Οι ριζοσπάστες της Λατινικής Αμερικής δεν είναι καλό παράδειγμα για τον Συ.Ριζ.Α.
Ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ, ο Γκαμπριέλ Σίλβα είναι επίσης μέλος της νεολαίας των τσαβιστών, όπως αποκαλούνται οι οπαδοί του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας. Το κόμμα ανέβηκε στην εξουσία το 1998, όταν ο ιδρυτής του Ούγκο Τσάβες σάρωσε την παλιά πολιτική τάξη της χώρας με συνθήματα ενάντια στη φτώχεια και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αν και συμμετέχει μαζί με καμια δεκαριά άλλους στα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια με σκοπό να ακουστεί σε αυτά και η φωνή των ΛΟΑΔ που ζουν στη Βενεζουέλα, ο ίδιος δεν αμφισβητεί καθόλου τις προτεραιότητες του καθεστώτος: «Καλό είναι να μιλάμε για το γάμο ομοφύλων, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μια καθαρά αστική διεκδίκηση. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να ανοίγεις κέντρα υγείας για τους φτωχούς ή να τους μοιράζεις φτηνά τρόφιμα. Μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν οι νεαροί γκέι που έχουν πεταχτεί στο δρόμο από τις οικογένειές τους».
Μιλώντας στο γαλλικό περιοδικό Têtu, η δικηγόρος Ταμάρα Αντριάν δεν μασάει τα λόγια της. Αν και δηλώνουν «επαναστάτες», οι τσαβιστές επιδεικνύουν βαθιά άγνοια σε ζητήματα σεξουαλικότητας, ενώ ο εντεινόμενος μιλιταρισμός ενός καθεστώτος που ανακαλύπτει παντού εχθρούς δεν βοηθάει να ανοίξει η σχετική συζήτηση στην κοινωνία: «Στη Βουλή αρνούνται να αγγίξουν το ζήτημα. Η μοναδική χειροπιαστή πρόοδος είναι η κρατική χρηματοδότηση της ετήσιας παρέλασης περηφάνιας. Όμως και αυτή έχει μετατραπεί σε ένα ακόμα φιλοκυβερνητικό συλλαλητήριο. Οι διεκδικήσεις απουσιάζουν παντελώς και το μόνο που βλέπεις παντού είναι πανό με την εικόνα του προέδρου». Το ίδιο επικριτικός είναι ο Λουίς Περόθα που με το ψευδώνυμο Παρτσίτα κάνει drag-show στο Cool Café του Καράκας: «Εξαιτίας των ελέγχων στο συνάλλαγμα κανείς δεν θέλει να επενδύσει και τα περισσότερα γκέι μαγαζιά αναγκάστηκαν να κλείσουν. Θα ήθελα να ανοίξω ένα καμπαρέ, αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σε στιγματίσουν ως καπιταλιστή που πλούτισε με βρώμικο τρόπο και να το δημεύσουν...»
Την ίδια στιγμή που μετριοπαθείς κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής όπως η Ουρουγουάη, η Αργεντινή και η Βραζιλία έχουν περάσει το γάμο ομοφύλων και άλλες όπως η Χιλή ψηφίζουν σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, ακροαριστέρα καθεστώτα όπως της Βενεζουέλας όχι μόνο μοιάζουν καθηλωμένα στο παρελθόν αλλά κάνουν και βήματα προς τα πίσω. Μόλις την περασμένη εβδομάδα οι μαρξιστές Σαντινίστας της Νικαράγουας, που υπήρξαν «κόκκινο πανί» για τους αμερικάνους στη δεκαετία του '80 και επέστρεψαν στην εξουσία το 2006, ψήφισαν νέο οικογενειακό δίκαιο που όχι μόνο αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια από τον γάμο, αλλά τους απαγορεύει αυστηρά την πρόσβαση στην υιοθεσία και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Όσο για τον σημερινό πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο είναι γνωστό πως στις εκλογές του 2013 εξαπέλυσε εκστρατεία λάσπης σε βάρος του αρχηγού της αντιπολίτευσης, υπονοώντας πως είναι ομοφυλόφιλος...
