ΓΑΛΛΙΑ: Ο ΧΗΡΟΣ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ

Ο Αρχιλοχίας Νταβίντ Πουλέν σκοτώθηκε στις 20 του περασμένου Μαϊου σε ηλικία 36 ετών από τα πυρά των Ταλιμπάν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στο Αφγανιστάν. Ο Νταβίντ είχε συνάψει Σύμφωνο Συμβίωσης [το γαλλικό PacS - Αστικό Σύμφωνο Αλληλεγγύης] με τον Αλάν Πουγιόλ, τον άντρα με τον οποίο ζούσε τα τελευταία έξι χρόνια. Aν και οι στρατιωτικές αρχές της Γαλλίας αρχικά συμπαραστάθηκαν στον Αλάν, στη συνέχεια του αρνήθηκαν σχεδόν όλες τις απολαβές που δικαιούνται οι σύζυγοι στρατιωτικών που έχουν πέσει στο καθήκον.

Ερ. Υπό ποιες συνθήκες σκοτώθηκε ο σύντροφός σας Νταβίντ Πουλέν;

Ο Νταβίντ ήταν Αρχιλοχίας στις Ειδικές Δυνάμεις του Πρώτου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών Πεζοναυτών, μία ελίτ μονάδα του γαλλικού Στρατού. Τον περασμένο Απρίλιο έφυγε για το Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στο πλευρό αμερικανών στρατιωτών. Εκεί σκοτώθηκε από τους Ταλιμπάν μαζί με έναν άλλο γάλλο στρατιώτη. Ο Νταβίντ κατατάχθηκε στο στρατό το 1988 σε ηλικία 19 ετών. ‘Ηταν παθιασμένος με τη δουλειά του, το είχε στο αίμα του. Στην ιδιωτική του ζωή ήταν ένας εξαιρετικά ήρεμος άνθρωπος, ένας πολεμιστής της ειρήνης, που αποστολή του ήταν να βοηθάει τους άλλους. Στο παρελθόν είχε σώσει οικογένειες στο Κοσσυφοπέδιο και η νέα αποστολή του ήταν η απελευθέρωση αφγανικών χωριών από τους Ταλιμπάν. Μου είχε δείξει ένα βίντεο όπου σώζει αμάχους στην Ακτή του Ελεφαντοστού κρεμασμένος από ένα ελικόπτερο. ‘Οταν γύριζε ήταν ευτυχισμένος και πολύ μετριόφρων. Δεν μιλούσε σε κανέναν εκτός από μένα, ούτε καν στους γονείς του. Δεν επεδίωκε κανενός είδους προσωπική δόξα.

Ερ. Ποιο ήταν το επίσημο τελετουργικό μετά το θάνατό του;

Πήγα στη Μπαγιόν που είναι η βάση του Πρώτου Τάγματος για την απόδοση των στρατιωτικών τιμών, παρουσία της Υπουργού Αμύνης. Η Υπουργός μου μίλησε, μου εξέφρασε τα συλλυπητήριά της και υποσχέθηκε να ασχοληθεί προσωπικά με το φάκελό μου ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω γραφειοκρατικά εμπόδια. Είμαστε ζευγάρι, ζούσαμε μαζί έξι χρόνια. Είχαμε υπογράψει Σύμφωνο Συμβίωσης. Είχαμε υπαγορεύσει τις διαθήκες μας, είχαμε πάρει τις αποφάσεις μας για το τί έπρεπε να γίνει σε περίπτωση απώλειας του ενός εκ των δύο. Είχαμε αγοράσει μαζί ένα σπίτι έξω από την Τουλούζη όπου ζούσαμε μαζί και όπου σήμερα αναπαύεται ο Νταβίντ. ΄Ηταν επιθυμία μου να του αποδοθούν οι αρμόζουσες τιμές και στην πόλη όπου μέναμε, καθώς πέθανε για τη Γαλλία, ένα γεγονός που μου προκαλεί πόνο αλλά και περηφάνια. Ο Δήμος αφιέρωσε προς τιμήν του μια αναμνηστική πλάκα. Η κυρία Δήμαρχος μου ομολόγησε ότι πάντα απευχόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ήμουνα παρών και κατά την απόδοση τιμών στο Χαλουέν, μια πόλη στο Βορρά όπου είχε γεννηθεί ο Νταβίντ. Ο Δήμος εκεί έδωσε το όνομά του σε μία πλατεία.

