ΗΠΑ: ΓΑΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

 

Πως φτάσαμε εδώ – Οι αποφάσεις-σταθμός στην ιστορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Σήμερα στις 5 το απόγευμα ώρα Ελλάδος το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε πως ο γάμος ομοφύλων αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα για όλα τα ζευγάρια ανεξαρτήτως φύλου και στις 50 πολιτείες της Αμερικής. Με πλειοψηφία 5 προς 4, οι δικαστές αναφέρουν στην απόφασή τους: «Καμία ένωση δεν είναι βαθύτερη από τον γάμο που ενσαρκώνει τα πιο υψηλά ιδανικά τη αγάπης, της αφοσίωσης, της αυτοθυσίας και της οικογένειας. Τα ζευγάρια αυτά όχι μόνο δεν επιδεικνύουν ασέβεια προς τον θεσμό του γάμου, αλλά αντίθετα τον σέβονται τόσο που θέλουν να συμπεριληφθούν σε αυτόν. Η ελπίδα τους είναι να μην είναι καταδικασμένοι να ζήσουν μόνοι, αποκλεισμένοι από έναν από τους αρχαιότερους ανθρώπινους θεσμούς. Ζητούν να τους αναγνωριστούν ίσα δικαιώματα στην αξιοπρέπεια και το Σύνταγμα τους τα αναγνωρίζει.» Ο πρόεδρος Ομπάμα χαιρέτισε την απόφαση με τη φράση «Σήμερα είναι ένα ακόμα μεγάλο βήμα στην πορεία μας προς την ισότητα. Τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν πλέον το δικαίωμα να παντρεύονται όπως όλοι.»

 

Α. Πως φτάσαμε εδώ: Ένας αγώνας που κράτησε 20 χρόνια

1996: Το Ανώτατο Δικαστήριο της Χαβάης κρίνει πως ο γάμος αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα για τα ομόφυλα ζευγάρια. Το Κογκρέσο περνάει τον νόμο περί «προστασίας του γάμου» που απαγορεύει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αναγνωρίζει τέτοιους γάμους. Αντιμέτωπος με την επανεκλογή του, ο πρόεδρος Κλίντον δεν ασκεί βέτο και υπογράφει τον νόμο.

1998: Η Αλάσκα και η Χαβάη γίνονται οι πρώτες πολιτείες που απαγορεύουν τον γάμο ομοφύλων μέσω δημοψηφίσματος. Μέσα στην επόμενη δεκαετία το σύνολο των πολιτειών που θα κάνουν το ίδιο φτάνει τις 30.

2004: Η Μασαχουσέτη γίνεται η πρώτη πολιτεία που αρχίζει να τελεί γάμους ομοφύλων μετά από δικαστική απόφαση. Έντεκα άλλες πολιτείες διενεργούν δημοψήφισμα για την απαγόρευση τέτοιων γάμων. Τα δημοψηφίσματα κινητοποιούν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, εξασφαλίζοντας την επανεκλογή του Τζορτζ Μπους.

2008: Την ίδια μέρα με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, οι ψηφοφόροι στην Καλιφόρνια «σχολάνε» τους γάμους ομοφύλων που είχαν αρχίσει να τελούνται τους προηγούμενους μήνες μετά από δικαστική απόφαση. Το αποτέλεσμα προκαλεί οργή και κινητοποίηση της ΛΟΑΔ κοινότητας σε όλη τη χώρα.

2011: Η Νέα Υόρκη γίνεται η έκτη πολιτεία που αναγνωρίζει τον γάμο ομοφύλων.

2012: Έξι μήνες πριν την επανεκλογή του, ο πρόεδρος Ομπάμα υποστηρίζει για πρώτη φορά δημόσια το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στον γάμο. Τον Νοέμβριο για πρώτη φορά τρεις πολιτείες εγκρίνουν τον γάμο για όλους μέσω δημοψηφίσματος. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

2013: Το Ανώτατο Δικαστήριο κρίνει πως ο νόμος περί «προστασίας του γάμου» είναι αντισυνταγματικός και υποχρεώνει τη ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αναγνωρίζει τους γάμους ομοφύλων σε όσες πολιτείες τελούνται νόμιμα (για εκείνη την απόφαση είχαμε γράψει εδώ). Μέχρι το τέλος του έτους, ο αριθμός αυτών των πολιτειών ανεβαίνει στις 17 - ανάμεσά τους και η Καλιφόρνια.

2014: Ένας καταιγισμός ευνοϊκών αποφάσεων από δικαστήρια χαμηλότερων βαθμίδων ανεβάζει τον αριθμό των πολιτειών όπου τελούνται γάμοι ομοφύλων στις 36.

2015: Το Ανώτατο Δικαστήριο καλείται να κρίνει κατά πόσο οι 14 εναπομένουσες πολιτείες μπορούν να συνεχίσουν να μην αναγνωρίζουν τέτοιους γάμους, δημιουργώντας ντε φάκτο ένα καθεστώς δύο ταχυτήτων για τους πολίτες της χώρας. Αποφασίζει πως κάτι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα.

