ΜΟΥΝΤΙΑΛ: ΓΔΥΣΕ ΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ

[ Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια. Όπως μπορείτε να δείτε και στο τέλος αυτής της ανάρτησης, το κείμενο βρέθηκε στην πρώτα πεντάδα των πιο διαβασμένων της A.V. την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!]

Τώρα υπάρχει site και γι’ αυτό

 

Αν κάποτε ο ένας μήνας που διαρκεί το Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια έμοιαζε με «εξορία» για τις γυναίκες και τους γκέι άντρες, φέτος αυτός ο κανόνας φαίνεται να έχει διαψευστεί πανηγυρικά. Η επέλαση της μετροσεξουαλικότητας στα γήπεδα και οι λίστες με τους «πιο καυτούς ποδοσφαιριστές» που αναρτούν σχεδόν καθημερινά ιστοσελίδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη (ανάμεσά τους πλέον και αμερικάνικα μεγαθήρια όπως το Buzzfeed) έχουν μετατρέψει το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου σε πραγματικό... τουρνουά οφθαλμολαγνείας.

Μήπως λοιπόν είμαστε αντιμέτωποι με έναν «ανάποδο σεξισμό» που πλέον μετατρέπει και τους άντρες αθλητές σε σεξουαλικά αντικείμενα εμπορευματοποιώντας το ανδρικό σώμα; Μάλλον όχι αν θυμηθούμε πως ζούμε ακόμα σε έναν κόσμο όπου ο κάμεραμαν είναι πολύ πιθανότερο να εστιάσει σε κάποια καλλίγραμμη θηλυκή ύπαρξη στις κερκίδες παρά σε έναν παίκτη που θα ζεσταθεί και θα βγάλει το μπλουζάκι του. Και ότι πολύ συχνά ο μόνος τρόπος για να ενδιαφερθούν οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες φίλαθλοι για τις επιδόσεις μιας γυναίκας αθλήτριας είναι τα πλούσια κάλλη της (π.χ. στο τένις ή το μπιτς βόλεϊ).

Αντίθετα οι άντρες αθλητές δεν φαίνεται να κινδυνεύουν από μία τέτοια μονοδιάστατη απεικόνιση αφού μια σέξι εμφάνιση σπάνια επισκιάζει τις επιδόσεις τους στο γήπεδο. Αυτό που ζούμε είναι μια μεταβολή των ισορροπιών, με τις γυναίκες και τους γκέι άντρες να αμφισβητούν έμπρακτα την πρωτοκαθεδρία του ετεροφυλόφιλου ανδρικού βλέμματος. Διεκδικώντας και αυτοί το μερίδιό τους στο δημοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη με το δικό τους βλέμμα, το δικό τους χιούμορ και τους δικούς τους κώδικες. Για τους γκέι βέβαια, η ομοερωτική διάσταση των πανηγυρισμών στο γκαζόν ή στα αποδυτήρια προσφέρει ένα επιπλέον bonus...

Για όσες και όσους «βλέπουν το παιχνίδι διαφορετικά» φτιάχτηκε και η ιστοσελίδα Hashtagshirtless που αναλαμβάνει να ξεναγήσει τους αρχάριους στις πιο σέξι ανδρικές παρουσίες του φετινού Μουντιάλ. Επιλέγοντας πρώτα μία από τις 32 εθνικές ομάδες που συμμετέχουν στο φετινό Κύπελλο και στη συνέχεια το νούμερο στη φανέλα του παίκτη που σας ενδιαφέρει, το site αναλαμβάνει να σας βρει φωτογραφίες του με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα! Ιδού μερικά από τα αποτελέσματα των αναζητήσεων:

Αργεντινή, νο22 (Λαβέτσι)

Βραζιλία, νο7 (Χουλκ)

Βέλγιο, νο11 (Μιραλάς)

Ελλάδα, νο23 (Ταχτσίδης)

 
Γαλλία, νο9 (Ζιρού)

 
Γερμανία, νο10 (Ποντόλσκι)

Ισπανία, νο16 (Ράμος)

Ολλανδία, νο9 (Βαν Πέρσι)

 

Και αυτά δεν είναι τίποτα. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που ο πισινός τους έχει λογαριασμό στο …Twitter. Και άλλοι που διαμαρτύρονται όταν τους γδύνουν οι παπαράτσι, όχι όμως και όταν τους γδύνουν οι διαφημιστές με αντάλλαγμα παχυλά συμβόλαια...

