Η ΠΙΟ ΓΚΕΪ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

29 Μαϊου O διαγωνισμός που για πολλούς γκέι αποτελεί την πιο παλιά τηλεοπτική τους ανάμνηση υπόσχεται δύο ώρες οικογενειακής διασκέδασης που έχει τόση σημασία ακριβώς επειδή γνωρίζει πως να μην παίρνει σοβαρά τον εαυτό της, και επιπλέον λυσσαλέες διαφωνίες για τα προγνωστικά, χαβαλέ και δηλητηριώδη σχόλια. Ακόμα κι αν οι eurodisco ύμνοι της Αλβανίας και της Ισλανδίας και οι πεταλουδίτσες της Λευκορωσίας είναι υπερβολικά camp για τα γούστα σας, κανείς δεν σας εμποδίζει να χαζέψετε το ευαίσθητο πιπίνι από το Ισραήλ και το μελαχρινό γόη από τη Νορβηγία ή να στοιχηματίσετε με τους φίλους σας ποιον σταρ ταινιών για ενήλικους σας θυμίζει ο καθένας από τους τέσσερις χορευτές του Αλκαίου!

1 ως 7 Ιουνίου Από ό,τι φαίνεται το Φεστιβάλ Αθηνών θέλει φέτος να συντονιστεί με την επέτειο της ομοφυλόφιλης περηφάνιας και ξεκινάει το πρόγραμμά του με ένα από τα πιο πολυβραβευμένα έργα του σύγχρονου αμερικάνικου θεάτρου. Οι “Άγγελοι στην Αμερική” του Τόνι Κουσνέρ είναι σύμφωνα με το συγγραφέα του “μια γκέι φαντασίωση πάνω στα μεγάλα εθνικά ζητήματα της Αμερικής” και ανεβαίνει στο θέατρο Πειραιώς 260 σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τους Χρήστο Λούλη και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο ρόλο ενός ζευγαριού που χωρίζει όταν ο ένας προσβάλλεται από Aids. Παρακάτω ένα απόσπασμα από την τηλεοπτική μεταφορά του έργου (με πρωταγωνιστές τη Μέριλ Στριπ και τον Αλ Πατσίνο) όπου ο Λούις επισκέπτεται τον Πράιορ στο νοσοκομείο την ίδια στιγμή που ο Τζο αποκαλύπτει στη γυναίκα του ότι είναι γκέι…

“A person could theoretically love and maybe many do. But we both know now you can’t…”

5 Ιουνίου Για έκτη συνεχόμενη χρονιά το Φεστιβάλ Περηφάνιας της Αθήνας Athens Pride ευελπιστεί να κατεβάσει τους αθηναίους στους δρόμους σε μια ατμόσφαιρα γιορτής που δεν ξεχνάει όμως ότι στην Ελλάδα για ακόμα ένα καλοκαίρι τα αυτονόητα παραμένουν διεκδικήσεις και ευσεβείς πόθοι. Για όλα αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα την εβδομάδα που έρχεται. Προς το παρόν να σας θυμίσω ότι το καλλιτεχνικό κομμάτι έχει αναλάβει ο Κωνσταντίνος Ρήγος ενώ στο Φεστιβάλ θα τραγουδήσει η Τάμτα και σε έκτακτη εμφάνιση η Έλενα Παπαρίζου που έχει ήδη τη σχετική εμπειρία από τα Pride της Σουηδίας. Σίγουρα ένας λόγος να τις αγαπάμε και τις δύο ακόμα περισσότερο :-)

5 Ιουνίου Ίσως η χειρότερη περίπτωση κακού συγχρονισμού την εβδομάδα που έρχεται. Το ίδιο βράδυ που η Έλενα θα τραγουδάει για το κοινό του Pride, το Φεστιβάλ Αθηνών αποφάσισε να κλείσει το θέατρο Λυκαβηττού για το Rufus Wainwright. Πέρα από το γεγονός ότι ο 36χρονος είναι ένας από τους ελάχιστους ανοιχτά γκέι καλλιτέχνες στην αμερικάνικη μουσική βιομηχανία, οι μπαρόκ ενορχηστρώσεις του και οι πολυδαίδαλες συνθέσεις του Rufus εμπνέονται με μοναδικό τρόπο από ένα συνδυασμό ερεθισμάτων και εμμονών που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε “ομοερωτική ευαισθησία” – από τα μιούζικαλ και την όπερα μέχρι τους Pet Shop Boys, την Τζούντι Γκάρλαντ και την Εντίθ Πιάφ. Πάρτε ένα μικρό δείγμα από το μαγικό κόσμο του Rufus με το υπέροχο “Going to a Town”.

O ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΝΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Η παραπάνω αφίσα είναι έργο των φοιτητικών ΛΟΑΔ οργανώσεων της γαλλικής πρωτεύουσας σε συνεργασία με το δήμο του Παρισιού. Έγινε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας (17 Μαϊου) προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τη νεολαία σχετικά με τη βία της γελοιοποίησης που υφίστανται καθημερινά οι ομοφυλόφιλοι. Μια μορφή τραμπουκισμού που πολύ συχνά περνάει “υπόγεια” με τη χρήση των κατάλληλων εκφράσεων σε άσχετες στιγμές. Εκφράσεις  που καθόλου “ξεκάρφωτες” δεν είναι αλλά αντίθετα στέλνουν ξεκάθαρα το μήνυμα σε όλους τους ενδιαφερόμενους ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεκτό να εκδηλώσουν τη διαφορετικότητά τους.

