ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ

Για τις (στρέιτ) γυναίκες τελικά δεν μπορώ να αποφασίσω: ορισμένες φορές μου φαίνεται ότι έχουν απίστευτη διαίσθηση, ότι μπορούν να διαβάσουν βουλωμένο γράμμα και τίποτα δεν ξεφεύγει από το ραντάρ τους. Και άλλες φορές εκφράζονται με τόση απίστευτη αφέλεια που θέλω να τις ρωτήσω αν μου κάνουν πλάκα ή προσπαθούν να με ψαρέψουν. Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, το προχθεσινό περιστατικό το οποίο σκοπέυω να σας διηγηθώ. Κάθε βοήθεια από το κοινό είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκα στη Λυρική Σκηνή για να παρακολουθήσω τον "Κόμη Ορύ" του Ροσίνι. Δεν ήταν δική μου ιδέα και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Ο Ροσίνι ειδικευόταν στις "κωμικές" όπερες που δυστυχώς σήμερα δεν βλέπονται με τίποτα (γιατί αν η χοντρή σοπράνο δεν χτυπιέται στα μωσαϊκά που η κωλοπετσωμένη αντίζηλος της έφαγε τον άντρα και οι γιατροί έχουν διαγνώσει φυματίωση, ποιος ο λόγος να ξελαρυγγιάζεται;). Να προσθέσουμε σε αυτό και τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει τα τελευταία χρόνια η Λυρική προκειμένου να χειραφετηθεί από το γηριατρικών προδιαγραφών φανατικό κοινό της, το οποίο -παρά τις προόδους της ιατρικής- έχει αρχίσει να λιγοστεύει επικίνδυνα. Και μια που οι κόρες ναυάρχου και οι χήρες αρεοπαγίτη έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο και τα ταμεία της Λυρικής να αδειάζουν επικίνδυνα, κάποιος έριξε την προφανή ιδεά: το μέλλον της Λυρικής δεν βρίσκεται πλέον στις κυρίες της εμμηνόπαυσης αλλά στα χαρούμενα αγόρια του Mayo και του Sodade. Το αποτέλεσμα ήταν άντρες της χορωδίας να εμφανίζονται με γυναικεία συνολάκια, μια γυναίκα να ερμηνεύει το ρόλο ενός ερωτοχτυπημένου νεαρού υπασπιστή και η πρωταγωνίστρια να έχει στη διάθεσή της πλήρες σετάκι S&M εξοπλισμού που θα ζήλευε και το πιο ενημερωμένο μπουντρούμι στο 'Αμστερνταμ. 'Ολα αυτά βέβαια δεν μπορούσαν να αποσπάσουν την προσοχή από την ανεπάρκεια των τραγουδιστών και το σαρακοφαγωμένο σκηνικό. Αν σκεφτεί κανείς όμως πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν ξοδέψει τα τελευταία χρόνια οι γκέι της πρωτεύουσας σε νυχτερινά μαγαζιά εμβαδού γκαρσονιέρας με ανύπαρκτο εξαερισμό και μουσικές επιλογές καλώς μας ήρθες πάλι, τρελό καρναβάλι, δεν αδικώ τους υπεύθυνους της Λυρικής που μας αντιμετωπίζουν σαν χρυσωρυχείο.

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή ήρθε επιτέλους η ώρα για το πολυπόθητο διάλειμμα. Καθώς κατευθυνόμαστε προς το φουαγιέ, διέκρινα μέσα στο πλήθος την κοπέλα του αδελφού μου που είχε έρθει με μια φίλη της. Πήγα να τη χαιρετήσω και μετά τις απαραίτητες συστάσεις πιάσαμε την ψιλή κουβεντούλα. Χωρίς να έχω προλάβει να συνέλθω από την παράσταση, έρχεται και η δεύτερη κεραμίδα που θα με χτυπούσε κατακούτελα: της έκανε φοβερή εντύπωση που με έβρισκε στη Λυρική και ζητούσε τη συμβουλή μου. Πως μπορούσε να πείσει τον αδελφό μου που αδιαφορεί παγερά για τις συγκινήσεις της λυρικής τέχνης να τη συνοδεύσει στην επόμενη έξοδό της στην όπερα;

'Οχι πείτε μου τώρα τι να απαντήσω ο καψερός; Να τον ξεκινήσει με το μαλακό, ας πούμε Barbra Streisand και Liza Minelli στην αρχή και με τον καιρό, που θα πάει, θα ενδιαφερθεί και για τον Παβαρότι; 'Οτι μάλλον θα έπρεπε να ανησυχεί αν ο αδελφός μου αντί για γήπεδο τις Κυριακές προτιμούσε μια παράσταση της Μαντάμ Μπατερφλάι; 'Οτι μαζί με την όπερα ίσως θα ήταν σκόπιμο να τον μυήσει και στα μυστικά του Χόντος Σέντερ; Καταλαβαίνετε το τρόμερο δίλημμα που με βασανίζει αγαπητοί αναγνώστες: θέλω όσο τίποτα να συνδράμω την αφελή νεαρά ύπαρξη στις προσπάθειές της να εκπολιτίσει τον αδελφό μου. Από την άλλη έναν τον έχουμε και πάνω του στηρίζουμε όλες τις ελπίδες μας για τη διαιώνιση του είδους. Το χρέος μου απέναντι στα γράμματα και τις τέχνες έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το χρέος μου απέναντι στην αθάνατη ελληνική οικογένεια. 'Οχι πείτε μου, εσείς τι θα απαντούσατε στη θέση μου;

Και για να σας έρθει η έμπνευση, το συγκλονιστικό απόσπασμα είναι από την ταινία Diva του Ζαν Ζακ Μπενέξ: η Βιλελμίνα Βίγκινς Φερνάντες ερμηνέυει την πιο διάσημη άρια από τη La Wally του Αλφρέντο Καταλάνι.

Α και για να μην το ξεχάσω. Μετά από την πρόσκληση του Toymaker τον οποίο και ευχαριστώ πολύ, ανοίγω την "Κυρία Ντάλογουέι" της Βιρτζίνια Γουλφ στη σελίδα 123 και διαβάζω τις περιόδους 6 έως 8:

" And they went further and further from her, being attached to her by a thin thread (since they had lunched with her) which would stretch and stretch, get thinner and thinner as they walked across London; as if one's friends were attached to one's body, after lunching with them, by a thin thread, which (as she dozed there) beacame hazy with the sound of bells, striking the hour or ringing to service, as a single spider's thread is blotted with rain-drops and, burdened, sags down. So she slept. "