ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΗΘΗΚΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ “ΡΟΖ ΤΡΙΓΩΝΟ”

Την ιστορία του 98χρονου πλέον Ρούντολφ Μπράζντα, του τελευταίου εν ζωή “ροζ τριγώνου” -όπως αποκαλούνται οι ομοφυλόφιλοι που εκτοπίστηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου- είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε σε αυτή εδώ τη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ το 2009. Ο Μπράζντα πέρασε τρία χρόνια στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ και κατάφερε να επιζήσει, περνώντας την υπόλοιπη ζωή του με τον εκλιπόντα πλέον σύντροφό του στη γαλλική επαρχία της Αλσατίας. Αποκάλυψε την ιστορία του για πρώτη φορά όταν ταξίδεψε στο Βερολίνο για να παραστεί στα εγκαίνια του μνημείου για τους ομοφυλόφιλους που έπεσαν θύματα του ναζισμού. Σήμερα με πρωτοβουλία του γάλλου πρωθυπουργού, η πατρίδα του τον τιμά με το παράσημο των “Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής” που αποτελεί και την ύψιστη τιμητική διάκριση της Γαλλικής Δημοκρατίας.



Η τελετή έγινε σε ένα σχολείο στα δυτικά προάστια του Παρισιού όπου ο Μπράζντα είχε προσκληθεί για να διηγηθεί στους μαθητές την ιστορία του. Όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις το πρωτόκολλο τηρήθηκε κατά γράμμα: πομπή με στρατιωτικά οχήματα, τεράστιο πορτρέτο του Ντε Γκολ, τιμητικό άγημα από βετεράνους του πολέμου αλλά και χορωδία έφηβων μαθητών που τραγουδούσαν εμβατήρια των παρτιζάνων της γαλλικής Αντίστασης. Και το άκρον άωτον της υποκρισίας: ανάμεσα στους επίσημους που παραβρέθηκαν ήταν και η πρώην δήμαρχος της κωμόπολης που στο παρελθόν έχει καταδικαστεί από τη δικαιοσύνη για ομοφοβική προσβολή σε βάρος ενός ανοιχτά γκέι δημοτικού συμβούλου, τον οποίο είχε αποκαλέσει “παιδόφιλο”! Είναι η κυρία με τα κόκκινα νύχια που βλέπετε να χειροκροτεί με ενθουσιασμό σε αυτή εδώ τη φωτογραφία…




Την τελετή άνοιξε η πρόεδρος του “Ιδρύματος μνήμης για τα θύματα του ναζισμού” που θύμισε σε όλους ότι για τους ναζιστές “η ομοφυλοφιλία ήταν συνώνυμη της κτηνωδίας. Στα ναζιστικά στρατόπεδα οι ομοφυλόφιλοι υπήρξαν θύματα των πιο στυγερών εγκλημάτων, από ιατρικά πειράματα μέχρι ευνουχισμούς και λοβοτομές. Γι αυτό και είναι τόσο σημαντικό η μνήμη των “ροζ τριγώνων” να αποκατασταθεί και να γίνει μάθημα για τις επόμενες γενιές.” Αυτό ήταν και το νόημα της τελετής για τον ίδιο το Ρούντολφ Μπράζντα που -παρά το ότι κινείται πλέον με δυσκολία λόγω της προχωρημένης ηλικίας του- δεν χάνει καμία ευκαιρία για να μεταδώσει τη μαρτυρία του στους νεότερους.

Πριν ακόμα αποφασιστεί η βράβευσή του, είχε δεχτεί την πρόσκληση του σχολείου να έρθει και να μιλήσει στους μαθητές. Και αφού αποδέχτηκε το παράσημο “στο όνομα όλων όσων υπέφεραν”, απάντησε στις ερωτήσεις των μαθητών της τρίτης γυμνασίου και της πρώτης λυκείου. Για τα παιδιά, η ανακάλυψη ενός κομματιού της ιστορίας που παραμένει εκτός των σχολικών βιβλίων υπήρξε ένα σοκ. Με κουρασμένη φωνή τους διηγήθηκε τις συλλήψεις του στη Γερμανία και την Τσεχοσλοβακία, τον εκτοπισμό του στο Μπούχενβαλντ το 1942, την πάντα αηδιαστική ανάμνηση της “απολύμανσης” που περίμενε όλους τους κρατούμενους την πρώτη μέρα τους στο στρατόπεδο, το πως κατάφερε να γλιτώσει τις “πορείες θανάτου” των κρατουμένων καθώς οι ναζιστές άδειαζαν τα στρατόπεδα λίγο πριν την ήττα τους, αλλά και την επιστροφή του στη ζωή την οποία και μοιράστηκε για πολλές δεκαετίες με το σύντροφό του στη μεταπολεμική Ευρώπη.