Θα καταντήσω κλισέ αν γράψω για ακόμα μια φορά ότι στην Ελλάδα κάτι τέτοιες ευαισθησίες τις γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια. Πολλοί θα σπεύσουν να υπερασπιστούν την “ελευθερία της έκφρασης” των τραμπούκων που δήθεν δεν αντέχουν να καταπιέζονται από την “πολιτική ορθότητα”. Αναφέρονται βέβαια μονόπλευρα στην “ελευθερία” των ισχυρών καθώς η πλειοψηφία έχει όλη τη δύναμη με το μέρος της, ενώ η μειοψηφία δεν έχει καν το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της (γιατί αν το κάνει ουσιαστικά παραδέχεται αυτό για το οποίο την “κατηγορούν”).

Κάποιοι άλλοι -ακτιβιστές αυτή τη φορά- μας παροτρύνουν να χρησιμοποιούμε κι εμείς αυτές τις λέξεις για να περιγράφουμε τον εαυτό μας ώστε με αυτό τον τρόπο να “εξουδετερώσουμε” την αρνητική σημασία τους. Ουσιαστικά αυτό που μας λένε είναι να δώσουμε κι εμείς το πράσινο φως στους τραμπούκους να χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις σαν όπλα εναντίον μας. Ακόμα και οι λίγοι ετεροφυλόφιλοι (και τα ΜΜΕ) που μέχρι τώρα “τηρούν τα προσχήματα” θα αισθανθούν ελεύθεροι να ξεσαλώσουν σε βάρος των ομοφυλόφιλων. “Αφού λέτε μόνοι σας ότι είστε π%&στηδες γιατί διαμαρτύρεστε αν σας αποκαλούμε κι εμείς έτσι;”

Και πάμε τώρα σε μια ακόμα πονεμένη ιστορία – τους λεγόμενους “προοδευτικούς” “καλλιτέχνες”. Αν και δεν συνηθίζω να ασχολούμαι με τηλεοπτικά και διαδικτυακά υπο-προϊόντα,  δεν μπορώ να παραβλέψω την τεράστια δύναμη που έχουν και τον τρόπο που τη χρησιμοποιούν προκειμένου να απενοχοποιήσουν τον εκφοβισμό και την εχθρότητα σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Σήμερα θα ασχοληθώ με τη συνέντευξη που έδωσε ο Αντώνης Κανάκης του “Ράδιο-Αρβύλα” στους Schooligans,  το μαθητικό περιοδικό της Ελευθεροτυπίας.

Όλα ξεκινάνε όμορφα και “προοδευτικά”. Ο κ. Κανάκης μας διαβεβαιώνει για το πόσο  ανοιχτόμυαλος είναι με το γνωστό και δοκιμασμένο τρόπο: δηλώνει τη συμπάθεια που τρέφει για τους μετανάστες και την αντιπάθειά του προς την Εκκλησία και τους παπάδες:

“Στην Ελλάδα είμαστε όλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι με το ζόρι. Δεν μας δόθηκε ποτέ η επιλογή. Με το που γεννηθήκαμε, μας βαφτίσανε και μας μάθανε ότι αυτή είναι η θρησκεία σου, πάει και τελείωσε. Για μένα αυτό δεν έχει αξία….Είμαι κατά της επιβολής της θρησκείας και κατά όλων αυτών που χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να χειραγωγούν τον κόσμο.”

“Έχει δίκιο ο Καρατζαφέρης όταν λέει «όχι άλλοι λαθρομετανάστες». Θα έπρεπε η υπόθεση της μετανάστευσης να έχει οργανωθεί σωστά….Αλλά αυτό το μήνυμα θα έπρεπε να το στέλνεις με αγάπη για τους μετανάστες. Τότε θα το σεβόμουνα.”

Όλα καλά μέχρι εδώ. Κι ακόμα καλύτερα όταν ξεσπαθώνει εναντίον της συναδέλφου του στην απογευματινή ζώνη του Antenna Τατιάνας Στεφανίδου!

"Θεωρώ πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνει…Με ενοχλεί όταν πάει να ασχοληθεί και με πραγματικά σοβαρά θέματα όπως η θρησκεία, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία και τα προσεγγίζει πάλι με βάση την ίντριγκα, την κόντρα, το κουτσομπολιό. Πιστεύω πως η τηλεόραση θά πρεπε να βοηθάει την κοινωνία να πάει ένα βήμα μπροστά και όχι να την καθηλώνει σε αντιλήψεις όπως η ομοφοβία, οι σεξιστικές συμπεριφορές, η θρησκοληψία, η κατινιά.”

Βέβαια για να μην μας μπαίνουνε ιδέες δεν παραλείπει να μας ενημερώσει για τις δικές του σεξουαλικές προτιμήσεις:

“Α, καλά, στην αρχή κάναμε ραδιόφωνο για να βρούμε γκόμενες. Αυτό εννοείται!”

