ΕΝΑΣ ΙΡΑΝΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Η Μυριάμ, 25 χρονών, λεσβία από το Ιράν, εγκατέλειψε τη χώρα της πριν δύο χρόνια. Αν έμενε, την περίμενε ο θάνατος. Σήμερα ελπίζει να γίνει δεκτή η αίτησή της για άσυλο στη Γαλλία, ώστε να μπορέσει να ξαναρχίσει τη ζωή της. Τρομοκρατημένη για τη ζωή της και τη ζωή των δικών της ανθρώπων, η επιθυμία της είναι αυτή η μαρτυρία να παραμείνει ανώνυμη.

Ερ. Υπό ποιες συνθήκες ανακαλύψατε την ομοφυλοφιλία σας;

Ήμουνα μόλις 18 ετών. Προέρχομαι από μία μικρομεσαία οικογένεια και μελετούσα για το απολυτήριο του λυκείου. Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα αγόρια και ήμουνα πολύ μελετηρή. Περνούσα τον περισσότερο καιρό με την Αζά, την καλύτερή μου φίλη. Ήμασταν πάντα κολλημένες μαζί. Ανταλάσσαμε επιστολές γεμάτες πάθος, περπατούσαμε πιασμένες χέρι-χέρι και όλο αυτό με προβλημάτιζε. Μια μέρα ήμασταν σπίτι της και χωρίς να ξέρουμε τι κάνουμε, γδυθήκαμε και ξαπλώσαμε στο κρεβάτι της. Οι γονείς της μας έπιασαν στα πράσσα, και αυτό ήταν το πρώτο μου τράυμα. ΄Ενιωσα τέτοια ντροπή, μας πρόσβαλλαν τόσο πολύ! Μας κυνηγούσαν γυμνές μέσα στο διαμέρισμα. Στο Ιράν κανείς δεν μιλάει για το σεξ, είναι ένα θέμα ταμπού. Οι γονείς της τηλεφώνησαν στη μητέρα μου. Μαζί αποφάσισαν να ενημερώσουν το σχολείο. Δεν ήξεραν τί να κάνουν, τα γεγονότα τους είχαν ξεπεράσει. Νόμιζαν ότι το σχολείο μπορεί να μας ξαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Ότι δεν έιμαστε παρά δύο παιδιά που έκαναν μία ανοησία.

Ερ. Ποια ήταν η αντίδραση των υπευθύνων του σχολείου σας;

Ήταν απαίσια. Οι γονείς μας νόμιζαν ότι έπρατταν το σωστό, αλλά το σχολείο αποφάσισε να μας αποβάλλει. Ένα μήνα πριν τις εξετάσεις για το απολυτήριο! Σαν να μην έφτανε αυτό, ο διευθυντής του σχολείου έδωσε τα στοιχεία μας στο Υπουργείο Παιδείας. Έτσι ήταν αδύνατο να γραφτούμε σε άλλο σχολείο. Για ένα κορίτσι στο Ιράν, η αποβολή από το σχολείο είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα. Χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και η μητέρα μου αισθάνθηκε προδομένη. Τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι ο πατέρας μου θα μάθαινε τους λόγους της αποβολής. Πλήρωσε για να με πάρουν σε μια σχολή πληροφορικής και βρήκα δουλειά σαν γραμματέας σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων.

Ερ. Τι απέγινε η Αζά;

Οι γονείς της της απαγόρευσαν να με ξαναδεί, αλλά συνεχίσαμε να συναντιόμαστε στα κρυφά. Η παρανομία δυνάμωσε τον έρωτά μας. Περίμενα λίγους μήνες για να κερδίσω την εμπιστοσύνη των προϊσταμένων μου στην εταιρεία και τελικά κατάφερα να τους πείσω να την προσλάβουν στο εργοστάσιο. Από τύχη, την έβαλαν να δουλέψει στο ίδιο γραφείο με μένα. Όταν το έμαθα, ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο! Τρώγαμε μαζί το μεσημέρι και βρισκόμασταν κρυφά στις τουαλέτες. Εκεί βγάζαμε τη μαντίλα και φιλιόμασταν με πάθος. Προσέχαμε πολύ να μην καταλάβει κανένας τίποτα. Αλλά μετά από μερικούς μήνες, ένας από τους προϊσταμένους το πρόσεξε. Νόμιζε ότι πηγαίναμε μαζί για να καπνίσουμε μαριχουάνα! Έβαλαν το ισλαμικό συμβούλιο του εργοστασίου να μας κατασκοπεύει αδιάκοπα, όλος ο κόσμος μας συζητούσε και η κατάσταση γρήγορα έγινε ανυπόφορη. Ευτυχώς γι’αυτήν, η Αζά αποφάσισε να παραιτηθεί εγκαίρως.

