Ο "ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ” ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΕΣΒΙΑΚΑ ΘΡΙΛΕΡ ΓΙΑ ΣΙΝΕΦΙΛ

Ο "Μαύρος Κύκνος”, η τελευταία και πολυβραβευμένη ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι με πρωταγωνίστρια τη Νάταλι Πόρτμαν, είναι μια παραβολή για την αυτοθυσία στο βωμό της μεγάλης τέχνης, τη βασανιστική μέχρις εσχάτων μάχη με τους εσωτερικούς δαίμονες που αποτελεί προϋπόθεση κάθε μεγάλης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στην πορεία η μπαλαρίνα πρωταγωνίστρια βιώνει ή φαντασιώνεται μια από τις πιο καυτές ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά με μια συνάδελφό της που ενσαρκώνει όλα όσα η ίδια καταπιέζει με ατσάλινη πειθαρχία, όλα τα θηρία που πρέπει να αφήσει να την κατασπαράξουν για λογαριασμό της τέχνης της: τη θύελλα των ενστίκτων, τη μέθη του Διονύσου και την παραζάλη του έρωτα, το ακατέργαστο, κτηνώδες πάθος για τη ζωή. Να τη δείτε οπωσδήποτε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι καλλιτέχνες του κινηματογράφου χρησιμοποιούν το λεσβιακό πάθος ως γόνιμο υπόστρωμα ή κεντρικό άξονα ταινιών που διαπνέονται από μια ατμόσφαιρα αγωνίας και μυστηρίου. Την αρχή έκανε ο μάστορας του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ το 1940 με τη “Ρεβέκκα”: η Τζόαν Φοντέιν στο ρόλο μια αθώας νεαρής κοπέλας που παντρεύεται έναν εγγλέζο αριστοκράτη (Λόρενς Ολίβιε) και ανακαλύπτει ότι το παραμυθένιο του κάστρο μοιάζει στοιχειωμένο με την ανάμνηση της νεκρής πρώτης του γυναίκας. Εξαιρετική η Τζούντιθ Άντερσον στο ρόλο της αυστηρής οικονόμου που η τυφλή της αφοσίωση στη μνήμη της μακαρίτισσας γεννάει εύλογες απορίες και ερωτηματικά… Δείτε αυτή τη σκηνή.

Οι “Διαβολογυναίκες” του Ανρί-Ζορζ Κλουζό (1955) ήταν μια ταινία που ήθελε να γυρίσει ο Χίτσκοκ αλλά δεν μπόρεσε να αγοράσει τα δικαιώματα. Δυο καθηγήτριες σε ένα σχολείο με εσώκλειστους συνωμοτούν για να σκοτώσουν τον τυραννικό γυμνασιάρχη που είναι σύζυγος της μίας και εραστής της άλλης. Προτιμήστε τη γαλλική βερσιόν με πρωταγωνίστριες τη Σιμόν Σινιορέ και τη Βέρα Κλουζό και όχι το πιο πρόσφατο αμερικάνικο ριμέικ με τις Ιζαμπέλ Ατζανί και Σάρον Στόουν. Πάντως και οι δύο ταινίες υποβαθμίζουν το έντονο λεσβιακό στοιχείο που υπήρχε στο αυθεντικό μυθιστόρημα. Οι πιο υποψιασμένοι θεατές μπορούν να το μαντέψουν από τα συνωμοτικά βλέμματα και αγγίγματα ανάμεσα στις δύο γυναίκες όταν το μυστικό τους κινδυνεύει να αποκαλυφθεί.

Όχι σε μυθιστόρημα, αλλά σε πραγματικό γεγονός στηρίζεται η ταινία “Ουράνια Πλάσματα” (1995) που άνοιξε τις πόρτες του Χόλιγουντ για την Κέιτ Γουίνσλετ και το νεοζηλανδό Πίτερ Τζάκσον (σκηνοθέτη του “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”). Δυο μαθήτριες, η μία εσωστρεφής και ταπεινής καταγωγής και η άλλη εκδηλωτική και πλουσιοκόριτσο γίνονται αχώριστες επινοώντας ένα φανταστικό κόσμο όπου μπορούν να είναι ο εαυτός τους μακριά από τα βλέμματα του κόσμου. Ανησυχώντας για την “αφύσικη” σχέση τους οι γονείς τους θα προσπαθήσουν να τις χωρίσουν, οδηγώντας τες σε μία απόφαση που θα σφραγίσει τη ζωή τους για πάντα….

