[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της εφημερίδας Athens Voice όπου μπορείτε να διαβάσετε και τα σχετικά σχόλια.]
Από το βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ στη μεγάλη οθόνη.
Η ταινία «Κάρολ» του Τοντ Χέινς προβάλλεται εδώ και λίγες μέρες στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου της Πατρίσια Χάισμιθ που εκδόθηκε το 1952 με ψευδώνυμο, λόγω του λεσβιακού θέματος που στηριζόταν σε μία αυτοβιογραφική εμπειρία της συγγραφέως. Στην ταινία, με θέμα τον έρωτα μιας νεαρής πωλήτριας για μια παντρεμένη αστή στη σφοδρά ομοφοβική Αμερική της δεκαετίας του ’50, το ρόλο της Κάρολ ερμηνεύει η Κέιτ Μπλάνσετ ενώ η βραβευμένη στις Κάννες για την ερμηνεία της Ρούνι Μάρα υποδύεται την Τερέζ. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του Θοδωρή Τσαπακίδη. Από εκεί επιλέξαμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
«Κοίταξε τα μικρά μαργαριταρένια σκουλαρίκια της που κατά έναν περίεργο τρόπο δεν ήταν πιο φωτεινά ούτε από τα μαλλιά ούτε από τα μάτια της... Η λάμπα πάνω στο τραπέζι έκανε τα μάτια της γυναίκας να δείχνουν ασημένια, γεμάτα ρευστό φως. Ακόμα και το μαργαριτάρι στο λοβό του αυτιού της φαινόταν ζωντανό, σαν μια σταγόνα νερό που ένα άγγιγμα μπορεί να καταστρέψει».
«Της άρεσε ο τρόπος που έλεγε η Κάρολ το όνομά της και της άρεσε που έβγαινε από το στόμα της. Ένας ακαθόριστος πόθος, του οποίου είχε ορισμένες φορές στο παρελθόν μόνο μία ασαφή επίγνωση, έγινε τώρα μία αναγνωρίσιμη επιθυμία. Ήταν τόσο παράλογη επιθυμία και της προκαλούσε τόση ντροπή, που την απώθησε από το μυαλό της».
«Της φάνηκε ένας αιώνας ο χρόνος που χρειάστηκε για να πάνε τα χέρια της Κάρολ προς τον λαιμό της και κάτω από το σαγόνι της, ένας αιώνας ταραχής τόσο έντονης που σκέπασε τελείως την ευχαρίστηση που της έδινε· της έγειρε λίγο πίσω το κεφάλι και τη φίλησε απαλά στο μέτωπο, εκεί που άρχιζαν τα μαλλιά.»
«Ένιωσε ξαφνικά απεριόριστα ανώτερη απ’ αυτόν και από όλους όσοι ήταν κάτω. Ήταν πιο ευτυχισμένη απ’ όλους τους. Η ευτυχία μοιάζει λίγο με το πέταγμα σκέφτηκε, σαν να είσαι χαρταετός. Εξαρτάται από το πόσο αμολάει κανείς την καλούμπα...»
«...για σένα... ίσως σου μοιάζει με τρέλα... λένε πως μ’ έχεις με μάγια δεμένη... μα ο κόσμος δεν καταλαβαίνει...
Ήταν ωραίο τραγούδι. Η Τερέζ έκλεισε τα μάτια της, έγειρε πάνω στη μισάνοιχτη πόρτα και άκουγε.
...ποτέ δεν θα μετανιώσω... για τα χρόνια αυτά... εύκολα τα δίνεις όταν είσαι ερωτευμένη... είμαι ευτυχισμένη που κάνω ό,τι κάνω για σένα...
Αυτό ήταν το τραγούδι της. Έτσι ένιωθε για την Κάρολ».
«“Τι εννοείς όταν λες ότι σου αρέσει; Θέλεις να κοιμηθείς μαζί της;” Η Τερέζ είχε απαντήσει: “Πιστεύεις ότι και να το ’θελα θα σου το έλεγα;” ενώ μια γρήγορα διαδοχή από συναισθήματα –ταπείνωση, αγανάκτηση, απέχθεια για αυτόν–την είχε αφήσει άφωνη και της είχε κάνει σχεδόν αδύνατο να συνεχίσει να περπατάει δίπλα του... Η νοσηρότητά του θα μπορούσε να της είχε διαφύγει, σκέφτηκε, αν δεν προσπαθούσε τόσο ξεκάθαρα να την πείσει πως αυτή είναι άρρωστη».
«Έσβησε το φως. Τότε η Κάρολ γλίστρησε απαλά το χέρι της κάτω από το σβέρκο της, και τα κορμιά τους κόλλησαν, απο πάνω ως κάτω, τέλεια, λες και κάτι τα είχε διαμορφώσει από πριν έτσι για να ταιριάζουν. Η ευτυχία ήταν σαν ένα πράσινο αμπελόκλημα που τυλιγόταν σε ολόκληρο το σώμα της Τερέζ με τις λεπτές του κληματσίδες, έβγαζε λουλουδάκια σε όλη της τη σάρκα».
«Κάθε νύχτα ήταν διαφορετική, όπως και κάθε πρωί. Σαν να ζούσαν ένα θαύμα».
«Αυτό που κάποτε διαισθανόταν απλώς, τώρα το είχε δει –ότι ολόκληρος ο κόσμος ήταν έτοιμος να γίνει εχθρός τους– και ξαφνικά αυτό που είχε με την Κάρολ δεν έμοιαζε πια με αγάπη ή με οτιδήποτε άλλο ευτυχισμένο, αλλά με τέρας που είχε πιάσει την καθεμιά τους σε μια χούφτα του».
«“Όχι” είπε η Τερέζ. “Όχι, δεν νομίζω”. Γιατί θα με προδώσεις πάλι. Αυτό ήταν που σκέφτηκε στο Σιου Φολς, που ήθελε να της γράψει ή να της πει. Αλλά η Κάρολ δεν την είχε προδώσει. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν είχε δώσει υποσχέσεις».