“Αν δεν τον γνωρίζαμε δεν θα ξέραμε τίποτα από όλα αυτά” εξηγούν τρεις μαθητές του σχολείου. “Τώρα πρέπει να φροντίσουμε να τα μάθουν όλοι”. Ένας άλλος πρώην κρατούμενος θυμάται: “Όταν γυρίσαμε από τα στρατόπεδα κάποιοι από τους συντρόφους μου μιλούσαν ακόμα για τα ροζ τρίγωνα. Μετά τους ξεχάσαμε όλοι. Είναι ζήτημα πολιτισμού να κρατήσουμε τη μνήμη τους ζωντανή.”

[via]

600 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΣΕ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟ ΓΚΕΪ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ

Περισσότερα από 600 χιλιάδες ευρώ καλείται να πληρώσει η τράπεζα Crédit Agricole σε πρώην εργαζόμενο σύμφωνα με απόφαση εφετείου στη Γαλλία. Ο υπάλληλος –που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του- προσλήφθηκε το 1978 με το βαθμό του υποδιευθυντή και σταδιοδρόμησε τόσο στο εμπορικό όσο και στο τμήμα επικοινωνίας της Τράπεζας καταλαμβάνοντας σημαντικές διοικητικές θέσεις. Το 2005 απολύθηκε με το αιτιολογικό του “σοβαρού λάθους”, οπότε και κατέφυγε στα δικαστήρια καταγγέλλοντας ομοφοβική διάκριση σε βάρος του με συνέπεια την παρεμπόδιση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας. Στο σκεπτικό τους, οι δικαστές αποδέχονται την τεκμηρίωση της συγκεκριμένης καταγγελίας.

Σύμφωνα με την απόφαση που εκδόθηκε στις 10 Μαρτίου, η διάκριση την οποία υπέστη το συγκεκριμένο στέλεχος και η βλάβη που αυτή προκάλεσε στην καριέρα του δεν συνυπολογίστηκαν επαρκώς στην αρχική αποζημίωση που έλαβε τον καιρό της απόλυσής του. Σαν αποτέλεσμα το Εφετείο ορίζει πως η Τράπεζα πρέπει να του καταβάλλει επιπλέον 35 χιλιάδες ευρώ για ηθική βλάβη, 35 χιλιάδες για δικαστικά έξοδα και 580 χιλιάδες ευρώ για οικονομική βλάβη λόγω “παρακώλυσης της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας και απώλειας ενσήμων”. Από την πλευρά τους, οι δικηγόροι της Τράπεζας ανακοίνωσαν ότι θα προσβάλλουν την απόφαση στο γαλλικό Άρειο Πάγο.

Η Crédit Agricole είναι η δεύτερη σε μέγεθος τράπεζα της Ευρώπης και δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 60 χώρες του κόσμου. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ελλάδα μετά την εξαγορά της Εμπορικής Τράπεζας το 2007. Στη χώρα μας οι διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό απαγορεύονται με βάση το νόμο 3304 του 2005 περί “ίσης μεταχείρισης στην απασχόληση και την εργασία”. Παρόλα αυτά καμία αντίστοιχη περίπτωση προσφυγής εργαζόμενου δεν έχει γίνει γνωστή μέχρι σήμερα.

[via]

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ ΓΚΕΪ; GAY SUPER HERO FASHION!

“I know what you’re thinking. And the answer is yes. You do look gay.”

ΑΝΑΣΤΗΣΕ ΤΟ

 

Καλές γιορτές και καλή ξεκούραση σε όλες και όλους!

