Με ένα εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα αποφασίζει να ασχοληθεί στο τελευταίο του τεύχος το βρετανικό γκέι περιοδικό Attitude. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας της Αγγλίας (μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ και εδώ) οι γκέι άντρες στη Βρετανία αντιμετωπίζουν μια σιωπηλή κρίση σε θέματα ψυχικής υγείας η οποία σε μεγάλο βαθμό παραμένει ακόμα ταμπού – τόσο για τους ίδιους όσο και για το δημόσιο σύστημα υγείας. Σύμφωνα με τις μελέτες οι γκέι άντρες έχουν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να βιώνουν αισθήματα απομόνωσης, άγχους ή κατάθλιψης και να επιδεικνύουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά (απόπειρες αυτοκτονίας και καταχρήσεις) σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους. Τα προβλήματά αυτά επηρεάζουν τη στάση τους απέναντι στους υπόλοιπους γκέι, τη διάρκεια των σχέσεών τους αλλά και τα ρίσκα που παίρνουν στη σεξουαλική τους ζωή.
“Υπάρχει αυτό το κλισέ ότι το μόνο που κάνουμε είναι να διασκεδάζουμε” δηλώνει ο αρχισυντάκτης του περιοδικού. “Εδώ και δεκαετίες φωνάζουμε ότι δεν ντρεπόμαστε γι αυτό που είμαστε. Αν και είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγούμε από τις τραυματικές εμπειρίες που βιώσαμε σε πιο τρυφερές ηλικίες: φόβος, ταπεινώσεις, απομόνωση, μυστικοπάθεια, ντροπή.”
Οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας ξεκαθαρίζουν ότι το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος από μόνο του δεν αποτελεί εμπόδιο στο να ζήσει μια πλήρη, ευτυχισμένη και συναισθηματικά γεμάτη ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι οι γκέι ως μειονότητα μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που δεν μπορεί και δεν θέλει να τους αποδεχτεί και να καλύψει τις ανάγκες τους. Για να αντεπεξέλθουν υιοθετούν στρατηγικές που τους βοηθούν να επιβιώσουν, αλλά μακροπρόθεσμα μπορούν να επιβαρύνουν σημαντικά την ψυχολογική τους κατάσταση. Δύο είναι τα σημεία που θεωρούνται “κλειδί” στα προβλήματα ψυχικής υγείας των γκέι αντρών:
Χαμηλή αυτοεκτίμηση Από πολύ μικρή ηλικία, ένα αγόρι λαμβάνει από το οικογενειακό και σχολικό του περιβάλλον το μήνυμα ότι το να είναι “διαφορετικός” είναι κάτι αρνητικό και πρέπει να κάνει το παν για να καλυφθεί και να το κρύψει από τους γύρω του. Τα παιδιά που συνειδητοποιούν ότι κάτι δυσαρεστεί τους “μεγάλους”, συνήθως στρέφουν τα αρνητικά συναισθήματα στον ίδιο τους τον εαυτό, θεωρώντας ότι σε κάτι “φταίνε”. Οι επαφές με άλλους συνομήλικους τους επιβεβαιώνουν ότι “υστερούν” σε σχέση με τα άλλα αγόρια ή ότι αυτό που αισθάνονται είναι άσχημο, γελοίο και απαγορευμένο. Το αποτέλεσμα είναι η εσωστρέφεια, η απομόνωση, αισθήματα ντροπής και ανασφάλειας. Πολλοί γκέι έφηβοι παθιάζονται με το θέαμα, τη μουσική, το χορό και την καλλιτεχνική δημιουργία. Με αυτό τον τρόπο χτίζουν ένα “ασφαλές καταφύγιο”, ένα “κουκούλι” μέσα στο οποίο αισθάνονται ότι δεν τους αγγίζει η απόρριψη που εισπράττουν από τους άλλους.
‘Όπως γράφει ένας μπλόγκερ “η γκέι κοινότητα περιλαμβάνει πολλούς πληγωμένους ανθρώπους. Σε νεαρή ηλικία οι γκέι δεν έχουν πρότυπα μέσα στο σπίτι τους, δεν έχουν κανέναν να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις ανασφάλειές τους. Βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι είναι “διαφορετικοί” αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με τους νέους ανθρώπους, δεν αντιμετωπίζουν τη “διαφορετικότητά” τους σαν κάτι θετικό και υγιές. Καταλήγουν να πιστεύουν ότι είναι υποδεέστεροι, ανάξιοι να αγαπηθούν, πολίτες βήτα κατηγορίας.”