Ερ. Εσείς όμως παραμείνατε στη θέση σας;

Ναι, ήμουν πεπεισμένη ότι κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει τίποτα. Πού να ήξερα! Ξεκίνησαν έναν ψυχολογικό πόλεμο μέχρι να σπάσω. Οι συνάδελφοι μου έλεγαν «αυτό που έκανες με την Αζά στις τουαλέτες δεν ήταν μουσουλμανικό!». Όλος ο κόσμος ήθελε να ομολογήσω. Κατέληξα να πω στον ψυχολόγο ότι οι άντρες μου προκαλούν απέχθεια. Εκείνη τη στιγμή άρχισε η κόλαση για μένα. Με συνέλαβαν επίσημα για ιατρικούς λόγους και με έκλεισαν για μήνες σε μια ψυχιατρική κλινική. Με ανάγκασαν να παίρνω φάρμακα. Με ανέκριναν χωρίς σταματημό. Ήθελαν να μάθουν για ποιο λόγο δεν μου αρέσουν οι άντρες. Παραληρούσα, δεν ήμουν πια ο εαυτός μου. Όταν βγήκα ήμουνα άλλος άνθρωπος. Την πρώτη μέρα που επέστρεψα στο εργοστάσιο, οι προϊστάμενοι με κάλεσαν να μου μιλήσουν. Με ρώτησαν αν έχω επιστρέψει στον ίσιο δρόμο. Η απάντησή μου ήταν «Δεν γνωρίζω για ποιο δρόμο μιλάτε. Μου αρέσουν οι γυναίκες». Όλα αυτά βέβαια ήταν ένα θέατρο. Έξω με περίμενε ήδη ένα αυτοκίνητο. Αφού μου ανακοίνωσαν την απόλυσή μου, τρεις άντρες με έβαλαν μέσα στο αυτοκίνητο, μου έδεσαν τα μάτια και φύγαμε. Όταν μετά από ώρες ταξίδι μου ξανάνοιξαν τα μάτια ήμουνα σε ένα φριχτό δωμάτιο χωρίς παράθυρα με ένα βρώμικο στρώμα στο πάτωμα. Με βασάνιζαν για τρεις μέρες, ήταν ένας εφιάλτης, δεν ήξερα τί κακό είχα κάνει. Με ρωτούσαν συνέχεια αν γνώριζα και άλλους ομοφυλόφιλους, που εγώ εκείνη την εποχή δεν ήξερα καν τί σημαίνει ομοφυλοφιλία! Αγαπούσα την Αζά, αυτό ήταν όλο! Δεν μπορούσα να καταλάβω τί μου έλεγαν, ήθελαν να τους δώσω πληροφορίες για τα άλλα μέλη του κυκλώματος. Ερχόντουσαν απροειδοποίητα, με χτυπούσαν και έκαιγαν τα πόδια μου με τσιγάρα. Και όταν έφευγαν με άφηναν στο απόλυτο σκοτάδι.

