ΓΑΛΛΙΑ: Ο ΧΗΡΟΣ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ

Ο Αρχιλοχίας Νταβίντ Πουλέν σκοτώθηκε στις 20 του περασμένου Μαϊου σε ηλικία 36 ετών από τα πυρά των Ταλιμπάν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στο Αφγανιστάν. Ο Νταβίντ είχε συνάψει Σύμφωνο Συμβίωσης [το γαλλικό PacS - Αστικό Σύμφωνο Αλληλεγγύης] με τον Αλάν Πουγιόλ, τον άντρα με τον οποίο ζούσε τα τελευταία έξι χρόνια. Aν και οι στρατιωτικές αρχές της Γαλλίας αρχικά συμπαραστάθηκαν στον Αλάν, στη συνέχεια του αρνήθηκαν σχεδόν όλες τις απολαβές που δικαιούνται οι σύζυγοι στρατιωτικών που έχουν πέσει στο καθήκον.

Ερ. Υπό ποιες συνθήκες σκοτώθηκε ο σύντροφός σας Νταβίντ Πουλέν;

Ο Νταβίντ ήταν Αρχιλοχίας στις Ειδικές Δυνάμεις του Πρώτου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών Πεζοναυτών, μία ελίτ μονάδα του γαλλικού Στρατού. Τον περασμένο Απρίλιο έφυγε για το Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στο πλευρό αμερικανών στρατιωτών. Εκεί σκοτώθηκε από τους Ταλιμπάν μαζί με έναν άλλο γάλλο στρατιώτη. Ο Νταβίντ κατατάχθηκε στο στρατό το 1988 σε ηλικία 19 ετών. ‘Ηταν παθιασμένος με τη δουλειά του, το είχε στο αίμα του. Στην ιδιωτική του ζωή ήταν ένας εξαιρετικά ήρεμος άνθρωπος, ένας πολεμιστής της ειρήνης, που αποστολή του ήταν να βοηθάει τους άλλους. Στο παρελθόν είχε σώσει οικογένειες στο Κοσσυφοπέδιο και η νέα αποστολή του ήταν η απελευθέρωση αφγανικών χωριών από τους Ταλιμπάν. Μου είχε δείξει ένα βίντεο όπου σώζει αμάχους στην Ακτή του Ελεφαντοστού κρεμασμένος από ένα ελικόπτερο. ‘Οταν γύριζε ήταν ευτυχισμένος και πολύ μετριόφρων. Δεν μιλούσε σε κανέναν εκτός από μένα, ούτε καν στους γονείς του. Δεν επεδίωκε κανενός είδους προσωπική δόξα.

Ερ. Ποιο ήταν το επίσημο τελετουργικό μετά το θάνατό του;

Πήγα στη Μπαγιόν που είναι η βάση του Πρώτου Τάγματος για την απόδοση των στρατιωτικών τιμών, παρουσία της Υπουργού Αμύνης. Η Υπουργός μου μίλησε, μου εξέφρασε τα συλλυπητήριά της και υποσχέθηκε να ασχοληθεί προσωπικά με το φάκελό μου ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω γραφειοκρατικά εμπόδια. Είμαστε ζευγάρι, ζούσαμε μαζί έξι χρόνια. Είχαμε υπογράψει Σύμφωνο Συμβίωσης. Είχαμε υπαγορεύσει τις διαθήκες μας, είχαμε πάρει τις αποφάσεις μας για το τί έπρεπε να γίνει σε περίπτωση απώλειας του ενός εκ των δύο. Είχαμε αγοράσει μαζί ένα σπίτι έξω από την Τουλούζη όπου ζούσαμε μαζί και όπου σήμερα αναπαύεται ο Νταβίντ. ΄Ηταν επιθυμία μου να του αποδοθούν οι αρμόζουσες τιμές και στην πόλη όπου μέναμε, καθώς πέθανε για τη Γαλλία, ένα γεγονός που μου προκαλεί πόνο αλλά και περηφάνια. Ο Δήμος αφιέρωσε προς τιμήν του μια αναμνηστική πλάκα. Η κυρία Δήμαρχος μου ομολόγησε ότι πάντα απευχόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ήμουνα παρών και κατά την απόδοση τιμών στο Χαλουέν, μια πόλη στο Βορρά όπου είχε γεννηθεί ο Νταβίντ. Ο Δήμος εκεί έδωσε το όνομά του σε μία πλατεία.

