Η Ελλάδα περνάει το σύμφωνο συμβίωσης χωρίς κανείς να βγει στους δρόμους και με αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή. Αντίθετα στην Ιταλία τις τελευταίες μέρες χιλιάδες διαδηλώνουν υπέρ και κατά και κανείς δεν ξέρει αν τελικά το νομοσχέδιο θα περάσει ως έχει. Αν και δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμη του Βατικανού να υποδαυλίζει τις αντιδράσεις, οι Ιταλοί μάλλον δεν είναι λιγότερο «ανοιχτόμυαλοι» σε σχέση με τους Έλληνες. Αυτό που εξηγεί τη διαφορά των αντιδράσεων ανάμεσα στις δύο χώρες είναι ότι το ιταλικό σύμφωνο συμβίωσης περιλαμβάνει μία διάταξη που επιτρέπει στον έναν σύντροφο να υιοθετεί το (βιoλογικό ή θετό) παιδί του άλλου. Πρόκειται για ένα θέμα που είχε τεθεί και στην Ελλάδα από τη Συνήγορο του Πολίτη χωρίς όμως να συμπεριληφθεί τελικά στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή.
Η ομογονεϊκότητα λοιπόν αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος «μπαμπούλας» για όσους θέλουν να ξεσηκώσουν αντιδράσεις σχετικά με τη νομική κατοχύρωση των ομόφυλων ζευγαριών. Στην Ελλάδα μόνο το Ποτάμι τάχθηκε υπέρ της πολύ περιορισμένης πρότασης της Συνηγόρου του Πολίτη η οποία αφορούσε μόνο κοινή επιμέλεια και όχι πλήρη υιοθεσία του παιδιού του συντρόφου, και αυτό μετά από δικαστική απόφαση. Αντίθετα πολλοί βουλευτές που ψήφισαν «Ναι» όπως η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Βασίλης Λεβέντης ξεκαθάρισαν πως δεν θα το έκαναν αν υπήρχε ζήτημα υιοθεσίας παιδιών. Στην Ιταλία η συγκεκριμένη διάταξη βρίσκεται στο στόχαστρο κεντρώων βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού που ζητούν από τον Ματέο Ρέντσι την απόσυρσή της για να ψηφίσουν το νομοσχέδιο.
Καθώς το ζήτημα της ομογονεϊκότητας χρησιμοποιείται για να καλλιεργούνται ένα σωρό φοβίες και δυσανάλογες αντιδράσεις στην κοινή γνώμη, ενώ συχνά ακόμα και τα επιχειρήματα όσων την υποστηρίζουν μπορούν να χαρακτηριστούν προβληματικά, είναι χρήσιμο σήμερα από αυτή εδώ τη στήλη να συνοψίσουμε το παράλογο του πράγματος σε έξι προτάσεις.
1) Κανένα παιδί ποτέ δεν επέλεξε τους γονείς του
Η πρώτη πρόταση είναι και η πλέον προφανής: Κανένα παιδί δεν επέλεξε ποιοι θα το φέρουν στον κόσμο ή ποιοι θα το μεγαλώσουν. Και αν υπήρχε τέτοια δυνατότητα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι κάποιοι ομοφυλόφιλοι π.χ. θα επέλεγαν ετερόφυλους γονείς που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τη διαφορετικότητά τους και τους έκαναν τη ζωή μαρτύριο. Αντίστοιχες περιπτώσεις παιδιών που υπέφεραν από γονείς τους οποίους δεν είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μπορούμε να σκεφτούμε χιλιάδες. Παρόλα αυτά θα μας φαινόταν αδιανόητο να απαγορεύσουμε εκ των προτέρων την τεκνοποίηση σε συγκεκριμένα άτομα, ακόμα και με βάση κάποια πραγματικά επιβαρυντικά στοιχεία όπως π.χ. το ποινικό μητρώο ή η κατάχρηση ουσιών. Η αδυναμία των παιδιών να επιλέξουν τα χαρακτηριστικά των γονιών τους δεν δίνει το δικαίωμα σε κάποιους ενήλικους να επιλέγουν πριν από αυτά για αυτά με βάση μια δική τους λίστα με αυθαίρετα κριτήρια. Πόσο μάλλον αν αυτά τα παιδιά δεν θα υπήρχαν καν ή δεν θα έβρισκαν σπίτι αν κάποιο ομόφυλο ζευγάρι δεν έπαιρνε την απόφαση να δημιουργήσει οικογένεια.
