ΣΕΞ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟ: ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

O Mike Albo είναι ένας συγγραφές που ζει στη Νέα Υόρκη. Πρόσφατα δημοσίευσε ένα αρκετά ενδιαφέρον (και μακροσκελές) κείμενο για τον έρωτα και το σεξ στην εποχή του κυβερνοχώρου. Παρακάτω έχω μεταφράσει μόνο μερικά αποσπάσματα, αλλά εδώ μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στα αγγλικά.

“Στο στέκι των χίπστερ της γειτονιάς μου μια παρέα ετεροφυλόφιλων νεαρών στο διπλανό τραπέζι  μιλάνε για μια καινούρια εφαρμογή για κινητά που τους βοηθάει να αναζητήσουν ερωτικές παρτενέρ  στη γύρω περιοχή, δείχνοντας φωτογραφίες και εντοπίζοντας πόσο μακριά βρίσκονται μέσω GPS. “Να κοίτα αυτήν. Βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα! Είναι μόλις 100 μέτρα από δω!” Έχουν μαζευτεί όλοι και κοιτάνε την οθόνη του κινητού τρέμοντας από ενθουσιασμό για την καινούρια εποχή ερωτικής ευκολίας και αφθονίας που ξαφνικά ανοίγεται μπροστά τους. Τους κοιτάω από το τραπέζι μου  και δεν αντέχω να μη χαμογελάσω συγκαταβατικά με το ύφος του έμπειρου, θαλασσοδαρμένου καπετάνιου. Για ακόμα μια φορά οι γκέι υπήρξαν πρωτοπόροι.

Πίσω στο 2002 ήμουν ήδη αρκετά αργοπορημένος όταν απέκτησα  επιτέλους το κουράγιο (και την κατάλληλη γρήγορη σύνδεση) να φτιάξω για πρώτη φορά ένα προφίλ σε ιστοσελίδα ερωτικών γνωριμιών. Πολύ πριν τα έξυπνα κινητά, την εποχή που οι ετεροφυλόφιλοι ακόμα ξεκινούσαν διστακτικά να αναζητούν το άλλο τους μισό σε sites ηλεκτρονικού προξενιού, οι γκέι χρησιμοποιούσαν ήδη το ίντερνετ για να κανονίζουν γρήγορες σεξουαλικές συνευρέσεις. Ένας φίλος μου σύστησε κάποιο site και έφτιαξα εκεί ένα προφίλ το οποίο αποδείχθηκε υπερβολικά φιλικό και  “φλύαρο” για τα δεδομένα της συγκεκριμένης ιστοσελίδας με αποτέλεσμα να το ξαναγράψω αρκετές φορές (κατάλαβα ότι είναι καλύτερο να μπαίνεις κατευθείαν στο ψητό με φράσεις όπως “να περνάμε καλά”, “άντρας για άντρα”, “ψάχνω για φάση” κτλ)

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι πόσο τρακ είχα νιώσει. Μόλις ανέβηκε η φωτογραφία είχα το συναίσθημα ότι έκανα κάτι πονηρό, μια “αταξία”, όπως φαντάζομαι συμβαίνει με όλους όσοι βγάζουν για πρώτη φορά τις σεξουαλικές τους επιθυμίες στο κλαρί του λαμπερού, δυσδιάστατου, ημι-δημόσιου, ημι-ιδιωτικού χώρου που είναι το διαδίκτυο. Την πρώτη φορά που πατάς το send σε καταλαμβάνει ένας ψιλο-πανικός καθώς σκέφτεσαι αυτό είναι κάτι μπορεί να μετανιώσεις  ακριβά – αλλά την ίδια στιγμή ψήνεσαι να το δοκιμάσεις γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν παύεις να είσαι ξαναμμένος.

Εκείνες οι πρώτες μέρες στο ίντερνετ θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Ζούσα ξανά την εφηβεία, μόνο που οι επιθυμίες μου αντί να γίνονται ένα με το σώμα μου, γίνονταν ένα με τα κυκλώματα του υπολογιστή. Ξεκίνησα από αρχάριος (“πόσο σέξι είναι αυτός ο τύπος με το μποξεράκι!”), στην πορεία έγινα πιο υποψιασμένος (“με αυτή η στάση και το χαμηλό φωτισμό μάλλον προσπαθεί να κρύψει την κοιλίτσα του”) και κατέληξα κυνικός παντογνώστης (“σιγά μην είναι δικοί σου αυτοί οι κοιλιακοί ψυχάκια!”). Η εκπαίδευσή μου στα σεξουαλικά μυστικά του κυβερνοχώρου ολοκληρώθηκε σε χρόνο μηδέν, αν σκεφτεί κανείς ότι μου πήρε 15 χρόνια για να καταλάβω ότι δεν περνάω καλά στα γκέι κλαμπ της μόδας όπου κάθεσαι και ακούς για ώρες τα ίδια, πανομοιότυπα μπιτάκια. Υπό κανονικές συνθήκες είμαι πολύ αργός μαθητής.

