[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια]
Ιστορική στιγμή ή «too little, too late»?
Ιστορική στιγμή ή «too little, too late»?
Το έχουμε ακούσει να προαναγγέλλεται τόσες φορές στο παρελθόν που η όποια δυσπιστία μοιάζει δικαιολογημένη. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα φαίνεται να έχουν μπει στην τελική ευθεία. Μετά από χρόνια ολιγωρίας, το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης κατατέθηκε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη. Και όπως διαβάζουμε στο vouliwatch.gr, η επεξεργασία του θα γίνει με διαδικασία-εξπρές ώστε να έχει ψηφιστεί μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου. Μπορεί εν τω μεταξύ να μας πρόλαβε και η Κύπρος, αλλά όπως φαίνεται φέτος θα κάνουμε Χριστούγεννα με σύμφωνο συμβίωσης. Η περίσταση απαιτεί εορτασμούς, αλλά ακόμα και ένα ποτήρι σαμπάνιας μπορεί να μοιάζει μισογεμάτο ή μισοάδειο. Είναι θέμα προοπτικής.
Όταν τον Μάρτιο του 2008 περισσότερα από 250 ιστολόγια είχαμε ενώσει τις φωνές μας σε ένα κείμενο διαμαρτυρίας για τις προθέσεις της τότε κυβέρνησης να ψηφίσει ένα σύμφωνο συμβίωσης αποκλείοντας τα ζευγάρια ίδιου φύλου, σίγουρα κανείς μας δεν περίμενε ότι θα περνούσαν πάνω από επτά χρόνια μέχρι τα αυτονόητα να γίνουν πραγματικότητα. Ούτε βέβαια περιμέναμε ότι στην Ελλάδα θα έρχονταν τα πάνω-κάτω μέσα σε αυτό το διάστημα. Ήταν μια προσπάθεια να ακουστεί η φωνή μας μέσα στη νέα πραγματικότητα του διαδικτύου, σε μια εποχή που τα ιστολόγια (blogs) μεσουρανούσαν πριν σαρωθούν με τη σειρά τους από την καταιγίδα των social media. Υπάρχουν και εξαιρέσεις (όπως το Απέναντι Πεζοδρόμιο ή ο Θωμάς Ξωμερίτης) αλλά τα περισσότερα από αυτά τα ιστολόγια δεν υπάρχουν πια ή είναι ανενεργά. Η τεχνολογία και η καθημερινότητα των ανθρώπων κινείται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από τον αραμπά της πολιτικής. Και μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια υπήρξαν και όλοι εκείνοι που δεν πρόλαβαν − όπως είδαμε πρόσφατα στην κηδεία του Μηνά Χατζησάββα.
Για να ξαναγυρίσουμε στο ποτήρι με τη σαμπάνια, μπορείς να το δεις μισογεμάτο αν σκεφτείς πως η Ελλάδα και η Κύπρος είναι δύο χώρες της Ανατολικής Μεσογείου με ταραχώδη ιστορία και έντονη την επιρροή της ορθόδοξης παράδοσης στη μακραίωνη ιστορία τους. Και που, παρά τα μεγάλα τους προβλήματα, δεν έχουν σταματήσει να ακολουθούν έστω και με καθυστέρηση τα κεκτημένα των υπόλοιπων δημοκρατικών κρατών της Ευρώπης. Και φαίνεται μισοάδειο αν σκεφτεί κανείς πως αυτά τα επτά χρόνια όχι μόνο δεν καλύψαμε την απόσταση, αλλά παραμένουμε πολλά βήματα πίσω καθώς στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική δεν ισχύει πλέον κάποιο «σύμφωνο», αλλά ο πολιτικός γάμος για όλα τα ζευγάρια.
