ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΓΚΕΙ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΑΣ: ΜΠΕΡΤΡΑΝ ΝΤΕΛΑΝΟΕ

Το 1998, με αφορμή τη συζήτηση για το γαλλικό σύμφωνο συμβίωσης, ο Μπερτράν Ντελανοέ έγινε ο πρώτος γάλλος πολιτικός που μίλησε δημόσια για την ομοφυλοφιλία του. Στις εκλογές του 2001 έγινε ο πρώτος σοσιαλιστής δήμαρχος του Παρισιού μετά από 130 χρόνια. Πρωτοβουλίες του όπως η λειτουργία θερινών πλαζ στις όχθες του Σηκουάνα, ο περιορισμός των αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης και τα δωρεάν ποδήλατα του Δήμου τον έφεραν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Το 2002 έπεσε θύμα επίθεσης με μαχαίρι από έναν ψυχοπαθή που δήλωσε ότι μισεί τους ομοφυλόφιλους. Αν και η δημόσια εικόνα του δέχτηκε ισχυρό πλήγμα όταν η ΔΟΕ επέλεξε το Λονδίνο αντί για το Παρίσι για τους Ολυμπιακούς του 2012, ο Ντελανοέ παραμένει σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ο δημοφιλέστερος πολιτικός στη Γαλλία και σοβαρός υποψήφιος για τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Την προηγούμενη Κυριακή επανεξελέγη στη δημαρχία με το συντριπτικό ποσοστό του 58%, το υψηλότερο στην ιστορία της γαλλικής πρωτεύουσας. Λίγο πριν τον δεύτερο γύρο, ο Ντελανοέ μίλησε στο γαλλικό περιοδικό Τetu.

Mετά από 7 χρόνια στη δημαρχία θεωρείτε ότι οι ομοφυλόφιλοι ζουν καλύτερα στο Παρίσι;

Ελπίζω να αισθάνονται ότι ο δήμος τους σέβεται περισσότερο, μια που δεν υφίστανται πλέον διακρίσεις ως προς την υποστήριξη που παρέχει ο δήμος στις γκέι οργανώσεις. Λυπάμαι που ορισμένοι από τους αντιπάλους μου με κατηγορούν ότι ευνοώ αυτές τις οργανώσεις όντας ο ίδιος ομοφυλόφιλος. Η αλήθεια είναι ότι έχουν το δικαίωμα στην ισότιμη αντιμετώπιση και τον σεβασμό, κάτι που δεν συνέβαινε πριν το 2001.

Σε άλλες μητροπόλεις οι χώροι που ζουν και διασκεδάζουν οι γκέι είναι διάσπαρτοι σε όλη την πόλη, αλλά στο Παρίσι φαίνεται ότι η κατάσταση δεν έχει εξελιχθεί. Ποια είναι η άποψή σας;

Δεν είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να επέμβω, γιατί θεωρώ ότι κάτι τέτοιο ενδέχεται να είναι επικίνδυνο. Η αντίληψή μου για την ελευθερία είναι ότι ο καθένας - και βεβαίως οι γκέι - μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις γειτονιές της πόλης. Προσωπικά δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα γκέτο. Και επειδή πιστεύω ότι ειδικά οι γκέι τον 21ο αιώνα μπορούν με τη δημιουργικότητά τους να ωφελήσουν το σύνολο της κοινωνίας, για ποιο λόγο θα πρέπει οι δραστηριότητές τους να είναι συγκεντρωμένες γεωγραφικά; Οπότε θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να λειτουργεί ελεύθερα μέσα στην πόλη. Από την άλλη έχω πολλούς φίλους που έχουν ανάγκη το γκέτο. Γιατί όχι; Εγώ προτιμώ τη διαφορετικότητα, αλλά καταλαβαίνω για ποιο λόγο πολλοί γκέι και λεσβίες κινούνται σε αυτή τη λογική.

