O ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΙΛΑΕΙ: "ΦΙΛΟΣ, ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΣΑΣ"

Με αφορμή την 40η επέτειο από τις ταραχές στο Stonewall, o Μπαράκ Ομπάμα είχε χτες την ευκαιρία να απευθυνθεί σε 200 υποστηρικτές του από το ΛΟΑΔ χώρο που κλήθηκαν στο Λευκό Οίκο σε μια ειδική εκδήλωση αφιερωμένη στα γκέι δικαιώματα. Ο πρόεδρος που είχε στο πλευρό του τη σύζυγό του Μισέλ θέλησε να απαντήσει στην κριτική που δέχεται από τους γκέι και τις λεσβίες της Αμερικής ότι έξι μήνες μετά την ορκωμοσία του η αμερικάνικη κυβέρνηση έχει κάνει ελάχιστα για την κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος τους. Μερικά αποσπάσματα:

"Γνωρίζω ότι πολλοί εδώ μέσα πιστεύουν πως δεν έχει γίνει καμία πρόοδος και σας καταλαβαίνω. Δεν έχω δικαίωμα να σας ζητήσω να κάνετε υπομονή, όπως κανείς δεν μπορούσε να ζητήσει να "κάνουν υπομονή" οι μαύροι αμερικάνοι που πολεμούσαν για τα δικά τους δικαιώματα πριν 50 χρόνια. Είμαι πρόεδρος εδώ και έξι μήνες. Υποψιάζομαι ότι μέχρι το τέλος της θητείας μου τα αισθήματά σας απέναντι στην κυβέρνησή μου θα είναι τελείως διαφορετικά".

"Προσδοκώ και ελπίζω να μην με κρίνετε από τις υποσχέσεις που θα σας δώσω, αλλά από τις υποσχέσεις που θα μπορέσω να τηρήσω".

"'Ενα χρόνο μετά τις ταραχές, μερικές εκατοντάδες ομοφυλόφιλοι μαζέυτηκαν έξω από το Stonewall και ξεκίνησαν μια ιστορική πορεία υπέρ της ισότητας. Όταν έφτασαν στο Central Park οι λίγες εκατοντάδες είχαν γίνει πέντε χιλιάδες. Κάτι είχε αλλάξει και δεν θα ήταν ποτέ πια το ίδιο. Τότε κανείς τους δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι εσείς -ή εγώ- θα βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Οι αλλαγές που ζούμε είναι ιστορικές. Αυτό μας δίνει ελπίδα αλλά ο αγώνας δεν πρέπει να σταματήσει. Και θέλω να ξέρετε ότι σε αυτό τον αγώνα δεν θα είμαι μόνο φίλος σας, αλλά και σύμμαχος και υποστηρικτής σας."

Το βίντεο με ολόκληρη την ομιλία προέρχεται από την ιστοσελίδα του Λευκού Οίκου και είναι υποτιτλισμένο στα αγγλικά

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους και δύο άντρες που συμμετείχαν στα επεισόδια της Νέας Υόρκης πριν από 40 χρόνια!

Είναι η πρώτη φορά μετά την ορκωμοσία του που ο πρόεδρος αναφέρεται τόσο εκτενώς στα γκέι ζητήματα. Αφού ξεκίνησε με μία ιστορική αναδρομή στον αγώνα των λόαδ για ίσα δικαώματα, ο κ. Ομπάμα υποσχέθηκε ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του θα καταργηθεί τόσο η νομοθεσία που απαγορεύει στους γκέι και τις λεσβίες να υπηρετούν ανοιχτά στο στρατό, όσο και αυτη που επιτρέπει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να μην αναγνωρίζει ζευγάρια παντρεμένα σε πολιτείες όπου αυτό είναι νόμιμο. Τέλος δεσμεύτηκε ότι θα γίνει πραγματικότητα τόσο η νομοθεσία που απαγορεύει τις διακρίσεις στην εργασία όσο και αυτή που ποινικοποιεί τα εγκλήματα μίσους σε βάρος ομοφυλόφιλων και διαφυλικών.

Όμορφα λόγια που σημασία έχει βέβαια πότε επιτέλους θα γίνουν πράξεις. Δεν μπορεί πάντως να μη σημειώσει κανείς ότι μια τέτοια ομιλία θα ήταν αδιανόητη για τον προκάτοχο του Ομπάμα ή οποιονδήποτε προηγούμενο πρόεδρο...

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: 40 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ STONEWALL

-Σήμερα κλείνουν ακριβώς 40 χρόνια από τις ταραχές στο Stonewall Inn της Νέας Υόρκης. Με τα γεγονότα εκείνα ξεκινάει η περίοδος όπου ομοφυλόφιλοι και διαφυλικοί σε όλο τον κόσμο διεκδικούν ανοιχτά τη θέση τους στη δημόσια ζωή και ίσα δικαιώματα από την ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία.

-Μετά από μια σχετική χαλάρωση των ηθών κατά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δεκαετίες του του 50 και του 60 χαρακτηρίζονται από ένταση των διωγμών σε βάρος των ομοφυλόφιλων στην Αμερική.

-Το 1950 το FBI αρχίζει να τηρεί φακέλους για τους πολίτες σε βάρος των οποίων υπάρχουν στοιχεία ή υποψίες για ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες. Τα ταχυδρομεία καταγράφουν τις διευθύνσεις ανθρώπων που παραγγέλνουν ομοφυλοφιλικό υλικό.

-Πάνω από 400 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους στο αμερικάνικο δημόσιο και πάνω από 4 χιλιάδες απολύονται από το στρατό καθώς η αμερικάνικη κυβέρνηση θεωρεί τους ομοφυλόφιλους "ευάλωτους σε εκβιασμό" και "μαριονέτες των κομμουνιστών".