 

Β. Άλλες αποφάσεις-σταθμός στην ιστορία του Ανωτάτου Δικαστηρίου

Εννέα ισόβιοι δικαστές που διορίζονται από τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ αλλά ο διορισμός τους πρέπει να εγκριθεί από το νομοθετικό σώμα της Γερουσίας. Παρακάτω μερικές ακόμα από τις αποφάσεις τους που έγραψαν ιστορία στην Αμερική.

1857: Σκλάβος γεννήθηκες, σκλάβος θα πεθάνεις

Το Δικαστήριο αποφασίζει πως οι μαύροι σκλάβοι που το σκάνε από τις φυτείες του Νότου δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως ελεύθεροι πολίτες. Τελικά το δράμα της δουλείας δεν θα λυθεί στις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά με έναν αιματηρό εμφύλιο μεταξύ Βόρειων και Νότιων.

1905: Κάτω τα μονοπώλια

Το Δικαστήριο κρίνει πως ο νόμος που σπάει τα τραστ και τα καρτέλ είναι συνταγματικός. Μεγάλη νίκη του προέδρου Τίοντορ Ρούζβελτ.

1937: To New Deal

Μετά από δύο χρόνια διαμάχης με τον πρόεδρο Φράνκλιν Ρούζβελτ, το Δικαστήριο αποδέχεται τελικά πως η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στην ελεύθερη λειτουργία της αγοράς. Η κυβέρνηση Ρούζβελτ εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις του προγράμματος New Deal με σκοπό να αναστηλώσει την αμερικάνικη οικονομία μετά το Κραχ του 1929.

1954: Σχολεία για όλους

Οι δικαστές αποφασίζουν πως ο φυλετικός διαχωρισμός στα σχολεία είναι αντισυνταγματικός. Στις πολιτείες του Νότου, η κυβέρνηση στέλνει την εθνοφρουρά για να συνοδεύσει τους μαύρους μαθητές στα σχολεία των λευκών.

1960: Οι μαύροι δεν χρειάζεται να μένουν όρθιοι στα λεωφορεία

Το Δικαστήριο αποφασίζει πως ο φυλετικός διαχωρισμός στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι αντισυνταγματικός

1966: Έχεις δικαίωμα να μην μιλήσεις

Η αστυνομία είναι υποχρεωμένη να διαβάζει σε όλους τους συλληφθέντες τα δικαιώματά τους κατά τη στιγμή της σύλληψης. Μια σκηνή που έκτοτε έχουμε δει άπειρες φορές σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.

1967: Μαύρος αγάπησε λευκή

Οι νόμοι που μέχρι τότε απαγόρευαν τον γάμο μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής σε 17 πολιτείες κρίνονται αντισυνταγματικοί. Ένα πολύ σημαντικό δικαστικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν ως επιχείρημα και οι υπέρμαχοι του γάμου ομοφύλων.

1973: Δικαίωμα στην άμβλωση

Το Δικαστήριο κρίνει πως κάθε γυναίκα έχει συνταγματικό δικαίωμα να προχωρήσει σε διακοπή της κύησης εφόσον βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, κάτι που έως τότε ήταν παράνομο σχεδόν σε όλες τις πολιτείες. Πρόκειται για την πλέον αμφιλεγόμενη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, καθώς μέχρι σήμερα πολυάριθμες θρησκευτικές οργανώσεις μάχονται για να αναγνωριστούν στο έμβρυο ανθρώπινα δικαιώματα από τη στιγμή της σύλληψης.

1976: Το πράσινο μίλι

Μετά από ένα μορατόριουμ 4 ετών στις εκτελέσεις, το Δικαστήριο αποφαίνεται τελικά πως η θανατική ποινή για εγκλήματα όπως ο φόνος δεν εμπίπτει στην απαγόρευση των «απάνθρωπων και ανορθόδοξων τιμωριών» που προβλέπει το Σύνταγμα. Έκτοτε η θανατική ποινή εφαρμόζεται σε 36 πολιτείες.

1989: Όμορφη σημαία όμορφα καίγεται

Το Δικαστήριο αποφασίζει πως η βεβήλωση συμβόλων όπως η αμερικάνικη σημαία εμπίπτει στη συνταγματικά προστατευόμενη ελευθερία του λόγου.

2000: Μπους εναντίον Γκορ

Το Δικαστήριο αρνείται να επιτρέψει την επανακαταμέτρηση των ψήφων στη Φλόριντα. Ο Τζορτζ Μπους εκλέγεται πρόεδρος με διαφορά λίγων εκατοντάδων ψήφων.

2003: Σοδομιστείτε ελεύθερα

Το Δικαστήριο κρίνει πως οι νόμοι περί «σοδομίας» που ποινικοποιούν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις σε 13 πολιτείες είναι αντισυνταγματικοί.

