Να ξεκινήσω γράφοντας ότι το "Milk" του Gus Van Sant είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στο σινεμά από τον καιρό του "Περσέπολις". Κάποιοι θα πουν βέβαια ότι ίσως δεν είμαι ο πιο "αντικειμενικός" κριτής μιας τέτοιας ταινίας. Από την άλλη πόσο εύκολο είναι να κρίνει κανείς πραγματικά μια ταινία αν δεν μπορεί να κατανοήσει το θέμα της μέσα από τα βιώματά του;
'Εχω βαρεθεί να διάβάζω (στρέιτ) κριτικές που αποθεώνουν την ερμηνεία του Σον Πεν ώστε να μην χρειαστεί να μιλήσουν για το περιεχόμενο της ταινίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο άνθρωπος έδωσε ρεσιτάλ υποκριτικής. Όμως αυτό το ρεσιτάλ δεν ήταν κάτι ξεκάρφωτο αλλά υπηρετούσε ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό έργο.
Ο Χάρβει Μιλκ ήταν ένας πραγματικός ηγέτης. Ένας άνθρωπος που μπόρεσε να εμπνεύσει τους άλλους. Που τους ζήτησε να αποβάλλουν την αίσθηση της αδυναμίας τους και να αντιδράσουν για πρώτη φορά στον εξευτελισμό. Να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους με σχέδιο και πρόγραμμα. Να αντιδράσουν στην αστυνομική βία όχι με βία αλλά αλλάζοντας τον κόσμο τους.
'Εχω βαρεθεί να διάβάζω (στρέιτ) κριτικές που αποθεώνουν την ερμηνεία του Σον Πεν ώστε να μην χρειαστεί να μιλήσουν για το περιεχόμενο της ταινίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο άνθρωπος έδωσε ρεσιτάλ υποκριτικής. Όμως αυτό το ρεσιτάλ δεν ήταν κάτι ξεκάρφωτο αλλά υπηρετούσε ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό έργο.
Ο Χάρβει Μιλκ ήταν ένας πραγματικός ηγέτης. Ένας άνθρωπος που μπόρεσε να εμπνεύσει τους άλλους. Που τους ζήτησε να αποβάλλουν την αίσθηση της αδυναμίας τους και να αντιδράσουν για πρώτη φορά στον εξευτελισμό. Να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους με σχέδιο και πρόγραμμα. Να αντιδράσουν στην αστυνομική βία όχι με βία αλλά αλλάζοντας τον κόσμο τους.
Με αυτή την έννοια η ταινία είναι φοβερά επίκαιρη για την Αθήνα του 2009. Οι παραλληλισμοί με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου είναι προφανείς (άσχετα αν δεν τους βλέπουν οι κριτικοί του κινηματογράφου). Ας φανταστούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν βρισκόταν ένας ηγέτης που θα μπορούσε να διοχετεύσει την οργή και το θυμό των νέων σε κάτι πιο δημιουργικό από τις ταραχές και τις καταστροφές. Δεν είναι τυχαίο ότι ταραχές στο Σαν Φρανσίσκο έγιναν μόνο μετά το θάνατό του Μιλκ.
Βέβαια για πολλούς ετεροφυλόφιλους που γκετοποιούνται πίσω από την ταυτότητά τους όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Γι' αυτούς κοινωνία είναι μόνο οι ίδιοι και οτιδήποτε τους μοιάζει. Αν και σπεύδουν να κατηγορήσουν τους άλλους για "γκετοποίηση", οι ίδιοι πολύ απλά αρνούνται να πάρουν μαθήματα από μια "ξεφωνημένη".
Παρόλα τα παραπάνω η ταινία δεν είναι ούτε άσκηση προπαγάνδας ούτε αγιογραφία. Ο Μιλκ παρουσιάζεται ως αυτό που ήταν - ένας ικανότατος πολιτικός που ήξερε να παίζει μπάλα χωρίς συναισθηματισμούς και με ωμότητα πολλές φορές. Και αυτό που συγκινεί περισσότερο είναι με πόσο χιούμορ, ζεστασιά και ανθρωπιά παρουσιάζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι ούτε καρικατούρες ούτε ξύλινα σύμβολα της επανάστασης. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που κλαίνε, γελάνε, θυμώνουν, αγωνίζονται, απογοητεύονται και ελπίζουν. 'Ανθρωποι που είναι ο εαυτός τους αλλά χτίζουν κάτι πολύ μεγαλύτερο απ' αυτούς.