Παρακάτω όμως τα πράγματα παίρνουν μια τελείως διαφορετική τροπή:
“Μπορεί αύριο μεθαύριο να βγω κι εγώ εκδικητικός. Και να πω «Ρε π%&στη, τόλμησες να πεις για μένα αυτό; Θα σε γ%&ήσω με την εξουσία που έχω» και ν’ αρχίσω να λέω πράγματα που δεν τα πιστεύω.”

Τα πιστεύει ή δεν τα πιστεύει τελικά; Ιδού η απορία. Θα μπορούσε να μας λυθεί ενδεχομένως αν αναζητούσαμε πώς ακριβώς η δική του εκπομπή βοηθάει την κοινωνία “να πάει ένα βήμα μπροστά” και “να μην καθηλώνεται σε αντιλήψεις όπως η ομοφοβία”. Γιατί καλά τα λόγια αλλά ακόμα καλύτερα και τα έργα. Εδώ όμως μάλλον θα απογοητευτούμε. Στις εκπομπές του κ. Κανάκη η εικαζόμενη ομοφυλοφιλία κάποιου μπορεί να γίνει αφορμή για χυδαιότατες επιθέσεις (με τη δικαιολογία βέβαια ότι πρόκειται για “τηλεοπτικό σούργελο” – δηλαδή κάνει την ίδια δουλειά με τους συντελεστές της εκπομπής!),  να αποτελέσει  υλικό για “ξεκαρδιστικά” ανέκδοτα ή  για σκετσάκια  με  “κουνιστούς” σε στυλ Παραβά τη δεκαετία του ‘60  οι οποίοι  επιπλέον ορέγονται ανήλικα αγόρια…

“Μένιο αλήθεια για πες μας, εσύ τι είσαι; Παπούστης;”

Δείτε εδώ με πόσο “ανοιχτόμυαλο” τρόπο το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ταυτίζεται με τη σεξουαλική κακοποίηση των μαθητών…

Εδώ βέβαια  δεν αφήνουμε καμία αμφιβολία στους  ανήλικους που παρακολουθούν την εκπομπή σχετικά με το ποιοι έρωτες (ή ποιες ταινίες) μπορούν να γελοιοποιηθούν χωρίς πρόβλημα. Γιατί “γεννήθηκαν άντρες αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια”…

Συμπέρασμα: Ίσως τελικά εκείνο το “ρε π%&στη” να μην ήταν και τόσο “αθώο” ξέσπασμα. Ίσως  με αυτό τον τρόπο -χωρίς να δηλώνουμε ανοιχτά  τι πιστεύουμε- να “κλείνουμε το μάτι” στους ανήλικους μαθητές που θα διαβάσουν τους Schooligans (γιατί ξέρει πολύ καλά σε ποιο έντυπο δίνει συνέντευξη χρησιμοποιώντας αυτό το λεξιλόγιο) σχετικά με το ποιες συμπεριφορές  κατά βάθος δεν θεωρούμε και τόσο “κατακριτέες”. Απενοχοποίηση δια της πλαγίας οδού – και όποιος αντιδράσει τον κατηγορούμε κι από πάνω για έλλειψη χιούμορ και πολιτική ορθότητα…

Το έχουμε ξανακάνει άλλωστε τόσες φορές στις εκπομπές μας…

ΕΙΝΑΙ ΤΟ “ΩΠΑ” ΤΟΥ ΑΛΚΑΙΟΥ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΓΚΕΪ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ;

Έχει γίνει παράδοση πια κάθε φορά που η Ελλάδα στέλνει άντρα τραγουδιστή στη Eurovision οι ξένοι να σχολιάζουν το “γκέι στήσιμο” της συμμετοχής με τις απαραίτητες αναφορές στην ομοφυλοφιλία των αρχαίων και όλα τα συναφή. Αφορμή έδωσαν στο παρελθόν οι ράμπο του Ρακιντζή, τα λικνίσματα του Σαρμπέλ και βέβαια οι κοιλιακοί του Σάκη. Είναι τελικά ένα τεράστιο κλισέ όλα αυτά ή μήπως είναι αλήθεια ότι οι ελληνικές συμμετοχές φλερτάρουν συστηματικά με την gay ψήφο – αλλά πάντα σιωπηλά και χωρίς να το παραδέχονται;

Από την παράδοση δεν ξεφεύγει ούτε η φετινή συμμετοχή του Γιώργου Αλκαίου που -σύμφωνα με ένα ιδιαίτερα δημοφιλές site γιουροβιζιονικού σχολιασμού- “παίζει το χαρτί του ομοερωτισμού”. Διαβάστε τι γράφουν:

“Είναι γνωστό ότι στη Eurovision το σεξ-απίλ μετράει όσο και το μουσικό ταλέντο. ...Ο ερωτισμός έχει και φέτος την τιμητική του – αλλά η πιο σεξουαλικά φορτισμένη συμμετοχή δεν περιλαμβάνει καυτές χορεύτριες με μεγάλα στήθη και σημάδια από το μπικίνι. Κι αυτό γιατί στη συγκεκριμένη συμμετοχή ούτε μια γυναίκα δεν εμφανίζεται επί σκηνής.