Μια ακόμα λεσβιακή ερωτική σκηνή που έμεινε στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου είναι αυτή στο “Mulholland Drive” ανάμεσα στη Ναόμι Γουότς και τη Λόρα-Έλενα Χάρινγκ. Πραγματικό ειδύλλιο ανάμεσα στο αβοήθητο θύμα ενός ατυχήματος που προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη της μνήμη και την κοπέλα που προσπαθεί να τη βοηθήσει; Ή ονειροφαντασίωση μιας αποτυχημένης και μοναχικής ηθοποιού για μια διάσημη συνάδελφό της που την έχει απορρίψει ερωτικά; Αυτό και πολλά άλλα μυστήρια και αινίγματα καλούνται να λύσουν εδώ και δέκα χρόνια οι θαυμαστές του Ντέιβιντ Λιντς.

ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Εδώ και λίγο καιρό, ένα σχολείο στο βόρειο Λονδίνο υποστηρίζει ότι κατόρθωσε “να εξαλείψει όλα τα ομοφοβικά γκράφιτι από τους τοίχους του σχολείου” χάρη στο “Μήνα ΛΟΑΔ Ιστορίας” (LGBT History Month). Ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε το 2004 από την οργάνωση School’s Out και στο οποίο συμμετέχουν ήδη διακόσια σχολεία στην Αγγλία και την Ουαλία. Οι καθηγητές των σχολείων αυτών αφιερώνουν το μήνα Φεβρουάριο σε μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες που υπήρξαν ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι. Όπως δηλώνει μια καθηγήτρια που συμμετέχει στο πρόγραμμα “ένα μεγάλο μέρος της ομοφοβίας οφείλεται στην άγνοια. Με τη βοήθεια της παιδαγωγικής, οι νοοτροπίες μπορούν να αλλάξουν.”

Οι διοργανωτές δεν προσπαθούν να πετύχουν το στόχο τους με μεγαλεπήβολα κηρύγματα αλλά με μικρές χειρονομίες. Δεν υπάρχει κάποιος υποχρεωτικός τρόπος προσέγγισης. Κάποια σχολεία διοργανώνουν σεμινάρια που κρατάνε μία μέρα. Άλλα ζητάνε από κάθε καθηγητή να μιλήσει στους μαθητές για μια ιστορική προσωπικότητα που έχει σχέση με το μάθημά του, π.χ. τον Τσαϊκόφσκι στη μουσική ή τον Άλαν Τούρινγκ στην πληροφορική. “Ακόμα και μια σημαιούλα με το ουράνιο τόξο κάπου μέσα στην τάξη μπορεί να στείλει σε ένα μαθητή το μήνυμα ότι δεν είναι αόρατος”.

Η οργάνωση προσπαθεί να καταπολεμήσει την έλλειψη ορατότητας των ομοφυλόφιλων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με έναν εκπρόσωπό της “δεν μπορούμε να μιλάμε στα σχολεία εναντίον του ρατσισμού αλλά να μην αναφέρουμε τίποτα για τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό”. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχτεί ακόμα πιο χρήσιμο για τους γκέι μαθητές αφού “ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια μαύρη οικογένεια γνωρίζει ότι δεν είναι ο μοναδικός μαύρος στον κόσμο. Αντίθετα ένας γκέι έφηβος έχει μεγάλη πιθανότητα να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς ομοφυλόφιλους.”

Σκοπός των μαθημάτων είναι να προτείνουν στους μαθητές “ήρωες και πρότυπα”, όπως ο ανοιχτά γκέι παίκτης του ράγκμπι Γκάρετ Τόμας . Ο Τόμας (φωτογραφία κάτω) αποφάσισε φέτος να συνεισφέρει μιλώντας σε σχολεία για τις δικές του εμπειρίες, καθώς το πρόγραμμα θέλει να εστιάσει στο χώρο του αθλητισμού εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Στόχος είναι να εξαλειφθεί η κληρονομιά της περιβόητης “Τροπολογίας αρ.28” με την οποία η κυβέρνηση Θάτσερ απαγόρευσε το 1988 κάθε συζήτηση για την ομοφυλοφιλία στα δημόσια σχολεία. Η τροπολογία καταργήθηκε από την κυβέρνηση των εργατικών το 2003.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του School’s Out “αν και η γλώσσα των μαθητών λύθηκε, οι καθηγητές παρέμεναν σιωπηλοί. Αυτός ήταν και ο λόγος που αναλάβαμε αυτή την πρωτοβουλία. Το σύνθημά μας είναι “διεκδικούμε το παρελθόν, γιορτάζουμε το παρόν και χτίζουμε το μέλλον”. Χρησιμοποιούμε το ρήμα “γιορτάζω” γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι μαθητές τη συνεισφορά των ομοφυλόφιλων στην παγκόσμια ιστορία.”