Ερ. Η ισλαμική αστυνομία θεώρησε ότι ανήκετε σε κάποιο παράνομο δίκτυο ομοφυλόφιλων. Τους δώσατε πληροφορίες για την Αζά;

Όχι, ευτυχώς δεν με ρώτησαν τίποτα για την Αζά. Αλλά μετά από τέσσερις μέρες ήμουν τόσο εξαντλημένη που δέχτηκα όλα όσα μου ζητούσαν. Τους είπα ότι θα παντρευτώ και θα τους δίνω πληροφορίες για άλλους ομοφυλόφιλους. Με έθεσαν υπό την επίβλεψη δύο γυναικών ψυχιάτρων από την κλινική. Γύρισα στη μητέρα μου και έπεισα τους γιατρούς ότι θα παντρευτώ και ότι θα γίνω πληροφοριοδότης. Μετά από κάποιο καιρό και αφού δεν τους είχα δώσει καμία πληροφορία, η υπεύθυνη με κάλεσε για να μου πει ότι έπρεπε να υποβάλλει την έκθεσή της. Μου είπε ότι δεν είχα άλλη επιλογή. «Είμαι υποχρεωμένη να πω στις αρχές αν πρέπει να λιθοβοληθείς ή να αλλάξεις φύλο». Μου εξήγησε ότι για να θεραπευτώ μπορώ να κάνω εγχείρηση και να γίνω άντρας, αλλά αν συνέχιζα όπως ήμουν θα με καταδίκαζαν σε θάνατο. Της ζήτησα μια εβδομάδα για να το σκεφτώ, ήταν ο απόλυτος παραλογισμός. Κατάλαβα ότι ήμουν με την πλάτη στον τοίχο και ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω ήταν να φύγω από τη χώρα.

Ερ. Πως μπορέσατε να φύγετε από το Ιράν αφού είχατε τεθεί υπό παρακολούθηση;

Δεν μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο.Ο μόνος τρόπος για να φύγω ήταν μέσω Τουρκίας. Οι Ιρανοί δεν χρειάζονται βίζα για την Τουρκία και μπορεί κανείς να πάει με το λεωφορείο. Η μητέρα μου μάζεψε τα χρήματα για το ταξίδι και είπαμε στον πατέρα μου ότι φεύγω για να δουλέψω στην Ευρώπη και ότι από κει θα τους στέλνω χρήματα. Το ταξίδι κράτησε εβδομάδες ολόκληρες. Στην Κωνσταντινούπολη με ανέλαβε ένα δίκτυο διακίνησης παράνομων μεταναστών. Δεν ήξερα που με πήγαιναν και δεν με ένοιαζε. Με έβαλαν σε ένα φορτηγό, φοβήθηκα μήπως με εξαπατήσουν αφού δεν υπήρχε καμία εγγύηση. Μια μέρα η πόρτα του φορτηγού άνοιξε και μου έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε στα γαλλικά «Είμαι η Μυριάμ και είμαι Ιρανή».

Ερ. Που βρισκόσασταν;

Στην Αλενσόν, στη Νορμανδία. Ήταν Οκτώβριος του 2004. Κρύωνα, ήμουν βρώμικη και πεινασμένη. ‘Εδειξα το χαρτί μου σε έναν αστυνομικό που ήταν καλός μαζί μου. Με πήγε σε ένα καταφύγιο για άστεγους. Εκεί η Οργάνωση Καθολικής Βοήθειας μου αγόρασε ένα εισιτήριο για το Παρίσι. Μου είπαν που να υποβάλλω τα χαρτιά μου για την αίτηση παροχής ασύλου. Στο Παρίσι κοιμόμουν σε τηλεφωνικούς θαλάμους και σε νοσοκομεία και έτρωγα στα συσσίτια για τους άστεγους. Πέρασε αρκετός καιρός πριν μου βρουν ένα μέρος για να μείνω και μου έδωσαν την κίτρινη κάρτα που μου επιτρέπει να λαμβάνω 300 ευρώ το μήνα [επίδομα που δικαιούνται για ένα έτος όσοι ζητούν άσυλο]. Μόλις τότε μπόρεσα να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου και να της πως ότι είμαι ζωντανή.

Ερ. ‘Εχετε καθόλου νέα από την Αζά;

Ναι. Μπόρεσε να μου περάσει ένα μήνυμα για να μου πει ότι χαίρεται που κατάφερα να φύγω. ‘Εχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, την έχουν παντρέψει με έναν πολύ μεγαλύτερό της άντρα και έπαθε καρδιακή προσβολή. Αλλά είναι ακόμα ζωντανή.