Eρ. Ποιες ήταν οι διοικητικές διαδικασίες που ακολούθησαν το θάνατο του συντρόφου σας;

Μου έστειλαν τον Οδηγό για τις Οικογένειες των Στρατιωτικών που έπεσαν στο Καθήκον, τον οποίο εκδίδει ο Στρατός Ξηράς. Εκεί περιγράφονται όλες οι απολαβές που δικαιούνται οι σύντροφοι στρατιωτικών. ‘Εστειλα σε όλες τις υπηρεσίες όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Ως απάντηση έλαβα επιστολή με την υπογραφή της Υπουργού που μου αναγνώριζε δικαίωμα μόνο στην αναπηρική σύνταξη χάρη στο Σύμφωνο Συμβίωσης που είχαμε υπογράψει με τον Νταβίντ. Μου αρνήθηκαν όλα τα υπόλοιπα: την κανονική σύνταξη, τη μισθοδοσία τριών μηνών, το επίδομα του υπαξιωματικού και το ποσό που δικαιούμαι από το Ταμείο Αρωγής Στρατιωτικών. Μου αρνήθηκαν και το ποσό που καταβάλλεται εφάπαξ στους πιο κοντινούς συγγενείς, αν και ο Οδηγός ορίζει σαφώς ότι καταβάλλεται και σε περίπτωση που έχει συναφθεί Σύμφωνο Συμβίωσης. Το πιο απίστευτό απ’όλα είναι ότι την ίδια στιγμή έλαβα περισσότερα από 2000 ευρώ από διάφορες οργανώσεις όπως η Αλληλοβοήθεια Αλεξιπτωτιστών και η Εθνική Ομοσπονδία Συζύγων Στρατιωτικών.

Ερ. Πως αντιμετωπίσατε αυτή την άρνηση;

Είναι θλιβερή η αντίφαση ανάμεσα σε όσα μου έλεγαν στην αρχή και το κενό που ακολούθησε. Στον πόνο της απώλειας προστέθηκε η οργή. Γι’αυτό το λόγο και ανέθεσα την υπόθεσή μου σε δικηγόρο. Όχι για οικονομικούς λόγους αλλά γιατί εξεγείρομαι από το γεγονός ότι δεν μας θεωρούν πραγματικό ζευγάρι. Με στεναχωρεί κυρίως για τον ίδιο τον Νταβίντ, γιατί θέλω να τιμηθεί η μνήμη του. Πιστεύω ότι ήταν πολεμιστής για την ειρήνη, κι εγώ θέλω να γίνω πολεμιστής στη μνήμη του. Οι γονείς του Νταβίντ είναι εξοργισμένοι με αυτή την αντιμετώπιση όπως και οι φίλοι μας και η οικογένειά μου. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως το στράτευμα δεν αναγνωρίζει το γεγονός ότι είμαστε ζευγάρι.

Ερ. Πως γνωριστήκατε;

Ήταν στο σπίτι κοινών φίλων το 1998. Και οι δύο είχαμε σχέσεις με άλλους εκείνη την εποχή, αλλά μόλις διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, κατάλαβα το ίδιο δευτερόλεπτο ότι ήταν ο άντρας της ζωής μου. Στις αρχές του 1999 όταν είχαμε και οι δύο χωρίσει, πήγα να μείνω μαζί του. Αμέσως μετά έπρεπε να φύγει για το Κοσσυφοπέδιο, ήταν ο πρώτος μας αποχωρισμός. Γνώριζα το επάγγελμά του και έιχα δεχθεί το γεγονός ότι θα υπήρχαν περίοδοι απουσίας. Αλληλογραφούσαμε σχεδόν κάθε μέρα και του έστελνα δέματα με γλυκά που μοιραζόταν με τους συναδέλφους του. Επικοινωνούσαμε απόλυτα, καταλαβαινόμασταν χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε ερωτήσεις, περνούσαμε καλά και αγαπιόμασταν. Ο Νταβίντ ήταν διακριτικός και ταπεινός, απλός άνθρωπος. Αν μπορούσε να κατεβάσει το φεγγάρι για μένα, θα το έκανε.