2006: Γκουαντάναμο

Οι δικαστές αποφασίζουν πως οι κρατούμενοι «μαχητές του εχθρού» στο Γκουαντάναμο της Κούβας έχουν δικαίωμα να προσφύγουν στα πολιτικά δικαστήρια των ΗΠΑ.

2010: Κυκλοφορώ και οπλοφορώ

Σύμφωνα με τους δικαστές το δικαίωμα του κάθε αμερικάνου πολίτη να έχει στην κατοχή του όπλα για αυτοάμυνα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.

2012: Ασφάλιση για όλους

Το Δικαστήριο κρίνει πως η υποχρεωτική ασφάλιση όλων των πολιτών που προβλέπει ο νόμος Ομπάμα για την υγειονομική περίθαλψη δεν παραβιάζει το αμερικάνικο Σύνταγμα.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να αφήσετε και τα δικά σας σχόλια.]

 

 

Η δύσκολη σχέση ενός πατέρα με τον γκέι γιο του.

O Γκρεγκ Χόλντεν είναι ένας Bρετανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός που ζει και δουλεύει στη Νέα Υόρκη. Μέχρι τώρα είχε στο ενεργητικό του κάποια τραγούδια που έγιναν επιτυχίες από νικητές του τηλεοπτικού σόου American Idol, όμως σήμερα ελπίζει να γίνει γνωστός και ως τραγουδιστής με το καινούριο του άλμπουμ «Chase the sun». Ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ είναι το «Boys in the street», μία συγκινητική μπαλάντα για τη δύσκολη σχέση ενός ομοφυλόφιλου γιου με τον πατέρα του. Και ήταν χάρη σε αυτό το τραγούδι που κέρδισε την προσοχή αρκετών μεγάλων σταρ της μουσικής βιομηχανίας στα social media.

Όπως λέει ο ίδιος, «είναι μία σχετικά απλή ιστορία για ένα γκέι παιδί και τον μπαμπά του. Έχει να κάνει με τη σχέση τους. Σε ένα μεγάλο βαθμό το εμπνεύστηκα από τη δική μου σχέση με τον πατριό μου που υπήρξε αρκετά δύσκολη. Με ενέπνευσαν όμως και πολλοί φίλοι που μεγαλώνοντας είχαν εμπειρίες όπως αυτή που περιγράφω στο τραγούδι. Ήθελα να προσπαθήσω να γράψω κάτι για αυτές τις εμπειρίες, αφού πολλοί από αυτούς δεν μπορούν να το κάνουν. Η αντίδραση του κόσμου κάποιες φορές είναι ιδιαίτερα συγκινητική. Ένας τύπος στη Φλόριντα ήρθε και μου είπε πως αποφάσισε να μην βάλει τέρμα στη ζωή του όταν άκουσε το τραγούδι. Ήταν το πιο έντονο πράγμα που μου έχει πει κάποιος. Και αυτός είναι και ο λόγος που ξεκίνησα να κάνω μουσική. Με ενδιαφέρει να αγγίζω τους ανθρώπους.»

Παρακάτω μπορείτε να δείτε το βίντεο και να διαβάσετε τους στίχους στα ελληνικά:

https://www.youtube.com/watch?v=rcZLMtWEcF0

Όταν ήμουν πιο νέος
ο μπαμπάς μου έλεγε πως ποτέ δεν θα γίνω κάτι στη ζωή μου,
δεν έχανε ευκαιρία να με μειώνει

Μου έλεγε είσαι το τελευταίο πράγμα που ήθελα, το τελευταίο που χρειαζόμουν.
Τι θα πω στους φίλους μου άμα μου πουν
πως ο γιος μου φιλάει αγόρια στον δρόμο;

Προσπάθησε να με κάνει να αλλάξω.
Μου έλεγε πως είμαι ντροπή για την πατρίδα μου,
πως μπορώ να το κάνω αυτό στην οικογένειά μου,
γιατί θέλω να γεράσω μόνος;

Μου έλεγε, δουλεύουμε σκληρά για να πληρώνουμε το σχολείο σου.
Αυτό είναι το ευχαριστώ; Έτσι μας ξεπληρώνεις;
Γιε μου σταμάτα να φιλάς αγόρια στον δρόμο.

Τώρα που μεγάλωσα, η καρδιά του έχει μαλακώσει λίγο
Αλλά και πάλι δεν με αγκαλιάζει όπως ο αδελφός μου
Δεν με φιλάει όπως η μητέρα μου.

Μου λέει «είσαι κομμάτι αυτής της οικογένειας, είσαι το παιδί μου,
όμως αυτά που κάνεις δεν κάνουν καλό στην υγεία σου.
Γιε μου, σταμάτα να φιλάς αγόρια στον δρόμο.»