Στο επίσημο βίντεο-κλιπ του “ΩΠΑ” ο Γιώργος Αλκαίος παίζει το χαρτί του ομοερωτισμού. Υποδύεται το κυρίαρχο αρσενικό σε μια αγέλη που αποτελείται από τέσσερις νεότερους άντρες γραμμωμένους, μαυρισμένους και φουλ στην τεστοστερόνη. Το τραγούδι ξεκινάει με ένα καρδιοχτύπι που φέρνει στο νου ερωτική συνεύρεση. Τα αγκομαχητά των χορευτών στη συνέχεια δείχνουν να επιβεβαιώνουν την πρώτη εντύπωση. Στην αρχαιότητα η σύναψη δεσμού με ένα μεγαλύτερο, “φτασμένο” άντρα ήταν απαραίτητο στάδιο στην ανατροφή κάθε εφήβου. Εδώ οι νεαροί που πλαισιώνουν τον Αλκαίο τινάζονται και δαγκώνουν τα χείλη τους κάθε φορά που ο τραγουδιστής ανοίγει το στόμα του. Ύμνος στην αντρική φιλία – ή κάτι παραπάνω;

Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να μπερδεύουμε την ευρωπαϊκή “μόδα” των μετροσέξουαλ με την ομοερωτική έκφραση. Τα μαύρα δερμάτινα γιλέκα των χορευτών με τα καρφιά και τις αλυσίδες που αφήνουν έκθετους τους γυμνασμένους κοιλιακούς και το ιδρωμένο στέρνο θυμίζουν πάρτι φετιχιστών – ή την τελευταία μόδα στις πασαρέλες του Μιλάνου. Η τύπου Vogue χορογραφία φέρνει στο νου go-go boys που χορεύουν σε νυχτερινό μαγαζί – αλλά ταυτόχρονα δίνει στους χορευτές την ευκαιρία να συγκρίνουν τα ποντίκια τους κάνοντας επίδειξη του ανδρισμού τους σαν macho αρσενικά κοκόρια.

Σίγουρα η πιο αμφιλεγόμενη σκηνή είναι αυτή στην παραλία. Με μια πρώτη ματιά ο Αλκαίος θυμίζει ώριμο κύριο που έκανε καινούριους φίλους στο Μαϊάμι. Ή ίσως τους πήρε μαζί του για ένα σαββατοκύριακο με όλα τα έξοδα πληρωμένα στη Μύκονο. Η eurotrash ατμόσφαιρα συμπληρώνεται από τις ξυρισμένες μασχάλες και τα λευκά εφαρμοστά τζιν (Προσοχή: αναφερόμαστε στο χαρακτήρα που υποδύεται ο Αλκαίος στο βίντεο, όχι στον ίδιο. Για τη σεξουαλικότητα του τραγουδιστή δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα και δεν πρόκειται να κάνουμε εικασίες).

Ούτε οι στίχοι όμως φαίνεται να ξεκαθαρίζουν την κατάσταση. Σύμφωνα με μία ερμηνεία μιλάνε για έναν άντρα που “βγαίνει απ’ την ντουλάπα” και αγκαλιάζει έναν καινούριο τρόπο ζωής. Σύμφωνα με μια άλλη αναφέρεται στις αλλαγές που πρέπει να κάνουν όλοι οι έλληνες για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση.

Βάζω μια φωτιά
σ’ όλα τα παλιά
όλα θα τ’ αλλάξω
και θα το φωνάξω
περασμένα ξεχασμένα κι όλα απ’ την αρχή ξανά


Πρόβλεψη

Η Ελλάδα παραμένει ένας ισχυρός ανταγωνιστής καθώς τα προηγούμενα πέντε χρόνια δεν τερμάτισε ποτέ έξω από την πρώτη δεκάδα και δεν έχει κοπεί ποτέ στους ημιτελικούς. Τα γραφεία στοιχημάτων φέρνουν τον Αλκαίο να διεκδικεί την πρώτη θέση στον πρώτο ημιτελικό με μοναδική ανταγωνίστρια την τραγουδίστρια της Σλοβακίας που τραγουδάει επίσης στη γλώσσα της περιστοιχισμένη από τέσσερις “φουσκωτούς” χορευτές.

Δυσκολότερο είναι να προβλέψει κανείς τις επιδόσεις του “Ώπα” στον τελικό. Το τραγούδι συνδυάζει τη δυτική ποπ με ανατολίτικους ρυθμούς – συνδυασμός που παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλής στο τηλεοπτικό κοινό που ψηφίζει από το σπίτι. Μεγαλύτερο αίνιγμα παραμένει η στάση των κριτικών επιτροπών. Παρόλα αυτά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει με σχετική ασφάλεια ότι το τραγούδι θα τερματίσει στην πρώτη δεκάδα. Από το live στήσιμο θα εξαρτηθεί πόσο ψηλότερα μπορεί να φτάσει.”

Το “Ώπα” στην πρώτη δεκάδα; Για να δούμε….