Ένα περιβάλλον έντονης σεξουαλικότητας Όταν ενηλικιωθούν οι γκέι ανακαλύπτουν ότι ο μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουν και να συναναστραφούν με άλλους γκέι άντρες είναι μέσα από τις σεξουαλικές “πιάτσες”: ιστοσελίδες γνωριμιών, γκέι μπαρ, πάρκα, σάουνες κτλ. Ακριβώς στην ηλικία που για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους χρειάζονται συναισθηματική στήριξη από ανθρώπους που έχουν περάσει τα ίδια, ανακαλύπτουν ότι κρίνονται με μοναδικό κριτήριο το πόσο σεξουαλικά επιθυμητοί και διαθέσιμοι μπορούν να γίνουν. “Φανταστείτε να στέλναμε ένα κορίτσι να αποκτήσει τις πρώτες της ερωτικές εμπειρίες σε μπαρ για εργένηδες. Όλα αυτά είναι τραυματικά και επηρεάζουν την ψυχική υγεία. Η κοινωνική απόρριψη που έχουν βιώσει οι γκέι τους κάνει να παγιδεύονται στη σεξουαλική ελευθερία, που είναι και η μόνη που έχουν κατακτήσει” δηλώνει ένας γκέι ακτιβιστής από το Λονδίνο.
Οι συνέπειες όλων των παραπάνω είναι γνωστές: μην έχοντας που να στραφούν, πολλοί γκέι υιοθετούν τις καταχρήσεις (αλκοόλ, ναρκωτικά) σαν “φαρμακευτική αγωγή” για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους. Οι καταχρήσεις φέρνουν μαζί τους και επικίνδυνες σεξουαλικές συμπεριφορές – ένα ακόμα δείγμα αυτοκαταστροφικής διάθεσης. Η συχνή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων είναι ένας τρόπος να μην αφήνουν κανένα να τους πλησιάσει συναισθηματικά. Κι η επικριτική και αρνητική στάση τους απέναντι στους άλλους γκέι ένας τρόπος για να καλύψουν τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν για τον εαυτό τους.
Τίποτα από όλα τα παραπάνω όμως δεν είναι μοιραίο και αναπόφευκτο. Όλοι μπορούμε να βελτιώσουμε την ψυχολογική μας κατάσταση, φτάνει να εντοπίσουμε που βρίσκεται το πρόβλημα και να αναζητήσουμε τρόπους για να το ξεπεράσουμε. Οι ειδικοί δίνουν μερικές πολύ απλές συμβουλές:
- Αναλάβετε την ευθύνη των πράξεών σας – δεν είστε αιώνιοι έφηβοι
- Αποδεχτείτε το σώμα σας – δεν θα σας αγαπήσει κανείς μόνο γι’ αυτό
- Σταματήστε τα αρνητικά σχόλια σε βάρος των άλλων
- Αντιμετωπίστε την εξάρτηση από το σεξ και κάθε μορφής εθισμό
- Κάντε παρέα με γκέι άντρες που δεν σας ελκύουν ερωτικά
- Βρείτε ένα ”μέντορα” – κάποιον γκέι μεγαλύτερης ηλικίας που έχει περάσει τα ίδια και μπορεί να σας βοηθήσει
- Ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού αν χρειαστεί. Προσοχή! Ειδικά στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει καμία πιστοποίηση και ο καθένας μπορεί να δηλώνει “σύμβουλος ψυχικής υγείας” ή “θεραπευτής”, αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία. Πριν επιλέξετε έναν ειδικό θα πρέπει οι ίδιοι να κάνετε μια έρευνα σε βάθος σχετικά με τις σπουδές και την επιστημονική του επάρκεια – καθώς και την επαγγελματική εμπειρία που έχει σε θέματα ψυχικής υγείας των ομοφυλόφιλων αντρών.
18 σχόλια:
Ένα κείμενο που εστιάζει στις πραγματικές αιτίες πολλών πραγμάτων και συμπεριφορών. Πολύ καλό.
Πολύ καλό κείμενο!!!Μπράβο my hero!!!!:D:D:D
Υ.Γ. Η προτελευταία φώτο είναι απλά ΤΕΛΕΙΑΑΑΑ!!!!-ΆΣΧΕΤΟ-
Ένα μεγάλο μπράβο γι'αυτό το αρθρο.
