ΛΟΡΕΝΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ: “ΣΗΚΩΣΑ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”

“Για όλα τα πράγματα που οι άνθρωποι λένε ότι εκτιμούν –τον έρωτα, τη συντροφικότητα, τη φιλία- η ετεροφυλοφιλία λειτουργεί ως ένα απίθανο υποκατάστατο. Η γυναίκα δεν είναι παρά μια μηχανή φυσικής εξάσκησης προορισμένη να ικανοποιεί τις σαρκικές ορέξεις του άντρα. Όμως εκείνος δεν μπορεί να βρει αυτό που αναζητά  πραγματικά παρά μόνο ανάμεσα στους ομοίους του, εκεί όπου η σαρκική ένωση συνοδεύεται από την πνευματική: Ένα παθιασμένο ερωτικό παζάρι που ικανοποιεί αυτή την ισχυρή επιθυμία της ανθρώπινης φύσης και προσφέρει κάτι περισσότερο από τη σαρκική έλξη. Γι’ αυτό το λόγο οι δεσμοί μεταξύ αντρών είναι τόσο έντονοι, τόσο προφανείς και τόσο απλοί.”

Το 1919, χρονιά κατά την οποία εκδόθηκαν “Οι επτά στύλοι της σοφίας” του Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία ως ο “Λόρενς της Αραβίας”) ο ίδιος ο συγγραφέας λογόκρινε το παραπάνω απόσπασμα το οποίο δεν θα εμφανιστεί παρά στην πλήρη έκδοση, δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Και ήταν αυτή η παράγραφος που θα έπειθε ακόμα και τους πιο δύσπιστους για την πραγματική ερωτική φύση ενός από τους θρύλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά τις κλασικές σπουδές του στην Οξφόρδη, ο Λόρενς φεύγει για τη Μέση Ανατολή όπου συμμετέχει σε αρχαιολογικές ανασκαφές στη Συρία και τη Μεσοποταμία. Εκεί γνωρίζει τον Σελίμ Αχμέτ, γνωστό με το παρατσούκλι “Νταχούμ”, έναν δεκαπεντάχρονο νεαρό με όμορφο πρόσωπο και αθλητική κορμοστασιά. Του μαθαίνει γραφή και ανάγνωση και σε αντάλλαγμα ο Νταχούμ τον μυεί στην αραβική γλώσσα. Ο Λόρενς τον χρησιμοποιεί ως μοντέλο για να λαξέψει ένα γυμνό άγαλμα, και προκαλεί μεγάλο σκάνδαλο το καλοκαίρι του 1913 όταν τον παίρνει μαζί του στην Αγγλία. Ο Νταχούμ θα πεθάνει στην πατρίδα του τρία χρόνια αργότερα από τύφο και ο Λόρενς δεν θα μπορέσει να παρηγορηθεί ποτέ για την απώλεια.

Όταν ξεσπάει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ο Λόρενς είναι τοποθετημένος στη χαρτογραφική υπηρεσία του βρετανικού στρατού στην Αίγυπτο. Χάρη στην εξοικείωση του με τις αραβικές φυλές, αναλαμβάνει το ρόλο του μυστικού πράκτορα και πείθει τους άραβες να εξεγερθούν εναντίον των οθωμανών που ήταν σύμμαχοι των γερμανών στον πόλεμο. Στο βιβλίο του περιγράφει τις ομοφυλοφιλικές εμπειρίες των φαντάρων στην έρημο:

“Το εμπόριο σάρκας σε αυτά τα μέρη, εκτός από απεχθές, είναι τόσο ανεπαρκές που οι νεαροί μας άρχισαν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους χρησιμοποιώντας τα καθαρά σώματα των συμπολεμιστών τους – μια ψυχρή παρηγοριά που έμοιαζε αγνή σε σύγκριση με τις κοινές γυναίκες που μας ήταν διαθέσιμες. Πολλοί δικαιολογούν αυτή τη στείρα διαδικασία και ορκίζονται ότι οι σύντροφοι που έτρεμαν σύγκορμοι ανάμεσα στους αμμόλοφους με τα μέλη τους παραδομένα στον απόλυτο εναγκαλισμό, ζούσαν στα σκοτεινά έναν αισθησιασμό αντίστοιχο του πνευματικού πάθους που έκαιγε το μυαλό και τις ψυχές μας.”

