Το ζευγάρι χρησιμοποίησε το ωάριο μιας φίλης τους και τη μήτρα μιας παρένθετης μητέρας. Ο Ρομπέρ έχει ήδη ένα γιο ηλικίας 14 ετών. "Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά μας θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους την ομοφοβία όπως άλλοι αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό" λέει ο 'Εντουιν. "Είναι δική μας ευθύνη να βοηθήσουμε την κοινωνία να αλλάξει και ευθύνη της κοινωνίας να γίνει πιο δεκτική."
"Η απουσία μητέρας είναι ένα θέμα που μπορεί να τεθεί." λέει ο Ρομπέρ. "Αλλά πιστεύω πραγματικά ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη να αγαπηθούν όποιο και αν είναι το φύλο αυτών που τα φροντίζουν και ότι είναι καλύτερο να μεγαλώνεις με δύο γονείς παρά με έναν. Πάντως τα παιδιά μας έχουν στον περίγυρό τους περισσότερες γυναίκες παρά άντρες!"
Εμένα πάντως μου φαίνονται ευτυχισμένα, τι λέτε;
Και μια σχετική φώτο που ψάρεψα από το Ίντερνετ. Τέσσερις γκέι μπαμπάδες με τα παιδιά τους σε ένα συνδυασμό ροζ-φούξια και μιλιτέρ αποχρώσεων. Δεν είναι γλύκα; :-)
(Οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι από το γαλλικό περιοδικό Tetu)
33 σχόλια:
Who's your daddy?
Η 4η φωτό μου προξενεί μια αναγουλίασης but that's just me
'Ελα τώρα, μα είναι πολύ γούτσου - γούτσου, γλύκα σκέτη! :-)
Λέτε ποτέ να βλέπουμε και τέτοιου είδους φωτό και από την Ελλάδα; Προσωπικά θα το ήθελα πολύ...
Αλλά χλωμό το βλέπω :(
Έχου φίλους δύο gay ζευγάρια με παιδιά. Το ένα έχει ένα γιο, και το άλλο ένα γιο και μια κόρη.
PS. SK=stam. Έτσι δεν θα με μπερδεύεις, Β. :-)
Αυτό το ροζ/παραλλαγή με χάλασε κι εμένα λίγο, αλλά κατά τ' άλλα όντως γουτσου-γουτσου!
sk εσύ ζεις Αμερική γι'αυτό :-)
Ποιός πιστεύετε οτι στην ελλάδα θα ειχε τα γκατς για να το κάνει? Πάντως το ποστ και οι φωτο είναι για γουτσου γουτσου
Υπάρχουν και στην Ελλάδα άνθρωποι που έχουν τα guts. Μην μου πεις ότι δεν υπάρχουν λεσβίες που μεγαλώνουν παιδιά ακόμα και δω. Πρόσφατα στην Ελευθεροτυπία διάβαζα για δύο λεσβίες στην Κρήτη που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε ένα ορεινό χωριό! Η μία απ'αυτές έγραψε ένα διήγημα περιγράφοντας τη ζωή τους εκεί και κέρδισε ένα βραβείο. Αμέσως πλακώσαν οι διάφορες τατιανοπουτάνες στο χωριό για να τη βγάλουν στο γυαλί χωρίς φυσικά να σεβαστούν ούτε την οικογένειά της ούτε τίποτα. Το λένε η ίδια στην επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλε όπου στολίζει τις κυρίες αυτές όπως τους αξίζει.
Όντως. Αλλά κι εδώ, πριν από 20 χρόνια ήταν σπάνιο. Τώρα είναι συχνό, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις.
Η τελευταία είναι γελοία.
Το θέμα είναι να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά, να έχουν αγάπη,στοργή,φροντίδα..
Και πάλι θα πω ότι τη βρίσκω πολύ χαριτωμένη και γούτσου-γούτσου. Χώρια που οι "αισθητικές" ενστάσεις μου κάνουν λίγο σε internalised homophobia. Αν η φώτο έδειχνε δυο ανδρόγυνα και όχι δύο γκέι ζευγάρια με την ίδια διάταξη και τους ίδιους συνδυασμούς χρωμάτων δεν νομίζω ότι θα έλεγε κανείς ότι είναι γελοίο ή ότι του προκαλεί αναγούλα έτσι δεν είναι;
Το ίδιο θα έλεγα ακριβώς.
