Το μιντιακό τσίρκο δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος
1) Σταμάτα να κάνεις like σε αυτάρεσκες καμπάνιες ευαισθητοποίησης που βοηθάνε μόνο τους εμπνευστές τους και όχι τα θύματα
Μην αφήνεις το bullying να γίνει μια αυτοτροφοδοτούμενη βιομηχανία. Η ασταμάτητη προβολή του φαινομένου ως «μάστιγα της εποχής» το κάνει ακόμα περισσότερο «μόδα» ειδικά εκεί όπου η εμφάνισή του είναι σχετικά πρόσφατη όπως στα σχολεία (σε χώρους όπως ο στρατός έχω την εντύπωση ότι ισχύει από πιο παλιά). Όσο για τις «καμπάνιες ευαισθητοποίησης» και τις «ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης» που σίγουρα ετοιμάζονται, αυτές πρόκειται να ωφελήσουν μάλλον τους εμπνευστές τους και όχι τα θύματα. Θυμήσου πόσο θέριεψαν αντίστοιχα φαινόμενα τραμπουκισμού όπως αυτό της Χρυσής Αυγής μέσα από καταστάσεις μαζικών αφορισμών και στείρας δαιμονοποίησης. Τα χιλιάδες αυτάρεσκα status όσων θέλουν να ποζάρουν στον καθρέφτη των social media ως συγκλονισμένοι, οργισμένοι ή κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι δεν βοηθούν κανέναν, τελεία και παύλα. Αντίθετα, σε όλους εκείνους που αναζητούν διέξοδο στα προσωπικά και κοινωνικά τους αδιέξοδα μέσω της βίας και της επιθετικότητας, προσδίδουν την αίγλη και το σεξ-απίλ του «παραβατικού» και του «αμφισβητία» που πηγαίνει κόντρα στη μάζα. Τέτοια φαινόμενα απαιτούν μαζική περιφρόνηση, όχι μαζική προβολή. Το bullying είναι πολύ σοβαρό θέμα για να γίνεται "σούπα" στα social media ή ευκαιρία για την προβολή και τη μακροημέρευση επωνύμων και οργανώσεων που το έχουν αναλάβει ως «εργολαβία».
2) Μην παριστάνεις πως γνωρίζεις τι συνέβαινε στην ψυχή και τη ζωή ενός νέου ανθρώπου και της οικογένειάς του
Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Δεν γνωρίζουμε τίποτα ουσιαστικό για το κακό που συνέβη παρά μόνο συγκεχυμένες πληροφορίες με τις οποίες μας τροφοδοτεί εδώ και εβδομάδες ένα ανελέητο μιντιακό τσίρκο. Αυτή σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κήρυγμα περί των παθογενειών της ελληνικής οικογένειας που «κάτι κρύβει» ή να ανεβαίνουμε στα κάγκελα καταγγέλλοντας την «κρυψίνοια» ή την «ομοφοβία» της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ασεβές και άτοπο. Ένας άνθρωπος που έχασε τη ζωή του δεν είναι ούτε στατιστική, ούτε ήρωας κάποιου κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα τον οποίο εμείς θα ανεβάζουμε με το ζόρι πάνω στο βάθρο του. Κανείς δεν μας δίνει το δικαίωμα να στοχοποιήσουμε την οικογένειά του ή να αμφισβητήσουμε αυτό που περνάνε αυτοί οι άνθρωποι και που κανείς μας δεν εύχεται να περάσει. Όποιος θέλει να μιλήσει για «παρενόχληση ομοφοβικού χαρακτήρα» ας το κάνει για τη δική του περίπτωση, χωρίς να σπεύδει να αποδώσει τα χαρακτηριστικά της δικής του περίπτωσης σε άλλα περιστατικά για τα οποία δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα. Όταν μιλάμε για τρυφερές ηλικίες και για αγόρια που στοχοποιούνται επειδή ίσως είναι πιο ευαίσθητα ή πιο μελετηρά από τα υπόλοιπα, το να μιλάμε οι απέξω απ'τον χορό για ομοφυλοφιλία και ομοφοβία δεν τα βοηθάει σε τίποτα, αλλά αντίθετα ενισχύει τη χρήση των συγκεκριμένων εννοιών ως μέσο στιγματισμού. Ούτε όλα τα «διαφορετικά» αγόρια είναι ομοφυλόφιλοι, ούτε όλοι οι ομοφυλόφιλοι έχουν πέσει θύμα κακοποίησης στην εφηβεία τους, ούτε όλοι οι δράστες ομοφοβικών επιθέσεων είναι «ενοχικοί» ή «καταπιεσμένοι» ομοφυλόφιλοι. Τα στερεότυπα δεν καταπολεμούνται με άλλα στερεότυπα.
3) Μη συμβουλεύεις μόνο τα θύματα να ζητήσουν «βοήθεια» - τα θύματα ίσως δεν ξέρουν που να τη βρουν όμως οι δράστες μάλλον δεν ξέρουν καν ότι τη χρειάζονται
Ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία: ο εκφοβισμός πετυχαίνει ακριβώς εκεί όπου τα θύματα δεν έχουν πουθενά να στραφούν για βοήθεια, είτε λόγω ντροπής, είτε λόγω αδιαφορίας και εγκατάλειψης, είτε γιατί κάτι τέτοιο θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Και ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις πως υπάρχουν οι κατάλληλες κοινωνικές δομές για να εντοπίσουν το πρόβλημα και να βοηθήσουν ένα παιδί σε μια χώρα που διαθέτει «καμπάνιες» και «οργανώσεις» όχι όμως δομές και θεσμούς. Ούτε νομίζω πως βοηθάει κάποιον που ζει μία καθημερινή κόλαση εδώ και τώρα να του πούμε να κάνει υπομονή γιατί «η ζωή του θα γίνει καλύτερη» σε μερικά χρόνια σύμφωνα με τα πρότυπα της γνωστής αμερικάνικης καμπάνιας. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην υποδαυλίζουμε συνεχώς τη μοιρολατρική λογική σύμφωνα με την οποία το θύμα είναι εξ ορισμού ένα αδύναμο πλάσμα που αν δεν λάβει βοήθεια θα συνεχίσει να υπομένει αγόγγυστα την τύχη του μέχρι τελικής πτώσεως, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι τραμπούκοι δεν είναι παρά θρασύδειλοι που πατάνε ακριβώς πάνω στην παραίτηση και την έλλειψη αντίδρασης του θύματος. Και να μας γίνει πεποίθηση πως αν κάποιος χρειάζεται «βοήθεια», είναι μάλλον αυτός που περνάει την ώρα του βασανίζοντας και κάνοντας κόλαση τη ζωή των άλλων. Γιατί τί ακριβώς μπορεί να πετύχει στη ζωή του και σε ποια ευτυχία και προσωπική ολοκλήρωση μπορεί να ελπίζει κάποιος που εκτονώνεται και διασκεδάζει με το να γίνεται τύραννος και δυνάστης των διπλανών του;