ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΤΑΣΗ: “Η ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΕΥΘΥΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”

Είναι μεγάλη μου χαρά να αφιερώσω αυτήν εδώ την ανάρτηση  στο πρώτο μυθιστόρημα ενός ανθρώπου που αποτελεί έναν από τους πιο τακτικούς αναγνώστες και σχολιαστές αυτού του μπλογκ  -και ακόμα μεγαλύτερη αφού πρόκειται για ένα από αυτά τα βιβλία που διαβάζονται απνευστί και δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου! Το βιβλίο “Η κλεμμένη ζωή ενός εύθυμου ανθρώπου” του Δημήτρη Πολίτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος εδώ και λίγους μήνες. Πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας είναι ο Δήμος, ένα πρόσωπο  που διαισθάνεται κανείς ότι μοιράζεται αρκετά βιογραφικά στοιχεία με το συγγραφέα.

Ο Δήμος είναι γκέι και το βιβλίο έχει σαν άξονα δύο ερωτικές ιστορίες που σημαδεύουν τη ζωή του και εκτυλίσσονται με απόσταση μερικών χρόνων η μία από την άλλη. Η πρώτη αφορά τον εφηβικό του έρωτα με έναν παιδικό του φίλο, μια ιστορία με φόντο την Αθήνα, το Πήλιο και ένα νησί του Αιγαίου. Έναν έρωτα που δεν βρίσκει ανταπόκριση αφού ο φίλος του δεν ενδιαφέρεται για άντρες (ή μήπως ενδιαφέρεται;) Η δεύτερη είναι η σχέση του με έναν παντρεμένο σύμβουλο της ιρλανδικής κυβέρνησης, όταν χρόνια αργότερα θα δουλέψει σε μια υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει έδρα την Ιρλανδία. Η σχέση αυτή θα τον μπλέξει σε έναν απίστευτο κυκεώνα πάθους, μυστικών υπηρεσιών και τρομοκρατικών οργανώσεων, αφού ο γοητευτικός ιρλανδός εκτός από αμφιφυλόφιλος είναι και διπλός πράκτορας του ΙΡΑ!

Αν θέλετε να επιλέξετε ένα βιβλίο για το καλοκαίρι, το συγκεκριμένο με τη στρωτή γραφή του, την καταιγιστική πλοκή του, τις συνεχείς ανατροπές και τα αδιάκοπα φλάσμπακ ανάμεσα στις δύο ιστορίες, είναι ακριβώς το κατάλληλο. Ένα βιβλίο γραμμένο με τα φόντα να λειτουργήσει ως εξαιρετικό κινηματογραφικό σενάριο (προσωπικά θα ήθελα πολύ να το δω γυρισμένο σε  ταινία). Διαβάζοντάς το δεν θα μπορέσετε σε καμία περίπτωση να μαντέψετε τι συμβαίνει στο τέλος – όταν τα αισθήματα του πρωταγωνιστή για την ψυχολογική περιθωριοποίηση που γνώρισε από μικρός λόγω της ομοφυλοφιλίας του βγαίνουν στην επιφάνεια. Με έναν τρόπο που ίσως ξενίσει όσους αναγνώστες είχαν ταυτιστεί μαζί του μέχρι εκείνη τη στιγμή…

“Θέλεις να έρθεις να κάτσεις δίπλα μου για λίγο; μου χαμογέλασε ενθαρρυντικά και χτύπησε μαλακά με την παλάμη του το χώρο δίπλα στο μαξιλάρι του.

Χωρίς δεύτερη κουβέντα πήδηξα στο κρεβάτι του και ξάπλωσα στα αριστερά του, εκεί ακριβώς που μου έδειξε. Γύρισα ανάσκελα όπως κι αυτός κι άρχισα να κοιτάζω κι εγώ το ταβάνι. Μείναμε στην  ίδια θέση για κάμποσα λεπτά χωρίς να μιλάει κανείς. Από το μισάνοιχτο παράθυρο ακουγόταν μόνο η σιωπή της νύχτας και το κελάιδισμα από ένα ζευγάρι αηδόνια που κρυμμένα μέσα στο πλούσιο φύλλωμα μιας οξιάς  γλυκοκελαηδούσαν την αγάπη τους έξω από το παράθυρό μας, προαναγγέλλοντας τον ερχομό μιας καινούριας ανοιξιάτικης αυγής.

-Άλκη, σ’ αγαπώ, του είπα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω και χωρίς να καταλάβω καν πως βγήκαν αυτές οι λέξεις από το στόμα μου. Μείναμε έτσι ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο για αρκετή ώρα ακόμα. Ο απόηχος των λέξεων που είχα ξεστομίσει με κεραυνοβόλησε, με σοκάρισε κι εμένα τον ίδιο, ίσως περισσότερο από εκείνον.

Ο Άλκης, σαν να σκέφτηκε λιγάκι και γύρισε προς το μέρος μου. Κοντοστάθηκε για λίγο και μετά αποφάσισε να μου απαντήσει.

-Κι εγώ σ’ αγαπώ, Δήμο, είπε ήρεμα. Όμως νομίζω κάπως διαφορετικά απ’ όπως μ’ αγαπάς εσύ. Έχουμε μεγαλώσει σχεδόν μαζί. Σε νοιάζομαι και θέλω πάντα το καλό σου, σε θεωρώ αδελφό μου και ίσως κάτι περισσότερο, συμπλήρωσε.

Έτρεμα ολόκληρος. Ένιωσα τις κόχες των ματιών μου να πλημμυρίζουν από δάκρυα. Συνέχισα να κοιτάω το ταβάνι σιωπηλά.

-Ξέρω ότι εσύ ίσως με αγαπάς κάπως διαφορετικά Δήμο, συνέχισε με το ίδιο ήρεμο και νηφάλιο ύφος. Προσπαθώ να κατανοήσω αυτού του είδους την αγάπη αλλά μου είναι λίγο δύσκολο να την καταλάβω…Και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να σ’ αγαπήσω με τον τρόπο που μ’ αγαπάς εσύ, κατέληξε.”

Αυτό ήταν ένα μικρό απόσπασμα για να πάρετε μια γεύση από το βιβλίο. Ο “εύθυμος άνθρωπος” του τίτλου αναφέρεται βέβαια στην αγγλική λέξη γκέι, μια λέξη που ο αφηγητής θεωρεί ειρωνική  αφού η ομοφυλοφιλία του στον κόσμο που ζει δεν τον κάνει περισσότερο χαρούμενο, αλλά περισσότερο μόνο. Μια λεξικολογική παρατήρηση σχετικά με αυτό: πολλοί πιστεύουν λανθασμένα ότι η λέξη gay κόλλησε στους ομοφυλόφιλους με την κυριολεκτική έννοια του εύθυμου, του κεφάτου και του χαρούμενου. Στην πραγματικότητα όμως η λέξη αυτή χρησιμοποιήθηκε  με τη μεταφορική της έννοια, του “ζωηρού” και σεξουαλικά έκλυτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν άρχισε να χρησιμοποιείται για τους ομοφυλόφιλους, “gay houses” ονομάζονταν και οι οίκοι ανοχής…