Αν και δεν έλειψαν τα παράπονα ορισμένων γονέων καθώς και επιθέσεις στο συντηρητικό τύπο, η επιτυχία του προγράμματος έχει σχολιαστεί θετικά από την πλειοψηφία των βρετανικών εφημερίδων. Τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση των εργατικών όσο και η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας συντηρητικών-φιλελεύθερων στηρίζουν την πρωτοβουλία, ενώ το ενδιαφέρον τους έχουν εκφράσει οι υπεύθυνοι μέσης εκπαίδευσης στην Ιταλία, την Αυστραλία και τη Νορβηγία.

[via]

Η ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ ΤΙΜΑΕΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ TOM OF FINLAND

Η πολιτιστική συνεισφορά της Φινλανδίας στην ανθρωπότητα περιλαμβάνει το συνθέτη Ζαν Σιμπέλιους – αλλά και έναν καλλιτέχνη που η πατρίδα του δεν έδειχνε μέχρι τώρα το ίδιο πρόθυμη να διαφημίσει. Το όνομα Τούκο Λαακσόνεν μπορεί να μην λέει τίποτα σε πολλούς. Όποιος δεν είναι εξοικειωμένος με την ομοερωτική τέχνη ίσως να μην έχει ακουστά ούτε το alter-ego του, τον Tom of Finland. Το σύμπαν που δημιούργησε όμως είναι πασίγνωστο: έναν πάνθεον από μηχανόβιους, άντρες με δερμάτινα, ξυλοκόπους και καουμπόηδες που ταυτίστηκαν με τη φαντασίωση του μάτσο γκέι άντρα τη δεκαετία του ‘70.

Ο Τούκο γεννήθηκε το 1920 στο Τούρκου που είναι φέτος η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας διαθέτει ένα καλά συντηρημένο κάστρο, τον παλιότερο καθεδρικό ναό της χώρας και ένα μουσείο όπου εκτίθεται το τελευταίο πούρο που κάπνισε ο Σιμπέλιους πριν πεθάνει. Πέρα από αυτά, είναι μια πόλη που μάλλον δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοήσει τον διασημότερο καλλιτέχνη της παγκοσμίως.

Αυτοδίδακτος στο σχέδιο, ο Λαακσόνεν εμπνεύστηκε τα πρώτα ομοερωτικά του έργα από τους ξυλοκόπους και τους αγρότες της πατρίδας του αλλά και τη θητεία του στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον πόλεμο δούλεψε στη διαφήμιση, αλλά μια καινούρια ευκαιρία του παρουσιάστηκε το 1956 όταν το Physique Pictorial -ένα αμερικάνικο περιοδικό με εικόνες μπόντι-μπίλντερ που απευθυνόταν κυρίως σε γκέι άντρες- δημοσίευσε στο εξώφυλλο το σκίτσο ενός ξυλοκόπου. Οι υπεύθυνοι του περιοδικού ήταν εκείνοι που του έδωσαν το ψευδώνυμο “Tom of Finland”. Το 1973 μπόρεσε να μετακομίσει στην Καλιφόρνια, όπου ζούσε αποκλειστικά από την πώληση ερωτικών σχεδίων.

Αν και έργα του έχουν εκτεθεί στην Μπιενάλε της Βενετίας και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, οι συμπατριώτες του δεν έδειχναν μέχρι τώρα το ίδιο πρόθυμοι να αγκαλιάσουν τη δουλειά του. Η ομοφυλοφιλία υπήρξε ποινικό αδίκημα στη Φινλανδία μέχρι το 1971 και παρά το γεγονός ότι σήμερα η νομοθεσία της χώρας προβλέπει σύμφωνο συμβίωσης για τα ζευγάρια ίδιου φύλου, τα πράγματα δεν είναι πάντα ρόδινα: μόλις πέρσι διαδηλωτές στην γκέι παρέλαση του Ελσίνκι δέχτηκαν επίθεση με σπρέι πιπεριού…


Η καλλιτεχνική διευθύντρια της “Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2011” παραδέχεται ότι η έκθεση με τα έργα του Tom of Finland ήταν μια αμφιλεγόμενη επιλογή: “Αρχικά δεν ήμουν σίγουρη αν τόσο έντονα σεξουαλικές εικόνες είχαν θέση σε ένα συμβατικό φεστιβάλ. Όταν όμως βλέπει κανείς την ποιότητα των αυθεντικών του σχεδίων, δεν μένει καμία αμφιβολία. Είναι ο σημαντικότερος καλλιτέχνης που έχει βγάλει η περιοχή μας. Θα ήταν αδιανόητο να τον αγνοήσουμε.”