Πάντως όσο κι αν οι παίκτες πλέον φλερτάρουν ανοιχτά με το πορτοφόλι των γκέι καταναλωτών ποζάροντας για φωτογραφίσεις εσωρούχων και όχι μόνο, η ύπαρξη ανοιχτά γκέι ποδοσφαιριστών στα γήπεδα παραμένει ευσεβής πόθος. Και πως να μην είναι έτσι όταν η FIFA αρνείται να τιμωρήσει το Μεξικό και τη Βραζιλία για τα ομοφοβικά συνθήματα που ακούστηκαν από τους οπαδούς τους στο γήπεδο; Aν αυτά συμβαίνουν στη Λατινική Αμερική, μπορούμε να φανταστούμε πόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα όταν το Μουντιάλ ταξιδέψει στη Ρωσία σε τέσσερα χρόνια ή στο Κατάρ το 2022.

Αντί λοιπόν να ρίχνουν το βάρος στους ώμους των γκέι ποδοσφαιριστών ζητώντας του  να αποκαλυφθούν κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ, θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν οι υπεύθυνοι φρόντιζαν να δημιουργήσουν για αυτούς ένα πιο ασφαλές περιβάλλον στα γήπεδα, τιμωρώντας τα περιστατικά ομοφοβίας με την ίδια αυστηρότητα που αντιμετωπίζουν τα περιστατικά ρατσισμού...

 

ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΤΕ ΝΙΡΟ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

 

Στην ταινία για τον γκέι πατέρα του

Δεν συμβαίνει συχνά ένας αστέρας του Χόλιγουντ να αναλαμβάνει την παραγωγή μιας ταινίας με θέμα τον ίδιο του τον πατέρα. Πόσο μάλλον όταν ο πατέρας του είχε το ίδιο όνομα με τον ίδιο και υπήρξε επίσης καλλιτέχνης - αν και παραγνωρισμένος σε σχέση με τον διάσημο γιο του. Αυτή είναι σε λίγες γραμμές η ιστορία πίσω από το ντοκιμαντέρ " Εις μνήμη του καλλιτέχνη Ρόμπερτ ντε Νίρο του πρεσβύτερου" που προβλήθηκε στις 9 Ιουνίου από το αμερικάνικο συνδρομητικό κανάλι HBO.

Με το επίκεντρο της εικαστικής σκηνής να μετακινείται από τη σπαρασσόμενη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Ευρώπη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο πατέρας συμπεριλαμβανόταν για ένα διάστημα στα ανερχόμενα αστέρια της νεοϋορκέζικης σκηνής, με το όνομά του να φιγουράρει δίπλα σε καλλιτέχνες που έμελλε να γίνουν διάσημοι όπως ο Μαρκ Ρόθκο και ο Τζάκσον Πόλοκ. Καθώς όμως το κύμα της αφαίρεσης και στη συνέχεια η ποπ-αρτ επικράτησαν ολοκληρωτικά, η περισσότερο παραστατική ζωγραφική του Ντε Νίρο που θύμιζε παλιούς γάλλους δασκάλους όπως ο Ματίς και ο Μπονάρ άρχισε να περνάει στο περιθώριο. Ο ίδιος αποφάσισε να μην ρίξει νερό στο κρασί του ακολουθώντας τις διάφορες καλλιτεχνικές "μόδες".

To 1941 παντρεύτηκε την επίσης προικισμένη ζωγράφο Βιρτζίνια Αντμάιραλ, άρχισαν όμως να ζουν χωριστά όταν ο μοναχογιός τους ήταν μόλις τριών ετών και πήραν διαζύγιο όταν ο μικρός Μπόμπι έκλεισε τα 12. Παρά τον χωρισμό, ο πατέρας του συνέχισε να μένει κοντά τους στο Μανχάταν και να περνάει χρόνο με τον γιο του τον οποίο λάτρευε. Οι εξορμήσεις του στις κινηματογραφικές αίθουσες συγκαταλέγονται στις αγαπημένες αναμνήσεις του διάσημου ηθοποιού από τη ζωή με τον πατέρα του.

