Μήπως -λέω μήπως- αντί να μπαίνουμε στην ιστοσελίδα του Αθηνοράματος και να βρίζουμε τον κριτικό για αυτά που έγραψε με αφορμή την ταινία Baby Love, να πηγαίναμε να την βλέπαμε; Γιατί το Σάββατο το βράδυ στη μοναδική αίθουσα όπου παιζόταν στην Αθήνα δεν υπήρχαν πάνω από 50 άτομα και τα περισσότερα ήταν στρέιτ ζευγάρια! Οι οποίοι αντιμετώπιζαν το όλο θέμα σαν μια ξεκαρδιστική κωμωδία και γέλαγαν στις πιο ακατάλληλες σκηνές (π.χ. όταν η μάνα στεναχωρήθηκε που ο γιος της χώρισε το σύντροφό του - λες και δεν υπάρχουν μανάδες που ενδιαφέρονται για την ευτυχία του γκέι γιόυ τους!).
Η ταινία είναι όμορφη, γλυκιά χωρίς να γίνεται γλυκερή και συναισθηματική χωρίς να γίνεται μελό. Πολύ συγκινητική η ακούραστη προσπάθεια ενός ανθρώπου να αποκτήσει ένα παιδί παρά τα εμπόδια και τις αντιξοότητες που παρουσιάζονται συνέχεια στο δρόμο του, πολύ συγκινητικές και αρκετές σκηνές (η τελευταία π.χ.). Στα μείον ότι η ταινία αρκετές φορές δεν ξεφεύγει από το ροζ αλλά και η στερεοτυπικά γιάπικη απεικόνιση του γκέι ζευγαριού (ένας γιατρός και ένας δικηγόρος - και οι δύο κούκλοι).
Το γνωρίζω ότι οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου όποτε αναφέρονται σε ταινίες με γκέι θεματολογία υιοθετούν έναν εντελώς ειρωνικό και αποστασιοποιημένο τόνο λες και καίγονται να αποδείξουν ότι οι ίδιοι δεν είναι αδελφές. Αν θέλουμε όμως να βγαίνουν στις αίθουσες ταινίες που ασχολούνται και με εμάς, αντί να τσιμπάμε στα προβοκατόρικα σχόλια ανθρώπων που δεν βρίσκουν άλλον τρόπο να κάνουν ντόρο γύρω από το όνομά τους καλό είναι να στηρίζουμε αυτές τις ταινίες πληρώνοντας εισιτήριο για να τις δούμε.
16 σχόλια:
Έχεις δίκαιο..και καλά κάνεις και ασχολείσαι..αν δεν είχα(με) και σένα(νε) τί θα ήμουν στη γη..Καληνύχτες αλήτικες..
Και δεν το είδα όσο ήμουν στην Αθήνα: στις ΗΠΑ θα είναι πολύ περιορισμένης προβολής, και δύσκολα θα το βρω να το δω...
Nαι αλλά πολλές ταινίες gay θεματολογίας δεν προβάλονται καθόλου σε oρισμένα cinema. Και ειδικά σε επαρχιακές πόλεις. Ίσως επειδή οι άντρες (gay & str8) έχουν κόμπλεξ να πάνε να τις δούνε.
Τους κριτικούς ποιος τους γ@μάει...
@ tom
Ούτε στην Αθήνα προβάλλονται πολλές γιατί ούτε εδώ πηγαίνουν να τις δουν.
Και οι αθηναίοι τί δικαιολογία έχουν;
nomizo oti stin ellada to provlima me tous kritikous kinomatografou then einai oti theloun na apodeiksoun oti then einai adelfes (mia kai pano apo 50% einai kai kapoioi apo aftous to xairondai kiolas) alla oti theloun na apodeiksoun oti kseroun na grafoun eksipna periploka omorfa keimena
pou polles fores kataligoun na einai filosofikes malakies..
g ayto kamia fora oi poli aples kritikes kai perigrafes tainion einai kaliteres..
η ταινία σίγουρα βλεπόταν ευχάριστα και προβλημάτιζε ακόμη περισσότερο (κάποιον γκέι, γιατί οι στρ8 απλά γελούσαν).