Η εικόνα ενός χαρούμενου πατέρα με ένα μωρό στο μάρσιπο δεν μου προκαλεί γούτσου. Άλλη οπτική.
Εγώ πάλι αν ήμουνα πατέρας είτε γκέι είτε στρέιτ θα τρελαινόμουνα να κουβαλάω το μωρό μου στο μάρσιπο! Αν δεν είναι να το χαίρεσαι έτσι όταν είναι μικρό τότε γιατί να το κάνεις;
Παιδια.....δεν τα μπορω,ουτε πιστευω πως υπαρχει πατρικο ενστικτο,αυτο το θελω να κανω παιδιι-α ειναι κοινωνικα επιβαλλομενο,ας πουμε εγω αποκτησα χωρις τη θεληση μου παιδι σε πολυ νεαρη ηλικια(στα 19)εχωντας αφησει εγκυο την τοτε κοπελα μου που μου εριχνε 4 χρονια,η ιδια αποφασισε να το κρατησει,και λογω κοινωνικων συνθηκων στη ελλαδα το αναγνωρισα(ολοι ξερουμε τι εστι να εισαι αγνωστου πατρος εν ελλαδι,νοθο,μπασταρδο).Αμαρτια μου;Οταν την κρατησα για πρωτη φορα δεν ενιωσα τιποτα ιδιαιτερο,και αμαρτια μου δευτερη εκεινο που ενιωσα ηταν οτι ειχα κανει ενα πολυ μεγαλο λαθος.Σημερα εχω τυπικες σχεσεις σαν βιολογικος γονεας,καθως η μητερα της εχει παντρευτει εδω και χρονια,αλλα και παλι δεν αισθανομαι πατερας και τα λοιπα,δεν ξερω,μπορει να ειμαι εντελως λαθος αλλα δεν μπορω να προσποιουμαι για κατι που δεν νιωθω.
Κοίτα, ούτε εγώ θα το επεδίωκα (εδώ θέλω να πάρω γάτα και δεν το κάνω γιατί δεν γουστάρω την ευθύνη) αλλά αν είχα παιδί νομίζω ότι θα μου έβγαινε πολύ έντονα το πατρικό. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα έτσι απλά να κάνω delete.
εγώ πολύ θα το ήθελα ένα παιδάκι.
και έχω και μια φίλη πουψήνεται και άλλη μια που τη παρακαλάω!
είναι κοινωνικα δύσκολο στην Ελλάδα και όχι το πατρικό ένστικτο που έχω δε το θεωρώ κοινωνικά επιβεβλημένο.
θα δοκιμάσω για αρχή με ένα σκυλάκι βέβαια..αλλά ναι θέλω να γίνω μπαμπάς.
το μόνο που σκέφτομαι είναι αν αυτό το παιδί ζοριστεί σε αυτή τη χώρα λόγω των επιλογών μου..και αν αυτή η επιλογή είναι εγωιστική..
βέβαια απο την άλλη κανείς δε διαλέγει τους γονείς του και όλοι μας θα θέλαμε οι γονείς μας να είναι λίγο διαφορετικοί απο αυτό που είναι.
Τι να σου πω υπερηρωα,οπως νιωθει κανεις,αν την εκανα delete ουτε θα την αναγνωριζα ουτε θα την εξασφαλιζα οικονομικα μεταβιβαζωντας ενα διαμερισμα που ειχα στο κεντρο της θεσσαλονικης πανω της.Απο την αλλη δεν ξερω,την βλεπω σαν μια μακρυνη συγγενη και πιστευω και αυτη το ιδιο,εχουμε επικοινωνια αλλα οχι ιδιαιτερα πραγματα,ουτε μπαμπα με φωναζει ουτε και θελω.Κατα τη γνωμη μου πατερας ειναι αυτος που τη μεγαλωσε οχι εγω
Α!και κατι ακομα:γιατι φορτωσες ετσι;
Τέλεια εἴδηση! Μπράβο!! Καὶ ναί, πιστεύω ὅτι θὰ ἔχουμε τέτοιες εἰδήσεις κι ἀπὸ ἐδῶ. Μπράβο!