Η “ΜΗΔΕΙΑ” ΤΟΥ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΟΥ ΡΕΝΕ ΧΑΜΠΕΡΜΑΧΕΡ

O René Ηabermacher γεννήθηκε στην Ελβετία και ζει στο Παρίσι. Για ένα διάστημα έμενε στην Αθήνα και συνεργαζόταν με τον επίσης φωτογράφο Γιάννη Τσιπουλάνη. Το υπουργείο Πολιτισμού του ανέθεσε τη φωτογράφιση της παράστασης “Μήδεια 2” του Δημήτρη Παπαϊωάννου.

“Πάντα αγαπούσα την Ελλάδα κι έχω περάσει καταπληκτικά εκεί. Συχνά επιστρέφω, βρίσκω τους φίλους μου, βγαίνω και κάποιες φορές δουλεύω εκεί. Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο που δύσκολα το βρίσκεις αλλού – την αίσθηση του αρχαϊκού, των θεμελιακών ανθρώπινων αξιών που θεωρώ οικουμενικές. Φυσικά όλο αυτό έχει τις ρίζες του στον αρχαίο πολιτισμό που εκφράστηκε στην πιο αγνή μορφή που έχει γνωρίζει η ανθρωπότητα.

Πέρα από αυτό, η κατάσταση στη σύγχρονη Ελλάδα λειτουργεί περιοριστικά προς τη δημιουργία. Αν και η Ελλάδα με εμπνέει, άρχισα να αισθάνομαι ασφυξία και το 2008 αποφάσισα να αφήσω το διαμέρισμά μου στου Ψυρρή και να προχωρήσω. Κοιτώντας πίσω, συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικό είναι το κλίμα σήμερα. Η ελληνική “Αναγέννηση” που ξεκίνησε με τέτοια δυναμική φαίνεται να έχει χάσει το δρόμο της. Μόνο στη σύγχρονη τέχνη κάποια πράγματα κατάφεραν να ξεπεράσουν τα σύνορα. Και ορισμένα φαινόμενα όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Λατρεύω τη δουλειά του και ήμουν πολύ τυχερός που συνεργάστηκα μαζί του για τη “Μήδεια”

Ακόμα μερικά δείγματα δουλειάς του ίδιου καλλιτέχνη:

(κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγαλύτερο μέγεθος)

“ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ” ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ….

“Την ανέγερση τζαμιού στο Βοτανικό αποφάσισε χθες η κυβέρνηση, ανακοινώνοντας την άμεση έναρξη των οικοδομικών εργασιών. Το τζαμί θα κατασκευαστεί σε έκταση που είχε παραχωρήσει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.”

“Υπερψηφίστηκε επί της αρχής του το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών που αφορά την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας από μετανάστες που ζουν νόμιμα στην Ελλάδα.”

“Άνοιξε ο δρόμος για την καύση των νεκρών στην Ελλάδα. Υπεγράφη η υπουργική απόφαση για τη λειτουργία κέντρων αποτέφρωσης.”

“Εγκαινιάστηκε στην Αθήνα το μνημείο για το εβραϊκό Ολοκαύτωμα.”

“Δυσάρεστη έκπληξη στα στελέχη της Εκκλησίας προκάλεσαν τα σχέδια της κυβέρνησης για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.”

“Kατά την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού θα εξεταστεί η ύλη των σχολικών βιβλίων υπό την οπτική του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εξάλειψης εχθρικών αναφορών.”

Όλα όσα διαβάσατε παραπάνω ανακοινώθηκαν, ψηφίστηκαν ή πραγματοποιήθηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες.

Σωστά το μαντέψατε. Το μοναδικό “τολμηρό” και “προχωρημένο” μέτρο σχετικά με την ανεκτικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα που ΔΕΝ έχει καν συζητηθεί από την κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες είναι οτιδήποτε έχει να κάνει με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Τσιμουδιά για το γάμο. Ούτε μισή κουβέντα ακόμα και για την κοροϊδία του “συμφώνου συμβίωσης”. Την ίδια στιγμή, το Ε.Σ.Ρ. αλλά και βουλευτές του ΠαΣοΚ έχουν μετατρέψει τα ΛΟΑΔ άτομα σε σάκο του μποξ - χωρίς κανείς στην κυβέρνηση να αντιδρά.

Και μη μου πείτε ότι δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν λόγω της οικονομικής κρίσης. Για όλα τα παραπάνω που διαβάσατε, βρήκαν το χρόνο…

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: ΛΑ ΤΣΟΥΝΓΚΑ / ΤΡΑΒΙΑΤΑ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ / ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

LA CHUNGA του Μάριο Βάργκας-Γιόσα, σκηνοθεσία Ελένης Σκότη
Θέατρο Επί Κολωνώ από Τετάρτη ως Κυριακή

Στην επαρχία του Περού μια γυναίκα έχει μόνο δύο επιλογές: να υποταχτεί ολοκληρωτικά στο θέλημα του άντρα-αφέντη ή να γίνει η ίδια ο άντρας της ζωής της καταβάλλοντας ως τίμημα της ανεξαρτησίας μια ζωή χωρίς έρωτα. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη υποδύεται τη Τσούνγκα, μια γυναίκα που είναι αφεντικό του εαυτού της και καταφέρνει κάθε βράδυ να επιβάλλεται σαν ίσος προς ίσο στα αποβράσματα που συχνάζουν στο κακόφημο καπηλειό της. Η πανοπλία της θα ραγίσει τη στιγμή που θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στο μαγαζί της η Μέτσε – η θηλυκή δροσιά και φρεσκάδα της Ηλιάννας Μαυρομάτη φωτίζει ακόμα περισσότερο την αυστηρή, γεροντοκορίστικη δωρικότητα του χαρακτήρα που υποδύεται η Καραμπέτη.