2) Το να φοβάσαι μήπως οι γκέι γονείς «κολλήσουν» την ομοφυλοφιλία στο παιδί τους είναι από μόνο του ένα ομοφοβικό επιχείρημα.
Προφανώς και υπάρχουν ένα σωρό έρευνες που αποδεικνύουν ότι η πιθανότητα τα παιδιά ενός ομόφυλου ζευγαριού να γίνουν και αυτά ομοφυλόφιλοι όταν μεγαλώσουν είναι η ίδια με τα παιδιά των ετερόφυλων ζευγαριών. Άλλωστε αν η σεξουαλικότητα του κάθε ατόμου ήταν απλώς ζήτημα μίμησης εκείνης των γονέων του, δεν θα υπήρχαν καν ομοφυλόφιλοι. Όμως από μόνο του το γεγονός ότι χρειάζεται να κάνουμε μια τέτοια συζήτηση και να επικαλούμαστε σχετικές έρευνες υποδηλώνει πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι ουδέτερο, αλλά ένα αρνητικό χαρακτηριστικό που δεν θα πρέπει να διαιωνίζεται. Το να μη θέλουμε ομόφυλους γονείς επειδή δεν θέλουμε ομοφυλόφιλα παιδιά είναι από μόνο του ένα ομοφοβικό επιχείρημα. Για αυτό και δεν θα πρέπει απλώς να αντικρούεται με επιστημονικά στοιχεία, αλλά και να επισημαίνεται η προκατάληψη από την οποία πηγάζει.
3) Κανένας επιστήμονας δεν μέτρησε ποτέ την «καταλληλότητα» των ετερόφυλων γονέων
Προφανώς και υπάρχουν ένα σωρό άλλες έρευνες που τεκμηριώνουν ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών σε τίποτα δεν υστερούν στην κοινωνική και ψυχολογική τους ανάπτυξη σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Όμως ας μπούμε στη θέση του οποιουδήποτε γονέα: Πως θα του φαινόταν αν κάποιοι ερευνητές αναλάμβαναν να μετρήσουν με δείκτες και στατιστικά πόσο καλός γονιός υπήρξε συγκριτικά με τους γονείς άλλων παιδιών; Δεν θα μας φαινόταν αδιανόητο αν π.χ. η διεύθυνση ενός σχολείου αποφάσιζε να κατατάξει τους γονείς των παιδιών σε μια συγκριτική κλίμακα από τον πλέον ως τον λιγότερο κατάλληλο; Και όμως δεν μας φαίνεται καθόλου αδιανόητο να κάνουμε ακριβώς αυτό με τους ομόφυλους γονείς. Πόσο μάλλον που από τις ίδιες έρευνες δεν μαθαίνουμε καθόλου πόσοι ετερόφυλοι γονείς πέρασαν τη βάση και πόσοι βγήκαν παντελώς ακατάλληλοι. Φτάνει να σκεφτούμε πόσες αντιδράσεις θα υπήρχαν αν κάποιος ερευνητής μετρούσε με τον ίδιο τρόπο τη γονεϊκή καταλληλότητα κάποια άλλης μειονότητας όπως π.χ. των Ρομά στην Ελλάδα ή των μαύρων στην Αμερική.
