ΕΝΑΣ ΙΡΑΝΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Η Μυριάμ, 25 χρονών, λεσβία από το Ιράν, εγκατέλειψε τη χώρα της πριν δύο χρόνια. Αν έμενε, την περίμενε ο θάνατος. Σήμερα ελπίζει να γίνει δεκτή η αίτησή της για άσυλο στη Γαλλία, ώστε να μπορέσει να ξαναρχίσει τη ζωή της. Τρομοκρατημένη για τη ζωή της και τη ζωή των δικών της ανθρώπων, η επιθυμία της είναι αυτή η μαρτυρία να παραμείνει ανώνυμη.

Ερ. Υπό ποιες συνθήκες ανακαλύψατε την ομοφυλοφιλία σας;

Ήμουνα μόλις 18 ετών. Προέρχομαι από μία μικρομεσαία οικογένεια και μελετούσα για το απολυτήριο του λυκείου. Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα αγόρια και ήμουνα πολύ μελετηρή. Περνούσα τον περισσότερο καιρό με την Αζά, την καλύτερή μου φίλη. Ήμασταν πάντα κολλημένες μαζί. Ανταλάσσαμε επιστολές γεμάτες πάθος, περπατούσαμε πιασμένες χέρι-χέρι και όλο αυτό με προβλημάτιζε. Μια μέρα ήμασταν σπίτι της και χωρίς να ξέρουμε τι κάνουμε, γδυθήκαμε και ξαπλώσαμε στο κρεβάτι της. Οι γονείς της μας έπιασαν στα πράσσα, και αυτό ήταν το πρώτο μου τράυμα. ΄Ενιωσα τέτοια ντροπή, μας πρόσβαλλαν τόσο πολύ! Μας κυνηγούσαν γυμνές μέσα στο διαμέρισμα. Στο Ιράν κανείς δεν μιλάει για το σεξ, είναι ένα θέμα ταμπού. Οι γονείς της τηλεφώνησαν στη μητέρα μου. Μαζί αποφάσισαν να ενημερώσουν το σχολείο. Δεν ήξεραν τί να κάνουν, τα γεγονότα τους είχαν ξεπεράσει. Νόμιζαν ότι το σχολείο μπορεί να μας ξαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Ότι δεν έιμαστε παρά δύο παιδιά που έκαναν μία ανοησία.

Ερ. Ποια ήταν η αντίδραση των υπευθύνων του σχολείου σας;

Ήταν απαίσια. Οι γονείς μας νόμιζαν ότι έπρατταν το σωστό, αλλά το σχολείο αποφάσισε να μας αποβάλλει. Ένα μήνα πριν τις εξετάσεις για το απολυτήριο! Σαν να μην έφτανε αυτό, ο διευθυντής του σχολείου έδωσε τα στοιχεία μας στο Υπουργείο Παιδείας. Έτσι ήταν αδύνατο να γραφτούμε σε άλλο σχολείο. Για ένα κορίτσι στο Ιράν, η αποβολή από το σχολείο είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα. Χάσαμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και η μητέρα μου αισθάνθηκε προδομένη. Τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι ο πατέρας μου θα μάθαινε τους λόγους της αποβολής. Πλήρωσε για να με πάρουν σε μια σχολή πληροφορικής και βρήκα δουλειά σαν γραμματέας σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων.

Ερ. Τι απέγινε η Αζά;

Οι γονείς της της απαγόρευσαν να με ξαναδεί, αλλά συνεχίσαμε να συναντιόμαστε στα κρυφά. Η παρανομία δυνάμωσε τον έρωτά μας. Περίμενα λίγους μήνες για να κερδίσω την εμπιστοσύνη των προϊσταμένων μου στην εταιρεία και τελικά κατάφερα να τους πείσω να την προσλάβουν στο εργοστάσιο. Από τύχη, την έβαλαν να δουλέψει στο ίδιο γραφείο με μένα. Όταν το έμαθα, ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο! Τρώγαμε μαζί το μεσημέρι και βρισκόμασταν κρυφά στις τουαλέτες. Εκεί βγάζαμε τη μαντίλα και φιλιόμασταν με πάθος. Προσέχαμε πολύ να μην καταλάβει κανένας τίποτα. Αλλά μετά από μερικούς μήνες, ένας από τους προϊσταμένους το πρόσεξε. Νόμιζε ότι πηγαίναμε μαζί για να καπνίσουμε μαριχουάνα! Έβαλαν το ισλαμικό συμβούλιο του εργοστασίου να μας κατασκοπεύει αδιάκοπα, όλος ο κόσμος μας συζητούσε και η κατάσταση γρήγορα έγινε ανυπόφορη. Ευτυχώς γι’αυτήν, η Αζά αποφάσισε να παραιτηθεί εγκαίρως.