-Το 1952 η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση συμπεριλαμβάνει την ομοφυλοφιλία στη λίστα των ψυχασθενειών χαρακτηρίζοντάς την "κοινωνικοπαθολογική διαταραχή προσωπικότητας" και "παθολογική φοβία του αντίθετου φύλου που προκαλείται από τις τραυματικές σχέσεις γονέων - παιδιών"!

Το Stonewall Inn το 1969

-Σε όλη την Αμερική τόσο η ομοφυλοφιλία όσο και η παρενδυσία ποινικοποιούνται. Οι τοπικές αστυνομικές αρχές ξεκινούν επιχειρήσεις - σκούπα σε μπαρ, πάρκα, δημόσιες τουαλέτες παραλίες και οπουδήποτε αλλού συχνάζουν ομοφυλόφιλοι.

-Πολύ συχνά αστυνομικοί με πολιτικά παγιδεύουν ομοφυλόφιλους σε σχετικά στέκια με το πρόσχημα της ερωτικής προσέγγισης. Κατά τα άλλα, φτάνει κανείς να συχνάζει σε ένα κακόφημο μπαρ ή να ντύνεται με γυναικεία ρούχα για να συλληφθεί.

-Οι φωτογραφίες των συλληφθέντων μετά από τέτοιες "επιχειρήσεις - σκούπα" δίνονται στις εφημερίδες οι οποίες αναλαμβάνουν τη διαπόμπευσή τους.

-Αντιδρώντας στο κλίμα των ανηλέητων διωγμών ιδρύονται οι λεγόμενες "ομοφιλικές" οργανώσεις όπως η Mattachine Society στο Λος Άντζελες και η Daughters of Bilitis στο Σαν Φρανσίσκο.

-Σκοπός των "ομοφιλικών" οργανώσεων είναι να βελτιώσουν την κατάσταση μέσα από αθόρυβες και παρασκηνιακές παρεμβάσεις. Προσπαθούν να πείσουν τις αρχές να σταματήσουν τους διωγμούς με το επιχείρημα ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ετεροφυλόφιλους.

Το Stonewall Inn σήμερα

-Γι αυτό το λόγο στον τίτλο τους δεν αναφέρουν τίποτα το σχετικό με την ομοφυλοφιλία, ενώ θεωρούν ανεπιθύμητη οποιαδήποτε "μη καθως πρέπει" συμπεριφορά ή δημόσια έκφραση ερωτισμού.

-Το μπαρ Stonewall Inn βρισκόταν στο νo 51 της οδού Christopher στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης. Η Christopher Street είναι κάθετη στην 7η Λεωφόρο.

-Το Greenwich Village ήταν μια μποέμικη γειτονιά στο νοτιοδυτικό Μανχάταν. Χιλιάδες νεαροί άντρες και γυναίκες από την επαρχία είχαν συρρεύσει εκεί μετά την αποστράτευσή τους από τους δύο παγκόσμιους πολέμους αναζητώντας τις ευκαιρίες και την ανωνυμία της μεγαλούπολης.

-Αν και τότε ήταν κακόφημο, σήμερα το Greenwich Village (ή απλά The Village) έχει εξωραϊστεί και αποτελεί μία από τις πιο ακριβές γειτονιές της πόλης.

-Το Greenwich Village όπως και το γειτονικό Χάρλεμ είχαν γεμίσει κακόφημα στέκια κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης. Ήταν περιοχές που προσέλκυαν όλες τις αποκλεισμένες μειονότητες της αμερικάνικης κοινωνίας.

Judy Garland

-Εκτός από τις μειονότητες προσέλκυαν και περιθωριακούς καλλιτέχνες όπως οι ποιητές της γενιάς των μπίτνικ, πολλοί από τους οποίους έγραψαν για τις ομοφυλοφιλικές τους εμπειρίες.

-Στην Αμερική και όχι μόνο η δεκαετία του 60 χαρακτηρίζεται από κινήματα αμφισβήτησης της κατεστημένης τάξης όπως το αντιρατσιστικό κίνημα, το κίνημα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και ο Μάης του 68.

-Στις 22 Ιουνίου του 1969, έξι μέρες πριν από τα γεγονότα, βρίσκεται νεκρή από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών η Τζούντι Γκάρλαντ. Η πρωταγωνίστρια του "Μάγου του Οζ" ήταν τόσο λατρεμένο τους ίνδαλμα που οι γκέι της εποχής αποκαλούσαν τον εαυτό τους "the Judy Garland Boys".

-'Ισως να μην είναι τυχαίο που οι γκέι διάλεξαν σαν σύμβολό τους το ουράνιο τόξο αν σκεφτεί κανείς ότι το πιο γνωστό τραγούδι της Τζούντι από τον Μάγο του Οζ ήταν το Somewhere Over the Rainbow.

-Η δραματική ζωή και το δραματικό τέλος της αγαπημένης τους ηρωίδας αλλά και οι ασφυκτικές μετεωρολογικές συνθήκες που επικρατούν εκείνην την εποχή στη Νέα Υόρκη είχαν δημιουργήσει μια εξαιρετικά τεταμένη ατμόσφαιρα στο γκέι γκέτο της αμερικάνικης μεγαλούπολης.

H μοναδική φωτογραφία που λήφθηκε κατά τη διάρκεια των επεισοδίων

-Από τη δεκαετία του 30 το Stonewall Inn λειτουργούσε ως εστιατόριο για ετεροφυλόφιλους. Το 1966 μια οικογένεια της Μαφίας το αγόρασε και αποφάσισε να το μετατρέψει σε γκέι μπαρ.

-Καθώς οι αρχές της Νέας Υόρκης δεν χορηγούσαν άδειες σε μαγαζιά που απευθυνόνταν στην ομοφυλόφιλη πελατεία, η Μαφία αναλάμβανε να τα λειτουργεί δωροδωκόντας σε μηνιαία βάση τις αστυνομικές αρχές. Παρόλα αυτά οι αστυνομικές επιδρομές ήταν κάτι το συνηθισμένο.