4) Κανείς δεν ζήτησε να απαγορευτούν π.χ. τα διαζύγια για χάρη των παιδιών
Πολλοί ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν μόνο τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων αλλά και τα «δικαιώματα των παιδιών» τα οποία οι ίδιοι έχουν αναλάβει να υπερασπιστούν. Όμως «δικαίωμα» να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο γονείς διαφορετικού φύλου δεν υφίσταται πουθενά. Για αυτό άλλωστε και δεν απαγορεύουμε ούτε τις μονογονεϊκές οικογένειες, ούτε τα διαζύγια ζευγαριών που έχουν κάνει παιδιά. Και αυτό παρά το γεγονός ότι υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για τις αρνητικές συναισθηματικές επιπτώσεις ενός διαζυγίου στα παιδιά (οι οποίες βέβαια εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες). Βλέπουμε λοιπόν πως οι υποστηρικτές των «δικαιωμάτων των παιδιών» σε τίποτα δεν αμφισβητούν τα αυτονόητα δικαιώματα των ετεροφυλόφιλων να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις για την οικογενειακή τους ζωή, είτε μιλάμε για τις μονογονεϊκές οικογένειες, είτε για το δικαίωμα στο διαζύγιο ή τις αμβλώσεις. Τα «δικαιώματα των παιδιών» τα θυμούνται ξαφνικά μόνο όταν πρόκειται για τις αποφάσεις των ομοφυλόφιλων για τη δική τους οικογενειακή ζωή.
5) Η επίκληση μιας προκατάληψης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να τη διαιωνίζει
Οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των «δικαιωμάτων των παιδιών» κατηγορούν τους ομοφυλόφιλους που θέλουν να γίνουν γονείς για «εγωισμό» γιατί θέλουν να εκθέσουν τα παιδιά τους στην κοινωνική προκατάληψη που βιώνουν οι ίδιοι. Όμως δεν μπορούμε να επικαλούμαστε μια προκατάληψη προκειμένου να τη διαιωνίζουμε, καταδικάζοντας τα θύματά της για πάντα σε μία λειψή ζωή με λιγότερες ευκαιρίες και δυνατότητες σε σχέση με τους υπόλοιπους. Γιατί σε αυτή την περίπτωση τελικά συμμετέχουμε ενεργά σε έναν φαύλο κύκλο όπου η έλλειψη ορατότητας και δικαιωμάτων οδηγεί με τη σειρά της σε ακόμα περισσότερη άγνοια και προκατάληψη. Άλλωστε πολλές κοινωνικές ομάδες και μειονότητες μπορεί να βιώνουν ρατσιστικές προκαταλήψεις. Κανείς δεν διανοήθηκε να κατηγορήσει τα μέλη τους για «εγωισμό» επειδή θέλουν να κάνουν παιδιά.
6) Είναι τρελό να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς και να τους στερείς αυτή τη δυνατότητα
Ειδικά σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα όπου η υπογεννητικότητα κάνει θραύση λόγω οικονομικών προβλημάτων, τρόπου ζωής και έλλειψης βοήθειας προς τους γονείς, όπου οι άνθρωποι αναβάλλουν να κάνουν παιδιά ή τα υποκαθιστούν με κατοικίδια, το να στερούμε από κάποιους που θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά αυτή τη δυνατότητα δεν μπορεί παρά να φαντάζει εντελώς παράλογο. Είτε μέσω της υιοθεσίας, είτε μέσω της παρένθετης μητρότητας ή της δωρεάς σπέρματος σε ζευγάρια γυναικών, οι παιδικές χαρές στις γειτονιές μας θα στοιχειώνονται από χιλιάδες παιδικά χαμόγελα τα οποία δεν θα δουν ποτέ το φως της μέρας. Πόσο περίεργο αυτοί που υποτίθεται πως υπερασπίζονται τα «δικαιώματα των παιδιών» να φροντίζουν ώστε να υπάρχουν γύρω μας λιγότεροι γονείς, και κυρίως, λιγότερα παιδιά...