Αν και δημοσίευε τα έργα του κυρίως στις ΗΠΑ, οι επιρροές του υπήρξαν κατά κύριο λόγο σκανδιναβικές: στοιχεία της φινλανδικής ταυτότητας όπως η σάουνα και οι υπαίθριες καντίνες με τα λουκάνικα βρίσκονται παντού στο έργο του. Παρά την έντονη σεξουαλικότητα που αποπνέει, η αναδρομική έκθεση έχει αποκτήσει κεντρικό ρόλο στους εορτασμούς για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα: Θα φιλοξενηθεί για έναν ολόκληρο χρόνο στο νέο εκθεσιακό κέντρο της πόλης και αναμένεται να την επισκεφτούν πάνω από 50 χιλιάδες άτομα.


“Ο Τομ δημιούργησε μια σεξουαλική Βαλχάλλα με σκανδιναβούς θεούς που ταυτίστηκαν με τις φαντασιώσεις των ιδρυτών του γκέι κινήματος” λέει ο πρόεδρος του “Ιδρύματος Tom of Finland” και στενός φίλος του καλλιτέχνη. “Πριν τον Τομ το στερεότυπο του γκέι άντρα ταυτιζόταν με τη θηλυπρέπεια. Ήταν ο πρώτος που τους παρουσίασε αρρενωπούς, ερωτικούς και περήφανους για τη σεξουαλικότητά τους.”

Προς το τέλος της ζωής του, το έργο του έγινε περισσότερο σκοτεινό και για πρώτη φορά εμφανίστηκε στις εικόνες του το προφυλακτικό. “Όταν ξέσπασε το Aids, άρχισαν να τον ταλαιπωρούν οι τύψεις. Είχε προσπαθήσει με το έργο του να δώσει στους άντρες την αυτοπεποίθηση που χρειάζονταν για να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους χωρίς φραγμούς. Αναρωτιόταν κατά πόσο ήταν ως ένα βαθμό υπεύθυνος για το θάνατό τους.”

Παρόλα αυτά, είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του, η επιρροή του μοιάζει ισχυρότερη από ποτέ. “Από τις εμφανίσεις του Φρέντι Μέρκιουρι μέχρι τα εσώρουχα του Calvin Klein και τις διαφημίσεις της Levi’s, o Τομ σήμερα βρίσκεται παντού. Κατά μία έννοια, ανήκουμε στη γενιά των απογόνων του.”

[via]

ΤΟ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ GAY BAR ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΕΓΙΝΕ …ΤΖΕΛΑΤΕΡΙΑ!

Η χρονιά δεν μπήκε με το δεξί για την γκέι νυχτερινή ζωή στις Κάννες. Μέσα στις γιορτές, το μυθικό Zanzi-Bar ανακοίνωσε ότι κλείνει οριστικά τις πόρτες του για να δώσει τη θέση μετά από μερικές εβδομάδες ανακαίνισης σε μία …τζελατερία! Μυθικό καθώς διατηρούσε τον τίτλο του παλιότερου γκέι μπαρ στην Ευρώπη: 125 ολόκληρα χρόνια, από το 1885 όταν άνοιξε στην οδό Félix Faure, την πιο πολυσύχναστη στις Κάννες μετά τη διάσημη Κρουαζέτ και μόλις δύο βήματα από το παλιό λιμάνι της πόλης. Καθόλου τυχαία τοποθεσία, αφού από κει περνούσαν όλοι οι ναυτικοί του διασημότερου σήμερα θέρετρου της Κυανής Ακτής…

Ένα στέκι που υπήρξε σημείο αναφοράς μέσα στις δεκαετίες όχι μόνο για τους ντόπιους, αλλά και για όσους επισκέπτονταν την πόλη για τουρισμό, για το Φεστιβάλ ή για συνέδρια. Από τις πόρτες του είχε περάσει η αφρόκρεμα της γαλλικής τέχνης και του θεάματος: από το ζεύγος Κοκτό-Μαρέ και τον ηθοποιό του “Νέου Κύματος” Κλοντ Μπριαλί, μέχρι το χορευτή Ζακ Σαζό και τον κωμικό Τιερί Λε Λουρόν – η λίστα είναι απλά ενδεικτική.