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ: ΠΩΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΒΟΛΕΪ ΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΓΚΕΪ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗ ΤΟΥΣ

Φανταστείτε τρεις χιλιάδες άτομα να σας “ξεφωνίζουν”  μέσα σε δημόσιο χώρο, μπροστά στις κάμερες, την ίδια στιγμή που προσπαθείτε να συγκεντρωθείτε και να δώσετε τον καλύτερο σας εαυτό… Ακριβώς αυτό συνέβη σε έναν 21χρονο παίκτη του βόλεϊ κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιτελικού της βραζιλιάνικης Σούπερ Λίγκα ανάμεσα στην ομάδα του, τους Βόλει Φουτούρο και τους Σάντα Κρουζέιρο. Τη στιγμή που ο Μάικλ Πίντο ντος Σάντος ετοιμαζόταν για το σερβίς, οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι στις κερκίδες και άρχισαν να φωνάζουν “Bitcha, Bitcha!” (“αδελφάρα!”).  Σε μια επίδειξη ψυχραιμίας και επαγγελματισμού, ο ίδιος αγνοεί το κοινό και συνεχίζει το παιχνίδι. Δείτε το ανατριχιαστικό βίντεο.

Το παιχνίδι έληξε τελικά με ήττα των Φουτούρο, αλλά ο Μάικλ δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. Αν και δεν επέλεξε ο ίδιος τη δημόσια αποκάλυψη και μάλιστα με αυτό το βίαιο τρόπο, το περιστατικό έγινε αφορμή για να “βγει από την ντουλάπα” σε μια συνέντευξή του στον τύπο: “Ναι είμαι γκέι. Όλος ο κόσμος ξέρει ποιος είμαι. Η ομάδα μου σέβεται απόλυτα τη σεξουαλικότητά μου. Παίζω δέκα χρόνια χωρίς ποτέ κανείς να μου συμπεριφερθεί άσχημα. Ποτέ όμως δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να αποκαλύψω τη σεξουαλικότητά μου σε όλο τον κόσμο.” Παρά την ψύχραιμη στάση του στο γήπεδο, δεν έκρυψε την απογοήτευση και την οργή του για τα συνθήματα που δεν ακούστηκαν από κάποιους μεμονωμένους “θερμοκέφαλους” αλλά από μεγάλη μερίδα του κοινού: “Συμμετείχαν και αρκετές γυναίκες, ακόμα και μικρά παιδιά!” θυμάται ο ίδιος.

Μέσα σε αυτή την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και μετά το σάλο που προκάλεσε το περιστατικό σε ολόκληρη τη χώρα, οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στο παρκέ για δεύτερη φορά το περασμένο Σάββατο. Αυτή τη φορά όμως τα γιουχαϊσματα έδωσαν τη θέση τους σε κάτι εντελώς διαφορετικό,  καθώς  οι φίλαθλοι των Βόλεϊ Φουτούρο αποφάσισαν να απαντήσουν στην αθλιότητα δίνοντας σύσσωμοι το “παρών”!  Οι κερκίδες βάφτηκαν ροζ από τις φουσκωτές “φρατζόλες” τους με το όνομα του Μάικλ, ενώ δεν παρέλειψαν να ξετυλίξουν και πανό  με το σύνθημα “Οι Βόλεϊ Φουτούρο ενάντια στις προκαταλήψεις”. Κερασάκι στην τούρτα, όλοι οι παίκτες της ομάδας εμφανίστηκαν για ζέσταμα με ροζ φανέλες, ενώ ο λίμπερο -που σύμφωνα με τον κανονισμό πρέπει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους- έπαιξε σε όλο το παιχνίδι ντυμένος με τα χρώματα του ουράνιου τόξου! Δείτε τι έγινε στο παρακάτω βίντεο που δεν θα μπορούσε παρά να έχει για  μουσική υπόκρουση  το “I Will Survive”! :-)

