OI XAΥΛΙΟΔΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ

Kαι τώρα τί λένε; Δύσκολο όταν έχεις μάθει να μιλάς μέσα από το στόμα των άλλων. Αλλά δύσκολα αφήνεις και αυτό το τσαντίρι που έχεις στήσει εδώ, το πρώην χακί-λάδοπράσινο με τα δήθεν κλαδάκια και τα φυλλαράκια και τις φτέρες της ψευτορομαντικής ευαισθησίας που τώρα τό βαψες γαλάζιο με μπουρμπουλήθρες. Αυτό που παρακαλάς να το ανακαλύψουν οι αστρονόμοι που οργώνουν καβάλα στα τηλεσκόπια τα έτη φωτός και τις μαύρες τρύπες του κυβερνοχώρου και να το βάλουν στο χάρτη. ‘Ενας ακόμα που παίρνει σειρά για το απέραντο μπλογκοταφείο όπου λάμπουν στον ήλιο τα κόκκαλα τόσων επίδοξων Νόμπελ. Οι χαυλιόδοντες της ματαιοδοξίας.

Και τί κάνω εδώ; Μέχρι τώρα μετέφραζα, κείμενα που ήθελα να υπάρχουν στα ελληνικά. Αυτά θα μείνουν εδώ. Και άμα βρώ κάποιο κειμενάκι που να με ενδιαφέρει θα το ξανακάνω. Οι μεταφράσεις είναι για μένα μια ευχάριστη πνευματική άσκηση, όπως είναι για άλλους τα σταυρόλεξα ή το σκάκι. Μπορώ με τις ώρες να βάζω τις λέξεις στη ζυγαριά ακριβείας, να τις πιάνω προσεκτικά από τις άκρες με το τσιμπίδι και να τις τοποθετώ αργά και προσεκτικά στην κατάλληλη θέση. Να βάζω τους άλλους να μιλάνε με τις δικές μου λέξεις. Τώρα που το σκέφτομαι μοιάζει λιγότερο με σταυρόλεξο και περισσότερο με ντόμινο ή παζλ, παιχνίδια που σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο και από τα σταυρόλεξα. Απλά ψάχνω να βρω τις παρομοιώσεις που είναι απαραίτητες για να αποκτήσει το ιστολόγιο την καλή έξωθεν λογοτεχνική μαρτυρία (sorry για την καθαρεύουσα αλλά σιχαίνομαι τη λέξη blog. Μου θυμίζει μπλονκ ή ζονκ ή κάτι τέτοιο. Δεν έχω πρόβλημα με το weblog). Παρομοιώσεις, μεταφορές και καλολογικά στοιχεία που μας λέγανε και στο γυμνάσιο οι εκθεσατζούδες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι μεταφράσεις μπορεί να μου θυμίζουν παιχνίδια που σιχαίνομαι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μου προκαλούν την ίδια απέχθεια.

Μέχρι τώρα λοιπόν ήμουνα εδώ μέσα σαν αυτούς που επεξεργάζονται πολύτιμους λίθους σκυμένοι με ένα μικροσκόπιο στο μάτι και με το κοπίδι τους κόβουν, σμιλεύουν, λειαίνουν εκατομμύρια μικροσκοπικές επιφάνειες πάνω στις πέτρες για να βρίσκει το φως και να αντανακλάται από όσο το δυνατόν περισσότερες διαφορετικές πλευρές. Από δω και στο εξής θέλω να γίνω ένας μουντζούρης με μια αξίνα στα σκοτεινά έγκατα που ξεκοιλιάζει από το χώμα την ακατέργαστη πρώτη ύλη.

Όχι πως θα προβάλει κανένα περίεργο πλάσμα άμα σπάσει το κουκούλι του υψιπετούς μπλογκο-μεταφραστή. Η πιο κοινή και συνηθισμένη κατσαριδο-πεταλούδα. Τα πόδια και οι κεραίες της κατσαρίδας και τα φτερά της πεταλούδας. Κι εγώ όπως όλοι, κάπου-κάπου πετάω ψηλά με πολύχρωμα φτερά. Και άλλες φορές είμαι γυρισμένος ανάσκελα στο πάτωμα της κουζίνας και χαρχαλεύω την ατμόσφαιρα με τα γλοιώδη και σιχαμένα ποδαράκια μου. Το ίδιο φρικαλέος και θαυμάσιος όσο εσύ, κι εσύ και η άλλη. Καινούρια γραμματοσειρά, same old me. Ένας άντρας εκεί, γύρω στα τριάντα που μένει στο κέντρο πάνω από έναν μικρό πεζόδρομο που τον αγαπάει. Ο άντρας αγαπάει τον πεζόδρομο ή ο πεζόδρομος τον άντρα; Δύσκολο να αποφανθεί η επιστήμη, το αίσθημα ήταν αμοιβαίο και κεραυνοβόλο. Που ζει μόνος και αγκαλιάζει τη μοναξιά του, αυτή τη γριά και πνιγηρή ερωμένη που τον πασπατεύει. Την μονόχνωτη. Που αποστρέφεται τη συνάφεια του κόσμου την πολλή. Ευτυχώς για την ψωροπερηφάνια του, η ζωή του δεν είναι για αυτολύπηση αλλά απόφθεγμα καβαφικής σοφίας. Αναστεναγμός ανακούφισης.

Same old me, καινούριες φιλοδοξίες. Που ξέρεις, μπορεί να μάθω και να κατεβάζω φωτογραφίες ή να βάζω μέσα στο κείμενο παραπομπές και links. Ή είναι όλο αυτό μια καλοκαιρινή παραφορά, ένας καθαρός παραλογισμός, προϊόν της αυγουστιάτικης ραστώνης. Όνειρο θερινής νυχτός. Γράφει και διαβάζει αυτό που έγραψε. Σιχαίνεται τους στόμφους του στην αρχή, το στυλάκι του το δήθεν. Μετά αυτό με τα διαμάντια και τα ορυχεία, στο μυαλό του έμοιαζε πολύ καλύτερο αλλά στην οθόνη δεν τον πείθει και τόσο. Και μετά η κατσαριδο-πεταλούδα και η πνιγηρή γριά. Χαμόγελο ικανοποίησης. Κατέβα κάτω, είναι δικός μου αυτός ο χαυλιόδοντας.