-Για να αποφύγει την είσοδο αστυνομικών με πολιτικά, ο πορτιέρης έλεγχε τους υποψήφιους πελάτες μέσα από το ματάκι της πόρτας. Το Stonewall Inn ήταν το μοναδικό μαγαζί της Νέας Υόρκης όπου ζευγάρια του ίδιου φύλου μπορούσαν να χορεύουν και να ερωτοτροπούν. Όταν τα φώτα άναβαν, αυτό ήταν σημάδι για τους πελάτες να σταματήσουν τις διαχύσεις λόγω επιδρομής της αστυνομίας.

-Πολλοί από τους πελάτες ήταν τραβεστί, drag queens, άστεγοι νεαροί από τα γειτονικά πάρκα σε αναζήτηση παρέας αλλά και αγόρια του πεζοδρομίου. Η είσοδος κόστιζε 3 δολάρια.

-Η μοιραία επιδρομή της αστυνομίας ξεκίνησε στη 1:15 τα ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή, 28 Ιουνίου 1969.

-Σύμφωνα με τη διαδικασία όσοι δεν είχαν χαρτιά, όσοι άντρες ήταν ντυμένοι με γυναικεία ρούχα αλλά και όσες γυναίκες κρίνονταν ως υπερβολικά ανδροπρεπείς οδηγούνταν στο τμήμα ενώ τα στοιχεία των υπολόιπων καταγράφονταν. Εκείνη τη βραδιά όμως οι θαμώνες αρνήθηκαν να επιδείξουν τα χαρτιά τους στους αστυνομικούς και οι τραβεστί αρνήθηκαν τη σωματική έρευνα.

Θαμώνες του Stonewall μετά τις ταραχές.

-Οι αστυνομικοί αποφάσισαν να τους μεταφέρουν όλους στο τμήμα, αλλα περιμένοντας τις κλούβες ένα πλήθος 150 περίοικων που είχε μάθει τα νέα μαζεύτηκε έξω από το Stonewall. Κάποιες τραβεστί άρχισαν να ειρωνεύονται τους αστυνομικούς κάνοντας σόου υπό τις επευφημίες του πλήθους. Το πλήθος δεν άργησε να εξαγριωθεί όταν οι αστυνομικοί άρχισαν να τραβάνε και να σπρώχνουν μία τρανς και χτύπησαν με γκλομπ στο κεφάλι μια λεσβία που προσπαθούσε να δραπετεύσει.

-Οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να πετάνε στους αστυνομικούς κέρματα, μπουκάλια μπύρας και τούβλα από μια γειτονική οικοδομή. Το πλήθος είχε αυξηθεί σε 500 άτομα και προσπάθησε να αναποδογυρίσει τα οχήματα αστυνομίας από τα οποία οι συλληφθέντες είχαν ήδη διαφύγει. Για να γλυτώσουν οι αστυνομικοί κλείστηκαν μέσα στο μαγαζί περιμένοντας ενισχύσεις. Το πλήθος προσπάθησε να τους βγάλει έξω χρησιμοποιώντας ένα παρκόμετρο για να σπάσει την πόρτα και ανάβοντας φωτιά σε κάδους σκουπιδιών.

-Οι ενισχύσεις έφτασαν και το κυνηγητό των ταραξιών συνεχίστηκε μέχρι τις 4 τα ξημερώματα. Στη βία των αστυνομικών οι περίοικοι απαντούσαν με αυτοσχέδια μουσικοχορεύτικά νούμερα: "We are the Stonewall girls/ We wear our hair in curls/ We don't wear underwear/ We show our pubic hairs". Το πλήθος μαζεύτηκε ξανά και οι ταραχές συνεχίστηκαν και το επόμενο βράδυ καθώς και το βράδυ της Τετάρτης μετά από ένα διάλειμμα δύο ημερών βροχής.

-Σύμφωνα με τα λόγια ενός από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στα επεισόδια: "Ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Κάτι μέσα μας έσπασε και ήταν σαν να αποφασίσαμε ότι δεν θα ανεχόμασταν πλέον αυτή τη συμπεριφορά. Για πρώτη φορά στη ζωή μας αισθανθήκαμε ελεύθεροι ή τουλάχιστον ελεύθεροι να απαιτήσουμε την ελευθερία μας. Από δω και πέρα δεν θα περπατούσαμε πια με σκυμμένο το κεφάλι. Για πρωτη φορά είχαμε βγει από τα σκοτεινά υπόγεια και διαδηλώναμε στους δρόμους."

-Οι ταραχές είχαν έντονα ταξικό χαρακτήρα καθώς πρωτοστάτησαν σε αυτές τα πιο περιθωριοποιημένα στρώματα της γκέι κοινότητας (τραβεστί, αγόρια του πεζοδρομίου κτλ). Οι γκέι που ανήκαν στη μεγαλοαστική ελίτ της πόλης έμαθαν για τις ταραχές από τα εξοχικά τους όπου είχαν καταφύγει για το σαββατοκύριακο.

-Επιπλέον τα επεισόδια είχαν έντονο διαφυλετικό χρώμα αφού συμμετείχαν σε αυτά τόσο λευκοί, όσο και μαύροι και λατίνοι.

Η πρώτη πορεία της γκέι περηφάνιας διοργανώθηκε ένα χρόνο μετά τα γεγονότα και έγινε θεσμός

-Τα επεισόδια καλύφθηκαν εκτενώς και από τις τρεις εφημερίδες της Νέας Υόρκης. 'Οταν όμως η τοπική εφημερίδα "Τhe Village Voice" αφιέρωσε ένα άρθρο και ειρωνευόταν τους ταραξίες μιλώντας για "άντρες με σπασμένους καρπούς" και "κυριακάτικες αδελφίστικες τρέλες", ένα πλήθος χιλίων ατόμων μαζεύτηκε έξω από τα γραφεία της εφημερίδας και απειλούσε να τα κάψει.