Ο δρόμος για την πραγματική ισότητα θα είναι μακρύς και αυτός είναι μόνο ο πρώτος σταθμός της διαδρομής. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου ΘΑ επεκταθούν και στους συμβιούντες ...κάποια στιγμή στο μέλλον τα ευεργετήματα των παντρεμένων, όπως η συνυπηρέτηση στο δημόσιο, οι συντάξεις χηρείας κ.τ.λ. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτούνται ένα σωρό υπουργικά διατάγματα και εγκύκλιοι, αφού τίποτα από αυτά δεν αναφέρεται ρητά στο κείμενο του νομοσχεδίου. Ο κίνδυνος τα ζευγάρια να συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν εκκρεμότητες που θα τους καθιστούν ομήρους των πολιτικών εξελίξεων ή της ολιγωρίας των αρμοδίων δεν τελειώνει με την ψήφιση του νόμου. Η ευρεία συναίνεση ΣυΡιζΑ-ΝΔ-ΠαΣοΚ-Ποτάμι υπέρ του συμφώνου υποκρύπτει ακριβώς πόσο «αβλαβές» το θεωρούν σε σχέση με τον γάμο. Όπως και την πρόθεσή τους να ξεμπερδεύουν με τα ζητήματα των γκέι χωρίς άλλες παραχωρήσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ψήφιση του συμφώνου δεν αποτελεί άφεση αμαρτιών ούτε για τους σημερινούς κυβερνώντες, ούτε για όσους κυβέρνησαν στο παρελθόν. Πριν λίγους μήνες αυτή η στήλη κατέγραψε την οδύσσεια όλης αυτής της επταετίας με τις αναρίθμητες διαψευσμένες εξαγγελίες εκ μέρους των πολιτικών. Και τον Φεβρουάριο δέχτηκε πολλές επικρίσεις για ένα άρθρο που στηλίτευε την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στους ομοφυλόφιλους πολίτες από τις προγραμματικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα. Έκτοτε έχουμε γράψει πολλές φορές για την ψηφοθηρική εκμετάλλευση των ΛΟΑΔ με διάφορες εξαγγελίες ενώ τίποτα δεν προχωρούσε. Από όλα αυτά σήμερα δεν θα άλλαζα ούτε κόμμα. Συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι υποχρέωση του πρωθυπουργού να αναφερθεί στο ζήτημα και όχι απλώς να περάσει έναν νόμο. Και ότι χρήσιμοι γινόμαστε όταν είμαστε αυστηροί, όχι όταν λιβανίζουμε.
Όσο για την αντιπολίτευση, θα μπορούσε να προτείνει τρόπους για να αρθούν οι πολλές εκκρεμότητες του κειμένου που πήγε στη Βουλή. Η ΝΔ για να αποδείξει ότι είναι «ευρωπαϊκό» κόμμα, το ΠαΣοΚ για να εξιλεωθεί από την ολιγωρία της δικής του κυβερνητικής θητείας και το Ποτάμι για να αποδείξει ότι στα ΛΟΑΔ θέματα μπορεί να βγει μπροστά σε σχέση με τον ΣυΡιζΑ. Μπορούν να ξεκινήσουν με την πρόταση της Συνηγόρου του Πολίτη να κατοχυρωθούν στο σύμφωνο συμβίωσης τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια, αναγνωρίζοντας γονεϊκά δικαιώματα και στο δεύτερο σύντροφο. Μια πρόταση που οι πάντες την έχουν κάνει «γαργάρα».
Φαίνεται ότι πουλάει πιο πολύ και φέρνει περισσότερες επισκέψεις και ορυμαγδό οργισμένων σχολίων στα social media όταν ασχολούμαστε με τα όσα έχουν εκστομίσει τελευταία για το θέμα «προσωπικότητες κολοσσιαίας ασημαντότητας», όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Βασίλης Καρράς και ο μητροπολίτης Αμβρόσιος. Ξεχνάμε μάλλον ότι το να μεγαλώνουν ακόμα και σήμερα νέα παιδιά γνωρίζοντας πως η Πολιτεία στερεί την αναπαραγωγική τους ελευθερία και τα θεωρεί ακατάλληλα για γονείς, είναι απείρως πιο επιβλαβές και ψυχοφθόρο από οτιδήποτε μπορεί να πει ο Αμβρόσιος.