Ερ. Πότε υποβάλλατε αίτηση για άσυλο;

Κατέθεσα τα χαρτιά μου τον Ιανουάριο του 2005. Τους διηγήθηκα όλη την ιστορία, αλλά η αίτησή μου απορρίφθηκε τον Δεκέμβριο του 2005. Ανάμεσα στα υπόλοιπα έγγραφα τους είχα καταθέσει και το πιστοποιητικό που αποδεικνύει τον εγκλεισμό μου σε ψυχιατρείο, υπογεγραμμένο από την υπέυθυνη της κλινικής. Η υπηρεσία δέχθηκε την ομοφυλοφιλία μου αλλά θεώρησε ότι «οι δηλώσεις σχετικά με την συμπεριφορά των ιρανικών αρχών και τις απειλές εναντίον των υπόλοιπων μελών της οικογένειας υπήρξαν συγκεχυμένες» καθώς και ότι «δεν έχει στοιχειοθετηθεί επαρκώς η βαρύτητα των καταγγελιών ούτε ο κίνδυνος που διατρέχει η αιτούσα σε περίπτωση που απελαθεί». ΄Εχω ασκήσει έφεση και περιμένω μια απάντηση. Αλλά ο χρόνος περνάει. Και δεν αισθάνομαι άνετα στο καταφύγιο. Είναι γεμάτο με άντρες και δεν έχω πει σε κανέναν ότι είμαι λεσβία. Φοβάμαι μήπως η αίτησή μου απορριφθεί εκ νέου. Δεν θέλω να γυρίσω στο Ιράν. Θα ήθελα να αποκτήσω χαρτιά για να μπορέσω να δουλέψω, να σπουδάσω και να ξαναρχίσω τη ζωή μου. Περιμένοντας κάνω μαθήματα γαλλικών. Και ελπίζω πάντα μια μέρα να μπορέσω να ξαναδώ την Αζά.

ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ: ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ;