Αυτή τη φορά η στήριξη των φιλάθλων και το ομαδικό πνεύμα που απέδειξαν έμπρακτά οι παίκτες έκαναν το θαύμα τους. Οι Φουτούρο αναδείχτηκαν νικητές αυτού του αγώνα, με αποτέλεσμα οι δύο ομάδες να πρέπει  να συναντηθούν ακόμα μια φορά για να σπάσουν την ισοπαλία. Και η φανέλα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου έγινε τόσο περιζήτητη, που η ομάδα το σκέφτεται πολύ σοβαρά να τη βγάλει στο εμπόριο…

[via]

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΔΥΟ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: COCK / FUCKING GAMES

Fucking Games του Γκρέι Κλιχ
σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού
Θέατρο Βικτώρια

Είναι να απορεί κανείς για ποιο λόγο αποφασίστηκε να ανέβει στην Αθήνα το έργο ενός σκωτσέζου συγγραφέα που συγκέντρωσε τις χειρότερες κριτικές όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί δέκα χρόνια πριν στο Λονδίνο. Και απόλυτα δικαιολογημένα: ακόμα κι αν ο συγγραφέας προσποιείται ότι θέλει να κάνει “κριτική” στη σεξομανία και τον ξέφρενο καταναλωτισμό της σύγχρονης γκέι ζωής, στην πραγματικότητα καταρρακώνει και τους τέσσερις γκέι χαρακτήρες του έργου σε ένα όργιο ισοπέδωσης. Ακόμα και ο μοναδικός απ’ αυτούς που φαίνεται να ζητάει στη ζωή του κάτι περισσότερο από κουτσομπολιό, ναρκωτικά και πηδήματα καταλήγει να ξεπεράσει τους άλλους τρεις σε υπολογισμό και εκδικητικότητα!

Το έργο περιστρέφεται γύρω από ένα φραγκάτο πενηντάρη που καλεί ένα νεότερο ζευγάρι στο trendy διαμέρισμά του για μια βραδιά πλούσια σε κοκαϊνη και αλκοόλ, όπου το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι οι κραιπάλες και τα παρσίματα (“τι να κάνεις, έτσι είναι οι αδελφές” όπως λέει και ο ίδιος). Καθώς έχει βαρεθεί αφόρητα τη μακροχρόνια σχέση του με έναν άντρα που του είναι απόλυτα αφοσιωμένος ενώ ο ίδιος του συμπεριφέρεται ως φιλιππινέζα, βάζει μπροστά μια ίντριγκα τύπου “Επικίνδυνες Σχέσεις” προκειμένου να χωρίσει το νεότερο ζευγάρι και να τα φτιάξει με τον έναν από τους δύο. Η μοχθηρία του συγκεκριμένου χαρακτήρα θεωρείται “δεδομένη” από το συγγραφέα που δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας εξηγήσει τι τον έχει οδηγήσει ως εκεί.

Όσα ακολουθούν είναι τόσο κλισέ που πραγματικά δεν αξίζει να χάσει κανείς το χρόνο του με μια τέτοια παράσταση: το χρήμα και τα ναρκωτικά ως εργαλείο “διαφθοράς” της νεολαίας, το ΑIDS ως τιμωρία, ο ιδεαλιστής νεαρός που τα είχε με μια κοπέλα αλλά έμπλεξε με τις αδελφές που τον κατέστρεψαν, ο αδύναμος εραστής που δεν έχει τον αυτοσεβασμό να παρατήσει κάποιον που του φέρεται σαν το χαλάκι της πόρτας κτλ. Το μοναδικό πράγμα χειρότερο από το ίδιο το έργο είναι οι ερμηνείες και τα σκηνικά: μια πυραμίδα από βιβλία (το μόνο “αξεσουάρ” που δεν χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες) και ένας καναπές με αναπαραστάσεις αντρών που σοδομίζονται με διάφορα μηχανολογικά εξαρτήματα ενώ γύρω τους μαίνονται οι φλόγες της Κόλασης. Σαν γκέι τσόντα σκηνοθετημένη από τον Ιερώνυμο Μπος.