-Μετά τις ταραχές, το Stonewall Inn είχε σχεδόν καταστραφεί ολοκληρωτικά. Αν και ξανάνοιξε αναγκάστηκε να κλείσει πάλι λίγους μήνες αργότερα, καθώς οι θαμώνες έπαψαν να στηρίζουν επιχειρήσεις της Μαφίας που δεν ανήκαν σε ομοφυλόφιλους.

-Αντιδρώντας στη στάση του τύπου σχετικά με τα γεγονότα, οι ακτιβιστές προχώρησαν γρήγορα στην έκδοση δικών τους εφημερίδων που γρήγορα απέκτησαν σημαντική κυκλοφορία.

-Αμέσως μετά τα επεισόδια δημιουργήθηκε η πρώτη μαχητική οργάνωση για τα γκέι δικαιώματα με τίτλο "το Μέτωπο της Γκέι Απελευθέρωσης" που είχε έντονα αριστερίστικα και αντιεξουσιαστικά στοιχεία. Αντιδρώντας κάποιοι μέλη της δημιούργησαν τη "Συμμαχία των Γκέι Ακτιβιστών" που αποφάσισε να ασχοληθεί με τα λοάδ δικαιώματα πέρα από ιδεολογικές ταμπέλες.

Σε ανάμνηση των γεγονότων στο πάρκο απέναντι από το Stonewall μπορεί κανείς σήμερα να δει αυτό το μνημείο που απεικονίζει ένα γκέι και ένα λεσβιακό ζευγάρι .

-Η Συμμαχία έβαλε στόχο τους πολιτικούς όλων των κομμάτων απαιτώντας να σταματήσουν οι επιδρομές της αστυνομίας στα μπαρ, οι παγιδεύσεις των γκέι από τους αστυνομικούς και πιέζοντας το δήμο να χορηγεί άδειες στα γκέι μαγαζιά της πόλης.

-Από την αρχή φάνηκε ότι η συνύπαρξη των διάφορων ομάδων στα πλαίσια της ίδιας συμμαχίας θα ήταν δύσκολη. Πολλοί γκέι δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τους τρανσέξουαλ, παρά το γεγονός ότι αυτοί είχαν πρωτοστατήσει στις ταραχές. Από τη μεριά τους οι λεσβίες που δεν είχαν την ίδια εμπειρία αστυνομικής καταστολής σε παρκα και άλλους δημόσιους χώρους θεωρούσαν ότι το γκέι κίνημα ήταν το ίδιο ανδροκρατούμενο όσο και η υπόλοιπη κοινωνία.

-Οι πρώτες "πορείες της ομοφυλόφιλης περηφάνιας" διοργανώθηκαν ένα χρόνο αργότερα, στις 28 Ιουνίου 1970 στις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Αμερικής: τη Νέα Υόρκη, το Λος 'Αντζελες και το Σικάγο. Τον Ιούνιο του 1971 η ιδέα πέρασε τον Ατλαντικό και ανάλογες πορείες διοργανώθηκαν σε Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο και Στοκχόλμη.

-Από τότε και κάθε Ιούνιο διοργανώνονται σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου πορείες - παρελάσεις για τα δικαιώματα λεσβιών, γκέι, αμφιφυλόφιλων και διαφυλικών σε ανάμνηση των γεγονότων του Stonewall.

-----------------------------------------------

Διάβάστε επίσης

Stonewall 0, +20, +40
STONEWALL. 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Stonewall Inn, σαράντα χρόνια μετά.

Stonewall at 40

ΦΙΛΗΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

Η τελευταία έρευνα της επιστημονικής επιθεώρησης Scientific American το αποδεικνύει: ακόμα και οι φιλικότεροι και πιο "ανεκτικοί" ετεροφυλόφιλοι κατά βάθος αισθάνονται αποστροφή απέναντι σε οποιαδήποτε εκδήλώση τρυφερότητητας μεταξύ δύο αντρών. Αυτά είναι τα άσχημα νέα. Γιατί υπάρχουν και καλά νέα: αυτό δεν εξαρτάται από τη μόρφωση αλλά από την εμπειρία. Και μπορεί να αλλάξει!

Σχεδόν σε οποιοδήποτε μέρος τους κόσμου (εκτός από κάποιες ισλαμικές κοινωνίες) τα ετερόφυλα ζευγάρια εκδηλώνουν την τρυφερότητά τους στους δημόσιους χώρους εντελώς αυθόρμητα και χωρίς δέυτερη σκέψη: ζευγάρια περπατάνε πιασμένα χέρι-χέρι, αγκαλιάζονται, φιλιούνται και ανταλλάσσουν χάδια μπροστά σε άγνωστους τρίτους στο δρόμο, στα καταστήματα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με εξαίρεση μόνο κάποιες συγκεκριμένες γειτονιές σε ορισμένες μεγαλουπόλεις της Δύσης, για τα γκέι ζευγάρια κάτι τέτοιο είναι απλά αδιανόητο.


Ακόμα και η πιο απλή και αυτονόητη εκδήλωση τρυφερότητας όπως ένα χάδι ή ένα φιλί όχι μόνο συνοδεύεται από άγχος, σφίξιμο και αγωνία, αλλά προϋποθέτει να ελεγχθεί προηγουμένως οπτικά όλη η γύρω περιοχή για να αποφευχθούν τα χειρότερα: από την απλή παρενόχληση μέχρι το χλευασμό και την επιθετικότητα. Πολύ συχνά τα ίδια τα ζευγάρια αυτολογοκρίνονται μόνο και μόνο για να μην αισθανθούν άβολα οι γύρω τους. Το θέμα της οικειότητας των γκέι ζευγαριών στην καθημερινότητά τους και των προβλημάτων που μπορεί να προκαλέσει μοιάζει με μια σπαζοκεφαλιά που λύνεται ακόμα πιο δύσκολα και από τα ακανθώδη νομικά ζητήματα όπως ο γάμος και η ανατροφή παιδιών.


