ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ (THE PRIDE) / ΚΡΥΦΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ

“Το 1962 ο λοχαγός τεθωρακισμένων Μπίλι Κλεγκ συνελήφθη μετά από μια επιχείρηση σύλληψης ομοφυλόφιλων της αστυνομίας στο Σαουθάμπτον. Ο δικαστής πρότεινε να υποβληθεί υποχρεωτικά επί 6 μήνες σε ειδική θεραπεία στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Νέτλεϊ. Τρεις μέρες μετά την εισαγωγή του στο νοσοκομείο ο Μπίλι ήταν νεκρός.

Τριάντα χρόνια αργότερα ο γιατρός που συμμετείχε στη νεκροψία επιβεβαίωσε ότι ο Μπίλι πέθανε από κώμα και σπασμούς σαν αποτέλεσμα των ενέσεων απομορφίνης που του έγιναν στα πλαίσια μιας “θεραπείας αποστροφής” με σκοπό να γίνει ετεροφυλόφιλος.

Του έδειχναν γυμνές φωτογραφίες αντρών και μετά του έκαναν ενέσεις απομορφίνης για να του προκαλέσουν αδιαθεσία. Στόχος των γιατρών ήταν να συνδέσει την έλξη του προς τους άντρες με τη ναυτία και τους εμετούς, να κάνουν την ομοφυλοφιλία γι’ αυτόν τόσο δυσάρεστη ώστε να γίνει ετεροφυλόφιλος…. Ήταν μια μετριοπαθής εκδοχή των ναζιστικών πειραμάτων για τη “θεραπεία” της ομοφυλοφιλίας. Δυστυχώς όμως δεν συνέβαιναν στη ναζιστική Γερμανία αλλά στη Βρετανία της δεκαετίας του ‘60.”

Ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης “Περηφάνια” (Τhe Pride) που παίζεται από Παρασκευή ως Κυριακή στο θέατρο “Αθηναϊδα” στο Βοτανικό. Το έργο του ελληνοβρετανού συγγραφέα Αλέξι Κάμπελ ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 2008 και του χάρισε το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα.

Ο Κάμπελ φαντάζεται πως θα εξελισσόταν μια ερωτική ιστορία μεταξύ δύο αντρών σε δύο διαφορετικές ιστορικές περιόδους: από την απόλυτη κοινωνική κατακραυγή και τη “θεραπεία” με ενέσεις της δεκαετίας του ‘50 στην καταναγκαστική ελευθεριότητα και την ερωτική υπερκατανάλωση της σύγχρονης εποχής. Συνδετικός κρίκος και στις δύο ιστορίες μια γυναίκα, σύζυγός του ενός το ‘50, κολλητή φίλη του άλλου σήμερα. Εξαιρετική στο ρόλο της η Λίλη Τσεσματζόγλου – κρατάω τη σκηνή στο πάρκο όταν, μέσα από τα συντρίμμια του γάμου της και την προσωπική της ματαίωση, έχει παρόλα αυτά το μεγαλείο να αναγνωρίσει και τη δυστυχία που περνάει ο άντρας της.

“-Αυτό που κάνουμε δεν είναι λάθος.

-Τότε γιατί κρυβόμαστε;”

“Αυτό που νιώθω εγώ για σένα μοιάζει με φτερούγισμα μέσα στην καρδιά μου. Ένα φτερούγισμα που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δυνατό. Και φοβάμαι ότι σε λίγο θα είναι τόσο δυνατό που δεν θα μπορώ να το κρύβω πια. Θα είναι τόσο δυνατό που θα το καταλάβουν όλοι, ο πατέρας μου, τα αδέλφια μου, οι πελάτες στο μαγαζί, οι περαστικοί στο δρόμο. Θα το καταλάβουν και θα έρθουν να με ρωτήσουν, θα θέλουν να μάθουν για ποια είναι. Και δεν είμαι καθόλου καλός στα ψέματα Μαχμούτ.”

Φέτος είχαμε την καλή τύχη να παρακολουθήσουμε δύο πολύ καλές παραστάσεις με γκέι θεματολογία γραμμένες από συγγραφείς που έχουν σχέση με την Ελλάδα: Από τον ελληνοβρετανό Κάμπελ στον έλληνα Δημήτρη Μωραϊτη που, ξεκινώντας από την εκτέλεση δύο νεαρών ομοφυλόφιλων στο Ιράν το 2005, προσπαθεί να φανταστεί τα γεγονότα που τους οδήγησαν στην αγχόνη. Όπως και στο Βrokeback Mountain, ο καθένας από τους δύο βιώνει τη σεξουαλικότητά του διαφορετικά, κάνει τη δική του επιλογή και τελικά πληρώνει το δικό του τίμημα. Διαμάντι η σκηνή όπου η ξέφρενη χορευτική ποπ –σύμβολο της Δύσης και της “ελευθερίας”- δίνει τη θέση της σε ένα γεμάτο πάθος, ανατολίτικο ερωτικό αμανέ.

Επίσης θετικό το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες παραστάσεις προωθήθηκαν συστηματικά και χωρίς συμπλέγματα με στόχο το γκέι θεατρόφιλο κοινό το οποίο και ανταποκρίθηκε. Αποδεικνύεται ότι θέματα που απασχολούν την κοινωνία αλλά η τηλεόραση δεν θέλει ή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με σοβαρό και συγκροτημένο τρόπο, προσφέρουν μια χρυσή ευκαιρία στις θεατρικές σκηνές. Δεν είναι τυχαίο ότι, εκτός από τις συζητήσεις που γίνονται για να ανέβει και στο εξωτερικό, η επιτυχία που γνώρισε η παράσταση είχε σαν αποτέλεσμα τα "Κρυφά Απογεύματα" να πάρουν παράταση για ένα μήνα ακόμα. Παίζονται μέχρι τέλος Φεβρουαρίου στο θέατρο “Χώρα” στην Κυψέλη από Παρασκευή μέχρι και Δευτέρα. Μπορείτε να παρακολουθήσετε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τους δύο πρωταγωνιστές και το συγγραφέα εδώ.