προσέγγιση. Μόνο μέσα από διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικά ενδιαφέροντα και διαφορετικά χαρακτηριστικά μπορεί να προκύψει το καινούριο.

Σας αρέσει η μαγειρική, δηλώνετε καλοφαγάς και ανεβάζετε συνταγές στο διαδίκτυο. Πιστεύετε πως ο έρωτας περνάει από το στομάχι;

Όχι νομίζω ότι στον κάθε άνθρωπο ο έρωτας περνάει από κει που θέλει να περάσει. Ας πούμε εμένα δεν περνάει από το στομάχι. Ισχύει ότι μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω. Το βρίσκω πολύ δημιουργικό, θεωρώ ότι κρύβει μέσα του χημεία. Και όταν λέω χημεία δεν εννοώ «μαγεία» αλλά κυριολεκτικά χημικές ενώσεις, αντίδραση των υλικών υπό διαφορετικές συνθήκες πίεσης, θερμοκρασίας κτλ. Όλο αυτό με συναρπάζει αλλά για μένα, όπως γράφω και στο ίντερνετ, η μαγειρική είναι κυριολεκτικά «κοπάνα στην κουζίνα». Δεν έχω τίποτα καλύτερο από το να μου πεις, σήμερα δεν έχεις να κάνεις τίποτα, κάτσε μαγείρεψε και κάλεσε δέκα φίλους για να φάτε. Οπότε θα έλεγα ότι για μένα το φαγητό είναι πρωτίστως μια κοινωνική και όχι ερωτική διαδικασία.

Αν είχατε μια κρυστάλλινη σφαίρα πως θα βλέπατε το μέλλον της Ελλάδας μετά τις εκλογές; Θα είναι η αρχή μιας αναγέννησης, η αρχή της καταστροφής ή απλώς θα συνεχίσουμε να λιμνάζουμε όπως συμβαίνει ως τώρα;

Δυστυχώς δεν έχω κρυστάλλινη σφαίρα. Αλλά θεωρώ πως ό,τι και να γίνει στις εκλογές, τουλάχιστον το επόμενο εξάμηνο με ένα έτος θα είναι πολύ δύσκολο οικονομικά με πάρα πολύ διστακτικούς ανθρώπους εκτός Ελλάδας, που θα διστάσουν να επενδύσουν φερ' ειπείν. Γιατί έχει σημασία αυτό; Γιατί από κάπου πρέπει να έρθουν τα χρήματα και προσωπικά προτιμώ αυτούς που επενδύουν από αυτούς που δανείζουν. Για προφανείς λόγους, γιατί το θέμα δεν είναι να διαπραγματεύεσαι την επαιτεία σου. Το θέμα είναι να δημιουργηθούν κάποιες ευνοϊκές προοπτικές. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Όλη αυτή η ιστορία τώρα μας πηγαίνει πίσω σε αυτό. Και δημιουργεί κάποια ρίσκα πολύ συγκεκριμένα τα οποία αναλόγως με το πως θα τα διαχειριστεί η ηγεσία της χώρας που θα προκύψει, θα φέρουν και τα αντίστοιχα αποτελέσματα.

Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;

Αυτό που λέω πάντα. Ότι δηλαδή είναι σημαντικό να σκεφτεί κανείς ποιους ανθρώπους θέλει στο ελληνικό κοινοβούλιο και για ποιους λόγους. Σε μία χώρα όπου υπάρχει μία φοβερή γκρίνια για την πολιτική και την δαιμονοποιούμε λέγοντας ότι όλοι είναι το ίδιο, είναι όλοι ανήθικοι, είναι όλοι σκάρτοι, θεωρώ ότι υπάρχουν πλέον εναλλακτικές. Και δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου, υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι. Οπότε θα ζητούσα αυτή τη μικρή επιπλέον φροντίδα από τον ψηφοφόρο. Δηλαδή να μην σταυρώσει το όνομα που θα θυμηθεί και θα του έρθει στο μυαλό εκείνη τη στιγμή αλλά να ψάξει λίγο παραπάνω ανάμεσα στους υποψήφιους του κόμματος που έχει επιλέξει. Και να προσπαθήσει ίσως να αβαντάρει και κάποιους ανθρώπους που μέχρι στιγμής δεν είχαν την ευκαιρία να δείξουν τις δυνατότητές τους στην πολιτική σφαίρα. Εκεί κολλάει και το θέμα των γενεών που συζητούσαμε πριν. Θεωρώ ότι η πολιτική είναι ο κατεξοχήν χώρος που θέτει «εμπόδια εισόδου» σε νεότερους ανθρώπους. Εκτός αν είναι «γόνοι» ή διασημότητες. Και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα.

