ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ, ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΕΣ

Πριν από λίγα χρόνια, η Παρέλαση της γκέι Περηφάνιας πέρασε έξω από το σπίτι των Simpsons στο Σπρίνγκφιλντ. «Είμαστε εδώ, είμαστε λούγκρες, χωνέψτε το!» φώναζαν οι διαδηλωτές. «Τό 'χουμε χωνέψει», απάντάει η μικρή Λίζα Σίμσον. «Κάθε χρόνο τα ίδια κάνετε». Ως συνήθως η διάσημη σειρά κινουμένων σχεδίων ήταν μπροστά από την εποχή της, αλλά μόνο για λίγα χρόνια. Πρόσφατα μεγάλη εφημερίδα της Νέας Υόρκης δημοσίευσε ένα άρθρο για όλους εκείνους τους γκέι που θεωρούν ότι το Pride δεν έχει νόημα πια, αφού οι μεγάλες μάχες έχουν ήδη κερδηθεί. 'Ενας από αυτούς σχολιάζει: «Ζω στη Νέα Υόρκη και κάθε μέρα είναι σαν γκέι παρέλαση. Δεν χρειάζομαι μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου για να ξεμυτίσω από το καβούκι μου.»

Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι ομοφυλόφιλοι βρίσκουν φιλόξενη μια σύγχρονη μητρόπολη όπως είναι η Νέα Υόρκη. Δύο διαφορετικές στατιστικές έρευνες όμως αποδεικνύουν ότι και η υπόλοιπη Αμερική γίνεται όλο και περισσότερο ανεκτική απέναντί τους. Καταρχάς οι δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες η ομοφοβία υποχωρεί πιο γρήγορα και από την τα μαλλιά του Χόμερ Σίμσον. Το 1982, μόνο το 34% των αμερικανών θεωρούσε την ομοφυλοφιλία αποδεκτό τρόπο ζωής. Σήμερα το ίδιο ποσοστό έχει φτάσει στο 57%. Καθώς οι νεαρότερες ηλικίες τείνουν να είναι πολύ πιο χαλαρές απέναντι στην ομοφυλοφιλία σε σχέση με τους μεγαλύτερούς τους αυτή η τάση αναμένεται να συνεχιστεί (στην ίδια έρευνα τα τρία τέταρτα της ηλικιακής ομάδας 18-34 θεωρεί κοινωνικά αποδεκτή την ομοφυλοφιλία, σε αντίθεση με το 50% των άνω των 55 που συνεχίζει να την απορρίπτει). Φέτος για πρώτη φορά από τότε που η εταιρεία Γκάλοπ άρχισε να τηρεί σχετικά στοιχεία, η πλειοψηφία των αμερικανών δήλωσε ότι δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία ανήθικη. Επιπλέον, ένα συντριπτικό 89% υποστηρίζει ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν διακρίσεις στο χώρο εργασίας. Αν αυτό δεν σας κάνει εντύπωση, θυμηθείτε ότι μέχρι το 1975 στο αμερικάνικο Δημόσιο απαγορευόταν η πρόσληψη ομοφυλοφίλων.

Αλλά και τα δημογραφικά στοιχεία αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ο αριθμός των ζευγαριών του ίδιου φύλου που συμβιώνουν ανοιχτά αυξάνεται πέντε φορές πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Κατά την τελευταία απογραφή, μετρήθηκαν σε όλη τη χώρα 600.000 ζευγάρια του ίδιου φύλου κάτω από την ίδια στέγη. Πέντε χρόνια μετά, υπολογίζεται ότι ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατά 30% στις 777.000. Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης οφείλεται στο γεγονός ότι καθώς η κοινωνία γίνεται περισσότερο ανεκτική, περισσότερα ζευγάρια τολμούν να δηλώσουν την ύπαρξή τους στις απογραφές.

Η μεγαλύτερη αύξηση εντοπίζεται στις μεσοδυτικές πολιτείες όπως το Γουϊσκόνσιν όπου φτάνει το 81%, η Μινεσότα, η Νεμπράσκα και το Κάνσας. Δημογραφικά η γκέι Αμερική αρχίζει να πλησιάζει όλο και περισσότερο την υπόλοιπη Αμερική. Το στερεότυπο του λευκού γκέι άντρα που ζει σε κάποια μεγαλούπολη αρχίζει να υποχωρεί. Τα ζευγάρια του ίδιου φύλου κατοικούν σε μεγάλα αστικά κέντρα σε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι τα αντρόγυνα, αλλά το χάσμα είναι μικρότερο από ότι φαντάζεται κανείς και βαίνει μειούμενο. Το 1990 το 92% των γκέι ζευγαριών ζούσε σε μεγάλα αστικά κέντρα έναντι 77% για το σύνολο του πληθυσμού. Το 2000 τα αντίστοιχα ποσοστά έχουν συγκλίνει σε 84% και 80% αντίστοιχα.

