RICK AND STEVE: THE HAPPIEST GAY COUPLE IN THE WORLD

Η ολοκαίνουρια σειρά κινουμένων σχεδίων του γκέι καναλιού LOGO (θυγατρική του MTV) περιγράφει τις περιπέτειες του Ρικ και του Στιβ - το πιο ευτυχισμένο γκέι ζευγάρι στον κόσμο, πάντα σύμφωνα με τον τίτλο. Πρωταγωνιστές: ο Ρικ - 30 χρονών, η διάνοια της παρέας, καταγωγή από τις Φιλιππίνες, επάγγελμα οικιακά και αχόρταγος bottom -, ο Στιβ - 33 ετών, μανιακός με το γυμναστήριο, πετυχημένος μεσίτης και versatile/top με προτίμηση σε φάσεις τρίο -, η Κίρστεν -η καλύτερη φίλη του Ρικ και lipstick lesbian -, η Ντέινα - η μάτσο γκόμενα της Κίρστεν που δουλεύει στην οικοδομή, απεχθάνεται τους άντρες και κυρίως τον Στιβ με τον οποίο ανταλλάσει τις πιο δηλητηριώδεις ατάκες -, ο Τσακ - ο μεγαλύτερος της παρέας, οροθετικός και καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα - και ο Έβαν -ένα αλαφρόμυαλο τεκνό ετών 19 που φροντίζει τον Τσακ και διατηρεί ανοιχτή σχέση μαζί του. Η ιστορία ξεκινάει όταν οι δύο κοπέλες απόφασίζουν να ζητήσουν από τον Ρικ να γίνει ο πατέρας του παιδιού τους. Μην φανταστείτε τίποτα στημένο και προπαγανδιστικό -η σειρά καταρρακώνει κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας και καυτηριάζει τα στερεότυπα και τα κακώς κείμενα της γκέι κοινότητας με διάθεση ανατρεπτική και ιερόσυλη!

Στο επεισόδιο που ανέβασα η παρέα αποφασίζει να σαλπάρει για το Μεξικό σε μια γκέι κρουαζιέρα. 'Απαιχτη η σκηνή που τα γκεόπουλα κάνουν ουρά στην πλώρη για να ζήσουν την πιο διάσημη σκηνή του Τιτανικού ("Ι am the king of the world!"). Και αθάνατη ατάκα εκεί που ανακαλύπτουν μια γυναίκα λαθρεπιβάτη: "Just what this cruise needed. Another fag-hag!" :-)

ΚΑΤΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΤΖΑΜΑΧΙΡΙΑΣ

Οι άνθρωποι που βλέπετε στη φωτογραφία ίσως να μην βρίσκονται πια ανάμεσά μας.

Από τον περασμένο Μάιο οι αρχές της Τεχεράνης έχουν προχωρήσει σε 3.500 συλλήψεις με σκοπό να καθαρίσουν το Ιράν από όσους αποκαλούν "στοιχεία ανηθικότητας". Στο Ιράν η νομοθεσία δεν προβλέπει καμία διάκριση ανάμεσα στην αμαρτία και το ποινικό αδίκημα. Σύμφωνα με τον νομοθέτη, ο σοδομισμός ισοδυναμεί με βιασμό. Στις 20 Ιουλίου το υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοίνωσε την προσεχή εκτέλεση 20 καταδικασθέντων με τις κατηγορίες -μεταξύ άλλων- του βιασμού, της μοιχείας και του "λαβάτ" (σοδομία). Ανάμεσά τους οι πέντε άντρες της φωτογραφίας τους οποίους οι αρχες αποκάλεσαν "σπείρα του Καφκάρ" και κατηγόρησαν για 47 βιασμούς που έλαβαν χώρα στο πάρκο Λαβιζάν, ανατολικά της πρωτεύουσας. Ανάμεσα στις 11 και στις 22 Ιουλίου οι αρχές της Τεχεράνης προχώρησαν στον απαγχονισμό 16 ατόμων. Ανακοινώνοντας τους απαγχονισμούς, οι αρχές αντικατέστησαν τη λέξη "λαβάτ" που υποδηλώνει σεξουαλική συνεύρεση μεταξύ αντρών (και η οποία υπήρχε στο αρχικό κατηγορητήριο) με τη λέξη "ονφφ" που υποδηλώνει ασελγεία σε βάρος ανηλίκου. Την 1η Αυγούστου στο Μασάντ, δέκα άντρες απαγχονίστηκαν για "ανήθικες πράξεις" στην κεντρική πλατεία της πόλης και η εκτέλεσή τους μεταδόθηκε ζωντανά από την ιρανική τηλεόραση.