Προσπαθώντας να μελετήσουν το ζήτημα, ερευνητές στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας χρησιμοποίησαν ένα δείγμα από "προοδευτικούς" και "ανοιχτόμυαλους" φοιτητές τους οποίους χώρισαν σε δύο ομάδες. Στην πρώτη ομάδα διηγήθηκαν την ιστορία του σκηνοθέτη ενός μουσικού βιντεο-κλιπ που είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει "μόδα" το φιλί μεταξύ γκέι αντρών σε δημόσιους χώρους. Στη δεύτερη ομάδα η ιστορία ήταν ακριβώς η ίδια, μόνο που σε αυτή την περίπτωση η "μόδα" αφορουσε τα ετερόφυλα ζευγάρια. Και στις δύο περιπτώσεις τους τονίστηκε ότι ο σκηνοθέτης γνώριζε τις πιθανές συνέπειες, δεν είχε όμως την πρόθεση να τις προκαλέσει.


Αμέσως μετά οι φοιτητές ρωτήθηκαν αν είναι κακό να φιλιούνται δημόσια τα γκέι και τα στρέιτ ζευγάρια κι αν είναι κακό που αυτό το βιντεο-κλιπ τους ενθαρρύνει να το κάνουν. Και στις δύο περιπτώσεις οι "ανοιχτόμυαλοι" φοιτητές απάντησαν αυτό που αναμενόταν με βάση τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας: δεν είναι κακό για κανένα να φιλιέται δημόσια, ούτε είναι κακό που ο σκηνοθέτης το προκάλεσε.


Στη συνέχεια όμως υποβλήθηκε στους φοιτητές ένα τρίτο ερώτημα: πιστεύετε ότι ο σκηνοθέτης προσπάθησε σκόπιμα να ενθαρρύνει μια τέτοια δημόσια συμπεριφορά; Ή δέχεστε αυτό που λέει, ότι δηλαδή αυτό που ακολούθησε δεν ήταν "σκόπιμο" εκ μέρους του; Στην περίπτωση των ετερόφυλων ζευγαριών οι φοιτητές δέχτηκαν τον ισχυρισμό του σκηνοθέτη. Στην περίπτωση όμως των γκέι ζευγαριών τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: η μεγάλη πλειοψηφία δήλωσε ότι ο σκηνοθέτης το έκανε επίτηδες!


Φαινομενικά μπορεί αυτή η διαφορά μπορεί να μην έχει σημασία. Δεν είναι όμως έτσι. Οι ερευνητές έχουν παρατηρήσει ότι σε όλα τα ψυχολογικά τεστ οι άνθρωποι αποδίδουν "σκοπιμότητα" μόνο σε ενέργειες τις οποίες κατά βάθος θεωρούν κατακριτέες. Για παράδειγμα, αντιμέτωποι με δύο σενάρια σύμφωνα με τα οποία η επένδυση μιας εταιρείας στη μία περίπτωση βλάπτει και στην άλλη ωφελεί το περιβάλλον, οι ερωτώμενοι συνήθως αποδίδουν σκοπιμότητα στην πρώτη περίπτωση, ενώ θεωρούν ότι στη δεύτερη το αποτέλεσμα είναι τυχαίο.

Επιπλέον οι ερευνητές ανακάλυψαν και κάτι άλλο: αυτοί που αντιμετωπίζουν περισσότερο αρνητικά την ιδέα δύο αντρών που φιλιούνται είναι κατά κανόνα οι πιο "σιχασιάρηδες", δηλαδή αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ευαισθησία σε πράγματα όπως το αίμα, οι μυρωδιές, τα σάπια τρόφιμα κτλ. Οι επιστήμονες εξηγούν ότι η αποστροφή είναι φυσική αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρήσει νοσηρό ή ρυπογόνο και άρα οτιδήποτε μπορεί να τον εκθέσει σε μολύνσεις. Για πολλούς ανθρώπους οποιαδήποτε "ασυνήθιστη" ερωτική δραστηριότητα όπως το φιλί μεταξύ δύο αντρών εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία.


Τα καλά νέα είναι ότι, αν και η αποστροφή είναι φυσική αντίδραση του οργανισμού, παρόλα αυτά έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι μπορούν να εξοικειωθούν με διάφορα ερεθίσματα που την προκαλούν και τελικά να την ξεπεράσουν! Για παράδειγμα οι πρωτοετείς φοιτητές της ιατρικής αισθάνονται έντονη αποστροφή την πρώτη φορά που χρειάζεται να τεμαχίσουν ένα πτώμα στο νεκτροτομείο, με τον καιρό όμως το συνηθίζουν και το ξεπερνούν.


Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: όσο περισσότερο εκτίθενται οι ετεροφυλόφιλοι στη θέα δύο αντρών που φιλιούνται, τόσο πιο γρήγορα θα ξεπεράσουν την αποστροφή που ασυνείδητα αισθάνονται ακόμα και οι πιο ανοιχτόμυαλοι από αυτούς. Πόσο ρεαλιστικό είναι όμως να περιμένουμε από το κάθε ζευγάρι να ξεκινήσει την "επανάσταση" στο μικρόκοσμό του, στο δρόμο, το μετρό, το σινεμά ή το σούπερ-μάρκετ; Μέσα σε ένα περιβάλλον που μπορεί να αποδειχτεί από απλά εχθρικό έως και επικίνδυνο;


Kάπου εδώ μπαίνει και το θέμα της συμβολής των μέσων επικοινωνίας και κυρίως της τηλεόρασης και του κινηματογράφου που μπορεί να αποδειχτεί καθοριστική. Η εξοικείωση του κοινού με τέτοιες εικόνες δεν αποτελεί ούτε "προπαγάνδα" ούτε "προσηλυτισμό" όπως ισχυρίζονται ορισμένοι "προστάτες της νεολαίας". Είναι απλά το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κάνει τη ζωή ορισμένων από μας μια ιδέα λιγότερο ψυχαναγκαστική και πολύ περισσότερο χαλαρή, ξέγνοιαστη και ελεύθερη.

ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ

Κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι δύο εκατομμύρια κορίτσια στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τις χώρες της Ασίας υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Γυναίκες του χωριού με τα πιο πρωτόγονα μέσα και χωρίς αναισθησία τους αφαιρούν μέρος ή ολόκληρη την κλειτορίδα και τα μικρά χείλη (αυτό που ορισμένοι αποκαλούν "κλειτοριδεκτομή"). Μοναδικός σκοπός αυτής της βαρβαρότητας που συνεχίζεται σε μεγάλο μέρος του πλανήτη είναι να αφαιρεθεί το όργανο που αποτελεί για τις περισσότερες γυναίκες την πηγή της σεξουαλικής ευχαρίστησης και να εξασφαλιστεί με αυτό τον τρόπο ότι θα παραμείνουν "αγνές" και "πιστές" στο σύντροφό τους.

Πώς μπορεί να επηρεάσει ο ακρωτηριασμός το λεσβιακό έρωτα; Στο ερώτημα αυτό απαντούν γυναίκες από την Αφρική που είτε έχουν υποστεί οι ίδιες ακρωτηριασμό είτε είχαν ερωτικές εμπειρίες με ακρωτηριασμένες γυναίκες. Οι μαρτυρίες που θα διαβάσετε δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Tetu.

Μανού, Σενεγάλη: " Την πρώτη φορά σοκαρίστηκα και αισθάνθηκα πολύ άσχημα! Είμαι αρκετά άγαρμπη και φοβήθηκα ότι θα την πονέσω με τα δάχτυλά μου. Από τότε δεν μασάω τα λόγια μου και κάθε φορά που γνωρίζω μια κοπέλα σε κάποιο chat-room τη ρωτάω αν έχει ακρωτηριαστεί. Το να βγώ με μια κοπέλα ακρωτηριασμένη το βρίσκω κουραστικό και ενοχλητικό. Η κοπέλα σου αρέσει, θέλεις να την κάνεις να περάσει καλά αλλά δεν ξέρεις πώς.

Δεν ξέρεις πού να βάλεις τη γλώσσα σου και φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις δονητή γιατί πολλές φορές ματώνει. Χρειάζεται πολλή ενέργεια για να την ικανοποιήσεις και η ανταπόδοση είναι μικρή. Εγώ τις ικανοποιούσα και μετά έψαχνα άλλες κοπέλες για να ικανοποιήσουν εμένα. Δεν μετανιώνω τις εμπειρίες μου με αυτές τις κοπέλες αλλά θέλω να βγαίνω με κανονικές γυναίκες που όταν χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους ξέρουν να το κάνουν καλά. Βαρέθηκα να δίνω και να μην παίρνω τίποτα σε αντάλλαγμα. "

Φατού, Κεντρική Αφρική: " Έχω γνωρίσω δύο ακρωτηριασμένες κοπέλες και οι αναμνήσεις μου είναι πολύ ευχάριστες. Το μόνο που θέλουν είναι να σε ικανοποιήσουν! 'Εκαναν τα πάντα γι'αυτό και ήταν και οι δύο πολύ προικισμένες. Χρησιμοποιούν τους δονητές και γλείφουν εξαιρετικά. Αλλά όταν εγώ προσπαθούσα να τις ικανοποιήσω ποτέ δεν τα κατάφερνα το ίδιο καλά. Τις έγλειφα για να τις ευχαριστήσω αλλά μου έδιναν την εντύπωση ότι δεν αισθάνονται τίποτα. Από το βλέμμα τους και τον τρόπο τους καταλάβαινα πολλές φορές ότι η ικανοποίησή τους ήταν προσποιητή. Όταν συνεβαινε αυτό, τις άφηνα να προσποιούνται και περίμενα πότε θα ασχοληθούν ξανά μαζί μου!"

Αλιμά, Σενεγάλη: " Μπορώ να τελειώσω με μια κοπέλα που ξέρει πως να με ευχαριστήσει μόνο με τα χάδια και την αιδοιολειχία. Φτάνει μια κοπέλα να ασχοληθεί τρυφερά με τις ρώγες μου και να με γλείψει λίγο ζωηρά για να έρθω σε οργασμό. Καθώς η κλειτορίδα μου δεν έχει αφαιρεθεί εντελώς, ερεθίζομαι ακόμα σε εκείνο το σημείο. Μου αρέσουν και τα παιχνίδια με δονητές αλλά πρέπει η κοπέλα να με ετοιμάσει πρώτα με τη γλώσσα της και στη συνέχεια να δοκιμάσει να διεισδύσει απαλά με τα δάχτυλα. 'Ετσι υγραίνομαι και μπορούμε μετά να χρησιμοποιήσουμε το δονητή. "

Κάρολ, Κεντρική Αφρική: " Όταν ήμουν με τη μοναδική ακρωτηριασμένη κοπέλα που έχω κάνει σχέση, ήταν ζήτημα τιμής για μένα να την ευχαριστήσω! Φτάνει να προσέξεις και να μάθεις ποια είναι τα ευαίσθητα σημεία τους για να τις κάνεις να τελειώσουν. Μαζί της, δεν μου πήρε πολύ καιρό για να τα καταλάβω. Λάτρευε τη διείσδυση και της άρεσε να τη γλείφω δυνατά και να τη χαϊδεύω στο σημείο όπου της είχαν αφαιρέσει την κλειτορίδα.