Δεν θεωρείτε ότι το Παρίσι έχει μείνει πίσω σε αυτό τον τομέα;

Κάθε φορά που ακούω ότι το Παρίσι έχει μείνει πίσω σε κάποιον τομέα, προσπαθώ να εντοπίσω ποια είναι τα πραγματικά γεγονότα. Ρωτήστε τους δημάρχους των μεγάλων μητροπόλεων αν θεωρούν ότι το Παρίσι είναι πίσω σε κάποιον τομέα. 'Εχω ένα φίλο που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στο Παρίσι μετά από χρόνια στο Βερολίνο και μου έλεγε πόσο τον εντυπωσιάζει η ενέργεια και η ζωτικότητα της πόλης μας. Το Βερολίνο βεβαίως έχει τη δική του ιστορία. Πάντως ο Κλάους Βόβεραϊτ [ο δήμαρχος του Βερολίνου] θα ευχόταν να έχει τις δικές μας οικονομικές δυνατότητες. 'Οποτε μου λέει "το όνειρό μου είναι να γίνω δήμαρχος στο Παρίσι", του απαντάω "το δικό μου όνειρο έιναι να γίνω δήμαρχος στο Βερολίνο". Γιατί το Βερολίνο είναι μια πόλη που ακόμα διαμορφώνεται, μια πόλη όπου ένας δήμαρχος μπορεί να χτίσει το καινούριο. Η κάθε πόλη έχει τη δική της κληρονομιά και τις δικές της δυνατότητες. Και αν λάβουμε υπόψη τις ανάγκες των γκέι παριζιάνων κάθε ηλικίας και νοοτροπίας, δεν πιστεύω ότι το Παρίσι έχει μείνει πίσω.

Από τότε που μιλήσατε για την ομοφυλοφιλία σας σε μια τηλεοπτική εκπομπή το 1998, πόσο θεωρείτε ότι σας επηρέασε αυτή η αποκάλυψη; Και πως εξηγείτε το γεγονός ότι δεν ακολούθησαν πολλοί συνάδελφοι το παράδειγμά σας;

Καταρχάς θεωρώ θετικό για τη δημόσια ζωή ότι πολίτες που μπορεί και να έχουν προκαταλήψεις, συνεχίζουν να κρίνουν έναν πολιτικό με βάση το έργο και τις θέσεις του γνωρίζοντας ότι είναι ομοφυλόφιλος. Είναι κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Το δεύτερο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι πόσο μεγάλη δημοσιότητα πήρε το θέμα στο εξωτερικό. Έκτοτε δεν έχω αναφερθεί ξανά σε αυτό το ζήτημα, αλλά δεν προσπαθώ και να το κρύψω. Συνεχίζω να συμμετέχω στην Παρέλαση της Περηφάνιας κάθε χρόνο, παρά τις επικρίσεις της αντιπολίτευσης. Αν και σε προσωπικό επίπεδο κανείς δεν είναι άτρωτος απέναντι στη σφοδρότητα των προσωπικών επιθέσεων και το μίσος που εκφράζουν ορισμένοι, δεν έχουμε σε καμία περίπτωση την πολυτέλεια να δώσουμε στις δυνάμεις της ομοφοβίας, κρυφής ή φανερής, την τεράστια ικανοποίηση που επιζητούν: τη δυνατότητα να μας κάνουν δυστυχισμένους. Έχω αναλάβει τις προσωπικές μου ευθύνες και σκοπέυω να συνεχίσω έτσι. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι ο καθένας διαχειρίζεται την προσωπική του περίπτωση όπως νομίζει καλύτερα. Δεν υποτιμώ το άγχος και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που θέλει να ανοιχτεί στους γονείς του ή τους δικούς του ανθρώπους και ποτέ δεν θα πίεζα κάποιον που προτιμά να κρατήσει κάποια πράγματα για τον εαυτό του. Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική. Υπάρχουν ομοφυλόφιλοι τόσο στην αριστερά όσο και στη δεξιά και κάποιοι μιλάνε ανοιχτά γι'αυτό, ενώ άλλοι όχι. Είναι δικαίωμά τους και δεν έχω κανένα μάθημα να τους δώσω. Δεν αισθάνομαι υπεύθυνος παρά μόνο για μένα.