ΤΑ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ “CHARLIE” ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να αφήσετε και τα δικά σας σχόλια.]

Ιερόσυλα, μοχθηρά και ενίοτε πανέξυπνα

Περιοδικό που προσπαθούσε μέσω της σάτιρας να κρατήσει ζωντανό το άναρχο, ελευθεριακό πνεύμα του Μάη του '68 (και που πολλοί κατηγόρησαν ότι είναι μέρος της ίδιας γαλλικής ελίτ που μετέτρεψε σε τοτέμ εκείνη την εξέγερση), το «Charlie Hebdo» έγινε παγκόσμιο σύμβολο της ελευθερίας της έκφρασης μετά την πολύνεκρη επίθεση στα γραφεία του με αφορμή τα «βέβηλα» σκίτσα του Μωάμεθ. Το περιοδικό ήταν πάντα εκεί για να σχολιάσει με το δικό του καυστικό και ιερόσυλο πνεύμα όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούσαν τη γαλλική κοινωνία.

Ανάμεσά τους ο γάμος ομοφύλων και οι σχετικές ομοφοβικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2012-2013. Σταχυολογούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σκίτσα του, ορισμένα από την πένα ανθρώπων που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή.

[Παράφραση του αυθεντικού συνθήματος του Μάη του '68 «Κάτω απ'το πλακόστρωτο, η παραλία» ]
Ο Μάης του '68 της Δεξιάς:  Κάτω απ'το πλακόστρωτο, η ομοφοβία. -«Αδελφή σώσε την ψυχή σου!»-«Εντάξει. Παντρέψου με.» (Σκίτσο του διευθυντή του περιοδικού Στεφάν Σαρμπονιέ [Charb] που δολοφονήθηκε την Τετάρτη)

Παιδόφιλος ιερέας: «Αν είσαι καλός μαζί μου, θα σε πάω στη διαδήλωση κατά των γκέι» (Σκίτσο του Ζαν Καμπί [Cabu] που ήταν επίσης ανάμεσα στα θύματα των τρομοκρατών.)

«Κάτω οι παλιο-λεσβίες! Προστατεύστε τα παιδιά μας!» Στο εξώφυλλο οι Φριζίντ Μπαρζό και Κριστίν Μπουτέν, πρωτεργάτριες του κινήματος κατά του γάμου ομοφύλων. (Σκίτσο του Cabu)

Το πρόγραμμα της Κριστίν Μπουτέν, υποψήφιας προέδρου στις εκλογές του 2012: «Ελευθερία, γονιμότητα, ετεροσεξουαλικότητα.»

Σκίτσο-απάντηση στη θέση της Καθολικής Εκκλησίας ότι τα παιδιά δεν μπορούν να έχουν δυο μπαμπάδες: «Ο Αρχιεπίσκοπος Παρισίων έχει τρεις μπαμπάδες! Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.»

«Πραγματική ευτυχία είναι να μην έχεις ούτε μπαμπά, ούτε μαμά!» (Σκίτσο του Charb)

Για όσους παρομοιάζουν τους ομοφυλόφιλους με κτηνοβάτες: «Οικογένεια είναι ένας μπαμπάς και μια κατσίκα. Όχι ένας μπαμπάς και ένας τράγος!» (Σκίτσο του Cabu)

Εμφορούμενο από το γνωστό αντι-κληρικό πνεύμα, το περιοδικό δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί την Καθολική Εκκλησία, την οποία συνήθως κατηγορούσε για υποκρισία.

«Ο πάπας Βενέδικτος παραιτείται. Επιτέλους ελεύθερος!» Στο σκίτσο ο Βενέδικτος πέφτει στην αγκαλιά ενός άντρα της Ελβετικής Φρουράς που φυλάει το Βατικανό.

«Το γκέι λόμπι συνεδριάζει. Από που θα βγει ο καπνός;» (Σκίτσο του Cabu για την εκλογή του νέου πάπα από το κολέγιο των καρδιναλίων)

«Ο πρωθυπουργός συναντάει τον πάπα Φραγκίσκο στο Βατικανό.»

-«Αυτός ο τραγόπαπας θέλει να απαγορεύσει στους γκέι να γίνονται παπάδες» - «Σκασίλα μας. Φτάνει να μην απαγορεύει στους παπάδες να γίνονται γκέι.»