Με μία φράση, αυτός είναι ο καλλιτεχνικός θρίαμβος της ταινίας: 'Οτι μετατρέπει μια ταινία για την πολιτική σε έναν αληθινό ύμνο στην ανθρωπιά.
Στο πρώτο σχόλιο μπορείτε να διαβάσετε τη βιογραφία του Harvey Milk που είναι και το θέμα της ταινίας.
20 σχόλια:
Χάρβεϊ Μιλκ Harvey Milk (1930-1978) αμερικάνος ακτιβιστής και πολιτικός, ο πρώτος ανοιχτά γκέι άντρας που εξελέγη σε δημόσιο αξίωμα στις ΗΠΑ.
Ο Μιλκ γεννήθηκε στο Λονγκ ‘Αιλαντ της Νέας Υόρκης σε μία οικογένεια λιθουανο-εβραϊκής καταγωγής. Κατά τον πόλεμο της Κορέας υπηρέτησε σε υποβρύχιο του Πολεμικού Ναυτικού. Απολύθηκε το 1955 με το βαθμό του σημαιοφόρου.
Κατά τη δεκαετία του 60 ο Μιλκ δούλεψε σαν στατιστικολόγος και ασφαλιστής στη Γουόλ Στριτ ενώ συμμετείχε και στην προεκλογική καμπάνια του υπερσυντηρητικού υποψήφιου των ρεπουμπλικανών για την προεδρία Μπάρι Γκόλντγουοτερ. Μετά τη γνωριμία του με τον 20 χρόνια νεότερό του Σκοτ Σμιθ αποφασίζει να αλλάξει ζωή και μετακομίζουν μαζί στο Σαν Φρανσίσκο όπου ζουν με τις οικονομίες τους και υιοθετούν τον τρόπο ζωής των χίπις. Στην πόλη έχουν συρρεύσει χιλιάδες ομοφυλόφιλοι που μετά την απόλυσή τους από το Ναυτικό δεν θέλουν να γυρίσουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Το 1972 το ζευγάρι ανοίγει ένα φωτογραφείο στην οδό Κάστρο στο υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης όπου πολλές μειονότητες ζουν σε ξεχωριστές γειτονιές μετά την έξοδο των καθολικών ιρλανδο-αμερικανών προς τα προάστεια.
Παρά τη σημαντική τους παρουσία (οι New York Times υπολογίζουν ότι 100 με 200 χιλιάδες ομοφυλόφιλοι ζούσαν σε μία πόλη 750 χιλιάδων κατοίκων) οι γκέι του Σαν Φρανσίσκο βιώνουν καθημερινά συνθήκες άγριας αστυνομικής καταστολής. Όσοι νοικιάζουν διαμερίσματα δεν διακινδυνέυουν μια πιθανή έξωση φέρνοντας εκεί τους εραστές τους, ενώ πολλοί αποφεύγουν τα γκέι μπαρ λόγω των συνεχών αστυνομικών εφόδων. Αναζητούν συντρόφους στα πάρκα της πόλης αλλά και εκεί αντιμετωπίζουν πογκρόμ διώξεων: μόνο το 1971 πάνω από δύο χιλιάδες άτομα συλλαμβάνονται για προσβολή της δημόσιας αιδούς στο Σ.Φ.
Η εμπειρία του Μιλκ στο Σ.Φ. είχε σαν αποτέλεσμα να διαφοροποιηθούν οι πολιτικές του απόψεις. Ως μικρός επιχειρηματίας αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την αναζωογόνηση του εμπορικού κέντρου της πόλης χρησιμοποιώντας σαν αιχμή του δόρατος την γκέι κοινότητα και συνάπτει συμμαχίες με τα συνδικάτα των αυτοκινητιστών, των πυροσβεστών και των οικοδόμων. Το 1973 αποφασίζει να ασχοληθεί με τα κοινά κατεβαίνοντας ως υποψήφιος για το δημοτικό συμβούλιο της πόλης.