Η ψηφιοποίηση της σεξουαλικής μου ζωής έχει υπάρξει μια διασκεδαστική, απαίσια, σέξι και κάποιες φορές ταπεινωτική υπόθεση, αλλά πάνω από όλα υπήρξε μια εξαιρετική εκπαίδευση για τι σημαίνει να είναι κάποιος ανθρώπινο ον σήμερα. Ή τουλάχιστον πως σιγά-σιγά τα ανθρώπινα όντα χάνουν κάποιες από τις ανθρώπινες ιδιότητές τους. Όλες οι σκέψεις μου γύρω από το ίντερνετ και τη σεξουαλικότητα μπορούν να χωρέσουν σε δύο ερωτήσεις. Η πρώτη είναι: πόσο μας βλάπτει σαν ανθρώπους η σύγχρονη υπερ-συνδεδεμένη, ψηφιακή ζωή μας; Μας έχει αλλάξει τόσο που έχουμε πάψει πλέον να αναζητάμε τα πιο απλά πράγματα όπως η αγάπη και η οικογένεια; Και η δεύτερη: είναι οι επιθυμίες μας οι ίδιες που ήταν πάντα, αβυσσαλέες, ανεξέλεγκτες, απαράλλακτες στο  χρόνο, ανεξάρτητα από τα μέσα επικοινωνίας και τις ευκολίες που έχουμε στη διάθεσή μας; Είμαι το ίδιο αδηφάγος σεξουαλικά με όλους τους άντρες που έζησαν πριν από μένα;

…Προσπαθώντας να πάρω μια απάντηση, μίλησα με έναν άντρα που έζησε τη Νέα Υόρκη στη “χρυσή δεκαετία” του ‘70, όταν οι άντρες έκαναν σεξ κυριολεκτικά παντού. Εκείνο τον καιρό είχε σχέση, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να απολαμβάνει τη σεξουαλική ελευθερία που του πρόσφερε η πόλη. Περιγράφει τους ομοφυλόφιλους εκείνης της περιόδου σαν μια φυλή: “είμαστε γύρω στα 500 άτομα και 200 παραπάνω ερχόντουσαν το σαββατοκύριακο”. Ακούω τέτοιες ιστορίες συχνά από γκέι φίλους μεγαλύτερης ηλικίας που πέρασαν τον τρόμο του Aids και επέζησαν για να τα θυμούνται. Όπως το διηγούνται οι ίδιοι, εκείνη την εποχή το σεξ ήταν παντού και το ψωνιστήρι έδινε κι έπαιρνε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Θυμούνται τα “κλασικά” στέκια: τις αποβάθρες, πίσω από τα φορτηγά στη 14η οδό, το υπόγειο του Spike, ένα γκέι μπαρ στο Ουέστ Σάιντ. Μια φίλη μου θυμάται το συγκάτοικό της Ντέιβιντ που πέθανε το 1994: “Μου έλεγε ότι θα πεταχτεί να πάρει γάλα και γύρναγε έξι ώρες αργότερα. Είχε κάνει σεξ σε ολόκληρη την πόλη!” Ο άντρας που μου δίνει συνέντευξη συνοψίζει την εποχή: “Το σεξ για μας δεν ήταν κάτι προσωπικό. Ήταν μια συλλογική εμπειρία”.

Τον καιρό εκείνο η πόλη έμοιαζε με μια τεράστια κυψέλη ερεθισμένων αντρών που διέσχιζαν και συναντιόντουσαν ξανά και ξανά στα ίδια σοκάκια αναζητώντας την απόλαυση. Η αίσθηση  του άγνωστου και της περιπέτειας μπορεί να φαίνεται περισσότερο ελκυστική και παιχνιδιάρικη σε σχέση με το σημερινό ψηφιακό κόσμο, κατά βάση όμως δεν είναι και πολύ διαφορετική. Τότε οι δρόμοι της πόλης έπαιζαν τον ίδιο ρόλο που παίζουν σήμερα τα καλώδια του ίντερνετ.