Ο 60χρονος ιδιοκτήτης του -πρώην θαμώνας ο ίδιος- ανέλαβε το Zanzi πριν από 13 χρόνια και του έδωσε το χαρακτήρα μιας παμπ ιρλανδέζικου στιλ με σκούρα ξύλινη επένδυση παντού και εξαιρετικά “αρρενωπή” ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα τελευταία τρία χρόνια οι δουλειές δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Οι αιτίες; Το άνοιγμα καλοκαιρινών μεγα-κλαμπ που “τράβηξαν” την πελατεία, ο ανταγωνισμός από ένα καινούριο μπαρ που άνοιξε στον ίδιο δρόμο, ο διπλασιασμός του ενοικίου αλλά και η γραφειοκρατία. Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν ήθελε να το κλείσει, αλλά κανείς από την γκέι κοινότητα δεν βρέθηκε για να διαθέσει το απαιτούμενο ποσό. Σύμφωνα με πληροφορίες το τίμημα της πώλησης ξεπέρασε τα 350 χιλιάδες ευρώ για ένα μαγαζί 50 τετραγωνικών!

Η μετατροπή ενός ιστορικού μαγαζιού σε μία ακόμα τζελατερία για τους τουρίστες χαρακτηρίστηκε “καταστροφική” από την Γκέι Ομοσπονδία των Καννών. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπό της “εδώ κι ένα χρόνο το Φεστιβάλ ανακοίνωσε με φανφάρες την πρωτοβουλία “Οι Κάννες του Ουράνιου Τόξου” με σκοπό να αναζωογονηθεί η γκέι ζωή στην πόλη. Όπως φαίνεται η πρωτοβουλία εξαντλήθηκε στο να κολλήσουν μερικές αφίσες, αφού δεν βρέθηκε κανείς στο Δήμο για να εμποδίσει το κλείσιμο ενός ιστορικού ορόσημου για την γκέι κοινότητα.” Μια ακόμα απόδειξη σύμφωνα με τον ίδιο ότι η γκέι ζωή στις Κάννες παραπαίει - σε αντίθεση με τη γειτονική Νίκαια που γνωρίζει μεγάλη άνθηση…

[via]

AΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΛΕΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗ ΑΠΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Συγκλονισμένη είναι η Πορτογαλία μετά την άγρια δολοφονία μιας εμβληματικής φιγούρας του γκέι κινήματος στη χώρα. Το γυμνό σώμα του 65χρονου δημοσιογράφου και τηλεπαρουσιαστή Κάρλος Κάστρο βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στον 34ο όροφο του πολυτελούς ξενοδοχείου Intercontinental στη Νέα Υόρκη να κολυμπάει σε μια λίμνη αίματος. Το κρανίο του ήταν διαλυμένο και ο δράστης τον είχε ευνουχίσει μετά θάνατον.

Η αστυνομία δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να φτάσει στο δράστη: ο 20χρονος Ρενάτο Σεάμπρα, μοντέλο και εραστής του Κάστρο, συνελήφθη λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο Bellevue όπου είχε καταφύγει για τις πρώτες βοήθειες λόγω τραυματισμών στο πρόσωπο και τα χέρια. Ο δράστης ομολόγησε ότι σκότωσε τον Κάστρο χτυπώντας τον στο κεφάλι με ένα φορητό υπολογιστή ενώ στη συνέχεια χρησιμοποίησε ένα τιρμπουσόν για να τον ευνουχίσει. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, στο πρόσωπο του θύματος βρέθηκε αποτύπωμα από το παπούτσι του δράστη, ενώ ο ίδιος στην κατάθεσή του εκμυστηρεύθηκε ότι ήθελε “να απαλλάξει τον Κάστρο από το δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας”.

Παρά το γεγονός ότι θύμα και δράστης ήταν ζευγάρι από τον περασμένο Μάιο, ο Σεάμπρα αρνήθηκε στην κατάθεσή του ότι είχαν σχέση ενώ ο ίδιος διαβεβαίωνε την οικογένεια και τους φίλους του ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Επισκέφτηκαν μαζί τη Νέα Υόρκη για την Πρωτοχρονιά και έβγαιναν τακτικά με ένα ζευγάρι φίλων. Σύμφωνα με το Λουίς Πιρές, φίλο του Κάστρο και αρχισυντάκτη της εφημερίδας LusoAmericano “όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά μεταξύ τους. Υπήρξαν κάποια καβγαδάκια αλλά τίποτα που να προμηνύει ένα τέτοιο έγκλημα”.