Cock του Νιλ Μπάρτλετ
σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου
Θέατρο Θησείο

Δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, το θεατρικό κοινό της Αθήνας έχει την ευκαιρία να γνωρίσει ένα εξαιρετικό έργο με διαλόγους τόσο κοφτερούς και καυστικούς που καταφέρνουν να ξεγυμνώσουν τους τέσσερις χαρακτήρες και τις βασανιστικές μεταξύ τους σχέσεις. Ένας νεαρός άντρας -ο μόνος στον οποίο ο συγγραφέας δίνει όνομα- είναι και ο μόνος που δεν είναι σίγουρος για την ταυτότητά του. Μετά από πολλά χρόνια σχέσης με έναν άντρα, γνωρίζει μια κοπέλα και "ξεφαντώνει" σε μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ερωτική εμπειρία. Κάπου εκεί ξεκινάει η “κοκορομαχία” στην οποία αναφέρεται ο τίτλος, με τους δύο αντίζηλους να διεκδικούν τον κοινό εραστή, ο καθένας με τα όπλα που του δίνει το φύλο του. Ο άντρας προσπαθεί να τον χειραγωγήσει με τη σιγουριά που του δίνει η επαγγελματική καταξίωση και η μακροχρόνια σχέση τους, η γυναίκα να τον δελεάσει με το όνειρο του γάμου, των παιδιών και της οικογένειας.

Ο Τζον -όπως είναι το όνομα του “μήλου της έριδας”- είναι αυτός που προκαλεί την κοκορομαχία με την άρνησή του να επιλέξει ανάμεσά στους δύο. Αυτή η αναποφασιστικότητα παρουσιάζεται ως η “εκδίκηση του αδύναμου” απέναντι στους δύο διεκδικητές που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον ίδιο τι θέλει στη ζωή του – και μάλλον όχι ως επιβεβαίωση ενός στερεοτύπου για τους αμφιφυλόφιλους, ότι δηλαδή “δεν ξέρουν τι θέλουν”. “Γκέι, στρέιτ, λέξεις από τη δεκαετία του ‘60, εφευρέθηκαν μόνο για να διεκδικήσουμε δικαιώματα. Απαίσιες λέξεις, το τι σου προξενούν, πως σε μπλοκάρουν” - μια φράση του πρωταγωνιστή που οι συντελεστές έχουν μετατρέψει σε “μανιφέστο” της παράστασης, αν κρίνει κανείς από όσα γράφουν στο πρόγραμμα. Η εξέλιξη του έργου όμως δεν φαίνεται να τους δικαιώνει: φεύγοντας έχει κανείς την αίσθηση ότι οι ταυτότητες (του άντρα, της γυναίκας, του ετεροφυλόφιλου, του ομοφυλόφιλου) τελικά είναι πολύ περισσότερο ανθεκτικές και πολύ λιγότερο ρευστές από όσο προστάζουν οι διάφορες “μόδες” που έρχονται και παρέρχονται.

ΜΙΑ ΓΚΕΪ ΦΑΡΣΑ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΥΣ

H εταιρεία υπηρεσιών ίντερνετ “Hexabyte” σίγουρα θα θυμάται για πολύ καιρό τη φετινή Πρωταπριλιά. Ήταν η μέρα που ένας νεαρός μαθητευόμενος υπάλληλός της αποφάσισε να ανεβάσει στη σελίδα της εταιρείας στο Facebook μια γκέι παραλλαγή της επίσημης διαφημιστικής της καμπάνιας για ένα καινούριο “έξυπνο” κινητό. Αντί για μια σικάτη κυρία που “κλέβει” το κινητό από το σακάκι του αγαπημένου της, η “πειραγμένη” διαφήμιση έδειχνε πλέον δύο αγκαλιασμένους νεαρούς με το μήνυμα “Αυτό που αγαπώ σε εκείνον”. Μια αρκετά τολμηρή φάρσα αν σκεφτεί κανείς ότι η εταιρεία δραστηριοποιείται στην αρκετά συντηρητική αγορά της …Τυνησίας.