Σαν αποτέλεσμα ο Ντε Νίρο υιός μπόρεσε να παρακολουθήσει από κοντά τη μάχη που έδινε ο πατέρας του με την κατάθλιψη. Η συνειδητοποίηση πως το έργο του δεν θα τύχαινε αναγνώρισης όσο ζούσε διαπλέκεται με την εξίσου οδυνηρή συνειδητοποίηση ότι είναι ομοφυλόφιλος σε μια εποχή που καταδίκαζε τους ομοφυλόφιλους στην απόλυτη μοναξιά. Στην ταινία, ο υιός Ντε Νίρο διαβάζει μερικά αποσπάσματα από το ημερολόγιο του πατέρα του:

«Αν ο Θεός δεν ήθελε να είμαι ομοφυλόφιλος, ένα γεγονός που μου προκαλεί τέτοια ενοχή, θα μου έβρισκε μια γυναίκα να με αγαπάει και να την αγαπώ, ή τουλάχιστον θα φρόντιζε να με ενδιαφέρουν σεξουαλικά οι γυναίκες ως σύντροφοι.»

«Αυτή τη στιγμή δεν έχω καν το κουράγιο να πλύνω τα πινέλα μου που τα έχω αφήσει στο νέφτι εδώ και μέρες. Ίσως να είναι αλήθεια ότι ο έρωτας σε βρίσκει χωρίς να χρειάζεται εσύ να τον ψάξεις, αλλά έχω πάψει πια να περιμένω πως θα έρθει να χτυπήσει την πόρτα μου. Τα χάπια δεν με βοηθούν, ούτε και οι προσευχές. Θεέ μου, έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που μπορούσα να τριγυρίζω μόνος ψάχνοντας μια γκαλερί ή έναν εραστή - οτιδήποτε απ' τα δύο βρισκόταν στον δρόμο μου.»

«Το να είναι κανείς ζωγράφος είναι μία κλίση, όπως και το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος. Θα πρέπει να βρω τη δύναμη να συνεχίζω να δουλεύω χωρίς καμιά ελπίδα αναγνώρισης είτε πριν είτε μετά τον θάνατό μου. Όπως πρέπει να βρω τη δύναμη και να δεχτώ πως θα περάσω τη ζωή μου μόνος, χωρίς την παραμικρή ελπίδα κάποιου συναισθηματικού δεσμού.»

Ο πατέρας Ντε Νίρο υπήρξε ιδιαίτερα περήφανος για τις επιτυχίες του γιου του στο σινεμά, αν και τον πονούσε το γεγονός ότι τελικά το όνομά του δεν θα γινόταν διάσημο χάρη στο δικό του έργο. Πέθανε το 1993 από καρκίνο του προστάτη σε ηλικία 71 ετών. Ο γιος του αποφάσισε να κρατήσει το ατελιέ του στο Σόχο ακριβώς όπως ήταν όταν πέθανε, γεμάτο πινέλα, βιβλία και εκατοντάδες πίνακες, πολλοί από τους οποίους είναι ανολοκλήρωτοι. Σε αντίθεση με τα ατελιέ πολλών διάσημων ζωγράφων στο Μανχάταν που έχουν γίνει μουσεία, το ατελιέ του Ντε Νίρο είναι ένα είδος ιδιωτικού βωμού του διάσημου γιου προς τον παραγνωρισμένο πατέρα. Κάποιοι από τους πίνακες κρέμονται πλέον σε περίοπτη θέση στο σπίτι του Ντε Νίρο αλλά και στο εστιατόριο που έχει ανοίξει στη Νέα Υόρκη.

H συγκίνηση του μεγάλου ηθοποιού είναι έκδηλη όταν μιλάει για τους λόγους που τον κάνουν να θέλει να διατηρήσει τη μνήμη του πατέρα του ζωντανή:

«Ο λόγος που κράτησα το ατελιέ είναι τα παιδιά μου. Για να γνωρίζουν τι ακριβώς έκανε ο παππούς του. Όταν ήμουν μικρός δεν έδειχνα ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Καταλαβαίνω τώρα πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά να εκτιμούν αυτά που μοιράζονται οι γονείς τους μαζί τους. Μετανιώνω που εγώ δεν έκανα το ίδιο. Και αισθάνομαι πως σήμερα είναι υποχρέωση μου απέναντι στον πατέρα μου να καταγράψω αυτά που έκανε όσο βρισκόταν στη ζωή.»