Ο μπαμπάς μου πεθαίνει
και επιτέλους καταλαβαίνει πως δεν του έλεγα ψέμματα
Καθόμαστε στη σιωπή αλλά χαμογελάμε
Γιατί για πρώτη φορά δεν τσακωνόμαστε

Μου λέει «Δεν μπορούσα να ξέρω γιατί το μόνο που με είχαν μάθει
είναι πως οι άντρες μπορούν μόνο να αγαπούν γυναίκες, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος πια.
Γιε μου συνέχισε να φιλάς αγόρια στον δρόμο.
Και όταν φύγω, μη σταματάς να φιλάς αγόρια στον δρόμο.»

ΤΙ «ΞΕΧΑΣΕ» ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΣΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

Ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλοδαποί σύντροφοι και άλλες παραλείψεις…

Στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης ανέβηκε πριν από λίγες μέρες το νέο σχέδιο νόμου που προβλέπει την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Παράλληλα με την επέκταση στα ζευγάρια που είχαν αποκλειστεί από τον ισχύοντα νόμο, πολλές πλευρές (ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πριν από πέντε χρόνια) υποστήριζαν ότι οι διατάξεις του συμφώνου πρέπει να αλλάξουν ώστε να εξισώνονται τα δικαιώματα των συμβιούντων με αυτά των παντρεμένων. Μάλιστα, μόλις πριν ενάμιση χρόνο, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταθέσει στη Βουλή μία σχετική πρόταση νόμου την οποία είχαμε αναλύσει εδώ.

Με την κατάθεση του καινούριου νομοσχεδίου είναι φανερό ότι η «εξίσωση» των συμβιούντων με τους παντρεμένους δεν είναι στα σχέδια του Υπουργείου. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, αν συγκρίνουμε τις σχετικές διατυπώσεις του σημερινού νομοσχεδίου με τις αντίστοιχες που είχε προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση (Νοέμβριος 2013).

1. Ασφαλιστικά δικαιώματα

Πριν από ενάμιση χρόνο η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ περιελάμβανε την εξής διατύπωση (άρθρο 12):

«Διατάξεις δημοσιοϋπαλληλικού, εργατικού, ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού, φορολογικού και δημοσιονομικού δικαίου που αναφέρονται σε συζύγους εφαρμόζονται αντιστοίχως και στα πρόσωπα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Οι αρμόδιοι φορείς δημοσιοϋπαλληλικού, εργατικού, ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού, φορολογικού και δημοσιονομικού δικαίου που σχετίζονται με την εφαρμογή των ως άνω διατάξεων, υποχρεούνται στην ίση και απολύτως ισότιμη μεταχείριση των προσώπων που έχουν συνάψει σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης με τα πρόσωπα που έχουν τελέσει γάμο.»

Η σημερινή διατύπωση που προτείνει το υπουργείο (άρθρο 12) έχει ως εξής:

«1. Άλλες διατάξεις νόμων που αφορούν συζύγους εφαρμόζονται αναλόγως και στα μέρη του συμφώνου, εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ειδική ρύθμιση στον παρόντα ή άλλο νόμο. 2. Για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου απαιτείται η έκδοση προεδρικού διατάγματος μετά από πρόταση του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης εντός έξι μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου, με το οποίο ρυθμίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις και η έκταση εφαρμογής των διατάξεων του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφάλισης και αφορούν συζύγους, στα μέρη του συμφώνου.»

Όπως βλέπουμε η διατύπωση περί δημοσιοϋπαλληλικού, φορολογικού και δημοσιονομικού δικαίου έχει πάει περίπατο καθώς το νομοσχέδιο αναφέρεται γενικόλογα σε «άλλες διατάξεις νόμων» χωρίς να τις προσδιορίζει. Επίσης περίπατο έχει πάει η πρόταση για «ίση και απολύτως ισότιμη μεταχείριση» όσων έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης σε σχέση με τους παντρεμένους. Ως προς το εργατικό και ασφαλιστικό δίκαιο, οι συντάκτες του νόμου πετάνε το μπαλάκι στον υπουργό Εργασίας για να αποφασίσει πόσα και ποια δικαιώματα θα αναγνωρίσει στους συμβιούντες χωρίς καμία υποχρέωση «ισότιμης μεταχείρισης». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για καυτά ζητήματα όπως οι φοροελαφρύνσεις, η ασφαλιστική κάλυψη του άνεργου συντρόφου ή οι συντάξεις χηρείας; Άγνωστες οι βουλές της κυβέρνησης...