@ guerrero
όταν λέω delete, εννοώ συναισθηματικά επειδή έγραψες ότι δεν αισθάνεσαι πατέρας. Τώρα βέβαια μην γίνομαι φαρισαίος, κι εμένα αν μου προέκυπτε ένα παιδί που δεν το έχω προγραμματίσει και δεν το ήθελα, πολύ πιθανό να λειτουργούσα κάπως έτσι. Βάζω έναν αστερίσκο όμως ως προς το θέμα της αντρικής ευθύνης στην αντισύλληψη. 'Οποιος δεν λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα πολλές φορές καλείται να ζήσει με τις συνέπειες.
Τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι και σχετικό με το θέμα μας. Δεν θα ήταν πολύ καλύτερα αυτό το κοριτσάκι να μεγάλωνε με δύο λεσβίες μαμάδες που θα το αποκτούσαν συνειδητοποιημένα επειδή το ήθελαν πολύ, αντί να γεννηθεί παρά τη θέληση του ενός από τους δύο γονείς του;
@ gordon
από το στόμα σου και στου θεού τ'αυτί
@ ifigeneia
my thoughts exactly
Το θέμα δεν είναι νομίζω αν μπορεί ένα ζευγάρι του ιδίου φύλου να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά, αλλά κατά πόσο μπορεί να τα στηρίξει η κοινωνία, με την έννοια του ευνομούμενου κράτους που επιβάλει ισότητα, όταν αυτά θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή αντιμέτωπα με στερεότυπα, φοβίες, "ηθικοπλάστες" και γενικά ό,τι συνιστά και συντηρεί το κατεστημένο.
Από εκεί και πέρα, τάσσομαι απόλυτα μαζί με τον Guerrero στο ότι: "Κατα τη γνωμη μου πατερας ειναι αυτος που τη μεγαλωσε οχι εγω".
Οτι θα την "πληρώσουν", ακριβά ή όχι και τόσο, αυτά τα παιδιά είναι δεδομένο. Και αυτό φυσικά αυξάνει τις ευθύνες και επιβαρύνει το ήδη δύσκολο έργο ενός τέτοιου ζευγαριού.
Πάντα, όμως, κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.
Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, όσοι αναλαμβάνουν τέτοιο άθλο στη χώρα μας, είτε είναι ανόητοι και αγνοούν τις δυσκολίες, είτε έχουν κάτι αρχίδια ΝΑ!
"Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά μας θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους την ομοφοβία όπως άλλοι αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό. Είναι δική μας ευθύνη να βοηθήσουμε την κοινωνία να αλλάξει και ευθύνη της κοινωνίας να γίνει πιο δεκτική."
Νομίζω ότι αυτό το απόσπασμα από το κείμενο απαντάει απόλυτα στο θέμα που θέτεις. Και τα παιδιά των μεταναστών αντιμετωπίζουν μεγάλη πρκατάληψη και τα παιδιά των ανύπαντρων γονιών και τα παιδιά των χωρισμένων και τα ορφανά. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις δεδομένες προκαταλήψεις μιας κοινωνίας για να διαιωνίζουμε τους αποκλεισμούς. Και έχοντας μεγαλώσει ως μέλος μίας μειονότητας σε διαβεβαιώ ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα - ίσα ίσα συνειδητοποίησα από πολύ νωρίς ορισμένα πράγματα που ίσως αλλιώς να αγνοούσα.
"Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις δεδομένες προκαταλήψεις μιας κοινωνίας για να διαιωνίζουμε τους αποκλεισμούς."
Δεν είπα αυτό, απλά τόνισα τις δυσκολίες -σίγουρα περισσότερες εδώ παρά πχ.στη Σουηδία.
Με τόση βλακεία που περιφέρεται δύσκολα θα έπαιρνα την απόφαση να βάλω ένα παιδί σε μια τέτοια κατάσταση. Μιλάω για εμένα.
Η Ελλάδα θα μείνει πολλά χρόνια ακόμα πίσω στο θέμα. Είτε είναι εδώ ο Χριστόδουλος είτε όχι. Είτε είναι κυβέρνηση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είτε όχι. Είτε αναγνωριστεί το δικαίωμα αυτό στους Ελληνες gay είτε όχι. Από τη στιγμή που ο Ελληνας gay που μπορεί να κρατήσει παιδί (=είναι σε θέση να το μεγαλώσει) δεν είναι out και ντρέπεται και τη σκιά του, ας μην ελπίζει κανένας σε τέτοιες εικόνες. Μόνο μέσω blog
Όμορφες εικόνες :)
Και τελοσπάντων κάποια στιγμή ίσως να καταλάβουμε όλοι ότι ένα παιδί θέλει στήριξη, αγάπη κι επιβεβαίωση κι ότι υπάρχουν πολλές μορφές εναλλακτικών οικογενειών που είναι μια χαρά βιώσιμες..