εγώ θα έβαζα στα μείον, ενδεχομένως το στοιχείο της υπερβολής (πόσα ποια συνέβησαν σε αυτούς τους αθρώπους....) όπως και εμένα μου έλειψαν οι πιο δυνατές συγκινητικές στιγμές σκιαγράφησης χαρακτήρων και ψυχοσυνθέσεων [τι είπα τώρα]. επίσης στα συν θα βάλω το δικηγόρο του ζεύγους...
Τα 50 άτομα υποθέτω ότι εξηγούν γιατί δεν παιζόταν σε περισσότερες αίθουσες.
Αλλά θα ήθελα να μου πεις για ποιο λόγο διευκρίνησες ότι τα 50 ζευγάρια ήταν στρέητ. Δηλώνει κάτι αυτό σχετικά με τους gay; ότι δεν υποστηρίζουν τα προϊόντα που τους έχουν στόχο; Θα πρέπει να με κάνει να αισθανθώ άσχημα το γεγονός ότι είναι μια ταινία που δεν με ενδιαφέρει;
Με την ίδια λογική, σας παρακαλώ να πάτε όλοι να αγοράσετε το cd της Βίσση γιατί είναι icon και καλό είναι να τη στηρίξουμε.
Έτσι όλοι στο μαντρί σαν πρόβατα.
Καλά εσένα το ξέρουμε ότι δεν σε ενδιαφέρει. Αλίμονο. Απευθύνομαι στα γκετοποιημένα πρόβατα αυτή τη στιγμή.
Δεν έγραψα ότι ήταν και οι 50 στρέιτ. Οι γκέι ήταν γύρω στα 10 με 15 άτομα.
Κάνω αυτό το σχόλιο για να πω απλά ότι ο παραλληλισμός μιας ταινίας με γκέι θέμα (όχι γκέι στοιχεία) με το σιντί μιας τραγουδίστριας με αρκετούς γκέι οπαδούς είναι τελείως άστοχος.
simfono me auto pou leei o pisoglendis...sti kavala de nomizo na er8ei i tainia..opote se dvd...kalispera!
Τους 10 με 15 γκέι τους διέκρινες από το λοφίο;
Ο παραλληλισμός είχε να κάνει με προϊόντα απευθυνόμενα σε gay και την προτροπή να καταναλωθούν για αυτό το λόγο. Δεν αναφέρθηκα στην καλλιτεχνική αξία κανενός.
@ gsus
Αυτό που γράφεις για τα "προϊόντα" ισχύει και για τα προϊόντα της γκέι πορνογραφίας; Ή εκεί δεν έχεις τέτοια ιδεολογικά προβλήματα;
Από τη στιγμή που δεν θυμάμαι να έχεις υποστηρίξει με τόσο σθένος και επιχειρηματολογία ή να έχεις προτρέψει κανέναν να πάει να δει τσόντα με ποσοστά συμμετοχής gay και str8 στις προβολές, το θεωρώ αρκετά χαριτωμένο το σχόλιό σου.
Τώρα είδα το ποστ σου, δυστυχώς. Ήμουν και εγώ εκείνο το βράδυ στον κινηματογράφο και νομίζω ότι δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις γκει και στρειτ. Εγώ λόγου χάρη ήμουν με παρέα ανάμεικτη, όσον αφορά σεξουαλικό προσανατολισμό. Ο κόσμος ήταν λίγος, γιατί η θεματολογία δεν τραβάει το στρέιτ κοινό, αλλά και επειδή μία γαλλική ταινία, όπως και να το κάνεις, δεν έχει πολλούς θεατές στην Ελλάδα. Για τα στερεότυπα, δεν έχεις απόλυτο δίκιο. Το ότι το ζευγάρι ήταν γιατρός και δικηγόρος ήθελε να δείξει ότι παρά το γεγονός ότι ήταν πετυχημένοι και σεβαστοί στην επαγγελματική τους ζωή, δεν τους επιτρέπονταν να υιοθετήσουν λόγω σεξουαλ. προτιμήσεων. Όσο για τα γέλια, μην είσαι σκληρός, κωμωδία ήταν, εκεί αποσκοπούσε. Πιο πολύ με ενόχλησε εμένα το επιφώνημα αποστροφής που έκανε μία κοπέλα πιο πίσω μου, όταν φιλήθηκε το γκει ζευγάρι στην αρχή της ταινίας. Θα το περίμενα από έναν άντρα, αλλά από μία γυναίκα...Δεν μπορούσα να της πω και τίποτα, δεν μου το επιτρέπει η ανατροφή μου.
