H “ΣΤΡΕΛΛΑ” ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΟΥΤΡΑ

Πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας ότι εδώ και καιρό είχα πολύ σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με το αν έπρεπε να δω ή όχι την καινούρια (και πολυσυζητημένη) ταινία του Πάνου Κούτρα. Θαυμαστής των δύο προηγούμενων ταινιών του δεν υπήρξα (ειδικά για την “Αληθινή Ζωή” θεωρώ ότι είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου), η εμμονή του σκηνοθέτη να μπερδεύει τον όρο “γκέι και λεσβιακός” με τη λέξη queer στις συνεντεύξεις του με εκνευρίζει, με προβλημάτιζε και το γεγονός ότι αν και η ταινία έγινε δεκτή στο φεστιβάλ του Βερολίνου τελικά έφυγε χωρίς βραβεία. Παρόλα αυτά το τόλμησα - και πρέπει να πω ότι η “Στρέλλα” μπόρεσε να με κάνει να ξεχάσω και τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες μου.

Η Στρέλλα (από το Στέλλα -που είναι και το πραγματικό όνομα της ηρωίδας- και το τρέλα) είναι μια τρανσέξουαλ που κανονίζει βίζιτες και στον ελεύθερό χρόνο της κάνει την ηλεκτρολόγο (“μόνο τρανς πελατεία μέχρι στιγμής” όπως διευκρινίζει) και φροντίζει μια ηλικιωμένη καρκινοπαθή συνάδελφο που την είχε περιμαζέψει όταν βρέθηκε σε ηλικία 14 ετών στην Αθήνα (η θρυλική Μπέττυ στον πιο απολαυστικό ρόλο της ταινίας). Σε ένα φτηνό ξενοδοχείο γνωρίζει έναν τύπο που είχε καταδικαστεί για φόνο και μόλις βγήκε από τη φυλακή. Μαζί του ζει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της - μέχρι να αποκαλυφθεί το μυστικό της που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα πάντα….Η “Στρέλλα” είναι μια ταινία για ανθρώπους που κάνουν τερατώδη πράγματα – κι όμως καταφέρνουν να μας πείσουν ότι δεν είναι τέρατα.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύεται η Μίνα Ορφανού – διαφυλική και η ίδια χωρίς όμως εμπειρία στην υποκριτική. Αν και στις δραματικές και έντονες σκηνές αυτό είναι ένα πρόβλημα, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τη φρεσκάδα και την ανθρωπιά που φέρνει στο ρόλο. Καθώς η ταινία απευθύνεται στο διεθνές φεστιβαλικό κύκλωμα, είναι γεμάτη με “πιασάρικες” αναφορές στην κουλτούρα και τον πολιτισμό της Ελλάδας – από τη Στέλλα της Μελίνας (που έδωσε και το όνομά της στην πρωταγωνίστρια) μέχρι τη Μαρία Κάλλας (που η Στρέλλα μιμείται καταπληκτικά σε ένα drag show) και τους αρχαίους τραγικούς (“η Σοφοκλής και η Ευριπίδης” όπως τους αποκαλεί η Μπέττυ σε μια από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές της ταινίας – για να εισπράξει την απορία της Στρέλλας: “Τί ήταν αυτές; Τρανς;”)

Tρανσέξουαλ, βίζιτες, φυλακές, ναρκωτικά – σίγουρα όχι αυτό που περιμένετε να δείτε στο multiplex της γειτονιάς σας αυτές τις γιορτινές μέρες . Κι όμως η “Στρέλλα” είναι από τις πιο χριστουγεννιάτικες, feelgood ταινίες που μπορείτε να δείτε φέτος! Μια ταινία για τη λύτρωση και την εξιλέωση, για το παρόν που μπορεί να πάρει την εκδίκησή του από το παρελθόν. Μια ταινία που αντιστρέφει τους κώδικες της τραγωδίας: οι άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν κι από την ‘Υβρι και από τη μοίρα και από τα ίδια τους τα λάθη φτάνει να έχουν την ικανότητα να δώσουν και να δοθούν. Δεν είναι τυχαίο που οι πρωταγωνιστές καταλήγουν γύρω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Τελικά δεν ξέρω αν οι τρανς στην πραγματικότητα είναι τόσο αλληλέγγυες μεταξύ τους όσο φαίνεται στην ταινία και πόσα περιθώρια τους αφήνει η κοινωνία που ζούμε για να γίνουν ευτυχισμένες. Αν ο έρωτας είναι σαν να πλέεις σε ένα πέλαγος από χιλιάδες πολύχρωμα φωτάκια (η πιο δυνατή σκηνή της ταινίας) ή αν οι οικογένειες που φτιάχνουν οι άνθρωποι όχι με το, αίμα αλλά με την καρδιά τους μπορούν τελικά να αποδειχθούν πιο ισχυρές από τον εγωισμό και τη μοναξιά. Δεν ξέρω αν τελικά μπορούν όλα να λυθούν κάτω από τις γιρλάντες και τα λαμπιόνια των Χριστουγέννων. Αυτή όμως είναι και η αξία ενός δυνατού παραμυθιού όπως είναι η “Στρέλλα”: ότι για δύο ώρες σε κάνει να τα πιστέψεις όλα αυτά και να αφεθείς κι εσύ στη μαγεία τους.