Αναρωτιέμαι αν οι άντρες που έζησαν τη “χρυσή εποχή” της δεκαετίας του ‘70 είχαν τις ίδιες άσχημες εμπειρίες που ζούμε σήμερα; Αντιμετώπιζαν  κι αυτοί την ανασφάλεια, τη ζήλια, την κακία και το ρατσισμό που βλέπουμε σήμερα να “φωνάζουν” μέσα από τα προφίλ ηλεκτρονικών γνωριμιών; Αντιμετώπιζαν κι αυτοί την απόρριψη; Ρωτάω τον άντρα που μου δίνει συνέντευξη αν ερωτεύτηκε ποτέ χωρίς ανταπόκριση. Με κοίταξε ήρεμα και μου απάντησε: “Το σεξ ήταν μια συλλογική εμπειρία τότε. Δεν υπήρχαν πολλά ζευγάρια.” Με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο καλά σχεδιασμένο κι αν είναι το διαδίκτυο για να σου προσφέρει απλόχερα το σεξ και τον έρωτα, είναι το ίδιο καλά σχεδιασμένο για  να σου σερβίρει την απόρριψη.

Κάτι μοιάζει να έχει αλλάξει από τότε που το σεξ ήταν μια συλλογική εμπειρία απελευθέρωσης. Είναι δύσκολο να το διατυπώσει κανείς χωρίς να ακουστεί απαράδεκτα ξεπερασμένος, αλλά μου δίνεται η αίσθηση ότι το σεξ έχει μετατραπεί σε κλειστό σύστημα. Και όπως σε κάθε κλειστό σύστημα, τα πάντα μετατρέπονται σε κωδικούς ακατανόητους για όσους βρίσκονται εκτός συστήματος, μέχρι να έρθει η στιγμή που όλοι αυτοί οι κωδικοί αρχίζουν να σου φαίνονται τόσο αυτονόητοι που παύεις πλέον να συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει κι εσύ ο ίδιος  κομμάτι αυτού του συστήματος.

…Τσεκάρω συνέχεια τα διάφορα προφίλ μου, ελπίζοντας ότι θα βρω κάποιον καινούριο και βέβαια πάντα υπάρχει κάποιος καινούριος. Στέλνω μηνύματα και ίχνη τσεκάροντας ταυτόχρονα τα μηνύματα που έχουν έρθει στα εισερχόμενά μου, τα αιτήματα φιλίας και τις προσκλήσεις που φτάνουν μέσω Facebook. Ο Μάικλ, που δεν ξέρω για ποιο λόγο χάνω το χρόνο μου μαζί του, μου λέει ότι συνέβη κάτι απρόοπτο και πρέπει να συναντήσει ένα φίλο απόψε. Ο Νταγκ ο σερβιτόρος μου υπόσχεται πως θα τηλεφωνήσει. Ο Κάρλος μου λέει την Τρίτη ότι είμαι πολύ σέξι και θα κανονίσουμε να βρεθούμε την Πέμπτη αλλά πήγε Κυριακή και ακόμα δεν έχει επικοινωνήσει. Ο Μπράιαν δεν έβρισκε τα μηνύματά μου – μάλλον βρέθηκαν στον κάδο με τα ανεπιθύμητα.

Ο άλλος Μπράιαν μου έστειλε μήνυμα πως με είδε στο δρόμο. Του απαντάω “πως είσαι” αλλά δεν  στέλνει άλλο μήνυμα. Ο Μάθιου ο σοβαρός καθηγητής με τον οποίο βγαίνω για σοβαρά “ραντεβού γνωριμίας” χωρίς σεξ, μου λέει ότι πνίγεται. Το mail-box μου είναι γεμάτο με προσφορές για δωρεάν τσόντα και κάποιος  Bigmasculineman μου στέλνει μήνυμα . Στο προφίλ του γράφει “γουστάρω τα ειλικρινή άτομα και μου έχουν πει ότι μοιάζω με τον Μπραντ Πιτ”. Στο Facebook ένας τύπος  γεμάτος με σέξι τατουάζ ονόματι Τζέικ έχει ανεβάσει 400 φωτογραφίες όπου ποζάρει στις παραλίες της Ίμπιζα, ταξινομημένες ανάλογα με την ώρα της ημέρας, τον καιρό και τη διάθεσή του. Κάθε δυο εβδομάδες μου στέλνει κι από ένα μήνυμα για να βεβαιωθεί ότι είμαι εκεί. Εδώ είμαι Τζέικ, δεν έχω πάει πουθενά.

Είμαι ποτέ πραγματικά μόνος μου; Μοιάζει σαν η τεράστια λαχτάρα μου για ανθρώπινη επαφή να έχει απλωθεί σαν πλαστελίνη σε ένα λεπτό στρώμα σαρκικού πόθου, ενώ εγώ συνεχίζω να ψάχνω για εκείνο το φρέσκο συναίσθημα που θα με συνταράξει και που θυμάμαι να έζησα για τελευταία φορά το 1998…Συνεχίζω να λαχταράω κάτι βαρύ, μια  συναισθηματική άγκυρα που να μπορώ να ρίξω μέσα στον αχανή ψηφιακό ωκεανό. Ίσως όλα αυτά να είναι τελικά εντελώς παρωχημένα. Ίσως πρέπει απλά να αγκαλιάσω τη ρομποτική πλευρά μου και να αφεθώ πάλι στα γνώριμα δίχτυα της ψηφιακής αράχνης.