2. Άδεια διαμονής σε αλλοδαπό σύντροφο

Πριν από ενάμιση χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προτείνει τα εξής (άρθρο 13):

«Οι συμβληθέντες στο σύμφωνο συμβίωσης έχουν δικαίωμα στη χορήγηση άδειας διαμονής ως σύντροφοι συμβιούντες με έλληνα πολίτη, πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή νομίμως διαμένοντα αλλοδαπό, με ανάλογη εφαρμογή των ισχυουσών διατάξεων για τους έγγαμους συντρόφους. Οι αρμόδιοι για την εφαρμογή των ως άνω διατάξεων φορείς, υποχρεούνται στην ίση και απολύτως ισότιμη μεταχείριση των προσώπων που έχουν συνάψει σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης με τα πρόσωπα που έχουν τελέσει γάμο.»

Στο σημερινό νομοσχέδιο το συγκεκριμένο άρθρο εξαλείφεται εντελώς και δεν υπάρχει απολύτως καμία πρόβλεψη για τη νόμιμη παραμονή στη χώρα αλλοδαπών που είναι σύντροφοι ελλήνων πολιτών! Τα περί «ισότιμης μεταχείρισης» και «ανάλογης εφαρμογής» των διατάξεων που ισχύουν για τον γάμο πηγαίνουν περίπατο, όπως περίπατο πηγαίνει και η αντιμετώπιση των συντρόφων ως οικογένεια από τους συντάκτες του νόμου. Το γεγονός προκαλεί εντύπωση αν σκεφτεί κανείς την ευαισθησία του Συ.Ριζ.Α. στα ζητήματα των μεταναστών. Η ίδια κυβέρνηση που δεν έχει πρόβλημα να δώσει την ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά που απλώς γράφτηκαν στην πρώτη δημοτικού, αρνείται μια απλή άδεια διαμονής σε ανθρώπους που συνειδητά έχουν ενώσει τη ζωή τους με έλληνες. Αν σκεφτούμε πως για πολλά ομόφυλα ζευγάρια, το δικαίωμα νόμιμης διαμονής στον αλλοδαπό σύντροφο είναι σίγουρα ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα για να υπογράψουν ένα σύμφωνο, καταλαβαίνουμε πόσο δυναμιτίζεται η απήχηση του συμφώνου από μία τέτοια «παράλειψη».

3. Κληρονομικά δικαιώματα «α λα καρτ»

Στην καινούρια διατύπωση (άρθρο 8) το νομοσχέδιο αναφέρει τα εξής:

«Ως προς το κληρονομικό δικαίωμα των μερών του συμφώνου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα που αφορούν τους συζύγους. Κατά την κατάρτιση του συμφώνου το κάθε μέρος μπορεί να παραιτηθεί από το δικαίωμά του στη νόμιμη μοίρα.»

Η δυνατότητα αυτο-εξαίρεσης από τα κληρονομικά δικαιώματα που θα είχε ένας σύντροφος σε περίπτωση γάμου είναι καινούριο φρούτο που δεν υπήρχε στην αυθεντική πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάλογη δυνατότητα αυτο-εξαίρεσης από τις διατάξεις που ισχύουν για το γάμο έχει παρεισφρήσει και στο άρθρο 7 περί διατροφής. Αν και θεωρητικά η πρόβλεψη αυτή αυξάνει την ελευθερία των συντρόφων να ρυθμίσουν τη ζωή τους και τη σχέση τους, δημιουργεί τον πολύ υπαρκτό κίνδυνο ένας σύντροφος να εξαναγκαστεί στη σύναψη συμφώνου αντί για γάμο ακριβώς για να παραιτηθεί από τα νόμιμα δικαιώματά του. Προς το παρόν ο κίνδυνος αυτός αφορά μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια που έχουν και τις δύο εναλλακτικές, όμως η πρόβλεψη κληρονομικών δικαιωμάτων «α λα καρτ» αδυνατίζει ακόμα περισσότερο το σύμφωνο σε σχέση με τον γάμο.

4. Λύση του συμφώνου

Στο άρθρο 7, παράγραφος 1 το νομοσχέδιο του Υπουργείου ορίζει τα εξής:

«Το σύμφωνο συμβίωσης λύνεται α) με συμφωνία των μερών, που γίνεται αυτοπροσώπως με συμβολαιογραφικό έγγραφο, β) με μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση, εφόσον έχει επιδοθεί προηγουμένως με δικαστικό επιμελητή πρόσκληση για συναινετική λύση στο άλλο μέρος και έχουν παρέλθει τρεις μήνες από την επίδοση, και γ) αυτοδικαίως, αν συναφθεί γάμος μεταξύ των μερών.»

