ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: “ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ”

Μια μητέρα αντιμέτωπη με το θάνατο του γιου της - αλλά και τα μυστικά που αποκαλύφθηκαν με το θάνατό του, τα μυστικά πάνω στα οποία στηριζόταν η σχέση τους. Ένας 17χρονος με το πρόσωπο γεμάτο χτυπήματα και μελανιές που έχει γίνει η σκιά της. Και ένα μπουκάλι αλκοόλ που όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις θα τους κάνει να παραδεχτούν όσα τρέμουν να ομολογήσουν, όλα αυτά από τα οποία προσπαθούν απελπισμένα να λυτρωθούν.

Το “Αίμα στο Χιόνι” είναι η ελληνική μεταφορά του θεατρικού “Vincent River” που ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 2000. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα έργα του, ο βρετανός συγγραφέας Philip Ridley δεν επιλέγει να μεταφέρει τους πρωταγωνιστές σε κάποια μελλοντολογική δυστοπία αλλά τους τοποθετεί στο εδώ και το τώρα – και συγκεκριμένα στις υποβαθμισμένες περιοχές του ανατολικού Λονδίνου. Όπως συνήθως συμβαίνει όταν αγγλοσαξονικά έργα μεταφέρονται στο ελληνικό θέατρο, αυτή η ταξική διάσταση που προσδίδει ο συγγραφέας στην υπόθεση μοιάζει να απουσιάζει εντελώς από την ελληνική παράσταση.

Η Ανίτα είναι μια γυναίκα μόνη που πακετάρισε τη ζωή της σε κούτες και τη μετέφερε άρον-άρον σε ένα αδειανό και σκονισμένο διαμέρισμα μακριά από την παλιά της γειτονιά. Το μοναδικό της στήριγμα, ο 35χρονος γιος της βρέθηκε φριχτά σφαγμένος με κομμάτια γυαλιά μπηγμένα στα μάτια του, θύμα ενός αποτρόπαιου ομοφοβικού εγκλήματος σε ένα δημόσιο αποχωρητήριο, γνωστό σε όλους σαν μέρος όπου ψωνίζονται ομοφυλόφιλοι. Ένας άγνωστός της 17χρονος έχει στηθεί έξω από την πόρτα της και την παρακολουθεί για μέρες μέχρι που η ίδια θα τον φωνάξει για να του εκμαιεύσει όσα περισσότερα μπορεί – ο Ντέιβι ήταν ο άνθρωπος που βρήκε το πτώμα του γιου της. Εκείνος θέλει να ξεχάσει για πάντα εκείνη τη νύχτα, εκείνη του ζητάει να τη ζωντανέψει μπροστά της με κάθε λεπτομέρεια.

H Aνίτα μαθαίνει με τον πιο άγριο τρόπο ότι η κοινή ζωή με το γιο της στηριζόταν σε όλα εκείνα τα πράγματα που δεν είχαν ειπωθεί. Ειδικά η σκηνή που διηγείται πως προσπάθησε να ξεφορτωθεί τα πορνοπεριοδικά του γιου της νιώθοντας καρφωμένα πάνω της τα μάτια της γειτονιάς είναι συγκλονιστική. Γι’ αυτήν ο γιος της ήταν απλά ένα κλειστό και ευαίσθητο παιδί που λάτρευε το διάβασμα και τη ζωγραφική. Από τη μεριά του ο Ντέιβι είναι αναγκασμένος να αρραβωνιαστεί μια κοπέλα για να “καθησυχάσει” τους γονείς του. “Μα δεν καταλαβαίνεις, ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι” του λέει με ένα παράπονο που διαπερνάει την πανοπλία του μαύρου χιούμορ της. Τι νά ναι αλήθεια αυτό που κάνει τους γονείς των ομοφυλόφιλων παιδιών να προτιμούν να ζουν με ψευδαισθήσεις παρά να απαλλαγούν από τις προκαταλήψεις τους;

Η αναμέτρηση της Ανίτας με τον Ντέιβι θυμίζει αγώνα ξιφασκίας: ο καθένας υποχωρεί μόνο όσο χρειάζεται μέχρι να πάρει φόρα για την επόμενη επίθεση. Η σχέση τους μοιάζει να καθρεφτίζει τη σχέση τους με ανθρώπους που δεν είναι παρόντες: της Ανίτας με το γιο της, του Ντέιβι με τη δική του μητέρα αλλά και με το γιο της Ανίτας. Φίλοι που έχουν ξαναδεί τη Βέρα Κρούσκα στο θέατρο μου λένε ότι υποκριτικά βρίσκεται στην καλύτερή της στιγμή. Από την άλλη ο νεαρός Τάσος Φώης σίγουρα χρειάζεται περισσότερη δουλειά. Πολύ πετυχημένο το σκηνικό εύρημα που εντελώς αναπάντεχα μεταφέρει το θεατή στον τόπο του εγκλήματος. Η σκηνοθεσία είναι του Πέτρου Ζούλια.

Μια παράσταση που αφορά άμεσα το γκέι κοινό – και τους γονείς τους. Μπορείτε να τη δείτε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Βασιλάκου στο Γκάζι.