ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΔΥΟ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: COCK / FUCKING GAMES

Fucking Games του Γκρέι Κλιχ
σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού
Θέατρο Βικτώρια

Είναι να απορεί κανείς για ποιο λόγο αποφασίστηκε να ανέβει στην Αθήνα το έργο ενός σκωτσέζου συγγραφέα που συγκέντρωσε τις χειρότερες κριτικές όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί δέκα χρόνια πριν στο Λονδίνο. Και απόλυτα δικαιολογημένα: ακόμα κι αν ο συγγραφέας προσποιείται ότι θέλει να κάνει “κριτική” στη σεξομανία και τον ξέφρενο καταναλωτισμό της σύγχρονης γκέι ζωής, στην πραγματικότητα καταρρακώνει και τους τέσσερις γκέι χαρακτήρες του έργου σε ένα όργιο ισοπέδωσης. Ακόμα και ο μοναδικός απ’ αυτούς που φαίνεται να ζητάει στη ζωή του κάτι περισσότερο από κουτσομπολιό, ναρκωτικά και πηδήματα καταλήγει να ξεπεράσει τους άλλους τρεις σε υπολογισμό και εκδικητικότητα!

Το έργο περιστρέφεται γύρω από ένα φραγκάτο πενηντάρη που καλεί ένα νεότερο ζευγάρι στο trendy διαμέρισμά του για μια βραδιά πλούσια σε κοκαϊνη και αλκοόλ, όπου το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι οι κραιπάλες και τα παρσίματα (“τι να κάνεις, έτσι είναι οι αδελφές” όπως λέει και ο ίδιος). Καθώς έχει βαρεθεί αφόρητα τη μακροχρόνια σχέση του με έναν άντρα που του είναι απόλυτα αφοσιωμένος ενώ ο ίδιος του συμπεριφέρεται ως φιλιππινέζα, βάζει μπροστά μια ίντριγκα τύπου “Επικίνδυνες Σχέσεις” προκειμένου να χωρίσει το νεότερο ζευγάρι και να τα φτιάξει με τον έναν από τους δύο. Η μοχθηρία του συγκεκριμένου χαρακτήρα θεωρείται “δεδομένη” από το συγγραφέα που δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας εξηγήσει τι τον έχει οδηγήσει ως εκεί.

Όσα ακολουθούν είναι τόσο κλισέ που πραγματικά δεν αξίζει να χάσει κανείς το χρόνο του με μια τέτοια παράσταση: το χρήμα και τα ναρκωτικά ως εργαλείο “διαφθοράς” της νεολαίας, το ΑIDS ως τιμωρία, ο ιδεαλιστής νεαρός που τα είχε με μια κοπέλα αλλά έμπλεξε με τις αδελφές που τον κατέστρεψαν, ο αδύναμος εραστής που δεν έχει τον αυτοσεβασμό να παρατήσει κάποιον που του φέρεται σαν το χαλάκι της πόρτας κτλ. Το μοναδικό πράγμα χειρότερο από το ίδιο το έργο είναι οι ερμηνείες και τα σκηνικά: μια πυραμίδα από βιβλία (το μόνο “αξεσουάρ” που δεν χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες) και ένας καναπές με αναπαραστάσεις αντρών που σοδομίζονται με διάφορα μηχανολογικά εξαρτήματα ενώ γύρω τους μαίνονται οι φλόγες της Κόλασης. Σαν γκέι τσόντα σκηνοθετημένη από τον Ιερώνυμο Μπος.

Cock του Νιλ Μπάρτλετ
σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου
Θέατρο Θησείο

Δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, το θεατρικό κοινό της Αθήνας έχει την ευκαιρία να γνωρίσει ένα εξαιρετικό έργο με διαλόγους τόσο κοφτερούς και καυστικούς που καταφέρνουν να ξεγυμνώσουν τους τέσσερις χαρακτήρες και τις βασανιστικές μεταξύ τους σχέσεις. Ένας νεαρός άντρας -ο μόνος στον οποίο ο συγγραφέας δίνει όνομα- είναι και ο μόνος που δεν είναι σίγουρος για την ταυτότητά του. Μετά από πολλά χρόνια σχέσης με έναν άντρα, γνωρίζει μια κοπέλα και "ξεφαντώνει" σε μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ερωτική εμπειρία. Κάπου εκεί ξεκινάει η “κοκορομαχία” στην οποία αναφέρεται ο τίτλος, με τους δύο αντίζηλους να διεκδικούν τον κοινό εραστή, ο καθένας με τα όπλα που του δίνει το φύλο του. Ο άντρας προσπαθεί να τον χειραγωγήσει με τη σιγουριά που του δίνει η επαγγελματική καταξίωση και η μακροχρόνια σχέση τους, η γυναίκα να τον δελεάσει με το όνειρο του γάμου, των παιδιών και της οικογένειας.

Ο Τζον -όπως είναι το όνομα του “μήλου της έριδας”- είναι αυτός που προκαλεί την κοκορομαχία με την άρνησή του να επιλέξει ανάμεσά στους δύο. Αυτή η αναποφασιστικότητα παρουσιάζεται ως η “εκδίκηση του αδύναμου” απέναντι στους δύο διεκδικητές που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον ίδιο τι θέλει στη ζωή του – και μάλλον όχι ως επιβεβαίωση ενός στερεοτύπου για τους αμφιφυλόφιλους, ότι δηλαδή “δεν ξέρουν τι θέλουν”. “Γκέι, στρέιτ, λέξεις από τη δεκαετία του ‘60, εφευρέθηκαν μόνο για να διεκδικήσουμε δικαιώματα. Απαίσιες λέξεις, το τι σου προξενούν, πως σε μπλοκάρουν” - μια φράση του πρωταγωνιστή που οι συντελεστές έχουν μετατρέψει σε “μανιφέστο” της παράστασης, αν κρίνει κανείς από όσα γράφουν στο πρόγραμμα. Η εξέλιξη του έργου όμως δεν φαίνεται να τους δικαιώνει: φεύγοντας έχει κανείς την αίσθηση ότι οι ταυτότητες (του άντρα, της γυναίκας, του ετεροφυλόφιλου, του ομοφυλόφιλου) τελικά είναι πολύ περισσότερο ανθεκτικές και πολύ λιγότερο ρευστές από όσο προστάζουν οι διάφορες “μόδες” που έρχονται και παρέρχονται.