Η πρόβλεψη για τρίμηνη περίοδο αναμονής σε περίπτωση που μόνο ένας από τους συντρόφους επιθυμεί λύση του συμφώνου είναι επίσης κάτι καινούριο που δεν υπήρχε στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ πριν ενάμιση χρόνο. Στην αρχική πρόταση το σύμφωνο λυνόταν αυτοδικαίως με απλή μονομερή δήλωση του ενός από τους δύο χωρίς καμία περίοδο αναμονής. Έχουμε λοιπόν το παράδοξο το προτεινόμενο σύμφωνο να πλησιάζει περισσότερο τον γάμο ως προς τις υποχρεώσεις (αφού η λύση του γίνεται πιο δύσκολη και χρονοβόρα) ενώ ταυτόχρονα γίνεται πιο φειδωλό ως προς τα δικαιώματα που παρέχει, σε σχέση πάντα με τον γάμο. Όπως είχαμε γράψει και πριν 4 μήνες, είναι απολύτως λογικό ένα πιο «χαλαρό» σύμφωνο να μην προσφέρει τα ίδια δικαιώματα που προβλέπονται για τους παντρεμένους. Αυτό όμως προϋποθέτει απαραιτήτως πως όλα τα ζευγάρια έχουν πρόσβαση στον πολιτικό γάμο. Αντίθετα, αυτή τη στιγμή προτείνεται ως μοναδική κατοχύρωση για τα ομόφυλα ζευγάρια ένα σύμφωνο που ούτε κατά διάνοια δεν τους παρέχει τις ίδιες πρόνοιες με τον γάμο.

5. Τα παραλειπόμενα

Ως προς το timing της ανακοίνωσης του νέου νομοσχεδίου από το Υπουργείο, είναι σαφές ότι αυτό επιλέχτηκε να συμπέσει με το Pride που διοργανώθηκε το περασμένο Σάββατο στην Αθήνα. Με αυτό τον τρόπο ωφελείται επικοινωνιακά τόσο η κυβέρνηση όσο και οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Περηφάνιας, οι οποίοι τον τελευταίο καιρό είχαν να αντιμετωπίσουν το μποϊκοτάζ ορισμένων οργανώσεων που διεκδικούν και αυτές μια θέση στον ήλιο της επίσημης LGBTQ-και-δεν-συμμαζεύεται γραφειοκρατίας και των επιδοτούμενων δράσεων που αυτή διαχειρίζεται. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στους χορηγούς του φετινού Athens Pride περιλαμβάνονται τόσο δημόσιοι φορείς (ο Δήμος Αθηναίων και η Περιφέρεια Αττικής), όσο και ιδρύματα ιδιωτικού δικαίου (το Ίδρυμα Μποδοσάκη και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) και ξένοι φορείς (η αμερικάνικη πρεσβεία).

Ως προς το ουσιαστικό timing, δηλαδή αυτό που έχει να κάνει με την κατάθεση και την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή, αυτό παραμένει θολό αφού το νομοσχέδιο δεν έχει καν ανέβει στο διαδίκτυο για δημόσια διαβούλευση. Ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι επίκειται η θερινή περίοδος κατά την οποία η Βουλή παραδοσιακά υπολειτουργεί ενώ ειδικά φέτος η γενικότερη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων κάνει οποιαδήποτε πρόβλεψη για την τελική έκβαση του εγχειρήματος εξαιρετικά παρακινδυνευμένη.

Ως προς τις σχετικές δηλώσεις των πολιτικών το περασμένο Σάββατο, η στήλη εύχεται να γίνει πράξη η δέσμευση της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου αυτή η κυβέρνηση να μην προωθήσει μόνο το σύμφωνο συμβίωσης αλλά και τον πολιτικό γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Όσο για τον δήμαρχο Αθηναίων που, μετά από προτροπή του Γ.Γ. του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ευχήθηκε το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων να υπογραφεί στο δημαρχείο της Αθήνας, δεν θα ήταν λογικότερο αν ευχόταν να γίνει ο πρώτος δήμαρχος που θα τελέσει γάμο ομοφύλων; Άλλωστε τα σύμφωνα υπογράφονται σε συμβολαιογράφο και όχι στο δημαρχείο...

6+1 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΘΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ EUROVISION

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

Η Ανατολή τα βρήκε με τη Δύση αλλά ο Βορράς τσάκισε τον Νότο

1. Οι σουηδοί ανέλαβαν να διορθώσουν το άσχημο image της Ρωσίας.

Σε αντίθεση με την Τουρκία, η Ρωσία δεν πραγματοποίησε τις απειλές της να φύγει από τον διαγωνισμό δημιουργώντας τη δική της εναλλακτική Intervision αποκλειστικά με πρώην σοβιετικές χώρες. Η Ρωσία εξακολουθεί να χρειάζεται την Ευρώπη για να πουλάει το φυσικό της αέριο, ενώ είναι φανερό ότι και οι δύο πλευρές επιδεικνύουν πλέον διάθεση συμβιβασμού σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα. Επιπλέον το καθεστώς Πούτιν θεωρεί τον διαγωνισμό χρήσιμο βήμα για τις δημόσιες σχέσεις και την προβολή της χώρας. Μετά τα περσινά γιούχα, τη λύση για μια θετική υποδοχή της Ρωσίας από τους δυτικούς έδωσαν οι σουηδοί που ανέλαβαν φέτος τη σύνθεση και την παραγωγή της ρωσικής συμμετοχής. Ταυτόχρονα οι αυστριακοί διοργανωτές φρόντισαν να αποθαρρύνουν τις αποδοκιμασίες σε βάρος της Ρωσίας από το κοινό. Το αποτέλεσμα ήταν οι δυτικές χώρες να μοιράσουν απλόχερα τη βαθμολογία τους στη Ρωσία, ενώ για να τους ευχαριστήσει το ανατολικό μπλοκ ψήφισε εξίσου απλόχερα δίνοντας τη νίκη στη Σουηδία.