Ερ. Πως περνούσατε τον καιρό που ήταν μακριά;

Ο Νταβίντ έφευγε μια φορά το χρόνο για 4-6 μήνες τη φορά και κάθε φορά έπρεπε να βρω μια ασχολία για να μπορέσω να αντισταθμίσω την απουσία του. Την πρώτη φορά που έφυγε, έψαξα να βρω το σπίτι που θα αγοράζαμε. Τη δεύτερη φορά έκανα τις απαραίτητες επισκευές. Πριν φύγει για το Αφγανιστάν επιβεβαιώσαμε τις ασφάλειες ζωής μας και επισκεφτήκαμε συμβολαιογράφο. Είχε γνώση του κινδύνου αλλά δεν ήθελε να με ανησυχήσει. ‘Ηταν μια ιδιάιτερη αναχώρηση. Την προηγούμενη έκανε όλη μέρα κύκλους στον κήπο. Ανησυχούσε αλλά παρόλα αυτά πήγε. Για τίποτα στον κόσμο δεν θα αρνιόταν μια αποστολή και γι’αυτό το λόγο δέχομαι σήμερα το χαμό του. Ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος με τη δουλειά του και αν είμαστε ελεύθεροι σήμερα το οφείλουμε σε ανθρώπους σαν τον Νταβίντ. Σεβάστηκα πάντα τις επαγγελματικές του επιλογές.

Ερ. Ποια ήταν η τελευταία φορά που του μιλήσατε;

Με πήρε στις 9 Μαϊου από τα αφγανικά βουνά με το δορυφορικό τηλέφωνο. Ήθελε να μάθει αν όλα τα χαρτιά μας ήταν εντάξει. Αμέσως κατάλαβα πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση. Μου είπε «θα προσπαθήσω να σε πάρω ξανά σε 8 μέρες, σε αγαπώ» και δεν το έκανε. Στις 20 του μηνός το γενικό επιτελείο μου ανακοίνωσε από το τηλέφωνο την απώλειά του. Προηγουμένως είχαν πάρει τους γονείς του και ο πατέρας του τους είπε ότι είμαι το πρώτο πρόσωπο που πρέπει να μάθει. Από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι σε τί κατάσταση ήμουν. Θυμάμαι ότι τηλεφώνησα στην αδελφή μου και μετά τίποτα. Την επόμενη δύο στρατιωτικοί κατέφθασαν με τα παράσημα. Με βοήθησαν πολύ. Η σορός του επαναπατρίστηκε τέσσερις μέρες αργότερα.

Ερ. Οι συνάδελφοί του γνώριζαν για σας;

Ορισμένοι το έμαθαν μετά το θάνατό του, άλλοι το ήξεραν και δεν είχαν πρόβλημα. Οι στρατιωτικοί είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, αλλά δεν μιλάνε συχνά για την προσωπική τους ζωή. Ο συνάδελφος που ήταν μαζί του τη μέρα που σκοτώθηκε οργάνωσε ένα γεύμα προς τιμήν του για να γνωρίσω όλους τους φίλους του από το στρατό. Από την πλευρά μου δέχθηκα όλους τους συναδέλφους του μετά την τελετή στην πόλη μας εκτός από αυτούς που ήταν ακόμα στο Αφγανιστάν. Μου συμπαραστάθηκαν ιδιάιτερα και θέλω να τους ευχαριστήσω. Είναι άνθρωποι που έχουν διαλέξει ένα επάγγελμα σίγουρα ιδιαίτερο, αλλά έχουν τις ίδιες ευαισθησίες που έχουν όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Δεν φταίνε για αυτό που μου συνέβη και χαίρομαι που ο Νταβίντ είχε στις δύσκολες στιγμές τη στήριξη των συναδέλφων του στο Αφγανιστάν και αλλού.

Ερ. Την ημέρα που υπογράψατε το Σύμφωνο Συμβίωσης είχατε οργανώσει κάποια γιορτή με τους δικούς σας ανθρώπους;

Είχαμε φωνάξει τους πιο στενούς μας φίλους. Οι γονείς του μας έστειλαν λουλούδια, αλλά ο Νταβίντ προτιμούσε να μην είναι παρόντες γιατί φοβόταν ότι θα αισθανθεί αμήχανα. Οι σχέσεις μας με τις οικογένειές μας ήταν πάντα άψογες και έως σήμερα οι οικογένειές μας παραμένουν ιδιάιτερα δεμένες.

Ερ. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;

Δεν απευθύνομαι στις στρατιωτικές αρχές, αλλά στην Υπουργό Άμυνας. Της έχω ήδη γράψει ότι σκοπέυω να ξεκινήσω μια δημόσια εκστρατεία, καθώς οι απαντήσεις της δεν ήταν ικανοποιητικές. Ο Νταβίντ θα μπορούσε να μην πάει στο Αφγανιστάν αλλά ποτέ δεν θα εγκατέλειπε το πόστο του. Είναι σκληρό να τον εγκαταλείπουν σήμερα. Αν και δεν μου κάνει καλό να ξαναζώ την ιστορία του, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να μιλήσω στον Τύπο ώστε να σπάσει η σιωπή που καλύπτει υποθέσεις σαν κι αυτή και να αναγνωριστεί η πραγματικότητα του έρωτά μας.