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 1999 8 το βράδυ στο Παρίσι, στην αίθουσα του Συνταγματικού Συμβουλίου. Μέσα στην τεταμένη ατμόσφαιρα, ένας από τους δικαστές διαβάζει την απόφαση σχετικά με τη συνταγματικότητα του νόμου για το Σύμφωνο Συμβίωσης (στα γαλλικά PaCS – Κοινωνικό Σύμφωνο Αλληλεγγύης). Εκτός από τους δημοσιογράφους μόνο λίγοι προνομιούχοι -ανάμεσά τους εκπρόσωποι των οργανώσεων που στηρίζουν τη νέα νομοθεσία- είναι παρόντες στην αίθουσα. ΄Εξω περιμένουν λιγοστοί πολέμιοι. Το Συμβούλιο βάζει μια για πάντα τέλος στις ελπίδες τους για μια ανατροπή της τελευταίας στιγμής μετά από 13 μήνες άγριων διαξιφισμών, και αποδέχεται ότι ο νόμος συμφωνεί με το πνεύμα του γαλλικού συντάγματος. Ξέσπασμα ενθουσιασμού μέσα στη σεπτή αίθουσα. Στις 18 του μήνα, μόλις τρεις ημέρες μετά τη δημοσίευση του νόμου, ο Ντομινίκ Αντάμσκι και ο Φρανσίς Ντεκένς γίνονται το πρώτο ζευγάρι που θα υπογράψει Σύμφωνο Συμβίωσης (στις 24 Φεβρουαρίου του 2006 παντρεύτηκαν στο Βέλγιο).
Επτά χρόνια μετά καμιά από τις θεομηνίες που προέβλεπαν οι αντίπαλοι της νέας νομοθεσίας δεν έχει πλήξει τη Γαλλία! Οι αρχικοί ενδοιασμοί κάποιων βουλευτών της (τότε) αριστερής πλειοψηφίας έδωσαν φτερά στους συντηρητικούς βουλευτές οι οποίοι και επιστράτευσαν την πλέον καλπάζουσα φαντασία τους κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Μεγάλο σουξέ στο ρεπερτόριό τους είχε ο παραλληλισμός της ομοφυλοφιλίας με τη ζωοφιλία. «Το Σύμφωνο Συμβίωσης μοιάζει με καυτή πατάτα που οι δήμαρχοι θα πετάξουν στους δικαστές και αυτοί στις κτηνιατρικές υπηρεσίες!» ξεσπάει ένας συντηρητικός βουλευτής. ΄Ενας άλλος αποκαλεί το νομοσχέδιο «Σύμφωνο Επίκτητης Ανοσολογικής Συμβίωσης», ενώ ένας τρίτος δεν διστάζει να συσχετίσει την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία και αναρωτιέται: «Πώς θα μπορούμε από δω και πέρα να ορίζουμε το έγκλημα της παιδοφιλίας;». Κάποιος συνάδελφός τους δηλώνει στη Φιγκαρό: «Την ώρα που δημιουργούμε αναμορφωτήρια για τους νέους, είναι παράδοξο να θέτουμε σε κίνδυνο τον θεσμό της οικογένειας με το Σύμφωνο Συμβίωσης». Η πιο διάσημη πολέμιος του Συμφώνου, υπερσυντηρητική βουλευτής Κριστίν Μπουτέν, θεωρεί ότι το ίδιο το μέλλον της κοινωνίας τίθεται σε κίνδυνο: «Όσοι πολιτισμοί αποδέχθηκαν την ομοφυλοφιλία ως κανονικό τρόπο ζωής κατέληξαν στην παρακμη». ΄Αλλοι προέβλεπαν αύξηση της εγκληματικότητας: «Το Σύμφωνο Συμβίωσης πρόκειται να αποσταθεροποιήσει την κοινωνία. Εφόσον οι νέοι μας δεν θα έχουν πια αξίες, θα σημειώνονται όλο και περισσότεροι φόνοι, ληστείες και βιασμοί».
΄Εκτοτε κάποιοι πολιτικοί της δεξιάς έχουν εκφράσει τη μεταμέλειά τους για τα επιχειρήματα που μεταχειρίστηκαν τότε, όπως ο Νικολά Σαρκοζί που παραδέχθηκε ότι ενδέχεται να «πλήγωσαν» την ομοφυλοφιλική κοινοτήτα. Κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης θα γνώριζε τέτοια επιτυχία. Επιτυχία που δεν περιορίζεται στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά και στους ετεροφυλόφιλους που έχουν εκτιμήσει την απλότητα της διαδικασίας, τόσο κατά τη σύναψη του Συμφώνου όσο και σε περίπτωση διάλυσης. Παρόλο που το Σύμφωνο Συμβίωσης δεν προσφέρει τα ίδια δικαιώματα με τον γάμο, περισσότερα από 263 χιλιάδες ζευγάρια το επέλεξαν τα επτά τελευταία χρόνια και από αυτά μόνο 34 χιλιάδες έχουν χωρίσει σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Μόνο το 2005, 65 χιλιάδες ζευγάρια υπέγραψαν Σύμφωνο Συμβίωσης, αύξηση κατά 51% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