Σχεδόν κανονικοί

Το Σαν Φρανσίσκο είναι φοβερό αν είσαι νέος, αδέσμευτος και θες να περάσεις καλά. Αν θες όμως να κατασταλάξεις με το σύντροφό σου η επαρχία και τα προάστια φαίνονται πιο ελκυστικά. Οι ομοφυλόφιλοι γονείς – το ένα τέταρτο των γκέι ζευγαριών στην Αμερική έχει παιδιά- μετακινούνται προς τα εκεί για τους ίδιους λόγους που μετακινούνται και οι υπόλοιπες οικογένειες: καλύτερα σχολεία, πράσινο, ησυχία, ασφάλεια. Ο Μαρκ Στράσερ ζει με το σύντροφό του και τα δυο τους παιδιά στο Κολόμπους του Οχάϊο. Λέει ότι δεν αντιμετωπίζει καμία εχθρότητα όταν τρώει έξω με τον σύντροφό του ή όταν μαζεύουν τα παιδιά από το σχολείο. Πρέπει να ανατρέξει στο μακρινό παρελθόν για να θυμηθεί την τελευταία φορά που κάποιος τον πρόσβαλλε ή τον έβρισε: «κατά τα τέλη της δεκαετίας του 80 αν θυμάμαι καλά». Ο εργοδότης του, ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, προσφέρει την ίδια ασφαλιστική κάλυψη με τα παντρεμένα αντρόγυνα για τον ίδιο και τον σύντροφό του (για πρώτη φορά φέτος το ίδιο ισχύει για όλες τις εταιρείες στη λίστα των 500 μεγαλύτερων του περιοδικού Fortune).

Βεβαίως όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Μαρκ δεν έχει έγνοιες. Το Οχάϊο είναι μία από τις 26 πολιτείες που έχουν απαγορεύσει τον γάμο ατόμων του ίδιου φύλου με συνταγματική τροποποίηση. Ο Μαρκ αναρωτιέται αν το δημόσιο σχολείο θα αναγνωρίσει ότι τα παιδιά του έχουν δύο πατεράδες ή αν το νοσοκομείο θα επιτρέπει και στους δύο να τα επισκέπτονται σε περίπτωση που αρρωστήσουν. Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Ο γάμος ζευγαριών του ίδιου φύλου επιτρέπεται μόνο στη Μασσαχουσέτη, αν και έξι άλλες πολιτείες τους έχουν παραχωρήσει κάποια δικαιώματα μέσω του ειδικού καθεστώτος της «πολιτικής ένωσης», ενώ στις 19 Ιουνίου το νομοθετικό σώμα της Νέας Υόρκης ενέκρινε τη νέα νομοθεσία που παραχωρεί και εκεί το δικαίωμα του γάμου. Οι περισσότεροι αμερικανοί δεν αισθάνονται άνετα με την ιδέα του γάμου, αν και τα ποσοστά υποστήριξης έχουν αυξηθεί σύμφωνα με της δημοσκοπήσεις από 27% το 1996 σε 46% σήμερα.

Κατά ένα μεγάλο μέρος, η εκστρατεία για τη νομιμοποίηση του γκέι γάμου έχει να κάνει με τη μάστιγα του AIDS. Η επιδημία έριξε βαριά τη σκιά της στο κλίμα σεξουαλικής ελευθεριότητας και και υπογράμισε τα οφέλη των σταθερών, μακροχρόνιων σχέσεων. Αν και οι τελευταίοι νόμοι που ποινικοποιούσαν τη σοδομία καταργήθηκαν (με δικαστική απόφαση) μόλις το 2003, η σεξουαλική απελευθέρωση πλέον θεωρείται δεδομένη. Ο συγγραφέας Πωλ Βαρνέλ γράφει σχετικά: «Από ριζοσπάστικοί και επαναστάτες έχουμε καταντήσει συντηρητικοί μικροαστοί. Υπάρχει τίποτα πιο μικροαστικό από το να θες να παντρευτείς και να υπηρετήσεις στο στρατό;»

Η μερίδα εκείνη των ακτιβιστών που θεωρεί ότι δεν είσαι γνήσιος γκέι αν δεν πηγαίνεις ενάντια στο κοινωνικό ρεύμα βρίσκουν απωθητική την ιδέα μιας τέτοιας αφομοίωσης. Το ίδιο και η θρησκευτική άκρα δεξιά. Πρόσφατα, ένας μαύρος ιεροκήρυκας δημοσίευσε το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ο βιασμός του αντιρατσιστικού κινήματος: Πως οι σοδομιστές χρησιμοποιούν την αντιρατσιστική επιχειρηματολογία για να προωθήσουν τις ανώμαλες ορέξεις τους». Αλλά τα γεγονότα μοιάζουν να τον έχουν ξεπεράσει.