Το παραδοσιακό γκέι κατεστημένο αρνείται να στηρίξει έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο υποψήφιο, προτιμώντας μετριοπαθείς ετεροφυλόφιλους πολιτικούς. Αν και δεν καταφέρνει να εκλεγεί, παίρνει 17 χιλιάδες ψήφους -κυρίως στη γειτονιά του Κάστρο. Ξανακατεβαίνει στις εκλογές το 1975 χάνοντας με ελάχιστη διαφορά. Το 1976 ο προοδευτικός δήμαρχος Μοσκόνε καθιερώνει τις εκλογές ανά δημοτικό διαμέρισμα ώστε να δώσει στις μειονότητες την ευκαιρία να εκπροσωπηθούν στο δημοτικό συμβούλιο. Ο Μιλκ κερδίζει θριαμβευτικά τις εκλογές στο Κάστρο και γίνεται ο πρώτος ανοιχτά γκέι αξιωματούχος στις ΗΠΑ.
Ένα χρόνο νωρίτερα ο πρώην πεζοναύτης Μπιλ Στιπλ αποτρέπει τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του προέδρου Φορντ. Προσπαθώντας να δημιουργήσει έναν «γκέι εθνικό ήρωα», ο Μιλκ –που γνώριζε τον Στιπλ- αφήνει να διαρρεύσει στον τύπο η πληροφορία ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Αν και ο Στιπλ ήταν ανοιχτά γκέι και συμμετείχε σε εκδηλώσεις όπως το Pride, τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του αντέδρασαν έντονα στη δημοσιοποίηση της προσωπικής του ζωής. Ο πρόεδρος Φορντ τελικά δεν κάλεσε στο Λευκό Οίκο τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή, αλλά αρκέστηκε να του στείλει ένα ευχαριστήριο τηλεγράφημα (περιέργως το περιστατικό αυτό απουσιάζει από την ταινία).
Κατά τη θητεία του στο δημοτικό συμβούλιο ο Μιλκ προώθησε θέματα όπως οι παιδικοί σταθμοί, οι δωρεάν μεταφορές και η δημιουργία ενός συμβουλίου πολιτών για την επίβλεψη της αστυνομίας ενώ αντιτάχθηκε στα μεγάλα επιχειρηματικά και εργολαβικά συμφέροντα. Παράλληλα έκανε επίδειξη του επικοινωνιακού του ταλέντου αναλαμβάνοντας ανάμεσα στα άλλα μια εκστρατεία ενάντια στις ακαθαρσίες των σκύλων! Αλλά η πρώτη του ενέργεια ως δημοτικός σύμβουλος ήταν η σύνταξη ενός νομοσχεδίου που απαγόρευε κάθε διάκριση σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα από το δημοτικό συμβούλιο και ήταν το πιο προχωρημένο στις ΗΠΑ.
Ανάλογα νομοθετήματα σε άλλες πολιτείες της Αμερικής είχαν προκαλέσει την αντίδραση υπερσυντηρητικών χριστιανικών κύκλων. Με επικεφαλής την ακτιβίστρια Ανίτα Μπράιαντ αναλαμβάνουν τη διοργάνωση δημοψηφισμάτων και πετυχαίνουν την καταψήφισή τους. Το παράδειγμά τους μιμείται ο γερουσιαστής της Καλιφόρνιας Τζον Μπριγκς που διοργανώνει δημοψήφισμα υπέρ της απόλυσης όλων των ομοφυλόφιλων εκπαιδευτικών και όσων τους υποστηρίζουν σαν μέτρο για την «προστασία» των μαθητών από την παιδοφιλία! Ο Μιλκ αναλαμβάνει την εκστρατεία εναντίον του Μπριγκς και εμφανίζεται απέναντί του σε τηλεοπτικές αναμετρήσεις που μένουν στην ιστορία (χαρακτηριστική του ατάκα: «αν οι μαθητές έκαναν ό,τι και οι δάσκαλοι θα είχαμε γεμίσει καλόγριες!») Μετά την παρέμβαση πολιτικών όπως ο Τζίμι Κάρτερ και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, οι ψηφοφόροι απορρίπτουν με μεγάλη πλειοφηφία την πρόταση Μπριγκς.