…Συχνά έχω την αίσθηση ότι η επιθυμία μου γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπίας και χωρίς να παίρνω ποσοστό από τα κέρδη. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η συνεχής αναζήτηση.  Πατάμε το κουμπί του refresh συνέχεια αναζητώντας καινούρια αποτελέσματα και οι δυνάμεις της αγοράς έχουν κάθε λόγο να μας κρατάνε μέσα σε αυτό το φαύλο κύκλο. Όσο και να ψάξεις, το αίσθημα του ανικανοποίητου συνεχίζει να αιωρείται  πάνω από το κεφάλι σου. Μπορεί να αναζητάς κάτι σταθερό, αλλά είναι δύσκολο να πιαστείς από οτιδήποτε όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν από το ένα προφίλ στο άλλο σαν να γυρίζουν τις σελίδες ενός περιοδικού. Μπορεί να συνεχίζεις να τρέχεις μέσα στον τροχό σαν το χάμστερ νομίζοντας ότι αυτό θέλεις, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που ζητάς είναι λίγη τρυφερότητα, λίγη αγάπη ή απλά έναν καλό οργασμό για να συνεχίσεις τη μέρα σου.

…Θέλω πραγματικά να πιστέψω στην υπόσχεση της εποχής μας ότι η τεχνολογία μπορεί να συνδέσει την ανθρωπότητα. Θέλω να πιστέψω ότι η διαδραστικότητα μπορεί να μας συμφιλιώσει με το σεξουαλικό μας εαυτό ώστε να μη χρειάζεται να ντρεπόμαστε για αυτά που νιώθουμε. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου όλοι θα είμαστε γυμνοί στο Facebook.

Αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί σύντομα. Οι επιθυμίες μας είναι και θα παραμείνουν κάτι πιο σκοτεινό. Είμαστε σεξουαλικά όντα και οι επιθυμίες μας βρίσκουν πάντα τον τρόπο να παίρνουν το σχήμα και να κατοικούν  μέσα στα δημιουργήματά μας, είτε αυτοί είναι οι δρόμοι μιας πόλης, είτε οι συνδέσεις του κυβερνοχώρου, είτε κάποιο καινούριο, περίεργο φετίχ που ξεκίνησε από την Ιαπωνία. Οι επιθυμίες μας υπήρξαν πάντα μια σκοτεινή και παθιασμένη υπόθεση και προς το παρόν έχουν βρει τον καλύτερο τρόπο για να εκφράζονται: μέσα από τα σκοτεινά τούνελ των ηλεκτρονικών μας μηνυμάτων.

…Αυτό που  πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου είναι ότι, όσο απολαυστικό κι αν είναι να ζεις τις επιθυμίες σου, το σεξ δεν είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να κυνηγάει κανείς, ούτε είναι ένα προϊόν στο ράφι που το τσεκάρεις με ένα κλικάρισμα. Κάτω από όλη αυτή την αναζήτηση, κάτω από όλες αυτές τις πιθανές και απίθανες ευκαιρίες για συνάντηση, υπάρχει κάτι πιο βαθύ και σταθερό μέσα στον καθένα από μας. Η επιθυμία είναι ένας φακός που πρέπει να τον στρέψουμε μέσα μας και η αγάπη δεν θα πρέπει να μπαίνει στο ζύγι της καθημερινής συναλλαγής. Είναι κάτι μεγαλύτερο από τον καθένα μας και όλοι την αξίζουμε.

Γι’ αυτό προς το παρόν αποφάσισα να κλείσω όλα τα προφίλ μου και να κατεβάσω τον εαυτό μου από τα ράφια με τα περιοδικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι απλά σηκώνω τα παντελόνια μου. Επιστρέφω στον κανονικό κόσμο με τον καθαρό αέρα του, τους δρόμους, τους ανθρώπους και τα στέκια του. Αν σηκώσετε για λίγο  τα μάτια σας  από την οθόνη του κινητού σας, μπορεί και να με δείτε εκεί – στον περιφρονημένο, συχνά μοναχικό, τρισδιάστατο κόσμο μας.”

Σχετικές αναρτήσεις:
Κράσαραν το Grindr οι ξαναμμένοι αθλητές του Λονδίνου;
Γιατί τόση αγένεια στα προφίλ γνωριμιών;