Αν και η εταιρεία έσπευσε να κατεβάσει την επίμαχη εικόνα μετά από μόλις μισή ώρα, η πρωταπριλιάτικη φάρσα δεν ξεχάστηκε. Τρεις μέρες αργότερα μια ιστοσελίδα για θέματα τεχνολογίας ανέβασε ένα άρθρο με τίτλο “Η γκέι διαφήμιση της Hexabyte” στο οποίο ισχυριζόταν ότι η εταιρεία “τόλμησε να παρουσιάσει μια διαφήμιση με ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα” και μάλιστα “στο επίσημο site της.” Έξαλλη η Hexabyte κατηγόρησε την ιστοσελίδα ότι προσπαθεί να δημιουργήσει ντόρο σε βάρος της χωρίς να μπει καν στον κόπο να διασταυρώσει την επίμαχη πληροφορία.

Η φάρσα κατάφερε να ανοίξει τη δημόσια συζήτηση γύρω από την ομοφυλοφιλία σε μία χώρα όπου ο “σοδομισμός” τιμωρείται με τρία χρόνια φυλάκιση. “Το σοκ μπορεί να αποτελεί στρατηγική επιλογή για τους διαφημιστές. ίσως όμως μια διαφήμιση τύπου “Benetton” να μην είναι η κατάλληλη επιλογή σε ένα ρευστό πολιτικό περιβάλλον όπου οι μειονότητες παραμένουν εξαιρετικά ευάλωτες” σημειώνει το περιβόητο άρθρο, κάνοντας μια έμμεση αναφορά στη λαϊκή εξέγερση που ανέτρεψε το καθεστώς Μπεν Αλί πριν από τρεις μήνες.

Η ίδια η Hexabyte συνεχίζει να αρνείται κατηγορηματικά ότι είχε τέτοια πρόθεση, τονίζοντας μάλιστα ότι ο μαθητευόμενος φαρσέρ δεν ήταν τυνήσιος, αλλά ξένος υπήκοος. Σύμφωνα με έναν υπεύθυνο της εταιρείας “οι άνθρωποι μας στέλνουν οργισμένα μηνύματα: “Πώς τολμάτε; Η Τυνησία δεν είναι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ χώρα των γκέι”. Πέρα από τις δικαστικές ενέργειες σε βάρος της ιστοσελίδας για δυσφήμιση, η εταιρεία στην επίσημη ανακοίνωσή της επιμένει ότι δεν είχε ποτέ την πρόθεση “να προσβάλλει τα ήθη και τις παραδοσιακές αξίες της Τυνησίας”. Και συνεχίζει να φοβάται ότι αυτή η “αρνητική” διαφήμιση μπορεί να βλάψει τις πωλήσεις της: “Αυτό που θα μείνει στο μυαλό του κόσμου είναι η εικόνα των δύο νεαρών που ανταλλάσσουν βλέμματα γεμάτα πάθος και μηνύματα στο κινητό.”

[via]

TRASH TV: ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΤΗΣ EUROVISION 2011

Τώρα για να λέμε και την αλήθεια, κάτι τέτοιες συμμετοχές είναι που περιμένουμε πως και πως μαζεμένοι με φίλους γύρω από τη μικρή οθόνη. Και για να μην κακοκαρδίζουμε τις χώρες που τα στέλνουν, σίγουρα τις λατρεύουμε πολύ περισσότερο από κάτι άχρωμα, άοσμα και αδιάφορα του τύπου “φέτος θα χάσουμε με αξιοπρέπεια”. Καλού-κακού πάντως κατεβάστε κάνα-δυο σφηνάκια τεκίλα από πριν αν θέλετε να  αντέξετε όχι ένα, ούτε δύο, αλλά πέντε διαμαντάκια του απόλυτου trash. Φίλες και φίλοι, τo bottom-5 της φετινής Eurovision!

1. Ιρλανδία Μπορεί η Ελλάδα να επέλεξε ζεϊμπέκικο και εθνική περηφάνια, η Ιρλανδία όμως αποφάσισε να εκδικηθεί την Ευρώπη για το Μνημόνιο με το πιο εκνευριστικό δίδυμο στην ιστορία του διαγωνισμού. Πιο τοξικοί και από τα ομόλογα των ιρλανδικών τραπεζών, σίγουρα δεν είναι τυχαίο που κάπου μέσα στο χάος των στίχων οι 19χρονοι Jedward αναρωτιούνται: “Αm I heading for a car crash?”  Μόνο για την αυτογνωσία τους αξίζουν ένα δωδεκάρι.