Ο Χάρβει Μιλκ θα δολοφονηθεί μέσα στο δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο μόλις 11 μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στις 27 Νοεμβρίου 1978. Δράστης ο Ντάν Γουάιτ, ένας ιρλανδο-αμερικανός πρώην αστυνομικός που λίγες μέρες νωρίτερα είχε παραιτηθεί από το δημοτικό συμβούλιο λόγω του χαμηλού μισθού. Ο Γουάιτ τελικά αλλάζει γνώμη και ζητάει από το δήμαρχο Μοσκόνε να τον επαναφέρει στη θέση του. Ο τελευταίος υπό την πίεση των πιο προοδευτικών μελών του Συμβουλίου αρνείται. Η απόφαση εξοργίζει τον Γουάιτ που εισβάλλει οπλισμένος στο δημαρχείο και δολοφονεί εν ψυχρώ τόσο το δήμαρχο όσο και το Μιλκ τον οποίο φθονούσε και θεωρούσε υπεύθυνο για τον παραγκωνισμό του. Προαισθανόμενος το επικείμενο τέλος του, ο Μιλκ είχε ηχογραφήσει λίγες εβδομάδες νωρίτερα την «πολιτική του διαθήκη». Από κει προέρχεται η φράση «Αν μια σφαίρα σφηνωθεί στο μυαλό μου, ας διαλύσει τα δεσμά όλων των ομοφυλόφιλων».
Αν και ο Γουάιτ αντιμετώπιζε ως και τη θανατική ποινή για το διπλό φονικό οι ένορκοι – συντηρητικοί και καθολικοί οι περισσότεροι- αποφάσισαν να δεχτούν το επιχείρημα της υπεράσπισης ότι η ανθυγιεινή δίατα του Γουάιτ του είχε προκαλέσει προσωρινή απώλεια των φρένων (!!!) και τον καταδίκασαν σε μόλις πέντε χρόνια φυλάκιση για φόνο «εξ αμελείας». Η απόφαση – που έμεινε γνωστή στα δικαστικά χρονικά ως «η δικαιολογία της σοκοφρέτας»- προκάλεσε ολονύχτιες ταραχές στη γκέι γειτονιά του Σαν Φρανσίσκο κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ όσο ζούσε ο Μιλκ. Δύο χρόνια μετά την αποφυλάκισή του ο Γουάιτ αυτοκτονεί.
ο μιλκ κατάφερε αυτό που ενδεχομένως πολλοί είχαν σκεφτεί αλλά λίγοι είχαν το θάρρος να το πραγματοποιήσουν.
σαφώς επικοινωνιακός, κατάφερε να συσπειρώσει και να μετατρέψει σε ενεργό δύναμη την ανάγκη της κοινότητας για ίσα δικαιώματα.
και όποιος καταφέρνει κάτι τέτοιο γίνεται σύμβολο, γίνεται ήρωας.
ας γίνει το παράδειγμά του, έμπνευση..
Υπάρχει και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του 1984, The Times of Harvey Milk, με συγκλονιστικό υλικό από τη ζωή και τους κοινωνικούς και πολιτικούς του αγώνες. Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τον πραγματικό Milk, υπάρχει παντού για "κατέβασμα".
θα μου επιτρέψεις να εκφράσω μόνο μια μικρή επιφύλαξη σχετικά με το "επίκαιρο" που αναφέρεις, για τους ηγέτες.
σίγουρα οι γενιές έχουν ανάγκη κάποιες ηγετικές, "ηρωϊκές" μορφές. πιστεύω όμως ότι περισσότερη ανάγκη από ηγέτες, υπάρχει για συλλογική δουλειά. νομίζω ότι αυτό ίσως λείπει περισσότερο.