Και μερικά από τα έργα του καλλιτέχνη. To δεύτερο είναι εμπνευσμένο από τον ομώνυμο ρόλο της Γκρέτα Γκάρμπο στην ταινία Άννα Κρίστι. Η μελαγχολία και η αίσθηση της απομόνωσης που έβγαζε στην οθόνη η μεγάλη σουηδέζα σταρ φαίνεται πως ασκούσε ιδιαίτερη έλξη στην ψυχοσύνθεση ενός καλλιτέχνη που αντιμετώπιζε παρόμοια συναισθηματικά ζητήματα.

  

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ATHENS PRIDE

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]

H Αθήνα στους δρόμους

Αφού προηγουμένως εξασφάλισε την επανεκλογή του, ο δήμαρχος της Αθήνας Γιώργος Καμίνης αποφάσισε για πρώτη φορά να παραστεί επίσημα στο Athens Pride, απευθύνοντας χαιρετισμό για τη δέκατη επέτειο της εκδήλωσης. Είναι αυτό που λένε κάλλιο αργά παρά ποτέ...

    
 
 
   

Στο περιθώριο της εκδήλωσης δυστυχώς δεν έλειψαν κάποια μεμονωμένα επεισόδια βανδαλισμών…

Όπως μπορούμε να δούμε, τα συνθήματα είναι εξίσου ανεγκέφαλα με την ίδια την πράξη:

Δυστυχώς δεν γλίτωσε ούτε ένα από τα προσφάτως καθαρισμένα μνημεία της πλατείας Συντάγματος. Στο σημείο αυτό άτομα που συμμετείχαν στην πορεία διαπληκτίστηκαν με τους βάνδαλους,  χωρίς αποτέλεσμα…

Επιστροφή στην παρέλαση με σκηνές μπροστά από τη Βουλή

      
Το μουσικό πρόγραμμα άνοιξε η Κατερίνα Στικούδη με τα αγόρια της

Η Εύα Κουμαριανού αποτίει φόρο τιμής στη Μαρινέλλα και την Καίτη Γκρέυ

Οπλισμένη με ενέργεια και καλή διάθεση, η Ελένη Φουρέιρα ξεσήκωσε το πλήθος

Και η βραδιά έκλεισε με μια γλυκά νοσταλγική νότα χάρη στην παρουσία της Ελένης Δήμου

ΚΡΥΦΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΡΕΤΡΟ

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια. Όπως μπορείτε να δείτε και στο τέλος της ανάρτησης, το κείμενο βρέθηκε στα τρία πιο διαβασμένα της A.V. την περασμένη εβδομάδα. Σας ευχαριστώ!]

Αόρατα ζευγάρια σε επικίνδυνες εποχές

 

Στο φωτογραφικό λεύκωμα που έχει τίτλο «Οι Αόρατοι - Αγάπη και περηφάνια σε φωτογραφίες εποχής» ο γάλλος σκηνοθέτης και συγγραφέας Σεμπαστιάν Λιφσίτζ παρουσιάζει για πρώτη φορά φωτογραφίες που έχει συλλέξει τα τελευταία είκοσι χρόνια από παλαιοπωλεία, γιουσουρούμ αλλά και μέσω ιστότοπων όπως το eBay. Στιγμιότυπα τραβηγμένα από ερασιτέχνες φωτογράφους κατά την περίοδο 1900-1970 που έχουν ένα κοινό θέμα: Τη μυστική ζωή των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών τις δεκαετίες πριν εμφανιστεί το σύγχρονο κίνημα της γκέι απελευθέρωσης. Το υλικό προέρχεται από χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Πορτογαλία. Ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι δεν γνωρίζει ποιοι απεικονίζονται στις φωτογραφίες, ούτε ποιος τις έχει τραβήξει.