Από την πένα τους δεν έχει γλιτώσει κατά καιρούς ούτε το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν. Παρακάτω μερικά σκίτσα με αφορμή το πρόσφατο outing του αντιπροέδρου του κόμματος Φλοριάν Φιλιπό από το περιοδικό Closer.

«Σοκαρισμένοι οι γονείς του Φιλιπό. Δεν ξέραμε πως είναι ακροδεξιός!»

«Δεν φτάνει που είναι αδελφή, έχει και γκόμενο εβραίο!» (Σκίτσο του Charb)

«Μετά τη δαιμονοποίηση του Εθνικού Μετώπου, η θυματοποίηση του Εθνικού Μετώπου. Ευχαριστούμε περιοδικό Closer!»

Αλλά ούτε και η γκέι κοινότητα ξέφυγε από τα ιερόσυλα βέλη του περιοδικού.

«Ο γκέι γάμος είναι τόσο ξεπερασμένος. Εμπρός για το γκέι διαζύγιο!» (Σκίτσο του Charb)

«H πρώτη γιορτή της μητέρας για όλους. Χρόνια πολλά μαμά!»

Οι εβραιομασόνες αδελφές κυβερνούν τον κόσμο. «Βρόμικη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει!»

«Παρένθετη μητρότητα είναι δύο μπαμπάδες και μία σκλάβα»

 

Θα υπάρξουν άλλες περιστάσεις πιο κατάλληλες για να συζητήσουμε για την ελευθερία της έκφρασης και το κατά πόσο η σάτιρα του περιοδικού υπήρξε εύστοχη, κακόγουστη ή εύστοχη ακριβώς επειδή ήταν κακόγουστη. Για το ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον ρατσισμό σε βάρος μιας ομάδας ανθρώπων και τη βλασφημία σε βάρος μιας θρησκείας. Για το κατά πόσο είναι θεμιτό να χρησιμοποιείται η ομοφοβία ως όπλο εναντίον των ομοφοβικών («οι παπάδες είναι αδελφές» κτλ.) Για τη μυωπία και τις εμμονές της αριστεράς σχετικά με την πολυ-πολιτισμικότητα και την κατάργηση των συνόρων, αλλά και την υποκρισία της δεξιάς που με φόβητρο τον ξένο φανατικό ψαρεύει οπαδούς ακόμα και από ομάδες του πληθυσμού (όπως οι ομοφυλόφιλοι) στους οποίους αρνείται κάθε ουσιαστική εξασφάλιση.

Θα υπάρξουν άλλες περιστάσεις πιο κατάλληλες, λιγότερο βαμμένες με αίμα. Μέχρι τότε θα πρέπει να κλείσουμε με το κλασικό σκίτσο του Charb που φαντασιωνόταν συμφιλίωση μέσω ενός παθιασμένου ασπασμού ανάμεσα σε έναν ισλαμιστή και έναν συντάκτη του περιοδικού. Τίτλος: «Η αγάπη είναι ισχυρότερη από το μίσος.» Σε πείσμα των καιρών, ας ελπίσουμε πως στο τέλος θα αποδειχτεί προφητικός.

Υ.Γ. Στην Αθήνα δεν είχαμε διαδηλώσεις συμπαράστασης μετά τον εμπρησμό από τρομοκράτες της Athens Voice. Tο γεγονός ότι εδώ ευτυχώς δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα δεν αποτελεί δικαιολογία...

ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

Η παράνοια του αποκλεισμού των ομοφυλόφιλων από την αιμοδοσία.

Ο Βιρζίλ Πορσέ ήταν 25 χρονών όταν το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα επειδή βρέθηκε «στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή». Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα αποφάσισε να κατέβει στην αγορά της Νάντης στη Γαλλία για να αγοράσει γλυκά μαζί με τον σύντροφό του. Και ήταν ανάμεσα στα δέκα άτομα που τραυματίστηκαν σοβαρά όταν ένας μεθυσμένος οδηγός με ψυχολογικά προβλήματα έριξε το φορτηγάκι του πάνω στο πλήθος που ψώνιζε για τις γιορτές. Πιο άτυχος σε σχέση με τους υπόλοιπους, ο Βιρζίλ υπέκυψε στα τραύματά του την επόμενη μέρα.