δες ας πούμε τον λοαδ χώρο, μια που αναφέρεις την ελλάδα. οι λεγόμενες "ηγετικές" μορφές (τηρουμένων αναλογιών βέβαια) δεν έλειψαν κατά καιρούς. σχεδόν ποτέ όμως δεν υπήρξε συλλογική δουλειά και ομάδες ανθρώπων που ήθελαν να ωθήσουν τα πράγματα προς τα μπρος.
Η ταινία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.Δε βαρέθηκα στιγμή και οι ερμηνείες ήταν εξαιρετικές. Τώρα, για τον Μιλκ σαν πολιτικό και σαν προσωπικότητα, η γνώμη μου είναι πιο σύνθετη.Σίγουρα ο Μιλκ είχε θάρρος και βγήκε μπροστά σε μια εποχή που αυτό δεν ήταν τόσο εύκολο όσο σήμερα. Με κάποιες από τις πολιτικές του πρωτοβουλίες συμφωνώ (πχ εναντίον της Proposition που θα είχε σαν αποτέλεσμα την απόλυση των gay δασκάλων, ο τρόπος που χρησιμοποίησε την gay καταναλωτική δυναμή), με άλλες διαφωνώ (για τους νόμους περί μη διακρίσεων). Από την άλλη σαν προσωπικότητα, μου φάνηκε πολύ πολιτικάντης κάποιες φορές, ενώ στο ντοκυμανταιρ για τον Μιλκ, φαίνεται καλύτερα πως ο τρόπος που φέρθηκαν και αυτός και ο δήμαρχος στον Dan White,δεν ήταν και ο καλύτερος(αν θυμάμαι καλά, ο White τους παρακαλούσε να επιστρέψει στη θέση του, επειδή αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αλλοί αυτοί έμειναν ασυγκίνητοι, επειδή ήθελαν να βάλουν τον δικό τους άνθρωπο στη θέση του). Και έχω την εντύπωση, πως η ταινία δεν ξέφυγε από την αγιογραφία κάποιες φορές, ενώ έδινε μια πολύ clean εικόνα των gay της εποχής (ανώνυμο σεξ, σαουνες, εναλλαγή πολλών ερωτικών συντρόφων μόλις που αναφέρονται),προφανώς για να γίνουμε περισσότερο αρεστοί στο mainstream κοινό.
Για μια προβοκατόρικη άποψη για την ταινία και για τον αξιαγάπητο, μονίμως χαμογελαστό Μιλκ που παρουσιάζει, δες αυτό το άρθρο του νεοσυντηρητικού John Podhoretz στο Weekly Standard (http://www.weeklystandard.com/Content/Public/Articles/000/000/015/896jzzha.asp?pg=2)
@ tales
Το κείμενό μου δεν αναφέρεται στον γκέι ακτιβισμό εκεί και εδώ. Οι παραλληλισμοί που κάνω είναι με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και την αντίδραση στην αστυνομική βία. Χωρίς να θεωρώ βέβαια ότι ο Μιλκ θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με τους εγχώριους που αναφέρεις.
@ cobden
Λες ότι συμφωνείς με την πρωτοβουλία του να αντιταχθεί στο δημοψήφισμα για την απόλυση των γκέι εκπαιδευτικών. Μα αυτό δεν ήταν δική του πρωτοβουλία αλλά αντίδραση στην πρωτοβουλία της ακροδεξιάς. Δική του πρωτοβουλία ήταν η νομοθεσία κατά των διακρίσεων. Και αν διάβασες αυτά που αναφέρω στο πρώτο σχόλιο για την κατάσταση που επικατούσε τότε στο Σαν Φρανσίσκο με την άγρια αστυνομική βία και καταστολή και τις καθημερινές διακρίσεις και τους εξευτελισμούς στη στέγαση, την εργασία και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ίσως να καταλάβαινες ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την πολυτέλεια των δικών σου ιδεολογικών αντιρρήσεων. Αντί να αναζητήσουν το δίκιο τους με τη βία προσπάθησαν να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους μέσω του νόμου Αυτό δεν παύει να είναι αξιοθαύμαστο.