Στη γειτονική Κούβα, που η επανάστασή της υπήρξε πηγή έμπνευσης για όλα τα ακροαριστερά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, οι ομοφυλόφιλοι βρέθηκαν στο στόχαστρο του καθεστώτος ήδη από τη δεκαετία του '60. Είναι γνωστός ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα, ινδάλματος της ανά τον κόσμο επαναστατημένης νεολαίας εκείνη την περίοδο, στην απόφαση να στέλνονται οι κουβανοί ομοφυλόφιλοι σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Μια απόφαση για την οποία ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο αναγκάστηκε να απολογηθεί πριν από λίγα χρόνια. Σήμερα το καθεστώς προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ για να αλλάξει την εικόνα του στο εξωτερικό, χρησιμοποιώντας για αυτό τον σκοπό την κόρη του σημερινού προέδρου Ραούλ Κάστρο Μαριέλα. Παρόλα αυτά, νομοθετικά δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, και οι αντιφρονούντες κατηγορούν τη Μαριέλα Κάστρο ότι λειτουργεί ως φερέφωνο ενός καθεστώτος που ανέχεται τον ΛΟΑΔ ακτιβισμό μόνο στα στενά, ασφυκτικά πλαίσια που ορίζει το ίδιο...
Όλα αυτά ίσως να μας φαινόταν πολύ μακρινά αν δεν γνωρίζαμε την ...«αδυναμία» που τρέφει ο κόσμος και τα στελέχη της ελληνικής αριστεράς για τριτοκοσμικά επαναστατικά καθεστώτα χωρών όπως η Κούβα, η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα και ταυτόχρονα την ψυχολογική τους αποξένωση από τις αξίες της σύγχρονης, ευρωπαϊκής αριστεράς. Φτάνει να θυμηθούμε τα «προσκυνήματα» των ελλήνων αριστερών στην Κούβα και τη Νικαράγουα της δεκαετίας του '80 αλλά και τα εγκώμια του σημερινού πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική της Βενεζουέλας, μια χώρα την οποία έχει επισκεφτεί τόσο ο ίδιος όσο και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου. Και οι ανησυχητικές ομοιότητες πληθαίνουν: Διοργάνωση «αυθόρμητων» φιλοκυβερνητικών συλλαλητηρίων· σύμπλευση με τη λαϊκίστικη, ομοφοβική δεξιά· φλερτ με παραδοσιακές δυνάμεις όπως η εκκλησία. Και το κυριότερο, πολιτική επιβίωση μέσω της σύμπτυξης ενός «εθνικού μετώπου» ενάντια στους κακούς ξένους που επιβουλεύονται τη χώρα (στην περίπτωση της Λατινικής Αμερικής είναι οι αμερικάνοι, στη δική μας περίπτωση οι γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση).
Βεβαίως η Ελλάδα δεν είναι Λατινική Αμερική. Παρά τις ομοιότητες, τόσο η ιστορία, όσο και η γεωπολιτική θέση αλλά και η κοινωνική διαστρωμάτωση της πατρίδας μας διαφέρουν σημαντικά από χώρες όπως η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα. Μένει να συμφωνήσουμε πως σήμερα ακόμα περισσότερο σε σχέση με πριν, η κατοχύρωση των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων αποτελεί κρίσιμο τεστ για να αποδείξουν οι κυβερνώντες κατά πόσο επιθυμούν τον ουσιαστικό εξευρωπαϊσμό της χώρας. Ή αν απλώς επιδιώκουν να διαχειριστούν μια κατάσταση τριτοκοσμικής απομόνωσης κατευνάζοντας τις δυνάμεις της αντίδρασης με σκοπό τη δημιουργία ενός «πατριωτικού μετώπου». Τα πρώτα δείγματα, με τον υπουργό που «πριν αλέκτορα φωνήσαι» αθέτησε την υπόσχεσή του να είναι το σύμφωνο συμβίωσης το πρώτο νομοσχέδιο που θα παρουσιάσει στη Βουλή, δεν είναι ενθαρρυντικά. Αναμένουμε με ενδιαφέρον αλλά και αγωνία τη συνέχεια...
* Το κείμενο περιέχει πληροφορίες από το άρθρο «Venezuela: Les oubliés de la révolution» που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Têtu τον Μάιο του 2013. Η κεντρική φώτο αποτελεί παραποίηση σοβιετικής προπαγανδιστικής αφίσας από την ομάδα Pride Propaganda.