Ένα άλλο πολύ ευαίσθητο σημείο ήταν οι ρώγες της. 'Ηθελε να τις δαγκώνω και να τις χαϊδεύω συνέχεια. Αλλά και τα φιλιά ήταν πολύ σημαντικά. Με όλα αυτά, κατάφερνα να την κάνω να υγρανθεί και τότε ήταν που μου ζητούσε να κατέβω πιο χαμηλά... Στην αρχή ήταν δύσκολο γι'αυτήν να έχει σταθερές σχέσεις. Αισθανόταν άσχημα και όταν της άρεσε μια κοπέλα προσπαθούσε να την ξεχάσει γιατί φοβόταν ότι θα την κοροϊδέψει. Κατάφερα να τη βγάλω από το καβούκι της γιατί όταν πρωτογνωριστήκαμε είχε απορρίψει κι εμένα για τον ίδιο λόγο. "

Δρ Σαρλεμάν Ουεντραούγκο, γυναικολόγος: " Τα νεύρα γύρω από την περιοχή της κομμένης κλειτορίδας πολλές φορές δημιουργούν ινώσεις που προκαλούν δυνατούς πόνους κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Από το 2006 έχουμε ξεκινήσει τις επεμβάσεις ανάπλασης της κλειτορίδας που κοστίζουν 40 ευρώ στα δημόσια νοσοκομεία. Σκοπός μας είναι να δώσουμε πίσω σε αυτές τις γυναίκες το αίσθημα της σωματικής ακεραιότητας και της χαμένης θηλυκότητάς τους. Να μην αισθάνονται πια άσχημα όταν οι φίλες τους μιλάνε για την κλειτορίδα τους.

Μετά την επέμβαση αιθάνονται πάλι "ολόκληρες" παρά το γεγονός ότι δεν θα είναι ποτέ ακριβώς όπως τις έφτιαξε η φύση. Αν μπορέσουν με αυτό τον τρόπο να βιώσουν τη σεξουαλική ευχαρίστηση τόσο το καλύτερο. Αλλά τις προειδοποιούμε πως δεν είναι αυτή η προτεραιότητα. Πολλές φορές δεν είναι το ίδιο το όργανο που φέρνει την ηδονή αλλά οι ερωτικές πρακτικές και ο τρόπος που χειριζόμαστε αυτό που έχουμε που κάνει τη διαφορά."

ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ

Αυτό το αγόρι αγαπάει τα αγόρια. Αλλά αυτό το αγόρι που αγαπάει τα αγόρια δεν αγαπάει τα αγόρια που δεν αγαπούν τα αγόρια που αγαπούν αγόρια.

Αν αυτή η φράση σας φαίνεται περίπλοκη, φανταστείτε να ήσασταν φοιτητής και ομοφυλόφιλος...

Και από πάνω η βερσιόν για τις κοπέλες. Από την καμπάνια του γαλλικού υπουργείου Παιδείας εναντίον της ομοφοβίας στα πανεπιστήμια.

Οι δικές μας φοιτητικές οργανώσεις πόσο ασχολούνται με το θέμα άραγε; Ξέρετε αυτές με τις βραδιές στα μπουζούκια, τις σημειώσεις και τις εκδρομές στη Μύκονο. Ή τις άλλες που φωνάζουν συνέχεια για τον ιμπεριαλισμό και το άσυλο...

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

UPDATE: Τα μη γκέι μπλογκ δεν μας έχουν συνηθίσει να ασχολούνται με γκέι θέματα. Μία εξαίρεση είναι αυτή η πολύ καλή ανάρτηση του Abravanel για τη σχέση των διάφορων ρευμάτων της ιουδαϊκής θρησκείας με την ομοφυλοφιλία. Μια σχέση που κυμαίνεται από την απόλυτη απαγόρευση έως την πλήρη αποδοχή (κάτι που δύσκολα συναντάει κανείς ακόμα και σε χριστιανικά δόγματα). Aπό ένα πολύ καλό μπλογκ που έχει θέμα του την εβραϊκή ζωή στην Ελλάδα. Σας προτείνω να το διαβάσετε.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ (ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΘΥΣΙΑ)

Διαβάζω εδώ για την πρωτοβουλία του δημάρχου Καισαριανής κ. Τζόκα να γράψει στα δημοτολόγια ένα βρέφος ηλικίας 17 μηνών, παιδί μεταναστών από την Γκάνα Η σχετική καμπάνια για τη νομιμοποίηση των παιδιών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα λέγεται "όχι στο ρατσισμό από την κούνια". Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει βέβαια ότι ένα μικρό παιδί δεν χρωστάει τίποτα να είναι παράνομο και χωρίς χαρτιά στη χώρα που γεννήθηκε από την πρώτη μέρα που αντικρίζει τον κόσμο.

Αξιέπαινη λοιπόν και "αντιρατσιστική" η πρωτοβουλία του δημάρχου. Ας μην βιαζόμαστε τόσο πολύ όμως. Μήπως απλά ζούμε στη χώρα όπου η μνήμη έχει κοντά πόδια; Στη χώρα όπου ό,τι δηλώσεις είσαι;

Ο δήμαρχος της Καισαριανής δεν ήταν αυτός που πριν ένα χρόνο αρνήθηκε να παντρέψει ζευγάρια του ίδιου φύλου αν και είχε δηλώσει ότι συμφωνεί ιδεολογικά; Δεν ήταν αυτός που έβγαινε στα κανάλια και καθησύχαζε τους ψηφοφόρους του ότι "είναι ετεροφυλόφιλος"; Πού ήταν τότε οι λαμπρές αντιρατσιστικές του πρωτοβουλίες;

Και τί νόημα έχει να μην είναι κάποιος ρατσιστής "από την κούνια" αλλά να γίνεται ρατσιστής στα στέφανα, τα κουφέτα και τις μπομπονιέρες; Πώς γίνεται να τρέχεις για τα δικαιώματα των ανήλικων μεταναστών αλλά να αρνείσαι στους ενήλικους έλληνες το δικαίωμα να παντρευτούν όποιον γουστάρουν;

Τελικά ίσως είναι καλύτερο να είναι κάποιος ρατσιστής και με τη βούλα. Τουλάχιστον οι δηλωμένοι ρατσιστές μισούν όλο τον κόσμο εξίσου. Από ό,τι φαίνεται οι "αντιρατσιστές" είναι αυτοί που κάνουν τις διακρίσεις.