Ζητάω συγγνώμη καθώς οι επόμενες εικόνες είναι εξαιρετικά δυσάρεστες, πλην όμως απολύτως απαραίτητες.

Στις 22 Αυγούστου, ο άνθρωπος που βλέπετε μαστιγώθηκε 80 φορές στην κεντρική πλατεία του Καζβίν μπροστά σε ένα κοινό χιλίων ατόμων. Δύο αστυνομικοί του κρατάνε τα πόδια και τα χέρια, ενώ δύο άλλοι με κουκούλες τον μαστιγώνουν εναλλάξ. Το θύμα είναι 25 ετών και τιμωρήθηκε με αυτό τον τρόπο για κατανάλωση αλκοόλ και σεξουαλικές σχέσεις εκτός γάμου.

Ο Φαρσάντ και ο Φαράμ είναι 26 και 24 χρονών αντίστοιχα. Πριν από πέντε χρόνια ο Φαρσάντ ξεκίνησε ένα μπλογκ με γκέι θεματολογία. Οι αρχές βρήκαν τη διεύθυνση μέσω του ΙΡ του κι τον συνέλαβαν. Καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση και 95 χτυπήματα με το μαστίγιο. Τον περασμένο χειμώνα γνώρισε τον Φαράμ σε ένα τσατ ρουμ και αποφάσισαν να γίνουν ζευγάρι. Κάλεσαν σπίτι μερικούς φίλους για να το γιορτάσουν. 15 λεπτά αφού ξεκίνησε το πάρτι, οι αρχές εισέβαλαν στο σπίτι και τους συνέλαβαν όλους. Οι διοργανωτές καταδικάστηκαν σε 80 χτυπήματα με το μαστίγιο, οι καλεσμένοι σε 60 ο καθένας. Η ποινή αφορούσε μόνο το πάρτι και όχι τη μεταξύ τους σχέση για την οποία παρέμενε το ενδεχόμενο να επιβληθεί η θανατική ποινή. Οι δύο νεαροί το έσκασαν από τη χώρα και σήμερα κρύβονται στην Τουρκία, έχοντας κάνει αίτηση για άσυλο σε διάφορες δυτικοευρωπαϊκές χώρες (Η Ελλάδα αλήθεια τι κάνει για το θέμα κ. Ρουσσόπουλε;)

Μόλις προχθες, μιλώντας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, ο πρόεδρος του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ δήλωσε ότι "στο Ιράν δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι". Ζωντανοί εννοεί.

(Και επιτέλους κάτι αισόδοξο: οι αρχές της Γαλλίας αποφάσισαν τελικά να χορηγήσουν άσυλο στην 26χρονη Μύριαμ, τη συνέντευξη της οποίας είχα ανεβάσει στις 16 Δεκεμβρίου. Η συνέντευξη αυτή ήταν και το βασικό στοιχείο που έπεισε τους αρμόδιους να κάνουν δεκτή την αίτησή της)

DESTRΟY ATHENS: ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΙΕΝΑΛΕ

Την Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου, άνοιξε τις πύλες της στο κοινό η 1η Μπιενάλε της Αθήνας, με γενικό τίτλο "Destroy Athens". Η έκθεση παρουσιάζει ένα πανόραμα της σύγχρονης τέχνης μέσα από τα έργα 60 καλλιτεχνών από διάφορες χώρες του κόσμου. Η "Destroy Athens" φιλοξενείται στους χώρους της Τεχνόπολης στο Γκάζι, και θα διαρκέσει έως τις 18 Νοεμβρίου.