Ο Κάρλος Κάστρο υπήρξε διάσημη τηλεοπτική φιγούρα στην Πορτογαλία. Γεννημένος στην Αγκόλα, ασχολήθηκε με την ποίηση πριν καταπιαστεί με τη δημοσιογραφία. Κατά τη διάρκεια της 35χρονης καριέρας του υπήρξε ρεπόρτερ, χρονογράφος της κοσμικής ζωής, προσωπικότητα του πορτογαλικού τζετ-σετ, διοργανωτής εκδηλώσεων όπως ο “χορός των τραβεστί” και συγγραφέας πολλών βιβλίων. Ανοιχτά γκέι ο ίδιος, ήταν γνωστός για τις δημόσιες παρεμβάσεις του υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.

Ο Ρενάτο Σεάμπρα έγινε γνωστός στην πατρίδα του του ως φιναλίστ του τηλεοπτικού ριάλιτι “Κυνηγώντας το ‘Ονειρο”. Αν και δεν κατάφερε τελικά να κερδίσει, η θέση του στον τελικό του εξασφάλισε ένα συμβόλαιο με γνωστό πρακτορείο μόντελινγκ. Αυτή τη στιγμή τελεί υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία της έρευνας, οι καβγάδες του με τον Κάστρο είχαν συχνά οικονομικά κίνητρα, ενώ φίλοι του θύματος τον κατηγορούν ότι τον πλησίασε προσπαθώντας να επωφεληθεί από τις γνωριμίες του στο χώρο της μόδας και του θεάματος.

Η είδηση είναι διπλά τραγική για τους γκέι της Πορτογαλίας αφού έρχεται ακριβώς ένα χρόνο μετά τη νομική αναγνώριση του γάμου για τα ζευγάρια ίδιου φύλου στην οποία προχώρησε η πορτογαλική κυβέρνηση.

[via]

ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Η αγγλική εφημερίδα Guardian γράφει για τα γεννητούρια του ‘Ελτον Τζον και του συζύγου του ανήμερα Χριστούγεννα:

“Για όσους δεν παρακολούθησαν τις ειδήσεις, ο Έλτον Τζον και ο Ντέιβιντ Φέρνις, με τη βοήθεια μιας ανώνυμης παρένθετης μητέρας και μίας δότριας ωαρίων, απέκτησαν την ημέρα των Χριστουγέννων ένα γιο τον οποίο ονόμασαν Ζάκαρι Τζάκσον Λέβον. Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, αυτό σημαίνει ότι το παιδί έχει δύο μανάδες και δύο πατεράδες. Επειδή όμως βάζουν τη λέξη “πατέρας” σε εισαγωγικά, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι κανείς από τους δύο δεν είναι πατέρας με την πλήρη σημασία της λέξης, οπότε και οι δυο μαζί κάνουν έναν “πατέρα”. Οι τεχνικές λεπτομέρειες της προκατάληψης είναι σαν τους κανόνες του κρίκετ: μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να σου τις εξηγήσει, αλλά θα τις ξεχάσεις αμέσως μετά.

…Υπάρχουν πολύ καλοί λόγοι για να υποθέσει κανείς ότι οι δυο τους θα είναι πολύ καλοί γονείς. Ο Φέρνις είπε κάποτε ότι το να έχει σχέση με τον Έλτον ήταν σαν να έχει σχέση με τον Άη-Βασίλη: ήταν αρκετό να εκφράσεις το παραμικρό ενδιαφέρον σου για κάτι και το άλλο πρωί θα το έβρισκες δίπλα στο κρεβάτι σου. Γκολφ, βιολί ή εκτροφή λάμα, τίποτα δεν ήταν υπερβολικό. Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά μπορεί να κάνουν ένα παιδί εξαιρετικά κακομαθημένο. Από την άλλη ο Έλτον έχει πρόσφατα αποσυρθεί από τον κόσμο του θεάματος, ενώ ο Ντέιβιντ αποσύρθηκε πρόωρα από τον επαγγελματικό στίβο το 1994.

Σε αυτούς τους καιρούς όπου το παιδί είναι το κέντρο του κόσμου, αυτό μπορεί να είναι το νέο ιδανικό της διαπαιδαγώγησης: ένα νοικοκυριό όπου οι γονείς δεν έχουν καμία άλλη υποχρέωση πέρα από το να παρέχουν στο παιδί τους εκπαίδευση και διασκέδαση όλη την ημέρα. “Δεν θέλουμε να το αναλάβουν νταντάδες και γκουβερνάντες, θέλουμε να είμαστε ενεργοί γονείς” είχε δηλώσει για το θέμα ο Έλτον πριν από κάποιους μήνες.