ΟΙ ΓΚΕΪ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΩΝ ΚΑΝΝΩΝ

Μπορεί το Φεστιβάλ να έχει τελειώσει εδώ και μια εβδομάδα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Γιατί αν περιμέναμε από το Δανίκα δεν θα τα μαθαίναμε ποτέ ;-)

Τρία από τα τέσσερα βραβεία του "Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών" κέρδισε η ταινία του 19χρονου γαλλοκαναδού Ξαβιέ Ντολάν "Σκότωσα τη μητέρα μου" που αναφέρεται στην πολύ δύσκολη σχέση ενός γκέι εφήβου με τη μητέρα του. Στην ταινία, που είχε συζητηθεί ακόμα και για το Χρυσό Φοίνικα, πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Το τρέιλερ φαίνεται πολύ καλό πάντως - αν και δυστυχώς δεν μπόρεσα να το βρω υποτιτλισμένο στα αγγλικά.

Το βραβείο σεναρίου του φεστιβάλ κέρδισε η ταινία "Ανοιξιάτικη Μέθη" του κινέζου σκηνοθέτη Λου Γε. Η "Μέθη" προκάλεσε τόση αίσθηση με τις τολμηρές σκηνές της που πολλοί την χαρακτηρίζουν "το κινέζικο Shortbus". Μια γυναίκα προσλαμβάνει έναν ντέτεκτιβ καθώς υποψιάζεται ότι ο άντρας της την απατά - αλλά θα ανακαλύψει ότι την απατά με έναν άλλον άντρα. Το φιλμ γυρίστηκε μυστικά στη Νανκίν καθώς οι κινεζικές αρχές έχουν απαγορεύσει στο σκηνοθέτη να γυρίζει ταινίες για μια πενταετία λόγω του πολιτικού θέματος της προηγούμενης απόπειράς του με τα "Θερινά Ανάκτορα".

Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε στο φεστιβάλ και η ταινία του ισραηλινου σκηνοθέτη Xαϊμ Ταμπακμάν "Μάτια Ορθάνοιχτα" που καταπιάνεται με το εξαιρετικά δύσκολο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στις κοινότητες των ορθόδοξων εβραίων. Ένας χασιδιστής κρεοπώλης, σεβάσμιος οικογενειάρχης και πατέρας τεσσάρων παιδιών γνωρίζει έναν νεαρο που ήρθε στην Ιερουσαλήμ για να σπουδάσει το Ταλμούδ αλλά δεν έχει ούτε σπίτι ούτε χρήματα. Τον προσλαμβάνει σαν βοηθό του και σιγά-σιγά τον ερωτεύεται.

"Για τους ορθόδοξους εβραίους δεν τίθεται καν θέμα αποδοκιμασίας της ομοφυλοφιλίας - είναι κάτι που απλά δεν υφίσταται" δηλώνει ο σκηνοθέτης. Πέρα από την κοινωνική κατακραυγή οι δύο ήρωες βιώνουν μια αγωνιώδη εσωτερική πάλη καθώς οι ίδιοι κανόνες που δεν τους επιτρέπουν να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους είναι αυτοί που δίνουν νόημα στη ζωή τους.

Στο βίντεο μπορείτε να δείτε αρκετές σκηνές από την ταινία καθώς και συνέντευξη με τον γάλλο παραγωγό της.

Τις Κάννες επέλεξε για την επιστροφή του και ο μεγάλος ισπανός σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδοβάρ με την καινούρια του ταινία "Ραγισμένες Αγκαλιές" και πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρουζ. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός συγγραφέα που χάνει το φως του και τη γυναίκα που αγαπά -μια νεαρή ηθοποιό- όταν προσπαθεί να τη σώσει από τα χέρια του παρανοϊκού και πανίσχυρου εραστή της.

Οι "Αγκαλιές" ακολουθούν μια λαβυρινθώδη διαδρομή όπου το παρελθόν, το παρόν και οι πολλαπλές ταυτότητες των ηρώων της (ανάμεσά τους και ένας γκέι σκηνοθέτης) μπλέκονται σε ένα κουβάρι. Σύμφωνα με τους κριτικούς όμως και παρά τον πλούτο του σεναρίου, η ταινία δεν φτάνει στη απαραίτητη συναισθηματική απογείωση. Κάτι που ίσως να της στέρησε και το Χρυσό Φοίνικα .

Το χιτσκοκικής ατμόσφαιρας τρέιλερ μπορείτε να δείτε εδώ.

Και από την Ισπανία στη γειτονική Πορτογαλία και την ταινία του Χοάο Πέδρο Ροντρίγκες "Πεθαίνοντας σαν Άντρας". Η Τόνια είναι μία drag queen σε κλαμπ της Λισαβόνας που αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό των νεότερων συναδέλφων της. Ο φίλος της την πιέζει να γίνει γυναίκα κάνοντας εγχείρηση αλλαγής φύλου, κάτι που όμως είναι αντίθετο με τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Μπορείτε να δείτε αρκετές σκηνές από την ταινία καθώς και συνέντευξη με τον σκηνοθέτη στα γαλλικά, στην επίσημη ιστοσελίδα του Φεστιβάλ.