Eρ. Ποιες ήταν οι διοικητικές διαδικασίες που ακολούθησαν το θάνατο του συντρόφου σας;

Μου έστειλαν τον Οδηγό για τις Οικογένειες των Στρατιωτικών που έπεσαν στο Καθήκον, τον οποίο εκδίδει ο Στρατός Ξηράς. Εκεί περιγράφονται όλες οι απολαβές που δικαιούνται οι σύντροφοι στρατιωτικών. ‘Εστειλα σε όλες τις υπηρεσίες όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Ως απάντηση έλαβα επιστολή με την υπογραφή της Υπουργού που μου αναγνώριζε δικαίωμα μόνο στην αναπηρική σύνταξη χάρη στο Σύμφωνο Συμβίωσης που είχαμε υπογράψει με τον Νταβίντ. Μου αρνήθηκαν όλα τα υπόλοιπα: την κανονική σύνταξη, τη μισθοδοσία τριών μηνών, το επίδομα του υπαξιωματικού και το ποσό που δικαιούμαι από το Ταμείο Αρωγής Στρατιωτικών. Μου αρνήθηκαν και το ποσό που καταβάλλεται εφάπαξ στους πιο κοντινούς συγγενείς, αν και ο Οδηγός ορίζει σαφώς ότι καταβάλλεται και σε περίπτωση που έχει συναφθεί Σύμφωνο Συμβίωσης. Το πιο απίστευτό απ’όλα είναι ότι την ίδια στιγμή έλαβα περισσότερα από 2000 ευρώ από διάφορες οργανώσεις όπως η Αλληλοβοήθεια Αλεξιπτωτιστών και η Εθνική Ομοσπονδία Συζύγων Στρατιωτικών.

Ερ. Πως αντιμετωπίσατε αυτή την άρνηση;

Είναι θλιβερή η αντίφαση ανάμεσα σε όσα μου έλεγαν στην αρχή και το κενό που ακολούθησε. Στον πόνο της απώλειας προστέθηκε η οργή. Γι’αυτό το λόγο και ανέθεσα την υπόθεσή μου σε δικηγόρο. Όχι για οικονομικούς λόγους αλλά γιατί εξεγείρομαι από το γεγονός ότι δεν μας θεωρούν πραγματικό ζευγάρι. Με στεναχωρεί κυρίως για τον ίδιο τον Νταβίντ, γιατί θέλω να τιμηθεί η μνήμη του. Πιστεύω ότι ήταν πολεμιστής για την ειρήνη, κι εγώ θέλω να γίνω πολεμιστής στη μνήμη του. Οι γονείς του Νταβίντ είναι εξοργισμένοι με αυτή την αντιμετώπιση όπως και οι φίλοι μας και η οικογένειά μου. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως το στράτευμα δεν αναγνωρίζει το γεγονός ότι είμαστε ζευγάρι.

Ερ. Πως γνωριστήκατε;

Ήταν στο σπίτι κοινών φίλων το 1998. Και οι δύο είχαμε σχέσεις με άλλους εκείνη την εποχή, αλλά μόλις διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, κατάλαβα το ίδιο δευτερόλεπτο ότι ήταν ο άντρας της ζωής μου. Στις αρχές του 1999 όταν είχαμε και οι δύο χωρίσει, πήγα να μείνω μαζί του. Αμέσως μετά έπρεπε να φύγει για το Κοσσυφοπέδιο, ήταν ο πρώτος μας αποχωρισμός. Γνώριζα το επάγγελμά του και έιχα δεχθεί το γεγονός ότι θα υπήρχαν περίοδοι απουσίας. Αλληλογραφούσαμε σχεδόν κάθε μέρα και του έστελνα δέματα με γλυκά που μοιραζόταν με τους συναδέλφους του. Επικοινωνούσαμε απόλυτα, καταλαβαινόμασταν χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε ερωτήσεις, περνούσαμε καλά και αγαπιόμασταν. Ο Νταβίντ ήταν διακριτικός και ταπεινός, απλός άνθρωπος. Αν μπορούσε να κατεβάσει το φεγγάρι για μένα, θα το έκανε.