Την έκθεση επισκέφτηκα την Κυριακή και αποφάσισα να μοιραστώ με τους αγαπητούς αναγνώστες τις εντυπώσεις και το σχετικό φωτορεπορτάζ. 'Ετσι χάρη στον αγαπημένο σας gay super hero, στο επόμενο fabulous cocktail party που θα σας καλέσουν δεν θα λάμψετε μόνο για το καινούριο συνολάκι που παραγγείλατε στους Ντόλτσε και Γκαμπάνα ειδικά για την περίσταση αλλά και για τον αβυσσαλέο εικαστικό σας προβληματισμό. Πάμε λοιπόν!!

Να αρχίσω από την αρχή. Λίγο πριν μπούμε στην έκθεση, οι περίφημες αφίσες των Adbusters που δεν αφήνουν σε χλωρό κλαρί τους διαφημιστές και τη δικτατορία της καταναλωτικής ουτοπίας που έχουν επιβάλλει στον πλανήτη. Η απόλυτη ανατροπή: οι διαφημίσεις του Calvin Klein με τα σούπερ-γραμμωμένα, τέλεια αποτριχωμένα και βαθιά μαυρισμένα αντρικά κορμιά δίνουν τη θέση τους στο Reality, τη γυμνή, δασύτριχη, παχύσαρκη πραγματικότητα που είναι ο κανόνας για τους περισσότερους άντρες.

Θεωρώ ότι η έκθεση υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη όχι μόνο γιατί τα περισσότερα έργα ήταν πολύ πάνω του μετρίου, αλλά κυρίως γιατί έριξε φως στους βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται ο προβληματισμός των σύγχρονων καλλιτεχνών. Θα έλεγα ότι οι τρεις βασικοί άξονες είναι η βία, η πολιτική και η εξουσία και ό,τι έχει να κάνει με το σώμα, το φύλο και τον ιδιωτικό χώρο. Στην αρχή ήθελα να παρουσιάσω αντιπροσωπευτικά έργα από τους τρεις αυτούς άξονες. Νομίζω όμως ότι το ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως οι τρεις άξονες τελικά περιπλέκονται και συνδιαλέγονται μεταξύ τους στα περισσότερα έργα.

Να ξεκινήσουμε με ιδιαίτερα προσφιλές στους έλληνες καλλιτέχνες ζήτημα των ταμπού της ελληνικής κοινωνίας σε θέματα εθνικής ταυτότητας και θρησκείας. Πολλοί βέβαια θα σπέυσουν να τους κατηγορήσουν ότι εσκεμμένα επιδιώκουν την πρόκληση για λόγους διαφήμισης. Θεωρώ όμως ότι η ύπαρξη και μόνο αυτών των ταμπού (σε συνδυασμό με τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην εκπαίδευση, την τέχνη και αλλού) είναι λογικό να ερεθίζει τους καλλιτέχνες που προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να δοκιμάσουν τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης.

Σίγουρα από τα πιο πετυχημένα και αστεία στιγμιότυπα της έκθεσης προέρχονται από το βίντεο του Βίλχελμ όπου ένας μαύρος ντυμένος τσολιάς ξεκινάει την παρέλαση με το χαρακτηριστικό βηματισμό εν μέσω ενός βορειοευρωπαϊκού gay pride για να καταλήξει σε μια χορογραφία τύπου vogueing :-)

Γύρω από το ίδιο θέμα περιστρέφεται και το βίντεο της Στεφανή που παραλληλίζει την "εκπόρνευση" του Παρθενώνα ως συμβόλου από την κυρίαρχη "πατριωτική" ιδεολογία με την πραγματική εκπόρνευση που υφίσταται η γυναικεία αθωότητα από το ίδιο σύστημα ("ήμουνα μικρή, όμως ποτέ αθώα"ακούγεται να λέει η ίδια). Και πραγματικά έβγαλα το καπέλο στον Τσιβόπουλο: στο δικό του βίντεο τα μακρόσυρτα πλάνα με την αγωνία των εκφωνητών και των καμεραμέν της χουντικής τηλεόρασης λίγο πριν την έναρξη του δελτίου και τα επίκαιρα με τις γιορτές της χούντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο δεν μπορούν παρά να φέρουν στο νου τη σημερινή πραγματικότητα της χειραγώγησης των πολιτών από τα μέσα. Μπορεί στη θέση του χαμηλού θρανίου με τα ταπεινά λαμπατέρ να έχουμε τιτάνιο και υπερσύγχρονα high tech γραφικά και αντί για πορτοκαλί στυλούς μπικ να έχουμε Mont Blanc, η αίσθηση της πλύσης εγκεφάλου όμως παραμένει εξίσου ανατριχιαστική.