Οι ανισότητες παραμένουν

Η άνιση μεταχείριση που προβλέπει για τα ζευγάρια το Σύμφωνο Συμβίωσης σε σχέση με τον γάμο γίνεται ολοένα και λιγότερο αποδεκτή και η πίεση προς την Αριστερά για επέκταση του δικαιώματος του γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου έχει σαν αποτέλεσμα η σημερινή κεντροδεξιά πλειοψηφία να ψηφίζει βελτιώσεις ενός νόμου τον οποίο είχε πολεμήσει όταν βρισκόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Τον Ιούνιο του 2006 στα πλαίσια της μεταρρύθμισης του κληρονομικού δικαίου ψηφίστηκαν σημαντικές τροποποιήσεις όπως η πρόβλεψη για καταμερισμό των αγαθών που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια της συμβίωσης, ενώ η ελάχιστη περίοδος που απαιτείται για υποβολή κοινής φορολογικής δήλωσης μειώθηκε στον ένα χρόνο από τρία που ήταν μέχρι τότε. Πάντως σημαντικές βελτιώσεις, όπως το δικαίωμα στη σύνταξη του αποθανόντος συντρόφου και η βελτίωση των διαδικασιών όταν ένας εκ των δύο είναι ξένος χωρίς δικαίωμα παραμονής, παραμένουν στα χαρτιά. Αν και πολλά ζευγάρια δεν έχουν επιλέξει το σύμφωνο συμβίωσης -είτε γιατί αρνούνται την επισημοποίηση της σχέσης τους, είτε γιατί προτιμούν τον γάμο- η ανάγκη για αμοιβαία προστασία έχει πείσει πολλούς άλλους: «Υπογράψαμε από έρωτα, αλλά και για λόγους προστασίας» μας εξηγεί ο Ζαν-Λυκ. «Ο σύντροφός μου είναι ιδιοκτήτης ενός σπιτιού. Αν πάθει κάτι μπορώ να μείνω εκεί τουλάχιστον δύο χρόνια.» Υπάρχει επίσης το ζήτημα της υπηκοότητας. Ο Μαρκ και ο Ρούμπεν ήταν το πρώτο ζευγάρι διαφορετικής εθνικότητας που σύναψε Σύμφωνο Συμβίωσης στις 3 Δεκεμβρίου 1999. Ο Μαρκ εξηγεί: «Ήταν ο μόνος τρόπος για να λύσουμε το θέμα της άδειας παραμονής του Ρούμπεν. Δεν ήταν όμως εύκολο και, παρότι ζούσαμε ήδη πέντε χρόνια μαζί, χρειάστηκαν μήνες πριν μπορέσει τελικά να λάβει άδεια παραμονής για οικογενειακούς λόγους». Και τα προβλήματα δεν τελειώνουν εδώ. «Ανησυχούμε για το ζήτημα της κληρονομιάς σε περίπτωση που ένας από μας πάθει κάτι».