Και είναι και άνθρωποι που το κάνουν κι εδώ..απλά όχι τόσοι πολλοί, όχι τόσο φανερά..Θα έρθει η ώρα..
Προσωπικά, παιδί δεν θέλω, όχι για πολλά χρόνια ακόμα έστω, για να μην λέω μεγάλα λόγια..
les ki ego etsi na gino?
tha eimai omos o mpampas aytos me to militaire giati einai o pio oreos
:-p
Τον δεύτερο από αριστερά λες ε; Αστον κάτω μ'αυτόν θα κάνω το παιδί μου ;-)
Δύσκολο το θέμα της πατρότητας και της μητρότητας...
το λέω και ας έχω τρία, όχι τόσο από προσωπική εμπειρία, με τον καλό μου θέλαμε πολλά [βλέπε πέντε] αλλά δυστυχώς δε το βλέπω να μας προκύπτει πλέον, όσο γενικώς από τον περίγυρό μου.
Σαφώς το να έχει κανείς μια μαμά και έναν μπαμπά δεν αποτελεί απαραίτητα ευτυχία, σαφώς και μεγάλη μερίδα των οικογενειών δημιουργήθηκαν είτε επειδή έπρεπε, είτε επειδή προέκυψε, είτε από κεκτημένη ταχύτητα.
Σίγουρα ένα παιδί χρειάζεται πρότυπα και γονική στήριξη, και αυτή θα έπρεπε να προέρχεται προπαντώς από άτομα συνειδητοποιημένα και ώριμα γιατί όντως τα παιδιά σημαίνουν ισόβια δέσμευση και ευθύνη.
Για αυτό θεωρώ ότι καμιά φορά οι βιολογικοί γονείς μπορεί και να βλάπτουν τα παιδιά τους όταν δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις και από την άλλη ότι άπαξ και κάποιος υιοθετεί ένα παιδί εν γνώσει των παραπάνω ΔΕΝ μπορεί να κάνει λάθος.
Το θέμα το έχω συζητήσει με τη φίλη μου τη Τζένη, που είναι χρόνια με τη φίλη της, είναι Αμερικανίδες από το Όρεγκον, και είναι τώρα σε φάση να προσπαθούν να δουν ποιος θα βοηθήσει προκειμένου να γίνουν μαμάδες.
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν καλές προθέσεις, αλλά είναι βασικό να βοηθούν και οι προϋποθέσεις, [ούτε καν στην Αμερική -όπως λέει η Τζένη- δεν είναι τόόσο εύκολο]. Παρόλα αυτά για να είμαι ειλικρινής το βασικό πρόβλημα το βλέπω ενδεχομένως εκεί στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, όταν το παιδί είναι αντίθετο φύλο των γονέων, εκεί ίσως να υπάρχει κάποια δυσκολία παραπάνω...
Πάντως πράγματι γονιός για το παιδί είναι αυτός που το μεγαλώνει, όχι αυτός που το γεννάει.
[παιδί γνωστής εργασιομανούς -χωρίς ιδιαίτερο λόγο- τσαντίζεται που το παιδί θεωρεί μαμά τη γυναίκα που τη φυλάει και νταντά τη μαμά του... χωρίς πλάκα, αυτό πρέπει να πονάει...]
Πρέπει να πονάει αγαπητή Zoe αλλά δεν είναι δίλου ασυνήθιστο. Συνάδελφος μου έλεγε ότι τρέμει μήπως σηκωθεί και φύγει η γυναίκα που της κρατάει το παιδί γιατί ο μικρός την έχει συνηθίσει και το σ/κ που δεν τη βλέπει κλαίει και την ζητάει συνέχεια!
Πράγματι, έτσι είναι...
Εγώ ελπίζω να έρθει σύντομα η εποχή που το παραπάνω κείμενο ΔΕ θα είναι είδηση.
Δημοσίευση σχολίου