Στα χνάρια του μεγάλου συμπατριώτη του λόρδου Βύρωνα που πολέμησε στο πλευρό των ελλήνων έναν αιώνα νωρίτερα, ο Λόρενς κερδίζει την εμπιστοσύνη του εμίρη Φαϊζάλ, οργανώνει το στρατό του, και σε μια εκπληκτική επιχείρηση οι άραβες καταλαμβάνουν το στρατηγικό λιμάνι της Άκαμπα. Λίγους μήνες αργότερα θα αιχμαλωτιστεί από τους τούρκους κατά τη διάρκεια μιας κατασκοπευτικής επιχείρησης στην Νταράα, κοντά στα σύνορα της Συρίας με την Ιορδανία. Αφού τον υποβάλλουν σε βασανιστήρια, ο τούρκος αξιωματικός και οι στρατιώτες του τον βιάζουν ομαδικά, κλασική μέθοδος των οθωμανών για να σπάσουν το ηθικό των αξιωματικών του εχθρού…

Πολλοί θυμούνται την περίφημη σκηνή της μαστίγωσης από τους τούρκους στην  κλασική ταινία του 1962 με τον Πίτερ Ο Τουλ και τον Ομάρ Σαρίφ. Η ταινία αρκείται μόνο να υπονοήσει τι ακολούθησε, όμως ο ίδιος ο Λόρενς δεν έκρυψε τη φριχτή εμπειρία της ταπείνωσής του, γράφοντας στα απομνημονεύματά του: “Εκείνη τη νύχτα στην Νταράα το κάστρο της προσωπικής μου αξιοπρέπειας αλώθηκε για πάντα.”  Ο βιασμός που υπέστη σε συνδυασμό με την πουριτανική αγωγή στην οποία τον είχε υποβάλλει η μητέρα του, έβγαλαν στην επιφάνεια τις σαδομαζοχιστικές του τάσεις. Έφτασε στο σημείο να θεωρεί ότι μόνο ο πόνος μπορεί να εξαγνίσει την αμαρτία της σεξουαλικής πράξης και δεν έβρισκε την ηδονή παρά μόνο μέσα από το ξύλο και τη μαστίγωση.

Δεν ήταν μόνο η απώλεια του αγαπημένου του και το προσωπικό του μαρτύριο κατά τη διάρκεια της σύντομης αιχμαλωσίας του που μετέτρεψαν τον Λόρενς από ιδεαλιστή και ρομαντικό πολεμιστή σε έναν κυνικό οπαδό του πόνου και της ταπείνωσης. Η προδοσία των αράβων από τους άγγλους είναι το τελειωτικό χτύπημα που θα τον κάνει να αισθανθεί αποστροφή για την ίδια του την πατρίδα: Αφού μπαίνει νικητής στη Δαμασκό, επικεφαλής των στρατευμάτων του Φαϊζάλ, ο άνθρωπος που ο τύπος αποκαλεί “Βασιλιά των Αράβων” θα συνοδεύσει τον εμίρη στη διάσκεψη των Βερσαλλιών το 1918. Εκεί οι βρετανοί όχι μόνο θα διαψεύσουν τις ελπίδες των αράβων για ανεξαρτησία, αλλά θα προσφέρουν στους γάλλους τη Συρία ως προτεκτοράτο, σε αντάλλαγμα για το δικό τους προτεκτοράτο στην Αίγυπτο…

Αηδιασμένος, ο Λόρενς παραιτείται από τον βαθμό του συνταγματάρχη και αφιερώνεται στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του. Για να μην ντροπιαστεί στα μάτια των αράβων συντρόφων του, αρνείται κάθε παράσημο από τον βασιλιά της Αγγλίας. Παραμένει στη Βασιλική Αεροπορία ως απλός σμηνίτης μέχρι τον θάνατό του, το 1935, σε ένα “περίεργο” δυστύχημα πάνω στη μηχανή  που κάποιοι αποδίδουν στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.

Θα αφιερώσει το βιβλίο στον “Σ.Α”,  αρχικά του νεαρού άραβα που πέθανε πριν  προλάβει να δει την πατρίδα του ελεύθερη: “Σε αγάπησα και γι’ αυτό ξεσήκωσα μια ανθρώπινη πλημμύρα για να σου χαρίσω την ελευθερία. Κουρασμένος από τις περιπλανήσεις, ο έρωτας βρήκε ψηλαφώντας το κορμί σου, την τόσο σύντομη λεία μου, πριν  το χωμάτινο μνήμα σου την αρπάξει από μένα…Το πιο ισχυρό κίνητρο για να αποφασίσω να δράσω ήταν τόσο προσωπικό που δεν το έχω αναφέρει στο βιβλίο μου. Ζούσε εντός μου κάθε ώρα και στιγμή, κι όμως πέθανε νωρίς, πριν πάρουμε τη Δαμασκό.”

Aπό το “Λεξικό των διάσημων ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων” του Μισέλ Λαριβιέρ, εκδόσεις Delétraz, Παρίσι 1997

Διαβάστε επίσης:
Λουκίνο Βισκόντι: Πρίγκιπας και καταραμένος
Ο πιο μεγάλος έλληνας: Αλέξανδρος και ομοφυλοφιλία
Τσαϊκόφσκι: Η μέρα που πέθανε η μουσική
Αντρικοί έρωτες στην Τουρκοκρατία
Οι δύο έρωτες του Λεονάρντο ντα Βίντσι
Ο μεγάλος έρωτας του Σοπέν
Τα μυστικά ταξίδια του Ιούλιου Βερν