Αναμνήσεις

Επιπλέον πολλά ζευγάρια εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για το πόσο στεγνή και γραφειοκρατική είναι η όλη διαδικασία. Το γραφείο του ληξιαρχείου σίγουρα δεν είναι ο πιο ονειρεμένος χώρος για να ενώσουν δύο άνθρωποι τις ζωές τους! Αλλά ακόμα και στις πιο κωμικές περιστάσεις, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναζητούν να αντλήσουν κάποιο συναίσθημα από μια διαδικασία που κρατάει το πολύ μερικά λεπτά. «Το κάναμε πριν δύο χρόνια, είχαμε πάει οι δυο μας και δεν είχαμε προβλέψει καμία τελετή» διηγείται ο Τομάς. «Είπαμε ότι το κάνουμε για να πληρώνουμε λιγότερους φόρους και να αγοράσουμε μαζί σπίτι. Αλλά ο συναισθηματισμός της ληξιάρχου μας κατέλαβε εξαπίνης! Μόλις υπογράψαμε τα χαρτιά μας είπε ‘ορίστε, τελείωσε!’ με ένα χαμόγελο στα χείλη και δάκρυα στα μάτια. Ξαφνικά ευχηθήκαμε να είχαμε κάποιον να μας πετάξει ρύζι στα σκαλιά του δικαστηρίου!» Κάτι που εξηγεί για ποιο λόγο πολλοί δήμαρχοι, κυρίως της Αριστεράς, επιθυμούν την καθιέρωση κάποιας τελετής.
Πολλοί θυμούνται με συγκίνηση τη μέρα που τους έγινε η πρόταση. Ο Λωράν διηγείται: «Ήμασταν στο σπίτι των γονιών μου για τα 30ά μου γενέθλια. Την ώρα του γλυκού, ο Γκαμπριέλ σηκώθηκε και ζήτησε από τη μητέρα μου το χέρι μου. Η μαμά μου άρχισε να κλαίει, ο πατέρας μου και οι παππούδες μου είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα! Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν άρχισα και εγώ να κλαίω. Αργότερα όταν μείναμε οι δυο μας, γονάτισε και μου πρόσφερε το δαχτυλίδι μαζί με ένα μπουκέτο λουλούδια. Τί υπέροχη ανάμνηση!» Όταν ο Ερίκ και ο σύντροφός του πήγαν στο δικαστήριο, ένα συνεργείο από εργάτες έκανε επισκευές. «Ο θυρωρός δεν γνώριζε για ποιο λόγο ήμασταν εκεί και μας κοίταγε περίεργα. Εμείς ντυμένοι πολύ επίσημα ανάμεσα στους εργάτες που περιφερόντουσαν μέσα στους φρεσκοβαμμένους διαδρόμους.» Μετά το τέλος της διαδικασίας, το ζευγάρι έψαχνε κάποιον για να τους τραβήξει μια φωτογραφία μπροστά από το δικαστήριο. «Βλέπουμε κάποιον που κατευθύνεται προς την είσοδο. Του ζητάω να μας τραβήξει μια φωτογραφία. Έδειχνε πολύ συνεσταλμένος. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου!».
Για τον Ερίκ και τον ινδικής καταγωγής Σάντος, που σήμερα έχουν χωρίσει, το Σύμφωνο Συμβίωσης ήταν ο μόνος τρόπος για να παραμείνουν μαζί. Υπέγραψαν μετά από πέντε χρόνια συμβίωσης και στην Ινδία, μια χώρα όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με δέκα χρόνια φυλάκιση. Ο Ερίκ θυμάται: «Μόλις φτάσαμε με τα χαρτιά μας στο προξενείο, μας υποδέχθηκαν με φανερή ενόχληση. Κανείς δεν είχε μάθει να χειρίζεται το σχετικό λογισμικό! Αναγκαστήκαμε να ξαναπάμε μετά από τρεις εβδομάδες και ευτυχώς που ο Σάντος ήταν προγραμματιστής και μπόρεσε να μπει στον υπολογιστή για να περάσει μόνος του τα δεδομένα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του πρόξενου. Μία ώρα μετά, τα πιστοποιητικά μας είχαν εκδοθεί και ο ίδιος ο πρέσβυς μας πρόσφερε ένα κοκτέιλ για να μας ευχηθεί.» Για τη Σαγκάν, οι αναμνήσεις δεν είναι τόσο ευχάριστες. «Πήραμε την απόφαση βεβιασμένα για επαγγελματικούς λόγους και έπρεπε να μαζέψουμε γρήγορα τα απαραίτητα έγγραφα και να ειδοποιήσουμε τους δικούς μας. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου. ‘Κάντε ό,τι θέλετε’ μου είπε και δεν ήρθε στο δικαστήριο. Η πεθερά μου μας απάντησε ‘Α ναί; να μου βγάλετε ένα αντίγραφο του πιστοποιητικού γιατί δικαιούμαι μια μέρα άδεια’! Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα ήταν η χαριστική βολή. Η ληξίαρχος έκανε λάθος στο επώνυμό μου και αρνήθηκε να εκδώσει καινούριο πιστοποιητικό. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο καταστροφική. Οι φωτογραφίες με τις βέρες καταστράφηκαν στην εμφάνιση και το εστιατόριο ήταν απαίσιο!» Δύο χρόνια μετά το ζευγάρι χώρισε. «Μας δέχτηκε ένας εξαιρετικά εξυπηρετικός ληξίαρχος που ανέλαβε την υπόθεσή μας και μας κατατόπισε θαυμάσια σχετικά με τις διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Αυτή τη φορά όλα πήγαν ρολόι, καμία σχέση με δύο χρόνια πριν!» Τέλος υπάρχουν αυτοί που γελάνε ακόμα με την κωμική πλευρά του θέματος. Ο Λωράν υπέγραψε πριν τρία χρόνια στο γαλλικό προξενείο του Λονδίνου. Ο πρόξενος ανάγκασε το ζευγάρι να βγάλει φωτογραφίες μπροστά στο πορτρέτο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα; «΄Οταν οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν τί να δούμε; Τρεις φωτογραφίες του Σιράκ! Εμείς δεν φαινόμαστε πουθενά!»
Επτά χρόνια μετά την υιοθέτησή του, το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι πλέον μια κοινωνική πραγματικότητα και κανείς δεν σκέφτεται σοβαρά την κατάργησή του. Αλλά η κοινωνική πίεση για την επέκταση του γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου, σίγουρα θα έχει επιπτώσεις σε ένα θεσμό το μέλλον του οποίου πρέπει να εξεταστεί σοβαρά. Ένα μέλλον που αφορά πλέον περισσότερα από 400 χιλιάδες άτομα στη Γαλλία.