Ερ. Πως περνούσατε τον καιρό που ήταν μακριά;

Ο Νταβίντ έφευγε μια φορά το χρόνο για 4-6 μήνες τη φορά και κάθε φορά έπρεπε να βρω μια ασχολία για να μπορέσω να αντισταθμίσω την απουσία του. Την πρώτη φορά που έφυγε, έψαξα να βρω το σπίτι που θα αγοράζαμε. Τη δεύτερη φορά έκανα τις απαραίτητες επισκευές. Πριν φύγει για το Αφγανιστάν επιβεβαιώσαμε τις ασφάλειες ζωής μας και επισκεφτήκαμε συμβολαιογράφο. Είχε γνώση του κινδύνου αλλά δεν ήθελε να με ανησυχήσει. ‘Ηταν μια ιδιάιτερη αναχώρηση. Την προηγούμενη έκανε όλη μέρα κύκλους στον κήπο. Ανησυχούσε αλλά παρόλα αυτά πήγε. Για τίποτα στον κόσμο δεν θα αρνιόταν μια αποστολή και γι’αυτό το λόγο δέχομαι σήμερα το χαμό του. Ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος με τη δουλειά του και αν είμαστε ελεύθεροι σήμερα το οφείλουμε σε ανθρώπους σαν τον Νταβίντ. Σεβάστηκα πάντα τις επαγγελματικές του επιλογές.

Ερ. Ποια ήταν η τελευταία φορά που του μιλήσατε;

Με πήρε στις 9 Μαϊου από τα αφγανικά βουνά με το δορυφορικό τηλέφωνο. Ήθελε να μάθει αν όλα τα χαρτιά μας ήταν εντάξει. Αμέσως κατάλαβα πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση. Μου είπε «θα προσπαθήσω να σε πάρω ξανά σε 8 μέρες, σε αγαπώ» και δεν το έκανε. Στις 20 του μηνός το γενικό επιτελείο μου ανακοίνωσε από το τηλέφωνο την απώλειά του. Προηγουμένως είχαν πάρει τους γονείς του και ο πατέρας του τους είπε ότι είμαι το πρώτο πρόσωπο που πρέπει να μάθει. Από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι σε τί κατάσταση ήμουν. Θυμάμαι ότι τηλεφώνησα στην αδελφή μου και μετά τίποτα. Την επόμενη δύο στρατιωτικοί κατέφθασαν με τα παράσημα. Με βοήθησαν πολύ. Η σορός του επαναπατρίστηκε τέσσερις μέρες αργότερα.

Ερ. Οι συνάδελφοί του γνώριζαν για σας;

Ορισμένοι το έμαθαν μετά το θάνατό του, άλλοι το ήξεραν και δεν είχαν πρόβλημα. Οι στρατιωτικοί είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, αλλά δεν μιλάνε συχνά για την προσωπική τους ζωή. Ο συνάδελφος που ήταν μαζί του τη μέρα που σκοτώθηκε οργάνωσε ένα γεύμα προς τιμήν του για να γνωρίσω όλους τους φίλους του από το στρατό. Από την πλευρά μου δέχθηκα όλους τους συναδέλφους του μετά την τελετή στην πόλη μας εκτός από αυτούς που ήταν ακόμα στο Αφγανιστάν. Μου συμπαραστάθηκαν ιδιάιτερα και θέλω να τους ευχαριστήσω. Είναι άνθρωποι που έχουν διαλέξει ένα επάγγελμα σίγουρα ιδιαίτερο, αλλά έχουν τις ίδιες ευαισθησίες που έχουν όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Δεν φταίνε για αυτό που μου συνέβη και χαίρομαι που ο Νταβίντ είχε στις δύσκολες στιγμές τη στήριξη των συναδέλφων του στο Αφγανιστάν και αλλού.