Ένα αγόρι που οι πάντες θυμούνται για τον τρυφερό του χαρακτήρα και το κέφι του για τη ζωή, ο Βιρζίλ μοιραζόταν με τον σύντροφό του Γκεϊτάν το κοινό τους πάθος για τον χορό και είχε κερδίσει τόσο εθνικές όσο και διεθνείς διακρίσεις στην κατηγορία κάντρι-γουέστερν. Ανέβαζε μάλιστα και πολλά σχετικά βίντεο στο δικό του κανάλι στο YouTube. Καθώς όσο ζούσε είχε γραφτεί στη λίστα με τους δωρητές οργάνων, μπόρεσε μετά θάνατον να χαρίσει τη ζωή σε έξι άτομα που περίμεναν για μεταμόσχευση. Μια πράξη που συγκίνησε τους συμπατριώτες του, κάνοντας τον πρόεδρο Ολάντ να τον χαρακτηρίσει «παράδειγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης».

                     O Βιρζίλ (δεξιά) με τον σύντροφό του Γκεϊτάν

Η παρέμβαση του Γάλλου προέδρου έκανε πολλούς να επισημάνουν μια κραυγαλέα αντίφαση: Παρόλο που οι γαλλικές αρχές δεν είχαν πρόβλημα να μεταμοσχεύσουν τα όργανα του νεαρού Βιρζίλ, θα είχαν αρνηθεί το αίμα του αν ήθελε να το δωρίσει όσο ζούσε! Και αυτό γιατί η Γαλλία (όπως και η Ελλάδα) συνεχίζει να αποκλείει από την αιμοδοσία άντρες που είχαν έστω και μία σεξουαλική επαφή με άλλον άντρα μετά το ...1977. Ένα μέτρο που συνεχίζουν να τηρούν προβάλλοντας ως επιχείρημα τον κίνδυνο μόλυνσης του μεταγγιζόμενου αίματος από τον ιό HIV.

Από την άλλη μεριά, όσοι ζητούν την κατάργηση του καθολικού αποκλεισμού κάνουν λόγο για ένα μέτρο που έχει ληφθεί με γνώμονα την ευκολία και όχι με κριτήρια επιστημονικής αυστηρότητας. Και υπενθυμίζουν ότι με τις σύγχρονες μεθόδους εντοπισμού, έχει μειωθεί κατά πολύ το χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο ο ιός δεν είναι ανιχνεύσιμος στο αίμα.

Όπως έχουμε δει εδώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συστήσει ήδη από το 2011 σε όλα τα κράτη-μέλη να φιλτράρουν τους αιμοδότες όχι με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, αλλά με κριτήριο την επικινδυνότητα της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς. Επισημαίνεται μάλιστα ότι με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται καλύτερα η ποιότητα του μεταγγιζόμενου αίματος, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία το 50% των μολυσμένων μονάδων αίματος προέρχεται από ετεροφυλόφιλους δότες. Πράγματι, χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν για τους ομοφυλόφιλους αιμοδότες ακριβώς τα ίδια κριτήρια αποκλεισμού που εφαρμόζουν και για τους ετεροφυλόφιλους. Η σύσταση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα Γάλλοι πολίτες να καταφύγουν στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταγγέλλοντας τη χώρα τους για παραβίαση των ευρωπαϊκών συνθηκών. Η σχετική απόφαση αναμένεται εντός του 2015.

Για το ίδιο ζήτημα, κινητικότητα παρατηρείται όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, καθώς ο αμερικάνικος Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων σκοπεύει να εκδώσει για δημόσια διαβούλευση μέσα στο 2015 νέο προσχέδιο οδηγιών που θα περιορίζει τον αποκλεισμό σε όσους άντρες είχαν σεξουαλική επαφή με άλλον άντρα μέσα στο προηγούμενο δωδεκάμηνο. Αντίστοιχος κανονισμός εφαρμόζεται ήδη σε χώρες όπως η Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία.

Όσο για την Ελλάδα που πάσχει από χρόνια έλλειψη μεταγγιζόμενου αίματος, θα υπάρξει άραγε κάποιο κόμμα που θα θέσει ως ζήτημα στην προεκλογική του καμπάνια τον πλήρη αποκλεισμό ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού από την αιμοδοσία; Μάλλον όχι, αφού όπως συμβαίνει πάντα τα κόμματα θα πρέπει να ασχοληθούν με άλλα -κατά τη γνώμη τους πολύ σημαντικότερα- ζητήματα ...«ζωής και θανάτου».