Δανείζοντας λεφτά στον εραστή-παύλα-προαγωγό της, η Τσούνγκα εξαγοράζει μια νύχτα με τη Μέτσε και αναλαμβάνει να τη σώσει από τον “προστάτη” της βοηθώντας τη να δραπετεύσει και απαρνούμενη για ακόμα μια φορά στη ζωή της τον έρωτα. Ο θεατής θα παρακολουθήσει τα τέσσερα ρεμάλια που συχνάζουν στο καπηλειό να φαντασιώνουν σχετικά με τις λεπτομέρειες της μοναδικής νύχτας που πέρασαν μαζί οι δύο γυναίκες. Αυτό όμως που θα πάρει μαζί του από την παράσταση είναι ο ερωτικός σπαραγμός που η πρωταγωνίστρια επιτρέπει στον εαυτό της μόνο όταν οι πόρτες έχουν κλείσει ερμητικά και η ίδια έχει απομείνει ολομόναχη στα σκοτάδια ανάμεσα στα άδεια μπουκάλια και τις αναποδογυρισμένες καρέκλες….

Η ΤΡΑΒΙΑΤΑ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ του Τέρενς ΜακΝάλι, σκηνοθεσία Λ. Γεωργακόπουλου
Θέατρο Αλκμήνη από Πέμπτη ως Κυριακή

Ο Τέρενς ΜακΝάλι έχει απασχολήσει το θεατρόφιλο κοινό με το “Corpus Christi” (ένα έργο όπου ο Ιησούς παρουσιάζεται ως γκέι άντρας στο σύγχρονο Τέξας) και το “Master Class” (με θέμα το λυκόφως της καριέρας της Μαρίας Κάλλας). Η “Τραβιάτα της Λισαβόνας” παντρεύει τα δύο αγαπημένα του θέματα καθώς στην πρώτη πράξη δυο γκέι νεοϋορκέζοι που η φιλία τους στηρίζεται στην αγάπη τους για την όπερα παθιάζονται για μια πειρατική ηχογράφηση της “Τραβιάτα” από τη Μαρία Κάλλας. Το camp χιούμορ είναι ξεκαρδιστικό – αν και αποδίδεται με αρκετές δόσεις νευρωτικής υπερβολής από το Φαίδωνα Καστρή στο ρόλο του Μάντι, ενός ηλικιωμένου ομοφυλόφιλου που μοναδική του παρηγοριά είναι οι δίσκοι της Μαρίας. Σκιάζεται όμως από την κρίση στην ερωτική ζωή του Στίβεν που περνάει την ώρα του στου Μάντι καθώς συμφώνησε να παραχωρήσει στον αγαπημένο του Μάικ το σπίτι που μοιράζονται για μια εκτόνωση “της μιας βραδιάς”.

Το γκέι θερμόμετρο της παράστασης ανεβαίνει ακόμα περισσότερο στη δεύτερη πράξη όταν ο Στίβεν γυρνάει σπίτι νωρίτερα για να πιάσει στα “πράσσα” το Μάικ με το νεαρό σερβιτόρο Πολ. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο εκλεκτό οφθαλμόλουτρο που προσφέρουν οι Βασίλης Μπισμπίκης και Λευτέρης Βασιλάκης (η γυμνή σκηνή είναι αναμφίβολα το “καυτό” μυστικό της παράστασης). Ο Στίβεν επιβεβαιώνει αυτό που φοβόταν: δεν πρόκειται για υπόθεση “της μιας βραδιάς” - ο Μάικ είναι ερωτευμένος με τον Πολ και σκοπεύει να τον παρατήσει. Σαν αυθεντική ηρωίδα της όπερας θα κάνει τα πάντα για να ξορκίσει το φάντασμα της μοναξιάς: τη μία σπαρακτικός και την άλλη στυγνός δολοπλόκος, ένα εκκρεμές που ταλαντεύεται ασταμάτητα ανάμεσα σε δάκρυα, παρακάλια, εκβιασμούς και απειλές θα καταλήξει να ξεσκίσει τις σάρκες του μαζί με τις σάρκες των άλλων δύο. Ειδικά η σκηνή που προσπαθεί να “μειώσει” κοινωνικά τον αντίζηλό του μιλώντας του για σκι και ιστιοπλοϊα είναι απλά ανεκτίμητη.

Κατανοητό το άγχος των συντελεστών που σε κάθε ευκαιρία τονίζουν ότι το έργο δεν απευθύνεται σε ένα “ειδικό” κοινό αλλά “αφορά τους πάντες” – και βέβαια έχουν δίκιο. Όμως ειδικά οι γκέι θεατές θα αναγνωρίσουν αλήθειες για τη ζωή τους και τις σχέσεις τους τόσο αιχμηρές όσο σε καμία άλλη θεατρική παράσταση.