Επίσης εύφημος μνεία στον Φαϊτάκη που παρουσιάζει τις κοινωνικές και πλανητικές συγκρούσεις και την θηριώδη έλλειψη ανεκτικότητας που βιώνουμε παγκοσμίως σε μια μνημειώδη τοιχογραφία νεοβυζαντινής τεχνοτροπίας με τίτλο "Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο".

Aκόμα πιο ανατριχιαστικό το βίντεο του Σνάιντερ με τα λευκά κελιά του Γκουαντάναμο. Η μινιμαλιστική αισθητική τους και οι άψογες γεωμετρικές και χρωματικές αρμονίες σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν βλέπεις κολαστήριο αλλά ένα σούπερ-μοντέρνο σπα σχεδιασμένο από κάποιον διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα!

Δεν θα μπορούσαν να λείψουν βέβαια και οι φεμινιστικές εξάρσεις όπως αυτό το γκράφιτι της Κόστε που μετατρέπει το Μοtherfucker σε Fatherfucker :-)

Από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της έκθεσης, για μένα τουλάχιστον, το Βίντεο της Λουντ Domestic Violence όπου η αφηγήτρια απαριθμεί με εξονυχιστική λεπτομέρεια και χαρακτηριστική απάθεια τους δεκάδες τρόπους που κάποιος μπορεί να τραυματιστεί σοβαρά ή να βρεί φριχτό θάνατο μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του. 'Η πως η φαντασίωση της ανασφάλειας και της φρίκης στοιχειώνει τη βολεμένη θαλπωρή του σύγχρονου δυτικού νοικοκυριού.

Οι δύο έσονται εις σάρκα μίαν σε αυτό το γλυπτό του Γκόμπερ.


Το υπέροχα γοτθικό installation του Μπαρεϊκις αδικείται φριχτά από οποιαδήποτε φωτογράφιση.



Οι AVAF παρουσιάζουν υποδειγματικά το Anxious Feeling ενός επίδοξου παρενδυσία (κοινώς τραβεστί) αιωρούμενου ανάμεσα στην επιθυμία για θηλυκότητα και την παραμόρφωση. Λεπτομέρεια που σκοτώνει τα κουρελιασμένα και πεταμένα στο έδαφος φορέματα. Αν τέχνη είναι η προσέγγιση της πραγματικότητας μέσα από φαινομενικά άσχετους συνειρμούς, τότε το αυτοσχέδιο συντριβανάκι με τις καρύδες παίρνει άριστα δέκα.

Οποιαδήποτε απόπειρα για εξέγερση και χειραφέτηση δεν μπορεί παρά να τραφεί από τους σωρούς των απορριμμάτων της καταναλωτικής κοινωνίας που είναι και το βάθρο της σε αυτή την απασιόδοξη εγκατάσταση της Κλαρκ.

Η αγωνία του φύλου και της ταυτότητας για ακόμα μια φορά. Ο Κοχ χρησιμοποίησε το σώμα του ως εκμαγείο. Η περιοχή των γεννητικών οργάνων μοιάζει σαν να έχει καταστραφεί από χειροβομβίδα ή να έχει διαβρωθεί από καποιο σαρκοβόρο μικρόβιο.

Απίστευτο installation από τους Temporary Services που παρουσιάζουν το σωφρονιστικό σύστημα της Αμερικής καλύτερα από οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ, μέσα από τις αυτοσχέδιες εφευρέσεις-κατασκευές με τις οποίες οι κρατούμενοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις αμέτρητες στερήσεις της φυλακής (και οι οποίες συνοδεύονται από λεπτομερείς οδηγίες κατασκευής). Εδώ μια σκακιέρα από χαρτοκιβώτιο και πιόνια από πεπιεσμένο χαρτί υγείας.