Γράφεις επίσης για τη σχέση του με τον μετέπειτα δολοφόνο του. Δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι άδικη απέναντι στον Γουάιτ, αντίθετα τον παρουσιάζει πολύ ανθρώπινο μέσα στην απομόνωση και την απελπισία του. Επίσης δείχνει ξεκάθαρα ότι ο δήμαρχος και ο Μιλκ προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία της παραίτησής του ώστε να τον ξεφοροτωθούν μια για πάντα για ιδεολογικούς λόγους. Ο ίδιος όμως είχε τους έδωσε αυτή την ευκαιρία όταν παραιτήθηκε επειδή θεωρούσε το μισθό του χαμηλό. Και εν πάση περιπτώσει ό,τι και νά γινε δεν αποτελεί βεβαίως δικαιολογία για ένα τόσο άγριο και προμελετημένο διπλό έγκλημα ή για τη σκανδαλωδώς επιεική ποινή που του επέβαλλε το δικαστήριο.
Βλέπεις κάτι τέτοια γίνονται και προκύπτει η ανάγκη για νομοθεσίες εναντίον των διακρίσεων, θέσπιση αυστηρότερων ποινών για εγκλήματα ρατσιστικού χαρακτήρα κτλ. Είναι απάντηση στις πραγματικές συνθήκες της κοινωνίας όχι ιδεολογικές ασκήσεις επί χάρτου.
Endiaferon paraskhnio.Prospathw na fantastw kati analogo gia ton elliniko xwro, alla i fantasia mou den kalpazei toso.
προφανώς, ούτε εγώ εννόησα ότι αυτό εννόησες.
αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι πιο πολύ απ' τους ηγέτες (που και αυτοί χρειάζονται) υπάρχει ανάγκη περισσότερο δημοκρατικών διαδικασιών και συλλογικότητας.
Ωραίο post.
Πέραν των άλλων, είναι σημαντικό το πόση πρόοδος έχει γίνει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Για τη νεώτερη γενιά των σημερινών 20ρηδων (και μιλάμε βεβαίως για συγκρίσιμα μεγέθη, δηλ. μεγάλες πόλεις όπως το SF κτλ σε όχι-υπερσυντηριτικές πολιτείες), τα δεδομένα της εποχής εκείνης είναι απλώς αδιανότητα.
Ελπίζω να δουν την ταινία τα νεώτερα παιδιά: ένα από τα θέματα που απασχολούν κατά καιρούς τον γκέι τύπο είναι η άγνοια των νεώτερων γκέι για τα γεγονότα, τις προσπάθειες και τους αγώνες που οδήγησαν στη σημερινή καλύτερη πραγματικότητα, ιδίως αφού υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει δυστυχώς καμία μορφή που να τον προσεγγίζει λιγάκι..
Την είδα την ταινία και με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο.
Διάβασα και την ίδια κριτική σου στο Αθηνόραμα μαζί με τις απαντήσεις. Η αλήθεια είναι οτι δεν είμαι σε θέση να καταννοήσω στον ίδιο βαθμό που καταννοούν άλλοι την ταινία, καθώς προσωπικά δεν ασχολούμαι με καμία συνδικαλιστική δράση.
Δεν θα πω οτι με ενθουσίασε, αλλά σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Το έχω αναλύσει διεξοδικά και στο δικό μου blog.
Άλλοι γίνονται σύμβολα και ήρωες ενώ άλλοι κόβουν δέντρα και δεν έχουν υπό την αιγίδα τους ούτε το γκέι πράιντ της πρωτεύσουσας της χώρας.
Ω, ποια διαφορά...
@ aviator
Oύτε εγώ ασχολούμαι με κάποια "συνδικαλιστική" δράση όπως λες αλλά νομίζω ότι όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τί σημαίνει ρατσισμός και κοινωνική περιθωριοποίηση και πώς αυτά τα πράγματα οδηγούν σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και ψυχολογικά αδιέξοδα. Δυστυχώς το ζούμε όλοι μας σε καθημερινή βάση.