2. Η αλαζονεία των βόρειων που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα είναι υπαρκτό φαινόμενο.

Ο μοναδικός αστάθμητος παράγων που μπορούσε να στραβώσει το αμοιβαία επωφελές προξενιό μεταξύ σκανδιναβών και ρώσων δεν ήταν άλλος από τη συμμετοχή της Ιταλίας: Ένα τρίο του κλασικού μπελ κάντο που έβαλε φωτιά στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και ήταν έτοιμο να κατακτήσει τις καρδιές της Ευρώπης. Πράγματι η Ιταλία αναδείχθηκε μακράν πρώτη στις προτιμήσεις του κοινού κατακτώντας την κορυφή της τηλεψηφοφορίας σε 14 χώρες. Τη «λύση» έδωσαν οι κριτικές επιτροπές που ανέλαβαν να μαυρίσουν το τραγούδι της με βαθμολογίες υπερβολικά χαμηλές για να είναι συμπτωματικές (ορισμένα μέλη την κατέταξαν 26η – δηλαδή τελευταία). Η RAI επέστρεψε πρόσφατα στον διαγωνισμό και συνεχίζει να μην τον παίρνει τόσο σοβαρά όσο χρειάζεται, οικοδομώντας τις κατάλληλες συμμαχίες. Το αποτέλεσμα ήταν αντί να σαρώσει κάνοντας περίπατο προς τη νίκη, να αρκεστεί στο χάλκινο μετάλλιο.

3. Τα δικαιώματα των γκέι έχουν γίνει «κάρτα μέλους» για να γίνει δεκτή μια χώρα στο κλαμπ της Δύσης.

Απόδειξη η συμμετοχή της Λιθουανίας, μίας χώρας που μέχρι πρότινος ψήφιζε νόμους για την απαγόρευση των γκέι εκδηλώσεων. Καθώς, όμως, η ηγεσία της επιθυμεί να ξεφύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Ρωσίας και να στραφεί προς τη Δύση, οι ομοφοβικές προκαταλήψεις μπήκαν στην άκρη και η χώρα χρησιμοποίησε τη φετινή της συμμετοχή για να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο στην Ευρώπη. Όπως βλέπουμε και στην κεντρική φωτογραφία, τον ασπασμό του λιθουανικού ντουέτου πλαισίωναν επί σκηνής δύο ακόμα παθιασμένα φιλιά, ένα μεταξύ δύο αντρών και ένα μεταξύ δύο γυναικών. Για την περίπτωση της Ελλάδας δύο πράγματα έχουμε να παρατηρήσουμε: Πρώτον, αν υπάρχει κάτι που έβαλε οριστικά την ταφόπλακα στις λογοκριτικές παρεμβάσεις του ΕΣΡ, αυτό είναι σίγουρα τα γκέι φιλιά που βλέπουμε πλέον κάθε χρόνο στη Eurovision. Δεύτερον, αναρωτιόμαστε αν η ελληνική δημόσια τηλεόραση θα επέτρεπε ποτέ κάτι αντίστοιχο σε ελληνική συμμετοχή…

4. Πάντως αν είσαι δυτικός και λίγο ομοφοβικός, αυτό δεν πειράζει και τόσο.

Οι σχέσεις του 29χρονου νικητή του φετινού διαγωνισμού, Μονς Σέλμερλεφ, με την γκέι κοινότητα πέρασαν κυριολεκτικά από 40 κύματα. Οι γυμνές εμφανίσεις του σε γκέι φεστιβάλ (όπως στη φωτογραφία επάνω) δεν τον εμπόδισαν να μιλήσει περί «ανωμαλίας» και «αντρών που πρέπει να πηγαίνουν με γυναίκες και να κάνουν παιδιά» στα πλατό τηλεοπτικής εκπομπής, δηλώσεις που ο ίδιος απέδωσε στην κατανάλωση αλκοόλ. Εν όψει της συμμετοχής του στον διαγωνισμό, οι σουηδικές γκέι οργανώσεις έσπευσαν να του βγάλουν συγχωροχάρτι, ενώ ο ίδιος υπερέβαλε τόσο στην ένδειξη μεταμέλειας που έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως θα ...δοκίμαζε και με άντρα αν έβρισκε κάποιον που να του αρέσει! Τελικά, όλα αυτά μάλλον τον έβλαψαν αφού βγήκε μόλις τρίτος στο televoting. Σε αντίθεση, όμως, με τον αρμένιο τραγουδιστή που έκανε κάποιες αντίστοιχες δηλώσεις πέρυσι, δεν τον εμπόδισαν τελικά να σηκώσει το πολυπόθητο βραβείο.