Όπως γνωρίζετε στην περιοχή της πρωτεύουσας εντοπίζονται πάνω από τα μισά νέα κρούσματα HIV στη Γαλλία και η κατάσταση επιδεινώνεται τα τελευταία χρόνια. Τι μέτρα έχει λάβει ο Δήμος και τι μέτρα σκοπεύετε να λάβετε στο μέλλον;

Δυστυχώς συχνά υποτιμούμε το μέγεθος του προβλήματος και τη σοβαρότητα της κατάστασης που θίγετε. Από τη μεριά μας έχουμε τριπλασιάσει τα κονδύλια που διαθέτουμε για τις καμπάνιες ευαισθητοποίησης, την ενημέρωση των ομάδων υψηλού κινδύνου και τη δωρεάν διανομή προφυλακτικών. Στηρίζουμε οικονομικά όλες τις οργανώσεις που δίνουν τη μάχη κατά του ιού, ενώ συμμετέχουμε και στην καμπάνια των γκέι επιχειρήσεων της πόλης ενάντια στη διάδοση των ναρκωτικών ουσιών που συνδέονται με επικίνδυνες σεξουαλικές συμπεριφορές. Θέλω επιπλέον να αναφέρω το καινούριο πρότζεκτ που έχουμε αναλάβει από κοινού με τις σχετικές οργανώσεις: τη δημιουργία στο Παρίσι κινητών κέντρων που θα αναλάβουν την ενημέρωση σχετικά με τα μέτρα πρόληψης και τη διενέργεια γρήγορων τεστ δωρεάν για την ανίχνευση του ιού. Ελπίζω οι κρατικές υπηρεσίες να εγκρίνουν γρήγορα αυτά τα καινούρια γρήγορα τεστ για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Σε μια πόλη όπου η μάχη κατά του AIDS είναι πολύ σημαντικό ζήτημα, πολλοί εξεπλάγησαν από την απόφασή σας να εγκαινιάσετε μια πλατεία αφιερωμένη στον πάπα Ιωάννη Παύλο Β'.

Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις και εν μέρει τις συμμερίζομαι. Γιατί το έκανα; Γιατί πιστεύω ότι από τη ζωή του καθενός μας, υπάρχουν εξαιρετικά θετικά πράγματα που πρέπει να κρατήσουμε και τα οποία ενδέχεται να συνυπάρχουν με κάποια άλλα αρνητικά. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' είναι υπεύθυνος για μερικά εξαιρετικά πράγματα. Καταρχάς είναι ο πάπας που ζήτησε συγχώρεση για τον ρόλο της Εκκλησίας στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος και θεωρώ ότι υποτιμούμε την πολιτισμική σημασία αυτής της χειρονομίας. Δεύτερον είναι ο πάπας που πήγε στο Μαρόκο και είπε στους μουσουλμάνους ότι ο Θεός των χριστιανών είναι ίδιος με τον δικό τους Θεό. Τρίτον, και ακόμα πιο σημαντικό κατά την άποψή μου, την εποχή που ο Τζορτζ Μπους ξεκίνησε τον πόλεμο με το Ιράκ, όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στον πόλεμο και ενάντια στον πόλεμο των πολιτισμών. Παρόλα αυτά δεν αγνοώ πόσοι πολλοί ανθρώποι έχουν πληγωθεί από τις θέσεις του Ιωάννη Παύλου Β΄σχετικά με τις γυναίκες και σχετικά με τους ομοφυλόφιλους. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο την ημέρα των εγκαινίων, αναφέρθηκα στις ριζικες μου διαφωνίες με τον εκλιπόντα στα ζήτηματα της αντισύλληψης, των εκτρώσεων και της ομοφυλοφιλίας, και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την μάχη κατά του AIDS. Δεν δίστασα να μιλήσω ανοιχτά παρά το γεγονός ότι απευθυνόμουν σε χιλιάδες καθολικούς και πολλοί από αυτούς με αποδοκίμασαν. Γιατί λειτουργούντας με αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι γίνομαι πιο αποτελεσματικός σε σχέση με τα 200 άτομα που διαδήλωναν με το σύνθημα "Ντελανοέ, σύμμαχος των ομοφοβικών". Μεταξύ μας, ας δούμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

Όπως καταλαβαίνετε και από τη συνέντευξη, οποιαδήποτε ομοιότητα με εγχώριες καταστάσεις είναι απλώς συμπτωματική... Πως λέμε καμία σχέση;