@ g for george
Μαζί σου για τα δέντρα (και όχι μόνο αυτά που κόβονται αλλά και αυτά που δεν φυτεύονται π.χ. στον Ελαιώνα). Για το Pride έχεις δίκιο βέβαια, αλλά δυστυχώς το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την προηγούμενη δήμαρχο η οποία κατά τα άλλα εμφανιζόταν στις συνεντεύξεις της ως gay-friendly κτλ πολύ περισσότερο από ό,τι ο σημερινός δήμαρχος.
Εγώ πάλι είδα την ταινία περισσότερο γιατί ήταν του Gus van Sant. Τον θεωρώ μεγαλοφυή σκηνοθέτη. Είχα χαρεί πολύ όταν δώσανε το βραβείο στον "Ελέφαντα" και όχι στο ξεδιάντροπα διδακτικό και γι' αυτό βαρετό "Dogville". Κι ο Ελέφαντας ήταν μια κριτική της αμερικανικής κοινωνίας αλλά κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ πιο "ύπουλη", εκ των έσω, εύστοχη και δυνατή από την επιφανειακή, "χριστιανικών" καταβολών παραβολή του Τρίερ.
Μένω λοιπόν στο ότι είναι δημουργία ενός από τους πιο σημαντικούς gay καλλιτέχνες του χώρου του.
@ rowlf
Eδώ θα διαφωνήσουμε γιατί το Dogville είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ (αν και δεν θα άντεχα ούτε για αστείο να το δω δεύτερη φορά). Από αυτές τις ταινίες που δεν απευθύνονται ούτε στην καρδιά, ούτε στο μυαλό αλλά στα εντόσθια. Και που φυσικά δεν μιλάει για την "Αμερική", αλλά για το κτήνος που κρύβει δυνητικά μέσα του ο καθένας μας.
Αντίθετα το Elephant έχω την αίσθηση ότι έμεινε στο σκηνοθετικό εντυπωσιασμό και τη φιγούρα. Είσαι από τους λίγους που έχω ακούσει να τη συμπαθούν!
@ gay super hero
Με τη σειρά μου: Δεν την συμπαθώ απλώς. Θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Το ξέρω ότι είμαι… μειονότητα σε σχέση με τον Ελέφαντα. Αυτό που γράφεις για τα "εντόσθια" ήταν αυτό που αισθάνθηκα εγώ με την ταινία του van Sant. Ο Τρίερ με ενόχλησε κυρίως λόγω του προφανούς της φόρμας που είχε η ταινία του: τα (ανύπαρκτα) σκηνικά κτλ φωνάζανε "θα σας πω ένα παραμύθι, εσείς σαν έξυπνα παιδιά θα πιάσετε το νόημα". Τα βρήκα τόσο κραυγαλέα και διδακτικά όλα αυτά που μετά με δυσκολία μπορούσα να παρακολουθήσω τους διαλόγους και την ιστορία. Αλλά επαναλαμβάνομαι.
Πάντως άλλες ταινίες του Τρίερ μου έχουν αρέσει (ειδικά το Europa). Επίσης όσο δύναμαι να ξέρω υπάρχει αμοιβαία συναδελφική εκτίμηση του ενός σκηνοθέτη για τον άλλο.
(ζητώ συγγνώμη που βγήκα εκτός θέματος)
Ναι, μόνο που ξέρεις ποια είναι η διαφορά με την προηγούμενη δήμαρχο :-)
Θελω να το δω..
8a to do..mallon 8a er8ei kai sti kavala opote de to xano!filia!
@ g for george
Στο συγκεκριμένο ζήτημα (του Pride όχι των δέντρων) πιστεύω ότι πρέπει να δείχνουμε περισσότερη αλληλεγγύηση και κατανόηση στους "δικούς μας" παρά στους "άλλους". Μην ξεχνάς ότι οι "άλλοι" δημιουργούν το πρόβλημα.
Δημοσίευση σχολίου