Παρόλα αυτά όλες οι εφημερίδες δεν παραλείπουν να τονίσουν ότι ο Έλτον είναι 62 και ο άντρας του 48, μήπως και νομίσουμε ότι είναι τίποτα ξεπεταρούδια που θα ζήσουν για πάντα. Η απλή αναφορά της ηλικίας μας θυμίζει πόσο έντονη αποδοκιμασία ξεσηκώνει το ζήτημα της τεκνοποίησης σε μεγάλη ηλικία.

Αυτά είναι τα επιχειρήματα σε βάρος του γερο-μπαμπά: Αν η μητέρα ήταν σε αυτή την ηλικία θα το καταδικάζαμε, οπότε πρέπει να καταδικάσουμε το ίδιο και έναν άντρα για λόγους ισότητας. Αυτό είναι απαράδεκτο: καμία πραγματική φεμινίστρια δεν χαίρεται όταν κάποιος αντιμετωπίζει την ίδια κατακραυγή με μια γυναίκα που ασκεί το δικαίωμα των επιλογών της. Αυτό που αναφέρουν συνήθως είναι ότι είναι πολύ μεγάλος για να παίξει μπάλα με το γιο του. Το επιχείρημα είναι τουλάχιστον περίεργο: όταν ένας ανάπηρος κάνει παιδιά κανείς δεν του προσάπτει ότι στερεί από το παιδί του τις αθλοπαιδίες.

…Φυσικά η πραγματική αντίρρηση δεν έχει να κάνει με την ηλικία των γονέων. Δεν έχει να κάνει καν με την ανατροφή των παιδιών. Έχει να κάνει με το θράσος της επιλογής.

Μπορείς να ήσουν άσωτος στα νιάτα σου (για τον πολύ κόσμο αυτό σημαίνει από μουσική, αλκοόλ και ναρκωτικά μέχρι το ενδιαφέρον για την εσωτερική διακόσμηση ή τα πάρτι με φανταχτερά κοστούμια). Μπορείς να έχεις έναν “εναλλακτικό τρόπο ζωής” (για τους περισσότερους αυτό σημαίνει ότι είσαι γκέι, αλλά και μια υπερβολικά ανεξάρτητη γυναίκα που έχει πάθος με τη δουλειά της μπορεί επίσης να θεωρηθεί επικίνδυνα εναλλακτική). Ο περισσότερος κόσμος αποδέχεται ότι δεν χρειάζεται να πας φυλακή γι αυτό, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να στερηθείς τις καθώς πρέπει χαρές της ζωής, όπως η απόκτηση παιδιών.

Αυτό είναι ξεκάθαρο από τον τρόπο που η Daily Mail κάνει σαλάτα την ηλικία του Έλτον, το πρόβλημα που είχε κάποτε με τα ναρκωτικά και τις φωτογραφίες του με εκκεντρικά κοστούμια. Σαν όλα αυτά μαζί να είναι όχι απλώς συνώνυμα, αλλά ο ίδιος ο ορισμός του “άκληρου”.

Αυτό όμως που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση ότι οι άνθρωποι που κατακρίνουν το ζευγάρι για την ηλικία τους και τον “εναλλακτικό” τρόπο ζωής τους, όλοι αυτοί που αναρωτιούνται αν το μωρό θα είναι το καινούριο τους “αξεσουάρ” (γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι γκέι ενδιαφέρονται μόνο για τσάντες) είναι τόσο πολύ λιγότεροι σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κανείς στο σοβαρό τύπο δεν έκανε θέμα την ηλικία του Έλτον γιατί όλοι ξέρουμε ότι, χωρίς την παραδοχή ότι όλοι κατακρίνουμε τον “τρόπο ζωής” του, δεν θα έβγαζε κανένα νόημα και δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από απλή έκφραση φθόνου. Η ομοφοβία μπορεί να μην είναι νεκρή αλλά σήμερα παρακολουθούμε τα τελευταία σκιρτήματα του χαμερπούς σκελετού της. Σιγά-σιγά μετατρέπεται σε κάτι που αρμόζει μόνο σε παιδάκια. Είναι μια σημαντική εξέλιξη. Και ανήμερα Χριστούγεννα!”