Για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής στέρησης δυο σακούλες γεμάτες με νερό δεμένες μεταξύ τους με συγκεκριμένο τρόπο και τρεις κουβέρτες διπλωμένες κατάλληλα προσφέρουν την απαραίτητη εκτόνωση, αρκεί να μην σπάσουν οι σακούλες και το καφτό σεξ μετατραπεί σε δροσερό μπουγέλωμα! Τώρα αν όντως στις φυλακές υπάρχει τέτοια έλλειψη σε τουρλωτά οπίσθια θα σας γελάσω.

Στο οστεοφυλάκιο του Μακλέι αντί για οστά βρίσκεις κατάλευκα ακουστικά τηλεφώνων.

Η παραπάνω ανθολόγηση δεν είναι παρά ενδεικτική και έγινε με καθαρά προσωπικά κριτήρια. Αυτά που έχω παραλείψει είναι πολλά και εξαιρετικά. Για πρακτικούς λόγους ήταν πολύ δύσκολο να σας παρουσιάσω στιγμιότυπα από εκπληκτικά βίντεο όπως εκείνο της Μυλωνά με το πνιγμένο πρόβατο ή του Νικολάι με το εγκαταλελειμένο σπίτι του γλύπτη Ροδάκη στην Αίγινα. Αν θέλετε να τα απολαύσετε σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε την έκθεση!

C'EST SO PARIS!

20 χώρες λαμβάνουν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Ράγκμπι που φιλοξενεί φέτος η Γαλλία από τις 7 Σεπτεμβρίου έως τις 20 Οκτωβρίου του 2007. Δείτε πως η περιφερειακή αυτοδιοίκηση της γαλλικής πρωτεύουσας αποφάσισε να διαφημίσει τη διοργάνωση σε μια διαφημιστική καμπάνια με τίτλο C'est so Paris! και σύνθημα "Απολαύστε το ράγκμπι στην Πρωτεύουσα του 'Ερωτα".

Εδώ σας έχω και το σχετικό βιντεάκι για να το μελετήσετε : -)

Οι τύποι που χαμουρεύουνται στη φωτογραφία αντί να έχουν στο νου τους στο αυγουλωτό αντικείμενο δεν είναι ηθοποιοί αλλά πραγματικοί παίκτες της γκέι ομάδας Les Gaillards (σε ελεύθερη μετάφραση " οι Νταβραντισμένοι"). 'Οπως δήλωσε εκπρόσωπος της επιτροπής τουρισμού της γαλλικής πρωτεύουσας "θέλουμε αυτή η αφίσα να συζητηθεί, θέλουμε να επιβεβαιώσουμε την εικόνα της Γαλλίας ως ενός προορισμού φιλόξενου για όλους."

( Κάτι μου λέει ότι ο κ. Σπηλιωτόπουλος μάλλον δεν θα θελήσει να μιμηθεί τους ομολόγους του στη Γαλλία. Σου λέει μην μας πιάσουν στο στόμα τους οι κακές οι γλώσσες. )

Ψάχνοντας να κατεβάσω τη διαφήμιση του ράγκμπι έπεσα πάνω και σε μία άλλη πολύ έξυπνη αφίσα από την ίδια καμπάνια. "Στις Βερσαλλίες σας φερόμαστε σαν βασιλιάδες": οι αποκεφαλισμένοι διασκεδάζουν μέχρι τελικής πτώσεως στην αίθουσα χορού των ανακτόρων. Lol :-)

ΚΟΥ-ΠΕ-ΠΕ

Στις 7 Απριλίου του 2006 ο Έντουιν και ο Ρομπέρ έγιναν οι περήφανοι γονείς του Γιαν και της Γιούνα (από επιλογή ονομάτων δεν σκίζουν, αλλά τέλος πάντων). Στη φωτό οι δυο μπαμπάδες καμαρώνουν τα αγγελούδια τους που διασκεδάζουν στην μπανιέρα.