Η έλλειψη συναισθηματικής κάλυψης
από κάποιον σύντροφο κυρίως στα πρώιμα στάδια της ηλικίας ενός ομοφυλόφιλου ανθρώπου, πράγμα που είναι φυσικό επακόλουθο της κοινωνικής αντιμετώπισης, οδηγεί σε διαφόρων ειδών εξαρτήσεις, ζημιογόνες ή μη.
Προσωπικά η μουσική αποτελούσε, χρόνια για μένα, υποκατάστατο αυτής της ανθρώπινης επαφής. Προσπάθησα (πάντα μόνος) να ξεφύγω από αυτή την 'χρόνια απομόνωση' ουσιαστικά. Ήταν πολύ δύσκολο. Τα κατάφερα για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλα δυστηχώς συνεχίζοντας μόνος αυτόν τον 'αγώνα' πάλι στη προηγούμενη κατάσταση ίσως καταλείξω. Το μόνο που μου μένει πια είναι η ελπίδα να αλλάξουν κάποια πράγματα σε ατομικο-οικογενειακό επίπεδο.
Ξέρω οτι υπάρχουν εκεί έξω και άτομα σε χειρότερη κατάσταση από τη δική μου. Με εξαρτήσεις που μπορούν να τους οδηγήσουν σε χειρότερα μονοπάτια. Εύχομαι να βρουν την δύναμη με οποιοδήποτε τρόπο να το αντιμετωπίσουν. Αυτό που ελπίζω εν τέλει ειναι να αλλάξουν κάποια πράγματα προς το καλύτερο για όλους μας.
τελειο το αρθρο, παρα πολυ ενδιαφερον ποστ
σε ευχαριστουμε :)
Μόλις το προηγούμενο Σάββατο προσπαθούσα να πείσω τον κολλητό μου ότι η περίπτωση ενός φίλου του μοιάζει πολύ με αυτό που περιγράφεις στο δεύτερο σημείο. Όσο για το πρώτο, κάποιον μου θυμίζει, αλλά δεν μπορώ να πω ποιον... [τώρα που το σκέφτομαι, κάπου θα πρέπει να προστεθεί σε όλα αυτά και ο έντονος αυτοσαρκασμός;)]
@ nikos
Μα και ο "έντονος αυτοσαρκασμός" που αναφέρεις δεν είναι ουσιαστικά ένας τρόπος για να προλάβουμε και να "διασκεδάσουμε" τις αρνητικές κρίσεις των άλλων;
Καθόλου παράδοξο το γεγονός ότι ενώ θέλουμε να θεωρούμαστε "απελευθερωμένοι" και "προοδευτικοί" μόλις συναντήσουμε κάποιον gay ο οποίος δεν ακολουθεί τα στερεότυπα τα "σχόλια" πέφτουν σύννεφο.
Για τους περισσότερους από μας (και εμένα μαζί) η ανάρτηση είναι σαν "γροθιά στο στομάχι" για τα κακώς κείμενα του ψυχισμού μας στα οποία στουρθοκαμυλίζουμε.
Like!
Πολύ καλό κείμενο το οποίο ανταποκρίνεται δυστυχώς στην γκέϊ πραγματικότητα.
Ένα αγόρι σε μια οικογένεια μαθαίνει ότι είναι ο συνεχιστής της οικογένειας και του ονόματος πριν καν γίνει 10 χρονών του μιλάνε για γάμους και μεχρι τα 18 του μιλάνε για την μελλοντική "γυναίκα" του, αυτός ήταν καλός στο σχολείο, στα μαθήματα γιατί απο κοινωνική ζωή χάλια, παρέα με κορίτσια σχεδόν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, είναι 20 και νιώθει κουρασμένος με το MSN, δεν έχει καν προσπαθήσει να κάνει προφιλ σε site "λέμε-τώρα-γνωριμιών". Αυτό το αγόρι δυστυχώς δεν είναι μόνο ο Ιθάκη-μαν (μαν; μπόι ίσως;)
:)
Αυτή η ανάρτηση είναι από τις καλύτερες που έχεις κάνει νομίζω, λαμβάνοντας υπόψη πόσους ανθρώπους που είναι σε απόγνωση θα βοηθήσεις. Γιατί καμιά φορά ξεχνάμε νομίζω πόσο εγκλωβισμένοι νιώθαμε ως έφηβοι. Εγώ τουλάχιστον θυμάμαι τους μήνες μελαγχολίας και ανησυχίας για το μέλλον μου, που με καταρράκωναν. Είναι τόσο αλήθεια αυτά. Ότι σα 18χρονος ή 17χρονος τα πρώτα ερεθίσματα που έχεις συνήθως είναι το πόσο μετράς σεξουαλικά. Εντάξει εγώ δε το βλέπω τόσο τραγικό, αλλά σίγουρα θα ήταν προτιμητέο να μπορείς να βρεις σύντροφο και εκτός μπαρς ή ιντερνετ, από μια καθημερινή συναναστροφή ας πούμε (αν και πλέον γίνεται και αυτό αλλά σε μεγαλύτερες ηλικίες).