2. Αρμενία Να τα βλέπει αυτά το Star που κατηγορεί την ΕΡΤ για φτηνιάρικες παραγωγές. Αφού είδαν κι απόειδαν πέντε χρόνια που έκαναν το παν για να κερδίσουν χωρίς αποτέλεσμα, οι αρμένιοι αποφάσισαν φέτος (επιτέλους) να χαλαρώσουν και να το ρίξουν στην πλάκα. Σου λέει, αφού ψοφάμε για  διάκριση, ας βγούμε πρώτοι από το τέλος. Ως και η Πέπη Τσεσμελή θα το ζήλευε αυτό το κομμάτι.

3. Πορτογαλία Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα, οπότε ελπίζω να φυλάτε για καβάτζα καμιά σαμπούκα, ένα μπέρμπον, λίγο κουαντρό, κάτι να βρέξεις το στόμα σου βρε αδελφέ. Χαροκαμένοι του Μνημονίου και αυτοί, τουλάχιστον οι πορτογάλοι δεν το παίρνουν κατάκαρδα αφού και στη Eurovision χαροκαμένοι υπήρξαν μια ζωή. Φέτος όμως το πατατράκ τους θα έχει και κοινωνικό μήνυμα, αφού αποφάσισαν να στείλουν κάτι μουστακαλήδες που τραγουδάνε επαναστατικούς ύμνους της δεκαετίας του ‘70 σε μορφή παρωδίας. Με τα υπογλώσσια την κρατάνε την Αλέκα…

4. πΓΔΜ Αυτό πια είναι τόσο κακό που καταντάει αριστούργημα. Ένας τύπος τραγουδάει για μια ρωσίδα που γνώρισε στα μπουζούκια και την ποτίζει βότκα για να του κάτσει. Λεπτομέρειες που σκοτώνουν οι αυγουλοθήκες και το “Ι love ΜΚ” στον τοίχο και τα δύο χαρούμενα αγόρια με τα άσπρα κολλητά μπλουζάκια που χορεύουν τσαχπίνικα. Υποκλίνομαι.

5. Λευκορωσία Η χούντα της Λευκορωσίας βλέποντας τι ζόρια τραβάει ο Καντάφι, αποφάσισε φέτος να τονώσει το πατριωτικό αίσθημα του πληθυσμού. Τί είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, τα ψηλά βουνά, τα άστρα της τα φωτεινά; Έχει η Λευκορωσία ψηλά βουνά; Όχι, αλλά έχει λίμνες και χωράφια με πατάτες και κοπριά. Έχει επίσης καλλονές που τραγουδάνε και περήφανες αγρότισσες που σέρνουν το χορό. “I Love Belarus” λοιπόν και τα μυαλά στα κάγκελα…

Ποιο είναι το απόλυτο trash του φετινού διαγωνισμού; Αν αντέχετε ακόμα μετά από αυτή τη σαδιστική δοκιμασία, έχετε δύο μέρες για  να ψηφίσετε στο κουτάκι της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας πάνω δεξιά :-)

UPDATE με τα αποτελέσματα: Η Λευκορωσία αναδείχθηκε αδιαμφισβήτητη “Βασίλισσα του Trash” στο φετινό διαγωνισμό, συγκεντρώνοντας ποσοστό 37% στις δικές σας ψήφους, ενώ ακολουθούν Ιρλανδία και πΓΔΜ με 21% η καθεμία. Μπορείτε να απολαύσετε ζωντανά και τις τρεις στο δεύτερο ημιτελικό που θα γίνει στις 12 Μαϊου!

ΘΥΜΑ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΥ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΓΚΟΓΚΕΝ

Εκεί που η μισαλλοδοξία συναντάει την ψυχική διαταραχή, μπορεί να την πληρώσει …ένα έργο τέχνης. Την περασμένη Παρασκευή μια προφανώς διαταραγμένη γυναίκα αποφάσισε να επιτεθεί σε έναν πίνακα του διάσημου γάλλου μεταϊμπρεσιονιστή ζωγράφου που εκτίθεται αυτές τις μέρες σε μουσείο της αμερικανικής πρωτεύουσας. Ο Πολ Γκογκέν -που πέρασε τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής του στη Γαλλική Πολυνησία, προσπαθώντας να αποδράσει από το δυτικό πολιτισμό- ζωγράφισε τις “Δύο Ταϊτινές” το 1899.