Ερ. Εσείς όμως παραμείνατε στη θέση σας;

Ναι, ήμουν πεπεισμένη ότι κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει τίποτα. Πού να ήξερα! Ξεκίνησαν έναν ψυχολογικό πόλεμο μέχρι να σπάσω. Οι συνάδελφοι μου έλεγαν «αυτό που έκανες με την Αζά στις τουαλέτες δεν ήταν μουσουλμανικό!». Όλος ο κόσμος ήθελε να ομολογήσω. Κατέληξα να πω στον ψυχολόγο ότι οι άντρες μου προκαλούν απέχθεια. Εκείνη τη στιγμή άρχισε η κόλαση για μένα. Με συνέλαβαν επίσημα για ιατρικούς λόγους και με έκλεισαν για μήνες σε μια ψυχιατρική κλινική. Με ανάγκασαν να παίρνω φάρμακα. Με ανέκριναν χωρίς σταματημό. Ήθελαν να μάθουν για ποιο λόγο δεν μου αρέσουν οι άντρες. Παραληρούσα, δεν ήμουν πια ο εαυτός μου. Όταν βγήκα ήμουνα άλλος άνθρωπος. Την πρώτη μέρα που επέστρεψα στο εργοστάσιο, οι προϊστάμενοι με κάλεσαν να μου μιλήσουν. Με ρώτησαν αν έχω επιστρέψει στον ίσιο δρόμο. Η απάντησή μου ήταν «Δεν γνωρίζω για ποιο δρόμο μιλάτε. Μου αρέσουν οι γυναίκες». Όλα αυτά βέβαια ήταν ένα θέατρο. Έξω με περίμενε ήδη ένα αυτοκίνητο. Αφού μου ανακοίνωσαν την απόλυσή μου, τρεις άντρες με έβαλαν μέσα στο αυτοκίνητο, μου έδεσαν τα μάτια και φύγαμε. Όταν μετά από ώρες ταξίδι μου ξανάνοιξαν τα μάτια ήμουνα σε ένα φριχτό δωμάτιο χωρίς παράθυρα με ένα βρώμικο στρώμα στο πάτωμα. Με βασάνιζαν για τρεις μέρες, ήταν ένας εφιάλτης, δεν ήξερα τί κακό είχα κάνει. Με ρωτούσαν συνέχεια αν γνώριζα και άλλους ομοφυλόφιλους, που εγώ εκείνη την εποχή δεν ήξερα καν τί σημαίνει ομοφυλοφιλία! Αγαπούσα την Αζά, αυτό ήταν όλο! Δεν μπορούσα να καταλάβω τί μου έλεγαν, ήθελαν να τους δώσω πληροφορίες για τα άλλα μέλη του κυκλώματος. Ερχόντουσαν απροειδοποίητα, με χτυπούσαν και έκαιγαν τα πόδια μου με τσιγάρα. Και όταν έφευγαν με άφηναν στο απόλυτο σκοτάδι.

Ερ. Η ισλαμική αστυνομία θεώρησε ότι ανήκετε σε κάποιο παράνομο δίκτυο ομοφυλόφιλων. Τους δώσατε πληροφορίες για την Αζά;

Όχι, ευτυχώς δεν με ρώτησαν τίποτα για την Αζά. Αλλά μετά από τέσσερις μέρες ήμουν τόσο εξαντλημένη που δέχτηκα όλα όσα μου ζητούσαν. Τους είπα ότι θα παντρευτώ και θα τους δίνω πληροφορίες για άλλους ομοφυλόφιλους. Με έθεσαν υπό την επίβλεψη δύο γυναικών ψυχιάτρων από την κλινική. Γύρισα στη μητέρα μου και έπεισα τους γιατρούς ότι θα παντρευτώ και ότι θα γίνω πληροφοριοδότης. Μετά από κάποιο καιρό και αφού δεν τους είχα δώσει καμία πληροφορία, η υπεύθυνη με κάλεσε για να μου πει ότι έπρεπε να υποβάλλει την έκθεσή της. Μου είπε ότι δεν είχα άλλη επιλογή. «Είμαι υποχρεωμένη να πω στις αρχές αν πρέπει να λιθοβοληθείς ή να αλλάξεις φύλο». Μου εξήγησε ότι για να θεραπευτώ μπορώ να κάνω εγχείρηση και να γίνω άντρας, αλλά αν συνέχιζα όπως ήμουν θα με καταδίκαζαν σε θάνατο. Της ζήτησα μια εβδομάδα για να το σκεφτώ, ήταν ο απόλυτος παραλογισμός. Κατάλαβα ότι ήμουν με την πλάτη στον τοίχο και ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω ήταν να φύγω από τη χώρα.