Ερ. Την ημέρα που υπογράψατε το Σύμφωνο Συμβίωσης είχατε οργανώσει κάποια γιορτή με τους δικούς σας ανθρώπους;

Είχαμε φωνάξει τους πιο στενούς μας φίλους. Οι γονείς του μας έστειλαν λουλούδια, αλλά ο Νταβίντ προτιμούσε να μην είναι παρόντες γιατί φοβόταν ότι θα αισθανθεί αμήχανα. Οι σχέσεις μας με τις οικογένειές μας ήταν πάντα άψογες και έως σήμερα οι οικογένειές μας παραμένουν ιδιάιτερα δεμένες.

Ερ. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;

Δεν απευθύνομαι στις στρατιωτικές αρχές, αλλά στην Υπουργό Άμυνας. Της έχω ήδη γράψει ότι σκοπέυω να ξεκινήσω μια δημόσια εκστρατεία, καθώς οι απαντήσεις της δεν ήταν ικανοποιητικές. Ο Νταβίντ θα μπορούσε να μην πάει στο Αφγανιστάν αλλά ποτέ δεν θα εγκατέλειπε το πόστο του. Είναι σκληρό να τον εγκαταλείπουν σήμερα. Αν και δεν μου κάνει καλό να ξαναζώ την ιστορία του, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να μιλήσω στον Τύπο ώστε να σπάσει η σιωπή που καλύπτει υποθέσεις σαν κι αυτή και να αναγνωριστεί η πραγματικότητα του έρωτά μας.

H ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας για τις ενδιάμεσες εκλογές της 7ης Νοεμβρίου. Στις εκλογές αυτές οι ψηφοφόροι καλούνται να ανανεώσουν το σύνολο της Βουλής των Αντιπροσώπων, το ένα τρίτο της Γερουσίας και να εκλέξουν τους κυβερνήτες 36 Πολιτειών. Διακύβευμα όλων των αναμετρήσεων, εθνικών και τοπικών, ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου διχάζει τους Δημοκρατικούς, ενώ χρησιμεύει ως ιδεολογικό δόλωμα των Ρεπουμπλικανών για την προσέλκυση συντηρητικών ψηφοφόρων πέρα από την παραδοσιακή εκλογική τους πελατεία. Το άνοιγμα του γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου αποτελεί θέμα συζήτησης και μέσα στους κόλπους της αμερικανικής ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Αν και η συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του να έχουν όλοι το δικαίωμα να παντρευτούν ή όχι, αρκετές φωνές του λεγόμενου queer κινήματος ανησυχούν για τις επιβλαβείς, κατά την άποψή τους, συνέπειες που μπορεί να έχει η διαμάχη για την γκέι και λεσβιακή κοινότητα. Η φιλόσοφος Τζούντιθ Μπάτλερ συνοψίζει αυτές τις αντιρρήσεις υπενθυμίζοντας με κάθε ευκαιρία ότι «ο γάμος δεν είναι παρά μία από τις διαθέσιμες επιλογές που έχει ένα ζευγάρι για να οργανώσει τη ζωή του και τη σεξουαλικότητά του». Φοβάται ότι ο γάμος ζευγαριών του ίδιου φύλου θα επιβάλλει καινούρια πρότυπα συμμόρφωσης θέτοντας υπό αμφισβήτηση άλλου τύπου σχέσεις. Θέμα του βιβλίου της Gender Trouble είναι η παραγωγή καινούριων κοινωνικών προτύπων που επιβεβαιώνουν πάντα τις κυρίαρχες φαλλοκρατικές και ετεροφυλοφιλικές αντιλήψεις. Παρόμοια θέση εκφράζει και ο σκηνοθέτης Τζον Γουότερς. Χωρίς να τα απορρίπτει, εκπλήσσεται με την έμφαση που δίνει το κίνημα ΛΟΑΤ σε αιτήματα που σχετίζονται με τη στρατιωτική θητεία και το γάμο. Αρκετές οργανώσεις που αυτο-αποκαλούνται queer τηρούν προς το παρόν διακριτική στάση, καθώς δεν θέλουν να δώσουν επιχειρήματα στον αντίπαλο. Πολλοί ακτιβιστές πάντως θεωρούν ότι η διεκδίκηση του γάμου πηγαίνει κόντρα στην προοδευτική και καταγγελτική παράδοση του γκέι κινήματος. Η Κάρεν ΄Αντριους, λεσβία ακτιβίστρια από τον Καναδά μάχεται για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αλλά απορρίπτει ακόμα και την ιδέα του γάμου. Θεωρεί ότι η διεκδίκησή του αποτελεί οπισθοχώρηση, ιδιαίτερα για αυτούς που ανέκαθεν μάχονταν στο πλευρό του φεμινιστικού κινήματος.