Καταρχάς να ευχαριστήσω όλους όσοι σχολιάζετε εμπλουτίζοντας την αρχική ανάρτηση ο καθένας με τα δικά του βιώματα και εμπειρίες.
Εννοείται ότι δεν θα επιχειρούσα αυτή τη "σύνοψη" με δικά μου λόγια του εξαιρετικού αφιερώματος που έκανε το περιοδικό Attitude αν δεν αναγνώριζα κι εγώ στον εαυτό μου πολλά πράγματα που περιγράφονται εκεί.
'Οσο απαραίτητη κι αν είναι η διαδικασία της αυτογνωσίας, ξέρω όμως ότι δεν παύει να είναι οδυνηρή. Γι αυτό και με συγκινεί το γεγονός ότι κάποιοι επιλέγετε να μοιραστείτε τόσο προσωπικά και οδυνηρά βιώματα εδώ.
Η δική μου παράκληση είναι να συνεχίσουμε να μιλάμε, να συζητάμε μεταξύ μας και να θέτουμε τα ζητήματα που μας απασχολούν συναισθηματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά. Εδώ ή ο καθένας στο μπλογκ του ή όπου αλλού μπορεί. Να σπάσουμε επιτέλους τη συνομωσία της σιωπής.
κι εγώ έρχομαι να προστεθώ σ' αυτούς που επαινούν αυτό το ποστ! και θα του βάλω και λινκ αν δε σε πειράζει σε μια ιστορία που έχω προγραμματίσει. :-)
την καλημέρα μου!
(αυτό με τις συμβουλές θα με δυσκολέψει λίγο. τι εννοεί 'δεν είστε αιώνιοι έφηβοι';)
@ scatterbrain
Τιμή μου :-) Σε ευχαριστώ πολύ.
Αυτό που εννοεί είναι ότι κάποιοι γκέι μένουν για πολλά χρόνια καθηλωμένοι σε μια εφηβεία που -όχι από δική τους υπαιτιότητα- δεν έζησαν. Το αποτέλεσμα είναι να μην αναλαμβάνουν εύκολα την ευθύνη των πράξεών τους ως ενήλικοι αλλά να συμπεριφέρονται ως αιώνιοι έφηβοι στους οποίους επιτρέπονται τα πάντα - είτε πρόκειται για ανειελικρίνεια στις σχέσεις, είτε για ναρκισσισμό, είτε για καταχρήσεις, είτε για την απαίτηση να ικανοποιούνται άμεσα οι επιθυμίες τους κοκ.
Βέβαια αυτή η "επιείκια" με την οποία κρίνουν τις πράξεις τους συνδυάζεται πολύ συχνά με μεγάλη σκληρότητα απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό όταν θεωρούν ότι δεν "φτάνουν" το επιθυμητό πρότυπο που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους - τέλειο σώμα, σέξι γκόμενος, ωραίο σπίτι, πολλά λεφτά κτλ. Ουσιαστικά ως ενήλικοι προσπαθούν να καλύψουν την "υστέρηση" που οι άλλοι τους έκαναν να αισθάνονται στην εφηβεία τους.
Ελπίζω να σε βοήθησα :-)
gay super hero , τι γνώμη σου γι΄ αυτό το κείμενο σε παρακαλώ, έχω μείνει άφωνος
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html
@ anonymous
Τί να σχολιάσω; Δεν διαβάζουμε πρώτη φορά κηρύγματα μίσους διαταραγμένων εγκεφάλων. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα δυστυχώς. Τόσο που κοντεύουμε να πάθουμε ανοσία...