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, σκηνοθεσία Δ. Φοινίτση
Θέατρο Συνεργείο από Παρασκευή ως Κυριακή

Τακτοποιώντας την αλληλογραφία του νεκρού πατέρα του (ενός εξαιρετικά αυστηρού και συντηρητικού δικηγόρου που έζησε στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο) ο Δαβίδ θα ανακαλύψει ότι ο μακαρίτης έχει φυλάξει με όλη την επιμέλεια που τον χαρακτήριζε ένα πακέτο παθιασμένα ερωτικά γράμματα με αποστολέα έναν άντρα ονόματι Χουάν. Προσπαθώντας να μάθει επιτέλους την αλήθεια για τον άνθρωπο που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει όσο ζούσε, ο Δαβίδ επισκέπτεται τον μεσήλικo πια Χουάν και συνειδητοποιεί ότι έχει μαζί του πολύ περισσότερα κοινά από ό,τι φανταζόταν: οι ζωές και των δύο έχουν σημαδευτεί για πάντα από τη συναισθηματική ανικανότητα ενός άντρα να τους δείξει αγάπη και στοργή.

Ο Θοδωρής Ανθόπουλος υποδύεται με μεταδοτική ευεξία το ρόλο του Χουάν που αναγκάζεται θέλοντας και μη να ξαναζήσει την ερωτική ιστορία που σημάδεψε τη ζωή του, αντιμέτωπος με το γιο του ανθρώπου που αγάπησε. Από την πλευρά του ο σκηνοθέτης της παράστασης προσπαθεί με διάφορα σκηνικά τεχνάσματα να “ζωντανέψει” και να αξιοποιήσει τον εξαιρετικά “εναλλακτικό” χώρο μιας υποβαθμισμένης πολυκατοικίας στο Μεταξουργείο η οποία για κάποιο λόγο κρίθηκε κατάλληλη για το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων.

Το καλοκαίρι πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς, προλαβαίνετε όμως να παρακολουθήσετε κάποιες από τις παραπάνω παραστάσεις. Υπάρχει βέβαια και το Rent (σε μετάφραση του Γιώργου Καπουτζίδη!) – δυστυχώς όμως δεν έχω καταφέρει να το παρακολουθήσω για να σας πω τις εντυπώσεις μου…

Και κάτι τελευταίο: είναι βέβαια πολύ θετικό που έχουμε φέτος την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο θέατρο τόσες διαφορετικές ιστορίες ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών. Ελπίζω όμως σύντομα να αρχίσουμε να βλέπουμε και έργα ελλήνων συγγραφέων με το ίδιο θέμα…

ΒΙΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΕΛΠΙΔΑ Ή ΚΑΤΑΡΑ;

“Ο Έσεξ θυμάται ένα μάθημα ανθρωπολογίας στο κολέγιο όπου διάβασε για πρώτη φορά μια σύντομη αναφορά στην ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ειδών του ζωικού βασιλείου. “Τότε ήμουν ακόμα στην ντουλάπα και μου έκανε φοβερή εντύπωση. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται: πρόκειται για κάτι το φυσιολογικό. Είναι νορμάλ. Είναι κι αυτό κομμάτι της ανθρωπότητας – μέρος της φύσης.”

“Ανάμεσά σε άλλους, η πρώην αθλήτρια του τένις Μαρτίνα Ναβρατίλοβα κατήγγειλε ότι μια έρευνα για την ομοφυλοφιλία στα πρόβατα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προπομπός για την ανάπτυξη μεθόδων εντοπισμού και “θεραπείας” της ομοφυλοφιλίας στα ανθρώπινα έμβρυα.” (via)

Σχεδόν ούτε μέρα δεν περνάει πλέον που να μην έρχεται στο φως της δημοσιότητας μια καινούρια επιστημονική έρευνα σχετικά με τις βιολογικές διαστάσεις και παραμέτρους της ομοφυλοφιλίας. Ομοφυλοφιλική συμπεριφορά έχει καταγραφεί σε 400 είδη του ζωϊκού βασιλείου και οι βιολόγοι προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο από τη σκοπιά της διαιώνισης και της εξέλιξης των ειδών. Άλλες έρευνες αποκαλύπτουν ότι παρατηρούνται διαφορές στη δομή του εγκεφάλου ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων ατόμων του ίδιου φύλου – χωρίς όμως να εξηγούν αν αυτές προκαλούν το διαφορετικό προσανατολισμό ή προκαλούνται από αυτόν.

Οι περισσότεροι βιολόγοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η σεξουαλικότητα του ανθρώπου καθορίζεται πριν τη γέννησή του και επηρεάζεται από γενετικούς παράγοντες ή την έκκριση ορμονών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ανθρωπολογικές έρευνες δείχνουν ότι η παρουσία των ομοφυλόφιλων ίσως να ενισχύει τη συνοχή κοινωνικών ομάδων: Καθώς οι ίδιοι δεν τεκνοποιούν, μπορούν να προσφέρουν συντροφικότητα απαλλαγμένη από τα οικογενειακά βάρη και να βοηθήσουν στην φροντίδα των υπόλοιπων παιδιών και των πιο ηλικιωμένων μελών της ομάδας. Στις πρωτόγονες κοινωνίες ίσως είχαν το ρόλο των θεραπευτών, των διασκεδαστών, των διπλωματών και των δασκάλων – ρόλους που διατηρούν σε μεγάλο βαθμό και στις σύγχρονες κοινωνίες.