Ο αντίλογος

Για άλλους, ο γάμος παρέχει ένα μοναδικό πλαίσιο ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου πέρα από τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις. «Η αναγνώριση του γάμου είναι απαραίτητη προκειμένου να αποβάλλουμε τις κακές συνήθειες που έχουμε αποκτήσει εδώ και δεκαετίες» είναι η άποψη του 28χρονου Τζον Πίτερς, εκπαιδευτικού από τη Νέα Υόρκη. «Βαρέθηκα να γυρνάω στα ίδια μπαράκια εδώ και 15 χρόνια. Η ύπαρξή μας περιστρέφεται γύρω από το ξενύχτι, το σεξ και το αλκοόλ. Ολόκληρη η κοινωνική μας ζωή εξαντλείται στις μπαρότσαρκες. Ο γάμος μπορεί να μας προσφέρει ένα διαφορετικό πλαίσιο ύπαρξης μέσα στην κοινωνία. Το ίδιο απαραίτητο είναι και το δικαίωμα της υιοθεσίας. Με τον σύντροφό μου έχουμε δύο παιδιά. Ζούμε δαφορετικά, γνωρίζουμε άλλους γονείς, πηγαίνουμε μαζί τους στις σχολικές εκδηλώσεις και τους αγώνες.» Ο Πάτρικ Μουρ, μέλος της Act Up πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για τις εμπειρίες του με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Και αυτός εκφράζει τις ανησυχίες του για το γεγονός ότι η κοινωνική ζωή των γκέι περιορίζεται στα ξενύχτια και τα κλαμπ. «Ειδικά για τις λιγότερο προνομιούχες τάξεις οι έξοδοι σε ντισκοτέκ και νυχτερινά κέντρα είναι η μοναδική μορφή κοινωνικοποίησης, και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί το αλκοόλ και συχνά τα ναρκωτικά». Το ζήτημα των αυτοκαταστροφικών τάσεων πολλών ομοφυλόφιλων και πως αυτές μπορούν να αντιμετωπιστούν βρίσκεται στο επίκεντρο έντονης συζήτησης στους κόλπους της γκέι κοινότητας, ειδικά στη Νέα Υόρκη. Η διάδοση της χρήσης κρυστάλλων μεταμφεταμίνης, μιας ιδιαίτερα δημοφιλούς ναρκωτικής ουσίας, προσφέρεται συχνά σαν παράδειγμα. Για πολλούς η γκέι κοινότητα πρέπει να προσφέρει στα μέλη της ένα εναλλακτικό κοινωνικό υπόβαθρο, και από αυτή την πεποίθηση πηγάζει ο αγώνας για την αναγνώριση του δικαιώματος στον γάμο και την οικογένεια. Στην πολιτική σκηνή και τα ΜΜΕ η διαμάχη μεταξύ των υπέρμαχων του γάμου και του queer κινήματος ξεπερνά τους παραδοσιακούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Η Δεξιά δανείζεται τα επιχειρήματα των queers προκειμένου να παραμείνει ο γάμος και η ανατροφή των παιδιών αποκλειστικό προνόμιο των ετεροφυλόφιλων. Η Αριστερά αντίθετα προβάλει το πρότυπο του υπεύθυνου, παντρεμένου και οικογενειάρχη ομοφυλόφιλου. «Το να θέλει ένας γκέι να κάνει οικογένεια δεν το κάνει αυτόματα συντηρητικό» είναι η άποψη της Λίζα Θορπ, βιβλιοθηκάριου από τη Βιρτζίνια. «Πρέπει να ξεφύγουμε από την παγίδα των ΜΜΕ. Το θέμα είναι να έχει κάποιος το δικαίωμα να παντρευτεί, χωρίς όμως αυτό το δικαίωμα να μετατραπεί σε υποχρέωση. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που βρίσκεται πάντα πίσω από κάθε πολιτική διαμάχη στην Αμερική: το χρήμα! Η μέλλουσα αγορά των γκέι γάμων στις Η.Π.Α. υπολογίζεται σε εκατομμύρια δολάρια. Όπως συχνά συμβαίνει εδώ, η αγορά τελικά θα επιβάλλει την άποψή της». Η Μεγκ, σύντροφος της Λίζα συνεχίζει: «Η διαμάχη για το γάμο αφορά πάνω από όλα την ανώτερη και μεσαία τάξη. Φανταστείτε δύο τραπεζίτες που παντρεύονται στη Βοστώνη με τρία παιδιά και ένα Βόλβο. Στο φτωχό Νότο όμως η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Εκεί οι γκέι, και ειδικά όσοι ανήκουν σε μειονότητες όπως οι μαύροι και οι λατίνοι, έχουν να αντιμετωπίσουν τη βία και την καταπίεση μέσα στις ίδιες τις οικογένειες και τα σχολεία τους. Η διαμάχη γύρω από το γάμο δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε άλλα ζητήματα, εξίσου επείγοντα».