5. Η Αυστραλία ψυχολογικά αισθάνεται κομμάτι της Ευρώπης – όπως και το Ισραήλ.

Αν και από οικονομικής άποψης φυσικός χώρος της Αυστραλίας είναι η περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού, πολιτισμικά οι αυστραλοί συνεχίζουν να αισθάνονται κομμάτι της Ευρώπης, όπως δείχνει και η έκτακτη συμμετοχή τους με αφορμή τα εξηκοστά γενέθλια του διαγωνισμού. Το ίδιο συμβαίνει εδώ και δεκαετίες και με το Ισραήλ που αισθάνεται ξένο και ανάδελφο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αντίστοιχα, η απόφαση της Τουρκίας να αποχωρήσει από τον διαγωνισμό, διοργανώνοντας τη δική της Türkvizyon με διάφορες μουσουλμανικές χώρες της κεντρικής Ασίας σηματοδοτεί την ψυχολογική στροφή των τούρκων από την Ευρώπη στον ισλαμικό κόσμο.

6. Αν δεν τραγουδάς στα αγγλικά, μην κάνεις τον κόπο

Όταν σχεδόν όλες οι χώρες χρησιμοποιούν πλέον την αγγλική γλώσσα για τις συμμετοχές τους, θα περίμενε κανείς ένας διαγωνισμός που προασπίζει τη διαφορετικότητα να θεσπίσει τουλάχιστον κάποια κίνητρα ώστε να ακούγονται και άλλες γλώσσες. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν οι χώρες που δεν τραγουδάνε στα αγγλικά να επιλέγουν οι ίδιες τη σειρά εμφάνισής τους. Αντί γι’ αυτό, μέσω των κριτικών επιτροπών, οι ιθύνοντες στέλνουν το μήνυμα ότι το μόνο αποδεκτό πρότυπο είναι αυτό της αγγλόφωνης ποπ. Οι επιτροπές δεν αρκέστηκαν μόνο στο να θάψουν την Ιταλία (που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν ο πρώτος μη αγγλόφωνος νικητής εδώ και 8 χρόνια) αλλά αρνήθηκαν να βοηθήσουν και την αρκετά προσεγμένη φετινή συμμετοχή της Γαλλίας που επιμένει να τραγουδάει στα γαλλικά. Αντίθετα, η αγγλόφωνη μπαλάντα της Νορβηγίας πλασαρίστηκε μέσα στην πρώτη δεκάδα χάρη στις επιτροπές, όταν το κοινό την είχε κατατάξει 17η. Μπορεί να θεωρούν ότι έτσι ο διαγωνισμός γίνεται πιο εμπορικός αλλά στην ουσία γίνεται περισσότερο φτωχός. Γιατί αν σε ενδιαφέρει μόνο η αγγλόφωνη ποπ, υπάρχουν χιλιάδες μέρη για να τη βρεις πέρα από τη Eurovision.

7. Ελληνικές συμμετοχές: Τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον;

Από άποψης θεαματικότητας και εσόδων η Eurovision αποτελεί αδιαμφισβήτητα το χρυσωρυχείο της κρατικής τηλεόρασης. Και η Ελλάδα συνεχίζει να διατηρεί το ρεκόρ των 12 συνεχόμενων συμμετοχών στον τελικό. Την ίδια στιγμή, όμως, η απόφαση της νέας κυβέρνησης για ανασύσταση της ΕΡΤ με πρόεδρο έναν τραγουδιστή που έκανε καριέρα στα φεστιβάλ του ΚΚΕ δεν προοιωνίζεται τα καλύτερα για έναν διαγωνισμό που πολλοί στην αριστερά συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ως «πανηγυράκι». Στην τελική ανάλυση, όπως είδαμε και πιο πάνω, η συμμετοχή στη Eurovision ουσιαστικά αντανακλά την ψυχολογική ταύτιση της κάθε χώρας με την ιδέα της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή, τα φετινά αποτελέσματα δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει αποκοπεί από τις συμμαχίες της, ενώ οι πολύ καλές επιδόσεις του Ισραήλ με ένα μουσικό στιλ που είχε καθιερώσει η χώρα μας δείχνει ότι πλέον κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο επιλογής του ελληνικού τραγουδιού. Υπάρχουν πάντως πολλοί τρόποι για να βρεθεί μία χώρα εκτός κλίματος και εκτός τελικού ακόμα κι αν συνεχίσει να συμμετέχει στον διαγωνισμό. Φτάνει να θυμηθούμε αυτή εδώ τη συμμετοχή της Πορτογαλίας πριν από τέσσερα χρόνια:

https://www.youtube.com/watch?v=bEPCC3_COLs