Αισιόδοξο το συμπέρασμα. Τουλάχιστον για την Αγγλία…

BAREBACK ΚΑΙ ΞΕΡΟΣ…

Πριν από ένα χρόνο έγραφα εδώ “Ας ελπίσουμε ότι το bareback είναι μόδα της περασμένης δεκαετίας και θα περάσει – όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο….” Και πριν από ένα μήνα ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται πλέον και επίσημα στις δέκα χώρες της Ευρώπης με τα περισσότερα κρούσματα HIV στον γκέι πληθυσμό. Από ό,τι φαίνεται όμως, η δεκαετία μπορεί να έχει αλλάξει αλλά κάποιοι αρνούνται πεισματικά να βάλουν μυαλό.

Ο λόγος για το φεστιβάλ πορνό που διοργανώθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο στην Αθήνα και παρουσίασε ανάμεσα σε άλλα την πρώτη γκέι πορνοταινία ελληνικής παραγωγής – μια ταινία όπου όλες οι σκηνές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές είχαν γυριστεί χωρίς προφυλακτικό. Σαν να μην έφτανε αυτό, την ταινία ακολούθησε μια ζωντανή παράσταση όπου πορνοστάρ από το εξωτερικό επιδόθηκαν “συναινετικά” –όπως αναφέρει το πρόγραμμα του φεστιβάλ- σε ζωντανό σεξ πάνω στη σκηνή, και πάλι χωρίς καμία προφύλαξη. Λες και “συναινετικά” κολλάς λιγότερο…

Στη συζήτηση που ακολούθησε, ο σκηνοθέτης υπερασπίστηκε την ταινία λέγοντας ότι ήθελε να δείξει κάτι “κοντά στην πραγματικότητα” και ότι ο καθένας “είναι ελεύθερος να κάνει τις προσωπικές του επιλογές”. Άσχετα αν πριν λίγες μέρες ο ίδιος χαρακτήριζε το γύρισμα μιας ελληνικής γκέι πορνοταινίας ως “πολιτική πράξη” – που σημαίνει ότι πέρα από τις “προσωπικές επιλογές” πρέπει να υπήρχε στο μυαλό του και κάποιο κοινωνικό “μήνυμα”. Το ακόμα πιο τραγελαφικό είναι ότι η δήλωση προέρχεται από συνέντευξη σε ιστοσελίδα οργάνωσης οροθετικών (!) η οποία (άγνωστο για ποιο λόγο) αποφάσισε να προβάλλει τόσο τον ίδιο όσο και την ταινία του….

Κάπου αλλού προσθέτει ότι αυτό που κάνει είναι “μεταπορνό: μια απελευθέρωση από τα δεσμά και τους κανόνες που έχει επιβάλει η πορνό εμπορική βιομηχανία” – αγνοώντας προφανώς ότι οι bareback ταινίες όχι μόνο “απελευθέρωση” δεν προσφέρουν, αλλά αντίθετα γυρίζονται σε όλο τον κόσμο με το τσουβάλι ακριβώς επειδή πουλάνε. Μήπως πριν από οποιαδήποτε “απελευθέρωση” και “διαφήμιση” της ανεύθυνης σεξουαλικής συμπεριφοράς αυτό που προέχει είναι να αποκτήσουμε σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε αυτά που προβάλλουμε δημόσια;

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που στη Γαλλία “τρέχει” μια μεγάλη κινητοποίηση με σκοπό να σταματήσουν να γυρίζονται ταινίες χωρίς προφυλακτικά. Σε μια εποχή που οι αμερικανικές αρχές επιβάλλουν τσουχτερά πρόστιμα σε εταιρείες πορνό μετά τα αλλεπάλληλα κρούσματα οροθετικών πορνοστάρ στην Καλιφόρνια. Και που διάσημοι πρωταγωνιστές ταινιών πορνό όπως ο François Sagat ενώνουν τις φωνές τους δηλώνοντας ότι αρνούνται να γυρίσουν σκηνές χωρίς προφυλακτικό – όπως στο βίντεο που μπορείτε να δείτε παρακάτω. Μας αφορούν τελικά όλα αυτά; ‘Η μήπως όχι;

ΠΟΔΑΡΙΚΟ ΜΕ ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ TOY 2011

Dieux du stade 2011 με το φακό του François Rousseau



Hommes 2011 του David Vance

Gruppo Pesce Roma 2011: γκέι σύλλογος κολύμβησης

Men in the Alps 2011: Τυρολέζοι αγρότες με ζαρζαβατικά δικής τους παραγωγής

Ιταλοί Fotomodelli 2011

Bomberos Bilbao 2011: Βάσκοι πυροσβέστες ανάβουν φωτιές αντί να τις σβήνουν

Με κάτι τέτοια θα παρακαλάμε αυτός ο χρόνος να μην έχει μόνο δώδεκα μήνες ;-)