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των επισκεπτών της Εθνικής Πινακοθήκης στην Ουάσιγκτον η γυναίκα άρχισε να γρονθοκοπεί τον πίνακα και προσπάθησε να τον κατεβάσει από τη θέση του με αποτέλεσμα να φύγουν από τη θέση τους κάποιοι γάντζοι που τον συγκρατούσαν στον τοίχο. Η γυναίκα ακινητοποιήθηκε γρήγορα από τους φύλακες. Όπως δήλωσε η ίδια στους αστυνομικούς “για μένα ο Γκογκέν είναι η προσωποποίηση του κακού. Ζωγράφιζε γυμνά και αυτό είναι βλαβερό για τα μικρά παιδιά. Αυτός ο πίνακας δείχνει δυο γυμνές γυναίκες και είναι ύμνος στην ομοφυλοφιλία. Ήθελα να τον ξεκρεμάσω. Πιστεύω πως πρέπει να καεί.” Φανερά μπερδεμένη εξήγησε στους αστυνομικούς ότι …δουλεύει για τη CIA ενώ δεν παρέλειψε να απειλήσει ότι θα τους σκοτώσει.

Ο πίνακας προστατευόταν από διάφανο παραπέτασμα και μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχει πάθει ζημιές αν και αναμένεται το πόρισμα της εργαστηριακής εξέτασης. Ανήκει στη συλλογή του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Νέας Υόρκης που τον δάνεισε στην Εθνική Πινακοθήκη στα πλαίσια μιας έκθεσης αφιερωμένης στο έργο του Γκογκέν που ξεκίνησε το Φεβρουάριο. Η αξία των “Δύο Ταϊτινών” υπολογίζεται στα 55 εκατομμύρια ευρώ.

[via]

Ο ΚΑΝΑΔΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

  
“Discover Canada” ονομάζεται ο καινούριος οδηγός που έχει εκδώσει η κυβέρνηση του Καναδά και απευθύνεται σε άτομα που έχουν κάνει αίτηση για να λάβουν την καναδική υπηκοότητα ή καθεστώς μόνιμης διαμονής στη χώρα. Ο οδηγός ενημερώνει τους υποψήφιους καναδούς πολίτες ότι η διαφορετικότητα θεωρείται στον Καναδά πηγή πλούτου για την κοινωνία που προστατεύεται θεσμικά. Και ότι στην έννοια της διαφορετικότητας περιλαμβάνονται και τα άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Ο οδηγός αναφέρει συγκεκριμένα: “Η διαφορετικότητα στον Καναδά περιλαμβάνει και τους ομοφυλόφιλους καναδούς άνδρες και γυναίκες που απολαμβάνουν πλήρη προστασία από τους νόμους και ίση μεταχείριση, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο.”

Ο οδηγός όμως δεν σταματάει στην απλή περιγραφή της νομικής κατάστασης που ισχύει στον Καναδά. Περιέχει και συγκεκριμένες προτροπές προς τους μετανάστες από χώρες που ταλανίζονται από οικονομικά προβλήματα, αυταρχικά καθεστώτα και πολεμικές συγκρούσεις. Συγκεκριμένα τους καλεί να μη φέρουν μαζί τους στον Καναδά “προκαταλήψεις που στηρίζονται στη βία, τον εξτρεμισμό και το μίσος”. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η καινούρια καμπάνια του υπουργείου Μετανάστευσης και Μειονοτήτων του Κεμπέκ που έχει σκοπό την ευαισθητοποίηση των μειονοτήτων σε ζητήματα ομοφοβίας. Η καμπάνια περιλαμβάνει γονείς και παιδιά αφρικανικής και ασιατικής καταγωγής με το σύνθημα: “Αγαπώ τον γκέι γιο μου / τη λεσβία κόρη μου γιατί είναι παιδί μου.”

      

Αυτά σε χώρες που έχουν σοβαρή μεταναστευτική πολιτική αλλά και σοβαρή πολιτική κατά των διακρίσεων…

[via]