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Η πρώτη Διεθνής Διάσκεψη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Ατόμων ΛΟΑΤ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφί και τρανς) διεξήχθη στο Μόντρεαλ του Καναδά από τις 26 στις 29 Ιουλίου στο περιθώριο των OutGames. Την έναρξη των εργασιών κήρυξε η Λουίζ Χάρμπορ, Ύπατη Αρμοστής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και πρώην δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά. Σε διάστημα τριών ημερών 2000 εκπρόσωποι από όλο τον κόσμο συμμετείχαν σε πέντε συνεδρίες και περισσότερα από 200 φόρουμ διαβουλέυσεων, ανάμεσά τους διεθνούς φήμης προσωπικότητες όπως ο Έντουιν Κάμερον, μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Νότιας Αφρικής, ο Ασόκ Ρόου Κάβι, ινδός ακτιβιστής, η Άλις Νκομ, δικηγόρος από το Καμερούν, ο Τζιν Ρόμπινσον, αγγλικανός επίσκοπος και η Τζορτζίνα Μπέγιερ, τρανσέξουαλ βουλευτής από τη Νέα Ζηλανδία. Πληθώρα ζητημάτων μικρών και μεγάλων μπήκε στο τραπέζι, ζητήματα που συχνά έχουν διαστάσεις πολύ ευρύτερες από τις κλασικές διεκδικήσεις του γκέι κινήματος στη Δύση, όπως ο γάμος ατόμων του ίδιου φύλου. Δυστυχώς σημειώθηκαν και ηχηρές απουσίες όπως αυτή των ακτιβιστών της λιβανέζικης οργάνωσης Χελέμ. Μελανό σημείο και η ομιλία της Μαριέλα Κάστρο Εσπίν, ανιψιάς του Φιντέλ Κάστρο, που εξήρε τον «υπέροχο ανθρωπισμό» που, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, επικρατεί στην Κούβα, όπου οι τρανσέξουαλ μπορούν εύκολα να αλλάξουν φύλο και όνομα. «Δεν ήξερα αν έπρεπε να χειροκροτήσω ή να φωνάξω» δηλώνει η Μόνα Γκρίνμπαουμ ιδρυτικό μέλος της Ομοσπονδίας Λεσβίων Μητέρων του Κεμπέκ. Αν και αρκετοί, όπως ο Κουρσάντ Καραμάνογλου, πρώην γενικός γραμματέας της οργάνωσης ΙLGA (International Lesbian and Gay Association) και μέλος της επιστημονικής επιτροπής, εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για το γεγονός ότι τελικά δεν εγκρίθηκε ψήφισμα συμπαράστασης προς τους ομοφυλόφιλους του Λιβάνου, όλοι συμφωνούν ως προς την ιστορική σημασία της Διάσκεψης. Μετά το πέρας των εργασιών οι συμμετέχοντες υιοθέτησαν τη Διακήρυξη του Μόντρεαλ, την οποία ανέγνωσαν η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα και ο καναδός πρώην σταρ της κολύμβησης Μαρκ Τιούκσμπερι και η οποία πρόκειται να παρουσιαστεί στα Ηνωμένα Έθνη από τη Λουίζ Χάρμπορ. Το κείμενο της Διακήρυξης έχει ως εξής:

«Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν δεχτεί πλέον ότι οι άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το φύλο, τη φυλή, την εθνική τους καταγωγή και το θρήσκευμα και ότι αυτές οι διαφορές πρέπει να γίνονται σεβαστές και να μην αποτελούν βάση διακρίσεων εναντίον τους. Παρόλα αυτά αρκετές χώρες στον κόσμο συνεχίζουν να μην αποδέχονται δύο επιπλέον πτυχές της ανθρώπινης διαφορετικότητας: ότι οι άνθρωποι μπορούν να διαφέρουν ως προς το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, ότι δηλαδή δύο άντρες ή δύο γυναίκες μπορούν να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο και ότι η ταυτότητα ενός ατόμου δεν καθορίζεται πάντα από το σώμα μέσα στο οποίο γεννιέται. Η άρνηση της αποδοχής και του σεβασμού αυτών των διαφορών έχουν ως αποτέλεσμα τα άτομα ΛΟΑΤ να υφίστανται καθημερινά καταδίωξη και διακρίσεις. Σε ορισμένες χώρες οι διακρίσεις και η βία έναντίον των ατόμων ΛΟΑΤ επιδεινώνονται μέρα με την ημερά. Η Διάσκεψη καλεί όλα τα έθνη του κόσμου να λάβουν αυστηρά μέτρα ενάντια στην κρατική και την ιδιωτική βία και να εγγυηθούν την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα της ελεύθερης συνάθροισης και το δικαίωμα της ελέυθερης επιλογής ερωτικού συντρόφου ανεξαρτήτως φύλου ανάμεσα σε συναινούντες ενήλικους. Τα άτομα ΛΟΑΤ δεν ζουν σε απομονωμένες νησίδες. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Η προστασία και η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των ατόμων ΛΟΑΤ μπορεί να μην συγκαταλέγεται στις προτεραιότητες όλων εκείνων που σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται καθημερινά ενάντια στη φτώχεια και τη βία. Πλην όμως ο αγώνας για την αποκατάσταση αυτών των αδικιών θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τον αγώνα των ατόμων ΛΟΑΤ να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει την εκστρατεία για την καταπολέμηση του AIDS και την παροχή ασύλου σε άτομα που έχουν βάσιμους λόγους να φοβούνται διώξεις εναντίον τους λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Καλούμε όλες τις χώρες του κόσμου και τα Ηνωμένα Έθνη να καθιερώσουν τη 17η Μαϊου ως Διεθνή Ημέρα εναντίον της Ομοφοβίας. Ο στόχος μας, που είναι η εξάλειψη των διακρίσεων και η πλήρης ισονομία για τα άτομα ΛΟΑΤ σε όλο τον κόσμο, είναι εφικτός και μπορεί να γίνει πραγματικότητα.»