Το ζευγάρι χρησιμοποίησε το ωάριο μιας φίλης τους και τη μήτρα μιας παρένθετης μητέρας. Ο Ρομπέρ έχει ήδη ένα γιο ηλικίας 14 ετών. "Γνωρίζουμε ότι τα παιδιά μας θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους την ομοφοβία όπως άλλοι αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό" λέει ο 'Εντουιν. "Είναι δική μας ευθύνη να βοηθήσουμε την κοινωνία να αλλάξει και ευθύνη της κοινωνίας να γίνει πιο δεκτική."


"Η απουσία μητέρας είναι ένα θέμα που μπορεί να τεθεί." λέει ο Ρομπέρ. "Αλλά πιστεύω πραγματικά ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη να αγαπηθούν όποιο και αν είναι το φύλο αυτών που τα φροντίζουν και ότι είναι καλύτερο να μεγαλώνεις με δύο γονείς παρά με έναν. Πάντως τα παιδιά μας έχουν στον περίγυρό τους περισσότερες γυναίκες παρά άντρες!"

Εμένα πάντως μου φαίνονται ευτυχισμένα, τι λέτε;

Και μια σχετική φώτο που ψάρεψα από το Ίντερνετ. Τέσσερις γκέι μπαμπάδες με τα παιδιά τους σε ένα συνδυασμό ροζ-φούξια και μιλιτέρ αποχρώσεων. Δεν είναι γλύκα; :-)

(Οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι από το γαλλικό περιοδικό Tetu)

ΣΠΑΡΤΑΡΑΕΙ ΛΕΜΕ

Ο αγαπητός Cookie Basher ήταν αυτός που μου έδωσε την ιδέα να ασχοληθώ σήμερα με μία από τις πιο αγαπημένες στο γκέι κοινό ταινίες όλων των εποχών. Οι δύο πιο λαμπερές σταρ και uber - bitches της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ Μπέτι Ντέιβις και Τζόαν Κρώφορντ (τρία όσκαρ συνολικά) χρειάστηκε να περιμένουν δύο δεκαετίες για να πρωταγωνιστήσουν μαζί σε μία ταινία, το περίφημο Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέην του 1962. Στην ταινία η Τζόαν Κρώφορντ υποδύεται την Μπλανς Χάτσον, μια αγαπημένη σταρ του παλιού σινεμά που έχει καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα περίεργο ατύχημα. Τη "στοργική" της φροντίδα έχει αναλάβει η παρηκμασμένη και αλκοολική αδελφή της Μπέιμπι Τζέην Χάτσον (Μπέτι Ντέιβις) που ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα η ίδια πριν την επισκιάσει το λαμπερό άστρο της Μπλάνς. Φαντασιώνεται ότι μπορεί να την εκδικηθεί αναβιώνοντας την πεθαμένη καριέρα της, και εν τω μεταξύ κρατάει την Μπλανς ουσιαστικά φυλακισμένη στην έπαυλή τους στο Χόλιγουντ, ρημάζοντας τον τραπεζικό της λογαριασμό και υποβάλλοντάς την σε ανυπόφορα βασανιστήρια πριν η σχέση τους καταλήξει σε ένα τραγικό αλλά ανατρεπτικό τέλος. Πολλά έχουν γραφτεί για τη "σατανική" ερμηνεία της Μπέτι Ντέιβις (η οποία ήταν και υποψήφια για όσκαρ εκείνη τη χρονιά), εμένα όμως μου βγάζει λίγο καρικατούρα. Στον αντίποδα η Τζόαν Κρώφορντ πραγματικά συγκλονίζει με μία ερμηνεία - ρεσιτάλ μαζοχιστικής αξιοπρέπειας!

Στη σκηνή που θα παρακολουθήσετε η Μπέιμπι Τζέην σκασμένη που η ανάπηρη αδελφή της μοιάζει ανόρεχτη, προσπαθεί να την καλοπιάσει με ένα γκουρμέ γεύμα πολλών αστέρων. Σημειωτέον ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε ετοιμάζω το μεσημεριανό μου. ;-) Καμιά καλή σαλτσούλα για το έδεσμα ξέρει κανείς;