 

Όλα ξεκίνησαν όταν ανακάλυψε σε έναν παλαιοπώλη μερικά φωτογραφικά άλμπουμ της δεκαετίας του 50. Σε πολλές από τις φωτογραφίες πρωταγωνιστούσαν δύο όμορφες νεαρές γυναίκες σε τρυφερές πόζες. Μελετώντας τα άλμπουμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί παρά να ήταν ζευγάρι.

«Ανακαλύπτοντας αυτές τις φωτογραφίες σε παζάρια και παλαιοπωλεία, αισθάνθηκα αιχμαλωτισμένος. Η επίσημη ιστορία της ομοφυλοφιλίας παρουσιάζει αυτούς τους ανθρώπους αποκλειστικά ως θύματα. Αυτό που θέλουμε να θυμόμαστε από τις ζωές τους δεν είναι παρά ο πόνος, τα βάσανα, το μίσος, οι κοινωνικοί αγώνες, οι αυτοκτονίες...»

 

«Όμως την ίδια στιγμή βρέθηκε στα χέρια μου αυτό το υλικό από πολλές και διαφορετικές εποχές. Και μπόρεσα να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια ότι σε πολλές από τις φωτογραφίες τα ζευγάρια δείχνουν ευτυχισμένα. Οι εκφράσεις τους προδίδουν μια  ελευθερία και διάθεση για ζωή που πηγαίνει κόντρα στην επίσημη ιστορία της εποχής».

 

«Υπήρχαν και άλλα πράγματα που με έκαναν να αναρωτηθώ. Για να τραβήξεις φωτογραφίες εκείνη την εποχή έπρεπε να αγοράσεις φιλμ, να το πας στο φωτογραφείο για εμφάνιση και στη συνέχεια να παραλάβεις προσωπικά τις φωτογραφίες. Πράγμα που σημαίνει ότι αποδέχεσαι να εκτεθείς κοινωνικά στον φωτογράφο της γειτονιάς σου. Είναι κάτι που μου προκάλεσε έκπληξη σε σχέση με τα δεδομένα της εποχής εκείνης όπως τα γνωρίζουμε σήμερα».

 

«Δεν ήμουν σίγουρος σχετικά με το τι μας διηγούνται αυτές οι φωτογραφίες. Προφανώς υπήρχε πάντα η δυνατότητα της ελευθερίας αλλά και της ευτυχίας στις ζωές αυτών των ανθρώπων. Φυσικά αυτό δεν σβήνει από την ιστορία την καταπίεση και τις διώξεις που είχαν υποστεί πολλοί από αυτούς».

 

«Κατέληξα να κάνω μία υπόθεση: Ίσως κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους μπόρεσαν να φτάσουν σε κάποιας μορφής σιωπηλό διακανονισμό με τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τον επαγγελματικό και κοινωνικό περίγυρο. Είτε μέσω της διακριτικότητας, είτε με το να γίνουν κατά κάποιον τρόπο "αόρατοι" στα μάτια των άλλων, μπόρεσαν να ζήσουν τη ζωή τους όπως την ήθελαν. Αυτή ήταν η δική μου υπόθεση».

Η υπόθεση αυτή οδήγησε τον Λιφσίτζ στην ιδέα να αναζητήσει γκέι και λεσβίες ηλικίας άνω των 70 ετών και να τους ζητήσει να διηγηθούν μπροστά στην κάμερα την προσωπική τους διαδρομή στις δύσκολες εποχές που έζησαν, παρουσιάζοντας και το αντίστοιχο υλικό από τα χρόνια της νιότης τους. Το αποτέλεσμα ήταν το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Οι Αόρατοι» που τιμήθηκε με το γαλλικό βραβείο Σεζάρ και προβλήθηκε πέρσι στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει συνήθως με ταινίες αντίστοιχης θεματολογίας, δεν προβλήθηκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες...

Ο Σεμπαστιάν Λιφσίτζ είναι γνωστός για το κινηματογραφικό του έργο που πολύ συχνά περιστρέφεται γύρω από την ομοερωτική θεματολογία. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ίσως η πιο γνωστή του ταινία είναι το "Σχεδόν όλα" του 2000.