Δεν χρειάζεται να τα διαφημίζουμε κιόλας...
ola osa egra4es ine ali8ia.. efharisto gia to link.. kai ego kapos etsi enio8a.. gelios paranomos k san na ime genika ena parasito.. enio8a mona3ia kai kakashimos.. den 3ro giati alla otan s estila proti mou fora to minima sto block s gia to provlima m k mou apantises eniosa kapos kalitera kai episis to minima s me gemise esiodo3ia k se efharisto gia afto..
Αχ και παλι αχ! εξαιρετικό το ποστ, κάπως μου σφίχτηκε το στομάχι διαβάζοντας το, σκόρπιες σκέψεις μου και αναμνήσεις από το παρελθόν ήρθαν ξανά στο προσκήνιο...
Εντελώς τυχαία το διάβασα επισκεπτόμενος για λίγες μέρες το σπίτι των γονιών μου στην επαρχία, μάλιστα βρισκόμενος στο ίδιο το παιδικό και εφηβικό μου δωμάτιο, όπου τα βράδια ξαγρυπνούσα νιώθοντας εγκλωβισμένος στο μικροαστικό οικογενειακό και κυρίως κοινωνικό περιβάλλον.
Έχοντας καταφέρει πλέον να χειριστώ "κατάλληλα" τις "ιδιαιτερότητες" μου και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, - και χωρίς ευτυχώς να έχει συμβεί τίποτα εμφανώς τραυματικό στην εφηβεία μου - κάθε φορά εντούτοις που επιστρέφω στον τόπο που μεγάλωσα με κυνηγάνε σκέψεις και αναμνήσεις από τότε. Όμως, η μνήμη μου δε σταματά σε αυτά τα κλασικά γεγονότα εκείνων των ηλικιών, δηλαδή εκδρομές, παιχνίδια, ανεμελιά, αλλά κυρίως σε αυτό το έντονο αίσθημα μελαγχολίας, εσωστρέφειας, μοναξιάς και καταπίεσης. Όλος αυτός ο αγώνας να διαχειριστώ την άγνοια των γονιών μου και του περίγυρου και η προσπάθεια να βρω τον τρόπο να επιβιώσω και να βγω νικητής από αυτή την επίπονη διαδικασία. Όντας σχεδόν 16 χρονών, θυμάμαι έντονα μια μέρα που ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένος να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να ορκίζομαι στον εαυτό μου πως θα κάνω ό,τι μπορω για να φύγω μακριά το συντομότερο δυνατό. Αισθανόμουνα ότι στη μεγάλη πόλη θα μπορέσω να νιώθω ελεύθερος και να χτίσω μια "κανονική" ζωή. Σε αυτό το φαινομενικά ιδανικό για ένα παιδί περιβάλλον, με 2 υπέροχους κατα τ'αλλα γονείς, εγώ ασφυκτιούσα και αισθανόμουνα ότι γίνεται πόλεμος εναντίον μου.
Ακολούθησαν 2 χρόνια έντονων προσπαθειών, πίεσης και διαβάσματος, με μόνο ευχάριστο διάλειμμα τα μαθήματα Σχεδίου που έκανα - το δικό μου “ασφαλές καταφύγιο” σύμφωνα με το άρθρο!
Η είσοδος στον πανεπιστήμιο, σε μια ευτυχώς πολύ δημιουργική σχολή στην πρωτεύουσα αυτόματα άλλαξε τις ισορροπίες μέσα μου, αποτέλεσε το ιδανικό πεδίο για να ηρεμήσω επιτέλους και να μπορέσω να απαλλαχτώ από φαντάσματα...
Σε λίγες μέρες γίνομαι 30 κι όμως, κάθε φορά που επιστρέφω στο πατρικό μου είναι δύσκολο να μην ανατρέξω στα δύσκολα εκείνα χρόνια που αναμφίβολα διαμόρφωσαν σε μεγάλο ποσοστό τη μετέπειτα στάση και συμπεριφορά μου.
Το χειρότερο είναι η ιδέα ότι παρόμοια δύσκολες και ενδεχομένως ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες συνεχίζουν να καθορίζουν τις ζωές αρκετών "διαφορετικών ή ιδιαίτερων" εφήβων, σε ηλικίες που δεν μπορούν να διαχειριστούν και να αντέξουν τέτοια βάρη.
Κρίμα!
Δημοσίευση σχολίου