Πολλοί ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών σαν σημαντικό επιχείρημα έναντι όλων εκείνων που ισχυρίζονται ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί μια “διαστροφή” που πηγαίνει ενάντια στη φύση. Εφόσον πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό έμφυτο όπως το σχήμα της μύτης ή το χρώμα των ματιών, κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί “υπεύθυνος” και να διώκεται για αυτό. Η ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να πηγαίνει “ενάντια” στη φύση γιατί τότε θα είχε εξαφανιστεί από την εξελικτική διαδικασία. Εφόσον δεν αποτελεί επιλογή του ανθρώπου δεν μπορεί και να θεωρείται κατακριτέα - κάτι που τη βγάζει αυτόματα έξω από το πεδίο της ηθικής και της θρησκείας. Και αφού πρόκειται για εκ γενετής χαρακτηριστικό, οι διακρίσεις εναντίον των ομοφυλόφιλων είναι τόσο απαράδεκτες όσο αυτές που σχετίζονται με το φύλο ή το χρώμα του δέρματος. “Είναι στη φύση μας” ήταν το σύνθημα του φετινού γκέι και λεσβιακού κινηματογραφικού φεστιβάλ της Αθήνας – η αφίσα παρουσίαζε μια αγελάδα βαμμένη ροζ.

Είναι όμως όντως όλα τόσο ρόδινα; Αρκετοί ομοφυλόφιλοι διατηρούν πολύ σημαντικές αμφιβολίες για το πόσο χρήσιμες είναι πραγματικά όλες αυτές οι έρευνες αλλά και το που μπορούν να οδηγήσουν. Υπενθυμίζουν το παράδειγμα των πυρηνικών φυσικών που έβγαλαν από το τζίνι ένα όπλο που δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Ή τα πειράματα ευγονικής των ναζιστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν κάποια γενετικά ή ορμονικά σημάδια μπορούν να συνδεθούν επιστημονικά με την ομοφυλοφιλία, πόσο σίγουροι είμαστε ότι οι γονείς δεν θα απαλλάσσονται από τα ομοφυλόφιλα έμβρυα με την ίδια ευκολία που οι γυναίκες στην Ινδία αποβάλλουν τα κορίτσια προτιμώντας να κάνουν γιους;

Πολλές καταστάσεις είναι κληρονομικές (πχ. διάφορες παθήσεις) - αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ αυτές ή ότι αυτό τους κάνει να αισθάνονται λιγότερο “ένοχοι” (και οι μητέρες στην Ινδία αισθάνονται “ένοχες” αν κάνουν κορίτσι). Πόσοι ερευνητές ρώτησαν τους ομοφυλόφιλους για το κατά πόσο έχουν δικαίωμα να μελετούν τον εγκέφαλό τους και τελικά ποιος επιστήμονας μπορεί να εγγυηθεί ότι όλες αυτές οι έρευνες γίνονται προς το συμφέρον των αντικειμένων τους;

Για ποιο λόγο γίνεται προσπάθεια να “εξηγηθεί” βιολογικά και εξελικτικά η ομοφυλοφιλία (όπου “εξηγώ” μπορεί να σημαίνει “ψάχνω να βρω τι φταίει”) και όχι γενικότερα η διαμόρφωση της σεξουαλικότητας και του φύλου στο κάθε άτομο; Ακόμα κι αν οι άνθρωποι γίνονταν ομοφυλόφιλοι από “επιλογή”, αυτό θα δικαιολογούσε τις διακρίσεις εναντίον τους; Και τελικά μήπως βλέποντας τα πράγματα μέσα από μια αποκλειστικά βιολογική σκοπιά βάζουμε στο περιθώριο τις κοινωνικές επιστήμες που μπορούν να εξηγήσουν πολύ καλύτερα φαινόμενα όπως η εχθρότητα απέναντι στους ομοφυλόφιλους; Μήπως είναι καλύτερο να ψάξουμε πού οφείλεται η ομοφοβία και όχι η ομοφυλοφιλία;

Τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά και φοβάμαι ότι οι απαντήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες και περίπλοκες. Όποια ή όποιος θέλει να συμμετέχει μπορεί να απαντήσει στο κουτάκι της ηλεκτρονικής δημοσκόπησης πάνω δεξιά.

UPDATE Τα τελικά αποτελέσματα: 16 άτομα ψήφισαν ότι οι έρευνες των βιολόγων για την ομοφυλοφυλία είναι “θετικές γιατί δείχνουν πως είναι κάτι φυσιολογικό” (ποσοστό 55%) ενώ 13 άτομα πιστεύουν ότι είναι “αρνητικές γιατί μπορεί να οδηγήσουν σε γενετικές παρεμβάσεις” (ποσοστό 45%). Ευχαριστώ για την ψήφο σας!