Ερ. Πως μπορέσατε να φύγετε από το Ιράν αφού είχατε τεθεί υπό παρακολούθηση;

Δεν μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο.Ο μόνος τρόπος για να φύγω ήταν μέσω Τουρκίας. Οι Ιρανοί δεν χρειάζονται βίζα για την Τουρκία και μπορεί κανείς να πάει με το λεωφορείο. Η μητέρα μου μάζεψε τα χρήματα για το ταξίδι και είπαμε στον πατέρα μου ότι φεύγω για να δουλέψω στην Ευρώπη και ότι από κει θα τους στέλνω χρήματα. Το ταξίδι κράτησε εβδομάδες ολόκληρες. Στην Κωνσταντινούπολη με ανέλαβε ένα δίκτυο διακίνησης παράνομων μεταναστών. Δεν ήξερα που με πήγαιναν και δεν με ένοιαζε. Με έβαλαν σε ένα φορτηγό, φοβήθηκα μήπως με εξαπατήσουν αφού δεν υπήρχε καμία εγγύηση. Μια μέρα η πόρτα του φορτηγού άνοιξε και μου έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε στα γαλλικά «Είμαι η Μυριάμ και είμαι Ιρανή».

Ερ. Που βρισκόσασταν;

Στην Αλενσόν, στη Νορμανδία. Ήταν Οκτώβριος του 2004. Κρύωνα, ήμουν βρώμικη και πεινασμένη. ‘Εδειξα το χαρτί μου σε έναν αστυνομικό που ήταν καλός μαζί μου. Με πήγε σε ένα καταφύγιο για άστεγους. Εκεί η Οργάνωση Καθολικής Βοήθειας μου αγόρασε ένα εισιτήριο για το Παρίσι. Μου είπαν που να υποβάλλω τα χαρτιά μου για την αίτηση παροχής ασύλου. Στο Παρίσι κοιμόμουν σε τηλεφωνικούς θαλάμους και σε νοσοκομεία και έτρωγα στα συσσίτια για τους άστεγους. Πέρασε αρκετός καιρός πριν μου βρουν ένα μέρος για να μείνω και μου έδωσαν την κίτρινη κάρτα που μου επιτρέπει να λαμβάνω 300 ευρώ το μήνα [επίδομα που δικαιούνται για ένα έτος όσοι ζητούν άσυλο]. Μόλις τότε μπόρεσα να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου και να της πως ότι είμαι ζωντανή.

Ερ. ‘Εχετε καθόλου νέα από την Αζά;

Ναι. Μπόρεσε να μου περάσει ένα μήνυμα για να μου πει ότι χαίρεται που κατάφερα να φύγω. ‘Εχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, την έχουν παντρέψει με έναν πολύ μεγαλύτερό της άντρα και έπαθε καρδιακή προσβολή. Αλλά είναι ακόμα ζωντανή.

Ερ. Πότε υποβάλλατε αίτηση για άσυλο;

Κατέθεσα τα χαρτιά μου τον Ιανουάριο του 2005. Τους διηγήθηκα όλη την ιστορία, αλλά η αίτησή μου απορρίφθηκε τον Δεκέμβριο του 2005. Ανάμεσα στα υπόλοιπα έγγραφα τους είχα καταθέσει και το πιστοποιητικό που αποδεικνύει τον εγκλεισμό μου σε ψυχιατρείο, υπογεγραμμένο από την υπέυθυνη της κλινικής. Η υπηρεσία δέχθηκε την ομοφυλοφιλία μου αλλά θεώρησε ότι «οι δηλώσεις σχετικά με την συμπεριφορά των ιρανικών αρχών και τις απειλές εναντίον των υπόλοιπων μελών της οικογένειας υπήρξαν συγκεχυμένες» καθώς και ότι «δεν έχει στοιχειοθετηθεί επαρκώς η βαρύτητα των καταγγελιών ούτε ο κίνδυνος που διατρέχει η αιτούσα σε περίπτωση που απελαθεί». ΄Εχω ασκήσει έφεση και περιμένω μια απάντηση. Αλλά ο χρόνος περνάει. Και δεν αισθάνομαι άνετα στο καταφύγιο. Είναι γεμάτο με άντρες και δεν έχω πει σε κανέναν ότι είμαι λεσβία. Φοβάμαι μήπως η αίτησή μου απορριφθεί εκ νέου. Δεν θέλω να γυρίσω στο Ιράν. Θα ήθελα να αποκτήσω χαρτιά για να μπορέσω να δουλέψω, να σπουδάσω και να ξαναρχίσω τη ζωή μου. Περιμένοντας κάνω μαθήματα γαλλικών. Και ελπίζω πάντα μια μέρα να μπορέσω να ξαναδώ την Αζά.