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή η ταινία, καλύτερη ίσως από το Μιλκ, όσον αφορά τα σύγχρονα προβλήματα των γκει στις μεγάλες πόλεις (κυρίως της Ευρώπης), γιατί αλλού το κύριο πρόβλημα τους είναι να μην πεθάνουν δια λιθοβολισμού.
@ dr finch
Ότι ήταν καλύτερη από το Μιλκ δεν συμφωνώ (προσωπικά θεωρώ το Μιλκ την καλύτερη ταινία που έχω δει εδώ και μήνες). Και το θέμα δεν ήταν αν γελούσαν (κομεντί είναι όπως λες κι εσυ) αλλά σε ποια σημεία γελούσαν. Η σκηνή με τη μητέρα είναι χαρακτηριστική του τί θεωρούν "αστείο".
Και ναι, δεν υπάρχουν μόνο όμορφοι και πετυχημένοι ομοφυλόφιλοι ούτε θέλουν μόν ο αυτοί να κάνουν οικογένεια.
Το τι θεωρεί αστείο το κοινό του κινηματογράφου (θα έλεγα το "ελληνικό" κοινό, αλλά από το εξωτερικό έχω εμπειρία μόνο από γερμανικό κοινό, που σίγουρα δεν είναι χαζοχαρούμενο) είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Συμφωνώ, υπήρχαν ορισμένα άτομα που χαζογελούσαν όλη την ώρα ακόμα και σε σκηνές που δεν είχαν καν το ελάχιστο χιούμορ. Πάντως, ορισμένες σκηνές ήταν αστείες λόγω γαλλικών εκφράσεων που στην μετάφραση δεν μπορούσαν να αποδωθούν. Βέβαια, (και αυτό με ενόχλησε περισσότερο) ο υποτιτλισμός ήταν αρκετά επιφυλακτικός λες και δεν ήθελε να πειράξει τις ευαισθησίες του ελληνικού κοινού. π.χ. κάποια στιγμή ο Φιλίπ αποκαλεί τον Μανού "κυρία Μανού", το οποίο όμως ποτέ δεν μεταφράστηκε στους υπότιτλους. Λες και ήταν τόσο επικίνδυνο και όλοι στο κοινό θα σοκάρονταν και θα σηκώνονταν να φύγουν τρέχοντας.
Το Μιλκ μου άρεσε πολύ, αλλά επειδή έχω την κακή συνήθεια να μου αρέσουν ταινίες οι οποίες έχουν κάτι να μου πουν και με τις οποίες ταυτίζομαι, δεν μπόρεσα να ταυτιστώ τόσο όσο με το babylove. Και λίγο με χάλασε που ορισμένες φορές κατέληγε σε εύκολους συναισθηματισμους, ενώ δεν χρειάζονταν. Το θέμα από μόνο του ήταν πολύ δυνατό και δεν ήταν απαραίτητες οι εύκολες λύσεις. Πάντως, την ευχαριστήθηκα πολύ και αυτή την ταινία. Προβληματίστηκα, λίγο όταν είδα κόσμο στην αίθουσα να βαριέται και να κοιτάει το ρολοί του, αλλά κατάλαβα ότι η ταινία δεν είχε να πει τα ίδια πράγματα σε όλους έκει μέσα. Είχα πάει με άλλη παρέα φίλων, όλοι στρέητ, και τους έβλεπα που δυσανασχετούσαν μερικές φορές, ενώ στο τέλος το μόνο σχόλιο τους ήταν πόσο τέλεια έπαιξε ο Σον Πεν. Το έχω καταλάβει από καιρό ότι δεν πρέπει να περιμένω από όλο τον κόσμο να σκέφτεται όπως εγώ και γι'αυτό σου έγραψα όλα αυτά παραπάνω για τα γέλια στο babylove.
Να σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου